Απώλεια: Πως μπορούμε να μην αγχωνόμαστε για αυτή, πριν αυτή συμβεί;

[Valder]

Ενα θέμα που με απασχολεί, είναι η απώλεια (ανθρώπων, ζώου κλπ) με την εννοια οτι και εγω μεγαλώνω ηλικιακά και οι άλλοι γύρω μου που αγαπώ.

Και καλά με εμένα, καλώς ή κακώς και με τη νομοτελειακή κάποτε αποχώρησή μου από τον μάταιο τούτο κόσμο δεν ασχολούμαι.

Ομως, είδα τους παππουδες μου να φεύγουν. Καθε ενας απο τους δυο θανάτους ήταν ενα μικρό ή και μεγαλύτερο (μάλλον μεγαλύτερο απλώς πιο διάσπαρτο χρονικά) σοκ. Τώρα βλέπω τη γάτα μου να μεγαλώνει και να παθαινει χρόνιες ασθένειες που να προδίδουν οτι κι αυτό ενα θνητό πλάσμα ειναι και μια μέρα θα ζήσω χωρίς εκείνον.

Οι γονείς μου, ομοίως. Βλέπω αποδυνάμωση και άλλα σημάδια, που με στενοχωρούν.

Σκεφτόμουν λοιπόν, ορμώμενος κι από μια στωική θεώρηση των πραγμάτων περι ασημαντότητας, γιατί δεν μπορώ να πάψω να ταλαιπωρώ το μυαλό μου με αυτή την (αρνητικώς εννοουμενη) προσμονή για τις μελλοντικές απώλειες. Ειναι κατι που με βασανίζει τακτικά, και κατα εναν τροπο ειναι αχρείαστο άγχος, γιατί πολύ απλά δεν έχει επέλθει η εκάστοτε απώλεια ακόμη (και μακάρι να μην έρθει για πολύ ακόμα).

Οπως λεει και ο Μάρκος Αυρήλιος γι αυτό το δανεικό βάρος απο το μέλλον, είναι ένα άχρηστο άγχος, θα αγχωθούμε την κατάλληλη στιγμή.

Γιατί μας συμβαίνει κάτι τέτοιο και πως μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλό μας να μην σκέφτεται έτσι;

Πως μπορούμε να πάψουμε να αγχωνομαστε για τα νομοτελειακά μελλοντικά γεγονότα και να απολαύσουμε τη στιγμή, ειδικά έχοντας τη γνώση πως αυτά θα συμβούν;

 

[paskmak]

Ενα θέμα που με απασχολεί, είναι η απώλεια (ανθρώπων, ζώου κλπ) με την εννοια οτι και εγω μεγαλώνω ηλικιακά και οι άλλοι γύρω μου που αγαπώ.

Και καλά με εμένα, καλώς ή κακώς και με τη νομοτελειακή κάποτε αποχώρησή μου από τον μάταιο τούτο κόσμο δεν ασχολούμαι.

Ομως, είδα τους παππουδες μου να φεύγουν. Καθε ενας απο τους δυο θανάτους ήταν ενα μικρό ή και μεγαλύτερο (μάλλον μεγαλύτερο απλώς πιο διάσπαρτο χρονικά) σοκ. Τώρα βλέπω τη γάτα μου να μεγαλώνει και να παθαινει χρόνιες ασθένειες που να προδίδουν οτι κι αυτό ενα θνητό πλάσμα ειναι και μια μέρα θα ζήσω χωρίς εκείνον.

Οι γονείς μου, ομοίως. Βλέπω αποδυνάμωση και άλλα σημάδια, που με στενοχωρούν.

Σκεφτόμουν λοιπόν, ορμώμενος κι από μια στωική θεώρηση των πραγμάτων περι ασημαντότητας, γιατί δεν μπορώ να πάψω να ταλαιπωρώ το μυαλό μου με αυτή την (αρνητικώς εννοουμενη) προσμονή για τις μελλοντικές απώλειες. Ειναι κατι που με βασανίζει τακτικά, και κατα εναν τροπο ειναι αχρείαστο άγχος, γιατί πολύ απλά δεν έχει επέλθει η εκάστοτε απώλεια ακόμη (και μακάρι να μην έρθει για πολύ ακόμα).

Οπως λεει και ο Μάρκος Αυρήλιος γι αυτό το δανεικό βάρος απο το μέλλον, είναι ένα άχρηστο άγχος, θα αγχωθούμε την κατάλληλη στιγμή.

Γιατί μας συμβαίνει κάτι τέτοιο και πως μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλό μας να μην σκέφτεται έτσι;

Πως μπορούμε να πάψουμε να αγχωνομαστε για τα νομοτελειακά μελλοντικά γεγονότα και να απολαύσουμε τη στιγμή, ειδικά έχοντας τη γνώση πως αυτά θα συμβούν;

Αν θέλεις την hardcore μέθοδο και δεν είσαι τόσο ευαίσθητος :
Πήγαινε σε νοσοκομεία , σε βαριά άρρωστους, μελλοθάνατους, οσο περισσότερο μπορείς . Μίλα μαζί τους , σκέψου , σύγκρινε τις ιστορίες τους ( ακόμα τις προσωπικές δικές σου ή γνωστών/συγγενών σου ) . Οι άνθρωποι αυτοί για σένα είναι ξένοι, και όσο και να λυπηθείς , θα παραμείνουν ξένοι και τελικά αδιάφοροι.

Έτσι μπαίνεις σ ένα mindset όπου συλλογίζεσαι πιο πρακτικά και ζωντανά του τι είναι αρρώστια , φθαρτοτητα , και απώλεια . Θ αναλογιστείς το πόσο τυχαία είναι η ζωή και το πόσο γρήγορα αυτή μπορεί ν αλλάξει, για τον καθένα . Κάποτε θα καταλάβεις ότι όσο και ο,τι και να κάνεις, παραμένεις φθαρτός και κάποτε όλα για όλους τελειώνουν (τόσο για σένα , όσο πολύ περισσότερο για τους γηραιότερους).

Απο πρακτικής άποψης αυτά. Από θεωρητικής , καλά είσαι και ανάφερες τους στωικούς, βοηθανε πολύ. Οπως και η κλασική ορθόδοξη θεολογία: κάνε εσύ το καλό και δίκαιο, το ορθό, κατά την φύση σου , και όλα τ άλλα ας τα σ αυτόν που σε Βάλε σ αυτόν τον δρομο( τον δημιουργό). Πρακτικά, μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε.

Προσωπικά, όταν αναλογίζομαι το τέλος το δικό μου ( ή αγαπημένων μου) , δεν με λυπεί και τόσο: τουλάχιστον , πλέον , σε θεωρητικό επίπεδο. Θεωρώ το τέλος της ζωής, πολύ περισσότερο ως λύτρωση και πύλη εισόδου για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο , χωρίς πόνο, λύπη, φθαρτότητά, και αρρώστια . Δεν θεωρώ αυτόν τον κόσμο ως το απόλυτο . Πώς μπορεί ένας κόσμος γεμάτο στην αδικία, κακία, και εκμετάλλευση, να είναι η πραγματικότητα; Δεν νομίζω να προοριστήκαμε για κάτι τέτοιο, δεν νομίζω να πλαστήκαμε γι αυτό το ψεύτικο τέλμα, από τον δημιουργό μας .


Ίσως είναι απλά παρηγοριά , πάντως , όταν κλείνει ένας άνθρωπος τα μάτια , πράγματι , δεν νιώθει άλλο σωματικό πόνο και έχει απαλλαχθεί από την μιαρή υπόσταση του φθαρτού κόσμου τούτου. Αυτό και μόνο, το θεωρώ ως λύτρωση , στην τελικη.

 

[Himela]

Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος να μην αγχώνεται για αυτό το θέμα, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Όσες θεωρίες κι αν φτιαχτούν, είναι από τα ελάχιστα ζητήματα στα οποία η πράξη ποτέ δε θα ακολουθήσει τη θεωρία. Μπορεί κάποιος να είναι αναίσθητος και να μη νοιάζεται, αλλά αυτό δε θα το έλεγα κάτι φυσιολογικό. Το φυσιολογικό είναι να αγχωνόμαστε για το μέλλον . Ζηλεύω τα ζώα που δεν έχουν γνώση της σιγουριάς του θανάτου. Όταν ένα ζώο είναι καλά , απλά ζει και κάνει αυτά που κάνει. Όταν δεν είναι καλά, απλά νιώθει άρρωστο. Οι άνθρωποι έχουμε την κατάρα να γνωρίζουμε ότι κάποτε θα πεθάνουμε.

Εν κατακλείδι απλά νομίζω ότι το αποδέχεσαι παρά προσπαθείς να το διώξεις από το μυαλό σου. Δε βρίσκω άλλη λύση.

 

[touvlo]

Κάποτε με έπιανε και μένα αυτό το άγχος και δεν έχει περάσει δηλαδή. Όταν φτάνουν όμως στ΄αλήθεια τα σοβαρά περιστατικά, ανίατες αρρώστιες κλπ, τότε γίνεσαι πολύ πιο σκληρός. Την ώρα που μπαινοβγαίνεις σε νοσοκομεία με τον άνθρωπό σου άρρωστο, ξεχνάς το άγχος του θανάτου και παλεύεις με την αρρώστια.
Όταν πια φτάσει ο αγαπημένος σου στην ....τελική ευθεία, τότε συχνά παρακαλάς να <<φύγει>> χωρίς να υποφέρει άλλο.
Και καλώς ή κακώς, όπως αποχαιρετούμε εμείς οι χριστιανοί έναν άνθρωπο, είναι και λίγο βάλσαμο. Νιώθεις πως τον τίμησες.

 

[Πάνθηρας!]

Σίγουρα δεν αγχώνεσαι και δεν θλίβεσαι όσο δεν συμβαίνει κάτι.... ναι μεν περνάει απο το μυαλό σου σαν σενάριο αλλα μετά απο λίγο φεύγει. Και εμένα 2-3 χρόνια πρίν πεθάνει ο πατέρας μου άρχιζε να με απασχολεί γιατι ρε φιλε είχε φτάσει και 75 χρονών και αυτό τον διάολο απο το στόμα δεν τον είχε πετάξει. Εφυγε στα 78 και είμαι σίγουρος πως αν δε κάπνιζε θα ζούσε μέχρι τα 85.

Δυστυχως ρε φιλε ειναι μια πάρα πολυ κακή και βλαβερή συνήθεια και δεν λέει ο κόσμος να το καταλάβει. Επειδη το έχει συνδέσει με γλέντια και πανηγύρια και σ λέει ολοι καπνίζουμε σιγά.

Εκείνο που μπορείς να κάνεις... είναι να πιέζεις τους γονείς σου να κάνουν συχνά εξετάσεις. Ειδικα αμα ειναι καπνιστές γαστροσκόπηση οπωσδηποτε 1 φορά το χρόνο ειδικα αν ειναι απο 60 και πάνω.

γαστροσκόπηση , κολονοσκόπηση και εξετάσεις αίματος. Και να τους επιβάλλεις να προσέχουν τη διατροφή τους κ να μη καπνίζουν. Δε γινεται να ακούω σαχλαμάρες τύπου "εχω διαβήτη αλλα τρωω κ καπνιζω κανονικά" εεε ρε φιλε δε θα ζησεις πολυ... θελει πτυχιο πανεπιστημίου να το καταλάβεις ; καυχιέσαι κιολας να πει κανείς σε αυτά τα άτομα.

Είναι άσχημο όταν συμβεί και ο καθένας κινδυνεύει πέραν της απώλειας και με κατάθλιψη. Αμα έχεις οικογένεια δική σου κάπως θα σ έρθει λίγο πιο απαλά... αν είσαι και συναισθηματικά δεμένος με γονείς κ δεν έχεις παντρευτεί κιόλα.... είναι δύσκολα τα πράγματα.

Ο ιατρός δεν με είδε πολύ άσχημα (ο παθολόγος) αλλά μ ειπε αν θέλω να μ γράψει ενα χάπι, του ειπα οτι θα το παλέψω μονος μου με γυμναστική- διατροφή και χρόνο και βλέπουμε. Κρατιέμαι ακόμη.

Να τωρα αμα με ρωτάς θα προτιμούσα να κάτσω στην Αθηνα κ να μη πάω πουθενά... ουτε δουλειά ουτε πουθενά. Ξεκινάω ταξίδι σε λίγο και νιώθω βαρύς.... τέλοςπαντων. Καθένας θα αντιμετωπίσει σε αυτή τη ζωή οτι του γράφει το κάρμα του να αντιμετωπίσει. Νόμος.
Για μένα τουλάχιστον.

Άλλοι στην ηλικία μου έχουν 2 παιδιά και ξεπερνάνε πιο εύκολα αυτούς τους χαμούς.... εμενα αν ειναι να με ταλαιπωρήσει θα γίνει. Ξέρω ομως ποιοί θα ειναι δίπλα μου και θα μάθω πολύτιμα μαθηματα περι σχέσεων και πως να αξιολογώ τους ανθρώπους.

Καλα σίγουρα δεν ειμαι ο Πάνθηρας του 2020 και του 2023. Αυτό ειναι σίγουρο.

 

[Grand Duchess]

Εγώ έχω να πω ότι όσο και να προσπαθήσεις να "μουδιαστεις" στην σκέψη, τίποτα δεν θα μπορέσει να σε προετοιμάσει για την στιγμή που όντως θα γίνει. Μπορεί να εχεις χρόνο και να ξέρεις ότι έρχεται και να περάσεις από το αρχικό σοκ της κατηφορας, μπορεί να είναι και ξαφνικό.

Ναι όλοι ξέρουμε ότι μια μέρα όλοι θα φύγουμε. Αλλά είναι απολύτως λογικό να μας στεναχωρεί η σκέψη, και είναι οκ κάποιες ημέρες να το σκέφτεσαι πολύ πιο έντονα από άλλες.

Πλέον εγώ Βαλ έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι από την στιγμή που πρόκειται για κάτι αναπόφευκτο και οδυνηρό (όταν είναι να γίνει), προσπαθώ να μεταφέρω τις σκέψεις μου στο "τι μπορώ να κάνω με αυτόν τον άνθρωπο/ζωάκι σήμερα για να το ζήσουμε όσο πάει;"

Μπορεί να είναι μια βόλτα σε ένα δάσος που λέτε "θα πάμε κάποια στιγμή ", μπορεί να είναι να μαγειρέψεις κάτι μαζί τους ή να κάνεις μια κουβέντα μαζί τους ή να αγοράσεις κατι ή να πας ένα ταξίδι κτλ. Ακόμη με τον Αρμιν δηλαδή υπάρχουν διάφορα που μπορείτε να κάνετε, τώρα ειδικά για τα Χριστούγεννα θα σου πρότεινα αυτό το στολιδακι από πηλό με την πατούσα του ζώου, υπέροχο αναμνηστικό.

Στόχος θεωρώ πρέπει να είναι όταν συμβεί η απώλεια να έχουμε όσες λιγότερες τύψεις γίνεται προς αυτόν τον άνθρωπο/ζωο.
Έτσι τουλάχιστον όταν έρθει η στιγμή εκείνη που θα πείτε αντίο, να είσαι όσο περισσότερο εντάξει με τον εαυτό σου όσο γίνεται.

Ο χρόνος κυλάει και κυλάμε και εμείς μαζί του. Προσπαθήσετε να έχετε όσες περισσότερες στιγμές με τους αγαπημένους σας και ΚΡΑΤΗΣΤΕ αναμνηστικά. (Όχι φωτό στο κινητό!! Χάνονται! Είναι πολύ φθηνό να εκτυπώσετε κάποιες).

 

[Valder]

Αν θέλεις την hardcore μέθοδο και δεν είσαι τόσο ευαίσθητος :
Πήγαινε σε νοσοκομεία , σε βαριά άρρωστους, μελλοθάνατους, οσο περισσότερο μπορείς . Μίλα μαζί τους , σκέψου , σύγκρινε τις ιστορίες τους ( ακόμα τις προσωπικές δικές σου ή γνωστών/συγγενών σου ) . Οι άνθρωποι αυτοί για σένα είναι ξένοι, και όσο και να λυπηθείς , θα παραμείνουν ξένοι και τελικά αδιάφοροι.

Έτσι μπαίνεις σ ένα mindset όπου συλλογίζεσαι πιο πρακτικά και ζωντανά του τι είναι αρρώστια , φθαρτοτητα , και απώλεια . Θ αναλογιστείς το πόσο τυχαία είναι η ζωή και το πόσο γρήγορα αυτή μπορεί ν αλλάξει, για τον καθένα . Κάποτε θα καταλάβεις ότι όσο και ο,τι και να κάνεις, παραμένεις φθαρτός και κάποτε όλα για όλους τελειώνουν (τόσο για σένα , όσο πολύ περισσότερο για τους γηραιότερους).

Απο πρακτικής άποψης αυτά. Από θεωρητικής , καλά είσαι και ανάφερες τους στωικούς, βοηθανε πολύ. Οπως και η κλασική ορθόδοξη θεολογία: κάνε εσύ το καλό και δίκαιο, το ορθό, κατά την φύση σου , και όλα τ άλλα ας τα σ αυτόν που σε Βάλε σ αυτόν τον δρομο( τον δημιουργό). Πρακτικά, μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε.

Προσωπικά, όταν αναλογίζομαι το τέλος το δικό μου ( ή αγαπημένων μου) , δεν με λυπεί και τόσο: τουλάχιστον , πλέον , σε θεωρητικό επίπεδο. Θεωρώ το τέλος της ζωής, πολύ περισσότερο ως λύτρωση και πύλη εισόδου για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο , χωρίς πόνο, λύπη, φθαρτότητά, και αρρώστια . Δεν θεωρώ αυτόν τον κόσμο ως το απόλυτο . Πώς μπορεί ένας κόσμος γεμάτο στην αδικία, κακία, και εκμετάλλευση, να είναι η πραγματικότητα; Δεν νομίζω να προοριστήκαμε για κάτι τέτοιο, δεν νομίζω να πλαστήκαμε γι αυτό το ψεύτικο τέλμα, από τον δημιουργό μας .


Ίσως είναι απλά παρηγοριά , πάντως , όταν κλείνει ένας άνθρωπος τα μάτια , πράγματι , δεν νιώθει άλλο σωματικό πόνο και έχει απαλλαχθεί από την μιαρή υπόσταση του φθαρτού κόσμου τούτου. Αυτό και μόνο, το θεωρώ ως λύτρωση , στην τελικη.

Μου θυμίζεις τον πατέρα μου. Κλασσικοι θετικοί επιστήμονες και οι δυο σας.

"Παιδι μου ειναι νομοτελειακό, κάποτε θα γίνει, έτσι ειναι η ζωή γιατί να αγχωθώ;"

Το χω διαβασει 3 φορές, ειδικά το χωρίο με το mindset, αλλά δε μπορώ να το αντιληφθώ πως θα με βοηθούσε. Θεωρώ εισάγει η προσωπική έκθεση μια καινουρια πλευρά στο μαρτυριο της απώλειας και της μη αποδοχής της, η οποία πλευρά δεν υπάρχει χωρίς αυτη την έκθεση (πχ με αγνωστους σε νοσοκομεία).

Δεν ξερω αν δεν σε κατάλαβα, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τη φύση της ζωής, μεταφράζεται ως συμβιβασμός στο μυαλό μου, ακόμα και για κατι τόσο αναπόφευκτο.

Σίγουρα δεν αγχώνεσαι και δεν θλίβεσαι όσο δεν συμβαίνει κάτι.... ναι μεν περνάει απο το μυαλό σου σαν σενάριο αλλα μετά απο λίγο φεύγει. Και εμένα 2-3 χρόνια πρίν πεθάνει ο πατέρας μου άρχιζε να με απασχολεί γιατι ρε φιλε είχε φτάσει και 75 χρονών και αυτό τον διάολο απο το στόμα δεν τον είχε πετάξει. Εφυγε στα 78 και είμαι σίγουρος πως αν δε κάπνιζε θα ζούσε μέχρι τα 85.

Δυστυχως ρε φιλε ειναι μια πάρα πολυ κακή και βλαβερή συνήθεια και δεν λέει ο κόσμος να το καταλάβει. Επειδη το έχει συνδέσει με γλέντια και πανηγύρια και σ λέει ολοι καπνίζουμε σιγά.

Εκείνο που μπορείς να κάνεις... είναι να πιέζεις τους γονείς σου να κάνουν συχνά εξετάσεις. Ειδικα αμα ειναι καπνιστές γαστροσκόπηση οπωσδηποτε 1 φορά το χρόνο ειδικα αν ειναι απο 60 και πάνω.

γαστροσκόπηση , κολονοσκόπηση και εξετάσεις αίματος. Και να τους επιβάλλεις να προσέχουν τη διατροφή τους κ να μη καπνίζουν. Δε γινεται να ακούω σαχλαμάρες τύπου "εχω διαβήτη αλλα τρωω κ καπνιζω κανονικά" εεε ρε φιλε δε θα ζησεις πολυ... θελει πτυχιο πανεπιστημίου να το καταλάβεις ; καυχιέσαι κιολας να πει κανείς σε αυτά τα άτομα.

Είναι άσχημο όταν συμβεί και ο καθένας κινδυνεύει πέραν της απώλειας και με κατάθλιψη. Αμα έχεις οικογένεια δική σου κάπως θα σ έρθει λίγο πιο απαλά... αν είσαι και συναισθηματικά δεμένος με γονείς κ δεν έχεις παντρευτεί κιόλα.... είναι δύσκολα τα πράγματα.

Ο ιατρός δεν με είδε πολύ άσχημα (ο παθολόγος) αλλά μ ειπε αν θέλω να μ γράψει ενα χάπι, του ειπα οτι θα το παλέψω μονος μου με γυμναστική- διατροφή και χρόνο και βλέπουμε. Κρατιέμαι ακόμη.

Να τωρα αμα με ρωτάς θα προτιμούσα να κάτσω στην Αθηνα κ να μη πάω πουθενά... ουτε δουλειά ουτε πουθενά. Ξεκινάω ταξίδι σε λίγο και νιώθω βαρύς.... τέλοςπαντων. Καθένας θα αντιμετωπίσει σε αυτή τη ζωή οτι του γράφει το κάρμα του να αντιμετωπίσει. Νόμος.
Για μένα τουλάχιστον.

Άλλοι στην ηλικία μου έχουν 2 παιδιά και ξεπερνάνε πιο εύκολα αυτούς τους χαμούς.... εμενα αν ειναι να με ταλαιπωρήσει θα γίνει. Ξέρω ομως ποιοί θα ειναι δίπλα μου και θα μάθω πολύτιμα μαθηματα περι σχέσεων και πως να αξιολογώ τους ανθρώπους.

Καλα σίγουρα δεν ειμαι ο Πάνθηρας του 2020 και του 2023. Αυτό ειναι σίγουρο.

Τι να πεις Κώστα μου κι εσυ, καταλαβαίνω. Εσυ κι αν κουβαλάς φορτίο.

Είπες κατι πολύ βασικό. Το πως αν εχεις δική σου οικογένεια το ξεπερνάς.

Έλεγα με τη μανα μου "αν φυγετε ο αδερφός μου θα πονέσει πολύ περισσοτερο απο μενα, γιατι μιλάτε καθε μερα στο τηλέφωνο, ενω εγω ειμαι πιο αυτόνομος και μαύρο πρόβατο"

Ψέμα.

Κι αυτος θα πονέσει, κι εγω θα πονέσω. Τον μεν πατερα μου δεν τον αντεξα ποτέ, ούτε τα πήγαινα καλά μαζί του, αλλά ήταν ενας καλός γονιός σε γενικές γραμμές, άξιος και έκανε ότι μπορούσε, με τα λάθη του και με τα πολυ χοντρά ζορια που τράβηξε. Σχεδόν ακούγεται και σαν θαυμασμός αυτό, από κάποιον που ήταν μονίμως απέναντί του. Στα νιατα του ηταν ενας πολύ δυνατός άνθρωπος, έλιωνε τις πέτρες απο αποφασιστικότητα εννοώ. Και τωρα που γερνάει στα 80 κοντά σφιγγεται η καρδιά μου.

Και καπνίζει ενω εχει περασει πολλά. Οντως μεγάλη ηλιθιότητα.

Τη δε μανα μου την αγαπάω απίστευτα. Οσο για τον Αρμιν άστο, μπορει να ειναι γατα αλλα τον εχω σαν παιδι και το να το βλεπω να γερναει και να το χαπακωνω πλέον για να ζήσει, με κανει και κλαίω.

Λοιπόν, ο αδερφός μου εχει τη γυναικα του να τον παρηγορήσει, κι αυριο ισως να χει και κανενα παιδακι με το καλό. Εγω ποιον θα χω να αγαπώ αν μου φυγουν;

Εγώ έχω να πω ότι όσο και να προσπαθήσεις να "μουδιαστεις" στην σκέψη, τίποτα δεν θα μπορέσει να σε προετοιμάσει για την στιγμή που όντως θα γίνει. Μπορεί να εχεις χρόνο και να ξέρεις ότι έρχεται και να περάσεις από το αρχικό σοκ της κατηφορας, μπορεί να είναι και ξαφνικό.

Ναι όλοι ξέρουμε ότι μια μέρα όλοι θα φύγουμε. Αλλά είναι απολύτως λογικό να μας στεναχωρεί η σκέψη, και είναι οκ κάποιες ημέρες να το σκέφτεσαι πολύ πιο έντονα από άλλες.

Πλέον εγώ Βαλ έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι από την στιγμή που πρόκειται για κάτι αναπόφευκτο και οδυνηρό (όταν είναι να γίνει), προσπαθώ να μεταφέρω τις σκέψεις μου στο "τι μπορώ να κάνω με αυτόν τον άνθρωπο/ζωάκι σήμερα για να το ζήσουμε όσο πάει;"

Μπορεί να είναι μια βόλτα σε ένα δάσος που λέτε "θα πάμε κάποια στιγμή ", μπορεί να είναι να μαγειρέψεις κάτι μαζί τους ή να κάνεις μια κουβέντα μαζί τους ή να αγοράσεις κατι ή να πας ένα ταξίδι κτλ. Ακόμη με τον Αρμιν δηλαδή υπάρχουν διάφορα που μπορείτε να κάνετε, τώρα ειδικά για τα Χριστούγεννα θα σου πρότεινα αυτό το στολιδακι από πηλό με την πατούσα του ζώου, υπέροχο αναμνηστικό.

Στόχος θεωρώ πρέπει να είναι όταν συμβεί η απώλεια να έχουμε όσες λιγότερες τύψεις γίνεται προς αυτόν τον άνθρωπο/ζωο.
Έτσι τουλάχιστον όταν έρθει η στιγμή εκείνη που θα πείτε αντίο, να είσαι όσο περισσότερο εντάξει με τον εαυτό σου όσο γίνεται.

Ο χρόνος κυλάει και κυλάμε και εμείς μαζί του. Προσπαθήσετε να έχετε όσες περισσότερες στιγμές με τους αγαπημένους σας και ΚΡΑΤΗΣΤΕ αναμνηστικά. (Όχι φωτό στο κινητό!! Χάνονται! Είναι πολύ φθηνό να εκτυπώσετε κάποιες).

Τι να διαλέξω ανάμεσα σε γονεις και ζωο γαμώτο, που δε θελουν το ζωο, και δε μπορω να τα κανω ταυτοχρονα. Μενω με το γατούλη, συν και οτι η δικη του ζωη ειναι πιο σύντομη. (και δεν ειναι ερωτηση αυτό, είναι απόφαση που εχω παρει συνειδητά. Δε θελετε το σπλάχνο μου στις διακοπές, θα μενω με το σπλάχνο μου, προηγειται)

Βίντεο και βιντεο και περισσοτερα βιντεο. Το καταλαβα με τον παππού, που δεν απαθανατισα τη φωνη του και μετα μου έλειπε. Ευτυχως προλαβα και τραβηξα τη γιαγιά. Το ιδιο κανω και με τη γατα και το ιδιο θα κανω και με γονείς.

 

[paskmak]

Μου θυμίζεις τον πατέρα μου. Κλασσικοι θετικοί επιστήμονες και οι δυο σας.

"Παιδι μου ειναι νομοτελειακό, κάποτε θα γίνει, έτσι ειναι η ζωή γιατί να αγχωθώ;"

Το χω διαβασει 3 φορές, ειδικά το χωρίο με το mindset, αλλά δε μπορώ να το αντιληφθώ πως θα με βοηθούσε. Θεωρώ εισάγει η προσωπική έκθεση μια καινουρια πλευρά στο μαρτυριο της απώλειας και της μη αποδοχής της, η οποία πλευρά δεν υπάρχει χωρίς αυτη την έκθεση (πχ με αγνωστους σε νοσοκομεία).

Δεν ξερω αν δεν σε κατάλαβα, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τη φύση της ζωής, μεταφράζεται ως συμβιβασμός στο μυαλό μου, ακόμα και για κατι τόσο αναπόφευκτο.

Οταν κάποιος φοβάται τα αεροπλάνα, η καλύτερη θεραπεία ξέρεις ποια είναι ; Να μπει μια φορά μέσα και να ταξιδέψει. Δύσκολο, αδιανόητο , επιφοβο και οδυνηρό . Είτε δεν θα το κάνεις ποτέ και δεν θα ταξιδέψεις ποτέ (δεκτό, αν σε ικανοποιεί) είτε θα τολμήσεις και κάποτε θα συνηθίσεις . Στο λέω σαν κάποιος που είχε τρομερό φόβο από τα αεροπλάνα σαν παιδί(14 χρόνων) και δεν είχα ταξιδέψει για χρόνια. Δεν κοιμόμουν μέρες πριν από το ταξίδι. Και μόλις μπήκα και είδα ότι δεν είναι και τπτ το ιδιαίτερο, ήμουν την επόμενη έτοιμος να ταξιδέψω 25 ώρες ταξίδι γι Αυστραλία.


Σαν έφηβος / πιο νέος, είχα ακριβώς την ίδια ιδέα και για τον θάνατο αλλά και τις αρρώστιες . Φόβος από το άγνωστο, τον πόνο, την απώλεια . Ερχόμενος με τα χρόνια σ επαφή μ αρρώστους και με την φθαρτοτητα , έβλεπα ότι το παιχνίδι επαναλαμβάνεται, οι φόβοι των ανθρώπων οι ίδιοι, ο άλλος πιο τολμηρός και αδιάφορος, ο άλλος τέρμα φοβικός (πολλές φορές και αδικαιολόγητα). Μια ρουτίνα στον κόσμος της αρρώστιας και της απώλειας . Συνηθίζεις. Και να σου πω, με το καιρό το βαριέσαι. Δεν το πολυψυριζεις αλλο. Επειδή σου χει γίνει κάτι πολύ γνωστό, μια καθημερινότητα όπως όλα τ άλλα. Αντιλαμβάνεσαι την φθαρτότητά και τον εφήμερο κοσμο καλύτερα. Κάποτε μπορεί να έρθει και η δική σου σειρά, αλλά είσαι πλέον ψημένος, προετοιμασμένος πολύ καλύτερα ψυχικά και κάποιοι φτάνουν ακόμα και στην πλήρη αδιαφορία . Όσες περισσότερες ιστορίες τέτοιες ζήσεις- από άτομα με τα οποία δεν σε δένει και τίποτα- τόσο περισσότερο η απώλεια θα σου φαίνεται πιο κατανοητή και βατή, για τον ίδιο σου τον εαυτό αλλά ακόμα και για τους δικούς σου. Αυτό μπορεί να πάρει βέβαια χρόνο, αλλά η έκθεση είναι Ο μοναδικός τρόπος για ν αλλλαξεις μακροπρόθεσμα τρόπο σκέψης.

Αν σε βασανίζει τόσο πολύ το θέμα, για να δεις βελτίωση , πρέπει να τριφτείς κατ αυτόν τον τρόπο. Είναι και βέβαια στον χαρακτήρα , ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά(προϋπόθεση βασική είναι ότι πρέπει να είσαι ψυχικά απόλυτα υγιής) . Αλλα αν είσαι διαβασμένος (ψυχολογία , θεολογία , φιλοσοφία) έχεις ήδη μια βάση. Πρέπει απλά να δούμε και να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας κάποτε και να τους ξεπεράσουμε , αν θέλουμε ν αλλάξουμε κάτι στην ζωή μας, ή έστω, στην αντίληψη μας.

 

[ultraviolence]

Βίντεο και βιντεο και περισσοτερα βιντεο. Το καταλαβα με τον παππού, που δεν απαθανατισα τη φωνη του και μετα μου έλειπε. Ευτυχως προλαβα και τραβηξα τη γιαγιά. Το ιδιο κανω και με τη γατα και το ιδιο θα κανω και με γονείς.

Μεγάλη αλήθεια αυτό που λες. 8 χρόνια εχουν περάσει από τον θάνατο της γιαγιάς και του παππού μου και πλεόν δεν θυμάμαι με σιγουριά πώς ήταν η φωνή τους ή τις λεπτομερειες στο πρόσωπο τους. Αλλά το ότι δεν θυμάμαι πώς ήταν η φωνή τους, με στεναχωρεί πάαρα πολύ δεν ξερω γιατί.

 

[Grand Duchess]

Μου θυμίζεις τον πατέρα μου. Κλασσικοι θετικοί επιστήμονες και οι δυο σας.

Αυτό με τα νοσοκομεία εν τω μεταξύ δεν είναι τόσο αποτελεσματικο, διότι δεν είναι άνθρωποι σου οπότε είναι τελείως διαφορετικό το συναίσθημα. Καμία σχέση θα έλεγα (στο λέω αυτό ως κάποιος που το έχει δει λάιβ σε νοσοκομείο πρώτη φορά στα 16), οριακά δεν νιωθεις.

Βίντεο και βιντεο και περισσοτερα βιντεο. Το καταλαβα με τον παππού, που δεν απαθανατισα τη φωνη του και μετα μου έλειπε. Ευτυχως προλαβα και τραβηξα τη γιαγιά. Το ιδιο κανω και με τη γατα και το ιδιο θα κανω και με γονείς.

Αχ αυτά τα βίντεο...
Την πάτησα με την γιαγιά μου που δεν την τράβηξα τότε επειδή ήμουν παιδί.
Θυμάμαι ακόμη την φωνή της αλλά φοβάμαι ότι κάποια μέρα θα ξεχάσω πως ήταν.

Τι να διαλέξω ανάμεσα σε γονεις και ζωο γαμώτο, που δε θελουν το ζωο, και δε μπορω να τα κανω ταυτοχρονα. Μενω με το γατούλη, συν και οτι η δικη του ζωη ειναι πιο σύντομη. (και δεν ειναι ερωτηση αυτό, είναι απόφαση που εχω παρει συνειδητά. Δε θελετε το σπλάχνο μου στις διακοπές, θα μενω με το σπλάχνο μου, προηγειται)

Τότε θα μοιραζεσαι αναγκαστικά τον χρόνο σου, έστω μια μονοήμερη να τους βλέπεις αν δεν μπορεις να πας στις γιορτές.
Όσο για τον Αρμιν συμφωνώ απολύτως. Τα ζωάκια μας είναι στην ζωή μας για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αλλά στην δική τους ζωή ήμαστε όλη τους η ζωή. Αξίζει να τα ζήσεις όσο περισσότερο.

 

[paskmak]

Αυτό με τα νοσοκομεία εν τω μεταξύ δεν είναι τόσο αποτελεσματικο, διότι δεν είναι άνθρωποι σου οπότε είναι τελείως διαφορετικό το συναίσθημα. Καμία σχέση θα έλεγα (στο λέω αυτό ως κάποιος που το έχει δει λάιβ σε νοσοκομείο πρώτη φορά στα 16), οριακά δεν νιωθεις.

Με μια φορά δεν κάνεις τίποτα. Ίσα ίσα , το ότι δεν νιώθεις , είναι «καλό σημάδι», αλλά θέλει τριβή.

Τριβή με γηροκομείο, με εθελοντισμό κοκ.

Μόνο μέσω της άμεσης έκθεσης μπορείς να υπερκεράσεις τον φόβο σου , με τον καιρό.

 

[Himela]

Εγώ πάντως νομίζω, και δε μιλάω προσωπικά για κανέναν, το λέω γενικά, οτι αν είμαστε, ο καθένας από μας, σχετικά ευχαριστημένοι με τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας, τους ανθρώπους και τα ζώα που έχουμε ή τη μοναξιά μας, γενικά αν ξυπνάμε και νιώθουμε αρκετά ικανοποιημένοι, ο φόβος του θανάτου των άλλων θα μας φοβίζει λίγο λιγότερο.

Οπότε εγώ θα πρότεινα σε όλους μας να προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή τη δική μας και των δικών μας καλύτερη στα μικρά πράγματα καθημερινά γιατί είναι το μοναδικό πράγμα που μπορούμε να επηρεάσουμε: την ευτυχία τη δική μας και των άλλων. Γιατί τελικά έτσι θα έχουμε συμβάλει στο οτι, όταν πλέον έρθει το μοιραίο (το οποίο κανείς δε θα αποφύγει), ο άνθρωπος αυτός θα έχει να θυμάται όμορφες αναμνήσεις από μας κι από τη ζωή του.

Αυτό το έχω ακούσει από ανθρώπους (όχι δικούς μου, επωνύμους ή από ταινίες και βιβλία) που ήξεραν οτι θα πεθάνουν και ήθελαν να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους, ήθελαν να έχουν τους δικούς τους ανθρώπους, να κάνουν πράγματα που αγαπούν. Έτσι καταλαβαίνω οτι αυτό είναι το πιο σημαντικό, η καθημερινή μικρή ευτυχία που χαρίζουμε στους άλλους.

(δεν ξέρω αν τελικά, όταν βλέπω κάποιον άλλον, πιο απαισιόδοξο από μένα, γίνομαι εγώ αναγκαστικά πιο αισιόδοξη )

 

[Scandal]

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι είμαστε προσαρμοστικά όντα, ο εγκεφάλος μας προσαρμόζεται όταν συμβεί το γεγονός. Τώρα το φοβόμαστε, όταν έρθει η ώρα περνάμε τα στάδια του πένθους και συνεχίζουμε.
Αλλά και πιστεύω ότι οσο ζούμε με τους ανθρώπους μας και τα ζωάκια μας πρέπει να περνάμε quality time μαζί τους. Ώστε όταν έρθει η ώρα του αποχωρισμού, τουλάχιστον να μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας οτι τους ζήσαμε.

 

[glayki]

Για μένα πάντα η απώλεια φάνταζε λίγο εγωιστική, ιδίως αφού υιοθέτησα την άποψη πως ο θάνατος δεν αποτελεί το τέλος της ύπαρξης και πως η εδώ ζωή είναι μια πρόσκαιρη δοκιμασία ( στο ρου της αιωνιότητας ίσως μια στιγμή την οποία εμείς έχουμε μεγεθύνει όντας φθαρτοι και με περιορισμένη ορατότητα για το τι συμβαίνει έπειτα) .
Μας στεναχωρεί πως το άτομο με το οποίο είμαστε συνδεδεμένοι έπαψε να έχει την ευκαιρία να συνεχίσει το βίο ή κυριαρχεί το ότι εμείς πια δε θα το έχουμε κοντά μας ( όποτε το εγώ προτάσσεται. " Σε έχω ανάγκη... Μη μου φυγεις "

Και αν υποθέσουμε πως ξέραμε μετά βεβαιότητας πως εκεί που μεταβαίνει θα είναι απείρως καλύτερα ;πάλι θα νιώθαμε την ίδια στεναχώρια ; γιατί αν παραμερισουμε τις δικές μας ανάγκες, θα έπρεπε να δουμε το θέμα " Πιο ανοιχτό μυαλά " , λιγότερο κτητικά.

 

[ilias90]

Προσωπικά έχω λίγο διαφορετική άποψη επί του θέματος. Θεωρώ τον θάνατο ένα απόλυτα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής, το οποίο πρέπει να αποδεχτούμε το συντομότερο δυνατό, είτε μιλάμε για τον δικό μας είτε μιλάμε για αυτόν των οικείων προσώπων.

Δυστυχώς ο κόσμος μας βλέπει τον θάνατο σαν το χειρότερο πράγμα, σαν κάτι αφύσικο (ενώ είναι το πιο φυσικό πράγμα στη ζωή μαζί με τη γέννηση), σαν το οριστικό τέλος. Κι αυτό γιατί έχει αρχίσει να κυριαρχεί η άποψη ότι ο θάνατος είναι όντως το τέλος. Αν οι σύγχρονοι άνθρωποι πίστευαν στο επέκεινα και ότι το ταξίδι συνεχίζεται και ότι ο θάνατος αποτελεί απλά μια μετάβαση, μια μεταμόρφωση, μια λύτρωση από τα βάρη του υλικού κόσμου θα αντιμετώπιζαν με πολύ μεγαλύτερη άνεση το θέμα.

Ο Λάο Τσε είχε πει: αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου η ζωή το λέει «πεταλούδα». Εκεί βρίσκεται όλη η αλήθεια και εμείς είμαστε η κάμπια.

 

[Grand Duchess]

Με μια φορά δεν κάνεις τίποτα. Ίσα ίσα , το ότι δεν νιώθεις , είναι «καλό σημάδι», αλλά θέλει τριβή.

Τριβή με γηροκομείο, με εθελοντισμό κοκ.

Μόνο μέσω της άμεσης έκθεσης μπορείς να υπερκεράσεις τον φόβο σου , με τον καιρό.

Έχω δουλέψει σε νοσοκομείο πίστεψε με έχω αρκετές τριβές

 

[Poirot]

Οπως λεει και ο Μάρκος Αυρήλιος γι αυτό το δανεικό βάρος απο το μέλλον, είναι ένα άχρηστο άγχος, θα αγχωθούμε την κατάλληλη στιγμή.

Τυχαίνει να διαβάζω αυτές τις μέρες Μάρκο Αυρήλιο και μάλιστα σήμερα το πρωί διάβασα τα συγκεκριμένα αποσπάσματα. Θεωρητικά, αυτή η νοητική μετατόπιση που προτείνει από τα εξωτερικά συμβάντα στο πως βιώνουμε εμείς αυτά τα εξωτερικά συμβάντα φαίνεται ορθή, αλλά, αλήθεια, πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη;

Αισθάνομαι μάλλον μεγαλύτερο φόβο για την απώλεια των αγαπημένων μου ανθρώπων παρά για τη δική μου. Τείνω να έχω τη δική μου απώλεια ως κάτι μακρινό στο μυαλό μου, πιθανότατα για να απωθήσω τη σκέψη, αν και τίποτα δεν μου το εγγυάται αυτό. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, σκέφτομαι ότι μάλλον αν συμβεί το μοιραίο δεν θα με απασχολεί ιδιαίτερα το ζήτημα. Την απώλεια όμως κάποιου αγαπημένου προσώπου αναπόφευκτα τη βιώνεις και θα σε απασχολήσει όταν συμβεί.

Ίσως ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να λειτουργεί με πυξίδα του μόνο τη λογική να μπορεί να εκλογικεύσει την κατάσταση και να καταφέρνει να αποστασιοποιείται από την ανησυχία για μελλοντικές απώλειες. Έχει υπάρξει όμως αυτός ο άνθρωπος; Μπορεί να υπάρξει; Όσο και να θέλουμε να ακολουθήσουμε τη στωική θεώρηση, αν αγαπάμε κάποιον και βλέπουμε, όπως είπες κι εσύ, σημάδια που μας φανερώνουν ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει να είναι κοντά μας, μπορούμε να μείνουμε εντελώς απαθείς και να πούμε "c'est la vie"; Προσωπικά δεν έχω φτάσει σε αυτό το σημείο ωριμότητας. Είναι κι ένας λόγος που νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να πάρω κατοικίδιο· γιατί θα ξέρω ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να το αποχωριστώ με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Αλλά ούτε αυτό είναι σωστό, γιατί αφήνεις κάτι που νομοτελειακά θα συμβεί να σου στερεί εμπειρίες που θα μπορούσες να βιώσεις μέχρι να έρθει αυτή η ώρα.

Ίσως είναι κι αυτό που λέει ο @ilias90, φταίει η αίσθηση που έχουμε για το τι έρχεται μετά τον θάνατο. Η προοπτική του απόλυτου τίποτα είναι τρομακτική, είτε αφορά εμάς είτε αφορά τους οικείους μας.

 

[Micro]

Αυτό με τα νοσοκομεία εν τω μεταξύ δεν είναι τόσο αποτελεσματικο, διότι δεν είναι άνθρωποι σου οπότε είναι τελείως διαφορετικό το συναίσθημα. Καμία σχέση θα έλεγα (στο λέω αυτό ως κάποιος που το έχει δει λάιβ σε νοσοκομείο πρώτη φορά στα 16), οριακά δεν νιωθεις.

Και εγω τείνω να συμφωνήσω μαζί σου .. Αν και από τις εως τώρα επισκέψεις μου στο νοσοκομείο δεν έχω έρθει αντιμέτωπος με τον θάνατο ( αλλά έχω έρθει με αρκετούς ετοιμοθάνατους ) , παρατηρώντας το προσωπικό διακρίνω ότι η τριβή τους έχει μεταπλάσει και απευαισθητοποιήσει , όχι ειδικά στον θάνατο αλλά γενικότερα απέναντι στον ασθενή . Δεν νομίζω ότι το νοσοκομείο αφήνει το περιθώριο να αποδεχτείς την ουσία του θανάτου αλλά σε εξαναγκάζει να την αγνοείς και να προσπερνάς την εικόνα του θανάτου . Η απώλεια όμως ενός ατόμου που αγαπάς δεν είναι μια στιγμιαία εικόνα , είναι βαθύτερη και προσωπική . Ίσα , ίσα η σκέψη ότι ένας δικός μου άνθρωπος θα αποβιώσει και η αντίδραση της υπεύθυνης νοσοκόμας θα είναι : ελεύθερο κρεβάτι , καθαρίστε το και φέρτε άλλον , περισσότερο εντείνει το αίσθημα κενότητας και ματαιότητας που συνοδοιπορούν την απώλεια παρά τα αποδυναμώνουν .

Προσωπικά έχω λίγο διαφορετική άποψη επί του θέματος. Θεωρώ τον θάνατο ένα απόλυτα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής, το οποίο πρέπει να αποδεχτούμε το συντομότερο δυνατό, είτε μιλάμε για τον δικό μας είτε μιλάμε για αυτόν των οικείων προσώπων.

Νομίζω όλοι αναγνωρίζουμε τον θάνατο ως μια φυσική εξέλιξη κάθε έμβιου όντος , δεν τίθεται αυτό υπό αμφισβήτηση . Το ζητούμενο είναι με ποιον τρόπο θα εναρμονιστείς με την απολυτότητα αυτής της παραδοχής . Προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι εφικτό . Ο μοναδικός τρόπος όπως είπες είναι αν πιστεύεις στο επέκεινα , αλλά αυτό προϋποθέτει να είσαι βαθιά θρησκευόμενος . Διαφορετικά απλώς τοποθετούμε στο περιθώριο αυτή τη σκέψη , όσο μπορούμε , μέχρι να κληθούμε να την αντιμετωπίσουμε . Όσες φορές χρειαστεί , εως ότου να έρθει η ώρα μας

 

[glayki]

Μεγάλη αλήθεια αυτό που λες. 8 χρόνια εχουν περάσει από τον θάνατο της γιαγιάς και του παππού μου και πλεόν δεν θυμάμαι με σιγουριά πώς ήταν η φωνή τους ή τις λεπτομερειες στο πρόσωπο τους. Αλλά το ότι δεν θυμάμαι πώς ήταν η φωνή τους, με στεναχωρεί πάαρα πολύ δεν ξερω γιατί.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί μετά από 27 ( 1998 ήταν)χρόνια δε θυμάμαι καθόλου τη φωνή των γονέων μου δυστυχώς .

 

[Piskantrila]

Ενα θέμα που με απασχολεί, είναι η απώλεια (ανθρώπων, ζώου κλπ) με την εννοια οτι και εγω μεγαλώνω ηλικιακά και οι άλλοι γύρω μου που αγαπώ.

Και καλά με εμένα, καλώς ή κακώς και με τη νομοτελειακή κάποτε αποχώρησή μου από τον μάταιο τούτο κόσμο δεν ασχολούμαι.

Ομως, είδα τους παππουδες μου να φεύγουν. Καθε ενας απο τους δυο θανάτους ήταν ενα μικρό ή και μεγαλύτερο (μάλλον μεγαλύτερο απλώς πιο διάσπαρτο χρονικά) σοκ. Τώρα βλέπω τη γάτα μου να μεγαλώνει και να παθαινει χρόνιες ασθένειες που να προδίδουν οτι κι αυτό ενα θνητό πλάσμα ειναι και μια μέρα θα ζήσω χωρίς εκείνον.

Οι γονείς μου, ομοίως. Βλέπω αποδυνάμωση και άλλα σημάδια, που με στενοχωρούν.

Σκεφτόμουν λοιπόν, ορμώμενος κι από μια στωική θεώρηση των πραγμάτων περι ασημαντότητας, γιατί δεν μπορώ να πάψω να ταλαιπωρώ το μυαλό μου με αυτή την (αρνητικώς εννοουμενη) προσμονή για τις μελλοντικές απώλειες. Ειναι κατι που με βασανίζει τακτικά, και κατα εναν τροπο ειναι αχρείαστο άγχος, γιατί πολύ απλά δεν έχει επέλθει η εκάστοτε απώλεια ακόμη (και μακάρι να μην έρθει για πολύ ακόμα).

Οπως λεει και ο Μάρκος Αυρήλιος γι αυτό το δανεικό βάρος απο το μέλλον, είναι ένα άχρηστο άγχος, θα αγχωθούμε την κατάλληλη στιγμή.

Γιατί μας συμβαίνει κάτι τέτοιο και πως μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλό μας να μην σκέφτεται έτσι;

Πως μπορούμε να πάψουμε να αγχωνομαστε για τα νομοτελειακά μελλοντικά γεγονότα και να απολαύσουμε τη στιγμή, ειδικά έχοντας τη γνώση πως αυτά θα συμβούν;

Να συνδεθεις με τον Θεο, μονο ετσι ξεπερνιεται το αγχος της απωλειας καποιου αγαπημενου. Μια ερωτηση, εσυ τον ξεπερασες τον φοβο του θανατου σου;