Aπώλεια - Πένθος

[RunawayDreamer]

το πένθος για μένα είναι προσωπική υπόθεση και πρέπει να γίνεται μέσα μας.
Θέλω να πω, πως το να φοράς μαύρα εμένα δε μου λέει τίποτα...απλώς κάνεις/εμφανίζεσαι έτσι όπως θέλουν οι άλλοι, όπως λένε οι άγραφοι νόμοι της κοινωνίας.
Δεν έχει "πρέπει" και "δεν πρέπει" σε έναν θάνατο και ούτε τι θα "πρέπει" να ακολουθήσει μετά από αυτόν.
Κάνεις αυτό που αισθάνεσαι, φέρεσαι έτσι όπως αισθάνεσαι και ντύνεσαι όπως αισθάνεσαι. Το πένθος πρέπει να είναι εσωτερικό και όχι εξωτερικό..
γνώμη μου απλά, μη με φάτε..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

βασικά εγώ σε κανα δυο κηδείες που είχα πάει (όχι στενών συγγενών) παραλίγο να βάλω τα γέλια..νευρικό γέλιο φυσικά, δεν κάνω πάρτυ στις κηδείες..

τώρα για να μπω στο θέμα, όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο, σαφώς ο πόνος θα είναι μεγάλος αλλά όπως λένε, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.. δηλαδή δεν χρειάζεται να κλαίμε μερόνυχτα και για μια ζωή για το άτομο που πέθανε (δεν είναι ούτε λογικό, ούτε και εφικτό-όσο και να θέλει να κλαίει κάποιος συνέχεια, κάποια στιγμή δεν μπορεί άλλο). το καλύτερο είναι να κρατάμε τις καλές αναμνήσεις με αυτό το άτομο και κάθε φορά που θα το φέρνουμε στο νου μας είναι σαν να ζει μαζί μας.. Η ανάμνηση φέρνει τα χαμένα πρόσωπα κοντά μας, όχι η συνεχής θλίψη που είναι και επιβλαβής για την υγεία μας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

Η ανάμνηση φέρνει τα χαμένα πρόσωπα κοντά μας, όχι η συνεχής θλίψη που είναι και επιβλαβής για την υγεία μας.

λολ

η ίδια η ζωή είναι επιβλαβής για την υγεία μας
ευτυχώς στο τέλος ψοφάμε και γιατρευόμαστε

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

λολ

η ίδια η ζωή είναι επιβλαβής για την υγεία μας
ευτυχώς στο τέλος ψοφάμε και γιατρευόμαστε

lol τι πεζός....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

διπλολ
λες κ ο θανατος είναι ενα λυρικό ζήτημα...



χμ ...θενξ
αυτό μου δίνει ένα έναυσμα για σκέψη
τριλολ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ShatteredIce]

διπλολ
λες κ ο θανατος είναι ενα λυρικό ζήτημα...



χμ ...θενξ
αυτό μου δίνει ένα έναυσμα για σκέψη
τριλολ!

και τετραλολ, και πενταλολ... ότι θέλεις

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Η ζωή είναι πιο δυνατή από τον θάνατο. Είναι αδύνατο να θρηνείς αιώνια, ακόμα και να θες. Το να τηρείς κάποια εθιμοτυπικά φυσικά και δεν σημαίνει πως θρηνείς ακόμα, ο θρήνος είναι πάντα και μόνο εσωτερικός και δεν σχετίζεται με οτιδήποτε εξωτερικό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

αρκεταλολ; ???



υγ. για να μη λέτε ότι τρολλάρω
το πένθος περνάει.
κατά βάση η συνειδητοποίηση και η αποδοχή έρχονται με τον χρόνο

το θέμα είναι τι μένει πίσω από αυτή την διαδικασία
είναι υγιές να αναπολούμε, μάλιστα
...μα έχουμε και κάθε δικαίωμα να διοχετεύουμε τα παραπροϊόντα της δυικότητας του ζειν. αλλιώς πάλι αρρωσταίνουμε

κοινώς, ξεσπάστε.

σκοτώστε και τους συγγενείς των φίλων σας αν χρειαστεί
θα αποκτήσετε κοινά βιώματα στην παρέα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αλίκη Βακ.]

Γιαγιά μου λείπεις!!!!!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[marsmile.m]

πονος........κλαμα....... σας ευχομαι ποτε να μην χασετε δικο σας ανθρωπο!!!!! ενα συναισθημα που μακαρι να μην υπηρχε....!!!! ΘΛΙΨΗ
ΠΟΝΟς

Γιαγιά μου λείπεις!!!!!!!

σε καταλαβαινω...... χτες την εχασα!!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Tickle]

Είπα να μην ανοίξω άλλο θέμα αφού βρήκα αυτό..
Είχα γνωριστεί με δυο κορίτσια-κολλητές όταν πήγαινα φροντιστήριο στο λύκειο. Δεν κάναμε και πολύ κολλητή παρέα αλλά περνάγαμε πολύ ωραία, γελάγαμε και είχα γνωριστεί και τους φίλους τους. Αφότου τελειώσαμε το λύκειο δεν ξανασυναντηθήκαμε,κλασσικά όπως γίνεται πάντα Τεσπά, μετά από χρόνια έμαθα ότι η μια κοπέλα είχε πεθάνει και από τότε κάθε φορά που βλέπω την άλλη κοπέλα απο το φβ , είναι χρήσιμο τελικά, συνέχεια είναι λυπημένη ακόμα κι αν έχουν περάσει κάποια χρόνια από το χαμό του κοριτσιού. Την είχα κάνει add όταν την είχα βρει αλλά θέλω να μιλάμε πιο πολύ ή να συναντιόμαστε όταν τυχαίνει να είμαστε στην ιδια πόλη,πχ τώρα στις γιορτές. Πιστεύετε ότι έχει σταματήσει κάθε επαφή με το παρελθόν της και έχει κρατήσει τους πιο κοντινούς της για να μην θυμάται την άλλη κοπέλα ή να προσπαθήσω να της δείξω ότι δεν την έχω ξεχάσει τουλάχιστον εγώ και θέλω να βλεπόμαστε; [αν είναι να της μιλήσω μετά από χρόνια της να της πω για να μην το πάρει στραβά. ]
Ευχαριστώ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mάιρα]

Μόνο όταν φύγει απ την ζωή ένας κοντινός σου άνθρωπος καταλαβαίνεις πόσο θα σου λείψει, όταν περνάνε οι μέρες και έρχεται στις σκέψεις σου και αρχίζεις να κλαίς διότι θυμάσαι όσα έχετε ζήσει μαζί. Το γεγονός πως δεν θα ξανά συμβεί τίποτα από όλα αυτά σε κάνει να στεναχωρίεσαι περισσότερο. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις. Δυστυχώς δεν ξέρουμε πότε ήρθε η ώρα μας για να πάμε σε κάποιο άλλο μέρος διαμονής, μόνιμο μακριά από τα πρόσώπα που μας αγαπούν, δεν υπάρχει επιστροφή. Εσύ προχωράς την ζωή σου γιατί το να μένεις στάσιμος δεν αλλάζει τον θάνατο, ούτε πρόκειται να φέρει πίσω το άτομο, αλλά είναι δύσκολο. Βέβαια κανείς δεν ξεχνίεται μέχρι να τον ξεχάσουμε εμείς οι ίδιοι..τουλάχιστον αυτά τα άτομα που έφυγαν ίσως να χουν βρει γαλήνη εκεί που είναι και χει ηρεμήσει η ψυχή τους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ64]

Μαιρα ειμαι η Αναστασια γραφηκα σ αυτο το σαιτ για τον πονο της απωλειας του συντροφου μου που χαθηκε αιφνιδια πριν 2 μηνες.Δεν ξερω πως να ανοιξω νεο θεμα κια ετσι διαβαζοντας απαντω σε σενα για να μιλησω καπου.Ειναι πολυ μεγαλη οδυνη και νομιζω οτι δεν θα την ξεπερασω ποτεεεε.Εχω πολλα ασχημα συμπτωματα που με οδηγουν σε ενα κατηφορο χωρις γυρισμο.Ημασταν πολυ αγαπημενο ζευγαρι 30 χρονια αυτο δεν ξεπερνιεται με τιποτα.Πριν δυο χρονια εχασα και τη μανα μου δυσκολευτηκα πολυ αλλα ειχα στηρηγμα το συντροφο μου.Η ζωη εχει χασει καθε νοημα για μενα και τιποτα δεν εχει σημασια για μενα πια.Εχω και παιδια αλλα γιατι νομιζω οτι τελειωσαν ολα για μενα?Απλα δεν βλεπω πως θα συνεχισω να ζω χωρις εκεινον που ηταν τα παντα για μενα ολη μου η ζωη.Το ξαφνικο του πραγματος ειναι ακομη πιο οδυνηρο και δυσκολα το δεχεσαι.Εχω πεσει σε βαθεια καταθληψη και δεν μπορω να σηκωθω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Ενδιαφέρον θέμα και επίκαιρο για εμένα, επειδή έχασα πρόσφατα τον πατέρα μου. Όσο για τα στάδια έχω να πω το εξής:
Μέχρι το 40ημερο μνημόσυνο του πατέρα μου, που έγινε την προηγούμενη Κυριακή βρισκόμουν στο στάδιο της άρνησης. Δεν ήθελα να δεχτώ ότι συνέβη αυτό στο πιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Και στην κηδεία και στο μνημόσυνο επέλεξα να αποστασιοποιηθώ και προσπάθησα να δω τα γεγονότα σαν να ήμουν απέξω και να έβλεπα μια ταινία στον κινηματογράφο. Ξέρω ότι μπορεί να σας ακουστώ διαστροφική. Έτσι, όμως μπόρεσα να αντέξω. Όσο περνάνε οι μέρες όμως κλαίω πολύ περισσότερο και το συνειδητοποιώ πολύ περισσότερο. Το συναίσθημα του θυμού ή της ζήλιας βέβαια ουδέποτε το ένιωσα ούτε πρόκειται να το νιώσω. (Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν κρίνω αυτούς που νιώθουν έτσι). Ούτε ο Θεός φταίει ούτε οι γιατροί κι εμείς η οικογένειά του ήμασταν πάντα δίπλα του. Επίσης, γιατί να ζηλέψω όσες φίλες μου έχουν τον πατέρα τους; Δεν μου φταίνε σε κάτι. Εγώ θέλω όλος ο κόσμος να είναι καλά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Υπάρχει κάτι που με προβληματίζει πολύ: Έχω απότομες μεταπτώσεις. Εκεί που τις τρείς τελευταίες μέρες ένιωθα καλύτερα, έπεσα απότομα ψυχολογικά. Εκεί που γελάω επειδή ακούω κάτι αστείο, μετά από λίγο μπορεί να βάλω τα κλάματα. Επίπλέον, το βράδυ είναι αφόρητο. Κυριολεκτικά φράζω. Αυτό συμβαίνει διότι τότε έρχομαι αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και συνειδητοποιώ περισσότερο την απώλεια. (Την ημέρα με τη δουλειά, το διάβασμα για τη σχολή και τις διάφορές άλλες υποχρεώσεις ξεφεύγω κάπως).
Επίσης, είναι η πρώτη φορά που νιώθω -σε αντίθεση με ό,τι ανέφερα στο παραπάνω μήνυμα, ποτέ να μη λέ ποτέ-ότι έχω αρχίσει να γίνομαι οξύθυμη. Δεν το εξωτερικεύω βέβαια, γιατί το θεωρώ άδικο να ξεσπάω στους άλλους, ενώ δεν φταίνε σε τίποτα απολύτως. (Θα πώ ένα παράδειγμα: Είδα σ' ένα από τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας που μένω δύο άτομα να στολίζουν για Χριστούγεννα. Αισθάνθηκα την ανάγκη να τους περιλούσω με την υδροφόρα της πυροσβεστικής, ενώ δεν μου φταίνε σε τίποτε. Ο θυμός μου δηλαδή βγαίνει με έναν εσωτερικευμένο τρόπο. Αν και δεν ενοχλώ κανεναν οτιδήποτε κι αν σκέπτομαι, μιας και η σκέψη δεν δαμάζεται, υποφέρω για τον θυμό που αισθάνομαι). Μήπως τρελάθηκα; Ώρες ώρες νιώθω ότι σπάζουν οι κίονες της ψυχικής μου αντοχής και δν ορίζω τον εαυτό μου. Και πάλι συγνώμη για τα λόγια απόγνωσης. Πρέπει να επισκεύσω τελικά το ραντεβού με τον ειδικό.
Υ/Γ Συμβαίνουν αυτά και σε άλλους/ες που πενθούν;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Claire Rentfield]

Δεν τρελλάθηκες Τέσα μου, είναι απόλυτα φυσικό να νοιώθεις έτσι. Είναι ακόμα πολύ νωρίς, έχει περάσει λίγος καιρός από τον θάνατο του πατέρα σου και γι' αυτό νοιώθεις έτσι, μην ξεχνάς πως αυτά είναι τα πρώτα σου Χριστούγεννα χωρίς εκείνον.
Θυμάμαι καλά πως ένοιωθα εγώ, κάποιες φορές το νοιώθω ακόμα, όταν βλέπω ηλικιωμένα ζευγάρια. Απίστευτη και τεράστια ζήλεια, γιατί εκείνοι γερνάνε μαζί κι εγώ δεν πρόλαβα να το ζήσω αυτό.
Με τον καιρό θα περάσει αυτό και δεν θα νοιώθεις πια έτσι. ΄Ομως δεν είναι καλό για σένα το ότι δεν εξωτερικεύεις αυτά που νοιώθεις, γι' αυτό θα έλεγα πως ναι, πρέπει να επισπεύσεις την επίσκεψη στον ειδικό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Δεν τρελλάθηκες Τέσα μου, είναι απόλυτα φυσικό να νοιώθεις έτσι. Είναι ακόμα πολύ νωρίς, έχει περάσει λίγος καιρός από τον θάνατο του πατέρα σου και γι' αυτό νοιώθεις έτσι, μην ξεχνάς πως αυτά είναι τα πρώτα σου Χριστούγεννα χωρίς εκείνον.
Θυμάμαι καλά πως ένοιωθα εγώ, κάποιες φορές το νοιώθω ακόμα, όταν βλέπω ηλικιωμένα ζευγάρια. Απίστευτη και τεράστια ζήλεια, γιατί εκείνοι γερνάνε μαζί κι εγώ δεν πρόλαβα να το ζήσω αυτό.
Με τον καιρό θα περάσει αυτό και δεν θα νοιώθεις πια έτσι. ΄Ομως δεν είναι καλό για σένα το ότι δεν εξωτερικεύεις αυτά που νοιώθεις, γι' αυτό θα έλεγα πως ναι, πρέπει να επισπεύσεις την επίσκεψη στον ειδικό.

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την ενθάρρυνση. Έχω γίνει κουραστική, αλλά θα σου το ξαναπώ: Νιώθω πολύ ευγνώμων για την τόσο ανθρώπινη αντιμετώπισή σου!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Claire Rentfield]

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την ενθάρρυνση. Έχω γίνει κουραστική, αλλά θα σου το ξαναπώ: Νιώθω πολύ ευγνώμων για την τόσο ανθρώπινη αντιμετώπισή σου!

Τέσα μου δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς και να νοιώθεις ευγνώμων. ΄Οταν το πέρασα κι εγώ, άτομο από το σάιτ εδώ μου στάθηκε και μάλιστα καθημερινά. Αλλοίμονο αν εγώ που το έχω ζήσει, δεν μπορώ να καταλάβω την ανάγκη σου για επικοινωνία.
Αν θέλεις και νοιώθεις άβολα να γράφεις δημόσια, μπορούμε να επικοινωνούμε και με πμ όταν βρίσκεις χρόνο και μπαίνεις. Πραγματικά θα χαρώ πολύ να σε βοηθήσω με την εμπειρία μου, όπως βοήθησαν κι εμένα όταν το χρειάστηκα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aleksa]

Υπάρχει κάτι που με προβληματίζει πολύ: Έχω απότομες μεταπτώσεις. Εκεί που τις τρείς τελευταίες μέρες ένιωθα καλύτερα, έπεσα απότομα ψυχολογικά. Εκεί που γελάω επειδή ακούω κάτι αστείο, μετά από λίγο μπορεί να βάλω τα κλάματα. Επίπλέον, το βράδυ είναι αφόρητο. Κυριολεκτικά φράζω. Αυτό συμβαίνει διότι τότε έρχομαι αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και συνειδητοποιώ περισσότερο την απώλεια. (Την ημέρα με τη δουλειά, το διάβασμα για τη σχολή και τις διάφορές άλλες υποχρεώσεις ξεφεύγω κάπως).
Επίσης, είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι έχω αρχίσει να γίνομαι οξύθυμη. Δεν το εξωτερικεύω βέβαια, γιατί το θεωρώ άδικο να ξεσπάω στους άλλους, ενώ δεν φταίνε σε τίποτα απολύτως. (Θα πώ ένα παράδειγμα: Είδα σ' ένα από τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας που μένω δύο άτομα να στολίζουν για Χριστούγεννα. Αισθάνθηκα την ανάγκη να τους περιλούσω με την υδροφόρα της πυροσβεστικής, ενώ δεν μου φταίνε σε τίποτε. Ο θυμός μου δηλαδή βγαίνει με έναν εσωτερικευμένο τρόπο. Αν και δεν ενοχλώ κανεναν οτιδήποτε κι αν σκέπτομαι, μιας και η σκέψη δεν δαμάζεται, υποφέρω για τον θυμό που αισθάνομαι). Μήπως τρελάθηκα; Ώρες ώρες νιώθω ότι σπάζουν οι κίονες της ψυχικής μου αντοχής και δν ορίζω τον εαυτό μου. Και πάλι συγνώμη για τα λόγια απόγνωσης. Πρέπει να επισκεύσω τελικά το ραντεβού με τον ειδικό.
Υ/Γ Συμβαίνουν αυτά και σε άλλους/ες που πενθούν;

Η απώλεια ενός δικού μας ανθρώπου, αλλάζει τη ζωή μας κι αυτό δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο.
Όταν έχασα τον πατέρα μου, ένιωθα κι εγώ κάπως έτσι. Ένα είδος φθόνου για εκείνους που είχαν ακόμα το προνόμιο να αποκαλούν κάποιον με τη λέξη "μπαμπά", που μετά εξελίχθηκε σε ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας που έβλεπα στο δρόμο και σχεδόν αντιπαθούσα επειδή απλά ζούσαν ενώ ο δικός μου πατέρας ήταν στο χώμα... Ακόμα και ζητιάνους κι έλεγα μέσα μου πόσο "πλούσιοι" είναι στην πραγματικότητα γιατί έχουν τη υγεία τους, ότι πιο πολύτιμο.
Όσο για το ψυχολογικό, και που το εξωτερίκευα, δεν "κέρδισα" και πολλά πράγματα. Εμένα μου εξελίχτηκε σε ψυχοσωματικό, και μάλιστα όχι αμέσως, αλλά 6 μήνες αργότερα, άρχισα να έχω προβλήματα υγείας. Όχι φανταστικά, αλλά πραγματικά. ΄Ετρεχα σε γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων γιατί μέχρι να γίνει θεραπεία από κάτι που υπέφερα, προέκυπτε κάτι άλλο. Όταν μετά από καιρό σταμάτησε κι αυτή η ταλαιπωρία μου, άρχισα να έχω αρρωστοφοβία. Με το παραμικρό, ήμουν σίγουρη οτι ήταν κάτι πολύ σοβαρό. Με τον καιρό αυτό μειώθηκε, αλλά πρέπει να ξέρεις οτι μεγάλο ρόλο παίζει το περιβάλλον σου.
Είναι καλό να έχεις γύρω σου ανθρώπους να σε στηρίζουν. Είτε συγγενείς, είτε φίλος, είτε σύντροφος, αυτό είναι που τελικά βοηθάει πολύ για να περάσεις αυτή την επώδυνη περίοδο του πένθους, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.

Εν κατακλείδι, γινόμαστε φτωχότεροι όταν κάποιος που αγαπούμε "φεύγει" είναι σαν να χάνουμε ένα μέλος του σωματός μας.
Το χαμένο μέλος δεν πρόκεται να ξαναφυτρώσει, αλλά μπορούμε σιγά-σιγά να επιβιώνουμε και χωρίς αυτό, ωσότου τελικά να καταφέρουμε να ζούμε και να προχωράμε τη ζωή μας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Claire Rentfield]

Εν κατακλείδι, γινόμαστε φτωχότεροι όταν κάποιος που αγαπούμε "φεύγει" είναι σαν να χάνουμε ένα μέλος του σωματός μας.
Το χαμένο μέλος δεν πρόκεται να ξαναφυτρώσει, αλλά μπορούμε σιγά-σιγά να επιβιώνουμε και χωρίς αυτό, ωσότου τελικά να καταφέρουμε να ζούμε και να προχωράμε τη ζωή μας.

Ακριβώς αυτό που γράφει εδώ η alcyone είναι όλο το νόημα. Αν καταλάβουμε αυτό και πορευτούμε ανάλογα, θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.