Είναι το αίσθημα της ντροπής έμφυτο;

[Italian dream...]

Εσεί τι πιστεύετε, το συναίσθημα της ντροπής είναι ΄μφυτο στον άνθρωπο από την στιγμή που γενιέται, ή διαμορφώνεται κατα την πορεία της ζωής του? Αν ναι, απο ποιους παράγοντες πιστευετε ότι εξαρτάται?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Εσεί τι πιστεύετε, το συναίσθημα της ντροπής είναι έμφυτο στον άνθρωπο από την στιγμή που γενιέται, ή διαμορφώνεται κατα την πορεία της ζωής του? Αν ναι, απο ποιους παράγοντες πιστευετε ότι εξαρτάται?

Η ντροπή δημιουργείται αποκλειστικά από κάποιους κοινωνικούς κανόνες. Π.χ. Κάποτε κάποιες φυλές δεν είχαν ρούχα και κυλοφορούσαν όλοι ολόγυμνοι, αισθάνονταν ντροπή? Η ντροπή άρχισε όταν πήγαν οι ιεραπόστολοι και τους έντυσαν με το ζόρι. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με όλα τα είδη της ντροπής.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nPb]

Ναι αλλά με την ένδυση Dia, μπορεί ο άνθρωπος να κρύψει κάποιες ανεπιθύμητες καταστάσεις που μπορεί να τον εκθέσουν. Σκέψου τι θα γινόταν αν κυκλοφορούσαμε όλοι γυμνοί;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[cha0s]

Το αίσθημα της ντροπής είναι έμφυτο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Ναι αλλά με την ένδυση Dia, μπορεί ο άνθρωπος να κρύψει κάποιες ανεπιθύμητες καταστάσεις που μπορεί να τον εκθέσουν. Σκέψου τι θα γινόταν αν κυκλοφορούσαμε όλοι γυμνοί;

Πολύ απλά, στην περίπτωση αυτή δεν θα μας απασχολούσαν τέτοια θέματα.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nPb]

Δηλαδή, αν ένας άντρας εν ώρα εργασίας πήγαινε να χαιρετήσει μια γυναίκα, η οποία τύγχανε να είναι αρκετά σέξυ, τι θα γινόταν; Πώς θα έκρυβε ο άντρας την βιολογική αυθόρμητη αντίδραση του σώματός του σε αυτήν την εικόνα;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

Η ντροπή δημιουργείται αποκλειστικά από κάποιους κοινωνικούς κανόνες. Π.χ. Κάποτε κάποιες φυλές δεν είχαν ρούχα και κυλοφορούσαν όλοι ολόγυμνοι, αισθάνονταν ντροπή? Η ντροπή άρχισε όταν πήγαν οι ιεραπόστολοι και τους έντυσαν με το ζόρι. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με όλα τα είδη της ντροπής.

Θα συμφωνήσω με τον Dias στο ότι το αίσθημα της ντροπής υποβάλλεται στα μέλη μας κοινωνίας από τα άλλα για να τα κάνει να ενστερνιστούν τους κανόνες που η κοινωνία θεωρεί οτι κρατάνε τα μέλη της σε μια σωστή συμπεριφορά στα πλαίσια της.

Π.χ. σε μια κοινωνία μουσουλμάνων, μια γυναίκα ίσως ντρέπεται να βγει έξω με ακάλυπτο το κεφάλι-λαιμό, πέρα από την επίγνωση της παραβίασης των κανόνων.
Σε μια δυτική κοινωνία μια γυναίκα ή ένας άνδρας ντρέπονται να βγουν έξω γυμνοί γιατί έχουν μάθει πως αυτό δεν είναι αποδεκτό-αξιοπρεπές, ενώ σε μια κοινότητα ιθαγενών του Αμαζονίου ή φυλών της Αφρικής οι κανόνες είναι έως εντελώς διαφορετικοί.

Το αίσθημα της ντροπής είναι για μένα ένας ψυχολογικός-εσωτερικός τρόπος ελέγχου του ατόμου-μέλους από την κοινωνία-σύνολο.

Ακόμα και αυτή εδώ η δήλωση

Ναι αλλά με την ένδυση Dia, μπορεί ο άνθρωπος να κρύψει κάποιες ανεπιθύμητες καταστάσεις που μπορεί να τον εκθέσουν. Σκέψου τι θα γινόταν αν κυκλοφορούσαμε όλοι γυμνοί;

μπορεί να αποτελεί έκφραση της αποδοχής και αναπαραγωγής του προτύπου που θέλει να ντρεπόμαστε για κάποια πράγματα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Δηλαδή, αν ένας άντρας εν ώρα εργασίας πήγαινε να χαιρετήσει μια γυναίκα, η οποία τύγχανε να είναι αρκετά σέξυ, τι θα γινόταν; Πώς θα έκρυβε ο άντρας την βιολογική αυθόρμητη αντίδραση του σώματός του σε αυτήν την εικόνα;

Αν είχες ζήσει σε camping γυμνιστών, δεν θα έκανες αυτή την (άστοχη) ερώτηση. Σε κάποια (μουσουλμανικά και όχι μόνο) κράτη, οι γυναίκες απαγορεύεται να δείχνουν το πρόσωπό τους και οι ίδιες ντρέπονται να το δέιξουν σε ξένο. Σκέψου τις αναλογίες.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[τρελή φιλόσοφος]

όχι.αυτό το αίσθημα καλλιεργείται μέσα στην οικογένεια,ή αργότερα ζώντας ως μέλος της κοινωνίας.Η γύμνια έχει γίνει ένα ταμπού απτην κοινωνία μας-αν κυκλοφορήσεις γυμνός,σου βάζουν πρόστιμο για προσβολή της δημοσίας αιδούς-και φυσικά διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση από τις οικογένειές μας και αργότερα από εμάς και πάει λέγοντας.

Άλλοι λαοί που δεν έχουν ζήσει σε τέτοιες καταστάσεις γιατί δεν ντρέπονται;Δεν είναι διανοητικά καθυστερημένοι,ούτε έχουν κάποιο άλλο τέτοιο θέμα,απλά δεν μεγάλωσαν έτσι.

Ας μην ξεχνάμε και διάφορους ληστές,δολοφόνους ,βιαστές,που δεν ντρέπονται και δεν μετανοούν.Και εκείνοι κατά πάσα πιθανότητα μεγάλωσαν σε μια τέτοια κοινωνία,απλά λόγω διάφορων παραγόντων (προβλήματα στην οικογένεια ή καθαρά λόγω του χαρακτήρα τους)
δεν πέρασε μες το μυαλό τους η άποψη ότι μετά από την διάπραξη ενός εγκλήματος πρέπει να ντρεπόμαστε,ή μπορεί και να μην ντρέπονται επειδή θεωρούν ότι είχαν κάποιο λόγο που έκαναν το έγκλημα(εκδίκηση,αυτοάμυνα κλπ)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[pop corn]

Σε κάποια (μουσουλμανικά και όχι μόνο) κράτη...

Στο απολαυστικό <<Περσέπολις>> , μια κομιξική αυτοβιογραφία της Ιρανής Μαργιάν Σατραπί, περιγράφεται με γλαφυρότατο τρόπο πώς επιβλήθηκε στον γυναικείο πληθυσμό της ιρανικής κοινωνίας η μαντίλα από το θεοκρατικό καθεστώς (της λεγόμενης ισλαμικής επανάστασης) που ακολούθησε την ανατροπή του Σάχη στα 1979. Οι μαντίλες κρίθηκαν υποχρεωτικές με διάταγμα και με το πρόσχημα της προστασίας των γυναικών από επίδοξους βιαστές καθώς τα μαλλιά προκαλούσαν σεξουαλικό ερεθισμό στους άντρες!!! Αντίστοιχα τα αντρικά μπράτσα προκαλούσαν σεξουαλικό ερεθισμό στις γυναίκες εξ' ου και η απαγόρευση των κοντομάνικων πουκάμισων.

Η μαντίλα επιβάλλονταν ακόμη και στα (θρησκευτικά) σχολεία όπου πήγαινε τότε η μικρή Μαργιάν. Μάλιστα σε μια ξεκαρδιστική σκηνή η μαυροφορούσα δασκάλα ζητά από τους γονείς να φροντίσουν ώστε οι κόρες τους να φοράνε σωστά τη μαντίλα τους. ...Για να δεχτεί την αφοπλιστική απάντηση από τον πατέρα της Μαργιάν (ο οποίος ήταν και προοδευτικός άνθρωπος): "Αν οι τρίχες είναι τόσο ερεθιστικές όσο λέτε, τότε κι εσείς να ξυρίσετε το μουστάκι σας"!!!

υγ. νομίζω οι αναλογίες είναι εμφανείς.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[vaggelio]

Εσεί τι πιστεύετε, το συναίσθημα της ντροπής είναι ΄μφυτο στον άνθρωπο από την στιγμή που γενιέται, ή διαμορφώνεται κατα την πορεία της ζωής του? Αν ναι, απο ποιους παράγοντες πιστευετε ότι εξαρτάται?

θεωρώ προσωπικά ότι διαμορφώνεται στα παιδικά/σχολεικά χρόνια,δν ξέρω κάποιον που ήταν κλειστό βιβλίο στα 20 να άλλαξε ούτε το αντίθετο.οι ντροπάλοι άνθρωποι είναι πάντως αρκετά ενδιαφέροντες κ πολλές φορές δν τους αναγνωρίζεις όταν αρχίσουν κ νιώθουν πιο άνετα.γενικά πάντως θεωρώ οτι η ντροπή δν έιναι ΠΟΤΕ θετική

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[epote]

Δηλαδή, αν ένας άντρας εν ώρα εργασίας πήγαινε να χαιρετήσει μια γυναίκα, η οποία τύγχανε να είναι αρκετά σέξυ, τι θα γινόταν; Πώς θα έκρυβε ο άντρας την βιολογική αυθόρμητη αντίδραση του σώματός του σε αυτήν την εικόνα;

Ερωτηση: Γιατι θα πρεπει να το κρυψει?

BTW οι ανθρωποι χιλιαδες χιλιαδων χρονια ζουσαν τελειως γυμνοι χωρις κανενα απολυτος προβλημα...

Η ντροπη ειναι εμφυτη αλλα δεν ειναι ΕΝΑ μονο συναισθημα, ειναι αναλογα τις περιστασεις. Αλλη ειναι η ντροπη που νοιωθει καποιος οταν δεν μπορει α μιλησει σε καποιον που του αρεσει, αλλη οταν ντρεπεται επειδη εκανε κατι ηθικα μεμπτο, αλλη οταν θελει να κανει μια ερωτηση που θεωρει ανοητη κτλ.

Συνεπως σε ποια ντροπη αναφερομαστε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

Ερωτηση: Γιατι θα πρεπει να το κρυψει?

BTW οι ανθρωποι χιλιαδες χιλιαδων χρονια ζουσαν τελειως γυμνοι χωρις κανενα απολυτος προβλημα...

Η ντροπη ειναι εμφυτη αλλα δεν ειναι ΕΝΑ μονο συναισθημα, ειναι αναλογα τις περιστασεις. Αλλη ειναι η ντροπη που νοιωθει καποιος οταν δεν μπορει α μιλησει σε καποιον που του αρεσει, αλλη οταν ντρεπεται επειδη εκανε κατι ηθικα μεμπτο, αλλη οταν θελει να κανει μια ερωτηση που θεωρει ανοητη κτλ.

Συνεπως σε ποια ντροπη αναφερομαστε?

Eίναι διαφορετικές οι ντροπές?

Θέλω να πω... η ντροπή του να μιλησει καποιος σε καποιον, ειναι σιγουρα ψυχολογική ή ίσως να οφείλεται και σε καποιο εξωτερικό ερέθισμα όπως χλευασμος ή κάτι άλλο που μπλοκάρει? Η ντροπή πάλι για κάτι ηθικά μεμπτό ή ανόητο για μενα ειναι κοινωνικής αιτιολογίας καθώς η κοινωνία του πέρασε το τί ειναι γι αυτήν μεμπτό ή ανόητο.

...νομίζω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aura]

Η ντροπη ειναι εμφυτη αλλα δεν ειναι ΕΝΑ μονο συναισθημα, ειναι αναλογα τις περιστασεις. Αλλη ειναι η ντροπη που νοιωθει καποιος οταν δεν μπορει α μιλησει σε καποιον που του αρεσει, αλλη οταν ντρεπεται επειδη εκανε κατι ηθικα μεμπτο, αλλη οταν θελει να κανει μια ερωτηση που θεωρει ανοητη κτλ.

Συνεπως σε ποια ντροπη αναφερομαστε?

Εμένα έμφυτο μου φαίνεται , να κρύβουμε τις αδυναμίες μας από τους άλλους .
Το τι θεωρείται αδυναμία αλλάζει από εποχή σε εποχή .
Όταν ήμασταν πάνω στα δέντρα, αδυναμία μπορεί να ήταν ένα σωματικό τραύμα, πλέον αδυναμία είναι να μη φανούμε ανήθικοι ή χαζοί.
Δεν ντρέπονται όλοι οι άνθρωποι το ίδιο βέβαια, άλλος ντρέπεται πχ να κλάψει μπροστά σε άλλους και άλλος όχι .

 

[Samael]

Πιστεύω πως σε έναν βαθμό είναι καλλιεργήσιμη και πηγάζει απο την σκέψη του πως μας βλέπουν οι άλλοι . Ας σκεφτούμε πότε είναι η πρώτη φορά που κάποιος θα ξεκινήσει να ντρέπεται στην ζωή του .

Λόγου χάρη ο Βαγγελάκης στο σχολείο ντρέπεται να πει στην Μαρία οτι του αρέσει μην τυχόν και τον κοροϊδέψουν τα άλλα παιδιά εαν του πει οτι σε εκείνη δεν αρέσει . Ντρέπεται να σηκωθεί και στον πίνακα να λύσει άσκηση γιατί φοβάται μην κολλήσει κάπου και τον κοροϊδέψουν πάλι τα άλλα παιδιά . Μπορεί ακόμα να τον κοροϊδεύουν εαν την λύσει σωστά λέγοντας τον φυτό , για να νιώσουν οι άλλοι που ήταν αδιάβαστοι καλύτερα .

Άρα ο Βαγγελάκης μαθαίνει πως εαν δεν θέλει να βρεθεί στο επίκεντρο κοινωνικού εξευτελισμού , θα πρέπει να αποφεύγει να εκφράσει το ενδιαφέρον του , να μην σηκώνεται στον πίνακα κ.ο.κ. Την πρώτη φορά που θα τα επιχειρήσει αυτά όμως , δεν ξέρει και δεν έχει κάτσει να σκεφτεί τις αντιδράσεις των φίλων του . Δρα αυθόρμητα .

Ο φόβος , η ντροπή κτλπ. δεν τα νιώθει έμφυτα , τα μαθαίνει .
Αυτή είναι η δική μου άποψη τουλάχιστον .

 

[Guest 126033]

Αρκεί ένα και μόνο τραυματικο γεγονός στην ηλικία των παίδων μας από 18 μ.εως 3 χρόνων περίπου ,εκεί ακριβώς που αναπτύσσετε και ξεκινα η καλλιέργεια της ντροπής ,η αντίληψη τι σημαίνει ντροπή ώστε να καθορίσει τις αντιδράσεις μας στην μετέπειτα ενήλικη ζωή μας .

Σαφέστατα εδώ μιλάμε πως έχει μεγαλώσει ένα παιδί, τι έχει εισπράξει από τους γονείς και κατά πόσο πρέπει να υφίστατο το αίσθημα της ντροπής εφόσον είναι άμεσα συνενδεμενο με την αυτοπεποίθηση αλλά και την αυθεντικότητα η οποία φυσικά είναι και αυτά που καθορίζουν το επίπεδο της σχέσης μας στην μετέπειτα ενήλικη ζωή μας !

Ας μην ξεχνάμε πως ο φόβος για ντροπή ενεργοποιεί ακριβώς το ίδιο μέρος του εγκεφάλου με τον ενθουσιασμό.

 

[ilias90]

Παρακάτω παραθέτω κάποια πράγματα για το συναίσθημα της ντροπής και για την προέλευσή του, από ψυχαναλυτική σκοπιά. Όλα όσα γράφω είναι αυτούσιες παραθέσεις από το εξαιρετικό βιβλίο της Nancy McWilliams «Ψυχαναλυτική Διάγνωση.» Παρατηρούμε ότι η ντροπή είναι κυρίαρχο συναίσθημα σε άτομα με ναρκισσιστική και ιδεοψυχαναγκαστική προσωπικότητα. Προφανώς και η ντροπή υπάρχει σε όλους μας (εκτός, ίσως, από ψυχοπαθητικές/αντικοινωνικές προσωπικότητες), αλλά σε νάρκισσους και ιδεοψυχαναγκατσικούς παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Επιπλέον, κυρίαρχο ρόλο για να κατανοήσουμε τους λόγους που αισθανόμαστε ντροπή παίζει η διαμόρφωση του Υπερεγώ μας:

Spoiler

Ναρκισσιστική δομή της προσωπικότητας.

Σε σχέση με τα βασικά συναισθήματα που συνδέονται με τη ναρκισσιστική οργάνωση της προσωπικότητας η ντροπή και ο φθόνος επισημαίνονται κατ’ επανάληψη στην κλινική βιβλιογραφία. Η υποκειμενική εμπειρία των ναρκισσιστικών ατόμων διακατέχεται από συναισθήματα ντροπής και φόβου ότι θα ντροπιαστούν μπροστά στους άλλους. Οι πρώτοι ψυχαναλυτές υποτίμησαν την ισχύ αυτών των συναισθημάτων ντροπής, θεωρώντας τα λανθασμένα ως ενοχή και πραγματοποιώντας ερμηνείες προσανατολισμένες στην ενοχή, τις οποίες οι ναρκισσιστικοί ασθενείς θεωρούσαν μη ενσυναισθητικές. Η ενοχή είναι η πεποίθηση ότι ένα άτομο είναι αμαρτωλό ή ότι έχει διαπράξει κάποια σφάλματα.

Ιδεοψυχαναγκαστική δομή της προσωπικότητας.

Έτσι, σήμερα συναντούμε λιγότερα ιδεοληπτικά και ψυχαναγκαστικά άτομα που ασχολούνται υπερβολικά με θέματα ηθικής σε σχέση με την εποχή του Freud. Ωστόσο, πολλές σύγχρονες οικογένειες για τις οποίες ο έλεγχος της συμπεριφοράς είναι σημαντικός ενθαρρύνουν την υιοθέτηση ιδεοληπτικών και ψυχαναγκαστικών προτύπων, προκαλώντας όμως ένα αίσθημα ντροπής και όχι ενοχές. Διάφορα μηνύματα όπως: «Τι θα σκεφτούν οι άλλοι για σένα, εάν παχύνεις;», ή «Τα άλλα παιδιά δεν θα θέλουν να παίξουν μαζί σου, εάν φέρεσαι έτσι», ή «Εάν δεν έχεις καλύτερες επιδόσεις, δεν θα φοιτήσεις ποτέ σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο», είναι, σύμφωνα με πολλούς κλινικούς και κοινωνικούς παρατηρητές, πιο συνηθισμένα μηνύματα από αυτά που τονίζουν την ατομική ευσυνειδησία και τις ηθικές συνέπειες της συμπεριφοράς.

Οι δύο διαφορετικοί τρόποι ανατροφής - αυτός που προκαλεί ενοχές και ο αντίστοιχος που προκαλεί ντροπή- οδηγούν στην ανάπτυξη διαφορετικών τύπων Υπερεγώ και σχέσεων με το αντικείμενο. Ο παραδοσιακός ιδεοψυχαναγκαστικός τρόπος υποκινούνταν περισσότερο από την ενοχή και όχι από την ντροπή, παρόλο που σχετιζόταν και με συναισθήματα ντροπής όταν ένα άτομο «ξέφευγε από τον έλεγχο».

Υπερεγώ.

Ο Freud επινόησε τον όρο Υπερεγώ για εκείνο το τμήμα του εαυτού που είναι επιτηρητής των πραγμάτων, ιδιαίτερα από μια ηθική οπτική. Το Υπερεγώ, μια εκ πρώτης όψεως συνώνυμη έννοια με τη «συνείδηση» του ατόμου, αναφέρεται στο τμήμα του εαυτού το οποίο μας επιβραβεύει όταν «βάζουμε τα δυνατά μας» και ασκεί κριτική όταν δεν εκπληρώνουμε τα κριτήρια που έχουμε θέσει. Πρόκειται για ένα τμήμα του Εγώ, παρόλο που σε εμπειρικό επίπεδο βιώνεται ξεχωριστά από αυτό. Ο Freud θεωρούσε ότι το Υπερεγώ διαμορφώνεται κυρίως στη διάρκεια της οιδιπόδειας περιόδου μέσω της ταύτισης του παιδιού με τις γονεϊκές αξίες. Οι πιο σύγχρονοι ψυχαναλυτές όμως θεωρούν ότι το Υπερεγώ διαμορφώνεται πολύ νωρίτερα και ανιχνεύεται στις πρωτόγονες βρεφικές ιδέες περί καλού και κακού.

Από την ηθικοποίηση μπορεί κανείς να συμπεράνει τη λειτουργία ενός Υπερεγώ το οποίο είναι συνήθως αυστηρό και τιμωρητικό.

Σε ψυχαναλυτικό επίπεδο, η κατανόηση της ενοχής επιτυγχάνεται σε σχέση με την ενεργοποίηση ενός εσωτερικευμένου επικριτικού γονέα ή του Υπερεγώ. Η ντροπή είναι η αίσθηση ότι το άτομο γίνεται αντιληπτό από τους άλλους ως κακό ή ότι έχει σφάλει. Σε αυτή την περίπτωση το κοινό που παρακολουθεί βρίσκεται έξω από τον εαυτό του ατόμου. Η ενοχή ενέχει την έννοια μιας ενδεχόμενης κακής πράξης, ενώ η ντροπή έχει την έννοια του αβοήθητου, της ασχήμιας και της ανικανότητας.

Επίσης, για την ντροπή, είναι εξαιρετικό το κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι του Σαρτρ, που έχω ξαναπαραθέσει εδώ. Από το Η ιστορία της φιλοσοφίας του A.C. Grayling:

Spoiler

«... ο Σαρτρ χρησιμοποιεί το παράδειγμα ενός ανθρώπου που τον φέρνουν σε μια στιγμή αμηχανίας: η ντροπή που νιώθει είναι μια «φαινομενολογική αναγωγή» της συναίσθησης του ότι ο Άλλος είναι ένα διεαυτό, ένα υποκείμενο εμπειρίας. Έτσι ο άλλος μας αντικειμενοποιεί -είμαστε ένα αντικείμενο γι' αυτόν, υπάρχουμε στη συνείδηση του Άλλου-, και κατ' αυτόν τον τρόπο γνωρίζουμε αρχικά τον εαυτό μας. Επειδή, όμως, τα άτομα σχετίζονται πρωτίστως μέσα από τη σύγκρουση, ισχύει επίσης ότι «κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι» (η φράση συνιστά την κορύφωση του θεατρικού έργου του Σαρτρ Κεκλεισμένων των θυρών). Ο λόγος είναι ότι προτού συναντήσουμε τον Άλλο είμαστε ελεύθεροι και αυτοσυγκροτούμενοι και κοιτάζουμε, προς τα έξω, τον κόσμο, από τη σκοπιά του προαναστοχαστικού εαυτού. Οι άλλοι, άπαξ κι εμφανιστούν, λειτουργούν ως αντλία που μας ρουφάει μέσα σε αυτόν, γιατί μας κάνουν να δούμε τον εαυτό μας όπως μας βλέπει ο άλλος, αντικειμενοποιητικά - μια κατάσταση αλλοτριωτική, αφού μας καθιστά ένα καθαυτό για τον Άλλο. Το βλέπουμε αυτό όταν συνειδητοποιούμε ότι συναισθήματα, όπως η ντροπή και η υπερηφάνεια προκύπτουν μόνο ως απόκριση στο «κοίταγμα» (στο «βλέμμα» le regard) ενός Άλλου. Το κοίταγμα δεν απαιτεί τη φυσική παρουσία ενός Άλλου. Αρκεί η εννοιολογική παρουσία του.»

 

[dum dum boy]

όλα τα συναισθήματα είναι έμφυτα σε ένα βαθμό, και εξελίσονται ανάλογα με ό,τι βιώνει ο καθένας. όλα κινούνται σε ένα φάσμα. ενισχύονται ή όχι, ανάλογα της προδιάθεσης του καθένα, και του περιβάλλοντός του, των συνθηκών ζωής, των βιωμάτων.

 

[Guest 126033]

Μιας που αναφέρθηκε ο πατέρας της Ψυχολογίας μας , άσχετα αν μετέπειτα εχει αναθεωρηθεί ,πολύ ορθός και αποδεδειγμένα, φτάνοντας στο σήμερα όπου η ψυχολογία εφαρμόζετε περισσότερο μέσο της προσωποκεντρικης προσέγγισης.
Την αντιμετώπιση δηλαδη του κάθε ατόμου καθαρά μεμονωμένα με βάση τα δικά του βιώματα να αναφέρουμε ότι εν δυνάμει ναρκισσοι ειμαστε όλοι μας .
Όπως και εν δυναμειν δολοφονοι....

Αυτό που θα καθορίσει στη μετέπειτα ενήλικη ζωή μας κατά πόσο θαεμφανίζουμε ένα τέτοιο τύπο προσωπικότητας και σε ρι βαθνο βεβαια ,η μια γενικευμένη Κλινική διαταραχή Ναρκισσιστικης προσωπικότητας εξαρτάται ακριβώς από τα ερεθίσματα που δεχόμαστε στα καθοριστικά αναπτυξιακά μας στάδια που είναι σταθμός για το επίπεδο σχέσεων που θ αναπτύσσετε σε όλες της κατηγορίες της ζωής μας !