Πώς μπορούμε να πιστέψουμε στον εαυτό μας;

[Gaspar]

Στα βάσανα της ζωής και στην υπευθυνότητα που αυτά φέρνουν βρίσκεται στο νόημα της ζωής.

 

[bovid19]

Έχει γράψει και ένα ωραίο βιβλίο ο Πίτερσον αλλά όποιος θέλει μια τζαμπέ σύνοψη στα Ελληνικά έχει εδώ: https://www.enoriako.info/index.php/diafora/862-12

 

[Aura]

Έχει γράψει και ένα ωραίο βιβλίο ο Πίτερσον αλλά όποιος θέλει μια τζαμπέ σύνοψη στα Ελληνικά έχει εδώ: https://www.enoriako.info/index.php/diafora/862-12

Πολεμοχαρές κείμενο

Η σεροτονίνη πρέπει να είναι κατασταλτική,δηλαδή έχω έλλειψη αυτοπεποίθησης και σεροτονίνης και σωματικά προετοιμάζομαι για κίνδυνο από άλλους νευροδιαβιβαστές . Δεν ξέρω και τι διαφορά μάχης ή φυγής , σε βιολογικό επίπεδο , να πω και την αλήθεια, θεωρητικά έχεις ένα κίνδυνο και αποφασίζεις ή να παλέψεις ή να το βάλεις στα πόδια ζυγίζοντας τους κινδύνους . Το θέμα με την αυτοπεποίθηση μπορούμε να πούμε ότι είναι το σώμα μας να μη προετοιμάζεται ούτε για κυριαρχία ούτε για υποταγή, αλλά ότι δεν υπάρχει κίνδυνος ουσιαστικά πιστεύω. Δλδ ότι η γνώμη των άλλων στη προκειμένη δεν είναι μια αρκούδα που θα μας βλάψει και πρέπει κάπως να δράσουμε και να την υποτάξουμε , αλλά ότι δεν υπάρχει αρκούδα.

 

[Guest 209912]

Απλά ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με αυτό; Οτι ζούμε σε μια κοινωνία που μας θέλει να έχουμε συνεχώς κάποιο σκοπό.

Δεν νομίζω. Ζούμε σε μια κοινωνία επιφανειακότητας, θεαθήναι και άσκοπης ενέργειας. Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε σήμερα τι είναι πιο σημαντικό, η Ιθάκη ή το ταξίδι, θα σου απαντήσει "το ταξίδι", πράγμα που είναι η μεγαλύτερη κλισέ μπούρδα ever. Το σημαντικό είναι το αποτέλεσμα. Να φτάνεις εκεί από όπου ξεκίνησες για να πας. Αν είναι να μην φτάσεις ποτέ κάπου, κάτσε σπίτι σου. Μην ξεκινάς καθόλου. Οι άνθρωποι απλά είναι εθισμένοι στο να κάνουν ανούσια πράγματα, απλά και μόνο για να δείξουν ότι "κάνουν κάτι". Συνήθως δεν υπάρχει κάποιος σκοπός. Κάποιος τελικό αποτέλεσμα το οποίο θέλουμε να πετύχουμε. Απλά "κάνουμε" ψυχαναγκαστικά, για να γεμίσουμε το κενό της ζωής μας. Ο ένας βλέπει νέτφλιξ. Ο άλλος δουλεύει όλη μέρα στο χωράφι, ο άλλος σπουδάζει κ.ο.κ. Αν πεις σήμερα σε κάποιον ότι βαριέσαι η απάντηση είναι "βρες κάτι να απασχοληθείς" λες και αν ξοδεύεις την ζωή σου όντας απασχολημένος με κάτι ανούσιο είναι για κάποιο λόγο ανώτερο του να μην κάνεις απολύτως τίποτα.

Στη ζωή οι περισσότεροι θέλουν να είναι casual players και το να είσαι casual player είναι κάτι το οποίο επικροτείται κοινωνικά. "Λίγο από όλα είναι το σωστό" , "όλα με μέτρο" και άλλα κλισέ. Ο casual παίκτης είναι αυτός που δεν έχει κανένα σκοπό στο παιχνίδι. Δεν παίρνει τίποτα στα σοβαρά, μπαίνει απλά για να σκοτώσει τον χρόνο του, επειδή έχει την ψευδαίσθηση ότι έχει άπειρο χρόνο στη ζωή για σκότωμα. Κοίταξε λίγο γύρω σου πως λειτουργεί ο κόσμος, η μία είναι μονίμως σε δίαιτα, χάνει 5 κιλά και τα ξαναπαίρνει, ο άλλος μονίμως προσπαθεί να κόψει το τσιγάρο και ξαναεπιστρέφει και ο άλλος μονίμως εδώ και 30 χρόνια "ψάχνεται" να βρει τον εαυτό του. Αυτά όλα είναι σημάδια ανθρώπων που δεν έχουν κάποιο σκοπό στην ζωή και επειδή οι άνθρωποι είμαστε εκ φύσεως procrastinators έχουμε αναγάγει κοινωνικά αυτό το πράγμα σε κάτι θεμιτό.

Το πρόβλημα τώρα με όλη αυτή την νοοτροπία του "ταξιδιού" είναι πως ποτέ δεν φτάνεις πουθενά, ενόσω η ζωή σου τελειώνει. Στα 20 και στα 30 είσαι ακόμη οκ με αυτό, διότι έχεις άλλα 50 χρόνια να σπαταλήσεις και η ζωή ουσιαστικά για εσένα είναι ατέρμονη. Όταν πατήσεις τα 70 όμως και βρεθείς πλέον στην φάση πως ίσως η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει να είναι η τελευταία σου, τότε αναγκαστικά κοιτάς πίσω και αισθάνεσαι μια απελπισία γιατί σπατάλησες τόσο και τόσο χρόνο της ζωής σου εντελώς άσκοπα να κοιτάς εφήμερες απολαύσεις , να αναζητάς την κοινωνική αποδοχή και να δειχθείς και εύχεσαι να μπορούσες να πας τον χρόνο πίσω και να τα αλλάξεις όλα αυτά. Αλλά φυσικά δεν μπορείς. Αντίθετα όταν αφιερώνεις την ζωή σου να δημιουργείς πράγματα τα οποία έχουν πραγματικό νόημα για εσένα κοιτάς πίσω σου στα 70 όλα όσα φτιάξει σε αυτό το κόσμο, όλους τους ανθρώπους που βοήθησες και όλη την αλλαγή που έφερες στον κόσμο και αντί γα απελπισία έχεις ένα αίσθημα βαθύτατης ικανοποίησης. Για να το κάνεις αυτό όμως απαιτείται να είσαι είσαι hardcore παίκτης. Να έχεις τα μάτια σου στην μπάλα και να κοιτάς το αποτέλεσμα. Εκεί που όλοι οι άλλοι απλά "κάνουν" εσύ πρέπει να κάτσεις ήρεμος και να στεφτείς "τι πρέπει να κάνω?", "σε τι έχει νόημα να αφιερώσω τον χρόνο μου?" , "ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά πράγματα στην ζωή μου που θέλω να καταφέρω?"

Κοίτα τους γύρω σου και πες μου, πόσοι κάθονται να θέσουν αυτά τα ερωτήματα και πόσοι κάθονται κλεισμένοι στον εαυτό τους μέχρι να τα απαντήσουν και μετά να αρχίσουν να τα καταφέρνουν, αντί απλώς να "κάνουν" επειδή όλοι αυτό κάνουν?

 

[Lady M]

@hack3r δεν θα μπορούσες να τα πεις καλύτερα. συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφεις και σε ευχαριστώ ειλικρινά που τα διάβασα σήμερα.(το διάβασα 3 φορές ) έχεις πολύ διεισδυτική ματιά.

 

[Aura]

Δεν νομίζω. Ζούμε σε μια κοινωνία επιφανειακότητας, θεαθήναι και άσκοπης ενέργειας. Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε σήμερα τι είναι πιο σημαντικό, η Ιθάκη ή το ταξίδι, θα σου απαντήσει "το ταξίδι", πράγμα που είναι η μεγαλύτερη κλισέ μπούρδα ever. Το σημαντικό είναι το αποτέλεσμα. Να φτάνεις εκεί από όπου ξεκίνησες για να πας. Αν είναι να μην φτάσεις ποτέ κάπου, κάτσε σπίτι σου. Μην ξεκινάς καθόλου. Οι άνθρωποι απλά είναι εθισμένοι στο να κάνουν ανούσια πράγματα, απλά και μόνο για να δείξουν ότι "κάνουν κάτι". Συνήθως δεν υπάρχει κάποιος σκοπός. Κάποιος τελικό αποτέλεσμα το οποίο θέλουμε να πετύχουμε. Απλά "κάνουμε" ψυχαναγκαστικά, για να γεμίσουμε το κενό της ζωής μας. Ο ένας βλέπει νέτφλιξ. Ο άλλος δουλεύει όλη μέρα στο χωράφι, ο άλλος σπουδάζει κ.ο.κ. Αν πεις σήμερα σε κάποιον ότι βαριέσαι η απάντηση είναι "βρες κάτι να απασχοληθείς" λες και αν ξοδεύεις την ζωή σου όντας απασχολημένος με κάτι ανούσιο είναι για κάποιο λόγο ανώτερο του να μην κάνεις απολύτως τίποτα.

Στη ζωή οι περισσότεροι θέλουν να είναι casual players και το να είσαι casual player είναι κάτι το οποίο επικροτείται κοινωνικά. "Λίγο από όλα είναι το σωστό" , "όλα με μέτρο" και άλλα κλισέ. Ο casual παίκτης είναι αυτός που δεν έχει κανένα σκοπό στο παιχνίδι. Δεν παίρνει τίποτα στα σοβαρά, μπαίνει απλά για να σκοτώσει τον χρόνο του, επειδή έχει την ψευδαίσθηση ότι έχει άπειρο χρόνο στη ζωή για σκότωμα. Κοίταξε λίγο γύρω σου πως λειτουργεί ο κόσμος, η μία είναι μονίμως σε δίαιτα, χάνει 5 κιλά και τα ξαναπαίρνει, ο άλλος μονίμως προσπαθεί να κόψει το τσιγάρο και ξαναεπιστρέφει και ο άλλος μονίμως εδώ και 30 χρόνια "ψάχνεται" να βρει τον εαυτό του. Αυτά όλα είναι σημάδια ανθρώπων που δεν έχουν κάποιο σκοπό στην ζωή και επειδή οι άνθρωποι είμαστε εκ φύσεως procrastinators έχουμε αναγάγει κοινωνικά αυτό το πράγμα σε κάτι θεμιτό.

Το πρόβλημα τώρα με όλη αυτή την νοοτροπία του "ταξιδιού" είναι πως ποτέ δεν φτάνεις πουθενά, ενόσω η ζωή σου τελειώνει. Στα 20 και στα 30 είσαι ακόμη οκ με αυτό, διότι έχεις άλλα 50 χρόνια να σπαταλήσεις και η ζωή ουσιαστικά για εσένα είναι ατέρμονη. Όταν πατήσεις τα 70 όμως και βρεθείς πλέον στην φάση πως ίσως η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει να είναι η τελευταία σου, τότε αναγκαστικά κοιτάς πίσω και αισθάνεσαι μια απελπισία γιατί σπατάλησες τόσο και τόσο χρόνο της ζωής σου εντελώς άσκοπα να κοιτάς εφήμερες απολαύσεις , να αναζητάς την κοινωνική αποδοχή και να δειχθείς και εύχεσαι να μπορούσες να πας τον χρόνο πίσω και να τα αλλάξεις όλα αυτά. Αλλά φυσικά δεν μπορείς. Αντίθετα όταν αφιερώνεις την ζωή σου να δημιουργείς πράγματα τα οποία έχουν πραγματικό νόημα για εσένα κοιτάς πίσω σου στα 70 όλα όσα φτιάξει σε αυτό το κόσμο, όλους τους ανθρώπους που βοήθησες και όλη την αλλαγή που έφερες στον κόσμο και αντί γα απελπισία έχεις ένα αίσθημα βαθύτατης ικανοποίησης. Για να το κάνεις αυτό όμως απαιτείται να είσαι είσαι hardcore παίκτης. Να έχεις τα μάτια σου στην μπάλα και να κοιτάς το αποτέλεσμα. Εκεί που όλοι οι άλλοι απλά "κάνουν" εσύ πρέπει να κάτσεις ήρεμος και να στεφτείς "τι πρέπει να κάνω?", "σε τι έχει νόημα να αφιερώσω τον χρόνο μου?" , "ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά πράγματα στην ζωή μου που θέλω να καταφέρω?"

Κοίτα τους γύρω σου και πες μου, πόσοι κάθονται να θέσουν αυτά τα ερωτήματα και πόσοι κάθονται κλεισμένοι στον εαυτό τους μέχρι να τα απαντήσουν και μετά να αρχίσουν να τα καταφέρνουν, αντί απλώς να "κάνουν" επειδή όλοι αυτό κάνουν?

Ισχύει αυτό που λέει , αν δεν έχεις επιθυμίες σε θεωρούν ή και είσαι όπως το πάρει κανείς, χαμένο κορμί , απλά οι στόχοι είναι κάνω μεταπτυχιακό , βρίσκω γκόμενα κτλ και όχι κανένα τρελό όραμα που υποννοείς εσύ. Έτσι οι στόχοι είναι επιτεύξιμοι, άρα παράγουν και ευτυχία που εσύ δεν τη θέλεις απαραίτητα. Δεν λες να έχω επιθυμίες για να έχω ευτυχία, το βάζεις σε άλλη βάση. Η ρίζα είναι αν θες ευτυχία ή δεν θέλεις. Εσύ πάλι φαίνεται να λες ότι θες επιθυμίες για ικανοποίηση , όχι ευτυχία αλλά ούτε και έλλειψη επιθυμιών . Ε τουλάχιστον καταλήξαμε και τι πιστεύεις γιατί και εγώ είχα μπερδευτεί . Αλλά δεν παίρνω και όρκο

 

[Himela]

Ζούμε σε μια κοινωνία επιφανειακότητας, θεαθήναι και άσκοπης ενέργειας. Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε σήμερα τι είναι πιο σημαντικό, η Ιθάκη ή το ταξίδι, θα σου απαντήσει "το ταξίδι", πράγμα που είναι η μεγαλύτερη κλισέ μπούρδα ever. Το σημαντικό είναι το αποτέλεσμα. Να φτάνεις εκεί από όπου ξεκίνησες για να πας. Αν είναι να μην φτάσεις ποτέ κάπου, κάτσε σπίτι σου. Μην ξεκινάς καθόλου. Οι άνθρωποι απλά είναι εθισμένοι στο να κάνουν ανούσια πράγματα, απλά και μόνο για να δείξουν ότι "κάνουν κάτι". Συνήθως δεν υπάρχει κάποιος σκοπός. Κάποιος τελικό αποτέλεσμα το οποίο θέλουμε να πετύχουμε. Απλά "κάνουμε" ψυχαναγκαστικά, για να γεμίσουμε το κενό της ζωής μας.

Έχεις δίκιο. Είναι πολύ μαλακία αλλά πράγματι έχεις δίκιο. Όσο οι γύρω σε βλέπουν να κάνεις πράγματα, είναι οκ με αυτό. Σου λέει, προσπάθησε. Μπράβο του. Κι ας μην κατάφερε να τελειώσει τίποτα. Κι ας είναι εκεί που ήταν όταν ξεκίνησε, και δε διδάχτηκε και τίποτα από αυτό. Είναι τόσο εξοργιστικό αυτό που λες και έχεις δίκιο, με θυμώνει τρομερά που έχουμε μπει θέλοντας και μη σε αυτό το τριπάκι και απλά τρέχουμε σαν τα guinea pigs χωρίς να ξέρουμε γιατί, για πού, για πόσο. Και με γεμίζει ευτυχία και αγαλλίαση να ακούω κάποιον να μού λέει "ξέρεις κάτι; ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να κάνεις τίποτα από όλα αυτά που περιμένουν οι άλλοι από σένα. In fact μπορείς να επιλέξεις ΕΣΥ αν θα κάνεις κάτι και τί θα είναι αυτό".

Κοίτα τους γύρω σου και πες μου, πόσοι κάθονται να θέσουν αυτά τα ερωτήματα και πόσοι κάθονται κλεισμένοι στον εαυτό τους μέχρι να τα απαντήσουν και μετά να αρχίσουν να τα καταφέρνουν, αντί απλώς να "κάνουν" επειδή όλοι αυτό κάνουν?

Πολύ ελάχιστοι κάθονται και θέτουν ερωτήματα για τη ζωή τους και κάνουν ενδοσκόπηση. Ακόμα κι αν ξεκινήσουν μια ενδοσκόπηση, δεν την τελειώνουν ποτέ γιατί στο μεταξύ βρίσκονται τόσα πράγματα που "πρέπει" να γίνουν που δεν έχουν χρόνο και διάθεση να συνεχίσουν και να καταλήξουν κάπου, πόσω μάλλον να κάνουν και τις αλλαγές που τυχόν χρειάζονται. Ξέρω ανθρώπους που εδώ και 15 χρόνια κάνουν τα ίδια πράγματα, αν και η ζωή τους έχει μεταβληθεί, έχουν παντρευτεί, έχουν κάνει παιδιά, έχουν αρρωστήσει, έχουν χωρίσει, έχουν γνωρίσει κι άλλους ανθρώπους στη ζωή τους. Κι όμως αυτοί είναι κολλημένοι στο ίδιο οικείο. Και είμαι σίγουρη οτι μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής τους δε θα έχουν ιδέα οτι θα μπορούσαν να είχαν κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά, θα μπορούσαν να είχαν επιλέξει αυτοί αυτό που τους ευχαριστεί, θα μπορούσαν να μην υπακούν στους κανόνες της κοινωνίας. Είναι θλιβερό αλλά και εξοργιστικό.

Από την άλλη εγώ προσωπικά σκέφτομαι τόσο πολύ κι αναλύω τόσο πολύ τα πράγματα που με κουράζει. Αν και γουστάρω αυτό που έχω και το θεωρώ δυνατό κομμάτι του εαυτού μου, κάποιες φορές εύχομαι να μπορούσα να ενσωματωθώ στα θέλω της κοινωνίας κι απλά να κάνω χωρίς σκοπό και χωρίς σκέψη.

 

[Guest 209912]

Από την άλλη εγώ προσωπικά σκέφτομαι τόσο πολύ κι αναλύω τόσο πολύ τα πράγματα που με κουράζει. Αν και γουστάρω αυτό που έχω και το θεωρώ δυνατό κομμάτι του εαυτού μου, κάποιες φορές εύχομαι να μπορούσα να ενσωματωθώ στα θέλω της κοινωνίας κι απλά να κάνω χωρίς σκοπό και χωρίς σκέψη.

Σταμάτα να φοβάσαι και πάρε την ενδοσκόπηση σου στα σοβαρά. Μην ενδοσκοπείς για να παιρνάς την ώρα σου. Ενδοσκόπησε για να φτάσεις κάπου. Στην προσωπική σου αλήθεια. Στο τι θέλεις εσύ από την ζωή σου που θα σου φέρει την ικανοποίηση. Και μετά βάδισε απλά στον δρόμο που θα σε οδηγήσει σε αυτό. Μην ακούς τι λέει κανένας. Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα προσωπικό δικό του χάρτη μέσα του, που μόνο αυτός μπορεί να τον διαβάσει. Οι γνώμες των άλλων είναι απλά μόλυνση. Αυτά που θέλεις πραγματικά στη ζωή σου δεν θα σου τα πει το μυαλό σου. Έρχονται από ένα πολύ βαθύτερο σημείο μέσα σου. Είναι συναισθήματα, όχι σκέψεις.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 7 Μαρτίου 2021

Ισχύει αυτό που λέει , αν δεν έχεις επιθυμίες σε θεωρούν ή και είσαι όπως το πάρει κανείς, χαμένο κορμί , απλά οι στόχοι είναι κάνω μεταπτυχιακό , βρίσκω γκόμενα κτλ και όχι κανένα τρελό όραμα που υποννοείς εσύ. Έτσι οι στόχοι είναι επιτεύξιμοι, άρα παράγουν και ευτυχία που εσύ δεν τη θέλεις απαραίτητα. Δεν λες να έχω επιθυμίες για να έχω ευτυχία, το βάζεις σε άλλη βάση. Η ρίζα είναι αν θες ευτυχία ή δεν θέλεις. Εσύ πάλι φαίνεται να λες ότι θες επιθυμίες για ικανοποίηση , όχι ευτυχία αλλά ούτε και έλλειψη επιθυμιών . Ε τουλάχιστον καταλήξαμε και τι πιστεύεις γιατί και εγώ είχα μπερδευτεί . Αλλά δεν παίρνω και όρκο

Εσύ έχεις καρφωθεί ότι θέλω πάση θυσία να μην αισθανθώ ποτέ ευτυχία μη πάθω τίποτα . Το θέμα με τους στόχους όπως αυτά που ανέφερες, μεταπτυχιακό, γκόμενα, δουλειά κτλ είναι πως για τους περισσότερους ανθρώπους έχουν τεθεί από την κοινωνία και όχι από τους ίδιους. Είναι προϊόν conditioning και όχι γνήσιας επιθυμίας. Γιατί κάνει όλος ο κόσμος μεταπτυχιακά σήμερα? Αποφάσισαν όλοι να γίνουν ακαδημαϊκοί επιστήμονες? Όχι. Τους μπήκε η ιδέα ότι αυτό πρέπει να γίνει από τον περίγυρο ώστε να έχουν περισσότερες πιθανότητες να βρούνε μια δουλειά. Ρίχνουνε και από πάνω μια πρέζα κλισεδούρας "Ε αποφάσισα ότι με ενδιαφέρει ο τομέας και θα ήθελα να ασχοληθώ παραπάω" για να είναι πιο κοινωνικά αποδεκτή η απάντηση. Και τι δουλειά θες να βρεις αγόρι μου? "Έ θα ήθελα κάτι πάνω στο αντικείμενο μου." Βλέπεις πόσο ψεύτικα είναι όλα αυτά? Πόσο κατασκευασμένα? Υπάρχει a priori η ιδέα στον εγκέφαλο ότι στην ζωή πρέπει να δουλεύεις από τα 20 ως τα 70 και άρα κάνουμε μεταπτυχιακό και προπτυχιακό και διδακτορικό για να βρούμε μια δουλειά η οποία θα είναι όσο το δυνατόν καλύτερη και πιο κοντά στο "ενδιαφέρον μας" το οποίο τυγχάνει πλέον να είναι κάτι που διδάσκεται σε μία σχολή, μία από τις 232 επιλογές αντικειμένων που μας λέει η κοινωνία ότι υπάρχουν.

Μια ατέρμονη σκέψη "ταξιδιού". Χωρίς ουσιαστικό προαποφασισμένο προορισμό. Όπου μας βγάλει το κύμα και βλέπουμε, αρκεί να κάνουμε κάτι. "Δουλειά να έχουμε μωρέ!".

 

[Aura]

Εσύ έχεις καρφωθεί ότι θέλω πάση θυσία να μην αισθανθώ ποτέ ευτυχία μη πάθω τίποτα . Το θέμα με τους στόχους όπως αυτά που ανέφερες, μεταπτυχιακό, γκόμενα, δουλειά κτλ είναι πως για τους περισσότερους ανθρώπους έχουν τεθεί από την κοινωνία και όχι από τους ίδιους.

Ε ναι κάθε φορά λες και κάτι άλλο. Μια κάνεις διάκριση αν είναι πηγή χαράς ή ικανοποίησης, μια αν είναι στόχος βραχυπρόθεσμος ή μακροπρόθεσμος, μια αν είναι εύκολο ή δύσκολο , μια αν πεθαίνεις για αυτό ή όχι , μια αν η στέρηση σου προκαλεί δυστυχία ή όχι ,τώρα λες αν είναι γνήσια επιθυμία ή επιβολή της κοινωνίας .

 

[Guest 209912]

Ε ναι κάθε φορά λες και κάτι άλλο. Μια κάνεις διάκριση αν είναι πηγή χαράς ή ικανοποίησης, μια αν είναι στόχος βραχυπρόθεσμος ή μακροπρόθεσμος, μια αν είναι εύκολο ή δύσκολο , μια αν πεθαίνεις για αυτό ή όχι , μια αν η στέρηση σου προκαλεί δυστυχία ή όχι ,τώρα λες αν είναι γνήσια επιθυμία ή επιβολή της κοινωνίας .

Ε πάρε όλα αυτά τα άλλα, βάλτα στο καστανομαλλούσικο κεφαλάκι σου, πονοκεφάλιασε και βρες το δικό σου χάρτη

 

[Guest 875331]

Οπότε ένας άνθρωπος χωρίς επιθυμίες λογίζεται από την κοινωνία ως αποτυχημένος.

Οι 5-6 άνθρωποι αυτή στη Γη αυτή τη στιγμή δεν ενδιαφέρονται γι' αυτό πιστεύω. Εννοείς για ανθρώπους που δεν επιθυμούν να έχουν αυτά που θέλει η πλειοψηφία.

 

[Agaphbou]

Άσχετο μα μια φορά διάβαζα ένα βιβλίο αυτοπεποίθησης και έλεγε να κάνουμε μια λίστα με υπέρ και κατά δεξιότητες, ταλέντα , δεν θυμάμαι τι έλεγε, σε σχέση με κάποια άτομα που γνωρίζουμε και να δούμε τι βαθμολογία θα πάρουμε σε σχέση με τους άλλους, ήθελε να πει ότι ο κάθε ένας θα διαπιστώσει ότι δεν πιστεύει ότι υστερεί σε σχέση με τους άλλους . Το θέμα είναι ότι αυτό σαν διαδικασία δεν ωθεί σε σύγκριση ;

Ωθεί και επίσης άνθρωπος που μπαίνει στη διαδικασία να συγκρίνεται με τους γύρω του υστερεί αυτοπεποίθησης εξ ορισμού πιστεύω.

 

[Himela]

Ranting on [Με έχει κουράσει να βλέπω ανθρώπους που ζουν μια επιφανειακή ζωή που βασίζεται σε κλισέ του φέισμπουκ.] Ranting off

 

[annfire]

Θα ήθελες να προσδιορίσεις ακριβώς πως εκλαμβάνεις εσύ το"κλισέ" του φέισμπουκ;
(Χωρίς ειρωνεία - απλώς προσπαθώ να διαπιστωσω πως εκλαμβάνει ο κόσμος το επιφανειακό κτλ)

 

[Himela]

Θα ήθελες να προσδιορίσεις ακριβώς πως εκλαμβάνεις εσύ το"κλισέ" του φέισμπουκ;
(Χωρίς ειρωνεία - απλώς προσπαθώ να διαπιστωσω πως εκλαμβάνει ο κόσμος το επιφανειακό κτλ)

Αυτά τα τσιτάτα τύπου ζήσε τη ζωή σου με χαρά, αγάπα τον εαυτό σου για να σε αγαπούν οι άλλοι, τριαλαρί τριαλαρό κλπ. Επιφάνεια. Δεν εμβαθύνουν σε τίποτα. Δεν ψάχνουν πέρα από το προφανές. Μια συμβουλή για όλα τα προβλήματα που ταιριάζει σε όλους. "Αφού αυτό πέτυχε σε μένα, θα πετύχει και σε σένα". Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω.

 

[annfire]

Εγώ θα έλεγα πως η εν γενει θεώρησή μας για τον κοσμο προκύπτει από τον τρόπο με τον οποίο εμείς οι ίδιοι αναλύουμε τον ίδιο τον εαυτό μας αρχικά.(ψυχανάλυση) .
Η αυτοεκτίμηση ωστόσο και η αυτοπεποίθηση τελικά αποκτώνται μέσα από την πάλη με τον εαυτο μας, την face to face αντιμετώπιση των παθών κ των λαθών μας και την τελική μας αποδοχή για ό,τι πραγματικά και ειλικρινά είμαστε.
Αυτό δε θα έπρεπε να σημαίνει αγάπα τον εαυτό σου; Η αγάπη προς τον εαυτό δεν διεκδικείται χάρη μιας φράσης του fb/insta αλλά μέσα από επίπονη διαδικασία ενδοσκόπησης ψυχικής-εσωτερικής.
Και ναι ειναι επίπονη διαδικασία να δεχτέίς τον εαυτό σου αληθινά.
Δεν ξέρω πόσο φιλοσοφικά-χριστιανικά θα θεωρηθούν όσα γράφω όμως καταλήγω πως καλύτερα να εμβαθύνεις ειλικρινά στο να ορθοποδήσεις μέσα σου παρα να ψάχνεις να καλλωπίσεις τα θεματά σου μέσα απο τα "κρινζ" quotes του φβ.
Το καλύτερο μέσο εχει θεωρηθεί ολο αυτό το επιφανειακό.. όμως για πες μου ποιός θα αποφασίσει να φτάσει στην υπερανάλυση του.εαυτού του και στο να ψυχο-ψαχτεί; αυτο απο μόνο του ειναι φορτικο και κανεις 20-25αρης νέος -εγω τουλάχιστον που ανήκω σαυτές τις γενιές- αυτό εχω διαπιστώσει.

Καταλήγω βέβαια πως η αδρανής/μαλθακή/επιφανειακή αντιμετώπιση των πραγμάτων είναι πλεον must have αντι της αληθινής δυσβατης αυτοκριτικής. Κατι σαν δικλειδα ασφαλείας του τύπου"χμ ας σκρολαρω καλύτερα για να μην ερθω σε συλλογισμό με.τον εαυτό μου";

 

[Himela]

Το καλύτερο μέσο εχει θεωρηθεί ολο αυτό το επιφανειακό.. όμως για πες μου ποιός θα αποφασίσει να φτάσει στην υπερανάλυση του.εαυτού του και στο να ψυχο-ψαχτεί; αυτο απο μόνο του ειναι φορτικο και κανεις 20-25αρης νέος -εγω τουλάχιστον που ανήκω σαυτές τις γενιές- αυτό εχω διαπιστώσει.

Μπορείς εσύ να κάνεις την αλλαγή για σένα αλλά νομίζω οτι όλο αυτό, εκτός του οτι είναι ψυχικά φορτικό όπως λες, περιέχει και πολλή μοναξιά, γιατί μετά το επιφανειακό δε θα σε γεμίζει πλέον, οπότε θα πρέπει να αποδεχτείς εξ' αρχής οτι μπορεί να μη βρίσκεις πια εύκολα ανθρώπους που θα σε καταλαβαίνουν και θα έχουν την ίδια κοσμοθεωρία με σένα. Εσύ αποφασίζεις αν αξίζει αυτό.

 

[Μάξιμος]

Δεν νομίζω. Ζούμε σε μια κοινωνία επιφανειακότητας, θεαθήναι και άσκοπης ενέργειας. Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε σήμερα τι είναι πιο σημαντικό, η Ιθάκη ή το ταξίδι, θα σου απαντήσει "το ταξίδι", πράγμα που είναι η μεγαλύτερη κλισέ μπούρδα ever. Το σημαντικό είναι το αποτέλεσμα. Να φτάνεις εκεί από όπου ξεκίνησες για να πας. Αν είναι να μην φτάσεις ποτέ κάπου, κάτσε σπίτι σου. Μην ξεκινάς καθόλου. Οι άνθρωποι απλά είναι εθισμένοι στο να κάνουν ανούσια πράγματα, απλά και μόνο για να δείξουν ότι "κάνουν κάτι". Συνήθως δεν υπάρχει κάποιος σκοπός. Κάποιος τελικό αποτέλεσμα το οποίο θέλουμε να πετύχουμε. Απλά "κάνουμε" ψυχαναγκαστικά, για να γεμίσουμε το κενό της ζωής μας. Ο ένας βλέπει νέτφλιξ. Ο άλλος δουλεύει όλη μέρα στο χωράφι, ο άλλος σπουδάζει κ.ο.κ. Αν πεις σήμερα σε κάποιον ότι βαριέσαι η απάντηση είναι "βρες κάτι να απασχοληθείς" λες και αν ξοδεύεις την ζωή σου όντας απασχολημένος με κάτι ανούσιο είναι για κάποιο λόγο ανώτερο του να μην κάνεις απολύτως τίποτα.

Στη ζωή οι περισσότεροι θέλουν να είναι casual players και το να είσαι casual player είναι κάτι το οποίο επικροτείται κοινωνικά. "Λίγο από όλα είναι το σωστό" , "όλα με μέτρο" και άλλα κλισέ. Ο casual παίκτης είναι αυτός που δεν έχει κανένα σκοπό στο παιχνίδι. Δεν παίρνει τίποτα στα σοβαρά, μπαίνει απλά για να σκοτώσει τον χρόνο του, επειδή έχει την ψευδαίσθηση ότι έχει άπειρο χρόνο στη ζωή για σκότωμα. Κοίταξε λίγο γύρω σου πως λειτουργεί ο κόσμος, η μία είναι μονίμως σε δίαιτα, χάνει 5 κιλά και τα ξαναπαίρνει, ο άλλος μονίμως προσπαθεί να κόψει το τσιγάρο και ξαναεπιστρέφει και ο άλλος μονίμως εδώ και 30 χρόνια "ψάχνεται" να βρει τον εαυτό του. Αυτά όλα είναι σημάδια ανθρώπων που δεν έχουν κάποιο σκοπό στην ζωή και επειδή οι άνθρωποι είμαστε εκ φύσεως procrastinators έχουμε αναγάγει κοινωνικά αυτό το πράγμα σε κάτι θεμιτό.

Το πρόβλημα τώρα με όλη αυτή την νοοτροπία του "ταξιδιού" είναι πως ποτέ δεν φτάνεις πουθενά, ενόσω η ζωή σου τελειώνει. Στα 20 και στα 30 είσαι ακόμη οκ με αυτό, διότι έχεις άλλα 50 χρόνια να σπαταλήσεις και η ζωή ουσιαστικά για εσένα είναι ατέρμονη. Όταν πατήσεις τα 70 όμως και βρεθείς πλέον στην φάση πως ίσως η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει να είναι η τελευταία σου, τότε αναγκαστικά κοιτάς πίσω και αισθάνεσαι μια απελπισία γιατί σπατάλησες τόσο και τόσο χρόνο της ζωής σου εντελώς άσκοπα να κοιτάς εφήμερες απολαύσεις , να αναζητάς την κοινωνική αποδοχή και να δειχθείς και εύχεσαι να μπορούσες να πας τον χρόνο πίσω και να τα αλλάξεις όλα αυτά. Αλλά φυσικά δεν μπορείς. Αντίθετα όταν αφιερώνεις την ζωή σου να δημιουργείς πράγματα τα οποία έχουν πραγματικό νόημα για εσένα κοιτάς πίσω σου στα 70 όλα όσα φτιάξει σε αυτό το κόσμο, όλους τους ανθρώπους που βοήθησες και όλη την αλλαγή που έφερες στον κόσμο και αντί γα απελπισία έχεις ένα αίσθημα βαθύτατης ικανοποίησης. Για να το κάνεις αυτό όμως απαιτείται να είσαι είσαι hardcore παίκτης. Να έχεις τα μάτια σου στην μπάλα και να κοιτάς το αποτέλεσμα. Εκεί που όλοι οι άλλοι απλά "κάνουν" εσύ πρέπει να κάτσεις ήρεμος και να στεφτείς "τι πρέπει να κάνω?", "σε τι έχει νόημα να αφιερώσω τον χρόνο μου?" , "ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά πράγματα στην ζωή μου που θέλω να καταφέρω?"

Κοίτα τους γύρω σου και πες μου, πόσοι κάθονται να θέσουν αυτά τα ερωτήματα και πόσοι κάθονται κλεισμένοι στον εαυτό τους μέχρι να τα απαντήσουν και μετά να αρχίσουν να τα καταφέρνουν, αντί απλώς να "κάνουν" επειδή όλοι αυτό κάνουν?

Θα προσπαθήσω να πω κάτι σχετικό με την Ιθάκη και το ταξίδι.
Η Ιθάκη είναι ο στόχος και αν θες προορισμός, ας είναι έτσι προορισμός.
Για να πας στην Ιθάκη, θέλεις αμέτρητες στιγμές και αμέτρητες επιλογές στην καθημερινότητα σου, που είναι το Ταξίδι.
Τις στιγμές μόνο τις ζεις.
Και κάπου στα 70 σου και όταν έχεις φτάσει σε κάποιο σημείο του στόχου (Ιθάκη), τότε μόνο μπορείς να γυρίσεις νοερώς και να σκιαγραφήσεις την πορεία που κάθε στιγμή άφηνες το στίγμα σου. Και σε τόσα χρόνια είναι μια γραμμή αρκετά μεγάλη και με ανάλογο ενδιαφέρον για εσένα και τον καθένα.
Μόνο δίχως εσένα δεν υπάρχει ταξίδι. Γιατι θα μπορούσα να πω οτι εσύ είσαι το Ταξίδι.
Οι αναμνήσεις σου.