Πόσο αγχώδης ή όχι χαρακτήρας είσαι;

[Nelliel]

Είναι τόοοοση η απελπισία μου που ξέθαψα το θέμα.

Θα ήθελα κάποια προσωπικά σας τιπς στη διαχείριση άγχους. Πάντα ήμουν αγχώδης, βασικά από τα 18, από το πανεπιστήμιο, στις πανελλήνιες ήμουν τέρας ψυχραιμίας, αλλά φέτος το κακό έχει παραγίνει. Ήδη από τον Αύγουστο, μετά από μια μέιτζορ αλλαγή στη ζωή μου και με πικ στην εξεταστική του μεταπτυχιακού, όπου το άγχος στην ξεπέρασε επίπεδο τελευταίας εξεταστικής για πτυχίο στο προπτυχιακό. Το θέμα είναι ότι πια έχω μόνιμο άγχος. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού (από τώρα, για το Μάη ), για κάτι που είπα στους φίλους μου και πώς θα το πάρουν, για το αν έκανα κάποιο λάθος στη δουλειά, για το αν θα μου φουσκώσει το κέικ (ξανά ). Με πιάνουν κλάματα αδικαιολόγητα σε άκυρες στιγμές και έχω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό. Σίγουρα και η όλη κατάσταση δε βοηθάει με την καραντίνα.

Με τη λογική, καταλαβαίνω τον παραλογισμό μου, προσπαθώ να εκλογικεύσω, να με ηρεμήσω, μπλα, μπλα, μπλα... ε, εις μάτην, με τη λογική το καταλαβαίνω αλλά στην πράξη....δεν αλλάζει τίποτα. Επίσης, αν και τα τελευταία δύο χρόνια που ξεπέρασα αρκετά την κακή πλευρά της ιντροβερτοσύνης μου, είναι δύο φίλοι μου που βοηθούσαν πολύ σε τέτοιες φάσεις, για πρώτη φορά, δενεεεν...

Αλήθεια θέλω να ακούσω τιπς

Γυμναστικη!

 

[EvanescenceQ]

Είναι τόοοοση η απελπισία μου που ξέθαψα το θέμα.

Θα ήθελα κάποια προσωπικά σας τιπς στη διαχείριση άγχους. Πάντα ήμουν αγχώδης, βασικά από τα 18, από το πανεπιστήμιο, στις πανελλήνιες ήμουν τέρας ψυχραιμίας, αλλά φέτος το κακό έχει παραγίνει. Ήδη από τον Αύγουστο, μετά από μια μέιτζορ αλλαγή στη ζωή μου και με πικ στην εξεταστική του μεταπτυχιακού, όπου το άγχος στην ξεπέρασε επίπεδο τελευταίας εξεταστικής για πτυχίο στο προπτυχιακό. Το θέμα είναι ότι πια έχω μόνιμο άγχος. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού (από τώρα, για το Μάη ), για κάτι που είπα στους φίλους μου και πώς θα το πάρουν, για το αν έκανα κάποιο λάθος στη δουλειά, για το αν θα μου φουσκώσει το κέικ (ξανά ). Με πιάνουν κλάματα αδικαιολόγητα σε άκυρες στιγμές και έχω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό. Σίγουρα και η όλη κατάσταση δε βοηθάει με την καραντίνα.

Με τη λογική, καταλαβαίνω τον παραλογισμό μου, προσπαθώ να εκλογικεύσω, να με ηρεμήσω, μπλα, μπλα, μπλα... ε, εις μάτην, με τη λογική το καταλαβαίνω αλλά στην πράξη....δεν αλλάζει τίποτα. Επίσης, αν και τα τελευταία δύο χρόνια που ξεπέρασα αρκετά την κακή πλευρά της ιντροβερτοσύνης μου, είναι δύο φίλοι μου που βοηθούσαν πολύ σε τέτοιες φάσεις, για πρώτη φορά, δενεεεν...

Αλήθεια θέλω να ακούσω τιπς

Λοιπον θα σου πω την εμπειρια μου. Πολυ αγχος ειχα στα χρονια τα σχολικα με αποκορυφωμα τις πανελληνιες.
Εκει εδωσα το 1000% αν θες των δυνατοτητων μου και εκει θα ελεγα ηταν το μεγαλο μπαμ με ποια εννοια.Περνωντας στη σχολη μου,μετα δεν ειχα το ιδιο αγχος αν θες εκεινο του σχολειου,απλα ειχα ενα νορμαλ αγχος και αγωνια την περιοδο της εξεταστικης για παραδειγμα και τιποτα αλλο.
Μετα καταλαβα οτι δεν πρεπει να δινω σημασια σε ολα αυτα τα μεμονωμενα πως αντιδραει ο ενας πως αντιδραει ο αλλος,πως θα το παρει ο ενας πως θα το παρει ο αλλος,θα στο πω οπως μου το ειχε πει μια φιλη τοτε,ολοι αυτοι που καθεσαι και σκεφτεσαι πως θα αντιδρασουν και πως θα το παρουν και αγχωνεσαι,ολοι μα ολοι ανεξαιρετως τις ιδιες κ.....ες κανουν με σενα και με τον καθενα μας,οποτε δεν ειναι λογος αυτος να θεωρεις καποιον παραπανω απο σενα ή να αγχωνεσαι για το πως θα το παρει,ας το παρει οπως θελει,σκασιλα μας κιολας και σε οποιον αρεσουμε.
Εσυ να εισαι αυτη που εισαι και ο εαυτος σου.
Ενταξει ενα αγχος στο θεμα εξετασεων εξεταστικης το ειχα αλλα μεσα σε λογικα πλαισια δεν φρικαρα και δεν με αποδιοργανωνε.
Απλα εστιασε σε αυτο που ειναι σημαντικο για σενα,αφησε απεξω ολα τα μη ουσιωδη επικεντρωσου εκει που θες και δωσε τον καλυτερο σου εαυτο!και οτι γινει βρε κοπελα μου!
Εσυ να σαι καλα.Και να προσπαθεις.
Ειναι και λιγο θεμα οπτικης με την εννοια στο που εχεις τοποθετησει ολα αυτα που σε επηρεαζουν και σε αγχωνουν.

Είναι τόοοοση η απελπισία μου που ξέθαψα το θέμα.

Θα ήθελα κάποια προσωπικά σας τιπς στη διαχείριση άγχους. Πάντα ήμουν αγχώδης, βασικά από τα 18, από το πανεπιστήμιο, στις πανελλήνιες ήμουν τέρας ψυχραιμίας, αλλά φέτος το κακό έχει παραγίνει. Ήδη από τον Αύγουστο, μετά από μια μέιτζορ αλλαγή στη ζωή μου και με πικ στην εξεταστική του μεταπτυχιακού, όπου το άγχος στην ξεπέρασε επίπεδο τελευταίας εξεταστικής για πτυχίο στο προπτυχιακό. Το θέμα είναι ότι πια έχω μόνιμο άγχος. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού (από τώρα, για το Μάη ), για κάτι που είπα στους φίλους μου και πώς θα το πάρουν, για το αν έκανα κάποιο λάθος στη δουλειά, για το αν θα μου φουσκώσει το κέικ (ξανά ). Με πιάνουν κλάματα αδικαιολόγητα σε άκυρες στιγμές και έχω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό. Σίγουρα και η όλη κατάσταση δε βοηθάει με την καραντίνα.

Με τη λογική, καταλαβαίνω τον παραλογισμό μου, προσπαθώ να εκλογικεύσω, να με ηρεμήσω, μπλα, μπλα, μπλα... ε, εις μάτην, με τη λογική το καταλαβαίνω αλλά στην πράξη....δεν αλλάζει τίποτα. Επίσης, αν και τα τελευταία δύο χρόνια που ξεπέρασα αρκετά την κακή πλευρά της ιντροβερτοσύνης μου, είναι δύο φίλοι μου που βοηθούσαν πολύ σε τέτοιες φάσεις, για πρώτη φορά, δενεεεν...

Αλήθεια θέλω να ακούσω τιπς

@miss marple επισης επειδη το ειδα τωρα μολις και τα λεει ωραια,απλα δες το πως απο καποιο σημειο και μετα απλα τα γραφεις ολα και δε σε νοιαζει,παρε μια ιδεα

Για τα χρόνια που έζησε στο χωριό μίλησε η Μαρία Διακοπαναγιώτου στην εκπομπή Dot του ΣΚΑΙ.

«Εγώ έχω μεγαλώσει σε χωριό. Δεν μπορούσα να τους βρω πουθενά. Όταν έκανα παρέα με άντρες ήμουν εξώλης και προώλης, όταν έκανα παρέα με γυναίκες ήμουν λεσβία, όταν ντυνόμουν έτσι δεν τους άρεσα, όταν ντυνόμουν όπως ήθελαν να ντυθώ πάλι δεν τους άρεσα. Δεν μπορούσα να τους βρω πουθενά», εξήγησε η ηθοποιός.

Και συνέχισε: «Βρήκα την ελευθερία μου όταν τους έγραψα όλους και άρχισα να διεκδικώ μέρα με τη μέρα αυτό που πραγματικά θέλω εγώ για να αισθάνομαι δυνατή και πώς υπάρχω μέσα σε ένα χώρο, με σεβασμό βέβαια πάνω απ’ όλα στον εαυτό μου και μετά στους άλλους».

 

[Ιππολύτη]

@miss marple
Ένα πολύ καλό reality check όταν μια κατάσταση σε αγχώνει, είναι να σκέφτεσαι ποιο είναι πραγματικά το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμά της. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού, ποιο είναι το χειρότερο; Να μην περάσεις τα μαθήματα κι άρα να αργήσεις να το πάρεις. Για το κέικ; Να μη βγει καλό και να φτιάξεις άλλο. Για τους φίλους; Να τσακωθείτε και μετά να τα ξαναβρείτε εφόσον πράγματι είστε καλοί φίλοι.

Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Το άγχος δημιουργεί τέρατα απ το πουθενά. Όσο αγχώνεσαι τόσο τα τέρατα μεγαλώνουν. Μην προσπαθείς να τα εκλογικεύσεις για να τα δαμάσεις, ασ τα να σε οδηγήσουν στο χειρότερο πιθανό σενάριο (χωρίς τεράστια λογικά άλματα όμως που ξαφνικά απ το κέικ θα σε οδηγήσουν στη σκέψη ότι θα πεθάνεις και δε θα έχεις προλάβει να μάθεις να φτιάχνεις γλυκά, καταλαβαίνεις ως συνάδελφος πως εκεί έχει χαθεί η αιτιωδης συνάφεια ). Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι το χειρότερο σενάριο δεν είναι στην πραγματικότητα το τέλος του κόσμου. Το να αργήσεις μόλις ένα εξάμηνο να πάρεις το μεταπτυχιακό, το να πετάξεις ένα κέικ, το να κάνεις μια άβολη συζήτηση με τους φίλους σου για να λύσετε μια παρεξήγηση, δεν είναι πράγματα που θα σε πάνε πίσω στη ζωή σου, ούτε η έλλειψη αυτών των σεναρίων θα σε πάει μπροστά.

Το θέμα βέβαια είναι ότι πρέπει να βρεις τι είδους φόβος σου προκαλεί αυτό το άγχος. Ο φόβος της προσωπικής αποτυχίας; Ο φόβος της κρίσης των άλλων; Το "αδικαιολόγητο" φαινομενικά κλάμα, έχει μια αιτία, δε σου ήρθε έτσι απλά μια μέρα. Μήπως κάτι καταπιέζεις και ένεκα και των συνθηκών αποκλεισμού αρχίζει να σκάει πια. Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και προσωπικό που θα πρέπει να το βρεις εσύ και δεν μπορεί κανείς εδώ να σε βοηθήσει.

Επίσης, το να συνταγογραφείτε σε κάποιον για το άγχος συμβουλές γκουγκλ τύπου "κάνε γυμναστική" και "μην αγχώνεσαι" είναι τουλάχιστον ηλίθιο και βοηθάει μόνο τον εαυτό σας να νιώσει καλά που νομίζει ότι βοήθησε κάποιον άνθρωπο, λολ.

Μαρπλ, καλό κουράγιο

 

[Scott]

Είμαι αγχώδεις για μικροπράγματα. Όπως έχουν δει πολλοί στο φορουμ αγχώνομαι για πολύ μικρά και πρακτικά θέματα (όπως το να αποφασίσω να στείλω ένα γράμμα ,να διαλέξω ποιον χυμό θέλω,να αγοράσω το ένα πράγμα ή το άλλο). Σε ότι έχει να κάνει με πολύ δύσκολες καταστάσεις και γεγονότα είμαι περίεργα ήρεμος.
Παλιά με έπιανε άγχος για τα πάντα,ως που μια ψυχολόγος στο στρατό με έκανε να καταλάβω πως αυτό το άγχος μπορεί να έρθει υπό έλεγχο. Πιο συγκεκριμένα μου είπε μια πρόταση που την θυμάμαι συνέχεια,και δε πρόκειται να την ξεχάσω "αν συμβεί το χειρότερο,δεν θα πεθάνεις και δεν θα συμβεί τίποτα χειρότερο" (το είπα και σε ένα άλλο ποστ αυτό αλλά με άλλα λόγια χαχα) και κάθε φορά που με πιάνει μεγάλο άγχος σκέφτομαι αυτό και ηρεμώ.

 

[Johnny15]

Πάρα πολύ. Πάμε παρακάτω.

 

[miss marple]

Ευχαριστώ όλους, τα ''άκουσα'' και θα τα επεξεργαστώ όλα.
Σπέσιαλ θενκς του @Ιππολύτη, μίλησε στην καρδιά μου το μήνυμά σου ρε

 

[Guest 209912]

Είναι τόοοοση η απελπισία μου που ξέθαψα το θέμα.

Θα ήθελα κάποια προσωπικά σας τιπς στη διαχείριση άγχους. Πάντα ήμουν αγχώδης, βασικά από τα 18, από το πανεπιστήμιο, στις πανελλήνιες ήμουν τέρας ψυχραιμίας, αλλά φέτος το κακό έχει παραγίνει. Ήδη από τον Αύγουστο, μετά από μια μέιτζορ αλλαγή στη ζωή μου και με πικ στην εξεταστική του μεταπτυχιακού, όπου το άγχος στην ξεπέρασε επίπεδο τελευταίας εξεταστικής για πτυχίο στο προπτυχιακό. Το θέμα είναι ότι πια έχω μόνιμο άγχος. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού (από τώρα, για το Μάη ), για κάτι που είπα στους φίλους μου και πώς θα το πάρουν, για το αν έκανα κάποιο λάθος στη δουλειά, για το αν θα μου φουσκώσει το κέικ (ξανά ). Με πιάνουν κλάματα αδικαιολόγητα σε άκυρες στιγμές και έχω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό. Σίγουρα και η όλη κατάσταση δε βοηθάει με την καραντίνα.

Με τη λογική, καταλαβαίνω τον παραλογισμό μου, προσπαθώ να εκλογικεύσω, να με ηρεμήσω, μπλα, μπλα, μπλα... ε, εις μάτην, με τη λογική το καταλαβαίνω αλλά στην πράξη....δεν αλλάζει τίποτα. Επίσης, αν και τα τελευταία δύο χρόνια που ξεπέρασα αρκετά την κακή πλευρά της ιντροβερτοσύνης μου, είναι δύο φίλοι μου που βοηθούσαν πολύ σε τέτοιες φάσεις, για πρώτη φορά, δενεεεν...

Αλήθεια θέλω να ακούσω τιπς

Τι tips θελεις; Πως να νιώσεις καλύτερα; Κάνε γυμναστική, πες τον πόνο σου στους φίλους του, άκου μουσική, δες καμία ταινία ξεχαστεις, η ακόμα πιο κλισέδικα "επικεντρώσου μόνο στα θετικα και μην σκέφτεσαι ότι σε ρίχνει".


Αν θες να βρεις ουσιαστικές λύσεις στ προβληματα σου ή μόνη επιλογή είναι η ενδοσκόπηση και η προσπάθεια να κατανοήσεις τις αλήθειες που βρίσκονται μέσα σου. Δεν μπορεί κανείς να σε βοηθήσει σε αυτό η να σου πει τι να κάνεις. Είναι καθαρά προσωπικό θέμα.

 

[Chem2000]

Το πόσο αγχώδης είμαι σίγουρα δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια.Μπορώ να αγχωθώ και να στρεσαριστώ κυριολεκτικά για τα πιο ασήμαντα πράγματα,για τα πιο ευτελή.Παλιότερα ήμουν χειρότερα,πλέον κάπως το ελέγχω αν και...τον τελευταίο καιρό,ίσως και λόγω καραντίνας νιώθω λίγο κάπως.Εδώ και 4 μήνες έχω κάνει ακμή.Θα μου πεις ε και;τι έγινε;η πρώτη είσαι ή η τελευταία;
Θα σας πω πως έχετε δίκιο.Δε μπορώ να με βλέπω στο καθρέφτη όμως.Κάνω θεραπεία αλλά δε νομίζω να με βοηθήσει.Κάθε φορά που βλέπω νέο σπυράκι,πανικοβάλλομαι,δε μπορώ να ηρεμήσω,με πιάνει τρομερό άγχος ότι θα γεμίσω εντελώς με σπυράκια παντού.Δεν ξέρω καν αν αυτό πιάνεται σαν άγχος ή σαν φοβία.Έχω γυρίσει σε πολλούς γιατρούς,από ενδοκρινολόγους για εξετάσεις εξειδικευμένες-μέχρι δερματολόγους,οι οποίοι μου λένε,προσπάθησε να ξεαγχωθείς και ακολούθα τη θεραπεία.Εμένα όμως με κατακλύζει αυτή η αρνητική ενέργεια κάθε μέρα.
Σκέφτομαι τη χειρότερη περίπτωση,τι θα γίνει αν γεμίσω με σπυριά;Θα μου απαντήσετε "ε τίποτα,απλά θα γεμίσεις με σπυριά".Για εμένα όμως δεν είναι τίποτα.Είναι επώδυνο πολύ,θα ντρέπομαι για τον εαυτό μου,για την εμφάνιση μου,για το πρόσωπο μου.Θα μου πεις "ποιος σε βλέπει τώρα,κλεισμένοι μέσα είμαστε".Δεν είναι μόνο το πως με βλέπουν οι άλλοι,αλλά το πως βλέπω κι εγώ εμένα.Κι εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα.Είναι λίγο αστείο που κάθομαι και αναλώνομαι σε αυτό,το γνωρίζω.Αλλά εμένα μου τρώει πολύ χρόνο από την καθημερινότητα μου δυστυχώς.Πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο που ή θα είμαι όλη μέρα μπροστά από τον καθρέφτη και θα ψάχνω την παραμικρή ατέλεια,ή θα αποφεύγω σαν το διάολο τον καθρέφτη ή θα ξυπνάω με άγχος το πρωί μη τυχόν θα έχω πετάξει κανένα καινούριο ή θα βλέπω σε όνειρα μου οτι έχω γεμίσει σπυράκια με πύον παντού που με πονάνε και με ενοχλούν.
Δυστυχώς η όλη φάση με τη καραντίνα δε με βοηθάει να ξεχαστώ.Και οι εναλλαγές διάθεσης πάνε και έρχονται.Τη μια σκέφτομαι εντάξει δε πειράζει,όλα καλά θα πάνε.Την επόμενη όμως πάλι τα ίδια.Κλάμματα,άγχος,στεναχώρια,ανορεξία.Το μόνο που θα φτιάξει το κέφι είναι να ξαναδώ το πρόσωπο μου όπως πριν.Αυτό όμως δε γίνεται δυστυχώς και ίσως σε εμένα να μη γίνει και ποτέ,αφού από τότε που άρχισε,δε βλέπω να καλυτερεύει καθόλου.
Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω όλα αυτά τέτοια ώρα.Έχω άτομα να μιλήσω,για αυτό παράπονο δεν έχω.Ο καθένας προσπαθεί να με βοηθήσει,να μου δώσει ελπίδα,να με κάνει να ξεχαστώ,αλλά σοβαρά ότι και να κάνω,αυτό νιώθω ότι με κυνηγάει.Είτε διαβάσω,είτε δω ταινία,είτε μιλήσω,είτε γελάσω με κάτι άλλο.Είναι πάντα εκεί,δε φεύγει.Δε ξέρω αν καλυτερεύσει ή όχι.Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω και τον ψυχολογικό αντίκτυπο αυτής της κατάστασης.

 

[EvanescenceQ]

Το πόσο αγχώδης είμαι σίγουρα δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια.Μπορώ να αγχωθώ και να στρεσαριστώ κυριολεκτικά για τα πιο ασήμαντα πράγματα,για τα πιο ευτελή.Παλιότερα ήμουν χειρότερα,πλέον κάπως το ελέγχω αν και...τον τελευταίο καιρό,ίσως και λόγω καραντίνας νιώθω λίγο κάπως.Εδώ και 4 μήνες έχω κάνει ακμή.Θα μου πεις ε και;τι έγινε;η πρώτη είσαι ή η τελευταία;
Θα σας πω πως έχετε δίκιο.Δε μπορώ να με βλέπω στο καθρέφτη όμως.Κάνω θεραπεία αλλά δε νομίζω να με βοηθήσει.Κάθε φορά που βλέπω νέο σπυράκι,πανικοβάλλομαι,δε μπορώ να ηρεμήσω,με πιάνει τρομερό άγχος ότι θα γεμίσω εντελώς με σπυράκια παντού.Δεν ξέρω καν αν αυτό πιάνεται σαν άγχος ή σαν φοβία.Έχω γυρίσει σε πολλούς γιατρούς,από ενδοκρινολόγους για εξετάσεις εξειδικευμένες-μέχρι δερματολόγους,οι οποίοι μου λένε,προσπάθησε να ξεαγχωθείς και ακολούθα τη θεραπεία.Εμένα όμως με κατακλύζει αυτή η αρνητική ενέργεια κάθε μέρα.
Σκέφτομαι τη χειρότερη περίπτωση,τι θα γίνει αν γεμίσω με σπυριά;Θα μου απαντήσετε "ε τίποτα,απλά θα γεμίσεις με σπυριά".Για εμένα όμως δεν είναι τίποτα.Είναι επώδυνο πολύ,θα ντρέπομαι για τον εαυτό μου,για την εμφάνιση μου,για το πρόσωπο μου.Θα μου πεις "ποιος σε βλέπει τώρα,κλεισμένοι μέσα είμαστε".Δεν είναι μόνο το πως με βλέπουν οι άλλοι,αλλά το πως βλέπω κι εγώ εμένα.Κι εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα.Είναι λίγο αστείο που κάθομαι και αναλώνομαι σε αυτό,το γνωρίζω.Αλλά εμένα μου τρώει πολύ χρόνο από την καθημερινότητα μου δυστυχώς.Πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο που ή θα είμαι όλη μέρα μπροστά από τον καθρέφτη και θα ψάχνω την παραμικρή ατέλεια,ή θα αποφεύγω σαν το διάολο τον καθρέφτη ή θα ξυπνάω με άγχος το πρωί μη τυχόν θα έχω πετάξει κανένα καινούριο ή θα βλέπω σε όνειρα μου οτι έχω γεμίσει σπυράκια με πύον παντού που με πονάνε και με ενοχλούν.
Δυστυχώς η όλη φάση με τη καραντίνα δε με βοηθάει να ξεχαστώ.Και οι εναλλαγές διάθεσης πάνε και έρχονται.Τη μια σκέφτομαι εντάξει δε πειράζει,όλα καλά θα πάνε.Την επόμενη όμως πάλι τα ίδια.Κλάμματα,άγχος,στεναχώρια,ανορεξία.Το μόνο που θα φτιάξει το κέφι είναι να ξαναδώ το πρόσωπο μου όπως πριν.Αυτό όμως δε γίνεται δυστυχώς και ίσως σε εμένα να μη γίνει και ποτέ,αφού από τότε που άρχισε,δε βλέπω να καλυτερεύει καθόλου.
Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω όλα αυτά τέτοια ώρα.Έχω άτομα να μιλήσω,για αυτό παράπονο δεν έχω.Ο καθένας προσπαθεί να με βοηθήσει,να μου δώσει ελπίδα,να με κάνει να ξεχαστώ,αλλά σοβαρά ότι και να κάνω,αυτό νιώθω ότι με κυνηγάει.Είτε διαβάσω,είτε δω ταινία,είτε μιλήσω,είτε γελάσω με κάτι άλλο.Είναι πάντα εκεί,δε φεύγει.Δε ξέρω αν καλυτερεύσει ή όχι.Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω και τον ψυχολογικό αντίκτυπο αυτής της κατάστασης.

Καταλαβαινω. Το να τα ξεχασεις τερμα δεν παιζει καθολου? Σαν να ειναι βρε παιδι μου κατι απλο που απλα θα κάνει τον κυκλο του θα επουλωθει και θα φυγει. Σε καταλαβαινω τα εχω ζησει στην εφηβεια μου αυτα τοτε ημουν οπως εσυ, αλλα απο ενα σημειο κι επειτα το παίρνεις απόφαση, λες ενα δεν γαμ... ται εγω θα συνεχισω να ζω.
Και αυτο να κανεις.
Πιστευω οτι οσο εστιαζεις εκει δεν πρόκειται να φυγει γρηγορα θα αργησει και ειναι κατι που στο ειπαν και οι δερματολογοι.
Απλα δες το οπως κανουμε συντηρηση σε ενα αμαξι για να γινει αποδοτικοτερο. Κανε τη θεραπεια σου.
Κανε και λιγο αυτοσαρκασμο βρε κοριτσι μου βοηθαει πολυ.
Σε βγαζει απο ολη αυτη την αγχωτική κατασταση που περιγραφεις το να αυτοσαρκαζεσαι.
Δοκιμασε το και αρχισε να γελας με την καρδια σου.
Θα δεις αυτοματα ποσο θα σου φτιαξει και η διαθεση και η οπτικη και ολα.
Σιγουρα ειμαστε εξω απο το προβλημα του καθενος. Απλες γνωμες γράφουμε.
Σιγουρα δεν βιωνουμε οπως εσύ.
Ομως τα περασαμε και ειδαμε οτι δεν βγαινει κατι στην τελικη ουτε με το πολυ αγχος ουτε με την πολυ στεναχωρια. Αυτοκαταστρεφεσαι αργα. Αυτο γινεται και αμα αγχωνεσαι και αμα στεναχωριεσαι υπερβολικα.
Οποτε τι μένει?
Να εισαι καλα να περνας οπως θες και σου αρεσει στην καθημερινοτητα σου και ολα θα φτιαξουν. Και τα σπυριά θα φύγουν.

 

[Nelliel]

Επίσης, το να συνταγογραφείτε σε κάποιον για το άγχος συμβουλές γκουγκλ τύπου "κάνε γυμναστική" και "μην αγχώνεσαι" είναι τουλάχιστον ηλίθιο και βοηθάει μόνο τον εαυτό σας να νιώσει καλά που νομίζει ότι βοήθησε κάποιον άνθρωπο, λολ.

Μαρπλ, καλό κουράγιο

Η γυμναστική βοηθάει. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Βοηθάει. 1-2 ώρες περπάτημα, μισή ώρα τρέξιμο. Δεν της είπαμε να πάρει φάρμακα. Ούτε θα βγάλει σπυρια αν γυμναστει. Αμέσως να σχολιάσετε αρνητικά λες και είπαμε κάτι κακό.

 

[Aura]

Σκέφτομαι τη χειρότερη περίπτωση,τι θα γίνει αν γεμίσω με σπυριά;Θα μου απαντήσετε "ε τίποτα,απλά θα γεμίσεις με σπυριά".Για εμένα όμως δεν είναι τίποτα.Είναι επώδυνο πολύ,θα ντρέπομαι για τον εαυτό μου,για την εμφάνιση μου,για το πρόσωπο μου.Θα μου πεις "ποιος σε βλέπει τώρα,κλεισμένοι μέσα είμαστε".Δεν είναι μόνο το πως με βλέπουν οι άλλοι,αλλά το πως βλέπω κι εγώ εμένα.Κι εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα.Είναι λίγο αστείο που κάθομαι και αναλώνομαι σε αυτό,το γνωρίζω.

Πιο επώδυνο είναι αυτό το άγχος παρά η συγκεκριμένη συμφορά που θα σε βρει . Αν σκεφτείς μια τραγωδία που θα μπορούσε να σε βρει και αυτό, αυτό θα πάει πολύ πιο κάτω στη λίστα και όντως θα δεις ότι είναι ένα τίποτα για σένα. Δηλαδή μπορεί να μη το έχεις εκλογικεύσει και τόσο καλά, εξακολουθείς με τη λογική σου να λες ότι είναι κάτι σημαντικό που ίσως να ήταν και το πρώτο βήμα να λύσουμε κάτι. Είναι περισσότερο δηλαδή να σε απασχολεί η ακμή , παρά το άγχος αυτό που ντάξει για την ακμή ή την αποτυχία στις εξετάσεις ή οτιδήποτε αν κάνουμε αυτό που πρέπει πρακτικά, από εκεί και έπειτα τι άλλο να κάνουμε.

Η γυμναστική βοηθάει.

Νταξει αυτό είναι σωστό εδώ που τα λέμε και διατροφή και γυμναστική είναι μεγάλο κομμάτι που αφορούν τα ψυχικά νοσήματα, ότι αντιμετωπίζεις κάτι ολιστικά ας πούμε και σωματικά ( φάρμακα, γυμναστική, βιταμίνες ) και ψυχικά( ψυχοθεραπεία, έλεγχος σκέψεων) .

 

[Nelliel]

Effects of physical exercise on anxiety, depression, and sensitivity to stress: A unifying theory

Until recently, claims for the psychological benefits of physical exercise have tended to precede supportive evidence. Acutely, emotional effects of e…

www.sciencedirect.com

Exercise, Stress Resistance, and Central Serotonergic Systems

Voluntary exercise reduces the incidence of stress-related psychiatric disorders in humans and prevents serotonin-dependent behavioral consequences of stress in rodents. Evidence reviewed herein is consistent with the hypothesis that exercise increases ...

www.ncbi.nlm.nih.gov

An examination of the anxiolytic effects of exercise for people with anxiety and stress-related disorders: A meta-analysis

The literature regarding exercise for people with established anxiety disorders is equivocal. To address this issue, we conducted a systematic review …

www.sciencedirect.com

APA PsycNet

psycnet.apa.org

Ορίστε και μερικά peer reviewed άρθρα για όσους κριτικάρουν την άσκηση.

 

[Chem2000]

Καταλαβαινω. Το να τα ξεχασεις τερμα δεν παιζει καθολου? Σαν να ειναι βρε παιδι μου κατι απλο που απλα θα κάνει τον κυκλο του θα επουλωθει και θα φυγει. Σε καταλαβαινω τα εχω ζησει στην εφηβεια μου αυτα τοτε ημουν οπως εσυ, αλλα απο ενα σημειο κι επειτα το παίρνεις απόφαση, λες ενα δεν γαμ... ται εγω θα συνεχισω να ζω.
Και αυτο να κανεις.
Πιστευω οτι οσο εστιαζεις εκει δεν πρόκειται να φυγει γρηγορα θα αργησει και ειναι κατι που στο ειπαν και οι δερματολογοι.
Απλα δες το οπως κανουμε συντηρηση σε ενα αμαξι για να γινει αποδοτικοτερο. Κανε τη θεραπεια σου.
Κανε και λιγο αυτοσαρκασμο βρε κοριτσι μου βοηθαει πολυ.
Σε βγαζει απο ολη αυτη την αγχωτική κατασταση που περιγραφεις το να αυτοσαρκαζεσαι.
Δοκιμασε το και αρχισε να γελας με την καρδια σου.
Θα δεις αυτοματα ποσο θα σου φτιαξει και η διαθεση και η οπτικη και ολα.
Σιγουρα ειμαστε εξω απο το προβλημα του καθενος. Απλες γνωμες γράφουμε.
Σιγουρα δεν βιωνουμε οπως εσύ.
Ομως τα περασαμε και ειδαμε οτι δεν βγαινει κατι στην τελικη ουτε με το πολυ αγχος ουτε με την πολυ στεναχωρια. Αυτοκαταστρεφεσαι αργα. Αυτο γινεται και αμα αγχωνεσαι και αμα στεναχωριεσαι υπερβολικα.
Οποτε τι μένει?
Να εισαι καλα να περνας οπως θες και σου αρεσει στην καθημερινοτητα σου και ολα θα φτιαξουν. Και τα σπυριά θα φύγουν.

Προσπαθώ να το ξεχάσω όσο μπορώ.Δεν είναι τόσο εύκολο για μένα βέβαια.Γνωρίζω οτι δεν είναι καν τόσο σοβαρό.Απλά όταν ποτέ δεν είχες πρόβλημα με σπυράκια,δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί.Και όλο αυτό σε αγχώνει παραπάνω.Προσπαθώ γενικά να διαβάσω για τη σχολή,να δω καμιά ταινία να ησυχάσω,καμιά σειρά.Κάνω και γυμναστική πού και πού.Αλλά αυτό το αίσθημα όταν κοιτάς το πρόσωπο σου στο καθρέφτη και τα βλέπεις,είναι τόοοοσο ψυχοφθόρο.Θα μου πεις "καλά σιγά,τι να πει και η κοπέλα που της έριξαν οξύ στο πρόσωπο,εκείνης δε θα διορθωθεί ποτέ το πρόβλημα".Έχεις δίκιο θα σου πω.Είμαι αχάριστη.Θα έπρεπε να βλέπω και τη χειρότερη εκδοχή και όχι πάντα τη καλύτερη,που είναι να έχω αψεγάδιαστο δέρμα.
Τώρα σχετικά με τον αυτοσαρκασμό,αυτό προσπαθώ να κάνω.Το παίρνω λίγο στη πλάκα,λέω "χα έβγαλα κι άλλο σπυράκι".Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πόσο με ενοχλεί αλλά πλέον προσπαθώ να μη δείχνω οτι με πειράζει τόσο,ανεξάρτητα που όντως όταν βλέπω σπυράκι,νιώθω απογοήτευση.Τους έχω κουράσει και αυτούυυυυυυυυυς πάρα πολύ,ασυζητητί.Όλες μου οι φίλες εντωμεταξύ έχουν γυρίσει πίσω στη φοιτητούπολή,εγώ όμως το καθυστερώ όσο δε πάει,γιατί ενδόμυχα δε θέλω να με δουν έτσι.Κανείς βασικά-μήδε αυτές-μήδε οποιοσδήποτε άλλος εκεί πέρα.Η μία γνωρίζει το λόγο που συνέχεια αναβάλλω τον ερχομό μου ακόμα και αν δε το λέει ευθέως,το καταλαβαίνει.Είναι γενικά πολύ περίεργη κατάσταση.
Το ξέρω οτι αυτοκαταστρέφομαι.Και απομακρύνω άτομα από δίπλα μου.Αλλά με έχει καταβάλει τόσο πολύ η όλη φάση που και πίσω να γυρίσω(βλ.στη φοιτητούπολη) δε νομίζω οτι θα μου φτιάξει το κέφι.Πολύ απλά γιατί νιώθω ότι θα με βλέπουν σε αυτό το χάλι και θα με σχολιάζουν.Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω έτσι για τον εαυτό μου,πάντα είχα μικροανασφάλειες αλλά πλέον έχει καταντήσει κουραστικό.Στο μόνο που ελπίζω είναι όντως σταδιακά να δω βελτίωση.

Πιο επώδυνο είναι αυτό το άγχος παρά η συγκεκριμένη συμφορά που θα σε βρει . Αν σκεφτείς μια τραγωδία που θα μπορούσε να σε βρει και αυτό, αυτό θα πάει πολύ πιο κάτω στη λίστα και όντως θα δεις ότι είναι ένα τίποτα για σένα. Δηλαδή μπορεί να μη το έχεις εκλογικεύσει και τόσο καλά, εξακολουθείς με τη λογική σου να λες ότι είναι κάτι σημαντικό που ίσως να ήταν και το πρώτο βήμα να λύσουμε κάτι. Είναι περισσότερο δηλαδή να σε απασχολεί η ακμή , παρά το άγχος αυτό που ντάξει για την ακμή ή την αποτυχία στις εξετάσεις ή οτιδήποτε αν κάνουμε αυτό που πρέπει πρακτικά, από εκεί και έπειτα τι άλλο να κάνουμε.

Έχεις δίκιο.Υπάρχουν πολύ πιο σκληρά πράγματα από αυτό.Θανάτοι,οικονομικές δυσκολίες.Προσπαθώ να δω το λογικό της υπόθεσης,ότι όντως είναι κάτι το οποίο λογικά θα φύγει,και λύνεται.Αλλά ζω μέσα στην αβεβαιότητα,κανείς δε μπορεί να μου εγγυηθεί ότι θα φύγουν.Ξέρω ότι οι γιατροί θεοί δεν είναι.Ίσως και αυτό να με προβληματίζει πιο πολύ.
Ναι το ίδιο το άγχος είναι πιο επώδυνο από τα ίδια τα σπυράκια.Τα σπυράκια πονάνε σε ένα σημείο.Αλλά το άγχος και η στεναχώρια σε κάνουν εν μέρη να πονάς παντού.Απλά ίσως η όλη φάση με τα σπυράκια μαζί με την καραντίνα,μου δημιουργούν ένα αίσθημα ότι δεν αντέχω άλλο.Αυτό που σκέφτομαι είναι πως ίσως η ακμή είναι η αφορμή για το άγχος και η στεναχώρια αλλά δυστυχώς όχι η αιτία αυτού.Ίσως χρειάζεται ενδοσκόπηση.

 

[Guest 749981]

Θα μου πεις "καλά σιγά,τι να πει και η κοπέλα που της έριξαν οξύ στο πρόσωπο,εκείνης δε θα διορθωθεί ποτέ το πρόβλημα".Έχεις δίκιο θα σου πω.Είμαι αχάριστη.Θα έπρεπε να βλέπω και τη χειρότερη εκδοχή και όχι πάντα τη καλύτερη,που είναι να έχω αψεγάδιαστο δέρμα.

Δεν είσαι αχάριστη @Giota2000, αλλά ζεις σε μια κοινωνία που κρίνει πράγματα βάσει της εμφάνισης και μάλλον έχεις προγραμματιστεί να νιώθεις άσχημα όταν βλέπεις κάτι που δε σου αρέσει πάνω σου.

 

[Chem2000]

Δεν είσαι αχάριστη @Giota2000, αλλά ζεις σε μια κοινωνία που κρίνει πράγματα βάσει της εμφάνισης και μάλλον έχεις προγραμματιστεί να νιώθεις άσχημα όταν βλέπεις κάτι που δε σου αρέσει πάνω σου.

Πολύ πιθανόν.Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι παλιότερα κανείς δεν έδινε τόση βάση σε όλα αυτά.Να έφταιγε το γεγονός ότι τότε δεν υπήρχαν social media?Πολύ πιθανόν.Συγγενής μου που τώρα κοντεύει τα 60 είχε περάσει σοβαρή κυστική ακμή στην εφηβεία.Εντάξει μερικά πειράγματα είχε,αλλά το έβλεπε πολύ φυσιολογικά και δεν ένιωθε γενικά πολύ άσχημα.Και ήταν και γυναίκα.Η ακμή εν τέλει έφυγε από μόνη της σε εκείνη.Αν βρισκόμασταν στο 2021 όμως ίσως και εκείνη να ένιωθε το ίδιο με εμένα.Γιατί τώρα όλα πρέπει να είναι αψεγάδιαστα.Όχι γιατί το επιτάσσει κανείς,αλλά επειδή έτσι νιώθεις μέσα σου.
Κάτι άσχετο αλλά σχετικό και το παρατηρώ καιρό,και θέλω να ρωτήσω.

 

[meetmeinmontauk]

Πολύ πιθανόν.Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι παλιότερα κανείς δεν έδινε τόση βάση σε όλα αυτά.Να έφταιγε το γεγονός ότι τότε δεν υπήρχαν social media?Πολύ πιθανόν.Συγγενής μου που τώρα κοντεύει τα 60 είχε περάσει σοβαρή κυστική ακμή στην εφηβεία.Εντάξει μερικά πειράγματα είχε,αλλά το έβλεπε πολύ φυσιολογικά και δεν ένιωθε γενικά πολύ άσχημα.Και ήταν και γυναίκα.Η ακμή εν τέλει έφυγε από μόνη της σε εκείνη.Αν βρισκόμασταν στο 2021 όμως ίσως και εκείνη να ένιωθε το ίδιο με εμένα.Γιατί τώρα όλα πρέπει να είναι αψεγάδιαστα.Όχι γιατί το επιτάσσει κανείς,αλλά επειδή έτσι νιώθεις μέσα σου.
Κάτι άσχετο αλλά σχετικό και το παρατηρώ καιρό,και θέλω να ρωτήσω.

Γλυκό μου κορίτσι, δεν φταίει η κοινωνία. Πως ξέρεις με σιγουριά πως παλιότερα δεν έδινε κανείς τόση βάση στο φαίνεσθαι;

Στην σύγκριση που κάνεις με την συγγενή σου, δεν βλέπω διαφορετικές κοινωνίες αλλά διαφορετικές προσωπικότητες. Αρχικά, δεν ξέρεις πως μπορεί να ένιωθε τότε για την ακμή της η γυναίκα. Δεν ήσουν και δεν γίνεται να μπεις στο μυαλό της. Αλλά ακόμη και να το αντιμετώπισε πιο ψύχραιμα από εσένα, τι με αυτό; Σημαίνει ότι είναι λόγος να συγκρίνεσαι;

Ας μην κάνουμε λογικά άλματα. Είσαι μικρή κοπέλα (νιώθω σαν θειά τώρα που το έγραψα αυτό, λες κι εγώ είμαι μεγάλη ας πούμε), είναι λογικό να σ' ενδιαφέρει η εμφάνισή σου και να σ' ενοχλεί η ακμή που στην "χαλάει". Ακολούθησε τις συμβουλές του γιατρού σου και όλα θα πάνε καλά.

 

[Guest 209912]

Το πόσο αγχώδης είμαι σίγουρα δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια.Μπορώ να αγχωθώ και να στρεσαριστώ κυριολεκτικά για τα πιο ασήμαντα πράγματα,για τα πιο ευτελή.Παλιότερα ήμουν χειρότερα,πλέον κάπως το ελέγχω αν και...τον τελευταίο καιρό,ίσως και λόγω καραντίνας νιώθω λίγο κάπως.Εδώ και 4 μήνες έχω κάνει ακμή.Θα μου πεις ε και;τι έγινε;η πρώτη είσαι ή η τελευταία;
Θα σας πω πως έχετε δίκιο.Δε μπορώ να με βλέπω στο καθρέφτη όμως.Κάνω θεραπεία αλλά δε νομίζω να με βοηθήσει.Κάθε φορά που βλέπω νέο σπυράκι,πανικοβάλλομαι,δε μπορώ να ηρεμήσω,με πιάνει τρομερό άγχος ότι θα γεμίσω εντελώς με σπυράκια παντού.Δεν ξέρω καν αν αυτό πιάνεται σαν άγχος ή σαν φοβία.Έχω γυρίσει σε πολλούς γιατρούς,από ενδοκρινολόγους για εξετάσεις εξειδικευμένες-μέχρι δερματολόγους,οι οποίοι μου λένε,προσπάθησε να ξεαγχωθείς και ακολούθα τη θεραπεία.Εμένα όμως με κατακλύζει αυτή η αρνητική ενέργεια κάθε μέρα.
Σκέφτομαι τη χειρότερη περίπτωση,τι θα γίνει αν γεμίσω με σπυριά;Θα μου απαντήσετε "ε τίποτα,απλά θα γεμίσεις με σπυριά".Για εμένα όμως δεν είναι τίποτα.Είναι επώδυνο πολύ,θα ντρέπομαι για τον εαυτό μου,για την εμφάνιση μου,για το πρόσωπο μου.Θα μου πεις "ποιος σε βλέπει τώρα,κλεισμένοι μέσα είμαστε".Δεν είναι μόνο το πως με βλέπουν οι άλλοι,αλλά το πως βλέπω κι εγώ εμένα.Κι εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα.Είναι λίγο αστείο που κάθομαι και αναλώνομαι σε αυτό,το γνωρίζω.Αλλά εμένα μου τρώει πολύ χρόνο από την καθημερινότητα μου δυστυχώς.Πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο που ή θα είμαι όλη μέρα μπροστά από τον καθρέφτη και θα ψάχνω την παραμικρή ατέλεια,ή θα αποφεύγω σαν το διάολο τον καθρέφτη ή θα ξυπνάω με άγχος το πρωί μη τυχόν θα έχω πετάξει κανένα καινούριο ή θα βλέπω σε όνειρα μου οτι έχω γεμίσει σπυράκια με πύον παντού που με πονάνε και με ενοχλούν.
Δυστυχώς η όλη φάση με τη καραντίνα δε με βοηθάει να ξεχαστώ.Και οι εναλλαγές διάθεσης πάνε και έρχονται.Τη μια σκέφτομαι εντάξει δε πειράζει,όλα καλά θα πάνε.Την επόμενη όμως πάλι τα ίδια.Κλάμματα,άγχος,στεναχώρια,ανορεξία.Το μόνο που θα φτιάξει το κέφι είναι να ξαναδώ το πρόσωπο μου όπως πριν.Αυτό όμως δε γίνεται δυστυχώς και ίσως σε εμένα να μη γίνει και ποτέ,αφού από τότε που άρχισε,δε βλέπω να καλυτερεύει καθόλου.
Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω όλα αυτά τέτοια ώρα.Έχω άτομα να μιλήσω,για αυτό παράπονο δεν έχω.Ο καθένας προσπαθεί να με βοηθήσει,να μου δώσει ελπίδα,να με κάνει να ξεχαστώ,αλλά σοβαρά ότι και να κάνω,αυτό νιώθω ότι με κυνηγάει.Είτε διαβάσω,είτε δω ταινία,είτε μιλήσω,είτε γελάσω με κάτι άλλο.Είναι πάντα εκεί,δε φεύγει.Δε ξέρω αν καλυτερεύσει ή όχι.Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω και τον ψυχολογικό αντίκτυπο αυτής της κατάστασης.

Κάθε πρόβλημα έχει μια αλήθεια. Η "αλήθεια" αυτή είναι η μοναδική πηγή από την οποία πηγάζει το πρόβλημα αυτό και όταν την ανακαλύψεις και την κατανοήσεις το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του, χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα.

Αυτό που σου λένε όλοι συμπεριλαμβανομένων και των γιατρών "να ξεχαστείς"¨είναι μια μπούρδα και όπως βλέπεις και η ίδια δεν δουλεύει για κανένα λόγο.

Η αλήθεια αυτή είναι μέσα σου και κατά βάσιν την γνωρίζεις, απλά δεν θέλεις να την δεις γιατί είναι κρυμμένη πίσω από πράγματα που έχεις βάλει κάτω από το χαλί και δεν θέλεις να τα κοιτάξεις.

Το πρόβλημα σου θα λυθεί οριστικά όταν κοιτάξεις μέσα σου αποφασισμένη να βρεις αυτήν την αλήθεια. Είναι τόσο απλό.

 

[Chem2000]

Κάθε πρόβλημα έχει μια αλήθεια. Η "αλήθεια" αυτή είναι η μοναδική πηγή από την οποία πηγάζει το πρόβλημα αυτό και όταν την ανακαλύψεις και την κατανοήσεις το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του, χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα.

Αυτό που σου λένε όλοι συμπεριλαμβανομένων και των γιατρών "να ξεχαστείς"¨είναι μια μπούρδα και όπως βλέπεις και η ίδια δεν δουλεύει για κανένα λόγο.

Η αλήθεια αυτή είναι μέσα σου και κατά βάσιν την γνωρίζεις, απλά δεν θέλεις να την δεις γιατί είναι κρυμμένη πίσω από πράγματα που έχεις βάλει κάτω από το χαλί και δεν θέλεις να τα κοιτάξεις.

Το πρόβλημα σου θα λυθεί οριστικά όταν κοιτάξεις μέσα σου αποφασισμένη να βρεις αυτήν την αλήθεια. Είναι τόσο απλό.

Την αλήθεια την γνωρίζω πίστευω,ναι.Έχω κόμπλεξ με το τι θα πουν οι άλλοι όταν με βλέπουν όπως με βλέπουν τέλος πάντων.Αλλά σίγουρα και εγώ η ίδια δε μπορώ να το διαχειριστώ καθόλου.

 

[Guest 209912]

Την αλήθεια την γνωρίζω πίστευω,ναι.Έχω κόμπλεξ με το τι θα πουν οι άλλοι όταν με βλέπουν όπως με βλέπουν τέλος πάντων.Αλλά σίγουρα και εγώ η ίδια δε μπορώ να το διαχειριστώ καθόλου.

Σκάψε πιο βαθειά. Γιατί σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι όταν σε δούν?

 

[Chem2000]

Ίσως επειδή εγώ η ίδια δε βλέπω τον εαυτό μου όπως είναι αλλά όπως τον βλέπουν οι άλλοι;