Συμπεριφορά & παιδιά με σύνδρομο down κι άλλες ασθένειες.

[xristinaki]

Ειχα παρακουλουθησει μια ταινια παλιοτερα με τη ονομασια το στιγμα κι ειχα προβληματιστει .Οι γονεις σε αυτη την ταινια ηταν σε διλλημα για το πως να συμπεριφερθουν στο παιδακι που ειχε συνδρομο down.Ενα μεγαλος αριθμος παιδιων με τετοιο προβλημα ειναι εγκατελελειμενα σε μαιευτηρια κι κανεις δεν τα υιοθετει.Θεωρειτε οτι καποιοι απο αυτους τους γονεις (οχι ολοι) μπορει να εχουν δικιο για αυτο που εκαναν?Ποια πρεπει να ειναι η αντιμετωπιση της κοινωνιας προς αυτα τα παιδια?Ξερω οτι βαζω ενα πολυ δυσκολο θεμα αλλα ειναι κατι που με εχει απασχολησει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Giovanna]

Για μενα, το θεμα ειναι η γνωση, ο ελεγχος.

οι ηλικιες που ειναι επικινδυνες να συλλαβουν και να φερουν σε περας μια φυσιολογικη εγκυμοσυνη, με ενα απολυτα φυσιολογικο και υγιες εμβρυο ειναι, μεχρι 30 το πολυ... μετα, οι πιθανοτητες μειωνονται, χωρις αυτο βεβαια να ειναι κανονας.

με τον προγεννητικο ελεγχο αυτο το συνδρομο οπως και ΠΑΡΑ πολλα αλλα μπορει να ελεγθει.. και να γινει διακοπη της εγκυμοσυνης, αν οι γονεις το θελουν. αν παλι δεν το θελουν, εχει καλως. αλλα πρεπει να κανουν αυτοι την επιλογη.

το θεμα ειναι πιστευω οτι πρεπει να υπαρχει σωστος ελεγχος και ωριμοτητα. αν σκοπευεις εσυ, που εισαι εγγυος, να μην ασχοληθεις ποτε με το παιδι που εχεις μεσα σου και ηδη ξερεις οτι εχει down, τοτε τι το θες?

παντως οντως δυσκολο θεμα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Είναι ένα τεράστιο θέμα και πολύ γενικό. Αλλά για μένα τα παιδιά αυτά πρέπει να μάθουν να είναι όσο πιο ανεξάρτητα γίνεται και να αξιοποιούν στο έπακρο τις δυνατότητές τους. Και βασικά η πλειοψηφία έχει πολλές περισσότερες από όσες νομίζουμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[darkness_]

Ενα μεγαλος αριθμος παιδιων με τετοιο προβλημα ειναι εγκατελελειμενα σε μαιευτηρια κι κανεις δεν τα υιοθετει.Θεωρειτε οτι καποιοι απο αυτους τους γονεις (οχι ολοι) μπορει να εχουν δικιο για αυτο που εκαναν?ι.

μπορεις να γινεις πιο συγκεκριμενη στο ερωτημα σου,διοτι δεν καταλαβαινω τι εννοεις λεγοντας κατα καποιο τροπο οτι
εχει δικιο ενα ζευγαρι που εγκατελειπει το παιδι του,επειδη εχει προβλημα υγειας,επειδη δεν ειναι τελικα αυτο που περιμενε και ειχε επενδυσει...
δικιο λογω ελλειψης υποδομων?
δικιο λογω ελλειψης υποστηριξης?
δικιο λογω οικονομικης ανεπαρκειας?
δικιο λογω ανεπαρκους ενημερωσης?
οποιαδηποτε αναπηρια,ειτε εχει σχεση με χρωμοσωμιακες ανωμαλιες,ειτε με οποιοδηποτε αλλο προβλημα,ειναι απλα η κατασταση του παιδιου σου κι εσυ εισαι υποχρεωμενος να την στηριξεις ,οπως θα εκανες εαν το προβλημα παρουσιαζοταν ξαφνικα-ασθενεια,ατυχημα- και σε μεγαλυτερη ηλικια...
εαν δεν μπορεις για οποιοδηποτε λογο-συναισθηματικο,ψυχολογικο,οικονομικο κλπ-,το κρατος πρεπει να μπορει να σε στηριξει..
δεν ειναι ευκολο,απεναντιας ειναι απο τις δυσκολοτερες καταστασεις ζωης,ομως οι γονεις ειναι για τα δυσκολα στην ουσια,ετσι δεν ειναι?........

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[xristinaki]

Darkness ναι ειχα στο μυαλο μου ακριβως αυτους τους λογους που επαριθμησες.Οτι καποια ζευγαρια λογω ελλειψης οικονομικης ευμαρειας να μην μπορουσαν συντηρησουν ενα τετοιο παιδι η οτι ενα παιδακι με συνδρομο down θα χρειαζεται επιβλεψη ολη την μερα ολη του την ζωη .Κατι που μια εργαζομενη μητερα ισως δεν μπορει να το εξασφαλισει.
Απλα θεωρω οτι ισως η ελλειψη βοηθειας απο το κρατος ειναι αυτη που προκαλει αυτη την συμπεριφορα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

Απλα θεωρω οτι ισως η ελλειψη βοηθειας απο το κρατος ειναι αυτη που προκαλει αυτη την συμπεριφορα.

ίσως ναι ... αυτή είναι η ρομαντική και αθώα σκέψη....
ότι οι γονείς μη έχοντας την κατάλληλη βοήθεια απ το κρατος εγκαταλείπουν το στέρνο τους .... όπως ακριβώς δλδ κάνει και μια ανύπαντρη μητέρα κλπ κλπ κλπ

το θεμα όμως ειναι, οτι κατα πασα πιθανότητα, αυτοι που τα παρατανε για αυτο το λογο ειναι πολυ μικρό ποσοστό...
το μεγαλύτερο ποσοστό πιστευω, απλά δεν μπορεί να δεχτεί αυτή την πραγματικότητα και αυτη τη δύσκολη ζωη και απλά τα παρατάει και προσποιείται ότι δεν υπήρξαν ποτε....
Δεν τους κατηγορώ... ουτε τους δικαιολογω... δε θέλω να βρεθω στη θεση τους να σας πω την αλήθεια....
Ομως το να μεγαλώσεις ένα παιδί με σύνδρομο down, όσο γλυκο τρυφερό και καλο φαίνεται σε όσους είναι απ έξω απ τον χορό, τόσο απαισιο δύσκολο και τραγικό είναι για όσους είναι μέσα....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Palladin]

Ομως το να μεγαλώσεις ένα παιδί με σύνδρομο down, όσο γλυκο τρυφερό και καλο φαίνεται σε όσους είναι απ έξω απ τον χορό, τόσο απαισιο δύσκολο και τραγικό είναι για όσους είναι μέσα....

Πολύ συχνά καταστρέφει ολόκληρη την οικογένεια

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

το ξέρω...
εχω στην οικογένεια μου άρρωστα παιδιά και ξέρω....
οχι με σύνδρομο down αλλά δεν εχει σημασια.... λίγο ως πολύ αν υπάρχει τέτοια σοβαρή ασθενεια η υποθεση ειναι πακετο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[darkness_]

Darkness ναι ειχα στο μυαλο μου ακριβως αυτους τους λογους που επαριθμησες.Οτι καποια ζευγαρια λογω ελλειψης οικονομικης ευμαρειας να μην μπορουσαν συντηρησουν ενα τετοιο παιδι η οτι ενα παιδακι με συνδρομο down θα χρειαζεται επιβλεψη ολη την μερα ολη του την ζωη .Κατι που μια εργαζομενη μητερα ισως δεν μπορει να το εξασφαλισει.
Απλα θεωρω οτι ισως η ελλειψη βοηθειας απο το κρατος ειναι αυτη που προκαλει αυτη την συμπεριφορα.

ωραια λοιπον...θες να γινουμε πιο συγκεκριμενοι σε αυτα που λεμε?
προφανως γνωριζεις οτι στο συγκεκριμενο συνδρομο,τα παιδια επιβιωνουν...
στις αλλες γνωστοτερες χρωμοσωμιακες ανωμαλιες-τρισωμια13,18,οχι-.
το 30 %,εχει καρδιολογικα προβληματα,ανωμαλιες γαστρεντερικου,αυτιων και ορασης...παντα υπαρχει διανοητικη καθυστερηση,η οποια ομως ποικιλει...αλλα παιδια χρειαζονται συνεχη φροντιδα και παρακολουθηση απο τριτους,αλλα ειναι εκπαιδευσιμα με εντατικη μαθηση και χωρις ιδιαιτερα οργανικα προβληματα...
σε οποιαδηποτε περιπτωση,εαν θελεις να μιλησουμε για τις ΤΕΧΝΙΚΗς φυσεως δυσκολιες και φυσικα τις ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕς,υπαρχει μηνιαιο ισοβιο επιδομα που συνολικα ανερχεται-κινητικη,νοητικη δυσκολια,- στα 900 ευρω περιπου...
φυσιοθεραπεια,λογοθεραπεια,εργοθεραπεια,καλυπτονται εξ ολοκληρου απο τα ασφαλιστικα ταμεια.
τα ταμεια πληρωνουν επισης, μεχρι το ποσο των 1000 ευρω το μηνα,για μετακινησεις με ταξι,που κρινονται αναγκαιες για τις θεραπειες του παιδιου.
εαν η μητερα εργαζεται,μπορει να προσλαβει βοηθο,οπως θα το εκανε,σε οποιαδηποτε περιπτωση,εαν ηθελε να εργαστει,ασχετα απο την υγεια του παιδιου της...
το κρατος,προσφερει...
θα επρεπε περισσοτερα,θα επρεπε να προσφερονται κι αλλα βοηθηματα,ομως ακομη και αυτα,ειναι αρκετα εαν μια μητερα θελει να μεγαλωσει το παιδι της και να μην το αφησει σε ιδρυμα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DoLoReS]

Ομως το να μεγαλώσεις ένα παιδί με σύνδρομο down, όσο γλυκο τρυφερό και καλο φαίνεται σε όσους είναι απ έξω απ τον χορό, τόσο απαισιο δύσκολο και τραγικό είναι για όσους είναι μέσα....

Απαίσιο, δύσκολο και τραγικό ; ​

Γιατί ;​

Ο αδελφός μου είναι άτομο με ειδικες ικανότητες, όμως δεν έχουμε νοιώσει ποτέ απαίσια και τραγικά.​

Τον αντιμετωπίζουμε ίσα, και ειλικρινά μαζί του έχω διδαχτεί πολλά πράγματα, ας είναι μικρότερός μου.​

Το μεγαλύτερο : Tην αγάπη.​

Δεν ξέρω τί εννοείς τραγικό, ίσως ο καθένας να το αντιλαμβάνεται διαφορετικά αναλογα με την περίπτωση βέβαια. (φυσικά και δεν αναφέρομαι σε σένα με εμπαθεια )​

Το μόνο που με ανησυχεί και με προβληματίζει είναι το μετά, μιας και δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές απο το κράτος για όλους αυτούς τους ανθρωπους, όπως υπάρχουν στο εξωτερικό ξενώνες όπου ειδικοί εκπαιδευτές φροντίζουν τους ανθρώπους αυτούς.​

Αυτό το μετά με ανησυχεί. Οταν δε θα είμαι πλεον εν ζωή.​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

Ο αδελφός μου είναι άτομο με ειδικες ικανότητες, όμως δεν έχουμε νοιώσει ποτέ απαίσια και τραγικά.

Τον αντιμετωπίζουμε ίσα, και ειλικρινά μαζί του έχω διδαχτεί πολλά πράγματα, ας είναι μικρότερός μου.
Το μεγαλύτερο : Tην αγάπη.

Δεν ξέρω τί εννοείς τραγικό, ίσως ο καθένας να το αντιλαμβάνεται διαφορετικά αναλογα με την περίπτωση βέβαια. (φυσικά και δεν αναφέρομαι σε σένα με εμπαθεια )

Το μόνο που με ανησυχεί και με προβληματίζει είναι το μετά, μιας και δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές απο το κράτος για όλους αυτούς τους ανθρωπους, όπως υπάρχουν στο εξωτερικό ξενώνες όπου ειδικοί εκπαιδευτές φροντίζουν τους ανθρώπους αυτούς.

Αυτό το μετά με ανησυχεί. Οταν δε θα είμαι πλεον εν ζωή.

Για μένα είναι τραγικό να σκέφτεσαι ακόμα και αυτο... τι θα γίνει αυτή η ψυχή όταν εγώ πεθάνω και δεν θα έχω την δυνατότητα να τον φροντίζω...
Τι θα γίνει αυτος ο άνθρωπος.. πως θα ζήσει μετά? σε τι χερια θα πεσει κι όλες αυτες τις σχετικές σκέψεις....

Οπως είπα, έχω στην οικογένεια μου δυο διαφορετικές περιπτώσεις...
Ας μην τις πω λοιπόν και γω με ειδικές ανάγκες αλλά με ειδικές ικανότητες...
Η μία περίπτωση αναφέρεται σε τετραπληγικό άτομο εντελώς ανίκανο μέχρι και να φάει μόνο του... δεν μπορεί να κάνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, με δείκτη νοημοσύνης ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ 130, που γνωρίζει απολυτα την κατασταση του και μπορω να πω ότι ΔΕΝ ειναι και ιδιαιτερα ευτυχισμένος (εχει ζητησει μέχρι τωρα πανω απο 3 φορές βοήθεια για να αυτοκτονήσει)
Η άλλη περίπτωση αναφέρεται σε άτομο με νοητική υστέριση από μικροκεφαλία... έχει τη νοημοσύνη ενός μωρού 3 μηνών και το σώμα ενός παιδιου 10 με λειτουργίες ενήλικα (περίοδο κλπ)

Δεν ξέρω ποιες ακριβώς είναι οι ειδικές τους ικανότητες... είμαι σίγουρη όμως ότι η αγάπη συγκαταλέγεται σε αυτές....
Και ναι... η στενή τους οικογένεια τα αγαπάει πολύ .... και γω που δεν ειμαι στην στενη οικογενεια τους αγαπάω.... όπως ακριβως αγαπάω κάθε μου ξαδερφι... ουτε λιγοτερο ουτε περισσοτερο...
Απο κει και πέρα όμως.... ξέρω πάρα πολύ καλά ότι η ζωή αυτων των οικογενειών μονο ροδινη δεν ειναι....
Μονο χαρές δεν έχουν... μονο προβληματα και βάσανα....
Γερασμένοι πριν την ώρα τους... με ένα μόνιμο άγχος τι θα γινουν τα παιδια τους οταν αυτοι γερασουν....
Εγω αυτο, δεν το ονομαζω καν ποιοτητα ζωής... ουτε καν ζωή... απλά επιβίωση....
Είναι τραγικό να μην μπορείς να πας σε ένα γάμο, σε μια χαρά, σε μια επισκεψη, κάπου να διασκεδάσεις και να ξεσκάσεις, χωρίς να έχεις το νου σου... πισω... σε αυτον που άφησες σπιτι στην φροντίδα ξένων χεριών....
Κι αυτο να μην ειναι παροδικό... αλλά να ειναι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Αν και η δουλειά μου είναι ειδική παιδαγωγός, προσπαθώ να μην κρίνω έναν γονιό που αποφασίζει να μην κρατήσει ένα παιδί με ειδικές ανάγκες (τον όρο "ειδικές ικανότητες" δεν τον χρησιμοποιώ, τον θεωρώ άστοχο). Δεν έχει ο κάθε άνθρωπος το κουράγιο και το απαραίτητο ψυχικό απόθεμα για να ασχοληθεί με ένα τέτοιο παιδί.
Έχω έρθει σε επαφή με γονείς που ενώ το παιδί (ή και τα παιδιά) τους είχαν σοβαρά προβλήματα, αυτοί ήταν ισορροπημένοι και συνεργάσιμοι άνθρωποι, όπως και γονείς που κοινώς τους είχε στρίψει! Σε τέτοιες φάσεις σκέφτομαι πως μήπως θα ήταν καλύτερο γι'αυτούς να μην μεγάλωναν το παιδί τους, κυρίως αν στην προσπάθειά τους γίνονται γιατροί, θεραπευτές, παντογνώστες και το κατοστρέφουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[darkness_]

Απο κει και πέρα όμως.... ξέρω πάρα πολύ καλά ότι η ζωή αυτων των οικογενειών μονο ροδινη δεν ειναι....
Μονο χαρές δεν έχουν... μονο προβληματα και βάσανα....
Γερασμένοι πριν την ώρα τους... με ένα μόνιμο άγχος τι θα γινουν τα παιδια τους οταν αυτοι γερασουν....
Εγω αυτο, δεν το ονομαζω καν ποιοτητα ζωής... ουτε καν ζωή... απλά επιβίωση....
Είναι τραγικό να μην μπορείς να πας σε ένα γάμο, σε μια χαρά, σε μια επισκεψη, κάπου να διασκεδάσεις και να ξεσκάσεις, χωρίς να έχεις το νου σου... πισω... σε αυτον που άφησες σπιτι στην φροντίδα ξένων χεριών....
Κι αυτο να μην ειναι παροδικό... αλλά να ειναι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

εχεις σκεφτει οτι αυτα τα δυο παραδειγματα οικογενειων που αναφερεις και εχεις ζησει και απο κοντα,ειναι απλα καποιες περιπτωσεις και πως υπαρχουν και αλλες οικογενειες,που δεν ζουνε ετσι οπως περιγραφεις?
εχεις σκεφτει οτι υπαρχουν και ανθρωποι που ζουνε μονο με προβληματα και βασανα,χωρις ποιοτητα ζωης-ετσι οπως την αντιλαμβανεσαι εσυ την ποιοτητα,γιατι και αυτη ειναι σχετικη-,χωρις να εχουν παιδια με προβληματα υγειας?
εχεις βρεθει με ανθρωπους με σοβαρες παραπληγιες,σαν αυτη που περιγραφεις στον ανθρωπο σου,που ζουνε πολυ περισσοτερο την ζωη τους απο αλλους υγειεις,εργαζονται,ερωτευονται,κανουν οικογενεια,σπουδαζουν,τα "πινουν και τα σπανε' και συμμετεχουν στα παντα?
φυσικα και υπαρχει η θλιψη,θα ηταν κωμικο το να λεμε οτι καποιος που εχει προβληματα υγειας και μαλιστα τοσο σοβαρα ειναι μεσα στην καλη χαρα,ομως ξερεις καλα οτι στην θλιψη,μετεχουν και ανθρωποι που φαινομενικα ολα πηγαινουν ρολοι στην ζωη τους....
ολοι εχουμε δικαιωμα στην δυστυχια ομως και η ευτυχια-ας την πουμε χαρουμενες στιγμες,διοτι προσωπικα δεν πιστευω στην εννοια ευτυχια-ειναι στο χερι μας,δεν εξαρταται μονο απο την φυσικη μας κατασταση...

ολα ειναι τοσο σχετικα,ειναι αδικο να βαζουμε κανονες...
(εισαι ετσι,αρα νιωθεις και ετσι,κλπ )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[darkness_]

Αν και η δουλειά μου είναι ειδική παιδαγωγός, προσπαθώ να μην κρίνω έναν γονιό που αποφασίζει να μην κρατήσει ένα παιδί με ειδικές ανάγκες (τον όρο "ειδικές ικανότητες" δεν τον χρησιμοποιώ, τον θεωρώ άστοχο). Δεν έχει ο κάθε άνθρωπος το κουράγιο και το απαραίτητο ψυχικό απόθεμα για να ασχοληθεί με ένα τέτοιο παιδί.

συμφωνω απολυτα για το αστοχο του ορου

να σε ρωτησω ομως-και ολους οσους μετεχουν στην συζητηση-...
εαν το παιδι μας,αποκτησει ξαφνικα μια αναπηρια απο ατυχημα,η ενα σοβαροτατο προβλημα υγειας,καρκινο,νεφρικη ανεπαρκεια,βαρυ καρδιολογικο προβλημα κλπ,στα 5 του,στα 12 του,στα 3 του...
τραγικο,το καταλαβαινω απολυτα..ομως...
σε αυτη την περιπτωση,σκεφτομαστε την λυση του ιδρυματος?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

εαν το παιδι μας,αποκτησει ξαφνικα μια αναπηρια απο ατυχημα,η ενα σοβαροτατο προβλημα υγειας,καρκινο,νεφρικη ανεπαρκεια,βαρυ καρδιολογικο προβλημα κλπ,στα 5 του,στα 12 του,στα 3 του...
τραγικο,το καταλαβαινω απολυτα..ομως...
σε αυτη την περιπτωση,σκεφτομαστε την λυση του ιδρυματος?

Αλλιώς είναι ένα παιδί που το έχεις μεγαλώσει (ως ένα σημείο), έχεις κάνει πράγματα μαζί του, έχεις συναισθηματικό δέσιμο, κι αλλιώς ένα νεογνό.
Και πάλι και για άτομο με ειδικές ανάγκες να μιλάμε, δεν λέω πως το καλύτερο είναι να δώσεις το παιδί ή ότι θα το έκανα εγώ, αλλά ότι δεν κρίνω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[darkness_]

Πολύ συχνά καταστρέφει ολόκληρη την οικογένεια

!!!!οι οικογενειες δημιουργουνται δηλαδη με την προυποθεση,να πηγαινουν τα παντα καλα στην ζωη τους,η μηπως κανοντας ενα παιδι,επιλεγουμε να το φερουμε στον κοσμο,επειδη καποιος μας υπεγραψε συμβολαιο οτι θα ειναι για παντα υγιες?
ποσες οικογενειες εχουν καταστραφει για αλλους λογους?
εαν μια οικογενεια δεν μεινει ενωμενη υστερα απο προβλημα υγειας των μελων της,ηταν οικογενεια ουσιαστικα???

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[darkness_]

Αλλιώς είναι ένα παιδί που το έχεις μεγαλώσει (ως ένα σημείο), έχεις κάνει πράγματα μαζί του, έχεις συναισθηματικό δέσιμο, κι αλλιώς ένα νεογνό.

προτιμω να ακολουθω την πιο ανιδιοτελη πλευρα των πραγματων μιας και αναφερομαστε στην μητροτητα...
μετριεται ο πονος,αναλογα το ποσα χρονια ζησαμε με το παιδι μας?
οι αναμνησεις μετριουνται ισως ...
εαν χασουμε το παιδι μας 2 ετων και οχι 5,θα πονεσουμε λιγοτερο αραγε?
προσπαθω συνεχως να μην κρινω τους ανθρωπους,τις περισσοτερες φορες το καταφερνω,θα ηταν ψεμμα ομως να πω οτι δεν νιωθω πολυ ασχημα για μια μητερα που εχοντας υποτιθεται σωας τας φρενας,επιλεγει να μην υποστηριξει,μεγαλωσει το παιδι που γεννησε,αλλα να κανει αλλο,λες και η αρτιμελεια και η υγεια ειναι κατι που αγοραζουμε με εγγυηση εφο ορου ζωης
τελικα εχω φτασει στο συμπερασμα οτι η επιλογη του να κανεις παιδι,διαφερει τρομακτικα απο ανθρωπο σε ανθρωπο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

εχεις σκεφτει οτι αυτα τα δυο παραδειγματα οικογενειων που αναφερεις και εχεις ζησει και απο κοντα,ειναι απλα καποιες περιπτωσεις και πως υπαρχουν και αλλες οικογενειες,που δεν ζουνε ετσι οπως περιγραφεις?
εχεις σκεφτει οτι υπαρχουν και ανθρωποι που ζουνε μονο με προβληματα και βασανα,χωρις ποιοτητα ζωης-ετσι οπως την αντιλαμβανεσαι εσυ την ποιοτητα,γιατι και αυτη ειναι σχετικη-,χωρις να εχουν παιδια με προβληματα υγειας?
εχεις βρεθει με ανθρωπους με σοβαρες παραπληγιες,σαν αυτη που περιγραφεις στον ανθρωπο σου,που ζουνε πολυ περισσοτερο την ζωη τους απο αλλους υγειεις,εργαζονται,ερωτευονται,κανουν οικογενεια,σπουδαζουν,τα "πινουν και τα σπανε' και συμμετεχουν στα παντα?
φυσικα και υπαρχει η θλιψη,θα ηταν κωμικο το να λεμε οτι καποιος που εχει προβληματα υγειας και μαλιστα τοσο σοβαρα ειναι μεσα στην καλη χαρα,ομως ξερεις καλα οτι στην θλιψη,μετεχουν και ανθρωποι που φαινομενικα ολα πηγαινουν ρολοι στην ζωη τους....
ολοι εχουμε δικαιωμα στην δυστυχια ομως και η ευτυχια-ας την πουμε χαρουμενες στιγμες,διοτι προσωπικα δεν πιστευω στην εννοια ευτυχια-ειναι στο χερι μας,δεν εξαρταται μονο απο την φυσικη μας κατασταση...

ολα ειναι τοσο σχετικα,ειναι αδικο να βαζουμε κανονες...
(εισαι ετσι,αρα νιωθεις και ετσι,κλπ )

οχι δεν έχω ζήσει τις περιπτώσεις που αναφέρεις
εχω ζήσει από "κοντα" (δλδ σχετικά μακρυα) τις περιπτωσεις που ανέφερα
μου ακουγεται σχεδόν ψεφτικο το οτι θα μπορουσε ένας άνθρωπος με την τετραπληγία του ξαδέρφου μου να κάνει οικογένεια...
οχι δεν θα μπορούσε... είναι ουτοπικο, είναι παραμύθι....
ΜΑΚΑΡΙ να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε αυτη την κατασταση και ειναι ευτιχισμένοι!
Πραγματικά μακάρι!!! Το εύχομαι μέσα απ την καρδιά μου!!!

Όμως να ξεκαθαρισω κάτι...
όλη η ανάλυση που έκανα δεν ήταν για να δικαιολογήσω αυτους που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους που έχουν προβλημα
Για αυτο δεν μπορώ να πάρω θεση.... γιατί θεωρώ ότι ΟΠΟΙΟΣ κι αν πάρει θέση, την παιρνει εκ του ασφαλούς και του μακρώθεν απ το προβλημα...
Κοινώς... εξω απ το χορο....
Κάποιοι εχουν τη δύναμη να ζησουν με τα παιδια αυτα και καποιοι δεν την έχουν....
Η δική μου ανάλυση έχει να κάνει με το ποσο δύσκολη είναι η ζωή των γυρω από αυτα τα άτομα.... και δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να με πεισει οτι οι γονεις αυτοι είναι το ίδιο ευτυχισμένοι με τους γονείς ενός υγιούς παιδιου....
Συμφωνω απόλυτα όμως ότι ολα ειναι σχετικά και οτι παντου πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις... όμως αυτη τη στιγμή δεν μιλάμε για τις εξαιρέσεις αλλά για τον μέσο όρο...
(νομίζω δλδ )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

προτιμω να ακολουθω την πιο ανιδιοτελη πλευρα των πραγματων μιας και αναφερομαστε στην μητροτητα...
μετριεται ο πονος,αναλογα το ποσα χρονια ζησαμε με το παιδι μας?
οι αναμνησεις μετριουνται ισως ...

Θα διαφωνήσω. Δε νομίζω πως είναι ίδιος ο πόνος μιας γυναίκας που χάνει το βρέφος παιδί της με αυτόν μιας που χάνει 18 χρονών παλικάρι. Μερικά πράγματα είναι μετρήσιμα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[darkness_]

οχι δεν έχω ζήσει τις περιπτώσεις που αναφέρεις
εχω ζήσει από "κοντα" (δλδ σχετικά μακρυα) τις περιπτωσεις που ανέφερα
μου ακουγεται σχεδόν ψεφτικο το οτι θα μπορουσε ένας άνθρωπος με την τετραπληγία του ξαδέρφου μου να κάνει οικογένεια...
οχι δεν θα μπορούσε... είναι ουτοπικο, είναι παραμύθι....
)

κι ομως,υπαρχουν,πιστεψε με και δεν ειναι τοσο λιγοι οσο νομιζεις και νομιζουμε...
να σε ρωτησω κατι...τι ειδους εμποδια βρισκεις στο να κανει ενας παραπληγικος οικογενεια?

οσο γι'αυτο που εγραψες
~~~~~~~~~και δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να με πεισει οτι οι γονεις αυτοι είναι το ίδιο ευτυχισμένοι με τους γονείς ενός υγιούς παιδιου....~~~~~~~`
εννοειται! εαν το θεσουμε ομως μονο σε επιπεδο υγειας παιδιων=ευτυχια γονιων στο συγκεκριμενο θεμα
γνωριζεις ομως οτι υπαρχουν απιστευτα δυστυχισμενοι ανθρωποι,ασχετα απο την υγεια των παιδιν τους,ετσι δεν ειναι?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.