Φίλοι με ημερομηνία λήξης

[Guest 254537]

Ιδίως οι διαδικτυακοι. Παίρνουν αυτό που θέλουν κ ... καπνός!

 

[Lady M]

Ωραίο θέμα!

Ναι πιστεύω ότι υπάρχουν φίλοι με ημερομηνία λήξης. Βαδίζοντας στην αρχή των 30 το λέω πια με βεβαιότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάποια φάση της ζωής μας είναι υπέροχη συντροφιά για μας κι εμεις γι αυτούς, όμως όταν παρέλθει αυτή η φάση διαπιστώνεις ότι, σταδιακά ή και γρήγορα κάποιες φορές, λύνονται οι δεσμοί. Είναι η φυσική φθορά μιας κατάστασης.

Σκέφτομαι τώρα μία φίλη μου που κάναμε πολλή παρέα από το 09 μέχρι το 13-14. Είχαμε μοιραστεί προσωπικά μας, κάναμε ωραίες συζητήσεις, περνούσαμε τέλεια στις εξόδους μας, κάναμε υπέροχες κοινές διακοπές ένα καλοκαίρι. Και έφυγε πίσω στην πόλη της, άλλαξε κύκλο, άρχισε να παγώνει η συμπεριφορά της, αραίωσαν οι επαφές μας ώσπου μέσα στα χρόνια έγιναν ένα τυπικό "χρόνια πολλά" σε γιορτές και γενέθλια και πλέον τίποτα, καθώς δεν πιστεύω καθόλου στις τυπικότητες και δεν επιδιώκω να τις κρατώ.

Δεν έγινε κάτι άσχημο μεταξύ μας, απλά φθάρθηκε ο δεσμός.. Όλοι όσοι έχουμε μια ηλικία πιστεύω ότι έχουμε αρκετές τέτοιες εμπειρίες. Πιστεύω ότι οι φιλίες που φθείρονται δεν είναι τόσο δυνατές για να αντέξουν στις αλλαγές και τις δοκιμασίες της ζωής. Οπότε φθείρονται φυσικά και γίνονται μια γλυκόπικρη ανάμνηση.

Υπάρχουν και οι φιλίες που λήγουν άσχημα, που δεν ήταν αυτό που αρχικά νομίζαμε. Κι αυτές έχουν τη χρησιμότητά τους. Μας έμαθαν τι θέλουμε και τι δε θέλουμε σε μία φιλική σχέση. Κι από αυτές πέρα από το μάθημα, μπορούμε μέσα στα χρόνια να κρατήσουμε μία όμορφη ανάμνηση γιατί ότι και να χε γινει (εκτός αν ήταν κάτι πολύ χοντρό) είναι κι αυτοί άνθρωποι που μοιραστήκαμε ένα κομμάτι της ζωής μας και κάποτε ήταν σημαντικοί.

Όμως στην τελική ανάλυση σημασία έχουν όχι αυτοί που φεύγουν, αλλά αυτοί που μένουν. Αυτοί που μέσα στα χρόνια ήταν εκεί, που μπορεί να περάσαμε τα πάνω και τα κάτω μας και να μας "χώρισε" η απόσταση, αλλά άντεξε ο δεσμός γιατί υπήρχε αμοιβαία θέληση να κρατηθεί.

 

[RafAspa94]

Φιλία...δύσκολη έννοια για την εποχή του φαίνεσθαι.
Πολλοί είναι οι ''φίλοι'' που για διαφόρους λόγους έχουν ημερομηνία λήξης. Κυρίως είναι αυτοί που πλέον πια δεν έχουν να πάρουν κάτι από σένα, όπως πολύ σωστά προαναφέρθηκε. Όταν ήμουν πιο μικρή, συχνά μπέρδευα το ''φιλία'' με το ''παρέα''. Πλέον πια, οδεύοντας στα 30 έχω διαπιστώσει ότι η έννοια ''φιλία'' είναι μια λέξη που εύκολα προφέρεται δύσκολα όμως διατηρείται καθώς όλοι έρχονται και παρέρχονται, ελάχιστοι όμως μένουν. Θεωρώ πως πιο εύκολο είναι να κάνει φίλο ένα παιδάκι που τα αισθήματα του είναι πιο αγνά από ότι ένας ενήλικας που πάντα θα υποβόσκει ο ανταγωνισμός και ζηλοφθονία. Οπότε από ένα σημείο και μετά λογικό είναι να υπάρχουν προσθαφαιρέσεις στη ζωή μας, κατά την κρίση μου.
Όλα για κάποιο λόγο όμως γίνονται. Ίσως αν δεν υπήρχαν και αυτοί να μην εκτιμούσαμε τους πραγματικούς φίλους, που οποιαδήποτε συγκυρία και αν συνέβη, είτε νοητά είτε όχι ήταν εκεί. Ούτως ή άλλως, εκεί καταλαβαίνεις αν πράγματι είναι φίλος και όχι απλός περαστικός. Είναι δύσκολο να συμβεί, αλλά αν συμβεί, νιώθεις ευλογία!

 

[nPb]

Όσο αλλάζουν οι προτεραιότητες και αρκετοί άνθρωποι έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης, προτεραιοτήτων κτλ λογικό είναι να παύουν τα κοινά ενδιαφέροντα. Ειδικά όταν υιοθετούν απόψεις από τους γονείς τους επειδή είναι ανίκανοι να φτιάξουν τη ζωή τους. Η οικονομική κρίση είναι μια δικαιολογία για την αδράνεια.

Ας πούμε ότι τελευταία αρκετοί γνωστοί μου παντρεύονται ή κάνουν παιδιά ενώ είναι άνεργοι και το παρουσιάζουν σαν κάτι που πρέπει να κάνω και εγώ αλλά δεν μου το λένε άμεσα. Λένε πολύ κακές απόψεις για όσους δεν κάνουν οικογένεια λες και η ζωή είναι αγώνας δρόμου και στο τέλος της διαδρομής κοιτάμε το αποτέλεσμα. Το λένε σαν ένα "κατόρθωμα" της ζωής τους ή ότι η ζωή αξίζει μόνο αν κάνει κάποιος οικογένεια ή παιδιά. Έτσι αναγκαστικά απομακρύνεσαι γιατί αναγκαστικά εκείνοι επιλέγουν άλλο είδος σκέψης και ζωής. Προσωπικά λατρεύω την δημιουργία οικογένειας αλλά όχι με αυτή την λογική.

 

[Himela]

τελευταία αρκετοί γνωστοί μου παντρεύονται ή κάνουν παιδιά ενώ είναι άνεργοι και το παρουσιάζουν σαν κάτι που πρέπει να κάνω και εγώ αλλά δεν μου το λένε άμεσα. Λένε πολύ κακές απόψεις για όσους δεν κάνουν οικογένεια λες και η ζωή είναι αγώνας δρόμου και στο τέλος της διαδρομής κοιτάμε το αποτέλεσμα. Το λένε σαν ένα "κατόρθωμα" της ζωής τους ή ότι η ζωή αξίζει μόνο αν κάνει κάποιος οικογένεια ή παιδιά.

Ο άνθρωπος θέλει να νιώθει οτι ακολουθεί την υπόλοιπη αγέλη ώστε να νιώθει ασφαλής για τις αποφάσεις του. Αν σκεφτούμε επίσης οτι οτιδήποτε διαφορετικό ο κόσμος έχει την τάση να το επικρίνει και να το απομονώνει, βγάζει πιο πολύ νόημα. Σκέψου να δεις μια ομάδα κοριτσιών λυκείου όπου η μία έχει μωβ μαλλιά. Αυτήν θα την προσέξεις, θα τη σχολιάσεις μάλλον αρνητικά, δε θα την επιλέξεις για παρέα του παιδιού σου. Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Οι άνθρωποι πρώτα ξεκίνησαν να θέλουν να ενσωματώνονται στην κοινωνία ή η κοινωνία πρώτη ξεκίνησε να απομονώνει το διαφορετικό;

 

[Guest 209912]

Οι άνθρωποι πρώτα ξεκίνησαν να θέλουν να ενσωματώνονται στην κοινωνία ή η κοινωνία πρώτη ξεκίνησε να απομονώνει το διαφορετικό;

Ο φόβος του κοινωνικού εξοστρακισμου είναι εντελώς primal καθώς ο άνθρωπος δεν μπορούσε να επιβιώσει εκτός της κοινωνίας. Ακόμη και 200 χρόνια πίσω να πας θα δεις πως αν είσαι κάποιος που δεν έχει καθόλου κοινωνικές επαφές και δεν τον ξέρει κανείς είναι πολύ δύσκολο να ζήσει.

Ο μέσος άνθρωπος έχει αυτή τη στιγμή μια καλά προκαθορισμενη μοίρα την οποία του λέει η κοινωνία πως πρέπει ν εκπληρώσει. Σχολείο - > δουλειά -> γάμος - > παιδιά - > σύνταξη - > εγγόνια - - > κάσα. Είναι ένα script το οποίο πρέπει να εκπληρώσει ο κάθε άνθρωπος και η κοινωνία το κάνει enforce με τους διάφορους άγραφους νόμους, η αστυνόμευση των οποίων γίνεται από τα ίδια τα μέλη της. Αυτό το script είναι τόσο βαθειά ριζομενο στο υποσυνείδητο μας που νιώθουμε άγχος και ανασφάλεια όταν ξεφεύγουμε από τα χρονοδιάγραμματα.

Και απλά εκτελούμε το script και συνεχίζουμε την πορεία μας προς το τίποτα. Μόλις πεθάνουμε θα είμαστε μια ανάμνηση στο μυαλό κάποιων για μισό αιώνα ακόμη περίπου και μετά θα είναι σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.

Αυτή είναι και η γενικότερη τρελά. Δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει end game, ούτε βραβείο, ολα στο τίποτα καταλήγουν και παρόλα αυτά δεν κοιτάμε να βρούμε αυτό που μας γεμίζει πραγματικά σαν ανθρώπους για να ζήσουμε τουλάχιστο αυτόν το λιγο χρόνο που έχουμε κάνοντας αυτό αλλά αναλλωνομαστε στο σκεφτόμαστε τι θα πουν οι άλλοι για εμάς και στο να ακολουθούμε μια πεπατημένη οδό. Ο λόγος φυσικά είναι απλός, το να ψάξεις και να βρεις είναι δύσκολο ενώ το ακολουθήσεις εντολές είναι εύκολο.

 

[Lady M]

Πολύ φιλοσοφημένα τα έγραψες @hack3r. Πλέον βλέπω 30αρηδες που στα 20 ψιλοχλεύαζαν αυτο το προδιαγρεγραμμένο script, να το ακολουθούν ή να θέλουν σαν τρελοι να το ακολουθήσουν αν δεν τα έχουν ήδη καταφέρει. Είναι κάπως σαν να είναι περασμένο στο dna μας ή είναι τοσο μεγάλη η κοινωνική πίεση που ρίχνει τις όποιες αντιστάσεις.

Όσες φορές λέω ότι ο γάμος δεν είναι στα πλάνα μου εκτός αν πραγματικά αισθανθώ ότι θέλω να ενώσω τη ζωή με τη ζωή κάποιου άλλου (δεν μου χει τύχει), με κοιτάνε τύπου "και τι θα κάνεις στη ζωή σου;", "εντάξει θα βρεις ένα καλό παιδί να νοικοκυρευτείς" .

Πάντως είναι σχεδόν ανέφικτο να ξεφύγεις απο το script της δουλειάς, εκτός αν είσαι πολύ πλούσιος. Κι αν σ αρεσει η δουλειά είναι ωραία. Αν όχι, είναι σκλαβιά. Μπορεί να τρως τη μισή σου μέρα σε κάτι που βαριέσαι ή σιχαίνεσαι απλώς για την κάλυψη των βασικών εξόδων. Υπάρχει και το μοτιβο του πολύ πετυχημένου επαγγελματία που είναι multitasking, εργασιομανής και τελειομανής, που προωθεί η κοινωνία, το οποίο για μένα είναι πολύ καταπιεστικό.

Γιατί ρε γαμώτο δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως πραγματικά θέλουμε; (ρητορική ερώτηση)
Πιστεύεις ότι οι πλούσιοι είναι πιο ελεύθεροι να ζήσουν όπως θέλουν λόγω του ότι δεν καταπιέζονται από το πρόβλημα της διαβίωσης και έχουν πληθώρα επιλογών;

Εχω βγει off topic παιδια, sorry!

 

[Guest 209912]

Πολύ φιλοσοφημένα τα έγραψες @hack3r. Πλέον βλέπω 30αρηδες που στα 20 ψιλοχλεύαζαν αυτο το προδιαγρεγραμμένο script, να το ακολουθούν ή να θέλουν σαν τρελοι να το ακολουθήσουν αν δεν τα έχουν ήδη καταφέρει. Είναι κάπως σαν να είναι περασμένο στο dna μας ή είναι τοσο μεγάλη η κοινωνική πίεση που ρίχνει τις όποιες αντιστάσεις.

Όσες φορές λέω ότι ο γάμος δεν είναι στα πλάνα μου εκτός αν πραγματικά αισθανθώ ότι θέλω να ενώσω τη ζωή με τη ζωή κάποιου άλλου (δεν μου χει τύχει), με κοιτάνε τύπου "και τι θα κάνεις στη ζωή σου;", "εντάξει θα βρεις ένα καλό παιδί να νοικοκυρευτείς" .

Πάντως είναι σχεδόν ανέφικτο να ξεφύγεις απο το script της δουλειάς, εκτός αν είσαι πολύ πλούσιος. Κι αν σ αρεσει η δουλειά είναι ωραία. Αν όχι, είναι σκλαβιά. Μπορεί να τρως τη μισή σου μέρα σε κάτι που βαριέσαι ή σιχαίνεσαι απλώς για την κάλυψη των βασικών εξόδων. Υπάρχει και το μοτιβο του πολύ πετυχημένου επαγγελματία που είναι multitasking, εργασιομανής και τελειομανής, που προωθεί η κοινωνία, το οποίο για μένα είναι πολύ καταπιεστικό.

Γιατί ρε γαμώτο δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως πραγματικά θέλουμε; (ρητορική ερώτηση)
Πιστεύεις ότι οι πλούσιοι είναι πιο ελεύθεροι να ζήσουν όπως θέλουν λόγω του ότι δεν καταπιέζονται από το πρόβλημα της διαβίωσης και έχουν πληθώρα επιλογών;

Εχω βγει off topic παιδια, sorry!

Μπορεί απλά να το χλευάζανε επειδή βρισκότανε σε άρνηση ή μπορεί να ανήκουν στην κατηγορία του "τρέξε να προλάβεις" κάποιοι δηλαδή που όντως αφιερώσανε κάποιο χρόνο να αποδημήσουν αυτό τον προγραμματισμό αλλά εν τέλει νικήθηκαν από την συσσωρευμένη κοινωνική πίεση και τρέχουν τώρα να προλάβουν να εναρμονιστούν με το χρονοδιάγραμμα.

Κοίτα, προσωπικά δεν κατακρίνω κάτι. Όλα έχουν την θέση τους στον κόσμο. Η οικογένεια για παράδειγμα είναι μάλλον κάτι που οι περισσότεροι θα θελήσουμε να κάνουμε και θα κάναμε ακόμη και αν δεν υπήρχε η κοινωνική πίεση, καθώς είναι μέρος των αρχέγονων ενστίκτων μας. Γι αυτό το λόγο θα έλεγα κιόλας πως όποιος δεν νιώθει την ανάγκη για οικογένεια θα πρέπει πρώτα να κοιτάξει μήπως έχει κάποιο ψυχικό πρόβλημα που τον κάνει να αποκλίνει από αυτή την ανάγκη και να την καταπιέζει παρά να υιοθετήσει αμέσως την ιδέα πως αποτελεί κάποια εξαίρεση, καθώς τις περισσότερες φορές όλοι προτιμούμε το narrative πως είμαστε η εξαίρεση του κανόνα και όχι αυτός με το πρόβλημα.

Υπάρχουν φυσικά και οι εργασιομανείς που ζούνε για την δουλειά, άλλοι που ζούνε για την εξερεύνηση, άλλοι για να βοηθάνε κόσμο, άλλοι για την οικογένεια κ.ο.κ. Για εμένα δεν υπάρχουν σωστές και λάθος επιλογές σε αυτά τα πράγματα γιατί ο καθένας έχει διαφορετική φύση. Πιστεύω πως ο άνθρωπος θα βρίσκεται σε πραγματική γαλήνη όταν καταλάβει ποια είναι φύση του και εναρμονιστεί με αυτή, ασχέτως με το τι πιστεύει η κοινωνία, γιατί εν τέλει η κοινωνία είναι πάντα απέναντι και κρίνει και ποτέ μαζί σου όταν υποφέρεις με τις επιλογές σου.

Δεν πρόκειται να κάνω το δάσκαλο γιατί κι εγώ έχω περάσει pretty much όλη τη ζωή μου μέχρι τώρα προσπαθώντας να λύσω αυτό το πρόβλημα και έχω μέχρι στιγμής καταφέρει να εφεύρω μια μέθοδο η οποία μου δίνει μια ιδέα για το αν βαδίζω σωστά ή όχι. Όταν αναπολώ την μέρα που πέρασε σκέφτομαι αν θα ήθελα να μπορέσω να ξαναζήσω αυτή τη μέρα. Όταν η απάντηση είναι όχι σημαίνει πως αυτή η μέρα ήτανε σωστή και έκανα όλα όσα ήθελα πραγματικά να κάνω και γι αυτό αν γύριζα το χρόνο πίσω θα έκανα ακριβώς τα ίδια και δεν θα είχε νόημα έτσι να θέλω να την ξαναζήσω. Αντίθετα όταν η απάντηση είναι ναι η μέρα δεν ήταν σωστή και κάτι υπήρξε σε αυτή που με έκανε να ξεστρατίσω από το δρόμο μου και να κάνω κάτι που δεν ήθελα πραγματικά. Έχεις ακούσει κάτι παππούδες που λένε "Άρε, τα χρόνια σου να χα κι ας ήμουν και Χ (όπου Χ κάποιο ελάττωμα)"? Ε αυτό για εμένα είναι μια έμμεση δήλωση πως αυτός ο άνθρωπος έζησε μια ζωή που δεν ήθελε καταβάθος, καθώς ένας άνθρωπος που έζησε όλη τη ζωή του σύμφωνα με τη φύση του θα "βαριόταν" να την ξαναζήσει καθώς θα ήταν αναγκασμένος να κάνει πάλι ακριβώς τα ίδια πράγμα γιατί θα τα θεωρούσε τόσο σημαντικά.

 

[Devil]

Αυτή είναι και η γενικότερη τρελά. Δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει end game, ούτε βραβείο, ολα στο τίποτα καταλήγουν και παρόλα αυτά δεν κοιτάμε να βρούμε αυτό που μας γεμίζει πραγματικά σαν ανθρώπους για να ζήσουμε τουλάχιστο αυτόν το λιγο χρόνο που έχουμε κάνοντας αυτό αλλά αναλλωνομαστε στο σκεφτόμαστε τι θα πουν οι άλλοι για εμάς και στο να ακολουθούμε μια πεπατημένη οδό. Ο λόγος φυσικά είναι απλός, το να ψάξεις και να βρεις είναι δύσκολο ενώ το ακολουθήσεις εντολές είναι εύκολο.

Κανονισε να ακουσουμε στο βραδινο δελτιο οτι πήγες και έπεσες στη θάλασσα !

 

[Guest 209912]

Κανονισε να ακουσουμε στο βραδινο δελτιο οτι πήγες και έπεσες στη θάλασσα !

Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο μαν αλλά υπερβάλλεις, δεν έχω ακόμη τόσο ωραίο κορμί που να το βγάζουν στις ειδήσεις κάθε φορά που πάω για μπάνιο.

 

[Devil]

Ειμαστε κ εμεις αρκετα απαιτητικοι κάποιες φορές. Και γενικα βλέπω ανθρωπους που δεν θέλουν να βελτιώνονται... εκει στον ιδιο τροπο σκέψης , στις ιδιες κινησεις βλέπουν οτι αποτελεσμα δεν έχουν και συνεχιζουν.

 

[nPb]

Πάντως όσες πρώην συμμαθήτριές μου / συμφοιτήτριές μου με τον τρόπο τους με ενημέρωσαν ότι έκαναν αυτό που ήθελε η κοινωνία δηλαδή, γάμο ή παιδιά, και έτυχε να μιλήσουμε λίγο παραπάνω ... διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει κάποια ικανοποίηση. Έγινε περισσότερο γιατί προέκυψε λόγω υποσυνείδητης πίεσης (γονείς, ανεργία-άγχος). Δεν υπήρχε καμία οργάνωση γιατί πολύ απλά η ανεργία είναι και μια επιλογή τους: καθόμαστε, ας παντρευτούμε να μας ζήσει κάποιος ή κάποια που θα έχει δουλειά ή δουλίτσα του ποδαριού, κανένα επιδοματάκι από το ΟΑΕΔ, θα μας ζήσει το σόι, τα πεθερικά κτλ. Γνωστά πράγματα. Ξαναλέω ότι δεν είμαι εναντίον του γάμου αλλά σε σχέση με την εποχή των γονιών μου σήμερα λόγω κοινωνικών δικτύων οι περισσότεροι χρησιμοποιούν το γάμο ως είδος "κοινωνικής προβολής" επειδή υπάρχει και marketing σε αυτό (φωτογραφίες, ταξίδια, instagram, επέτειος, κτλ). Παλιά δεν υπήρχε αυτή η προσέγγιση.

Για να γίνω πιο σαφής, ξεκινάνε την κουβέντα και καλά τι κάνεις με τι ασχολείσαι και αμολάνε μόνοι-ες τους την ιστορία ότι παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά ή εγγόνια κτλ. Το λένε σαν να θέλουν να ακούσουν ένα μπράβο και όχι ότι έκαναν ένα βήμα στη ζωή τους με μια συγκεκριμένη επιλογή. Βέβαια δείχνουν ότι δεν έγινε από δική τους ώριμη σκέψη ή επιλογή, γι' αυτό και μπαίνουν στο τρυπάκι της επιδεικτικής ανακοίνωσης με έμμεση σπόντα ότι όποιος δεν κάνει οικογένεια είναι ανίκανος, ανώμαλος, ομοφυλόφιλος κτλ. Από σενάρια και βλακείες είμαστε κάτοχοι διδακτορικού.

Προσωπικά, ο γάμος είναι μια ευσυνείδητη επιλογή που εκτός τον/την σύντροφο και μελλοντικό/ή σύζυγο χρεώνεσαι και ένα σόι. Αυτό ισχύει σε κάθε έθνος όσο και να μας φαίνονται οι άλλοι λαοί "ξένοι" στα ήθη μας. Ειδικά στις μέρες μας με την οικονομική και την εν γένει κρίση, δεν είναι ευχάριστο ο μέλλον σύζυγος να αποτελέσει τον οικονομικό και κοινωνικό "ξελασπωτήρα" της οικογένειας της οικογένειας του/της συζύγου. Δεν παντρεύεσαι ποτέ ένα άτομο αλλά και την οικογένεια μαζί του, όπου οι γκρίνιες συνήθως αρχίζουν πολύ γρήγορα μετά το γάμο. Σαφώς υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά είναι θεία τύχη μαζί με έναν καλό άνθρωπο που θα παντρευτείς να υπάρχει και ανάλογο υπόβαθρο οικογένειας.

 

[illyria]

Αυτο με τις φιλιες ειναι πολυ κουλο. Δηλαδη εχω διατηρησει φιλιες με ατομα που μενουν στο εξωτερικο παρολο που εχω φυγει εδω και 7 χρονια απο τη χωρα στην οποια πηγα να σπουδασω. Κανονιζουμε ταξιδια και βρισκομαστε, και μιλαμε πολυ τακτικα στα διαφορα apps και σοσιαλ. Οι περισσοτεροι φιλοι τετοιου τυπου δεν ειναι Ελληνες βεβαια - εχω την εντυπωση πως οι ξενοι ειναι πιο εξοικειμενοι με τις σχεσεις εξ αποστασεως και ξερουν να τις διατηρουν. Ενω με Ελληνες φιλους που μενουν μια γειτονια παραδιπλα στη Αθηνα, ουτε ενα τηλεφωνο, ουτε ενας καφες, κι ας εχουμε φαει ψωμι κι αλατι μαζι, κι ας εχουμε κανει κοινες διακοπες κλπ κλπ. Δεν ξερω αν ειναι θεμα κουλτουρας ή αν απλα ειναι δικο μου προσωπικο συμπερασμα, αλλα νιωθω πως ο Ελληνας θα σε κανει πολυ πιο γρηγορα φιλο σε σχεση με τον ξενο (οι ξενοι δεν ανοιγονται τοσο ευκολα), αλλα ειναι τεμπελης στη διατηρηση της σχεσης, ενω ο ξενος αν επενδυσε, γενικως θα ασχοληθει. Για τον Ελληνα πρεπει να εισαι αμεσο κομματι της καθημερινοτητας του για να σε εχει κοντα του, αλλιως αν αλλαξουν οι συνθηκες (εφυγες απο τη σχολη, αλλαξες δουλεια, αν εκεινος παντρευτηκε ή εκανε παιδι) ευκολα θα σε ξεχασει.

 

[Libertus]

Αυτο με τις φιλιες ειναι πολυ κουλο. Δηλαδη εχω διατηρησει φιλιες με ατομα που μενουν στο εξωτερικο παρολο που εχω φυγει εδω και 7 χρονια απο τη χωρα στην οποια πηγα να σπουδασω. Κανονιζουμε ταξιδια και βρισκομαστε, και μιλαμε πολυ τακτικα στα διαφορα apps και σοσιαλ. Οι περισσοτεροι φιλοι τετοιου τυπου δεν ειναι Ελληνες βεβαια - εχω την εντυπωση πως οι ξενοι ειναι πιο εξοικειμενοι με τις σχεσεις εξ αποστασεως και ξερουν να τις διατηρουν. Ενω με Ελληνες φιλους που μενουν μια γειτονια παραδιπλα στη Αθηνα, ουτε ενα τηλεφωνο, ουτε ενας καφες, κι ας εχουμε φαει ψωμι κι αλατι μαζι, κι ας εχουμε κανει κοινες διακοπες κλπ κλπ. Δεν ξερω αν ειναι θεμα κουλτουρας ή αν απλα ειναι δικο μου προσωπικο συμπερασμα, αλλα νιωθω πως ο Ελληνας θα σε κανει πολυ πιο γρηγορα φιλο σε σχεση με τον ξενο (οι ξενοι δεν ανοιγονται τοσο ευκολα), αλλα ειναι τεμπελης στη διατηρηση της σχεσης, ενω ο ξενος αν επενδυσε, γενικως θα ασχοληθει. Για τον Ελληνα πρεπει να εισαι αμεσο κομματι της καθημερινοτητας του για να σε εχει κοντα του, αλλιως αν αλλαξουν οι συνθηκες (εφυγες απο τη σχολη, αλλαξες δουλεια, αν εκεινος παντρευτηκε ή εκανε παιδι) ευκολα θα σε ξεχασει.

Πολύ ορθή διαπίστωση. Στη Γερμανία λέγεται ευρέως ότι ως ξένος είναι δύσκολο να κάνεις φίλο αυθεντικό Γερμανό, αλλά άπαξ και τον βρεις, θα μείνει για πάντα φίλος σου. Στην Ελλάδα απλά είναι επιφανειακές οι σχέσεις και διαμορφώνονται εύκολα παρέες, αλλά ύστερα βγαίνουν τα μαχαίρια ή αλλάζουν οι προτεραιότητες και σε αδειάζουν. Μια φιλία είναι δύσκολη υπόθεση όμως, όπως και να έχει. Εάν μια σχέση που θεωρούσες φιλία αποδεικνύεται με το πέρασμα του χρόνου ότι δεν είναι, πρέπει να το αποδεχθείς και να μην σπαταλάς ενέργεια εστιάζοντας στις καλές στιγμές του παρελθόντος (το τελευταίο σου το λέω επειδή διάβασα το θέμα σου). Όποιος είναι πραγματικά φίλος, βρίσκει τον χρόνο να περάσει στιγμές μαζί σου.

 

[illyria]

Πολύ ορθή διαπίστωση. Στη Γερμανία λέγεται ευρέως ότι ως ξένος είναι δύσκολο να κάνεις φίλο αυθεντικό Γερμανό, αλλά άπαξ και τον βρεις, θα μείνει για πάντα φίλος σου. Στην Ελλάδα απλά είναι επιφανειακές οι σχέσεις και διαμορφώνονται εύκολα παρέες, αλλά ύστερα βγαίνουν τα μαχαίρια ή αλλάζουν οι προτεραιότητες και σε αδειάζουν. Μια φιλία είναι δύσκολη υπόθεση όμως, όπως και να έχει. Εάν μια σχέση που θεωρούσες φιλία αποδεικνύεται με το πέρασμα του χρόνου ότι δεν είναι, πρέπει να το αποδεχθείς και να μην σπαταλάς ενέργεια εστιάζοντας στις καλές στιγμές του παρελθόντος (το τελευταίο σου το λέω επειδή διάβασα το θέμα σου). Όποιος είναι πραγματικά φίλος, βρίσκει τον χρόνο να περάσει στιγμές μαζί σου.

Σ΄ευχαριστω για την απαντηση και για το σχολιο στο αλλο θεμα με την κουμπαρια. Εδω και καιρο εχω αποφασισει να αφηνω πισω μου τις σχεσεις που δεν ειναι αμοιβαιες και να προχωραω μπροστα, εχω σπαταλησει πολλη ενεργεια να κυνηγαω ανθρωπους που δε με εχουν προτεραιοτητα κι εχω κουραστει. Το θεμα με την κουμπαρια ηταν δυσκολο γιατι ηταν στη μεση ενα παιδι και καποιες τυπικες υποχρεωσεις.

 

[Guest 209912]

Σ΄ευχαριστω για την απαντηση και για το σχολιο στο αλλο θεμα με την κουμπαρια. Εδω και καιρο εχω αποφασισει να αφηνω πισω μου τις σχεσεις που δεν ειναι αμοιβαιες και να προχωραω μπροστα, εχω σπαταλησει πολλη ενεργεια να κυνηγαω ανθρωπους που δε με εχουν προτεραιοτητα κι εχω κουραστει. Το θεμα με την κουμπαρια ηταν δυσκολο γιατι ηταν στη μεση ενα παιδι και καποιες τυπικες υποχρεωσεις.

Οι σχέσεις των ανθρώπων πρέπει να είναι 50 50. Όταν βρίσκεις τον εαυτό σου συνεχώς να είναι ο μόνος που αναζητά κάποιον άλλο καλό είναι να επαναπροσδιοριζεις τη στάση σου, καθώς αυτό σημαίνει πως η όλη σχέση είναι μονόπλευρη. Όταν οι άνθρωποι εκτιμούν έναν άλλο άνθρωπο εν τέλη θα τον αναζητήσουν και αυτοί και δεν θα περιμένουν συνεχώς άπραγοι.

 

[EvanescenceQ]

Γενικά είμαι άνθρωπος που αγαπάει την τάξη στο σπίτι του. Κοινώς, δεν είμαι τσαπατσούλα
Αυτό όμως είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με το τι γίνεται στο συρτάρι των εσωρούχων μου καθώς και στο ντουλάπι με τις φωτογραφίες

Σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε κι έψαχνα να βρω μια συγκεκριμένη φωτογραφία που τη θυμήθηκα ξαφνικά
Άρχισα να βλέπω τα πάκα με τις φωτογραφίες που δεν τακτοποιήθηκαν ποτέ γιατί "Αύριο θα το κάνω!"

Με θλίψη μου διαπίστωσα ότι υπήρχαν σε αυτές πολλοί άνθρωποι που πλέον δεν θυμόμουν το επίθετο τους... σε κάποιες λίγες περιπτώσεις δεν θυμόμουν ούτε το μικρό τους όνομα
Ανθρωποι που τότε που τραβήχτηκαν αυτές οι φωτογραφίες, εκτός του ότι ήμουν 20 κιλά λιγότερα , ήταν σημαντικοί για μένα
Ανθρωποι που κάναμε μαζί διακοπές
Ανθρωποι που ήπιαμε μέχρι σκασμού και φάγαμε έως να βγουν απ τα αυτιά μας τα μακαρόνια
Ανθρωποι που γελάσαμε, χορέψαμε, ξενυχτήσαμε μαζί
Ανθρωποι που αγκάλιασα... άνθρωποι που φίλησα... άνθρωποι που τότε... ήταν κάποιοι για μένα

Είναι ικανή δικαιολογία το ότι "οι σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους", ότι "οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται"?
Είναι δυνατόν να μην θυμάμαι το μικρό τους όνομα ενώ θυμάμαι εκείνη τη βραδιά που γίναμε ντίρλα στην Σαντορίνη και μας βρήκε το ξημέρωμα στην παραλία να κοιτάζουμε την ανατολή τρώγοντας κρουασαν σοκολάτας?
Μόνο σε μένα συμβαίνουν αυτά ή μόνο εγώ γέρασα τόσο?

Φιλη ειναι μια αληθεια αυτο, το οτι ανθρωποι ερχονται και φευγουν απο τη ζωη μας, οπως κι εμεις απο τις ζωες αλλων. Καποιοι επιμένουν να μείνουν, ειναι οι φιλοι που μιλαμε συχνοτερα και οι όποιες σχεσεις μας.
Το οτι εσυ δε θυμασαι το ονομα τους παει να πει οτι περασε καιρος απο τοτε, και απλα κρατας τα πιο σημαντικα για σενα καταλαβες σε ολα αυτα τα χρόνια, ο ανθρωπινος εγκεφαλος εχει την ταση να διαγραφει οσες πληροφοριες θεωρεί αχρηστες, εννοω να μη θυμομαστε λεπτομερειες, ακριβως γιατι δεν εχουν καμια χρησιμότητα, δεν επαιξαν για σενα καποιο μεγαλο ρολο, δε σε στιγματισαν βαθια οι εν λογω αναμνησεις. Να το πω αλλιως ήταν αναμνησεις ενος καλοκαιριου που περασε αυτο και μονο.
Εκεινα που αποτυπώνονται ειναι οσα συνδέονται με συναισθηματα χαρα/λυπη ας πουμε μια απωλεια καταλαβες ή κατι που σε εκανε να νιωσεις κατι εντονα.
Κανεις μας δε θυμαται πως ελεγαν εκεινο το παιδακι που καθομασταν μαζι στον παιδικο ομως θυμομαστε το χωρο τις κουνιες ολα τ αλλα.
Ειναι τι επιλέγει καθε φορα το μυαλο να κρατήσει.
Μη σε θλιβει αυτό αλιμονο δειχνει οτι ωριμαζεις με την εννοια οτι βλεπεις καποια πραγματα αλλιως εμπειροτερα μεν καταλαβες.
Δεν ειναι κατι για να σε αγχωνει ειναι μια απολυτως οκ κατασταση.
Να εισαι καλα και να περνας ομορφα!

 

[Ariana2018]

Εγώ με τοσες εμπειρίες πια από φιλίες και τόσες συγκινησεις μπορώ να πω πως ουδείς αναντικατάστατος. Εχω κάπως ατσαλωθει και δεν αφήνω τον εαυτό μου να στεναχωριέται παρα πολυ η τελοσπαντων δεν χάνω την ψυχραιμία μου και να κάνω όπως έκανα μικρότερη. Πρόσφατα διαλύθηκε μια φιλια χρονών, μιας ζωής δηλαδή και δεν υπάρχει πισωγυρίσμα! Τελείωσε και παμε παρακάτω. Εχω κι άλλους φίλους και έκανα και καινούριους που μπορεί να Στεριωσουν και καλυτερα!

 

[vaspan]

Αλλαζουν οι ανθρωποι,οι καταστασεις,οι συμπεριφορες.Οι φιλοι γνωριζουν αλλους φιλους και σε ξεχνανε,αλαζουν συμπεριφορα και σε ξενερωνουν,αλλαζουν τοπο οποτε <<ματια που δεν βλεπονται... κτλ. >>, γινονται παρεξηγησεις και παει λεγοντας... Προσωπικα,δεν ξεχναω ευκολα φιλους,ουτε χανομαι λογω αποστασης,ουτε παρεξηγιεμαι ευκολα.Ομως αν δω οτι ο αλλος με γραφει μια,δυο και χανεται για καιρο ε,τοτε εγω θα τον γραψω μια και καλη και δεν εχει γυρισμο!Και εχω ξεγραψει πολυ κοσμο τα τελευταια χρονια...
Στεναχωριεμαι καποιες φορες,γιατι καλως-κακως ειχα δεθει με καποια ατομα και περναω απο μερη που εχω αναμνησεις και λεω κοιτα... Γιατι να μην τα λεμε τωρα και να μοιραζομαστε αυτες τις αναμνησεις?Αλλα απ'την αλλη δεν βγαινει και κατι,οποτε παμε παρακατω... Παντως με ποναει και με θυμωνει ωρες ωρες,αλλα ετσι ειναι ο κοσμος,τι να κανουμε?Τελικα ολοι οι φιλοι προσκαιροι ειναι... Αληθινη φιλια και κουραφεξαλα!