Aπώλεια - Πένθος

[BLUE SEA]

Αν θέλεις και νοιώθεις άβολα να γράφεις δημόσια, μπορούμε να επικοινωνούμε και με πμ όταν βρίσκεις χρόνο και μπαίνεις. Πραγματικά θα χαρώ πολύ να σε βοηθήσω με την εμπειρία μου, όπως βοήθησαν κι εμένα όταν το χρειάστηκα.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ και σου είμαι υπόχρεη. Δεν θα κάνω όμως κατάχρηση της καλοσύνης σου.

Εμένα μου εξελίχτηκε σε ψυχοσωματικό, και μάλιστα όχι αμέσως, αλλά 6 μήνες αργότερα, άρχισα να έχω προβλήματα υγείας. Όχι φανταστικά, αλλά πραγματικά. ΄Ετρεχα σε γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων γιατί μέχρι να γίνει θεραπεία από κάτι που υπέφερα, προέκυπτε κάτι άλλο. Όταν μετά από καιρό σταμάτησε κι αυτή η ταλαιπωρία μου, άρχισα να έχω αρρωστοφοβία. Με το παραμικρό, ήμουν σίγουρη οτι ήταν κάτι πολύ σοβαρό. Με τον καιρό αυτό μειώθηκε, αλλά πρέπει να ξέρεις οτι μεγάλο ρόλο παίζει το περιβάλλον σου.
Είναι καλό να έχεις γύρω σου ανθρώπους να σε στηρίζουν. Είτε συγγενείς, είτε φίλος, είτε σύντροφος, αυτό είναι που τελικά βοηθάει πολύ για να περάσεις αυτή την επώδυνη περίοδο του πένθους, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.

Δυστυχώς κι εμένα μου έπεσαν πολύ τα ουδετερόφιλα και αυτό μου έχει ρίξει την άμυνα του οργανισμού μου. Ευτυχώς έχω πολύ καλές φίλες και πολύ καλούς συγγενείς. Επίσης, μένω με τη μητέρα μου και στηρίζουμε η μια την άλλη. Με την αδερφή μου είμαστε μια γροθιά, πολύ αγαπημένες, θα βαφτίσω και την κόρη της. Αν δεν είχα όλο αυτό το πλέγμα σχέσεων, θα είχα καταρρεύσει ακόμα περισσότερο. Όσο για να βρω κάποιο σύντροφο, θεωρώ ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Πρέπει να ηρεμήσω κάπως, γιατί στην παρούσα φάση δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα σε μια σχέση. Θέλω μόνο προδερμ και αγάπη, όπως έλεγε και μια παλιά διαφήιση. Ο άντρας όμως θέλει κι άλλα πράγματα. Δεν έχω το δικαίωμα λοιπόν εγώ να του φορτώσω το πένθος μου και την κακή μου διάθεση βλέποντάς τον σαν βακτηρία, για να στηριχτώ. Θα προβώ σε νέα σχέση, όταν θα έχω ενδυναμωθεί κάπως ψυχικά και θα μπορώ να είμαι όπως πρέπει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gate4]

Υπάρχει κάτι που με προβληματίζει πολύ: Έχω απότομες μεταπτώσεις. Εκεί που τις τρείς τελευταίες μέρες ένιωθα καλύτερα, έπεσα απότομα ψυχολογικά. Εκεί που γελάω επειδή ακούω κάτι αστείο, μετά από λίγο μπορεί να βάλω τα κλάματα. Επίπλέον, το βράδυ είναι αφόρητο. Κυριολεκτικά φράζω. Αυτό συμβαίνει διότι τότε έρχομαι αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και συνειδητοποιώ περισσότερο την απώλεια. (Την ημέρα με τη δουλειά, το διάβασμα για τη σχολή και τις διάφορές άλλες υποχρεώσεις ξεφεύγω κάπως).
Επίσης, είναι η πρώτη φορά που νιώθω -σε αντίθεση με ό,τι ανέφερα στο παραπάνω μήνυμα, ποτέ να μη λέ ποτέ-ότι έχω αρχίσει να γίνομαι οξύθυμη. Δεν το εξωτερικεύω βέβαια, γιατί το θεωρώ άδικο να ξεσπάω στους άλλους, ενώ δεν φταίνε σε τίποτα απολύτως. (Θα πώ ένα παράδειγμα: Είδα σ' ένα από τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας που μένω δύο άτομα να στολίζουν για Χριστούγεννα. Αισθάνθηκα την ανάγκη να τους περιλούσω με την υδροφόρα της πυροσβεστικής, ενώ δεν μου φταίνε σε τίποτε. Ο θυμός μου δηλαδή βγαίνει με έναν εσωτερικευμένο τρόπο. Αν και δεν ενοχλώ κανεναν οτιδήποτε κι αν σκέπτομαι, μιας και η σκέψη δεν δαμάζεται, υποφέρω για τον θυμό που αισθάνομαι). Μήπως τρελάθηκα; Ώρες ώρες νιώθω ότι σπάζουν οι κίονες της ψυχικής μου αντοχής και δν ορίζω τον εαυτό μου. Και πάλι συγνώμη για τα λόγια απόγνωσης. Πρέπει να επισκεύσω τελικά το ραντεβού με τον ειδικό.
Υ/Γ Συμβαίνουν αυτά και σε άλλους/ες που πενθούν;

Το να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο και ειδικά γονιό είναι πάρα πολύ άσχημο. Δεν είναι περίεργο να νιώθεις έτσι καθώς είναι πολύ πρόσφατο ακόμα. Καταλαβαίνω δηλαδή γιατί όταν έχασα τον παππού μου (τον οποίο λίγο πολύ είχα σαν πατέρα) ήμουν για μήνες πολύ άσχημα ψυχολογικά, έκλαιγα συνέχεια κτλ. Δεν μπορείς να κάνεις πολλά σε αυτές τις περιπτώσεις πιστεύω είναι συνήθεια από ένα σημείο και μετά που το συνειδητοποιείς και το δέχεσαι. Καλό κουράγιο όπως και να ΄χει..

Εν κατακλείδι, γινόμαστε φτωχότεροι όταν κάποιος που αγαπούμε "φεύγει" είναι σαν να χάνουμε ένα μέλος του σωματός μας. Το χαμένο μέλος δεν πρόκεται να ξαναφυτρώσει, αλλά μπορούμε σιγά-σιγά να επιβιώνουμε και χωρίς αυτό, ωσότου τελικά να καταφέρουμε να ζούμε και να προχωράμε τη ζωή μας.

Πόσο δίκαιο έχεις..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Σ' ευχαριστώ, έχεις απόλύτο δίκιο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nikos1981]

Καλησπερα
Οι γονεις μου χωρισαν οταν ημουν 2 μηνων, και οταν ημουν 6 μηνων ο παππους "εφυγε" απο οξυ εμφραγμα του μυοκαρδιου στα 45 του οποτε στην ουσια δεν γνωρισα κανεναν απο τους δυο. Το δυσκολο εργο να μεγαλωσει εμενα και τον αδερφο μου ανελαβε η γιαγια μου, αφου η μητερα μου επρεπε να δουλεψει.
Η αγαπη και το δεσιμο που αναπτυχθηκε με την γιαγια μου μεσα απο αυτη την κατασταση, ειναι αδυνατο να περιγραφει με λεξεις.
Τοσο μεγαλο, που τα τελευταια 13 χρονια μεναμε και μαζι, οι δυο μας. Λεω μεναμε, γιατι δυστυχως την Κυριακη του Πασχα "εφυγε"
Ο πονος ειναι πραγματικα αβασταχτος, μου φαινονται ολα ματαια, ενα τεραστιο κενο.
Περα απο αυτο ομως υπαρχει και κατι χειροτερο που με βαραινει, και σκεφτηκα οτι αν το εγραφα και το μοιραζομουν μαζι σας, θα εβρισκα βοηθεια.
Κι αυτο το οποιο με βαραινει, ειναι οι ενοχες, για ολες τις φορες που τη μαλωσα ή της φωναξα για καποια χαζομαρα ή ζημια που εκανε. Στενοχωριοταν καθε φορα που τη μαλωνα και πληγωνοταν κι αυτο οσο το σκεφτομαι πραγματικα με κανει να ντρεπομαι, με διαλυει.
Αυτο που δεν καταλαβαινω, ειναι γιατι τωρα που "εφυγε", θυμαμαι μονο αυτες τις ασχημες στιγμες. Και τις θυμαμαι τοσο εντονα, που νιωθω μια διαρκη πιεση στο κεφαλι μου, λες και θα σπασει.
13 χρονια συγκατοικησης, υπηραξαν τοσες και τοσες ομορφες στιγμες, γιατι με τυραννανε ομως και ερχονται στο μυαλο μονο οι ασχημες? Οι ενοχες και οι τυψεις, τωρα που το περναω και το ζω, ειναι οτι χειροτερο!
Κοιμαμαι και ευχομαι οταν ξυπνησω να εχει γυρισει ο χρονος πισω, γιατι αλλη μια σκεψη που με τυρανναει, ειναι οτι ισως δεν της αφιερωσα πολυ χρονο

"Αβασταχτο να βρισκεσαι αλλου, αβασταχτο να εισαι μακρια μου, κι αν χαθηκαν τ'αστερια απο παντου, να ερθεις να σου φτιαξω εγω δικα μου"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Stitchpunk]

Νίκο, καταρχας τα συλλυπητήριά μου για την απώλειά σου. Πάντα, όταν φεύγει ένας δικός μας άνθρωπος, είναι δύσκολο όσων χρόνων και να ήταν. Αυτό που αντιμετωπιζεις είναι η φυσιολογική διαδικασία που περναμε όταν πενθουμε. Εσύ ένα παραπάνω, καθώς, όταν η ζωή μας ως παιδιά δεν είναι η ιδανική, τεινουμε να δενομαστε περισσότερο με ο,τι είναι "φυσιολογικό". Στην προκειμένη περίπτωση ήταν η γιαγιά σου. Είναι απόλυτα φυσιολογικό δύο άνθρωποι που συγκατοικουν να έχουν τριβές. Όταν θα μεγαλωσεις, και τα παιδιά σου θα σου πηγαίνουν κόντρα, θα πεις ότι είναι της ηλικίας κι επειδή θα τα αγαπάς, θα τους συγχωρεις τα πάντα και θα ξεχνας τα άσχημα. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να θυμομαστε μόνο τα όμορφα. Έτσι συνέβη και με την γιαγιά σου. Κάποτε ήταν κι αυτή νέα, και έμαθε να συγχωρει. Και μπορεί να την έκανες να στεναχωρηθει, όμως σίγουρα την έκανες και να γελασει. Αυτό είναι μια όμορφη ζωή. Με τα πάνω της και τα κάτω της. Δεν γίνεται να ζούμε μια συνεχή ευτυχία, γιατί τότε δεν την εκτιμαμε. Ενώ όταν ξέρουμε το άσχημο, εκτιμαμε πολύ περισσότερο το όμορφο. Είμαι σίγουρη ότι η γιαγιά σου δεν θα άλλαζε τίποτα αν γυρνουσε το χρόνο πίσω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 991793]

Κατά τη γνώμη μου, η απώλεια/το πένθος δεν πρέπει να αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο για τον θάνατο ενός κοντινού μας προσώπου. Νομίζω πως το ίδιο μπορούμε να πούμε ότι βιώνει κάποιος/-α όταν π.χ. χωρίζει μετά από ερωτική/συζυγική σχέση πολλών χρόνων (αν, βέβαια, βιώνει αυτά τα συναισθήματα, γιατί υπάρχουν και μερικοί που ικανοποιούνται -κατά κάποιον τρόπο- από έναν χωρισμό, αν βλέπουν ότι η σχέση τους «έχει βαλτώσει»), πόσο μάλλον αν αυτό δεν το θέλει ο ένας από τους δύο (ή και οι δύο), αλλά είναι αναπόφευκτο να συμβεί για διάφορους λόγους. Φυσικά, θεωρώ πως η απώλεια/το πένθος που βιώνει το άτομο από το θάνατο κάποιου άλλου είναι -ας μου επιτραπεί η έκφραση- «μεγαλύτερης σημασίας» σε σχέση με τη δεύτερη περίπτωση, γιατί στην πρώτη περίπτωση έχουμε τον θάνατο (φυσικό ή μη) ενός ανθρώπου και τα συναισθήματα του πενθούντος που τον συνοδεύουν (θλίψη, θυμός, άρνηση, κ.λπ.), ενώ στην δεύτερη περίπτωση έχουμε μόνο τα συναισθήματα που προκύπτουν από τον χωρισμό. Το σημαντικότερο είναι να έχουμε την υγειά μας!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nikos1981]

Σε ευχαριστω πολυ για το ομορφο μηνυμα Helium.
Νομιζω ο πονος της απωλειας ενος αγαπημενου προσωπου δεν φευγει ποτε, απλα μαθαινουμε να ζουμε με αυτον.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dreamer_SW]

Από απώλεια που πρόλαβα να ζήσω ήταν των γιαγιάδων μου και ενός θείου μου αλλά ήμουν μικρή οπότε δεν καταλάβαινα και πολλά

Τελευταία όμως (ενώ αυτά ήταν της εφηβείας) αρχίζω και σκέφτομαι εάν θα πεθάνει ένα αγαπημένο μου πρόσωπο το πως θα το διαχειριστώ και το πως θα αντιδράσω κατά κύριο λόγο. Όλη αυτή η σκέψη βέβαια έχει μετουσιωθεί σε ένα διαρκές φόβο αλλά και άγχος. Σας έχει τύχει πχ να σκέφτεστε όταν πηγαίνετε μία εκδρομή πχ μην γίνει κάτι κακό; Πχ τρακάρισμα κλπ κλπ σε σημείο να ακυρώνετε (ή απλά και να το σκέφτεστε) κάποια έξοδο ή να μην πηγαίνετε σε μία εκδήλωση επειδή φοβάστε ότι θα πραγματοποιηθεί το κακό σενάριο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εριφύλη]

Πριν λίγες ώρες έχασα την γιαγιά μου.. χάθηκε μέσα στα χέρια μου, ενώ ήταν μια χαρά πιο πρίν, έπαθε ανακοπή και της έκανα cpr μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο.. δυστυχώς δεν τα κατάφερε κι εγώ δεν ξέρω πως θα ξεπεράσω το γεγονός ότι πέθανε στα χέρια μου, δεν έχω ζήσει κάτι πιο βίαιο και πιο λυπηρό, είδα να την παίρνει το γραφείο τελετών τυλιγμένη με το σεντόνι της

Ήταν η γυναίκα που με μεγάλωσε και η καρδιά μου έσπασε σε χίλια κομμάτια

 

[Skiyo]

Πριν λίγες ώρες έχασα την γιαγιά μου.. χάθηκε μέσα στα χέρια μου, ενώ ήταν μια χαρά πιο πρίν, έπαθε ανακοπή και της έκανα cpr μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο.. δυστυχώς δεν τα κατάφερε κι εγώ δεν ξέρω πως θα ξεπεράσω το γεγονός ότι πέθανε στα χέρια μου, δεν έχω ζήσει κάτι πιο βίαιο και πιο λυπηρό, είδα να την παίρνει το γραφείο τελετών τυλιγμένη με το σεντόνι της

Ήταν η γυναίκα που με μεγάλωσε και η καρδιά μου έσπασε σε χίλια κομμάτια

Συλληπητήρια...

 

[Lasher]

Πριν λίγες ώρες έχασα την γιαγιά μου.. χάθηκε μέσα στα χέρια μου, ενώ ήταν μια χαρά πιο πρίν, έπαθε ανακοπή και της έκανα cpr μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο.. δυστυχώς δεν τα κατάφερε κι εγώ δεν ξέρω πως θα ξεπεράσω το γεγονός ότι πέθανε στα χέρια μου, δεν έχω ζήσει κάτι πιο βίαιο και πιο λυπηρό, είδα να την παίρνει το γραφείο τελετών τυλιγμένη με το σεντόνι της

Ήταν η γυναίκα που με μεγάλωσε και η καρδιά μου έσπασε σε χίλια κομμάτια

Και τον δικό μου παππού (δεύτερο πατέρα μου-τόση λατρεία του είχα) έτσι τον έχασα, στα χέρια μου. Φλεβάρη του 2012, σχεδόν 12 χρόνια πριν. Ήμουν φαντάρος τότε, με ειδοποίησαν οι γονείς μου ότι ήταν στα τελευταία του, πήρα χαριστικά μια άδεια, έφτασα στο πατρικό μου στο παρα ένα, τον είδα, του μίλησα λίγο και λίγο μετά έφυγε στην αγκαλιά μου. Αυτοί που πιστεύουν στον Θεό, μου έλεγαν πως είναι ευλογία για μένα κάτι τέτοιο, αν αυτό παρηγορεί κι εσένα. Εγώ δεν πιστεύω, οπότε...
Συλλυπητήρια, ειλικρινά. Δεν είναι εύκολη ποτέ μια τέτοια απώλεια, όμως με τον καιρό απαλύνεται ο πόνος.

 

[Εριφύλη]

Και τον δικό μου παππού (δεύτερο πατέρα μου-τόση λατρεία του είχα) έτσι τον έχασα, στα χέρια μου. Φλεβάρη του 2012, σχεδόν 12 χρόνια πριν. Ήμουν φαντάρος τότε, με ειδοποίησαν οι γονείς μου ότι ήταν στα τελευταία του, πήρα χαριστικά μια άδεια, έφτασα στο πατρικό μου στο παρα ένα, τον είδα, του μίλησα λίγο και λίγο μετά έφυγε στην αγκαλιά μου. Αυτοί που πιστεύουν στον Θεό, μου έλεγαν πως είναι ευλογία για μένα κάτι τέτοιο, αν αυτό παρηγορεί κι εσένα. Εγώ δεν πιστεύω, οπότε...
Συλλυπητήρια, ειλικρινά. Δεν είναι εύκολη ποτέ μια τέτοια απώλεια, όμως με τον καιρό απαλύνεται ο πόνος.

Ευλογία; χίλιες φορές να μη το έβλεπα ποτέ.. ήταν νεκρή και εγώ προσπαθούσα επί 5 λεπτά να την κρατήσω στη ζωή, δεν ξέρω πως και αν θα το ξεπεράσω ποτέ

Ευχαριστώ για τα συλλυπητήρια

 

[Lasher]

Ευλογία; χίλιες φορές να μη το έβλεπα ποτέ

Προσωπικά συμφωνώ, ούτε εγώ το ξεπέρασα ουσιαστικά ποτέ αυτό που έζησα τότε. Απλά οι πιστοί έχουν βρει τον τρόπο να διαχειριζονται τον πόνο και την απώλεια. Φεύγει ένας αγαπημένος σου άνθρωπος; θα ξανασυναντηθείτε στον άλλο κόσμο. Πέθανε στα χέρια σου και είσαι σε σοκ; είναι ευλογία. Όλα καλά δηλαδή και μακάρι να το έβλεπα κι εγώ έτσι.

 

[Joji]

Συλλυπητήρια Εριφύλη

 

[Guest 126033]

Πριν λίγες ώρες έχασα την γιαγιά μου.. χάθηκε μέσα στα χέρια μου, ενώ ήταν μια χαρά πιο πρίν, έπαθε ανακοπή και της έκανα cpr μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο.. δυστυχώς δεν τα κατάφερε κι εγώ δεν ξέρω πως θα ξεπεράσω το γεγονός ότι πέθανε στα χέρια μου, δεν έχω ζήσει κάτι πιο βίαιο και πιο λυπηρό, είδα να την παίρνει το γραφείο τελετών τυλιγμένη με το σεντόνι της

Ήταν η γυναίκα που με μεγάλωσε και η καρδιά μου έσπασε σε χίλια κομμάτια

Λυπάμαι πολύ για όλο αυτό...

Όταν κάπως φύγει το αρχικό σοκ της απώλειας με ένα τόσο τραυματικο τρόπο, θα ηταν πολυ καλό να πας να μιλήσεις κάπου, θα σε βοηθήσει ...

Μοιράσου το οτιδήποτε.σε απασχολεί με κάποιον που θα σε βοηθήσει να διαχειριστεις όλα τα στάδια τους πένθους ώστε να φτάσεις στη αποδοχή και στο συμβιβασμό αυτού ..

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και το κυριοτερο ;
Χώρο, χώρο για έκφραση και διαχείριση.

Ένα πράγμα να θυμασαι η γιαγιά σου είναι κοντά σου ,η ύλη είναι μακρυά και η απουσία ύλης θέλεις διαχείριση....

 

[Himela]

Συλληπητήρια μικρούλα μου. Αν νιώσεις οτι το χρειάζεσαι, να μιλήσεις με κάποιον ειδικό ή με τους δικούς σου. Μην το περάσεις μόνη σου.

 

[touvlo]

Θερμά συλλυπητήρια Εριφύλλη. Ήταν τυχερή, που πέθανε πλάι στην εγγονή της και χωρίς να ταλαιπωρηθεί. Τέτοιον θάνατο εύχομαι για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω, αν είναι ευλογία για σένα, αλλά είναι ευτυχία γιαυτόν που φεύγει

 

[Εριφύλη]

Σας ευχαριστώ όλους πολύ! Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ησύχασε, τα τελευταία χρόνια υπέφερε πάρα πολύ, είχε μείνει εντελώς κατάκοιτη
Όταν της έκλεισα τα μάτια της είπα να έρχεται στα όνειρα μου που και που να με καθησυχάζει..

Το πρωί πριν πεθάνει είπε στη μαμά μου: θέλω να πάω να δω την μάνα μου..

Το είχε προαίσθημα η ψυχή μου, αλλά έφυγε με πολύ πόνο, τουλάχιστον έφυγε στα χέρια της κόρης της και των εγγονών της..
Όταν τελειώσει η κηδεία και γυρίσω στην Αθήνα, πρέπει οπωσδήποτε να πάω σε κάποιον ψυχολόγο γιατί αλλιώς θα τρελαθώ

 

[Himela]

Να πας μωρό μου, να πάρεις βοήθεια. Καλό κουράγιο σε όλους σας.

 

[Valder]

Καλό κουράγιο, να ζήσεις να την θυμάσαι.