Όταν η κατάθλιψη παραφυλά

[amarelia]

Δεν ισχύει...

Δεν ισχύει πως το για εξειδικευτείς ως κλινικός ψυχολόγος χρειάζεσαι και το αντίστοιχο μεταπτυχιακό;

Ελλάδα οι κλινικοι βαση μεταπτυχιακου απαγορεύεται να δίνουν χάπια και ακούμε περιστατικά που δίνουν αυθαίρετα ...

Αυτό θέλω πολύ να μάθω πως γίνεται, γιατί η διαδικασία με την άυλη έιναι στάνταρ, στα γράφει γιατρός μέσω συστήματος στο οποίο δεν έχουν πρόσβαση οι ψυχολόγοι.
Ούτε και την δικαιοδοσία να το κάνουν. Χωρίς άυλη δεν σου δίνει κανένας φαρμακοποιός τέτοια χάπια.Τώρα αν τους βγάζουν xanax απο το συρτάρι και τους τα δίνουν τι να πω, πάλι μου ακούγεται τέρμα ηλίθιο να το δεχτείς ως ασθενής/πελάτης και είσαι άξιος την μοίρας σου

 

[giannhs2001]

Νομιζω αυτό είναι το θέμα.
Προσωπικά θεωρώ πως καταλύεται το νόημα και το γλωσσικό και το ουσιαστικό.
Δεν είναι όλα κατάθλιψη.
Ούτε σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι δεν έχουμε προβλήματα, επαγγελματικά, υγείας, άγχη, αναποδιές.
Έτσι είναι η ζωή, και με αυτά.

Υπάρχουν και οι delulu άνθρωποι, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που ενώ έχουμε σοβαρές δυσκολίες, ζούμε συγχρόνως και την ζωή. Απλά σηκώνεσαι και παλεύεις και εκεί σου έρχονται και καλά - όχι μόνο άσχημα.
Θεωρώ πως η επαναλαμβανόμενη γκρίνια είτε είναι αφελής μορφή αποφόρτισης λόγω βαρεμάρας ή ψυχοπαθολογία. Το πρώτο είναι απλά προσωρινό μέχρι να μπείτε στην φάση να της εχετε να κάνετε πράγματα στην ημέρα σας. Το δεύτερο θέλει ψυχίατρο, όχι ψυχολόγο. Θεωρώ πως είναι ενδεχομένως το πιο δύσκολο επάγγελμα. Δεν αρκεί η εξειδίκευση και οι γνώσεις. Αντε να έχω ακούσει για 2 σε όλη την Ελλάδα που όντως έχουν βοηθήσει κόσμο και ξέρουν πως και τι. Φυσικά με το αζημίωτο, κάπου 150€ το 45 λ. Δεν ξέρω , βέβαια, αν θα δεχόντουσαν και αμισθί άτομα που όντως έχρηζα ν βοήθεια, πχ άνεργους. Μπορεί, ειδικά ο Θεοδόσης που και θέμα ρευστότητας δεν έχει και είναι τρομερός άνθρωπος.

Απλά μην τα ψυχολογικοποιουμε κι όλα. Κάποια πράγματα είναι απλά τεμπελιά, άλλα είναι κακές συνήθειες κοκ.
Δεν πάνε για σένα αυτά, το λέω γενικά. Έχει γίνει της μόδας η ψυχολογικοποιηση από τα λιντλ ή το να μπερδεύεις δύσκολες φάσεις που δεν μπορείς να είσαι λειτουργικός ή ακόμη και να ζεις με την περιγραφή φάσεων μιζέριας και γκρίνιας.

Ωστόσο, νομίζω πως και να μην έχει κάποιος κάτι και απλά να περνά κακή φάση, το να είναι σε περιβάλλον με γκρίνια ή να την ασκεί ο ίδιος, τότε προκαλείς αυτό που δεν θες και δεν έχεις ακόμη. Είναι λίγο περίεργη λούπα.
Καμία μυστική συνταγή δεν υπάρχει και τίποτα δεν λύνει το πρόβλημα. Και να φτάσει κάποιος κάποιον χ στόχο, τότε η ζωή σε ξεπερνά με νέες ανάγκες και νέους στόχους. Αν κάποιος δεν μάθει πώς να επιβιώνει κάπως σε αυτό, θα το ξαναβρεί μπροστά του. Ακόμη και με 1,5-2 χιλ μισθό κοκ.

Πάλη, πάλη και πάλη. Αυτο είναι η ζωή. Και η ευτυχία είναι στιγμές που όμως είναι ικανές για να νιώθεις όμορφα με τους ανθρώπους που τις μοιράζεσαι. Κι αυτοί για να σε πλησιάσουν και να τους πλησιάσεις θα πρέπει να σε νιώθουν έτοιμο, όχι delulu, αλλά όχι και σε μόνιμη τρικυμία.

Πάντως δύσκολες και παρατεταμένες χρονικά περιπτώσεις, αν δεν περνάνε με τίποτα, και το άτομο μόνο του δεν μπορεί να βρει ισορροπία, χρειάζεται ο ψυχίατρος. Ισως έτσι πετύχει κάποιος μια πιο λειτουργική καθημερινότητα.

Είναι το ίδιο που είπα και στον Ηλία. Δεν βλέπω παντού ψυχολογικά προβλήματα, ούτε κατάθλιψη. Όλοι σηκώνουμε τον δικό μας σταυρό στη ζωή. Είναι πως το αντιμετωπίζει καθένας. Επίσης τόσο εσύ όσο και ο Ηλίας αναγνωρίζετε μόνο δύο καταστάσεις και εκεί είναι που αδυνατείτε να με καταλάβετε. 1) Πολεμάς ενεργά στη ζωή 2) αποδέχεσαι τα πάντα ως τετελεσμένα με απάθεια και μιζεριάζεις. Υπάρχει και ένα τρίτο στάδιο το οποίο θεωρώ καλλίτερο. Το να παλεύεις μεν εννοείται και πάντα να προσπαθείς αλλά να μην παρασύρεσαι σε μία λούπα υπεραισιοδοξίας και αλαζονείας τύπου «Όλα είναι επιλογές, εσύ επέλεξες να είσαι εκεί που είσαι». Να λες με τον τρόπο σου σε όσους πιστεύουν πως μία δουλίτσα και ένας μισθουλάκος είναι αρκετά πως «όχι δεν είναι». Εδώ αυτό το κενό έρχονται να καλύψουν οι διάφορες υποκουλτούρες (emo, goth, skinhead, punks κλπ) που με το δικό τους τρόπο χλευάζουν την κοινωνία και χαλάνε την καλαισθησία της. Το μακιγιάρισμα δηλαδή των σκατών γιατί αυτό είναι. Ακολούθησα αυτόν τον δρόμο στην εφηβεία που τότε τα προβλήματα μας ήταν αστεία μπροστά σε αυτά της ενήλικης ζωής. Θα τον αλλάξω τώρα;

 

[adams33]

Δεν ισχύει πως το για εξειδικευτείς ως κλινικός ψυχολόγος χρειάζεσαι και το αντίστοιχο μεταπτυχιακό;

Μιλάς ΜΟΝΟ για Ελλάδα;
Αν ναι ισχύει αν μιλάς για εξωτερικό υπάρχουν προγράμματα που είναι μέσα στη βασική εκπαίδευση...

Όπως και αρκετά γνωστός "κλινικός ψυχολόγος " παρουσιάζεται στην Ελλάδα ΣΑΝ κλινικός αλλά αν τον ψάξεις στο σύλλογο ψυχολογων δεν υπάρχει εφόσον έχει κάνει εταιρεία και μέσα στη εταιρεία που έχει υπάρχει μέλος με άδεια εξασκησεως και λειτουργεί με αυτή...

Μας το έλεγε η ψυχολόγος που είχα στο πρόγραμμα της κατάθλιψης...
Εκεί να δεις καταγγελίες αλλά δεν μπορούν να τον κάνουν κάτι και μάλιστα στα social κάνει θραύση ...

Αυτό θέλω πολύ να μάθω πως γίνεται, γιατί η διαδικασία με την άυλη έιναι στάνταρ, στα γράφει γιατρός μέσω συστήματος στο οποίο δεν έχουν πρόσβαση οι ψυχολόγοι.
Ούτε και την δικαιοδοσία να το κάνουν. Χωρίς άυλη δεν σου δίνει κανένας φαρμακοποιός τέτοια χάπια.Τώρα αν τους βγάζουν xanax απο το συρτάρι και τους τα δίνουν τι να πω, πάλι μου ακούγεται τέρμα ηλίθιο να το δεχτείς ως ασθενής/πελάτης και είσαι άξιος την μοίρας σου

Τα αντικαταθλιπτικα δυστυχώς δεν χρειάζονται συνταγή στην Ελλάδα

Τώρα με τα ηρεμιστικά μεγάλη ιστορία και όλοι ξέρουμε πως όποιος έχει μια γιαγιά η παππού ο φαρμακοποιός μια χαρά τους δινει ζαναξ και τα γράφει σε αυτούς....

Άσε ρε συ ...εδώ έκαναν την αντιβίωση μόνο με συνταγή και πολλά αντικαταθλιπτικα η ακόμα και αντιεπιλικτικα τα αφηνουν έτσι και ο κάθε βλακας ψυχολόγος μπορεί να τους πει πάνε πάρε...

 

[yorkie]

Το να παλεύεις μεν εννοείται και πάντα να προσπαθείς αλλά να μην παρασύρεσαι σε μία λούπα υπεραισιοδοξίας και αλαζονείας τύπου «Όλα είναι επιλογές, εσύ επέλεξες να είσαι εκεί που είσαι». Να λες με τον τρόπο σου σε όσους πιστεύουν πως μία δουλίτσα και ένας μισθουλάκος είναι αρκετά πως «όχι δεν είναι».

Νομίζω Γιάννη μου πως μου βάζεις λόγια που δεν είπα. Ούτε ότι όλα είναι επιλεγόμενα και ρυθμιζόμενα είπα ούτε ότι όλοι έχουν τις ίδιες ικανότητες. Ουτε για μισθουλακο μίλησα ποτέ και ούτε ότι αν είναι ή δεν είναι αρκετά. Αυτο από μόνο του εξαρτάται από την ζωή που κάνεις και πολλά άλλα.

Αυτο που είπα είναι ότι ότι σε όποιο σημείο κι αν είναι κάποιοςε όποια εμπόδια, μικρότερα ή μεγαλύτερα, μπορεί να επιλέξει να το παλεύει. Αντιθέτως δεν μίλησα για υπεραισιοδοξία ούτε για delulu ή στρωμένους δρόμους.
Απλα αν δεν παλέψεις να στρώσεις τον δρόμο σου, μόνος του δεν θα στρωθεί. Όσοι παλεύουμε και καταφέραμε έναν χ μισθό ή καταφέραμε έναν μεγαλύτερο, δεν το καταφέραμε όντας delulu ή χωρίς να έχουμε προβλήματα επαγγελματικά, διάθεσης, υγείας. Απλά δεν μπαίνουμε και σε έναν ακρωτησιασμο στασιμότητας. Θεωρώ αυτό είναι και θέμα ηλικίας. Θέλω να πω από ένα σημείο και μετά δεν έχεις την πολυτέλεια να λες απλά το πρόβλημα σου γιατί το παιδί σου δν θα έχει να φάει, η τράπεζα θα σου πάρει το σπίτι κοκ. Στα 26 και στα 27 αν συντηρείς δικό σου σπιτι και αναλογα τα έξοδα, την πόλη, την ζωή, αν δεν πας στην δουλειά σου ( την όποια δουλειά - ας μην κολλήσουμε εκεί -με μεσαιες ή μεγαλυτερεσ απολαβές ) ή δεν ψάξεις για δουλειά, απλά θα μείνεις στο δρόμο. Επειδή είμαι σε αυτή την ηλικία και όχι 22 να με συντηρούν οι δικοί μου, το βλέπω κι έτσι.

Οπότε λύσεις έτοιμες και άκοπες δεν υπάρχουν ή υπάρχουν για μια τραγική μειοψηφία που έχουν έτοιμη περιουσία. Αυτό δεν αφορά την πλειοψηφία της χώρας μας που είναι μικροαστοί ή άντε μεσοαστοί.

Καθένας τον δρόμο του, τους στόχους, τον αγώνα του. Άλλος μεγαλύτερους στόχους και άλλος μικρότερους. Σύμφωνοι.
Αλλά η όποια κατάσταση για να έρθει θέλει κόπο και δράση.
Η λούπα της γκρίνιας θεωρώ ότι κουράζει ψυχολογικά και αδρανοποιεί το υποκείμενο περισσότερο.

Αλλά ξέρεις κάτι;
Κανένας δεν ακούει κανέναν.
Και από ένα σημείο και μετά δεν θα έπρεπε να μας αφορά.
Θέλει ο άλλος να έχει σοβαρό ψυχολογικό θέμα σε βαθμό να είναι δυσλειτουργικός και δυστυχισμένος και να μην ψάξει καν μέσω ψυχιάτρου ή μέσω άλλων πραγματων και δράσεων στη ζωή να κάνει κάτι; Ή να μην έχει σοβαρό θέμα και απλά να γκρινιάζει. Ας ζήσει την ζωή του έτσι.
Εγω προσωπικά δεν βρήκα έτσι την ευτυχία στη ζωή μου. Αν άλλος της βρίσκει έτσι, με γεια του με χαρά του. Αλλωστε κάποιοι άνθρωποι λαμβάνουν ηδονή μέσω της μιζέριας. Αν το θεωρητικοποιήσουμε τόσο, υπάρχει κι αυτο.

ΥΓ: ( βλέπω μετακινήθηκε σε άλλο θρεντ το θέμα ) πάντως αν κάποιον όντως είναι ψυχικά ασθενής προφανώς και δεν μπορεί να δράσει απλά ορθολογικά. Οταν μιλάω για δράση και επιλογές εννοώ σε καθημερινά ζόρια και δύσκολες φάσεις που όλοι περνάμε και μας στεναχωρούν. Τα άλλα θέλουν ψυχίατρο για μένα, εκτός κι αν κάποιος μπορεί να βρει μόνος του την άκρη ή θέλει να ζει έτσι. Στην πραγματικότητα ο ειλικρινά δυστυχής άνθρωπος δεν μιλά καθημερινά και με ευκολία για το ζόρι του, οπότε πιο πολύ για κλάψα μου κάνει η γκρίνια παρά για ψυχοπαθολογία. Αν και δεν είμαι ειδικός και μπορεί να να λεγε μας ειδικός ότι αυτό μπορεί και να συνυπάρχει με το δεύτερο ενίοτε. Δεν ξέρω είναι η αλήθεια.