Πώς μπορούμε να πιστέψουμε στον εαυτό μας;

[Agaphbou]

Αγάπη, όταν αγαπάς κατι το αγαπάς γι αυτό που είναι, όχι γι αυτό που μπορεί να γίνει αν αυτοπειθαρχιθει, διότι έτσι αγαπάς μια μελλοντική καλύτερη εκδοχή του ίδιου πράγματος και προσπαθείς να το ωθήσεις με τις πράξεις σου εκεί. Μια κοπέλα που βαλτωνει εγώ δεν θα μπορουσα να την αγαπήσω και αν την αγαπούσα δεν θα την ωθουσα να γίνει κάτι που σε θέλει επειδή έκρινα εγώ ότι αυτό είναι καλύτερο για εκείνη σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια. Η αυτοβελτιωση και η πειθαρχία δεν έχουν σχέση με την αγάπη και για να το καταλάβεις σκέψου μια μάνα που αγαπάει το γιο της που ειναι το μεγαλύτερο ρεμάλι.

Οι άνθρωποι της αυτοβελτιωσης αγαπάνε μια μελλοντική εκδοχή του εαυτου τους περισσότερο από την τωρινή γι αυτό και αλλάζουν. Αυτό συγχαιεται με το ότι αλλάζουν επειδή αγαπάνε τον εαυτο τους. Ξέρουμε πως αυτό που λέω είναι το ορθό καθώς υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μέσα στα σκατα αλλά είναι απόλυτα οκ.

Εξακολουθώ να διαφωνώ. Ο άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του, τον φροντίζει, ή όπως λέει μια αγαπημένη μου φράση στ' αγγλικά, he gets his shit together. Οι αυτοκαταστροφικές συνήθειες είναι απλώς ένας μηχανισμός άμυνας για τη διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων που κρύβουμε μέσα μας, το λένε ακόμη και οι ψυχολόγοι ότι είναι ένδειξη έχθρας προς τον εαυτό μας. Δεν είναι τυχαίο που η ακραία μορφή αυτής της συμπεριφοράς είναι ο αυτοτραυματισμός. Το να λες στον εαυτό σου και τους γύρω σου ότι είσαι οκ με την κατάστασή σου και δεν τη θεωρείς κακή δε δηλώνει αγάπη, δηλώνει άρνηση και χαμηλή αυτογνωσία. Τα στάνταρ μας, οι στόχοι μας, αντικατοπτρίζουν ουσιαστικά αυτά που πιστεύουμε ότι αξίζουμε. Ένας άνθρωπος με πολύ χαμηλά στάνταρ μπορεί να δείχνει "κουλ" και να σου δημιουργεί την ψευδή εικόνα ότι αγαπά τον εαυτό του όπως είναι, αλλά στην πραγματικότητα θεωρεί ότι μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει, καταδικάζει τον εαυτό του γιατί πιστεύει ότι είναι ανίκανος και ανάξιος να απολαύσει μια καλύτερη ζωή.

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, φυσικά, είναι οι τελειοθήρες, που καταλήγουν μονίμως ανικανοποίητοι από τον εαυτό τους. Αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτούς. Εδώ μιλάμε για ανθρώπους που ναι μεν προσπαθούν να βελτιωθούν στα σημεία που θέλουν, αλλά και να μην τα καταφέρουν θα είναι εντάξει με τον εαυτό τους εφόσον προσπάθησαν. Η αυτο-αγάπη απαιτεί αυτογνωσία, ένα ολόκληρο ταξίδι ανακάλυψης του χαρακτήρα μας και των ορίων μας. Δε γίνεται να αγαπάς τον εαυτό σου και να δέχεσαι σκάρτες συμπεριφορές. Δε γίνεται να αγαπάς τον εαυτό σου και ν' αφήνεις τα όνειρά σου να τα ζουν κάποιοι άλλοι. Δε γίνεται να αγαπάς τον εαυτό σου και ν' αφήνεις τη ζωή σου να περνάει έτσι.

 

[Guest 209912]

Εξακολουθώ να διαφωνώ. Ο άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του, τον φροντίζει, ή όπως λέει μια αγαπημένη μου φράση στ' αγγλικά, he gets his shit together. Οι αυτοκαταστροφικές συνήθειες είναι απλώς ένας μηχανισμός άμυνας για τη διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων που κρύβουμε μέσα μας, το λένε ακόμη και οι ψυχολόγοι ότι είναι ένδειξη έχθρας προς τον εαυτό μας. Δεν είναι τυχαίο που η ακραία μορφή αυτής της συμπεριφοράς είναι ο αυτοτραυματισμός. Το να λες στον εαυτό σου και τους γύρω σου ότι είσαι οκ με την κατάστασή σου και δεν τη θεωρείς κακή δε δηλώνει αγάπη, δηλώνει άρνηση και χαμηλή αυτογνωσία. Τα στάνταρ μας, οι στόχοι μας, αντικατοπτρίζουν ουσιαστικά αυτά που πιστεύουμε ότι αξίζουμε. Ένας άνθρωπος με πολύ χαμηλά στάνταρ μπορεί να δείχνει "κουλ" και να σου δημιουργεί την ψευδή εικόνα ότι αγαπά τον εαυτό του όπως είναι, αλλά στην πραγματικότητα θεωρεί ότι μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει, καταδικάζει τον εαυτό του γιατί πιστεύει ότι είναι ανίκανος και ανάξιος να απολαύσει μια καλύτερη ζωή.

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, φυσικά, είναι οι τελειοθήρες, που καταλήγουν μονίμως ανικανοποίητοι από τον εαυτό τους. Αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτούς. Εδώ μιλάμε για ανθρώπους που ναι μεν προσπαθούν να βελτιωθούν στα σημεία που θέλουν, αλλά και να μην τα καταφέρουν θα είναι εντάξει με τον εαυτό τους εφόσον προσπάθησαν. Η αυτο-αγάπη απαιτεί αυτογνωσία, ένα ολόκληρο ταξίδι ανακάλυψης του χαρακτήρα μας και των ορίων μας. Δε γίνεται να αγαπάς τον εαυτό σου και να δέχεσαι σκάρτες συμπεριφορές. Δε γίνεται να αγαπάς τον εαυτό σου και ν' αφήνεις τα όνειρά σου να τα ζουν κάποιοι άλλοι. Δε γίνεται να αγαπάς τον εαυτό σου και ν' αφήνεις τη ζωή σου να περνάει έτσι.

Η αυτοβελτιωση ως αυτοσκοπός είναι λίγο μάταιη και γι αυτό δεν την κάνει κανείς και είναι και ο λόγος που είναι πολύ δυσκολο να πείσεις τους ανθρώπους να το κάνουν. Βελτιωνομαστε εθελοντικά όταν θέλουμε να επιτύχουμε κάποιο σκοπό και η αυτοβελτιωση μας βοηθά ως προς την επίτευξη του.

Οι στόχοι τώρα του κάθε ανθρώπου είναι προσωπικοί. Δεν μπορείς να λες ότι κάποιος άνθρωπος ρίχνει τον εαυτό του γιατί πιστεύει ότι δεν αξίζει χωρίς να τον ξέρεις. Αυτο όπως καταλαβαίνεις είναι δική σου καθαρά θεώρηση των πραγμάτων. Συνήθως οι άνθρωποι απλά κυνηγανε τους στόχους τους και επειδή είμαστε όλοι διαφορετικοί - πολλοί από εμάς αντιδιαμετρικοι - αλλά και επειδή ως άνθρωποι έχουμε την τάση να προβάλουμε παντού το εγώ μας, βλέπουμε συνήθως αυτό που θέλουμε οι ίδιοι να δούμε και κρίνουμε σύμφωνα με τα δικά μας στάνταρντ. Εγώ τουλάχιστο είμαι αρκετά ένοχος επ αυτού.

Η δική σου ερμηνεία λοιπόν της αγάπης πηγάζει από τη δική σου οπτική του κόσμου και είναι αρκετά συνυφασμένη με τους δικούς σου στόχους. Κάποιος ας πούμε μπορεί να θέλει να παίζει μόνο video games και τίποτα άλλο. Εσύ μπορεί να θεωρείς ότι ρίχνει τον εαυτό του σύμφωνα με τα δικά σου στάνταρντ και επειδή τον αγαπάς σύμφωνα με την δική σου ερμηνεία της αγάπης να τον ωθεις συνεχώς "να γίνει άνθρωπος" και εν τέλει να τον βλάπτεις ή να κάνεις την ζωή του ανυπόφορη.

Εγώ θεωρώ πως η αγάπη προτιστως προϋποθέτει το να καταβάλλεις σοβαρή προσπάθεια να κατανοήσεις τον άλλο άνθρωπο και το πως θέλει αυτός να αγαπηθεί, κάτι που συνήθως οι άνθρωποι δεν κάνουμε γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο και επειδή το να παραμεριζουμε το εγώ μας δεν είναι κάτι φυσικό για τον άνθρωπο.

Γι αυτό και οι άνθρωποι που συνήθως καταλήγουν να αγαπιούνται στην ζωή και να κάνουν αγαπημένες οικογένειες είναι άνθρωποι που έχουν ίδιους στόχους και αγαπάνε τα ίδια πράγματα/ιδανικά και γι αυτό δεν είναι δύσκολο να μπουν στα παπούτσια του άλλου, καθώς ο άλλος είναι απλά μια παραλλαγή του εαυτου τυυς.

Το να λέμε λοιπόν πως κάποιος δεν αγαπά τον εαυτό του επειδή αυτοκαταστρεφεται - σύμφωνα πάντα με τα δικά μας στάνταρντ της αυτοκαταστροφης - είναι λίγο απλοϊκό και συνήθως το λέμε κυρίως για να επιβεβαιώσουμε τον δικό μας τρόπο οπτικής του κόσμου ως τον σωστό.

Όλο το suffering πηγάζει από την διαφορά που έχει η πραγματικότητα, με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας πως θέλουμε να είναι η πραγματικότητα. Για κάποιους ανθρώπους αυτή η διαφορά δεν υφίσταται και είναι απλά οκ. Συνήθως όταν το βλέπουν αυτό οι υπόλοιποι προσπαθούν να τους κάνουν να νιώσουν πως κάτι κάνουν λάθος, κυρίως επειδή δεν μας αρέσει να βλέπουμε τους άλλους χαρούμενους όταν εμείς υποφέρουμε.

Η ουσία όμως είναι πως την χαρά την νιώθουμε μέσα μας και τα αισθήματα μας είναι το βαρόμετρο της ζωής μας. Αν ένας άνθρωπος αισθάνεται καλά με το να είναι κοκακιας και μπεκρης χωρίς να νιώθει ενοχές, τότε αυτός είναι ο δικός του δρόμος. Απλά το θέμα είναι πως από τα γεννοφάσκια μας γαλουχουμαστε με συγκεκριμένα πρότυπα για το πως πρέπει να είμαστε. Κάτσε και σκέψου πόσα από αυτά που θες είναι όντως δικά σου θέλω και πόσα είναι θέλω των γονιών σου και της κοινωνίας που σου έχουν εντυπωθει από μικρή. Δεν είναι καθόλου εύκολη και απόνη άσκηση αυτή, αλλά απολύτως απαραίτητη αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένη στην ζωή. Όταν καταλάβεις πραγματικά ποιες είναι δικές σου επιθυμίες παραμεριζεις και αδιαφορεις για τις επιθυμίες των άλλων, επικεντρώνεσαι στους δικούς στόχους και αρχίζεις να βλέπεις την πραγματικότητα όπως είναι, ενώ γίνεσαι πλήρως ενήμερη για την παράνοια που κουβαλάνε οι υπόλοιποι. Οποια δεν το κάνει αυτό, καταλήγει να κυνηγά χιμαιρες και να κάνει ματαιες θυσίες. Εγω πάντως έχω καταλήξει πως όταν πίεζεσαι να κάνεις κάτι είναι γιατι δεν το θέλεις πραγματικά. Όσα πράγματα ήθελα να κάνω εγώ στην ζωή μου, βγήκαν όλα αβίαστα και χωρίς κόπο. Αντίθετα για όλα όσα κοπιασα έμεινα στο τέλος με μια πικρία στο στώμα και απογοητευμένος από το αποτέλεσμα. Αυτό δεν νομίζω πως είναι τυχαίο.

 

[Μάρκος Βασίλης]

Οκ, σύμφωνοι. Απλως όλα αυτά είναι πολύ θεωρητικά. Υπάρχουν κατά τη γνώμη σου κάποια βήματα ώστε να τα πετύχει κάποιος;

Είναι θεωρητικά όσο δεν προσπαθείς να τα εφαρμόσεις. Επίσης, είναι κάτι πολύ προσωπικό, αλλά συνήθως οι περισσότεροι πρέπει να ξεκινήσουμε από το να αποδεχτούμε διάφορα πράγματα για τον εαυτό μας που απλά μας «ζορίζουν». Το να αγαπήσεις τον εαυτό σου όπως είναι τώρα είναι κάτι που απαιτεί να φύγεις από το comfort zone σου.

 

[Guest 753952]

Ειμαστε ποσα δις εγκεφαλοι στην Γη και ολοι μας αν και μοιαζουμε ειμαστε μοναδικοι...αλλος πιστευει στον εαυτο του με εναν μπαφο,αλλος κανοντας διατροφη,αλλος με τα λεφτα,εγω πιστευω για να μπορεσεις να βρεις την λυση στην ζωη σου θα πρεπει να κανεις ενα restart,οπως κανουν οι Shaolin,σαν να κλεινουν τον διακοπτη μεσα στο κεφαλι τους και δεν σκεφτονται απολυτως τιποτα...Το εχω δοκιμασει με πολυ σκληρη διατροφη και μοναχικη καπως ζωη και πετυχε ειλικρινα.Παραδειγμα πως θα βρεις τον εαυτο σου οταν η φιλη σου σε παρασυρει να φατε απο 10 πιτογυρα και εγινες 200 κιλα?Η πως θα βρεις τον εαυτο σου οταν σου λεει ο φιλος σου να βγειτε εξω για ποτο?Υποψην ακομη και 1 ποτο να πινεις καθε εβδομαδα ειναι αλκοολισμος...Απλα λεω παραδειγματα,ετσι σας επηρεαζουν και ψυχολογικα χωρις να το καταλαβαινετε και κατα καποιο τροπο σας ελεγχουν και τις ζωες σας και ψαχνετε μετα τι φταει....Υπαρχουν τοξικα ατομα που επηρεαζουν την ψυχολογια μας με 1 λεξη που θα πουνε,απο μονοι μας σαν ατομα μπορουμε να βρουμε την ηρεμια στην ψυχη μας και τι θελουμε να κανουμε στην ζωη μας.

 

[Agaphbou]

Η αυτοβελτιωση ως αυτοσκοπός είναι λίγο μάταιη και γι αυτό δεν την κάνει κανείς και είναι και ο λόγος που είναι πολύ δυσκολο να πείσεις τους ανθρώπους να το κάνουν. Βελτιωνομαστε εθελοντικά όταν θέλουμε να επιτύχουμε κάποιο σκοπό και η αυτοβελτιωση μας βοηθά ως προς την επίτευξη του.

Οι στόχοι τώρα του κάθε ανθρώπου είναι προσωπικοί. Δεν μπορείς να λες ότι κάποιος άνθρωπος ρίχνει τον εαυτό του γιατί πιστεύει ότι δεν αξίζει χωρίς να τον ξέρεις. Αυτο όπως καταλαβαίνεις είναι δική σου καθαρά θεώρηση των πραγμάτων. Συνήθως οι άνθρωποι απλά κυνηγανε τους στόχους τους και επειδή είμαστε όλοι διαφορετικοί - πολλοί από εμάς αντιδιαμετρικοι - αλλά και επειδή ως άνθρωποι έχουμε την τάση να προβάλουμε παντού το εγώ μας, βλέπουμε συνήθως αυτό που θέλουμε οι ίδιοι να δούμε και κρίνουμε σύμφωνα με τα δικά μας στάνταρντ. Εγώ τουλάχιστο είμαι αρκετά ένοχος επ αυτού.

Η δική σου ερμηνεία λοιπόν της αγάπης πηγάζει από τη δική σου οπτική του κόσμου και είναι αρκετά συνυφασμένη με τους δικούς σου στόχους. Κάποιος ας πούμε μπορεί να θέλει να παίζει μόνο video games και τίποτα άλλο. Εσύ μπορεί να θεωρείς ότι ρίχνει τον εαυτό του σύμφωνα με τα δικά σου στάνταρντ και επειδή τον αγαπάς σύμφωνα με την δική σου ερμηνεία της αγάπης να τον ωθεις συνεχώς "να γίνει άνθρωπος" και εν τέλει να τον βλάπτεις ή να κάνεις την ζωή του ανυπόφορη.

Εγώ θεωρώ πως η αγάπη προτιστως προϋποθέτει το να καταβάλλεις σοβαρή προσπάθεια να κατανοήσεις τον άλλο άνθρωπο και το πως θέλει αυτός να αγαπηθεί, κάτι που συνήθως οι άνθρωποι δεν κάνουμε γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο και επειδή το να παραμεριζουμε το εγώ μας δεν είναι κάτι φυσικό για τον άνθρωπο.

Γι αυτό και οι άνθρωποι που συνήθως καταλήγουν να αγαπιούνται στην ζωή και να κάνουν αγαπημένες οικογένειες είναι άνθρωποι που έχουν ίδιους στόχους και αγαπάνε τα ίδια πράγματα/ιδανικά και γι αυτό δεν είναι δύσκολο να μπουν στα παπούτσια του άλλου, καθώς ο άλλος είναι απλά μια παραλλαγή του εαυτου τυυς.

Το να λέμε λοιπόν πως κάποιος δεν αγαπά τον εαυτό του επειδή αυτοκαταστρεφεται - σύμφωνα πάντα με τα δικά μας στάνταρντ της αυτοκαταστροφης - είναι λίγο απλοϊκό και συνήθως το λέμε κυρίως για να επιβεβαιώσουμε τον δικό μας τρόπο οπτικής του κόσμου ως τον σωστό.

Όλο το suffering πηγάζει από την διαφορά που έχει η πραγματικότητα, με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας πως θέλουμε να είναι η πραγματικότητα. Για κάποιους ανθρώπους αυτή η διαφορά δεν υφίσταται και είναι απλά οκ. Συνήθως όταν το βλέπουν αυτό οι υπόλοιποι προσπαθούν να τους κάνουν να νιώσουν πως κάτι κάνουν λάθος, κυρίως επειδή δεν μας αρέσει να βλέπουμε τους άλλους χαρούμενους όταν εμείς υποφέρουμε.

Η ουσία όμως είναι πως την χαρά την νιώθουμε μέσα μας και τα αισθήματα μας είναι το βαρόμετρο της ζωής μας. Αν ένας άνθρωπος αισθάνεται καλά με το να είναι κοκακιας και μπεκρης χωρίς να νιώθει ενοχές, τότε αυτός είναι ο δικός του δρόμος. Απλά το θέμα είναι πως από τα γεννοφάσκια μας γαλουχουμαστε με συγκεκριμένα πρότυπα για το πως πρέπει να είμαστε. Κάτσε και σκέψου πόσα από αυτά που θες είναι όντως δικά σου θέλω και πόσα είναι θέλω των γονιών σου και της κοινωνίας που σου έχουν εντυπωθει από μικρή. Δεν είναι καθόλου εύκολη και απόνη άσκηση αυτή, αλλά απολύτως απαραίτητη αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένη στην ζωή. Όταν καταλάβεις πραγματικά ποιες είναι δικές σου επιθυμίες παραμεριζεις και αδιαφορεις για τις επιθυμίες των άλλων, επικεντρώνεσαι στους δικούς στόχους και αρχίζεις να βλέπεις την πραγματικότητα όπως είναι, ενώ γίνεσαι πλήρως ενήμερη για την παράνοια που κουβαλάνε οι υπόλοιποι. Οποια δεν το κάνει αυτό, καταλήγει να κυνηγά χιμαιρες και να κάνει ματαιες θυσίες. Εγω πάντως έχω καταλήξει πως όταν πίεζεσαι να κάνεις κάτι είναι γιατι δεν το θέλεις πραγματικά. Όσα πράγματα ήθελα να κάνω εγώ στην ζωή μου, βγήκαν όλα αβίαστα και χωρίς κόπο. Αντίθετα για όλα όσα κοπιασα έμεινα στο τέλος με μια πικρία στο στώμα και απογοητευμένος από το αποτέλεσμα. Αυτό δεν νομίζω πως είναι τυχαίο.

Καταλαβαίνω τι θες να πεις και συμφωνώ ότι δεν πρέπει να κρίνουμε εξ ιδίων τ' αλλότρια ή να πιέζουμε τους άλλους να γίνουν αυτό που εμείς έχουμε στο μυαλό μας, όμως εδώ δε μιλάω με υποκειμενισμό, εξάλλου είπα και στο πρώτο μου σχόλιο,

Το νόημα που της δίνει ο καθένας μας μπορεί να διαφέρει ελαφρώς, αλλά σημασία έχει να το νιώθουμε.

Υπάρχουν, ωστόσο, συνήθειες και συμπεριφορές που είναι αμιγώς τοξικές. Δεν μπορείς να πεις για μια γυναίκα πχ που τη δέρνει ο άντρας της κι εκείνη τον δικαιολογεί και μένει δίπλα του ότι αγαπά τον εαυτό της. Ούτε για τον κοκάκια. Το να είσαι ικανοποιημένος με τη ζωή που κάνεις είναι άλλο πράγμα, και πηγάζει απ' το απλό γεγονός ότι αισθανόμαστε καλύτερα μέσα στο comfort zone μας, όσο βλαβερό κι αν είναι. Κι εγώ νιώθω καλύτερα καθήμενη στην κρεβατάρα μου και μασουλώντας χαζομάρες, αγαπάω το σώμα μου όπως κι αν είναι, αλλά αν μπορώ να το γυμνάσω, να τρώω καλύτερα και να είμαι πιο υγιής, με περισσότερη ενέργεια, δύναμη και ευεξία, θα το κάνω όσο δύσκολο κι αν είναι στην αρχή. Όπως και ψυχικά κάποια στιγμή, αρκετά πρόσφατα, είχα περικυκλωθεί από άτομα που έβγαζαν τον χειρότερο εαυτό μου στη φόρα και έφτασα σε σημείο να γκουγκλάρω πότε η μελαγχολία παύει να είναι μελαγχολία και ξεκινά να είναι καταθλιπτικό επεισόδιο. Εκεί κατάλαβα ότι δε με αξίζουν αυτοί οι άνθρωποι, δεν αξίζει να χαλιέμαι εγώ για πάρτη τους και, ακριβώς επειδή αγαπάω τον εαυτό μου, εν τέλει προσπάθησα να τον προστατεύσω και τους έδιωξα απ' τη ζωή μου.

Το πρόβλημα είναι όταν δεν έχεις υπάρξει ποτέ σε ένα λειτουργικό και υγιές περιβάλλον, οπότε αποκτάς μια διαστρεβλωμένη εικόνα για την ψυχική και κατ' επέκταση σωματική υγεία. Τι γίνεται όταν δεν έχεις αγαπήσει ποτέ τον εαυτό σου, όταν δεν έχεις προσπαθήσει ποτέ για το καλύτερο γιατί απλά ποτέ κανείς δε σου έδειξε τον δρόμο; Τι γίνεται όταν γεννιέσαι σε μια δυσλειτουργική οικογένεια, ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, τι είναι σωστό και τι λάθος, τι είναι αγάπη; Εκεί βγάζει νόημα αυτό που λες, αλλά και πάλι δεν είναι αγάπη. Η αγάπη από μόνη της σαν συναίσθημα ποτέ δεν είναι τοξική.

 

[Guest 209912]

H αγαπη από μόνη της σαν συναίσθημα ποτέ δεν είναι τοξική.

Η Lady Gaga στο άσμα που πάει κάπως έτσι "Rama tamamamaaaa gaga oy lalaaa" διαφωνεί πάντως

Ρωτάς φιλοσοφικές ερωτήσεις τώρα όπως τι είναι σωστό και το λάθος οι οποίες δεν έχουν απάντηση. Έχουμε μόνο βιολογικές απαντήσεις κι αυτές μισόψεύτικες.

 

[Himela]

Δεν θέλω να ακουστώ απαισιόδοξη αλλά νομίζω (κι έχω διαβάσει) οτι η αυτοεκτίμηση και η αγάπη στον εαυτό καλλιεργούνται στα παιδικά χρόνια από τους γονείς και τους δασκάλους. Αν ο γονιός επιβραβεύει το παιδί για τα σωστά που κάνει και για τα καλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που έχει, αυτό θα λειτουργήσει θετικά στο να μάθει το παιδί οτι ο εαυτός του αξίζει και να τον αγαπά. Αν ο γονιός μειώνει και υποβιβάζει το παιδί και τις συμπεριφορές του, πιστεύω οτι όσες ψυχαναλύσεις και αν κάνει ως ενήλικας, όσες σκέψεις, ασκήσεις, προσπάθειες, πάντα θα έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αγάπη εαυτού, ακόμα κι αν το κάνει fake, μέσα του πάντα θα νιώθει οτι δεν αξίζει.

 

[meetmeinmontauk]

Δεν θέλω να ακουστώ απαισιόδοξη αλλά νομίζω (κι έχω διαβάσει) οτι η αυτοεκτίμηση και η αγάπη στον εαυτό καλλιεργούνται στα παιδικά χρόνια από τους γονείς και τους δασκάλους. Αν ο γονιός επιβραβεύει το παιδί για τα σωστά που κάνει και για τα καλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που έχει, αυτό θα λειτουργήσει θετικά στο να μάθει το παιδί οτι ο εαυτός του αξίζει και να τον αγαπά. Αν ο γονιός μειώνει και υποβιβάζει το παιδί και τις συμπεριφορές του, πιστεύω οτι όσες ψυχαναλύσεις και αν κάνει ως ενήλικας, όσες σκέψεις, ασκήσεις, προσπάθειες, πάντα θα έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αγάπη εαυτού, ακόμα κι αν το κάνει fake, μέσα του πάντα θα νιώθει οτι δεν αξίζει.

Για αυτό και μετά τα 18 ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση προς τον εαυτό του να δει τι από αυτά που του έδωσαν οι γονείς και το περιβάλλον του του ταιριάζουν και τι όχι. Η αυτοεκτίμηση μπορεί να κερδηθεί. Ο, τι κατάλοιπα και να μείνουν από το οικογενειακό περιβάλλον.

 

[Himela]

Η αυτοεκτίμηση μπορεί να κερδηθεί. Ο, τι κατάλοιπα και να μείνουν από το οικογενειακό περιβάλλον.

Αυτό είπα, ότι διαφωνώ. Την αυτοεκτίμηση την αποκτάς από τους γονείς σου. Αν μέχρι την ενηλικίωσή σε μειώνουν, σε υποτιμούν και σε υποβιβάζουν συνεχώς είναι τρομερά δύσκολο ως ακατόρθωτο να καταφέρεις να αλλάξεις συντριπτικά τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό σου και να αρχίσεις ξαφνικά να αγαπάς τον εαυτό σου και να έχεις αυτοεκτίμηση. Μπορεί να μάθεις να υποκρίνεσαι ότι έχεις αυτοεκτίμηση αλλά πραγματικά μέσα σου πιστεύω ότι δε θα το νιώσεις ποτέ.

Π.χ. εγώ είμαι ένα αντικοινωνικό άτομο και όταν έρχομαι σε συναναστροφή με κόσμο υποκρίνομαι αυτό που πιστεύω ότι ο υπόλοιπος κόσμος κάνει όντας κοινωνικός (small talk, ερωτήσεις, συζήτηση γενική και λοιπά). Αυτό όμως όσα χρόνια και να το κάνω ποτέ δεν θα γίνω πραγματικά κοινωνική.

 

[meetmeinmontauk]

Αυτό είπα, ότι διαφωνώ. Την αυτοεκτίμηση την αποκτάς από τους γονείς σου. Αν μέχρι την ενηλικίωσή σε μειώνουν, σε υποτιμούν και σε υποβιβάζουν συνεχώς είναι τρομερά δύσκολο ως ακατόρθωτο να καταφέρεις να αλλάξεις συντριπτικά τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό σου και να αρχίσεις ξαφνικά να αγαπάς τον εαυτό σου και να έχεις αυτοεκτίμηση. Μπορεί να μάθεις να υποκρίνεσαι ότι έχεις αυτοεκτίμηση αλλά πραγματικά μέσα σου πιστεύω ότι δε θα το νιώσεις ποτέ.

Π.χ. εγώ είμαι ένα αντικοινωνικό άτομο και όταν έρχομαι σε συναναστροφή με κόσμο υποκρίνομαι αυτό που πιστεύω ότι ο υπόλοιπος κόσμος κάνει όντας κοινωνικός (small talk, ερωτήσεις, συζήτηση γενική και λοιπά). Αυτό όμως όσα χρόνια και να το κάνω ποτέ δεν θα γίνω πραγματικά κοινωνική.

Μα πως γίνεται να φταίνε αποκλειστικά και μόνο οι γονείς; Όσα λάθη και να έκανες, δεν μπορείς να φορτώνεις σε αυτούς την δική σου έλλειψη αυτοπεποίθησης. Μπορεί αυτοί να είναι η αιτία, το δέχομαι, αλλά το να πιστεύεις μοιρολατρικα πως έτσι θα είσαι για πάντα είναι επιλογή που σε καθηλώνει σε στασιμότητα.

Το ότι δεν θα γίνεις ποτέ πραγματικά κοινωνική είναι επίσης επιλογή και δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό. Και εφόσον δεν το επιθυμείς κιόλας, δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνεις.

Το ότι έχουμε κάποια συγκεκριμένα ένστικτα, μια συγκεκριμένη βιοχημεία και ένα συγκεκριμένο παρελθόν δεν σημαίνει πως αυτά μας καθορίζουν εσαει. Υπάρχει και η ελεύθερη βούληση.

 

[Μάρκος Βασίλης]

Αυτό είπα, ότι διαφωνώ. Την αυτοεκτίμηση την αποκτάς από τους γονείς σου. Αν μέχρι την ενηλικίωσή σε μειώνουν, σε υποτιμούν και σε υποβιβάζουν συνεχώς είναι τρομερά δύσκολο ως ακατόρθωτο να καταφέρεις να αλλάξεις συντριπτικά τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό σου και να αρχίσεις ξαφνικά να αγαπάς τον εαυτό σου και να έχεις αυτοεκτίμηση. Μπορεί να μάθεις να υποκρίνεσαι ότι έχεις αυτοεκτίμηση αλλά πραγματικά μέσα σου πιστεύω ότι δε θα το νιώσεις ποτέ.

Π.χ. εγώ είμαι ένα αντικοινωνικό άτομο και όταν έρχομαι σε συναναστροφή με κόσμο υποκρίνομαι αυτό που πιστεύω ότι ο υπόλοιπος κόσμος κάνει όντας κοινωνικός (small talk, ερωτήσεις, συζήτηση γενική και λοιπά). Αυτό όμως όσα χρόνια και να το κάνω ποτέ δεν θα γίνω πραγματικά κοινωνική.

Είναι διαφορετικά πράγματα η διάθεση για κοινωνικές συναναστροφές και η αυτοπεποίθηση. Μπορείς να έχεις αυτοπεποίθηση αλλά να μη σου αρέσει να είσαι κοινωνική. Σίγουρα είναι δύσκολο να χτίσεις μία πίστη στον εαυτό σου αν δεν έχεις καλό υπόβαθρο από την οικογένειά σου, αλλά όχι και ακατόρθωτο. Μπορεί κάποια τραύματα να μην καταφέρεις να τα διαχειριστείς πλήρως και να τα αποβάλεις, αλλά δεν είναι ούτως ή άλλως αυτό το νόημα - δεν γίνεται να κάνει ένας άνθρωπος reset. Η πίστη στον εαυτό σου συνίσταται στο να γνωρίζεις ότι μπορείς. Μπορείς να διαχειριστείς όλα όσα έχεις να κάνει, όλα όσα σου έχουν συμβεί και να σταθείς σε όσα ακόμα δε σου έχουν συμβεί.

 

[Himela]

Σίγουρα είναι δύσκολο να χτίσεις μία πίστη στον εαυτό σου αν δεν έχεις καλό υπόβαθρο από την οικογένειά σου, αλλά όχι και ακατόρθωτο.

Αν το κεφάλι σου είναι καλωδιωμένο να το πω έτσι στο να θεωρεί οτι είμαι χαζός, ανίκανος, μη αρκετός κλπ, θέλει πολύ πολύ μεγάλη προσπάθεια να τα αποβάλεις όλα αυτά. Το πρώτο ένστικτο πάντα θα είναι αυτές οι σκέψεις, ακόμα κι αν μάθεις να λες μετά "όχι δεν ισχύει αυτό, δεν είμαι χαζός, ανίκανος, μη αρκετός". Θα είναι όπως είπα ένα fake it till you make it, απλά κατά τη γνώμη που ποτέ δε θα τα καταφέρεις να σού γίνει βίωμα. Σχεδόν όλοι οι δολοφόνοι, βιαστές, εγκληματίες είχαν γονείς που τούς μείωναν, τους εξευτέλιζαν, τους υποβίβαζαν. Δεν είναι τυχαίο..

 

[meetmeinmontauk]

Αν το κεφάλι σου είναι καλωδιωμένο να το πω έτσι στο να θεωρεί οτι είμαι χαζός, ανίκανος, μη αρκετός κλπ, θέλει πολύ πολύ μεγάλη προσπάθεια να τα αποβάλεις όλα αυτά. Το πρώτο ένστικτο πάντα θα είναι αυτές οι σκέψεις, ακόμα κι αν μάθεις να λες μετά "όχι δεν ισχύει αυτό, δεν είμαι χαζός, ανίκανος, μη αρκετός". Θα είναι όπως είπα ένα fake it till you make it, απλά κατά τη γνώμη που ποτέ δε θα τα καταφέρεις να σού γίνει βίωμα. Σχεδόν όλοι οι δολοφόνοι, βιαστές, εγκληματίες είχαν γονείς που τούς μείωναν, τους εξευτέλιζαν, τους υποβίβαζαν. Δεν είναι τυχαίο..

Έλα βρε Χιμελα τώρα. Συγκρίνεις τον μέσο άνθρωπο που (δυστυχώς) δεν είχε αρκετά υποστηρικτή οικογένεια ώστε να ενηλικιωθεί σε έναν σίγουρο και self-confident άνθρωπο με έναν δολοφόνο και βιαστή που σίγουρα θα είχε βιώσει πολύ μεγαλύτερα και σκληρότερα τραύματα.

Επίσης είπες κι εσύ η ίδια πως θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια, όχι πως είναι ακατόρθωτο.

 

[Scandal]

Μπορεί αυτοί να είναι η αιτία, το δέχομαι, αλλά το να πιστεύεις μοιρολατρικα πως έτσι θα είσαι για πάντα είναι επιλογή που σε καθηλώνει σε στασιμότητα.

Μήπως μια άλλη παράμετρος είναι και η ηλικία;
Δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να αποβάλλει ένα ψυχολογικό πρόβλημα κάποιος στα 50 του, σε σχέση με έναν 20 χρονο

Γι' αυτό είμαι υπέρ των ψυχολόγων και της ψυχοθεραπείας από μικρή ηλικία, ώστε ο καθένας να γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό του και να συμφιλιώνεται με αυτόν αλλά και για να γίνεται πιο φιλοσοφημένο άτομο.

 

[meetmeinmontauk]

Μήπως μια άλλη παράμετρος είναι και η ηλικία;
Δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να αποβάλλει ένα ψυχολογικό πρόβλημα κάποιος στα 50 του, σε σχέση με έναν 20 χρονο

Γι' αυτό είμαι υπέρ των ψυχολόγων και της ψυχοθεραπείας από μικρή ηλικία, ώστε ο καθένας να γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό του και να συμφιλιώνεται με αυτόν αλλά και για να γίνεται πιο φιλοσοφημένο άτομο.

Μπορει και να είναι πράγματι δυσκολότερο. Δεν έχω παραδείγματα τέτοιων ηλικιών που να έκαναν το μπαμ και να άλλαξαν τόσο ριζικά.
Με τη βοήθεια ενός θεραπευτή πολλά μπορούν να γίνουν όμως

 

[Μάρκος Βασίλης]

Αν το κεφάλι σου είναι καλωδιωμένο να το πω έτσι στο να θεωρεί οτι είμαι χαζός, ανίκανος, μη αρκετός κλπ, θέλει πολύ πολύ μεγάλη προσπάθεια να τα αποβάλεις όλα αυτά. Το πρώτο ένστικτο πάντα θα είναι αυτές οι σκέψεις, ακόμα κι αν μάθεις να λες μετά "όχι δεν ισχύει αυτό, δεν είμαι χαζός, ανίκανος, μη αρκετός". Θα είναι όπως είπα ένα fake it till you make it, απλά κατά τη γνώμη που ποτέ δε θα τα καταφέρεις να σού γίνει βίωμα. Σχεδόν όλοι οι δολοφόνοι, βιαστές, εγκληματίες είχαν γονείς που τούς μείωναν, τους εξευτέλιζαν, τους υποβίβαζαν. Δεν είναι τυχαίο..

Εντάξει, ακραία σύγκριση. Γενικά, τα ακραία/παθολογικά παραδείγματα δε βοηθούν πάντα μία συζήτηση, γιατί εκεί εκφυλίζονται πολλές παράμετροι ενός προβλήματος. Νομίζω ότι το ένα τέτοιο άτομο μπορεί εύκολα να μπει στην κατάσταση που αναφέρεις αλλά αυτό δεν είναι μονόδρομος. Και πάλι το περιβάλλον που θα βρεθεί μετά την ενηλικίωση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.

 

[Agaphbou]

Πάντως κι οι δικές μου εμπειρίες απ' τα άτομα που έχω γνωρίσει και συνυπάρξει (και είναι αρκετά) επαληθεύουν αυτό που λέει η Himela. Επειδη συνήθως είναι κάποιος τρίτος που τους βοηθά να πατήσουν στα πόδια τους, αντί να αλλάξει η σχέση με τον εαυτό τους, "γατζωνονται" συναισθηματικά από τον τρίτο γιατί τον έχουν συνδέσει με τη μοναδική ευτυχία και αγάπη που εισπράττουν. Έτσι, μπορεί φαινομενικά να τα πηγαίνουν καλύτερα στη ζωή τους όταν έχουν πχ καλούς φίλους ή μια σχέση, αλλά μόλις χάσουν έναν σημαντικό άνθρωπο αντιδρούν υπερβολικά και τους παίρνει η κάτω βόλτα. Επειδή τα πρώτα χρόνια της ζωής μας επιδρούν στο υποσυνείδητό μας, κάποια συναισθήματα και συμπεριφορές μας βγαίνουν τόσο φυσικά που μπορεί μεν να τα καταπιεζουμε ή να τα ελέγχουμε, αλλά δεν παύουν να ξεπεταγονται σε κάθε αντίστοιχη εμπειρία.

 

[Guest 209912]

Δεν θέλω να ακουστώ απαισιόδοξη αλλά νομίζω (κι έχω διαβάσει) οτι η αυτοεκτίμηση και η αγάπη στον εαυτό καλλιεργούνται στα παιδικά χρόνια από τους γονείς και τους δασκάλους. Αν ο γονιός επιβραβεύει το παιδί για τα σωστά που κάνει και για τα καλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που έχει, αυτό θα λειτουργήσει θετικά στο να μάθει το παιδί οτι ο εαυτός του αξίζει και να τον αγαπά. Αν ο γονιός μειώνει και υποβιβάζει το παιδί και τις συμπεριφορές του, πιστεύω οτι όσες ψυχαναλύσεις και αν κάνει ως ενήλικας, όσες σκέψεις, ασκήσεις, προσπάθειες, πάντα θα έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αγάπη εαυτού, ακόμα κι αν το κάνει fake, μέσα του πάντα θα νιώθει οτι δεν αξίζει.

Αν θες να γαμήσεις κάποιον πραγματικά στη ζωή του τιμώρησε τον όταν μικρός για κάτι καλό που κάνει.

Μα πως γίνεται να φταίνε αποκλειστικά και μόνο οι γονείς; Όσα λάθη και να έκανες, δεν μπορείς να φορτώνεις σε αυτούς την δική σου έλλειψη αυτοπεποίθησης. Μπορεί αυτοί να είναι η αιτία, το δέχομαι, αλλά το να πιστεύεις μοιρολατρικα πως έτσι θα είσαι για πάντα είναι επιλογή που σε καθηλώνει σε στασιμότητα.

Λέγεται butterfly effect. Μια μικρή τροποποίηση στις αρχικές συνθήκες ενός συστήματος μπορεί να επιφέρει τεράστια αλλαγή στα αποτελέσματα του. Ο τρόπος που συμπεριφέρονται οι γονείς σε ένα παιδί έχει τεράστια σημασία διότι ξεκινά έναν κύκλο αρνητικής ανατροφοδότησης ο οποίος κάνει τα πράγματα σε βάθος χρόνου πολύ χειρότερα και πολύ δυσκολότερο να επιδιορθωθούν.

Αν το παιδί σου όταν είναι 3 ετών δεν μπορεί να παίξει με τα άλλα παιδιά θα καταλήξει στην φυλακή. Οι γονείς αποτελούν το μοναδικό περιβάλλον ενός παιδιού ΄όταν έρχεται κόσμο και συνεχίζουν να το αποτελούν για πολλά χρόνια. Χρόνια στα οποία το παιδί είναι γενετικά προδιαθετημένο να είναι υπερβολικά ευμετάβολο για να μπορέσει να ενστερνιστεί την κουλτούρα του περιβάλλοντος του. Αν φτάσεις 15 χρονών και το μόνο που ακούς από το σπίτι σου είναι πως είσαι ηλίθιος και άχρηστος αυτά τα πράγματα έχουν μπει τόσο βαθιά στον χαρακτήρα σου που δεν είναι θέμα πλέον ελεύθερης βούλησης. Δηλαδή τι συζητάμε τώρα? Εδώ τα γλυκά θες να κόψεις ή να κάνεις δίαιτα να χάσεις 3 κιλά και αποτυγχάνεις 10 φορές πριν τα καταφέρεις και μου λες ότι είναι θέμα απλής ελεύθερης βούλησης να αλλάξεις όλη σου την ψυχοσύνθεση? Ξεκάθαρα δεν έχεις εμπειρία με τέτοιες περιπτώσεις.

Ένας άνθρωπος με χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να αλλάξει αληθινά αλλά ο δρόμος είναι μακρύς και επίπονος. Πρέπει πέραν από το να καταλάβει πόσο κακό του έχουν κάνει οι γονείς του και να συγχωρήσει τον εαυτό του (διότι αυτά τα άτομα κατηγορούν τον εαυτό τους κυρίως) να ξεκινήσει να αντιμετωπίσει όλους τους φόβους του και να κάνει τα πράγματα που θεωρεί αυτός ως milestones που δεν έχει καταφέρει. Όταν τα κάνει αυτά μπορεί να αποκτήσει αυτοεκτίμηση, αλλά όπως καταλαβαίνεις όλα αυτά είναι δύσκολα όλα αυτά θα ήταν εντελώς αχρείαστα αν του είχαν συμπεριφερθεί διαφορετικά όταν ήταν 2 χρονών.

 

[meetmeinmontauk]

Αν θες να γαμήσεις κάποιον πραγματικά στη ζωή του τιμώρησε τον όταν μικρός για κάτι καλό που κάνει.



Λέγεται butterfly effect. Μια μικρή τροποποίηση στις αρχικές συνθήκες ενός συστήματος μπορεί να επιφέρει τεράστια αλλαγή στα αποτελέσματα του. Ο τρόπος που συμπεριφέρονται οι γονείς σε ένα παιδί έχει τεράστια σημασία διότι ξεκινά έναν κύκλο αρνητικής ανατροφοδότησης ο οποίος κάνει τα πράγματα σε βάθος χρόνου πολύ χειρότερα και πολύ δυσκολότερο να επιδιορθωθούν.

Αν το παιδί σου όταν είναι 3 ετών δεν μπορεί να παίξει με τα άλλα παιδιά θα καταλήξει στην φυλακή. Οι γονείς αποτελούν το μοναδικό περιβάλλον ενός παιδιού ΄όταν έρχεται κόσμο και συνεχίζουν να το αποτελούν για πολλά χρόνια. Χρόνια στα οποία το παιδί είναι γενετικά προδιαθετημένο να είναι υπερβολικά ευμετάβολο για να μπορέσει να ενστερνιστεί την κουλτούρα του περιβάλλοντος του. Αν φτάσεις 15 χρονών και το μόνο που ακούς από το σπίτι σου είναι πως είσαι ηλίθιος και άχρηστος αυτά τα πράγματα έχουν μπει τόσο βαθιά στον χαρακτήρα σου που δεν είναι θέμα πλέον ελεύθερης βούλησης. Δηλαδή τι συζητάμε τώρα? Εδώ τα γλυκά θες να κόψεις ή να κάνεις δίαιτα να χάσεις 3 κιλά και αποτυγχάνεις 10 φορές πριν τα καταφέρεις και μου λες ότι είναι θέμα απλής ελεύθερης βούλησης να αλλάξεις όλη σου την ψυχοσύνθεση? Ξεκάθαρα δεν έχεις εμπειρία με τέτοιες περιπτώσεις.

Ένας άνθρωπος με χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να αλλάξει αληθινά αλλά ο δρόμος είναι μακρύς και επίπονος. Πρέπει πέραν από το να καταλάβει πόσο κακό του έχουν κάνει οι γονείς του και να συγχωρήσει τον εαυτό του (διότι αυτά τα άτομα κατηγορούν τον εαυτό τους κυρίως) να ξεκινήσει να αντιμετωπίσει όλους τους φόβους του και να κάνει τα πράγματα που θεωρεί αυτός ως milestones που δεν έχει καταφέρει. Όταν τα κάνει αυτά μπορεί να αποκτήσει αυτοεκτίμηση, αλλά όπως καταλαβαίνεις όλα αυτά είναι δύσκολα όλα αυτά θα ήταν εντελώς αχρείαστα αν του είχαν συμπεριφερθεί διαφορετικά όταν ήταν 2 χρονών.

Είναι ξεκάθαρο από.... Τι;
Ας συμφωνήσουμε στο ότι η αληθινή αλλαγή είναι δύσκολη και επίπονη αλλά όχι αδύνατη. Ίσως να μην το έγραψα στο πρώτο μου ποστ σε αυτό το θέμα οπότε δική μου παράλειψη.

 

[Himela]

Το παράδειγμα με την αντικοινωνικότητα το έφερα όχι για να συγκρίνω τα δύο αλλά για να συγκρίνω τον τρόπο που δουλεύει όλο αυτό. Εγώ δεν έχω ως skill την κοινωνικότητα οπότε έχω μάθει (ακόμα μαθαίνω δηλαδή) να κάνω αυτά που περιμένουν οι άλλοι να κάνω ώστε να δείξω την κοινωνικότητα. Παρομοίως, ένας άνθρωπος που μεγάλωσε θεωρώντας οτι είναι ηλίθιος ή ανεπαρκής δεν απέκτησε ποτέ το skill της αυτοεκτίμησης, οπότε με την ψυχανάλυση (την οποία είναι γνωστό οτι επικροτώ, το έχω πει πάμπολλες φορές εδώ μέσα) απλά θα μάθει να φέρεται σαν να είχε αυτοεκτίμηση. Είναι σαν να μαθαίνεις μια νέα γλώσσα και να την παπαγαλίζεις, αν μιλήσεις με κάποιον που ξέρει αυτή τη γλώσσα θα σε καταλάβει αλλά δε θα μπει ποτέ μέσα σου, δε θα τη νιώσεις, απλά θα είσαι ένας ηθοποιός που υποκρίνεται πως ξέρει αυτή τη γλώσσα.

Ναι μπορεί κάπου κάπως κάποτε, κι αναλόγως πόσο κακό έκαναν οι γονείς, να αποκτήσει κάποιος πραγματική κι όχι fake αυτοεκτίμηση.

Με τα παραπάνω δε θέλω να υπονοήσω οτι εφόσον είχε κάποιος τραυματικά παιδικά χρόνια πάει τελείωσε, πρέπει να τα ρίχνει όλα εκεί. Πάντα με προσπάθεια από ειδικούς και από το ίδιο το άτομο πολλά μπορούν να "διορθωθούν". Αλλά όπως είπε ο hack3r, θα ήταν καλύτερα οι γονείς να φέρονταν καλά στο παιδί in the first place.