Όταν η κατάθλιψη παραφυλά

[Γίδι]

Καλησπέρα...
Απορία: Έχετε περάσει ποτέ φάση... περίπου- κατάθλιψης;

Εννοώ... χωρίς κάποιο προφανή ή συνειδητό λόγο στεναχώριας, να έχετε συνειδητοποιήσει ότι κάτι σας φταίει... κάτι δεν είναι "σωστό", κάτι λείπει...

...αλλά δεν ξέρετε τι...

...και παράλληλα δεν έχετε όρεξη να κάνετε άλλα πράγματα.
Ή και να έχετε, δεν μπορείτε να αντλήσετε απο αυτά τελικά την ίδια χαρά και κανοποίηση, που θα είχατε παλιότερα...

Κάτι σαν μία μισή κατάθλιψη, μία αδιαφορία, μία αδράνεια... και μία μίνι-δυστυχία, αλλά χωρίς αφορμή σαφή...

Σε μία τέτοια φάση γενικότερη, περάσατε καθόλου στιγμές, όπου η οργή για παλιά προβλήματα, "ξεπερασμένα" προβλήματα, έβγαινε πού και πού στην επιφάνεια;

Ήταν φάση και πέρασε;
Έφταιγε κάτι χαζό φαινομενικά, αλλά τελικά σημαντικό;
Κάνατε κάτι άλλο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ghelly]

Δυστυχώς έχω περάσει τέτοια φάση και το κακό είναι πώς δεν βρήκα την αιτία.
Το μόνο που ήθελα ήταν να μη μου μιλάει κανείς, να μην ακούω τίποτα και να είμαι μονίμως ξαπλωμένη....


Το πώς πέρασε δεν το ξέρω αφού δεν έμαθα και την αιτία

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Είμαι μέσα σε μια τέτοια φάση εδώ και αρκετά χρόνια, είχα χάσει το κέφι μου και ένιωθα το κορμί μου πολύ ...άρρωστο. Από εκεί που ήμουν κάποτε 50 κιλα, έφτασα τα 68 μίσησα τον εαυτό μου και δεν είναι καν μια εβδομάδα που κατάλαβα πως δεν είχα συγχωρήσει τον εαυτό μου για κάποια λάθη του παρελθόντος χωρίς καν εγώ να το συνειδητοποιώ... Συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια...Πίκρα.

Πριν μια εβδομάδα λοιπόν πήρα απόφαση να πάρω στροφή 180 μοιρών.
Να τα αλλάξω όλα! Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά ακόμα κι αν τώρα στην αρχή φαίνεται ψεύτικό...

Αυτή η κατάσταση δυστυχώς αν δεν την πολεμήσεις στη ρίζα, μοιάζει με ένα endless loop από το οποίο δε μπορείς να βγεις, παρά μονάχα με αποφασιστικά βήματα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[MonaXoS]

Πέρασα πρόσφατα μια τέτοια αρκετά μεγάλη φάση, η οποία σταμάτησε κατά τις διακοπές του Πάσχα όπου ήμουν με το άλλο μου μισό. Τελικά αυτό ήταν που μου είχε λείψει περισσότερο και δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Νόμιζα πως ήταν τα μαθήματα, οι αιτήσεις για μεταπτυχιακά κτλ, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι απλά ήμασταν πολύ καιρό χώρια.

Τώρα αρχίζω πάλι να περνάω μια τέτοια φάση, αλλά πιο ήπια. Αλλά νομίζω πως αυτή τη φορά έχω διαπιστώσει την αιτία κ θα μου περάσει

Γενικά νομίζω πως οι περισσότεροι θα έχουνε περάσει μια τέτοια φάση. Είναι φυσιολογικό να είμαστε λυπημένοι χωρίς λόγο, όπως φυσιολογικό είναι να είμαστε χαρούμενοι χωρίς λόγο. Εγώ το βλέπω και ως "γυρίσματα" του νευρικού συστήματος, απλα για να "διατηρείται σε φόρμα"

Να υποθέσω ότι περνάς κάποια τέτοια φάση εσύ, Γίδι;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ghelly]

Πάντως σε τέτοιες περιπτώσεις καλό είναι να βγαίνει κανείς βόλτες στον ήλιο. Ο ήλιος αυξάνει τα επίπεδα ενδορφινών και βοηθά στην καταπολέμηση της μελαγχολίας και της κατάθλιψης. Στην Σκανδιναβία που δεν έχουν τόσον ήλιο έχουν αυξημένα ποσοστά αυτοκτονιών

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Σωστή η ghelly! Γενικά πιστεύω πως βοηθάει η επαφή με τη φύση.
Επιστροφή στις ρίζες ένα πράμα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Corpse Bride]

Δεν μπορω να πω οτι εχω περασει καταθλιψη με τον ιατρικο ορο..
Εχω περασει μεγαλα χρονικα διαστηματα θλιψης που δικαιολογουνταν λογω απωλειων, αλλα καραμπινατη διαγνωσμενη καταθλιψη οχι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μάριλυ]

Ναι, εχω περασει τετοια φαση. Ειμαι σχεδον σιγουρη πως ηταν καταθλιψη αν και δεν ηταν κατι διαγνωσμενο απο ειδικο. Συνεβη μετα απο οδυνηρο χωρισμο αλλα δεν ειχα απλα τη θλιψη που εχουν πολλοι μετα το χωρισμο.

Η διαθεση μου ηταν συνεχως χαλια, δεν ειχα ορεξη να συναναστρεφομαι κοσμο(ενω κατα βαθος το ειχα αναγκη), κοιμομουνα πολυ και ειχα και αυτοκτονικες σκεψεις(οι οποιες ηταν απλα σκεψεις, ακομα και τοτε ηξερα πως δεν επροκειτο να τις πραγματοποιησω). Γενικα, μαυρη μαυριλα και κανενα νοημα πουθενα. Θυμαμαι οτι πιεζα τον εαυτο μου να παω στο γυμναστηριο και πηγαινα και δεν αντεχα πανω απο μια ωρα με τον κοσμο τριγυρω μου, ηταν πραγματικα μαρτυριο. Το κακο ειναι οτι σ'εκεινη τη φαση δεν ειχα διπλα μου πολυ κοντινους μου ανθρωπους και φιλους, οποτε το βιωσα πιο εντονα, μην σου πω ηταν κι αυτη μια απο τις αιτιες που ημουν ετσι.

Εκανα και μια αποπειρα να παω σ'ενα κεντρο ψυχικης υγιεινης οταν η κατασταση ειχε φτασει στο απροχωρητο και ενιωθα οτι θα κανω μπαμ αλλα ειχαν κατι λιστες αναμονης πελωριες οποτε το αφησα. Πρεπει να ημουν ετσι καποιους μηνες. Μετα απο καποιο καιρο ενιωσα απο μονη μου την αναγκη να ανεβω και ετσι εφυγα σε ενα νησι για δουλεια και διακοπες. Στην αρχη η μουτρακλα μου ηταν μεχρι κατω και ολοι με λεγανε ξενερωτο αλλα με τον καιρο ξεχαστηκα, αφεθηκα και περασα υπεροχα. Ουτε που μπορουσα να φανταστω ποσο καλυτερα θα ενιωθα στην επιστροφη αυτου του ταξιδιου. Και απο τοτε δεν εχω ξανανιωσει ετσι.

Γι'αυτο Γιδακι πιστευω πως η ανανεωση ειναι καμια φορα ευεγερτικη. Ισως ειναι που βαλτωνουμε στα ιδια και μας βγαινει καμια φορα αυτη η μιζερια. Ισως μια αλλαγη σε καποιον τομεα της ζωης σου, που εσυ ξερεις ποιος θα ειναι αυτος, να βοηθησει. Αλλα καμια φορα δεν μπορουμε να κανουμε και πολλα για να το πολεμησουμε αυτο το συναισθημα, μονο να το βιωσουμε και να κανουμε υπομονη μπορουμε, γιατι η ζωη καλως η κακως εχει τα πανω και τα κατω της. Εσυ εχεις στο μυαλο σου καποιες αιτιες που σε οδηγουν να νιωθεις ετσι η πραγματικα δεν μπορεις να προσδιορισεις?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[gademis]

Κι εγώ έχω περάσει τέτοια φαση, που μαλιστα κρατησε πολυ καιρο. Ενώ υπάρχουν κι αλλες αιτιες που μπορει να προκαλέσουν τετοια συμπτόματα (που μπορει να ειναι ειτε απο καταθλιψη ειται απο αλλο λογο) το κακο ειναι οτι τα ιδια τα συμπτώματα προκαλουν τα "ενδοκρινολογικα" αιτια της καταθλιψης (η καταθλιψη ειναι φαυλος κύκλος, τα συμπτώματα ενισχυουν τα αιτια).
Βοηθαει πολυ η γυμναστικη, να "προσπαθεις" να περνας καλα, και κυριως αν κρατησει πολυ μια τετοια περιπτωση δεν πρεπει να δισταζουμε να ζητησουμε βοηθεια απο καποιον ειδικο (δυστυχώς αμα δεν ξερεις υπαρχει προκαταληψη και στερεοτυπο). Εγώ που πήγα σε καποιον ειδικο τελικα το εκανα αφου το ανεφερα στον κυκλο μου και ανακαλυψα οτι 2 ατομα εκαναν και φαρμακευτικη αγωγη (η οποια επισης ειναι παρεξηγημενη) και με προετρεψαν να παω. Στατιστικα υπαρχουν κανα δυο στον κυκλο του καθενος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Palladin]

Εγώ έχω αισθανθεί έτσι, σε ήπια σχετικά μορφή, αλλά πάντα οι λόγοι ήταν αισθηματικοί. Γιδάκι, μήπως το πρόβλημα είναι η σχέση σου? Δεν σε καλύπτει αλλά προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι σε καλύπτει?
Επίσης να πω ότι η ομοιοπαθητική έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα και για αυτές τις περιπτώσεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[deadhead_pirate]

Οχι, δεν έχω περάσει ποτέ κάτι τέτοιο.
Εχω τόσο υπερβολικό και υπέρμετρο εγωισμό, που δεν θα επέτρεπα σε τίποτα και σε κανέναν να με οδηγήσει σε μια τέτοια κατάσταση. Επίσης έχω μάθει να υπερνικώ τα όποια εμπόδια παρουσιάζονται ριζικά και αποτελεσματικά και να μην αφήνω τίποτα και κανέναν να μου χαλάει την καθημερινότητά μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Γιδάκι, εγώ είχα πάθει μια μίνι κατάθλιψη μετά από κάτι φρικτό που μου είχε τύχει και που σχετίζεται με το άγχος μου (λεπτομέρειες δεν θα ήθελα να πω, αν θέλεις στείλε pm). Αλλά η όλη αυτή φάση με έβγαλε από έναν λήθαργο που ήμουν χρόνια, που όλο κάτι μου έφταιγε, που στενοχωριόμουν συνέχεια, που δεν τα είχα βρει με τον εαυτό μου.

Μετά από μερικούς μήνες, με την υποστήριξη ενός ατόμου που με βοήθησε πολύ, αλλά και με την βοήθεια της οικογένειάς μου και των φίλων μου (που όταν σκέφτομαι πόσο με βοήθησαν θέλω να κλάψω), έγινε ένα κλικ στην ζωή μου, άρχισα να βλέπω τα πάντα θετικά και όλο αυτό είχε αντίκρυσμα. Κατάλαβα πως αυτό που έχει σημασία είναι να τα έχεις καλά με τον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, και μόνο με αυτόν. Από εκεί ξεκινάνε όλα! Βοήθησε πρώτα τον εαυτό σου, και μετά όλους τους άλλους, είτε είναι οικογένεια, γκόμενος, φίλοι. Πιθανώς φαίνεται εγωιστικό, αλλά μόνο τότε, αν έχεις ισορροπήσει προσωπικά, μπορείς να δώσεις ουσιαστική βοήθεια και στους άλλους!

Το πιο ωραίο κοπλιμέντο που μου έχουν κάνει ποτέ δεν ήταν από άντρα, αλλά από μια κοπέλα, συμμαθήτρια στην φωτογραφία, η οποία σε εκείνη την φάση του κλικ μου είπε πως είμαι από τους ανθρώπους με την πιο θετική ενέργεια που έχει γνωρίσει! Ήταν τόσο σημαντικό για μένα, επειδή για χρόνια κάθε άλλο παρά θετική ενέργεια κουβαλούσα.

Βέβαια πισωγυρίσματα πάντα υπάρχουν. Όταν πρωτοήρθα Σκωτία ήταν ένα από αυτά. Τώρα που με χώρισε αυτός που ερωτεύτηκα τρελά είναι ένα ακόμα. Αλλά ξέρω πώς αργά ή γρήγορα θα λάμψω ξανά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[deadhead_pirate]

Κατάλαβα πως αυτό που έχει σημασία είναι να τα έχεις καλά με τον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, και μόνο με αυτόν. Από εκεί ξεκινάνε όλα! Βοήθησε πρώτα τον εαυτό σου, και μετά όλους τους άλλους, είτε είναι οικογένεια, γκόμενος, φίλοι. Πιθανώς φαίνεται εγωιστικό, αλλά μόνο τότε, αν έχεις ισορροπήσει προσωπικά, μπορείς να δώσεις ουσιαστική βοήθεια και στους άλλους!

A, γεια σου.....
Κι εγώ όταν τα λέω αυτά, πέφτουν όλοι να με φάνε και μου τη λένε οτι είσαι εγωιστής και άλλα τέτοια.
Φυσικά και είμαι εγωιστής, τι θα έπρεπε να είμαι δηλαδή;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Είναι άλλο πράγμα το "αγαπώ και φροντίζω τον εαυτό μου" και άλλο πράγμα το "είμαι εγωιστής"
Όταν αγαπάς αυτό που είσαι μπορείς να αγαπάς και να προσφέρεις και στους γύρω σου. In Fact, έχεις ανάγκη να νιώθεις μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου. Όταν όμως είσαι εγωιστής είσαι αδιάφορος για τους γύρω σου. Τουλάχιστον αυτό δε σημαίνει ο ορισμός του εγωιστή?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Να πω κι εγώ...
Η δική μου "μαύρη" περίοδος ήταν πέρσι. Οι τρεις μήνες πριν (καταφέρω να) έρθω εδώ και οι περισσότεροι μήνες του πρώτου μου χρόνου...

Είχε να κάνει με όλα...
Με διάφορα σοκ που είχα περάσει, πριν έρθω. Με απανωτές απογοητεύσεις από φίλους, τη σχέση μου, άλλους ανθρώπους γυρω μου...

Κι όταν ήρθα, πιο παχιά από ποτέ, σε μία καθημερινότητα ανύπαρκτη, ήμουν ψυχικά πολύ αδύναμη. Γι' αυτό και βρήκαν δρόμο μέσα μου οι μιζέρια της παλιάς συγκατοίκου, ο φόβος για το νέο, η απογοήτευση με τη γλώσσα...
Υπερφαγίες μέχρι τελικής πτώσης, κλάμα στο ντους, καμία διάθεση για τίποτα, η αίσθηση ότι δεν ανήκω πουθενά, είχα χαθεί και με τους φίλους μου... μιλούσα ελάχιστα με την αδερφή μου, οι παρέες μου ήταν τόοοσο αλλιώς...

Πλέον όμως δεν καταλαβαίνω, γιατί με πιάνουν τέτοιες φάσεις αδράνειας.
Άλλαξαν πολλά, έχω ζωή, δουλεύω, έχω νέους φίλους, μία πολύ καλή και γλυκειά συγκάτοικο και συνάδελφο...

Ειδικά τις μέρες που δε θέλω να πάω γυμναστήριο, κάτι που πάντα λάτρευα, θέλω να αρχίσω τον εαυτό μου στα χαστούκια!! Εγώ;; Με το kung fu;; Τι έπαθα;

Και δεν μπορώ να αναγνωρίσω αν μιλάμε για κούραση απλή, ή αν έχω ακόμα τη μιζέρια την περσινή...
Και δεν καταλαβαίνω γιατί μου βγαίνει ακόμα οργή για τις περσινές δυσκολίες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Μου φαίνεται ότι αυτή την στιγμή κάνουμε γκρουπ ψυχοθεράπειας...
Είμαι η Βίκυ και έχω περάσει κατάθλιψη
Η δικιά μου μαύρη περίοδος κράτησε μμμ... 7 μήνες ( βέβαια με πιάνουν και τώρα κάποιες φάσεις που δεν θέλω να δω κανένα...δεν πάω πουθενά...αλλά κρατάνε μία ωρίτσα το πολύ )
Το τελειωτικό μπαμ το έκανα μετά τις Απόκριες όπου έπαθα και κάποιες κρίσεις πανικού Και όλα αυτά έπρεπε να τα αντιμετωπίσω μόνη μου εδώ Όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα ήταν μακριά.... Βέβαια μετά τις κρίσεις ήρθαν να μου κρατήσουν το χέρι ( η οικογένεια μου και η κολλητή μου ) αλλά αυτές συνεχίστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα...
Το θέμα με εμένα ήταν ότι ήξερα τι με πείραζε και δυστυχώς δεν έβλεπα και τον τρόπο να το αλλάξω... Πως αλλάζεις τις διαπροσωπικές σου σχέσεις από την στιγμή που δεν είναι μόνο τα δικά σου θέλω αλλά και των άλλων που δεν συμπίπτουν; Και όταν ζητάς από κάποιον βοήθεια για πρώτη φορά και αυτός απλά δεν μπορεί ή δεν θέλει και σου λέει θα τα καταφέρεις μόνος σου...(νι οκ το ξέρω ότι μόνη μου θα το ξεπεράσω αλλά θέλω και κάποιον να με στηρίξει και να με σπρώξει λίγο )
Η δικιά μου φάση έκλεισε ή κλείνει... Γιατί δεν άντεχα άλλο την μιζέρια μου...γιατί δεν άντεχα να γελάω γιατί έπρεπε...γιατί στην τελική έχω μια δουλειά που λατρεύω, μια υπέροχη οικογένεια...και μία αληθινή φίλη... Και γυρνώντας εδώ ξανά είχα και ένα υπέροχο άτομο να με περιμένει...
Και έχω ακόμα τα όνειρα μου αλλά και την τύχη να ξαναρχίσω την ζωή μου κάπου αλλού... 'Εχω δηλαδή πράγματα να περιμένω και να ελπίζω...και μόνο γι' αυτό πρέπει να αρχίσω να χαμογελάω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[deadhead_pirate]

Είναι άλλο πράγμα το "αγαπώ και φροντίζω τον εαυτό μου" και άλλο πράγμα το "είμαι εγωιστής"
Όταν αγαπάς αυτό που είσαι μπορείς να αγαπάς και να προσφέρεις και στους γύρω σου. In Fact, έχεις ανάγκη να νιώθεις μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου. Όταν όμως είσαι εγωιστής είσαι αδιάφορος για τους γύρω σου. Τουλάχιστον αυτό δε σημαίνει ο ορισμός του εγωιστή?

Βασικά εγώ δεν τον εκλαμβάνω έτσι τον ορισμό του εγωιστή.
Για μένα εγωιστής είναι αυτός που βάζει σε πρώτη προταιρεότητα τα δικά το θέλω και ύστερα όλων των άλλων. Αυτό όμως δεν είναι αδιαφορία προς τους γύρω σου. Θα τήν έλεγα ισορροπία με μια ελαφριά κλίση προς τα σένα.
Και φυσικά έχω την νάγκη να νιώθω μέλος ενός συνόλου, και νιώθω ιδιαίτερα ευτυχής που είμαι.
Exω μάθει όμως στη ζωή μου να αντιμετωπίζω τα πάντα, να μην υπάρχει τίποτα, μα τίποτα που να μπορεί να με ρίξει κάτω. Και δεν έχω περάσει και λίγα, έφτασα κάποια στιγμή, μετά από πολλά χτυπήματα, να σηκώνομαι όρθιος και να φωνάζω : έλα σε προκαλώ, τι άλλο νομίζεις οτί μπορείς να μου κάνεις;
Και πάντα ήξερα οτί εγώ θα είμαι ο νικητής.
Και είμαι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Exω μάθει όμως στη ζωή μου να αντιμετωπίζω τα πάντα, να μην υπάρχει τίποτα, μα τίποτα που να μπορεί να με ρίξει κάτω. Και δεν έχω περάσει και λίγα, έφτασα κάποια στιγμή, μετά από πολλά χτυπήματα, να σηκώνομαι όρθιος και να φωνάζω : έλα σε προκαλώ, τι άλλο νομίζεις οτί μπορείς να μου κάνεις;
Και πάντα ήξερα οτί εγώ θα είμαι ο νικητής.
Και είμαι.

Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι μια πολύ υγιής αντιμετώπιση της ζωής, που απέχει χιλιόμετρα από το να είναι κάποιος εγωιστής.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Sunrise]

Γιδάκι μου, και εγώ το έχω περάσει αυτό το στάδιο...
Αν και κατά τη γνώμη και την εμπειρία μου, πάντα υπήρχε κάτι ή κάποια πράγματα που με απασχολούσαν και με έκαναν να νιώθω έτσι όπως τα λες!
Ισως εσύ να μην τα έχεις εντοπίσει ή να αρνείσαι υποσυνείδητα να τα εντοπίσεις...γιατί για μένα μοιάζει λίγο έως αρκετά περίεργο να αισθάνεσαι έτσι(και πίστεψέ με, ξέρω ακριβώς τι εννοείς) χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Μμμ, κοίτα... στη δική μου περίπτωση ήταν πάντα ένα μυστήριο.. μικρές βλακείες με έριχναν... τα κιλά που είχα πάρει, η αρνητική ενέργεια της παλιάς συγκατοίκου, το ότι δεν είχα καθημερινότητα... τώρα όμως που πέρασαν αυτά, απορώ... οκ, ανά φάσεις υπήρχε η αγωνία τι θα απογίνουμε με τον ιχλίμπεντιχ...
ή τι θέλω πραγματικά νακάνω...

αλλά, ξέρω γω...;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.