Μεταβατική περίοδος

[Giovanna]

Σίγουρα όλοι έχουμε περάσει πολλές τέτοιες, και σίγουρα θα περάσουμε ακόμα περισσότερες. Βασικά, νομίζω οτι οι περισσότερες φάσεις της ζωής μας είναι μεταβατικές περίοδοι...
Ακόμα και η ίδια η ζωή, μια μετάβαση είναι.

Συχνά μάλιστα, επειδή περιλαμβάνουν μεγάλα διλήμματα, πολλοί μπλέκονται...
Σας αρέσουν οι αλλαγές; Φοβάστε να αλλάξετε τη ζωή σας, να αφήσετε κάτι για να διεκδικήσετε κάτι καινούριο;

Πως σας φαίνονται κινήσεις κάποιων, ας πούμε, που αφήνουν τη φτασμενη δουλειά τους γιατί τώρα ανακάλυψαν οτι δεν ειναι ευχαριστημενοι με τον εαυτο τους, και αποφασίζουν να κανουν το γυρω του κοσμου για να συνελθουν;;

Καλά, υπερβολικό το παράδειγμα. Μιλήστε κυρίως για τη δική σας μετάβαση-πείτε τον προβληματισμό σας σχετικά με τη μεταβατική περίοδο που διανύετε εσείς προσωπικά, τώρα. Και μετά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Το Θέμα κλειδώνεται προσωρινά ώστε να μπορέσει η δημιουργός του να κάνει κάποιες τροποποιήσεις και μετά θα δωθεί και πάλι στο κοινό.



EDIT: Το θέμα είναι και πάλι διαθέσιμο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Giovanna]

θενξ ισι μου..δεν πειραζει που τελικα δεν εγινε αυτο που λεγαμε

και για να ξεκινησω, εμενα η ζωη μου απο τοτε που θυμαμαι να την παιρνω σοβαρα, ειναι μια μεγαλη μεταβαση και διακρινεται απο συνεχομενα διλημματα...

με πιο συχνα παραδειγματα, το κλασσικο που νομιζω οτι πολλοι αντιμετωπιζουν, το "μεταπτυχιακο η δουλεια"...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

και για να ξεκινησω, εμενα η ζωη μου απο τοτε που θυμαμαι να την παιρνω σοβαρα, ειναι μια μεγαλη μεταβαση και διακρινεται απο συνεχομενα διλημματα...

Δεν μπορώ να μεταβώ ούτε καν από το στέκι κάπου αλλού γιατί έχω λόγους.
Η μεταβατική φάση χαρακτηρίζεται από όνειρα, σχέδια, ηρεμία, γαλήνη, ανασυγκρότητση, αυτοσυγκέντρωση, συνειδητή επιλογή μοναξιάς, ίσως και κόπο ανάλογα αν θες να προετοιμαστείς για κάτι. 'Εχω ζήσει πολλές τέτοιες φάσεις, μετα ήρθε η ευτυχία και πετύχαινα τους στόχους μου με δύναμη. Αυτό που ζω πολύ καιρό τώρα όμως δεν είναι μεταβατική φάση, είμαι σίγουρος, γιατί δεν μπορώ να μπω σε ένα αεροπλάνο με την ίδια ευκολία που έμπαινα παλιά μόνος μου, ούτε να πάω διακοπές με μόνος μου, οι φίλοι μου ζουν μακρυά, και η εποχή είναι παρατεταμένη, δεν χαρακτηρίζεται από όνειρα, σχέδια, και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω, αλλά από συνεχή κύμματα πόνου μετά από έντονες προσπάθειες να μεταβώ κάπου και να τα αλλάξω όλα. Αν ήμουν παθητικός θα το εξηγούσα, αλλά ο ίδιος επιχειρώ κάθε τόσο να μεταβώ σε κάποια καλύτερη κατάσταση, αλλιώς θα σταμάταγε κι ο πόνος αν είχα παραιτηθεί. Η μοναξιά μου δεν είναι επιλογή όπως θα ήταν στην μεταβατική φάση. Παλεύω να της ξεφύγω και δεν μου βγαίνει.Είναι πολύς καιρός και δεν έχω πια τη δύναμη να προσπαθώ. Μεταμορφώνω τον εαυτό μου μόνο όταν αγαπάω και με αγαπάνε, αλλά κοιτάω γύρω μου και βλέπω ένα απέραντο νεκροταφείο. Τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα απουσιάζουν, τους συναντώ εποχιακά. Αθλούμαι, κάνω εθελοντισμό όπου μπορώ, γράφω, διαβάζω, κάνω πολλά, δεν είμαι καταθλίπτικός, αλλά αυτό δεν είναι μεταβατική φάση, είναι σίγουρο. Από τις στάχτες μου αναγεννήθηκα τόσες φορές, αλλά ποτέ δεν θυμάμαι τόσο παρατεταμένη μετάβαση. Είναι πολύ παρατεταμένη. Δεν την ορίζω ως μεταβατική φάση λοιπόν. Με τρομάζει γιατί βλέπω όλο και πιο καθαρά στο μέλλον. Μετά από κάθε κύμα πόνου, το μόνο που γίνεται είναι να δυναμώνει ο φόβος, και ο φόβος φέρνει κι άλλο κύμα πόνου κοκ. Είναι ένας φαύλος κύκλος που ο πόνος είναι συνειδητός, με την έννοια ότι έχω επίγνωση τι τον προκαλεί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Eγώ μέχρι πριν σχεδόν πέντε μήνες ετοιμαζόμουν για γάμο.. και επειδή είμαι άτομο που γενικά φοβάται τις αλλαγές με δυσκόλεψε πολύ όταν αποφάσισα πως δεν γινόταν να συνεχίσω έτσι κι έπρεπε να χωρίσω.. θυμάμαι το πρώτο βράδυ που ξανακοιμηθήκα στο πατρικό μου αισθανόμουν μόνο ένα κενό κι έναν φοβερό τρόμο πως τίποτα δεν θα πάει καλά τελικά.. Ήταν μια πολύ δύσκολη μεταβατική περίοδος η οποία όμως με έβγαλε εδώ που είμαι τώρα, που είναι σαφώς καλύτερα απ' ότι πριν.

Πάντως γενικά οι αλλαγές με φοβίζουν, αν και νομίζω πως πια, όσο να 'ναι, δεν με τρομάζουν όσο παλιότερα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

DrStrangelove αυτό που σου λείπει είναι οι άνθρωποι?

Κι εγώ είμαι σε μεταβατική κατάσταση, από πάντα!
Αυτή την περίοδο είμαι στο δίλημμα, καριέρα ή μπύρες στην παραλία!
Είμαι έτοιμη να κλωτσήσω το πρώτο!

Επίσης Giovanna, το δίλημμα "μεταπτυχιακο η δουλεια" υφίσταται?
Εννοώ, ότι για μένα και τα δύο γίνονται παράλληλα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Giovanna]

γιατι ρε γμτ τοσος φοβος και πονος?
ναι, σιγουρα δεν ειναι μεταβαση αυτο που λες... ειναι μαλλον τελμα...
χρειαζεσαι μια αλλαγη, σιγουρα... αλλα τι πρεπει να ειναι αυτη και πως θα την πετυχεις? ειλικρινα, νομιζω οτι δεν ξερω καν τι να σου προτεινω...
χαιρομαι ομως που το μοιραστηκες...
γιατι σιγουρα το χω νιωσει κι εγω και θελω να ξερω οτι δεν ειμαι η μονη..

DrStrangelove αυτό που σου λείπει είναι οι άνθρωποι?

Κι εγώ είμαι σε μεταβατική κατάσταση, από πάντα!
Αυτή την περίοδο είμαι στο δίλημμα, καριέρα ή μπύρες στην παραλία!
Είμαι έτοιμη να κλωτσήσω το πρώτο!

Επίσης Giovanna, το δίλημμα "μεταπτυχιακο η δουλεια" υφίσταται?
Εννοώ, ότι για μένα και τα δύο γίνονται παράλληλα.

edad_nueva μου, το ειχα περσι αυτο....
δλδ, ημουν σε φαση ηδη δουλειας, και τελειωνα σπουδες.
οποτε αναρωτιομουν τι θα ηταν πιο σωστο να κανω, συμφωνα με τις δυνατοτητες και τα θελω μου....
και κατεληξα οτι εχω ΠΟΛΥ κουραγιο ωστε να τα κανω και τα δυο. χαιρομουν τοσο για την αποφαση μου αυτη, αλλα μου βγηκε ξινο....

γιατι τα μεταπτυχιακα που ειχα επιλεξει στην ελλαδα, δεν επελεξαν εμενα..
γενικα εκλεισαν πορτες λογω μη υπαρξης αφενος γνωριμιων και αφετερου προσόντων (ηθελαν καποια χρονια προυπηρεσια, και εγω μολις ειχα παρει πτυχιο!)...
ειχα λαλησει τοτε θυμαμαι... και ηταν ασχημη περιοδος στην οποια εβαλα "Χ" σε ανθρωπους που δε μου σταθηκαν οσο περιμενα...

ευτυχως, περασμενα ξεχασμενα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Για μένα η μεταβατική περίοδος έχει τη γεύση μίας προσμονής και μίας αναμονής με φοβερό το φόβο ότι απλά θα διαιωνισθεί αυτό που ζω. Και δεν ξέρω αν πρέπει εγώ να κάνω εγώ ένα βήμα, αν πρέπει να περιμένω, τι να σπρώξω, πού να επικεντρωθώ.

Τη μία μου μεταβατική φάση την έχεις ζήσει κι εσύ από πολύ κοντά μου, Τζο.

Θυμόμουν τα γερμανικά μου; Δεν ήξερα.
Ήξερα καλά; Δεν ήξερα αν.
Θα κατάφερνα να ετοιμάσω τη διπλωματική; Ποιος ξέρει.
Θα μου επέτρεπε ο καθηγητής να εξεταστώ; Αναρωτιόμουν.
Θα με δέχονταν υπό τις κάποιες περίεργες συνθήκες στο Πανεπιστήμιο εδώ; Έλα ντε.
Θα ξαναμιλούσα με τον πρώην μου; Κι αν το 'θελα...
Θα συνεχίζονταν οι απογοητεύσεις και τα φίλτρα από φίλους; Όχι άλλο, δεν αντέχω...
Ήθελα να γίνει όλο αυτό που τότε απλά σιγόβραζε; Μάλλον...
Όντως σιγόβραζε ή απλά ήταν ένα όνειρο και μετά το Νοέμβρη θα ξαναβρισκόμουν στα ίδια, αλλά με τελείως άλλα δεδομένα; Χμμμ...

Ήταν μία επίπονη μετάβαση. Αλλά πέτυχε. Σαν ένα μακροβούτι, που δεν ξέρεις πού και πότε σε βγάζει. Τϊποτα ακριβώς σχεδιασμένο, καμία υπόσχεση...

Κάπου νιώθω ότι όλη μας η ζωή είναι μία μετάβαση. Ένα όνειρο, από το οποίο μόνο στιγμιαία ξυπνάμε, σε μεγάλες χαρές και μεγάλα σοκ, όπου πια λέμε "τελικά έχω οικογένεια, όπως πάντα ονειρευόμουν". "Τελικά όντως έφυγε, χάθηκε".

Και μετά ξαναβυθιζόμαστε.






Και περιμένουμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Eγώ αρνούμαι να περιμένω με αυτή την έννοια Γιδάκι. Σε πολύ μικρές περιοδούς της ζωής μου το έχω κάνει αυτό για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Χάνεις το παρόν, αν περιμένεις συνέχεια κάτι.. και τελικά χάνεις και όλη σου τη ζωή! Ξύπνας μια μέρα κι ούτε που έχεις καταλάβει πως πέρασαν τα χρόνια..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Μα, ναι, μία μεταβατική περίοδος πρέπει να είναι μεταβατική!
Και μικρή, αλλιώς ποιο το νόημα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Giovanna]

Σίγουρα όλοι έχουμε περάσει πολλές τέτοιες, και σίγουρα θα περάσουμε ακόμα περισσότερες. Βασικά, νομίζω οτι οι περισσότερες φάσεις της ζωής μας είναι μεταβατικές περίοδοι...
Ακόμα και η ίδια η ζωή, μια μετάβαση είναι.
........

Κάπου νιώθω ότι όλη μας η ζωή είναι μία μετάβαση. Ένα όνειρο, από το οποίο μόνο στιγμιαία ξυπνάμε, σε μεγάλες χαρές και μεγάλα σοκ, όπου πια λέμε "τελικά έχω οικογένεια, όπως πάντα ονειρευόμουν". "Τελικά όντως έφυγε, χάθηκε".

ναι, αυτη τη μεταβαση σου οντως την βιωσα κι εγω...

Χάνεις το παρόν, αν περιμένεις συνέχεια κάτι.. και τελικά χάνεις και όλη σου τη ζωή! Ξύπνας μια μέρα κι ούτε που έχεις καταλάβει πως πέρασαν τα χρόνια..

αχ...ποσο αληθινο...και ποσο προσφατο... να ξερες σε τι με εχεις οδηγησει...
θα σου πω την πεμπτη με λεπτομερεια..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Kakerlak]

Εμενα καποια στιγμη αν θυμαστε η σχεση μου δεν πηγαινε καλα αν ηταν καποια αλλη ισως να εκανε το μεγαλο (για μενα πολυ μεγαλο)βημα να χωρησει εγω δεν το εκανα ... απο την μια δεν το μετανιωσα τα πραγματα αλλαξαν 180 μιρες κ ολα πανε καλα...κ αρχες του χειμωνα αρραβωνιαζομαι...απο την μια χαιρομαι...
απο την αλλη νιωθω πολυ αδυναμη... οχι οτι ηθελα να χωρησω αλλα σαν σκεψη απλα το οτι δεν ειχα την δυναμη να φυγω απο μια σχεση το οτι δεν ειχα την δυναμη να πω στους γονεις μου γυρναω πισω... να πω στους φιλους μου οτι αυτα (για αυτους) τα πιτσουνακια τα αγαπημενα δεν ειναι ποια μαζι...
τι θα ελεγε η οικογενεια του... ειχα δεθει με αυτην πως δν θα τους ξαναεβλεπα...
καποιες φορες σκευτομαι αν ειχα εναν αντρα που με απατουσε που με εδερνε ... που τελος παντον δεν με καλυπτε θα ειχα την δυναμη να φυγω...??????

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

DrStrangelove αυτό που σου λείπει είναι οι άνθρωποι?

Δεν μπορώ να το κάνω πολύ συγκεκριμένο για τους λόγους μου. Διλήματα δεν έχω, ούτε συγκρούσεις. Ξέρω τι θέλω πια για συντροφιά, και τί είμαι και τί μπορώ να γίνω. Οι παλιές αναζητήσεις έχουν πεθάνει πια, τα πρότυπά μου άλλαξαν, θέλω πιο ζεστά πράγματα και πιο τρυφερά, λιγότερο πρόσκαιρα και λιγότερο συγκεκριμένα και τυποποιημένα. Βλέπω πολύ μακρυά και οι άνθρωποι βλέπουν και κρίνουν από το σήμερα, ίσως και δικαιολογημένα. Με στεναχωρεί που δεν μπορώ να τους μεταδώσω την βεβαιότητά μου για το υπέροχο μέλλον μου και τους μεταδίδω μόνο τον πόνο από το παρόν μου. Μπορώ να ξεφύγω από το παρόν μου, μόνο δημιουργώντας ένα μέλλον, αλλά δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[underwater]

Η πρώτη μου μετάβαση ήταν πριν 2 χρόνια, όταν τελείωσα την σχολή κι έπιασα δουλειά (ή μάλλον αντίστροφα). Και ήταν μια πολύ καλή περίοδος. Η πρώτη φορά που αισθάνθηκα τόσο δημιουργική και ελεύθερη! Το πανεπιστήμιο είναι ένας περιορισμός, τουλάχιστον για μένα!

Δεύτερη μετάβαση πέρισυ, που ήρθα Σκωτία για master! Πολύ πιο δύσκολη από την πρώτη. Μου άρεσε που δούλευα, μου άρεσε που αισθανόμουν πολύ καλά και δυσκολεύτηκα ΠΟΛΥ να πάρω την απόφαση. Επί 1,5 μήνα ήμουν σε φρικτή κατάσταση λόγω ενός προβλήματος που έχω και χτυπάει σε αυτές τις φάσεις (1 μήνα πριν έρθω και 15 μέρες εδώ μέχρι να προσαρμοστώ!). Αλλά εντάξει, ήταν πολύ σημαντική εμπειρία το master, αλλά και λύση ανάγκης (το χρειαζόμουν για συγκεκριμένους λόγους). Είμαι ευπροσάρμοστο άτομο και γρήγορα η μετάβαση έγινε βάση, παρόλες τις δυσκολίες.

Και τώρα άλλη μετάβαση. Δουλειά σε ξένη χώρα (προσπαθώ) και συνέχεια σπουδών σε χαλαρούς ρυθμούς. Ευτυχώς έχω φίλους εδώ, άκρες, αισθάνομαι ασφαλής. Αλλά ότι έχω αγχωθεί είναι στάνταρ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[χριστίνα2903]

Διαφωνώ με την άποψη ότι όλη η ζωή είναι μια μετάβαση( εννοείται πως εξαιρώ τις περιπτώσεις χωρισμού,μετακομίσεων κ.τ.λ.)...
Κατά τη γνώμη μου αν όλη σου η ζωή είναι μετάβαση τότε κάπου χάνεσαι, ζεις με το εκείνο,όχι με το εγώ. έχεις νομίζω αρκετά πράγματα να κοιτάς καθημερινά γύρω σου που δεν έχεις το "δικαίωμα" να δικαιολογήσε ότι είσαι σε μεταβατική περιόδο(γιατί σου δίνει αφορμέσ αυτή η θεώρηση) και να μένεις άπραγος,καταλήγοντας σε μόνιμη μεταβατική περίοδο.χάνεις το τώρα, αυταπατάσαι.
άσε που νομίζω ότι υπάρχουν και μεταβατικέσ περίοδοι (ψυχολογικοί-συναισθηματικοί) που προκαλούνται οικειοθελώς χωρίς να έχουν κανένα νόημα.
Γενικά απλά θέλω να τονίσω τη σημασία του ρεαλισμού, να ξέρεις βρε παιδί μου τι περνάς και ότι αυτό σίγουρα δεν είναι αποτέλεσμα ανύπαρκτων δεδομένων που υπάρχουν μόνο και στο κεφάλι σου.
Τώρα βέβαια τίθεται το ερώτημα μήπως με αυτή τη σκέψη αποφεύγεισ να κάνεις μια μετάβαση...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Επί δύο χρόνια έχω κάθε χρόνο από δύο μεταβατικές περιόδους, είμαι μάλλον περίπτωση
Σεπτέμβρη αλλάζω πόλη... άγνωστη για εμένα... Βρίσκω σπίτι, νέο εργασιακό περιβάλλον και αρχίζω από το μηδέν να χτίζω την κοινωνική μου ζωή... Γενικά αρχίζω τα πάντα από την αρχή... όχι ότι εγκαταλείπω τους πάντες γύρω μου...αλλά όλοι είναι μακριά μου και εγώ μόνη μου...
Και δένομαι στο τέλος με τους ανθρώπους εκεί...ενίοτε ερωτεύομαι και πετάω στα σύννεφα και μετά από 9 μήνες αφήνω τα πάντα για να γυρίσω στα πάτρια εδάφη... όπου πρέπει να ξανά αρχίσω να ζω με γονείς... να βρω τους παλιούς μου ρυθμούς, να συγχρονιστώ με την παρέα μου... και από την άλλη νιώθω τύψεις που είμαι πάντα αυτή που φεύγει... και που δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα για το μέλλον όσο και να θέλω... γιατί απλά δεν το ξέρω και απλά ελπίζω...

Και ναι...πάντα τρώω τρελές φρίκες... και κλαίω και αγχώνομαι και και και... αλλά στο τέλος όλα πάνε καλά....ή έτσι θέλω να πιστεύω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Giovanna]

χμμμ..
κι εγω σε μεταβατικη, πολυεπιπεδη περιοδο ειμαι τωρα, γιαυτο και ανοιξα το θρεντ..

αφενος, κανω ανακαινιση σε χωρο διαμονης και εργασιας.
μεγαλο πραγμα αυτο, καποιοι απο δω ξερουν τους ακιβεις λογους...
αφετερου, ειμαι παλι στη φαση "μεταπτυχιακο -σπουδες η τι αλλο" χωρις να ξερω ακριβως ουτε τι ειναι αυτο που θελω αλλα ουτε καν ποιο ειναι το συμφερον μου στην παρουσα φαση.

μεχρι τελη ιουλιου ελπιζω να εχει ξεκαθαρισει αρκετα το τοπιο...

και αναλογα ποιο θα ειναι το σκηνικο, μολις φυγουν τα πολλα συννεφα, τοτε θα μπορω να ορισω και την κατασταση μου...

δεν εχω βιωσει ποτε, καμια μεταβατικοτερη φαση απο αυτην που διανυω τωρα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

Κι εγώ είμαι σε τέτοια κατάσταση.

Τη βιώνω πάρα πολύ έντονα!
Τουλάχιστον άρχισα να καταπολεμάω το άσχος που φέρνει.
Θα το αναλύσω κάποαι στιγμή.

Προτείνω να κάνουμε group therapy και κίνημα αγκαλιών γιατί δεν την παλέυω για πολύ ακόμη!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Giovanna]

νο προμπ. μαρεσει το γκρουπ θεραπι παντως.
αμα μενουμε κοντα το κανονιζουμε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

Κι εμένα, κι εμένα αλλά μας χωρίζουν 5-6 χώρες δυστυχώς

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.