Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
vendetta
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Thor αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλλεται Ξεναγός και μας γράφει από Νορβηγία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1.275 μηνύματα.
28-09-10
02:02
Underground (1995)
Δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω αυτήν την ταινία. Η λέξη αριστούργημα έχει ειπωθεί τόσες πολλές φορές για τη συγκεκριμένη δημιουργία του Σερβοβόσνιου Εμίρ Κουστουρίτσα που πλέον κοντεύει να χάσει το νόημά της. Μία αλληγορία συναρπαστική που σε ταξιδεύει στη σύγχρονη ιστορία της ταλαιπωρημένης Γιουγκοσλαβίας (πρώην βέβαια μην ξεχνιόμαστε). Χάνεσαι ανάμεσα σε συμβολισμούς με τους χαρακτήρες να παίρνουν ο καθένας τη θέση τους στη γιουγκοσλαβική ιστορία (Τίτο, Μιλόσεβιτς, Γιουγκοσλαβία, Σερβία) και τις σκηνές να ζωντανεύουν τόσο έντονα τα γεγονότα. Τα μηνύματα της ταινίας τόσο καυστικά που δε σου αφήνουν περιθώριο να σκεφτείς κάτι λιγότερο από θυμό και συγρόνως κάτι λιγότερο από αισιοδοξία. Οι ηθοποιοί είναι "γεννημένοι" για τους ρόλους τους. Προσεκτικά επιλεγμένοι ένας κι ένας. Το σενάριο δημιουργεί μία ατμόσφαιρα βαλκανική, μία ατμόσφαιρα ίντριγκας, εκμετάλλευσης, ψεύδους, κοροϊδίας. Ο σουρρεαλισμός που χρησιμοποιεί σε μερικά σημεία της ταινίας του ο Κουστουρίτσα είναι απολαυστικός. Η μουσική του Μπρέγκοβιτς γνωστή και πολυακουσμένη συνοδεύει ευχάριστα την ταινία. Ο ήχος άλλωστε της ταινίας δε θα μπορούσε να είναι κάτι εκτός από...βαλκανικός με τα κρουστά και τα πνευστά να κυριαρχούν.
Η ταινία βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών το 1995.
Την προτείνω ανεπίφυλακτα. Είναι κάποιες σκηνές της ειδικά που νομίζω ότι μένουν.
Δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω αυτήν την ταινία. Η λέξη αριστούργημα έχει ειπωθεί τόσες πολλές φορές για τη συγκεκριμένη δημιουργία του Σερβοβόσνιου Εμίρ Κουστουρίτσα που πλέον κοντεύει να χάσει το νόημά της. Μία αλληγορία συναρπαστική που σε ταξιδεύει στη σύγχρονη ιστορία της ταλαιπωρημένης Γιουγκοσλαβίας (πρώην βέβαια μην ξεχνιόμαστε). Χάνεσαι ανάμεσα σε συμβολισμούς με τους χαρακτήρες να παίρνουν ο καθένας τη θέση τους στη γιουγκοσλαβική ιστορία (Τίτο, Μιλόσεβιτς, Γιουγκοσλαβία, Σερβία) και τις σκηνές να ζωντανεύουν τόσο έντονα τα γεγονότα. Τα μηνύματα της ταινίας τόσο καυστικά που δε σου αφήνουν περιθώριο να σκεφτείς κάτι λιγότερο από θυμό και συγρόνως κάτι λιγότερο από αισιοδοξία. Οι ηθοποιοί είναι "γεννημένοι" για τους ρόλους τους. Προσεκτικά επιλεγμένοι ένας κι ένας. Το σενάριο δημιουργεί μία ατμόσφαιρα βαλκανική, μία ατμόσφαιρα ίντριγκας, εκμετάλλευσης, ψεύδους, κοροϊδίας. Ο σουρρεαλισμός που χρησιμοποιεί σε μερικά σημεία της ταινίας του ο Κουστουρίτσα είναι απολαυστικός. Η μουσική του Μπρέγκοβιτς γνωστή και πολυακουσμένη συνοδεύει ευχάριστα την ταινία. Ο ήχος άλλωστε της ταινίας δε θα μπορούσε να είναι κάτι εκτός από...βαλκανικός με τα κρουστά και τα πνευστά να κυριαρχούν.
Η ταινία βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών το 1995.
Την προτείνω ανεπίφυλακτα. Είναι κάποιες σκηνές της ειδικά που νομίζω ότι μένουν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
