O φόβος της απώλειας διαμορφώνει παράλογες συμπεριφορές στην ζωή μας;

[Himela]

Ο φόβος της απώλειας χμμμ. Πως γίνεται άραγε κάποιοι άνθρωποι να ζουν μονίμως μια ζωή παράλυσης από τους φόβους τους, φοβουμενοι πως θα χάσουν τα λεφτά τους, την σχέση τους, την υγεία τους, την φήμη τους, την ζωή τους και άλλοι να κοιτάνε τον θάνατο στα μάτια και να είναι προθυμοι να θυσιάσουν την ζωή τους για έναν σκοπό;

Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός πως οι πρώτοι ζουν μια ζωή νιχιλιστικου ηδονισμου ενώ οι δεύτεροι μια ζωή νοήματος.

Όταν εισαι νιχιλιστης δεν βλέπεις κανένα σκοπό στην ζωή. Συνεπώς αυτό που κάνεις είναι να στρέφεται στο κυνήγι της χαράς. Προσπαθείς με κάθε τρόπο να αισθάνεσαι χαρούμενος κυνηγώντας το επόμενο high. Βγάζεις λεφτά, κανείς σχέσεις, γίνεσαι όμορφος, αποκτάς δύναμη ετσι ώστε να αισθάνεσαι καλά. Κάθε ένα από τα νέα σου αποκτήματα έρχεται πακέτο και με μια νέα φοβία, την φοβία να το χάσεις. Όσο περνάνε τα χρόνια και ο θάνατος ζυγωνει αρχίζεις να εστιάζεις όλο και περισσότερο σε όσα έχασες. Αρχίζεις να τα τρελενεσαι με τα μαλλιά σου, αρχίζεις να τρελενεσαι με τις ρυτίδες, αρχίζεις να τρελενεσαι με τα γόνατα που πονάνε. Φοβάσαι τοσο πολύ το θάνατο που πρέπει πάση θυσία να βρεις νέο τρόπο να αποκτήσεις ένα high χαράς και να ξεχάστεις. Έτσι καταλήγεις στον πάσης φύσεως ηδονισμό και όσο περνάνε τα χρόνια ο φόβος φουντώνει.


Αντίθετα όταν έχεις ένα όραμα στην ζωή, ζεις μια ζωή νοήματος. Το όραμα είναι μια πραγματικότητα την οποία πρέπει να κατασκευάσεις και είναι τοσο σημαντική για εσένα που προτιμάς να πεθάνεις παρα να σταματήσεις να την διεκδικείς. Οι άνθρωποι με όραμα δεν ζουν ζωές ηδονισμου. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι τους θεωρούν τρελούς. Δεν καταλαβαίνουν πως γίνεται να στερούνται τις χαρές της ζωής και να θυσιάζουν τα πάντα γι αυτό το κάτι. Κι όμως οι δεύτεροι δεν αισθάνονται καν την ανάγκη να κυνηγήσουν την ηδονή γιατι δεν υπάρχει εξ αρχής το κενό στην ζωή τους που αυτή καλείται να γεμίσει.

Νομίζω όμως ότι κάνεις ένα λάθος εδώ. Δεν υπάρχουν μόνο αυτές οι δύο κατηγορίες ανθρώπων που περιγράφεις. Μπορεί να υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που ζουν τη ζωή τους, έχουν τη δουλειά τους, την οικογένειά τους, τους φίλους τους και είναι ευτυχισμένοι με αυτό. Οτι δηλαδή το νόημα της ζωής τους μπορεί να είναι κάτι από όλα αυτά, η οικογένειά τους ή η εργασία τους. Δεν σημαίνει ότι οποιοσδήποτε δεν έχει ένα μοναδικό νόημα στη ζωή του ότι κυνηγάει απλά τις απολαύσεις της ζωής.

Επίσης λες ότι αυτοί που κυνηγούν τις απολαύσεις της ζωής έχουν κάποιες ανασφάλειες και κάποια κενά που προσπαθούν να καλύψουν. Και ποιος μας λέει ότι αυτός που λες ότι έχει ένα μοναδικό νόημα και δίνει και τη ζωή του για αυτό δεν έχει και αυτός κάποιο κενό που προσπαθεί να καλύψει κυνηγώντας αυτό το τόσο σημαντικό για αυτόν νόημα; Δηλαδή νομίζω ότι έχεις πάρει τα δύο άκρα και δεν υπολογίζεις ότι μπορεί κάποιος να είναι στη μέση, δηλαδή μεν να έχει κάποιο σημαντικό για εκείνον νόημα αλλά να απολαμβάνει παράλληλα και τη ζωή. Για την ακρίβεια πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι έτσι.

Επίσης ποιος μας λέει ότι αυτός ο στόχος που έχει θέσει αυτός ο άνθρωπος όταν επιτευχθεί θα φέρει σε αυτόν τον άνθρωπο την ευτυχία;

 

[EvanescenceQ]

Θα ελεγα ναι. Ειναι υπαρκτος ο φοβος της απωλειας σε ολοκληρη τη ζωη μας σχεδον, εξαιτιας του προσωρινου της υπαρξης μας. Ενυπαρχει μεσα στο καθετί. Στην καθημερινοτητα μας, στις σχεσεις μας οικογενειακες/προσωπικές, στην εργασια μας, σε ολο τον κυκλο αν θελεις που διαγραφουμε κατα τη διαρκεια ζωης μας. Κι αυτο γιατι εχοντας βιωσει μια οποιασδηποτε απωλεια, ειναι επομενο να μας δημιουργηθει και αυτος ο φοβος ναι που μονο κατω απο σωστή περισκεψη θα μας κανει να λειτουργήσουμε και να το εκλαβουμε ως υπερ.
Η απωλεια και ο φοβος πρεπει να μας κάνουν περισσότερο δραστήριους στο να προλαβουμε να αντιδράσουμε αλλιως οταν και όποτε συμβει.

Παραθετω την υπεροχη ομιλια της κας. Τσαλικογλου