Πρέπει ο ασθενής να γνωρίζει όλη την αλήθεια;

[element skate]

εγω πιστευω οτι α ασθενης πρεπει να γνωριζει ολη την αληθεια ασχετα με το αν θα τον πληγωσει ετσι και αλλιως ειναι δικαιωματα του.και ακομα και αν ειναι εσητηριο χωρις επιστροφη πρεπει να ξερει τι ανιμετωπιζει

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mr Positive]

Πολύ ωραίο θέμα προς συζήτηση, αλλά είναι δύσκολο να απαντήσω.

Το μόνο σίγουρο είναι πως αν ο ασθενής πιστέψει ότι είναι καλά, είναι πολύ πιθανό να γίνει. Αν όμως ο γιατρός του πει, για παράδειγμα, ότι δε μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο και πρόκειται να πεθάνει, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι όντως θα συμβεί (ανάλογα και με τον ασθενή πάντα). Άρα, μερικές φορές η γνώση της κατάστασής του μπορεί να βοηθήσει στη θεραπεία του, άλλες φορές όμως θα κάνει την κατάσταση χειρότερη.

Προσωπικά αν ήταν ένας συγγενής μου σε κρίσιμη κατάσταση και μάθαινα γι' αυτήν από τους γιατρούς, πολύ πιθανόν να ζητούσα να μη το μάθει και να του έλεγα ψέματα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

πρεπει να καταλαβει ο γιατρος ποση αληθεια μπορει να αντεξει ο ασθενης..
δυσκολο..ψυχολογια ουσιαστικα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

φετος εδωσα ενα μαθημα-δεοντολογια επαγγελματος λεγοταν(το περασα και με 8)- το οποιο ειχε ενα ολοκληρο κεφαλαιο αφιερωμενο σε αυτο το θεμα.
σαν επαγγελματιες οφειλουμε να γνωστοποιουμε την ασθενεια σε καποιον συγγενη πρωτου βαθμου, και επειτα ειναι αποφαση του συγγενη το αν θα το μαθει ο ασθενης. οφειλει να γνωστοποιηθει στον ασθενη μονο σε περιπτωση που χρειαζεται καποια εγχειρηση ή καποια θεραπεια προς καλυτερευση της υγειας του, στην οποια ενημερωση πρεπει να αναφερθουν ολα τα θετικα αλλα και οι πιθανες επιπτωσεις σε περιπτωση που κατι παει στραβα. αλλωστε εχω την εντυπωση πως πρεπει να υπογραψει και ο ιδιος. εξαιρουνται μονο περιπτωσεις ανηλικων και πνευματικα καθυστερημενων ανθρωπων, οι οποιοι προφανως και δεν μπορουν να αποφασισουν μονοι τους.

αυτη τη στιγμη δε θελω να μπω στη σκεψη του αν θα ηθελα να το γνωριζει ή οχι καποιος δικος μου ανθρωπος γιατι θα ψυχοπλακωθω στην ιδεα και μονο. γενικοτερα ομως ειμαι της αποψης του να μην σκοτωνεις την ελπιδα σε καποιον, σε οποιοδηποτε θεμα, οχι απλα στο θεμα της υγειας (το οποιο βεβαια ειναι και ενα παραπανω). υγεια!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Τελικά είχαμε ίδιο θεματάκι και τα ένωσα.

Διαβάζοντας το ποστ μου ήρθε μία άλλη ερώτηση...
Σε μια ηλικία των 40 ετών μπορείς όντως να κρύψεις το τι έχει ο άλλος; Όταν μιλάμε για καρκίνο και μία σειρά εξετάσεων; Εννοώ δεν θα καταλάβει τι παίζει;
Δεν θα ζητήσει να δει τα αποτελέσματα ο ίδιος;

Ο μπαμπάς μου την τελευταία φορά που μπήκε στο νοσοκομείο με καρκίνο στο πάγκρεας, η μητέρα μου δεν θέλησε να του πει την αλήθεια και ο γιατρός της έφτιαξε ψεύτικα χαρτιά να του δείξει. Ήταν πολύ ψείρας σε όλα του και μελετούσε κάθε χαρτί που τον αφορούσε διεξοδικά, έτσι αν του έδιναν τις πραγματικές εξετάσεις...
Το κακό είναι που η μάνα μου αποφάσισε (συνεργατικά με τον πρώην άνδρα μου), να το κρύψουν και από μένα, με αποτέλεσμα να μην έχω την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσω )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[cibyllian]

Δύσκολη ερώτηση!
Δεν είναι εύκολο να κρύψεις την αλήθεια. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο πρέπει να ξέρει το μέγεθος της κατάστασης.
Σε άλλους παίζει ρόλο, σε άλλους όχι.
Και επειδή πολλές φορές διαψεύδονται (ευτυχώς) οι "προσδοκίες" των γιατρών σχετικά με το χρόνο που απομένει και επειδή η ψυχολογία είναι το Α και το Ω σε κάποιες ασθένειες, όπως π.χ. ο καρκίνος και επειδή τελικά ο "ξεγραμμένος" ασθενής τη γλιτώνει, καλό είναι να κάνουν λίγη κράτη.
Ας εξηγούν ότι πρόκειται για δύσκολη κατάσταση, ότι δεν μπορούν να εγγυηθούν για καλή εξέλιξη, ότι δεν ξέρω γω τι ... αλλά μην στερούν την ελπίδα, διότι ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.
Κατανοώ τη δύσκολη θέση στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας γιατρός, όταν ο ασθενής δεν πάει καλά και ζητήσει από το γιατρό ευθύνες, είτε ο ίδιος, είτε οι συγγενείς, ότι δεν τους είπε πως είναι χωρίς ελπίδα.
Είναι όμως πολύ σκληρό ν' ακούς για δικό σου άνθρωπο- και ειδικά νέο- ή για τον εαυτό σου, ότι δεν υπάρχει ελπίδα.
Το τι ρόλο θα παίξει στην εξέλιξη της ασθένειας, έχει να κάνει με τόν χαρακτήρα του ασθενούς.
Ξέρω περιπτώσεις που ο γιατρός τους είπε πως έχουν λίγους μήνες ζωή, το πάλεψαν σαν λιοντάρια, δεν χαρίστηκαν στην αρρώστια και τελικά όχι μόνο έγιναν καλά, αλλά έχουν περάσει και αρκετά χρόνια (πάντα καλά να είναι οι άνθρωποι).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Πολύ καλό θέμα και πολύ δύσκολη η απάντηση....

Είμαι περισσότερο υπέρ του να ξέρει όλη την αλήθεια, αλλά να σερβίρεται με τον σωστό τρόπο, προβάλλοντας σε περίπτωση κακών νέων και τα όποια θετικά μπορεί να υπάρχουν.

Αν και παλιό το θέμα, αφού ξαναβγήκε στην επιφάνεια, μήπως θα ήταν καλό να υπήρχε και μια δημοσκόπηση ;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Αν και παλιό το θέμα, αφού ξαναβγήκε στην επιφάνεια, μήπως θα ήταν καλό να υπήρχε και μια δημοσκόπηση ;

Προστέθηκε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kaleidoscope]

Εξαρτάται. Τι σημαίνει "όλη η αλήθεια"; Για παράδειγμα, αν ένας ασθενής γνωρίζει τις λεπτομέρειες τις εγχείρησης στην οποία θα υποβληθεί και δει τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσουν πάνω του, πολύ πιθανόν να αρνηθεί!
Επίσης, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αν ο ασθενής έχει κάποιο πρόβλημα (π.χ. με την καρδιά του) και εσύ του πεις ότι έχει καρκίνο, θα πεθάνει από έμφραγμα (για παράδειγμα) κι όχι από τον καρκίνο. Ακόμα, ποικίλει και η ψυχολογία του ασθενή.
Αν πεις σε κάποιον ότι αν πάρει το τάδε αντικαταθλιπτικό θα πρέπει να έχει υπόψη του ότι μία από τις πιθανές παρενέργειες είναι η στυτική δυσλειτουργία, από το φόβο του και μόνο ότι μπορεί να συμβεί αυτό, δεν πρόκειται να του σηκωθεί!
Τα πράγματα δηλαδή δεν είναι άσπρο-μαύρο, θα πρέπει ο γιατρός να εξετάζει την κάθε περίπτωση ξεχωριστά, όσο μπορεί βέβαια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JosefK]

σαν επαγγελματιες οφειλουμε να γνωστοποιουμε την ασθενεια σε καποιον συγγενη πρωτου βαθμου, και επειτα ειναι αποφαση του συγγενη το αν θα το μαθει ο ασθενης. οφειλει να γνωστοποιηθει στον ασθενη μονο σε περιπτωση που χρειαζεται καποια εγχειρηση ή καποια θεραπεια προς καλυτερευση της υγειας του, στην οποια ενημερωση πρεπει να αναφερθουν ολα τα θετικα αλλα και οι πιθανες επιπτωσεις σε περιπτωση που κατι παει στραβα. αλλωστε εχω την εντυπωση πως πρεπει να υπογραψει και ο ιδιος. εξαιρουνται μονο περιπτωσεις ανηλικων και πνευματικα καθυστερημενων ανθρωπων, οι οποιοι προφανως και δεν μπορουν να αποφασισουν μονοι τους.

Τι φασισμός είναι αυτός;
Δεν έχει δικαίωμα ο ασθενής να γνωρίζει την κατάσταση της υγείας του;
Ερώτηση : αν κάποιος έρθει μόνος του για εξετάσεις, κρυφά από τους δικούς του ώστε να μάθει πρώτος την αλήθεια, τότε τι θα του πείτε αν τα αποτελέσματα των εξετάσεων δεν είναι καλά;;
Έχει απάντηση σ' αυτό η "δεοντολογια επαγγελματος" ή είναι εκτός ύλης;;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Boom]

Πρόσφατα το έθεσα στις ''Σκέψεις''.
Νομίζω πως και από μόνος του ο ασθενής καταλαβαίνει την κατάστασή του, νιώθει ότι ''βαραίνει'' ότι κάτι δεν πάει καλά.

Το θέμα, πιστεύω, ότι αφορά περισσότερο το ψυχολογικό κομμάτι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Νομίζω όλα εξαρτώνται από την ιδιοσυγκρασία του ασθενή. Αν πρόκειται για κάποιον νέο άνθρωπο που γενικώς θα το πάρει καλά, νομίζω πως επιβάλλεται η ενημέρωση. Τώρα σε μεγαλύτερους που δεν καταλαβαίνουν και πολλά και τρομοκρατούνται, δεν ξέρω αν αξίζει. Πάντως οπωσδήποτε ισχύει αυτό που έχει γράψει ο επότε παλιά - πως συνήθως ο ίδιος ο ασθενής το παίρνει χαλαρά και οι υπόλοιποι φρικάρουν (πιο πολύ).

Δεν ξέρω, ανάλογα την περίπτωση. Έχω δει άνθρωπο να τρελαίνεται με την υποψία και μόνο πως μπορεί να έχει κάτι, έχω δει και άνθρωπο να έχει κάτι πολύ σοβαρό και να το αντιμετωπίζει άνετα, σχεδόν σαν να είναι κρυολόγημα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πουπουλίνα]

Πιστεύω ότι πρέπει να ξέρει.Είναι απόλυτο δικαίωμά του να ξέρει.Βέβαια,όπως είπαν και πιο πάνω,σερβιρισμένο με το σωστό τρόπο. (Δεν αναφέρομαι καθόλου σε παιδια..)Έχετε σκεφτεί ότι κάποιος μπορεί να θέλει να αποχαιρετήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα,τα ζώα του..;;;να κάνει πράγματα που ΘΕΛΕΙ να τα κάνει,ξέροντας ότι δεν θα έχει ξανα την ευκαιρία;..ποιός έχει το δικαίωμα να του το στερήσει αυτο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Όταν αρρώστησε η μάνα μου, πήρα εγώ τις εξετάσεις στα χέρια μου. Κοίταξα το σπινθηρογράφημα και δεν χρειαζόταν να είμαι ειδικός για να καταλάβω τι έγραφε. Ήμασταν στον προθάλαμο του διαγνωστικού κέντρου και η ίδια ήταν δίπλα μου, όπως και ο πατέρας μου. Κατάλαβε κι εκείνη τι έλεγαν, από την αλλαγή της έκφρασής μου, άλλωστε το είχε ήδη υποψιαστεί. Λίγες ημέρες πριν ήταν η ονομαστική της γιορτή κι εκείνη επέμεινε να διοργανώσει βεγγέρα με γερό τσιμπούσι, όπως συνήθιζε κάθε χρόνο, παρά τους ήδη φρικτούς πόνους, οι οποίοι την κατέβαλαν. Την ρώτησα γιατί το κάνει και μου είπε "επειδή μάλλον θα είναι η τελευταία μου φορά, να το διασκεδάσω κι εγώ λίγο, να δω τους φίλους μου, να με θυμούνται έτσι"...

Είχε μια μορφή καρκίνου με τη χειρότερη δυνατή πρόγνωση. Πήγαν για να δείξουν τις εξετάσεις, σ' έναν γιατρό που συνέστησε ένας θείος μου, ιατρικός επισκέπτης, ο οποίος της είπε χωρίς ενδοιασμούς την σοβαρότητα της κατάστασης, ευτυχώς δεν γνώριζε ακριβώς περί πρόγνωσης, ήταν άλλης ειδικότητας. "Είναι της αγγλοσαξωνικής σχολής ο γιατρός, αυτοί τα λένε έτσι χύμα", μας είπε ο θείος. Καλά έκανα και δεν χώνεψα ποτέ μου κατά βάθος τους Αγγλοσάξωνες! Παρά το γεγονός ότι εκείνη ήταν σχεδόν ψυχολογικά έτοιμη, όπως σας είπα, αυτή η ωμότητα την τρομοκράτησε, την σόκαρε, της αφαίρεσε προς στιγμήν τη διάθεση να το παλέψει.

Ύστερα πήρα τα πράγματα στα χέρια μου. Βρήκα έναν παλιό φίλο γιατρό ογκολόγο που δούλευε στο Θεαγένειο της Θεσ/νίκης, με τη βοήθεια της πρώην συζύγου. Του έδειξα τις εξετάσεις και συμφώνησε να την αναλάβει εκείνος αποκλειστικά. Μου είπε όλη την αλήθεια, όπως ήθελα εγώ κι όπως όφειλε εκείνος. "Εάν είναι τυχερή, θα διηθήσει ο καρκίνος τον εγκέφαλο και θα πεθάνει χωρίς να ταλαιπωρηθεί πολύ", ήταν το καλύτερο που είχε να μου πει. "Εάν δεν είναι τυχερή γιατρέ;" ρώτησα εγώ, για να πάρω ως απάντηση μια σιωπή, συνοδευόμενη από ένα πολύ εύγλωττο κούνημα του κεφαλιού...

Αυτό το τελευταίο, ήταν το μόνο που δεν θα ήθελα και δεν θα έπρεπε να μάθει ποτέ η μάνα μου, ούτε και για μένα θα ήθελα κάτι τέτοιο, εάν ο μη γένοιτο βρισκόμουν ποτέ στην ίδια θέση. Γύρισα σπίτι, της εξήγησα τη σοβαρότητα της κατάστασης, εκτός από τα παραπάνω φυσικά, και αποφασίσαμε να το παλέψουμε μαζί, μέχρι το τέλος. Είχε πολύ κουράγιο εκείνη η γυναίκα...

Να μην πολυλογώ, καθώς χάνομαι στις παράξενες ατραπούς σκοτεινών αναμνήσεων, που χωρίς να το θέλω αναδύονται και μου σφίγγουν το στομάχι σαν τανάλια, το παλέψαμε μέχρι τελικής πτώσης. Εκείνη είχε να σηκώσει το βάρος των πόνων, των εξετάσεων, της χημειοθεραπείας και των παρενεργειών της, των ναρκωτικών. Σε μένα έμενε το βάρος της φρικτής πρόγνωσης, εκτός από το να βλέπω τον μεγαλύτερο φόβο μου να έρχεται κοντά μέρα με τη μέρα. Κάτι έπρεπε να σηκώσω κι εγώ, δεν ήταν δυνατόν να τα φορτώσω όλα επάνω της.

Ποιο ήταν άραγε το κέρδος από την μικρή αυτή απόκρυψη της άτεγκτης αλήθειας; Η ελάχιστη ελπίδα που διατηρούσε μέσα της, την οποία φρόντισα να καλλιεργώ κι εγώ, την έκανε να στέκεται στα πόδια της μέχρι την τελευταία της στιγμή, να παλεύει, με νύχια και δόντια ν' αντέξει το σταυρό της δοκιμασίας της. Στο ενδιάμεσο κι ενώ είχε ήδη πάθει μια ακράτεια ούρων, λόγω νευρολογικών βλαβών που προκαλούσε ο καρκίνος, ρώτησε έναν γιατρό του εν λόγω νοσοκομείου εάν θα της περνούσε η βλάβη αυτή, ΟΤΑΝ γινόταν καλά από τον καρκίνο (!!). Εκείνος βρέθηκε να είναι και πάλι της αγγλοσαξωνικής κατά πώς φαίνεται σχολής και της είπε ωμά πώς όχι, θα ζούσε για πάντα με τον καθετήρα. Ε, αυτό τη λύγισε. Αντέδρασε χειρότερα κι από όταν έμαθε πως πάσχει από την επάρατο. Της αφαίρεσε ο ανόητος την ισχνή κλωστή κουράγιου που την κρατούσε στη ζωή, τη θέληση για να παλέψει. "Βρε ηλίθιε", είπα μέσα μου, "δουλεύεις στο αντικαρκινικό νοσοκομείο κι αντιμετωπίζεις καθημερινά τέτοια περιστατικά. Βλέπεις μια γυναίκα που ελπίζει, σε ρωτάει τι θα γίνει παρακάτω ΟΤΑΝ θα γίνει καλά. Τι νόημα είχε να της πεις αυτήν την αλήθεια στη δεδομένη στιγμή;". Παραλίγο να μου τα καταστρέψει όλα, την ψυχολογική υποστήριξη, την παραμυθία εάν θέλετε.

Η μάνα μου έπεσε στο κρεβάτι μόλις μία ημέρα πριν φύγει για πάντα. "Πέθανε με τις μπότες της", όπως θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι. Τελικά, συνέβη εκείνο το σενάριο που μου προέβλεψε ο φίλος γιατρός, του τι θα συνέβαινε "εάν ήταν τυχερή". Σκέφτομαι, χωρίς ωστόσο να μπορώ να το στοιχειοθετήσω, ότι εκείνο το μικρό ψέμα, το βάρος του σταυρού που κράτησα για τον εαυτό μου, έπαιξε τεράστιο ρόλο σε τούτη την εξέλιξη. Δεν πιστεύω και τόσο στην τύχη. Έτσι κι υπό το βάρος τούτων των εμπειριών, ψήφισα στη δημοσκόπηση ότι ο ασθενής πρέπει να γνωρίζει μόνο όσα χρειάζονται...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πουπουλίνα]

Nαι..έχεις δίκιο στο ότι την ελπίδα ΔΕΝ πρέπει να την στερούμε..σε αυτό θα συμφωνήσω απόλυτα.Να σου πω την αλήθεια και εγώ μάλλον τα ίδια θα έκανα αν επρόκειτο για συγγενή μου.ΓΙΑ ΜΕΝΑ λέω πως θα ήθελα να ξέρω την αλήθεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Sir dreamer]

Διαβάζοντας αυτό το θέμα από την αρχή μου γεννήθηκε η επιθυμία να απαντήσω εκτενώς καθώς πολλοί προβληματισμοί αναδύθηκαν στο μυαλό μου, Και όχι μόνο προβληματισμοί αλλά και αναμνήσεις από εμεπιρίες που έχω ζήσει. To post όμως του Μεγάλου Χάλους, με κάλυψε επαρκώς. Νομίζω πως το παράδειγμά του συνοψίζει πολλά από αυτά που σκόπευα να τονίσω οπότε δε θα σας απασχολήσω για πολύ (τυχεροί είστε).

Ωστόσο θέλω και εγώ να ξαναπώ κάτι που έχει ειπωθεί και πιο πάνω, γιατί το θεωρώ σημαντικό. Πριν μερικά χρόνια έχασα την μητέρα μου από σπάνια μορφή καρκίνου. Εκείνη γνώριζε από την αρχή, δεν ήταν δυνατόν εξάλλου να της κρύψουν τίποτα, αφού ήταν γιατρός. Το θέμα είναι όμως ότι εγώ δεν γνώριζα, οι δικοί μου θεώρησαν καλύτερο να μην ξέρω. Εμένα όμως οι υποψίες για την αλήθεια με κατέτρωγαν συνεχώς, αν και ποτέ μου πραγματικά δε πίστεψα το χειρότερο, γιατί δεν ήθελα να το πιστέψω. Είναι λοιπόν ώρες ώρες που εύχομαι να ήξερα την αλήθεια, ώστε να την αποχαιρετίσω όπως έπρεπε, να σταθώ δίπλα της όσο έπρεπε, να είμαι εκεί όταν έφευγε, και αυτή η ανάμνηση με πνίγει. Γιαυτό είμαι κατά ένα μεγάλο μέρος υπέρμαχος της αλήθειας, γιατί έχω πληγωθεί από τα ψέμματα. Άλλες στιγμές πάλι αναρωτιέμαι πόσο εφιαλτικοί θα ήταν εκείνοι οι μήνες της ζωής μου αν γνώριζα, και αν δεν είχα φρούδες ελπίδες, εκείνες τις στιγμές ευγνομωνώ τους δικούς μου.

Γενικά θεωρώ πως κάθε περίπτωση πρέπει να αντιμετπίζεται ως ξεχωριστή, και όσον αφορά τον ασθενή και όσον αφορά τους συγγενείς του, και θα ψηφίσω κι εγω τελικά ότι ο ασθενής πρέπει να γνωρίζει μόνο όσα χρειάζονται ( καποια πραγματα είνα καταστροφικά να ταγνωρίζει από ιατρική άποψη), μια εύκολη απάντηση, γιατί πίσω της κρύβεται ένα δύσκολο ερώτημα: το θέμα είναι πώς μπορούμε να ξέρουμε πόσα είναι αυτά που χρειάζονται.Σαν μελλοντικό ιατρό με απασχολεί ιδιαίτερα αυτό. Αυτό που σκοπέυω είναι να κάνω ό,τι μπορώ και στο θέμα αυτό να λειτουργώ κατά περίπτωση, ακολουθώντας το ένστικτο και τη συνείδηση, αν και νομίζω πως τελικά το μεγαλύτερο ρόλο θα παίξει η εμπειρία σε αυτό το θέμα, η οποία δυστυχώς θα αργήσει να έρθει. Ελπίζω στο μεταξύ να μην πληγώσω ανθρώπους περισσότερο από όσο χρειάζεται.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[harry98]

Εγώ πιστεύω πως εξαρτάται από το χαρακτήρα του ασθενή.Σε κάθε περίπτωση τόσο ο οικογενειακός όσο και ο φιλικός κύκλος του ασθενούς γνωρίζει τον χαρακτήρα του.Αν πρόκειται για ένα άτομο το οποίο έχει μια ευάλωτη προσωπικότητα, αν νιώθει ανασφάλεια και φόβο και αν εν τέλει πρόκειται να χειροτερέψει η ήδη άσχημη κατάσταση του, θα ήταν ωφέλιμο να μην μάθει κάτι ή τουλάχιστον να μην μάθει όλη την αλήθεια.Ωστόσο , αν πρόκειται για ένα άτομο με δυνατή προσωπικότητα που ξέρει πως να διαχειρίζεται τέτοιες δύσκολες καταστάσεις , τότε πιστεύω πως η ενημέρωσή του σχετικά με την κατάσταση της υγείας του, επιβάλλεται.

Αλλά ας μην ξεχνάμε, ότι ο ασθενής όσο και να μην θέλει να το συνειδητοποιήσει , γνωρίζει καλά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ανεξάρτητα από το αν θα τον ενημερώσουν ή όχι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[cibyllian]

Όταν σου λένε ότι σε λίγους μήνες θα πεθάνεις, θέλει ατσάλινη καρδιά για να το αντέξεις.
Όταν σου λένε ότι σε λίγους μήνες θα πεθάνεις, δεν ξέρω τι θέλει για να αποφασίσεις να το παλέψεις.
Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι κάποιοι τα κατάφεραν και επιβίωσαν.
Γι' αυτό δε συμφωνώ απόλυτα με την "σχολή της ολοκληρωτικής αποκάλυψης".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Νομίζω ότι αυτό το ερώτημα δεν πρέπει να περιοριστεί στο αν οι ασθενείς πρέπει να γνωρίζουν όλη την αλήθεια, αλλά αν πρέπει να την γνωρίζουν και οι οικείοι τους......

Πάλι....... για ακόμη μία φορά θα πω ότι είναι θέμα χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας του κάθε ατόμου και ασθενούς και συγγενούς....
Είναι αυτό που λέω ότι υπάρχουν άτομα που πνίγονται σε μια κουταλιά νερό και υπάρχουν άτομα που επιβιώνουν ακόμα κι αν τους ρίξεις μέσα σε ωκεανό...... αλλά μην θεωρήσουμε ότι η κουταλιά νερό που πνίγεται κανείς είναι αμελητέα ποσότητα...όχι γι αυτό το άτομο είναι σαν να βρίσκεται σε ωκεανό....
από τη μικρή εμπειρία
Έχω δει άτομα που θέλουν να ακούσουν όλη την αλήθεια
Έχω δει άτομα...πες το διαίσθηση, ανησυχία, που αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει με τον οργανισμό τους και με τις κατάλληλες εξετάσεις να αποφεύγουν το μοιραίο στο παρά τσακ..... άλλοι μπορεί να τους χαρακτηρίσουν κατά φαντασία ασθενείς αλλά δεν είναι έτσι
έχω δει άτομα που πριν το χειρουργείο να φέρνουν τα χειρότερα σενάρια στο μυαλό τους και δυστυχώς αντί ο γιατρός να τους καθησυχάζει να τους το ενισχύει......"δεν πάει καλά ο άνθρωπος" ...μάλλον έχει ξεχάσει ότι ασκεί λειτούργημα και δεν είναι "butcher"....
Το γεγονός είναι και σύμφωνα με τα παραπάνω post_αρίσματα ότι στον ασθενή πρέπει να δίνεις ελπίδα είτε αντέχει να ακούσει την αλήθεια είτε όχι....
Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία......
Άλλωστε πάνω απ όλα πρέπει να είμαστε άνθρωποι και οι γιατροί να είναι ηθικοί με την έννοια του Ιπποκράτη....

Να σέβονται τον ασθενή, να τον κατανοούν και να του εξηγούν στο μέτρο του δυνατού αυτό που μπορεί να αντέξει και ο ίδιος αλλά και οι συγγενείς του αναλόγως την περίπτωση, χωρίς βαρβαρότητες στις κουβέντες τους και μια γενικότερη αναισθησία (που έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια στους ιατρούς) λες και μιλάνε για άψυχα όντα.....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JosefK]

Νομίζω ότι αυτό το ερώτημα δεν πρέπει να περιοριστεί στο αν οι ασθενείς πρέπει να γνωρίζουν όλη την αλήθεια, αλλά αν πρέπει να την γνωρίζουν και οι οικείοι τους......

Πάλι....... για ακόμη μία φορά θα πω ότι είναι θέμα χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας του κάθε ατόμου και ασθενούς και συγγενούς....

+1000 σ' αυτό. Και γι αυτό διαφώνησα νωρίτερα με το ποστ της λαβ_έιντζελ, που παρουσίασε τη θεωρία ενός βιβλίου ως απόλυτη αλήθεια, επειδή έτσι λέει το μάθημα (σορυ βικ, δεν επιτίθεμαι σ' εσένα, το βιβλίο κριτικάρω).
Πιστεύω πως ένας ασθενής με πολύ σοβαρή ασθένεια έχει το απόλυτο δικαίωμα για όσο μπορεί να στέκεται στα πόδια του και να εξυπηρετείται μόνος του, αν θέλει να μη γνωστοποιήσει σε κανέναν το πρόβλημά του. Είναι θέμα εγωισμού και αξιοπρέπειας.

Τέλος πάντων, όπως είπατε και οι προηγούμενοι και όπως δείχνουν και τα παραδείγματα που παραθέσατε, κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.