Γάμος: Ο προορισμός του ανθρώπου;

[meetmeinmontauk]

Συζητούσα με μια καλή φίλη πρόσφατα, ετών 37, ανύπαντρη και χωρίς σχέση (ναι έχει και γάτα πάντως! ).
Όπως μου είπε, το στίγμα της γεροντοκόρης καλά κρατεί και έχει εισπράξει σχετικά σχόλια και συμπεριφορές λύπης από τους άλλους επειδή δεν είναι παντρεμένη με παιδιά (αν και πολλές φορές αυτό κρύβει και ζήλια από άτομα που στη πραγματικότητα δεν είναι ευτυχισμένα στο γάμο τους). Και φυσικά σε όποιον γάμο πάει, λαμβάνει πολύ έντονα σχόλια, άντε να φτιάξει κι αυτή τη ζωή της.

Και η κοινωνία ακόμα και σήμερα μιλάει για τη γεροντοκόρη με τις 50... γάτες!

Ασφαλώς και είμαι κατά του να στιγματίζει η κοινωνία άτομα, επειδή δεν ακολουθούν τον κανόνα του παντρεμένου με 2 παιδιά και κοίτα την τάδε, είναι γεροντοκόρη.

Αλλά και για να κάνω και τον δικηγόρο του διαβόλου, σκεφτόμουν σήμερα ότι αυτή η τάση της κοινωνίας να θέτει ως βασικό στόχο ζωής κάθε μέλους τη δημιουργία οικογένειας, έχει μια κάποια σοφία. Δεν είναι τελείως φλου ή άιντε να ενωθούμε όλοι να φτιάξουμε μια κοινή πραγματικότητα.

Χμ, εγώ αν ένιωθα άσχημα για την φίλη σου, θα ήταν που έχει φτάσει στα 37 της χρόνια και δεν έχει βρει την συντροφικοτητα. Και το τονίζω αυτό, όχι τον γάμο και τα παιδιά αλλά έναν σύντροφο. Όχι πως αυτό σημαίνει οτι δεν μπορεί να βρει σύντροφο μετέπειτα στην ζωή της.

Αλλά όσο αντίθετη είμαι κι εγώ στο θεσμό του γάμου, άλλο τόσο πιστεύω πως ο θεσμός της οικογένειας (είτε με είτε χωρίς παιδιά) καλώς κάνει και παραμένει αναλλοίωτος.

 

[giannhs2001]

Ο θεσμός της Ελληνικής οικογένειας κινδυνεύει στις μέρες μας και σε αυτό δεν ευθύνονται τόσο οι άνθρωποι όσο οι κυβερνήσεις που δεν υποστηρίζουν την αναπαραγωγή ( βρίσκουν διαφορετικο τρόπο να αναπληρώνουν την έλλειψη αυτή )άρα και η παντρεια πάει πίσω. Η γνώμη μου επί του θέματος είναι οι άνθρωποι να νοικοκυρευονται στα 26 και μετα. Να ζούνε την ζωή γεμάτοι εμπειρίες και μετά να σοβαρευονται. Ευτυχώς πάντως δεν είμαστε και σαν την Κίνα που από τα 26 και μετά αν δεν έχεις παντρευτεί σε αποκαλούν " Shengnan " = Leftover Man. Από τα 25 και μετά η δικαιολογία του "θέλω να κάνω καριέρα" δεν πιάνει. Όλα μπορούν να συνδυαστούν. Οι περισσότερες γυναίκες στις μέρες μας δεν είναι πια "household wives" όπως παλιά άρα αυτή η δικαιολογία ξεπεράστηκε...

 

[Μάρκος Βασίλης]

@Scandal Νομίζω ότι το να αναχθούν φίλοι/ες σε «επίκτητη οικογένεια» είναι δύσκολο σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό γιατί, μεταξύ άλλων, είναι κοινωνικά κατακριτέο. Δε θεωρείται συχνά ισότιμο με το να έχει κανείς μία «τυπική» σχέση συντροφικότητας με ένα (ή περισσότερα) άτομα.

Ο θεσμός της Ελληνικής οικογένειας κινδυνεύει στις μέρες μας και σε αυτό δεν ευθύνονται τόσο οι άνθρωποι όσο οι κυβερνήσεις που δεν υποστηρίζουν την αναπαραγωγή ( βρίσκουν διαφορετικο τρόπο να αναπληρώνουν την έλλειψη αυτή )άρα και η παντρεια πάει πίσω. Η γνώμη μου επί του θέματος είναι οι άνθρωποι να νοικοκυρευονται στα 26 και μετα. Να ζούνε την ζωή γεμάτοι εμπειρίες και μετά να σοβαρευονται. Ευτυχώς πάντως δεν είμαστε και σαν την Κίνα που από τα 26 και μετά αν δεν έχεις παντρευτεί σε αποκαλούν " Shengnan " = Leftover Man. Από τα 25 και μετά η δικαιολογία του "θέλω να κάνω καριέρα" δεν πιάνει. Όλα μπορούν να συνδυαστούν. Οι περισσότερες γυναίκες στις μέρες μας δεν είναι πια "household wives" όπως παλιά άρα αυτή η δικαιολογία ξεπεράστηκε...

Μα, μπορεί η καριέρα ενός ανθρώπου να απαιτεί πολύ περισσότερη προσπάθεια και μετά τα 25 και, το σημαντικότερο, να μη θέλει και να μη νιώθει έτοιμος να αφιερώσει τη ζωή του σε οικογένεια. Το σημαντικό είναι οι άνθρωποι να κάνουν οικογένειες όποτε και αν θέλουν, με στόχο τη δική τους προσωπική εξέλιξη και όχι να βάζουμε τον κόσμο σε καλούπια για επιλογές που, εκ των πραγμάτων, δε μας πέφτει λόγος. Αν ένα άτομο δε θέλει να αποκτήσει οικογένεια ούτε και να έχει σύντροφο, με γεια του με χαρά του. Αν θέλει να αποκτήσει σύντροφο και παιδιά στα 39, επίσης όλα καλά. Αν θέλει μόνο σύντροφο χωρίς παιδιά, ομοίως.

 

[giannhs2001]

@Scandal Νομίζω ότι το να αναχθούν φίλοι/ες σε «επίκτητη οικογένεια» είναι δύσκολο σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό γιατί, μεταξύ άλλων, είναι κοινωνικά κατακριτέο. Δε θεωρείται συχνά ισότιμο με το να έχει κανείς μία «τυπική» σχέση συντροφικότητας με ένα (ή περισσότερα) άτομα.



Μα, μπορεί η καριέρα ενός ανθρώπου να απαιτεί πολύ περισσότερη προσπάθεια και μετά τα 25 και, το σημαντικότερο, να μη θέλει και να μη νιώθει έτοιμος να αφιερώσει τη ζωή του σε οικογένεια. Το σημαντικό είναι οι άνθρωποι να κάνουν οικογένειες όποτε και αν θέλουν, με στόχο τη δική τους προσωπική εξέλιξη και όχι να βάζουμε τον κόσμο σε καλούπια για επιλογές που, εκ των πραγμάτων, δε μας πέφτει λόγος. Αν ένα άτομο δε θέλει να αποκτήσει οικογένεια ούτε και να έχει σύντροφο, με γεια του με χαρά του. Αν θέλει να αποκτήσει σύντροφο και παιδιά στα 39, επίσης όλα καλά. Αν θέλει μόνο σύντροφο χωρίς παιδιά, ομοίως.

Είναι από ποια μεριά θα το δει κανείς φίλε. Εγώ δεν θα διαφωνήσω καθόλου μαζί σου και μην σου πω ότι έχουμε τις ίδιες απόψεις επί του θέματος. Αλλά αν το δουμε πατριωτικά αυτές τις δύσκολες ημέρες κάπως πρέπει να καταπολεμηθεί η τρομερή υπογεννητικότητα και θα έπρεπε να το θεωρουν καθήκον όλοι. Βέβαια εγώ αναφέρομαι σε ένα γενικό σύνολο και όχι κάπου ειδικά. Σε κάθε κοινωνία εννοείται θα υπάρχουν και αυτοί που δεν θέλουν να κάνουν παιδιά ή και να παντρευτούν ακόμη και ΕΠΙΒΆΛΛΕΤΑΙ να τους σεβόμαστε. Αλλά το κράτος θα έπρεπε να μεριμνήσει έτσι ώστε όσοι εχουν την θέληση να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια να το πράττουν και ακόμα περισσότερο να ενθαρρύνονται όσοι γονείς έχουν αξιώσεις να γίνουν τριτεκνοι/ πολύτεκνοι. Εγώ αναφερομουν περισσότερο σε όσους θέλουν να κάνουν οικογένεια αλλά λόγω οικονομικών και της γενικότερης κατάστασης της Ελλάδας σήμερα δεν το πράττουν.

 

[Gate4]

Συζητούσα με μια καλή φίλη πρόσφατα, ετών 37, ανύπαντρη και χωρίς σχέση (ναι έχει και γάτα πάντως! ).
Όπως μου είπε, το στίγμα της γεροντοκόρης καλά κρατεί και έχει εισπράξει σχετικά σχόλια και συμπεριφορές λύπης από τους άλλους επειδή δεν είναι παντρεμένη με παιδιά (αν και πολλές φορές αυτό κρύβει και ζήλια από άτομα που στη πραγματικότητα δεν είναι ευτυχισμένα στο γάμο τους). Και φυσικά σε όποιον γάμο πάει, λαμβάνει πολύ έντονα σχόλια, άντε να φτιάξει κι αυτή τη ζωή της.

Και η κοινωνία ακόμα και σήμερα μιλάει για τη γεροντοκόρη με τις 50... γάτες!

Ασφαλώς και είμαι κατά του να στιγματίζει η κοινωνία άτομα, επειδή δεν ακολουθούν τον κανόνα του παντρεμένου με 2 παιδιά και κοίτα την τάδε, είναι γεροντοκόρη.

Αλλά και για να κάνω και τον δικηγόρο του διαβόλου, σκεφτόμουν σήμερα ότι αυτή η τάση της κοινωνίας να θέτει ως βασικό στόχο ζωής κάθε μέλους τη δημιουργία οικογένειας, έχει μια κάποια σοφία. Δεν είναι τελείως φλου ή άιντε να ενωθούμε όλοι να φτιάξουμε μια κοινή πραγματικότητα.

Όπως λένε και οι ψυχολόγοι, είναι σημαντικό στη ζωή του ένας άνθρωπος να αποκτήσει κι άλλους... σημαντικούς ανθρώπους, πέρα από τη μαμά του και το μπαμπά του, άντε και τα αδέλφια του, δηλαδή έναν σύντροφο και τα παιδιά του. Και προσθέτω ότι πιστεύω πως απαλύνει τον πόνο ενός ανθρώπου όταν χάνει τους γονείς του ως φυσική εξέλιξη της ζωής, το να έχει φτιάξει και ο ίδιος μια οικογένεια και στηριχθεί εκεί.

Και κλείνω λέγοντας ότι από τους πιο απογοητευμένους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ever, πολλές φορές είναι άτομα, άντρες και γυναίκες, 40 plus, ανύπαντροι με βασική συνιστώσα ότι μένουν ακόμα με τους γονείς τους. Το παραλληλίζω με τη διαπίστωση ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να αποκτήσουμε κι άλλους σημαντικούς ανθρώπους. Θα μου πείτε υπάρχουν και οι φίλοι. Δε ξέρω κατά πόσο εύκολα ανάγει κάποιος έναν φίλο του, σε ισότιμα σημαντικό με τους γονείς του ή τα παιδιά του...

Και όσοι κάνανε καριέρα και οικογένεια, αν τους ρωτήσεις ποιο θεωρούν το πιο σημαντικό τους δημιούργημα με διαφορά και αξεπέραστο, θα σου πουν τα παιδιά τους. Ούτε την καριέρα, ούτε τη διατριβή.

Αυτά

Νομίζω ότι το όλο σκεπτικό να παντρευτεί κανείς (ή να μένει με κάποιον τεσπα χωρίς γάμο) είναι πιο πολύ της λογικής ότι κάποια στιγμή μεγαλώνει ο άνθρωπος και να έχει κάποιον για "σύντροφο". Φάση μη πεθάνεις μόνος σου. Το οποίο όκει είναι λίγο τρομακτικό.
Όμως τόσο και για αυτήν την απόφαση όσο και για την απόκτηση παιδιών πιστεύω πως αν γίνεται με το ζόρι λόγω πίεσης από τον περίγυρο καταλήγει σε ναυάγιο με μαθηματική ακρίβεια.

 

[Lady M]

Όπως λένε και οι ψυχολόγοι, είναι σημαντικό στη ζωή του ένας άνθρωπος να αποκτήσει κι άλλους... σημαντικούς ανθρώπους, πέρα από τη μαμά του και το μπαμπά του, άντε και τα αδέλφια του, δηλαδή έναν σύντροφο και τα παιδιά του. Και προσθέτω ότι πιστεύω πως απαλύνει τον πόνο ενός ανθρώπου όταν χάνει τους γονείς του ως φυσική εξέλιξη της ζωής, το να έχει φτιάξει και ο ίδιος μια οικογένεια και στηριχθεί εκεί.

Συμφωνώ πολύ με την άποψη που κατέθεσες. Οι φίλοι δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το κενό του συντρόφου ή/και των παιδιών. Όπως επίσης καμία δουλειά δεν αξίζει περισσότερο από τη δημιουργίας μίας ουσιαστικής σχέσης και της οικογένειας μετέπειτα (αν το επιθυμεί το ζευγάρι).

Όμως υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν βρήκαν αυτό που πραγματικά τους ταίριαξε και γι αυτό επέλεξαν να πορευτούν μόνοι. Χειρότερο από τη μοναξιά θεωρώ τη σύμβαση. Να κάνεις ένα γάμο επειδή πέρασες τα 35 και πρεπει να νοικοκυρευτείς και να τεκνοποιήσεις. Να πεις "α να ένα καλό παιδί/κορίτσι για οικογένεια". Μια τέτοια επιλογή πιστεύω ότι μόνο δυστυχία μπορεί να φέρει.

Καταλήγω ότι το πιο σημαντικό είναι να ψάχνουμε αυτόν/αυτήν που μας ταιριάζει πραγματικά, να μην χάνουμε χρόνο με ανθρώπους που δεν είναι για μας! Αν βρεθεί έχει καλώς, αν όχι, εντάξει θα είμαστε και πάλι, ίσως με κάποια κενά. Η ζωή ποτέ δεν είναι τέλεια!

Ναι στον έρωτα, όχι στη σύμβαση

 

[meetmeinmontauk]

Νομίζω ότι το όλο σκεπτικό να παντρευτεί κανείς (ή να μένει με κάποιον τεσπα χωρίς γάμο) είναι πιο πολύ της λογικής ότι κάποια στιγμή μεγαλώνει ο άνθρωπος και να έχει κάποιον για "σύντροφο". Φάση μη πεθάνεις μόνος σου. Το οποίο όκει είναι λίγο τρομακτικό.

Μην προσεγγίζεις το θέμα μόνο με την λογική. Υπάρχει και το συναίσθημα. Ένας νέος άνθρωπος δεν ψάχνει συντροφο σκεπτόμενος τα γεράματα. Μέχρι τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Υπάρχουν πιο "επείγουσες" ανάγκες να καλυφθούν.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 4 Αυγούστου 2020

Καταλήγω ότι το πιο σημαντικό είναι να ψάχνουμε αυτόν/αυτήν που μας ταιριάζει πραγματικά, να μην χάνουμε χρόνο με ανθρώπους που δεν είναι για μας! Αν βρεθεί έχει καλώς, αν όχι, εντάξει θα είμαστε και πάλι, ίσως με κάποια κενά. Η ζωή ποτέ δεν είναι τέλεια!

Ναι στον έρωτα, όχι στη σύμβαση

Συμφωνώ με το πρώτο σκέλος, να μην συμβιβαζομαστε με κάτι μέτριο. Αλλά με το δεύτερο σκέλος, να συμβιβαστούμε με τα "κενά" διαφωνώ. Και ναι, η συντροφικοτητα είναι στο χέρι μας να την βρούμε, δεν είναι απλώς ο, τι μας τύχει. Δεν είναι πως ένας άνθρωπος είναι το πεπρωμένο μας και μόνο με αυτόν θα ταιριάξουμε. Αν κάποιος έχει φτάσει σε ηλικία μεγάλη και έχει μείνει αδέσμευτος, μάλλον από επιλογή ήταν (κατά πάσα πιθανότητα ασυνειδητη) πάρα επειδή "δεν έκατσε".

 

[Gate4]

Μην προσεγγίζεις το θέμα μόνο με την λογική. Υπάρχει και το συναίσθημα. Ένας νέος άνθρωπος δεν ψάχνει συντροφο σκεπτόμενος τα γεράματα. Μέχρι τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Υπάρχουν πιο "επείγουσες" ανάγκες να καλυφθούν.

Ότι δεν έχει κάποιος μακροχρόνια-μόνιμη σχέση δε σημαίνει ότι δεν βρίσκει κάτι για να καλύψει αυτά τα συναισθήματα με ορισμένα χρονικά κενά. Εγώ πιο πολύ το είπα για το θρεντ καθεαυτό πως μετά από κάποια ηλικία ίσως αυτό το σκέφτεται πολύς κόσμος.

 

[Lady M]

Συμφωνώ με το πρώτο σκέλος, να μην συμβιβαζομαστε με κάτι μέτριο. Αλλά με το δεύτερο σκέλος, να συμβιβαστούμε με τα "κενά" διαφωνώ. Και ναι, η συντροφικοτητα είναι στο χέρι μας να την βρούμε, δεν είναι απλώς ο, τι μας τύχει. Δεν είναι πως ένας άνθρωπος είναι το πεπρωμένο μας και μόνο με αυτόν θα ταιριάξουμε. Αν κάποιος έχει φτάσει σε ηλικία μεγάλη και έχει μείνει αδέσμευτος, μάλλον από επιλογή ήταν (κατά πάσα πιθανότητα ασυνειδητη) πάρα επειδή "δεν έκατσε".

Ναι δεν λεω ότι κατ' ανάγκη ένας άνθρωπος είναι το πεπρωμένο. Ωραίο θα ήταν, αλλά ίσως πολύ ρομαντικό για να ναι αληθινό. Μπορεί να υπάρξουν δυο-τρεις σημαντικές σχέσεις στη ζωή κάποιου, μπορεί και περισσότερες. Δεν πιστεύω ότι είναι μόνο στο χέρι μας να βρούμε τη συντροφικότητα. It takes two to tango που λένε! Είναι και στο χέρι μας, είναι και στο χέρι του άλλου, αλλά και θέμα χημείας-συνθηκών-timing.
Νομίζω ότι οι μεγάλοι άνθρωποι που μένουν μόνοι έχουν απογοητευτεί και έχουν παρατήσει την αναζήτηση της συντροφικότητας. Ίσως και να συνήθισαν έτσι, οπότε πάμε στην ασυνείδητη επιλογή. Υποθέτω πως οι περισσότεροι μέσα τους θα αναρωτιούνται τι πήγε λάθος. Ίσως όμως και να είναι εντάξει με αυτό και να χαίρονται την ανεξαρτησία τους. Εγώ θεωρώ ότι τα κενά πάντα υπάρχουν στη ζωή. Δεν ξέρω ανθρώπους που να τα έχουν όλα.

 

[RafAspa94]

Ξεκινάω με την καλή-ρομαντική πλευρά του θέματος. Το να έχω περάσει με τον σύντροφο μου κάποιες καταστάσεις, έχουμε δεχτεί ο ένας τον άλλον με τα καλά του και τα στραβά του και στο τέλος αποφασίζαμε ότι ναι, παρά τις διαφορές, έστω και με λίγο νερό στο κρασί να έριχνε ο καθένας μας μπορούμε να ανοίξουμε σπίτι, θα παντρευόμουν.
Δεν θα το έκανα ποτέ, γιατί ο κοινωνικός περίγυρος λέει ότι πρέπει να παντρευτώ ή για να κάνω παιδιά. Εκεί, θα προτιμούσα τη μοναξιά με ότι αυτό συνεπάγεται

 

[Valder]

Ο γάμος μας μάρανε. Εχουμε λύσει όλα τα υπόλοιπα κι έμεινε η παντρειά. Και με το 80% των ανθρώπων να είναι με βαριά ψυχολογικά, ο καθένας την παραλλαγούλα του, οπωσδήποτε να τρέξουμε να βάλουμε κουλούρα.

Αμα δεν τον τσεκάρεις τον άλλο μια 5ετία πρώτα να τα βγάλει τα κουσούρια καλά καλά, δεν πας πουθενά σήμερα. Και αμα ξεπεράσει ο άνθρωπος μια ηλικία και θέλει οικογένεια, δεν έχει περιθώρια για δοκιμές 5ετίας, οπότε εκεί καθαρίζεις μέσα σου και λες:

Η βουτάω στο παντρολόγημα και τζογάρω, ή σόλο κλαρίνο για πάντα.

Καθένα με τις θυσίες του και τα προτερήματά του.

Θες συντροφικότητα και τη δημιουργία δικού σου σπιτιού; Θυσιάζεις το εγω σου.
Θες την ελευθερία σου και τον απόλυτο έλεγχο; Θυσιάζεις τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς τις δύσκολες νύχτες.

That's life.

 

[Εχέμυθη]

Πιστεύω πολύ στη συντροφικότητα, είναι όμορφο πράγμα να ταιριάζεις με τον άλλον και να πάρετε την απόφαση να είστε μαζί για όσο πάει. Αυτό που με φοβίζει είναι το "για πάντα" επίσης ναι η λέξη γάμος μου προκαλεί μια δυσφορία. Θα έκανα γάμο όχι για το θρησκευτικό της υπόθεσης όσο για να γιορτάσω μια σχέση, μακροχρόνια λογικά και να μοιραστώ τη χαρά μου με άτομα που αγαπώ και που έχουν νόημα στη ζωή μου. Επίσης , μην ξεχνάμε τις κοινές φορολογικές δηλώσεις, τα έξτρα χρήματα κλπ. Όχι για εμένα ούτε ο γάμος ούτε τα παιδιά είναι το νόημα της ζωής. Η συντροφικότητα όμως ναι.

 

[Guest 920123]

Ο γάμος μας μάρανε. Εχουμε λύσει όλα τα υπόλοιπα κι έμεινε η παντρειά. Και με το 80% των ανθρώπων να είναι με βαριά ψυχολογικά, ο καθένας την παραλλαγούλα του, οπωσδήποτε να τρέξουμε να βάλουμε κουλούρα.

Αμα δεν τον τσεκάρεις τον άλλο μια 5ετία πρώτα να τα βγάλει τα κουσούρια καλά καλά, δεν πας πουθενά σήμερα. Και αμα ξεπεράσει ο άνθρωπος μια ηλικία και θέλει οικογένεια, δεν έχει περιθώρια για δοκιμές 5ετίας, οπότε εκεί καθαρίζεις μέσα σου και λες:

Η βουτάω στο παντρολόγημα και τζογάρω, ή σόλο κλαρίνο για πάντα.

Καθένα με τις θυσίες του και τα προτερήματά του.

Θες συντροφικότητα και τη δημιουργία δικού σου σπιτιού; Θυσιάζεις το εγω σου.
Θες την ελευθερία σου και τον απόλυτο έλεγχο; Θυσιάζεις τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς τις δύσκολες νύχτες.

That's life.

Συμφωνω σε ολα σχεδον ,εκτος απο οτι θυσιαζεις τον ευατο σου...
Αν το βλεπει καποιος ετσι καλο ειναι να μην το κανει..

Εγω νομιζω οτι συμβιμβαζεσαι σε καποια πραγματα και οχι οτι θυσιαζεσαι εχει μεγαλη διαφορα ...

 

[Valder]

Συμφωνω σε ολα σχεδον ,εκτος απο οτι θυσιαζεις τον ευατο σου...
Αν το βλεπει καποιος ετσι καλο ειναι να μην το κανει..

Εγω νομιζω οτι συμβιμβαζεσαι σε καποια πραγματα και οχι οτι θυσιαζεσαι εχει μεγαλη διαφορα ...

Ράνια μου, η θυσία στο μυαλό μου είναι μια πιο ευγενής έννοια από τον συμβιβασμό που μου προσφέρεις σε αυτή την λεκτική αντιμαχία ορισμών.

Τουλάχιστον η θυσία είναι ενίοτε μια παράδοξος πράξη απώλειας που προσφέρει και ηθική ανάταση. Αντιθέτως, ο συμβιβασμός είναι η ελάττωση του πήχη των προσδοκιών και των επερχόμενων στιγμών, ένα κρεσέντο αργής αποφλοίωσης της ζωτικής ενέργειας της ανθρώπινης ψυχής.

Διαλέγω πολύ προσεκτικά τις λέξεις μου. Είναι μια θυσία, για μένα τουλάχιστον.

Οποιος το ζωγραφίζει ως έναν άκακο χαμογελαστό συμβιβασμό, καλό θα είναι μετά τον παπά που θα τελέσει το μυστήριον, να έχει πρόχειρο και έναν συμβολαιογράφο/δικηγόρο για το επερχόμενο διαζύγιο.

Αυτή είναι η δική μου άποψη, για εμένα. Και έχω καταλήξει πως, προς το παρόν δεν είμαι τόσο μεγαλόψυχος ώστε να προβώ σε θυσίες. Μου αρέσει η ελευθερία μου, δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν.

Φυσικά η δική σου άποψη μπορεί να διαφέρει, καθένας μας είναι διαφορετικός, με άλλες ανάγκες και άλλη οπτική. I get it.

Όποτε ακούω όμως εκείνη τη λέξη "συμβιβασμός", πόσο μάλλον δε την εξιδανίκευσή της ("για τα παιδιά το κάνω και δεν χωρίζω, για να μην πεθάνει η γιαγιά μου χωρίς να με δει νυφούλα, για να μη με πει ο πατέρας μου αδερφή") κάτι πεθαίνει μέσα μου.

 

[Guest 920123]

Ράνια μου, η θυσία στο μυαλό μου είναι μια πιο ευγενής έννοια από τον συμβιβασμό που μου προσφέρεις σε αυτή την λεκτική αντιμαχία ορισμών.

Τουλάχιστον η θυσία είναι ενίοτε μια παράδοξος πράξη απώλειας που προσφέρει και ηθική ανάταση. Αντιθέτως, ο συμβιβασμός είναι η ελάττωση του πήχη των προσδοκιών και των επερχόμενων στιγμών, ένα κρεσέντο αργής αποφλοίωσης της ζωτικής ενέργειας της ανθρώπινης ψυχής.

Διαλέγω πολύ προσεκτικά τις λέξεις μου. Είναι μια θυσία, για μένα τουλάχιστον.

Οποιος το ζωγραφίζει ως έναν άκακο χαμογελαστό συμβιβασμό, καλό θα είναι μετά τον παπά που θα τελέσει το μυστήριον, να έχει πρόχειρο και έναν συμβολαιογράφο/δικηγόρο για το επερχόμενο διαζύγιο.

Αυτή είναι η δική μου άποψη, για εμένα. Και έχω καταλήξει πως, προς το παρόν δεν είμαι τόσο μεγαλόψυχος ώστε να προβώ σε θυσίες. Μου αρέσει η ελευθερία μου, δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν.

Φυσικά η δική σου άποψη μπορεί να διαφέρει, καθένας μας είναι διαφορετικός, με άλλες ανάγκες και άλλη οπτική. I get it.

Όποτε ακούω όμως εκείνη τη λέξη "συμβιβασμός", πόσο μάλλον δε την εξιδανίκευσή της ("για τα παιδιά το κάνω και δεν χωρίζω, για να μην πεθάνει η γιαγιά μου χωρίς να με δει νυφούλα, για να μη με πει ο πατέρας μου αδερφή") κάτι πεθαίνει μέσα μου.

Συμφωνω παλι σε οσα λες ,καθενας την ενοια καθε λεξεις μπορει να την εχει με διαφορετικο τροπο στο μυαλο του...

Οταν ομως λεω την λεξη συμβιμβασμος δεν αναφερομαι σιγουρα σε ολα αυτα που ειπες...
Θα το θεωρουσα τουλιχιστον επιπολαιο και ανωριμο να προχωρησεις σε ενα γαμο για να ικανοιποιησεις το οικογενειακο σου περιβαλλον .

Συμβιμβασμος υπαρχει παντου ,ακομα και σε μια απλη συμβιωση.
Συμβιμβαεσαι σε πολλα πραγματα που αφορουν την καθημερινοτητα σου ,απο τα πιο απλα μεχρι και ακομα σε καποιες πιο ιδιατερες στιγμες..
Συμβιμβαζεσαι γιατι πολυ απλα θελεις να ευχαριστησεις τον ανθρωπο σου οπως πιστευω θα κανει και εκεινος καποιες φορες για εσενα ...
Συμβιμβαζεσαι οταν ερχονται τα παιδια και τα δικα σου θελω ερχονται σε δευτρη μοιρα για καποιο χρονικο διαστημα και πολλα αλλα...

Καπως ετσι το βλεπω εγω !

 

[meetmeinmontauk]

Ότι δεν έχει κάποιος μακροχρόνια-μόνιμη σχέση δε σημαίνει ότι δεν βρίσκει κάτι για να καλύψει αυτά τα συναισθήματα με ορισμένα χρονικά κενά. Εγώ πιο πολύ το είπα για το θρεντ καθεαυτό πως μετά από κάποια ηλικία ίσως αυτό το σκέφτεται πολύς κόσμος.

ναι, εννοείται πως τα καλύπτει τα κενά. αλλά η επιθυμία για συντροφικότητα παραμένει. ένιγουει.

 

[Asha]

Ράνια μου, η θυσία στο μυαλό μου είναι μια πιο ευγενής έννοια από τον συμβιβασμό που μου προσφέρεις σε αυτή την λεκτική αντιμαχία ορισμών.

Τουλάχιστον η θυσία είναι ενίοτε μια παράδοξος πράξη απώλειας που προσφέρει και ηθική ανάταση. Αντιθέτως, ο συμβιβασμός είναι η ελάττωση του πήχη των προσδοκιών και των επερχόμενων στιγμών, ένα κρεσέντο αργής αποφλοίωσης της ζωτικής ενέργειας της ανθρώπινης ψυχής.

Διαλέγω πολύ προσεκτικά τις λέξεις μου. Είναι μια θυσία, για μένα τουλάχιστον.

Οποιος το ζωγραφίζει ως έναν άκακο χαμογελαστό συμβιβασμό, καλό θα είναι μετά τον παπά που θα τελέσει το μυστήριον, να έχει πρόχειρο και έναν συμβολαιογράφο/δικηγόρο για το επερχόμενο διαζύγιο.

Αυτή είναι η δική μου άποψη, για εμένα. Και έχω καταλήξει πως, προς το παρόν δεν είμαι τόσο μεγαλόψυχος ώστε να προβώ σε θυσίες. Μου αρέσει η ελευθερία μου, δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν.

Φυσικά η δική σου άποψη μπορεί να διαφέρει, καθένας μας είναι διαφορετικός, με άλλες ανάγκες και άλλη οπτική. I get it.

Όποτε ακούω όμως εκείνη τη λέξη "συμβιβασμός", πόσο μάλλον δε την εξιδανίκευσή της ("για τα παιδιά το κάνω και δεν χωρίζω, για να μην πεθάνει η γιαγιά μου χωρίς να με δει νυφούλα, για να μη με πει ο πατέρας μου αδερφή") κάτι πεθαίνει μέσα μου.

Βρίσκω ενδιαφέρουσα την επιλογή λέξεων "θυσία" ή "συμβιβασμός". Ως άτομο που έχω ανάγκη την ελευθερία μου νιώθω πως κατανοώ με ποιον τρόπο θα μπορούσε κάποιος να "θυσιάσει το εγώ του" αν και μου φαίνεται αρκετά σκληρό σαν έκφραση.
Για μένα η επιλογή της λέξης θυσία προυποθέτει την ύπαρξη ενός θύματος και μια έλλειψη αμοιβαιότητας. Παλαιότερα έβλεπα τα πράγματα που δεν θα ήθελα να κάνω για την σχέση μου ως "θυσίες". Αυτό που απαιτούνταν από εμένα, ήταν να θυσιαστώ, να βάλω τα δικά μου θέλω σε δεύτερη μοίρα. Αργότερα, όταν πλέον βρέθηκα σε μια σχέση που δεν θα είχα πρόβλημα να το κάνω αυτό το έβλεπα ως έναν "αμοιβαίο συμβιβασμό" απαραίτητο για να λειτουργήσει μια σχέση. Συμβιβασμός μπορεί να είναι το ο,τιδήποτε, από το που θα πάμε διακοπές, μέχρι στο τι θα φάμε το βράδυ. Μπορεί να είναι πιο μικροί ή και μεγαλύτεροι. Είναι σημαντικό όμως πιστεύω το να είναι αμοιβαίοι.
Το να μένεις με κάποιον που δεν αγαπάς μόνο για τα παιδιά το βρίσκω πάρα πολύ λάθος και για μένα ξεπρενάει τα όρια. Πιστεύω πως ο καθένας μπορεί να έχει διαφορετικούς φόβους που τον κινούν και επηρρεάζουν το πως συμπεριφέρεται σε μια σχέση. Εγώ όντως φοβάμαι μην χάσω τον εαυτό μου. Μην παντρευτώ και περάσει ο χρόνος χωρίς να το καταλάβω και κάποια στιγμή βρεθώ να έχω μείνει σε κάποιον γάμο που δεν με ικανοποιεί, ικανοποιόντας τα θέλω άλλων, χωρίς να ξέρω καν τι θέλω εγώ. Ίσως για αυτό είμαι κατά του γάμου σε ένα βαθμό. Περισσότερο όμως είμαι κατά των παιδιών (όχι στο να αποκτούν άλλοι, προφανώς δεν το κρίνω, είμαι κατά στο να αποκτήσω εγώ). Πιστεύω πάντως πως μπορείς να είσαι με κάποιον για πολλά χρόνια, ακόμα και να παντρευτείς και να έχεις αυτήν την συντροφικότητα χωρίς να θυσιάσεις τον εαυτό σου, ή τουλάχιστον αυτό θέλω να ελπίζω.

 

[GiorgosAsi]

Ουτε το εγω σου θυσιαζεις ουτε τιποτα.Ισα ισα που σε στηριζει ο συντροφος σε καθε επιλογη σου και στα δυσκολα και στα ευκολα.Αυτα που λετε ειναι για παιδικα ΕΓΩ.Το αληθινο αρσενικο ειναι μονογαμικο ελεγε ο φρουντ.Η γυναικα πρεπει να γινει μανα και να γεννησει ολα τα παιδια της πλασης.Και να παρει τον αντρα απο το χερι και να τον κανει να καταλαβει.Τα παιδια ειναι προεκταση του εαυτου μας,ουτε εκει χανουμε το εγω μας καθως βλεπεις τον εαυτο σου σε αυτα.Η σωστη γυναικα ερχεται το βραδυ σαν εταιρα και το πρωι σαν κορη.Αφηνει το αρσενικο να κανει επιλογες αλλα αυτη του δειχνει προς τα που να κοιταξει ο λαιμος.

 

[Guest 920123]

Ουτε το εγω σου θυσιαζεις ουτε τιποτα.Ισα ισα που σε στηριζει ο συντροφος σε καθε επιλογη σου και στα δυσκολα και στα ευκολα.Αυτα που λετε ειναι για παιδικα ΕΓΩ.Το αληθινο αρσενικο ειναι μονογαμικο ελεγε ο φρουντ.Η γυναικα πρεπει να γινει μανα και να γεννησει ολα τα παιδια της πλασης.Και να παρει τον αντρα απο το χερι και να τον κανει να καταλαβει.Τα παιδια ειναι προεκταση του εαυτου μας,ουτε εκει χανουμε το εγω μας καθως βλεπεις τον εαυτο σου σε αυτα.Η σωστη γυναικα ερχεται το βραδυ σαν εταιρα και το πρωι σαν κορη.Αφηνει το αρσενικο να κανει επιλογες αλλα αυτη του δειχνει προς τα που να κοιταξει ο λαιμος.

Όλα αυτά πολύ ωραία σαν θεωρία, τα έχεις δοκιμάσει και στην πράξη να υποθέσω ?

 

[Μάρκος Βασίλης]

Όλα αυτά πολύ ωραία σαν θεωρία, τα έχεις δοκιμάσει και στην πράξη να υποθέσω ?

Το θέμα είναι ότι ούτε σαν θεωρία είναι ωραία. :Ρ