Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Με δεδομένο ότι στο νησί το παιδί θα ήταν καταδικασμένο, φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και μανάδες που θα έκαναν την υπέρβαση και θα έδιναν την συγκατάθεσή τους ώστε να απομακρυνθεί το παιδί από το νησί, με την ελπίδα να ζήσει μια καλύτερη και υγιή ζωή.Αν ήμουν η μάνα θα επιχείρούσα να το κρατήσω με οποίο μέσο.-
Θα έπρεπε να είμαι πραγματικά πολύ άρρωστη (==ανίκανη να το μεγαλώσω) για να το παραδώσω σε ίδρυμα/για υιοθεσία.
Χρειάζεται αιτιολόγηση άραγε αυτό? Δεν ξέρω, ποιά μάνα θα δεχόταν να αποχωριστεί το παιδί της???
Το ερώτημα είναι, την εποχή που μιλάμε (όχι πως είναι καλύτερα τώρα, αλλά λέμε...) πού κατέληγαν άραγε τα παιδιά; Σε τι ιδρύματα; Ποιος θα καταδεχόταν να υιοθετήσει παιδί που προερχόταν από το Νησί;
Αν γνώριζα την οικογένεια που θα το έπαιρνε (συγγενείς, φίλοι, συγχωριανοί), ίσως να μπορούσα να το αφήσω να φύγει. Σε κάθε άλλη περίπτωση όμως δεν νομίζω ότι θα μπορούσα κι εγώ να το αποχωριστώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ένα ζευγάρι με λέπρα, που έχει μεταφερθεί στη Σπιναλόγκα, αποκτά στο νησί ένα μωρό. Ο νόμος ορίζει, πως αν το παιδί είναι καλά στην υγεία του, πρέπει να φύγει από το νησί. Η μητέρα του όμως δεν θέλει να το αποχωριστεί. Επιλέγει να το κρατήσει κοντά της και με τη βοήθεια ενός εκ των γιατρών, δημιουργούν πλαστά χαρτιά. Λίγο αργότερα, ο δεύτερος γιατρός ανακαλύπτει την απάτη.
Αν ήσασταν στη θέση της μητέρας τι θα κάνατε;
Θα κρατούσατε το παιδί μαζί σας, ή θα το αφήνατε να φύγει και να ζήσει ανάμεσα σε υγιείς ανθρώπους;
Αν ήσασταν στη θέση των γιατρών;
Θα υποχρεώνατε τη μάνα να αποχωριστεί το παιδί της, ή θα κάνατε τα στραβά μάτια;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
αχ τι ωραια, πλεον φτασαμε να επιλεγουμε ποσους θα σκοτωναμε.....και μας φενεται φυσιολογικο. δε παμε καλα εστι??
τεσπα θα εστρηβα προς το βοηθιτικο και θα σταματουσα το τρενο τρακενοντας τον τοιχο/διαχωριστικο αναμεσα στο βοηθιτικο και στη πορεια μου και θα ετρεχα προς τα πισω για να μην παθω κατι απο το τρακαρισμα.
καλα φρενο δν εχει, οπισθεν δν εχει????
Εάν μπορούσαμε να μην σκοτώσουμε κανέναν δεν θα υπήρχε ηθικό δίλημμα και όλοι θα επιλέγαμε αυτό.
Τα διλήμματα αυτά δημιουργήθηκαν για να προβληματίσουν τους μαθητές του Sandel και επάνω τους να δημιουργηθεί συζήτηση γύρω από το μάθημα που διδάσκει.
Η απάντηση που έδωσες δεν θα γινόταν δεκτή στο μάθημα αυτό.
Διάβασε μερικά ποστ από την αρχή του θέματος, ώστε να καταλάβεις το νόημα της συζήτησης.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σε ποιον ανήκει ένα μωρό; Ποια είναι η μητέρα του; Αυτή που δίνει το ωάριο, αυτή που το κυοφορεί, ή εκείνη που το μεγαλώνει;
Αν από τη σκοπιά της ηθικής όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, για τη νομοθεσία, φαίνεται να υπάρχει μόνο μια σωστή απάντηση, αυτή της βιολογικής συγγένειας προς όφελος του παιδιού όπως δηλώθηκε. Με αυτό το σκεπτικό έδωσαν το παιδί στο βιολογικό πατέρα και δικαιώματα επισκέψεων στη βιολογική μητέρα.
Η θετή μητέρα που μεγάλωσε τη Melissa, δικαιώθηκε πολλά χρόνια αργότερα, όταν αυτή αποφάσισε να ζητήσει τη διακοπή των γονικών δικαιωμάτων της βιολογικής μητέρας. ...Ζήτησε δηλαδή να την αποκόψουν από τη βιολογική συγγένεια. Οξύμωρο δεν ακούγεται;
Ωστόσο, όπως αναφέρεται στη wiki, η δικαστική απόφαση δεν διευκρίνισε εάν η γυναίκα που κυοφορεί έμβρυο με το οποίο δεν έχει βιολογική συγγένεια, έχει γονικά δικαιώματα...
Στην τάξη του Σαντέλ, μια μερίδα φοιτητών δικαιολόγησε το αίτημα της Μαίρη Μπεθ με το σκεπτικό πως όταν πήρε την απόφαση να υπογράψει το συμβόλαιο, δεν είχε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες ώστε να γνωρίζει πώς θα ένιωθε αργότερα.
Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιήθηκε και στο δικαστήριο, όταν δόθηκαν στη μητέρα δικαιώματα επισκέψεων:
πηγή: τα πρακτικά της δίκηςUnder the contract, the natural mother is irrevocably committed before she knows the strength of her bond with her child. She never makes a totally voluntary, informed decision, for quite clearly any decision prior to the baby's birth is, in the most important sense, uninformed, and any decision after that, compelled by a pre-existing contractual commitment, the threat of a lawsuit, and the inducement of a $10,000 payment, is less than totally voluntary. Her interests are of little concern to those who controlled this transaction.
Πώς σας φαίνεται εσάς αυτή η αιτιολόγηση;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Εάν η μητέρα αυτή ήταν πολύ φτωχή και το έκανε για να μεγαλώσει τα άλλα δύο της παιδιά, θα επηρέαζε αυτό την κρίση σου;- Ήταν ηθική η εξαγορά του μωρού με $10.000;
Όχι βέβαια!
Έστω λοιπόν ότι η Μαίρη Μπεθ ήταν φίλη του ζευγαριού και είχε υπογράψει ένα συμβόλαιο μαζί τους, χωρίς χρήματα, να παραδώσει απλά το μωρό μετά το τοκετό, αλλά εκ των υστέρων, άλλαζε γνώμη. Θα της αναγνώριζες κάποιο δικαίωμα διεκδίκησης;- Είναι ηθικός ο θεσμός της παρένθετης μητρότητας;
Μόνο αν δε γίνεται για χρήματα.
Οι ερωτήσεις απευθύνονται προς όλους.
Θα γράψω αργότερα, τις αιτιάσεις των φοιτητών του Σαντέλ, για το ίδιο θέμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ιδού λοιπόν μια υπόθεση που έφτασε στα δικαστήρια:
πηγή: https://www.iospress.gr/Η όλη υπόθεση ξεκίνησε το 1985 στο Ντιτρόιτ, στο γραφείο του αμερικανού δικηγόρου Νόελ Κιν, όπου ζευγάρια που επιθυμούν να αποκτήσουν παιδί μέσω μιας "δανεικής μήτρας" συναντούν κοπέλες πρόθυμες να νοικιάσουν τις αναπαραγωγικές τους ικανότητες. Στο γραφείο αυτό έγινε η γνωριμία του ζεύγους Στερν με την 26χρονη Μαίρη Μπεθ Γουάιτχεντ, παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών, και κλείστηκε η ιδιόρρυθμη συμφωνία τους. Καθώς η κυρία Στερν υπέφερε από μία μορφή σκλήρυνσης κατά πλάκας και φοβόταν επιδείνωση της υγείας της από μια ενδεχόμενη εγκυμοσύνη, η Μαίρη Μπεθ αναλάμβανε να υποβληθεί σε τεχνητή γονιμοποίηση με το σπέρμα του κυρίου Στερν, να κυοφορήσει το παιδί του σύμφωνα με τους όρους ενός αυστηρού συμβολαίου και να το παραδώσει στο ζεύγος Στερν αμέσως μετά τον τοκετό. Οπως όριζε το συμβόλαιο, η Μαίρη Μπεθ Γουάιτχεντ επρόκειτο να λάβει το ποσό των 10.000 δολαρίων μόλις παρέδιδε το παιδί στον πατέρα του, ενώ σε περίπτωση αποβολής πριν από τον πέμπτο μήνα δεν είχε δικαίωμα να διεκδικήσει αποζημίωση.
Το συμβόλαιο τηρήθηκε κατά γράμμα από τη νεαρή αμερικανίδα, με μία μόνο διαφορά. Από τη στιγμή που το νεογέννητο παραδόθηκε στους Στερν, η Μαίρη Μπεθ Γουάιτχεντ έκανε τα πάντα για να της το επιστρέψουν. Απειλώντας ότι θα αυτοκτονήσει και θα σκοτώσει και την "μπέιμπι Μ.", εξασφάλισε να της δώσουν το μωρό για λίγες ημέρες, το απήγαγε και το έκρυψε στο σπίτι των γονιών της στη Φλόριδα. Το παιδάκι ήταν ήδη τεσσάρων μηνών, όταν το εντόπισαν οι ιδιωτικοί αστυνομικοί που είχε προσλάβει το ζεύγος Στερν. Το δικαστήριο που ακολούθησε διήρκεσε 32 ημέρες, κατά τις οποίες και οι δύο πλευρές έβαλαν τα δυνατά τους να αποδείξουν ότι το δίκιο ήταν με το μέρος τους: η Μαίρη Μπεθ πρόβαλε τη μητρική της αγάπη, ο κύριος Στερν το πατρικό του φίλτρο και την καλή οικονομική του κατάσταση, γεγονός που κατά τη γνώμη του εξασφάλιζε στο παιδί ένα ανέφελο μέλλον.
Ξεχνώντας τη δικαστική και νομική πλευρά του ζητήματος, ποιο νομίζεται ότι ήταν το δίκαιο στα πλαίσια της ηθικής;
- Έπρεπε η Μαίρη Μπεθ να τηρήσει το συμβόλαιο που υπέγραψε;
- Είχε δικαίωμα ν' αλλάξει γνώμη μετά τον τοκετό;
- Ήταν ηθική η εξαγορά του μωρού με $10.000;
- Έχει δικαίωμα κάθε άνθρωπος να διαθέτει το κορμί του με όποιον τρόπο εκείνος επιλέγει, έναντι χρηματικής αμοιβής;
- Σε ποιον ανήκει ηθικά το παιδί;
- Είναι ηθικός ο θεσμός της παρένθετης μητρότητας;
Οι ερωτήσεις είναι ενδεικτικές.
Εάν ενδιαφέρεστε να μάθετε τι αποφάσισε το δικαστήριο καθώς και την απόφαση της ίδιας της "baby M" (όπως ονομάστηκε η υπόθεση από το όνομα του μωρού (Melissa)) όταν έκλεισε τα 18, διαβάστε εδώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
(Έχω την αίσθηση ότι θα σας θυμίσουν τη σειρά "24" )
Ηθικά διλήμματα 4,5,6
1. Έστω ότι δέκα χιλιάδες αθώοι πολίτες, ζουν δίπλα σε ένα εργοστάσιο πυρομαχικών, σε μια χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο.
Εάν βομβαρδίσετε το εργοστάσιο, όλοι αυτοί οι πολίτες θα πεθάνουν. Εάν δεν το βομβαρδίσετε τα πυρομαχικά θα χρησιμοποιηθούν εναντίον πενήντα χιλιάδων πολιτών κάποιας άλλης χώρας.
2. Έστω ότι ένας τρομοκράτης έχει βάλει μια βόμβα στο κέντρο της Αθήνας και θα εκραγεί σε 24 ώρες εκτός κι αν η αντιτρομοκρατική υπηρεσία καταφέρει να την εντοπίσει άμεσα.
Θα έπρεπε να είναι νόμιμο να χρησιμοποιεί η αντιτρομοκρατική βασανιστήρια για να εκμαιεύσει αυτήν την πληροφορία από τον ύποπτο βομβιστή;
3. Τώρα ας δεχτούμε ότι ο ίδιος βομβιστής δεν πρόκειται να αποκαλύψει την τοποθεσία εκτός εάν βασανιστούν αθώα μέλη της οικογένειάς του. Θα έπρεπε αυτό να είναι νόμιμο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Πρέπει να δούμε και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην προκειμένη περίπτωση, γιατί καθώς διάβαζα την ιστορία αυτή, θυμήθηκα μιαν άλλη που είναι και πιο πρόσφατη και έχει γυριστει και σε κινηματογραφική ταινία με τον τίτλο Alive...
Στην περίπτωση του ναυαγίου το βασικό πρόβλημα των ναυαγών, είναι η αφυδάτωση αφού δεν υπήρχε πόσιμο νερό. Μπορεί να άντεχαν χωρίς τροφή για αρκετό διάστημα, κάτω από τον ήλιο όμως και χωρίς νερό, δεν θα άντεχαν για πολύ καιρό.
Πίνοντας το αίμα του Parker θεώρησαν προφανώς ότι θα παρατείνουν τη ζωή τους.
Στην πλαγιά των Άνδεων, η αφυδάτωση δεν ήταν πρόβλημα, αφού το χιόνι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πόσιμο νερό.
Δεν συγκρίνουμε απαραίτητα της υποθέσεις. Δόθηκαν εξάλλου χωριστά. Αν κάποιος τώρα θέλει να το κάνει, δεν μπορούμε και να τον αποτρέψουμε...Απορώ όμως πως είναι δυνατόν να συγκρίνονται καταστάσεις
Κανένα πρόβλημα, μπορούμε στο τόπικ αυτό να συζητήσουμε κάθε περίπτωση που αφορά ηθικό δίλημμα.Isi θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε την υπόθεση αυτού του άντρα που είχε δολοφονήσει κάποια που του το ζήτησε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
https://oceanservice.noaa.gov/facts/drinksw.html
Επίσης εδώ: https://www.ehow.com/about_4578979_will-drinking-saltwater-eventually-kill.html
αναφέρει και τις παραισθήσεις.
Το θαλασσινό νερό μπορεί να σε σκοτώσει, επειδή τα νεφρά δεν προλαβαίνουν να απαλλαγούν από το παραπανίσιο αλάτι με αποτέλεσμα να πρέπει να ουρήσει κανείς περισσότερη ποσότητα από αυτήν που έχει καταναλώσει πράγμα που οδηγεί σε αφυδάτωση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Αυτή ακριβώς ήταν η ερώτηση που έγινε στην τάξη του Sandel. Μάλλον εγώ δεν την απέδωσα πολύ κατανοητά.Ας κάνω μια ερώτηση εγώ,
Είναι ηθικά αποδεκτό κάποιος να συμφωνήσει σε μια τέτοια κλήρωση αλλά αν επιλεχθεί αυτός "ξαφνικά" να αλλάξει γνώμη;
Δεν γνωρίζουμε ποια ήταν ακριβώς η κατάσταση του Parker. "Έμοιαζε να βρίσκεται σε κώμα" σύμφωνα με τις καταθέσεις των παρευρισκομένων. (Αλήθεια, ξέρεις κανείς αν είναι θανατηφόρο να καταναλώσεις θαλασσινό νερό; )Ούτε αν ο σκοπός είναι να σωθούν 3 ζωές με οικογένεια όπως αυτοί, ενώ ο Parker ήταν καμένο χαρτί ; 'Ηταν σε κώμα και ζήτημα ωρών ο θάνατός του.
Μάλιστα στη δίκη ειπώθηκε ότι την ώρα που ο Dudley του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό εκείνος ψιθύρισε: "What me?"
Στη wiki, ο Dudley φαίνεται να είπε αργότερα:
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο για τη δίκη, είναι ότι ο Brooks απαλλάχθηκε ώστε να μπορέσει να καταθέσει ως μάρτυρας, αφού το δικαστήριο δεν μπόρεσε να συλλέξει αρκετά στοιχεία εναντίον του. Παρ' όλ' αυτά, είχε καταναλώσει και o Brooks από το κρέας του άτυχου Parker.Dudley later described the scene, "I can assure you I shall never forget the sight of my two unfortunate companions over that ghastly meal we all was like mad wolfs who should get the most and for men fathers of children to commit such a deed we could not have our right reason."
Edit: Κάτι ακόμη που μόλις διάβασα: Όπως είπαμε η κοινή γνώμη ήταν με το μέρος των κατηγορούμενων, ειδικά μετά την εμφάνιση του αδερφού του Parker στη δίκη, ο οποίος ήταν ναυτικός και έσφιξε το χέρι των κατηγορούμενων, "συγχωρώντας" τους κατά κάποιο τρόπο για την πράξη τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Επίσης το σχόλιο που κάνεις για τον Brooks, δεν ισχύει για τη συγκεκριμένη ερώτηση, αφού λέμε έστω ότι είχαν όλοι συμφωνήσει να γίνει η κλήρωση.
Να προσθέσω εδώ, μετά και το σχόλιο της Obscura, ότι o Edgar Allan Poe, στο βιβλίο του The Narrative of Arthur Gordon Pym of Nantucket το 1838 δηλαδή 46 χρόνια πριν το περιστατικό, γράφει για τέσσερις άνδρες που ναυάγησαν και τράβηξαν κλήρο για να αποφασίσουν ποιος θα έπρεπε να θυσιαστεί για να τραφούν οι υπόλοιποι. Αυτός που τράβηξε τον κλήρο (και είχε προτείνει και τη λοταρία) λεγόταν Richard Parker, δηλαδή είχε το ίδιο όνομα με το αγόρι που θανατώθηκε στην ιστορία μας!!!! Spooky?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ηθικό Δίλημμα 3ο, πραγματική ιστορία
Στις 19 Μαίου 1884, το ιστιοφόρο σκάφος Mignonette σαλπάρισε για το Σίδνεϋ από το Σαουθάμπτον με πλήρωμα τεσσάρων ατόμων: Τον Tom Dudley καπετάνιο, τους Edwin Stephens και Edmund Brooks ναύτες, και τον Richard Parker καμαρότο. Ο Parker ήταν 17 ετών και άμαθος από θάλασσα. Αυτό ήταν το πρώτο του ταξίδι. Ήταν επίσης ορφανός, χωρίς οικογένεια.
Στις 5 Ιουλίου το ιστιοφόρο έπεσε σε θαλασσοταραχή και βούλιαξε στʼ ανοιχτά. Οι τέσσερις επιβαίνοντες επιβιβάστηκαν σε σωσίβια λέμβο περισώζοντας κάποια όργανα πλοήγησης και δύο κονσέρβες γογγύλια.
Ο Dudley άνοιξε την πρώτη κονσέρβα στις 7 Ιουλίου και το πλήρωμα τη μοιράστηκε.
Στις 9 Ιουλίου κατάφεραν να πιάσουν μια θαλάσσια χελώνα και να τραφούν με το κρέας και το αίμα της. Μαζί με τη δεύτερη κονσέρβα η τροφή αυτή τους διατήρησε ζωντανούς μέχρι τις 17 Ιουλίου, όμως είχε σταθεί αδύνατον μέχρι εκείνη τη στιγμή να μαζέψουν βρόχινο νερό και το θαλασσινό νερό θεωρείτο θανατηφόρο εάν καταναλωνόταν.
Παρʼ όλʼ αυτά ο Parker είχε δοκιμάσει να πιει θαλασσινό νερό και στις 20 Ιουλίου κειτόταν άρρωστος στην πλώρη της σωστικής λέμβου. Ο Stephens επίσης δεν ένιωθε πολύ καλά.
Στις 23 ή 24 Ιουλίου και ενώ ο Parker μάλλον βρισκόταν σε κώμα, ο Dudley είπε στους άλλους ότι ήταν αναγκαίο να πεθάνει ένας για να σωθούν οι υπόλοιποι και ότι θα έπρεπε να τραβήξουν κλήρο σύμφωνα με το άγραφο δίκαιο της θάλασσας. Ο Brooks αρνήθηκε, άγνωστο για ποιους λόγους. Αν δηλαδή θεώρησε τη μέθοδο ανήθικη ή φοβήθηκε μήπως ο κλήρος πέσει σʼ εκείνον.
Το ίδιο βράδυ, ο Dudley ήγειρε και πάλι το ίδιο θέμα και ο Stephens υπέδειξε ότι ο Parker πιθανότατα θα πέθαινε ενώ οι υπόλοιποι είχαν συζύγους και παιδιά.
Την επόμενη μέρα και χωρίς ελπίδα διάσωσης εν όψει, οι Dudley και Stephens ένευσαν σιωπηρά την απόφασή τους να σκοτώσουν τον Parker, ενώ ο Brooks ισχυρίστηκε αργότερα ότι δεν ένευσε ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Ο φόνος του Parker πριν από το αναμενόμενο φυσικό του τέλος, θα διατηρούσε το κρέας και το αίμα του σε καλύτερη κατάσταση. Έτσι ενώ ο ένας του κρατούσε τα πόδια, ο άλλος μουρμούρισε μια προσευχή και του έμπηξε το μαχαίρι στο λαιμό. Επί τρεις ημέρες τράφηκαν με το κρέας του παιδιού.
«Την ώρα που παίρναμε το πρωινό μας», γράφει αργότερα ο Dudley στο ημερολόγιό του, «επιτέλους φάνηκε από μακριά ένα πλοίο».
Έτσι στις 29 Ιουλίου, οι 3 εναπομείναντες άνδρες του πληρώματος διασώθηκαν και οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη για ανθρωποκτονία. Ισχυρίστηκαν ότι η πράξη τους καθοδηγήθηκε από αναγκαιότητα.
Μάλιστα η κοινή γνώμη της εποχής έδειξε κατανόηση για την πράξη τους και ήταν με το μέρος τους.
Στη συζήτηση που ακολούθησε στην τάξη του Sandel, καθοδήγησε τους μαθητές του να μην σταθούν στο νόμο, αλλά να στρέψουν τις κρίσεις τους στο αν ήταν ηθικά αποδεκτή μια τέτοια πράξη.
Σας μεταφέρω τις ερωτήσεις που τέθηκαν στη συζήτησή τους, ώστε να αποτελέσουν βάση και για τη δική μας συζήτηση:
- Είναι ηθικά αποδεκτός ο κανιβαλισμός σε ακραίες συνθήκες σαν αυτή;
- Είναι οι εμπλεκόμενοι ένοχοι για φόνο;
- Εάν ο Parker είχε δώσει τη συγκατάθεσή του και ήταν πρόθυμος να θυσιαστεί, θα ήταν ο φόνος του ηθικά αποδεκτός;
- Εάν είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους να γίνει κλήρωση, θα ήταν ηθικά αποδεκτό να θανατωθεί αυτός στον οποίο θα έπεφτε ο κλήρος;
- Εάν αυτός στον οποίο έπεφτε ο κλήρος, άλλαζε γνώμη θα ήταν αποδεκτό ηθικά να θανατωθεί;
Οι εικόνες είναι από εφημερίδες της εποχής
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Πάμε άλλη μια, τελευταία, ώστε να προχωρήσουμε μετά στο επόμενο δίλημμα.
Γράφεις:
'Οπως βλέπεις δεν έχεις αποφύγει τη χρήση της "μοίρας".. Δεν έχει ωστόσο μεγάλη σημασία διότι αυτό που λέω είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα μοιραίο εξ' αρχής. Κάτι ονομάζεται μοιραίο, μετά την τέλεσή του. Μέχρι να συμβεί είναι απλά ένα ενδεχόμενο.οι πρώτοι 5 που βρίσκονταν στην βασική γραμμή ήταν αυτό που λέμε την λάθος ώρα στο λάθος σημείο,με καμμία ελπίδα να σταματήσει το τρένο κάτι που είναι μοιραίο να συμβεί, που οι συγκυρίες το έφεραν έτσι ώστε να γίνει.
[...]
Οπότε θα αφήνα το τρένο στην γραμμή που είναι, σε όλες τις πιθανές παραλλαγές.
Λες ότι θα συνέχιζες την προδιαγεγραμμένη σου πορεία, ότι αφού είχες σκοπό εξ' αρχής να πας από το σημείο Α στο σημείο Β, το πλέον ορθό είναι να ακολουθήσεις το αρχικό σου πλάνο κι αυτοί που βρέθηκαν στο δρόμο σου τώρα που έσπασαν τα φρένα, tough luck, ήταν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. (Αν καταλαβαίνω καλά, θεωρείς ως κομμάτι της ειμαρμένης την αρχική σου πρόθεση).
Αν λοιπόν στη βοηθητική γραμμή ήταν ένας σκύλος, με το ίδιο σκεπτικό εσύ θα συνέχιζες ευθεία, επειδή αυτή ήταν η πορεία σου πριν χαλάσουν τα φρένα... Με το ίδιο σκεπτικό δεν έχεις δικαίωμα να αποφασίσεις ότι η ζωή του σκύλου είναι λιγότερο σημαντική από των άλλων πέντε. Σ' αυτήν την περίπτωση το δίλημμα αλλάζει άρδην φυσικά.
Ελπίζω να είναι αυτά τα ερωτήματα που περιμένεις απάντηση. Αν όχι, let me know.Δες το απο αυτήν την πλευρά, είσαι βαριά τραυματισμένη και δυο ασθενείς μετά απο σένα ελαφρά, εσύ προηγείσαι να εξεταστεις, αν όμως γίνει αυτό οι δύο θα πεθάνουν,αν σου πάρουν την σειρά θα πεθάνεις εσύ.
Ή και το ανάποδο εσύ είσαι ελαφρά τραυματισμένη αλλά δεύτερη, προηγείται ένας μόνο το ίδιο τραυματισμένος, ποιος θα εξεταστεί πρώτος?
Στο δίλημμα που εξετάζουμε δεν τέθηκε πουθενά θέμα προτεραιότητας! Το μόνο δίλημμα που τίθεται είναι αν πέντε ζωές είναι πιο σημαντικές από μια. Σε αυτό καλούμαστε να απαντήσουμε και με την απάντησή σου δεν απαντάς σ' αυτό.
Σου είπα και παραπάνω ότι κατανοώ τον προβληματισμό σου ως προς τον Άνθρωπο σαν μοναδική οντότητα, όμως σε αυτή ειδικά την περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε αυτό το συγκεκριμένο δίλημμα. Είναι πέντε ζωές σημαντικότερες από μία;
Ναι, φυσικά σε κάθε περίπτωση θα ήθελα να σώσουν εμένα και δεν θα με παρηγορούσε καθόλου να πεθάνω επειδή έφτασα δεύτερη στο νοσοκομείο. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Από την άλλη κάποιος που βρίσκεται σε θέση που μπορεί να επηρεάσει ανθρώπινες ζωές (πρόεδροι, διευθυντές, γιατροί κτλ) ίσως να είναι ακόμη και επικίνδυνο να βάζουν τον εαυτό τους στη θέση κάποιου άλλου και να αποφασίζουν τι θα ήθελε αυτός, σύμφωνα με το μοναδικό κριτήριο που μπορούν να έχουν: το δικό τους αξιακό σύστημα.
Σκέψου το λίγο αυτό... Εγώ (λέμε τώρα) είμαι πρόθυμη να θυσιαστώ για να σωθούν 100 άνθρωποι. Εσύ όμως βάζεις τον εαυτό σου στη θέση μου και σκέφτεσαι ότι δεν θα ήθελες κάποιος να σε θυσιάσει για να σώσει 100 ανθρώπους, άρα επηρεάζεις αυτό που αργότερα κάποιοι θα πουν πως "ήταν μοιραίο" με τη δική σου κρίση... χμμμ...
Απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν τηρείται αυστηρά σειρά προτεραιότητας στα νοσοκομεία. Όταν φτάσει ένα επείγον περιστατικό που κρίνεται από το ειδικευμένο προσωπικό πιο σοβαρό από αυτούς που ήδη προηγούνται, έχει φυσικά προτεραιότητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Αυτό που λέω είναι ότι μπορούμε να ορίσουμε τη μοίρα ως "προδιαγεγραμμένη" μόνον εφ' όσον τα γεγονότα έχουν τελεστεί.
Πριν συμβεί οτιδήποτε, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.
Δεν μπορείς να πεις ότι η μοίρα των πέντε είναι να πεθάνουν, πριν αυτό συμβεί, διότι τότε γίνεσαι Θεός στη θέση του Θεού, παίρνεις τη μοίρα στα χέρια σου.
Εάν υπάρχει η μοίρα, τότε είμαστε όλοι πιόνια της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και δεν μπορεί να βρισκόμαστε έξω απ' αυτήν.
Αν η μοίρα τοποθετούσε εσένα πίσω από το τιμόνι για να μην στρίψεις, αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί προδιαγεγραμμένο αφού το τρένο θα έχει πέσει πάνω στους ανθρώπους. Πριν συμβεί, δεν είναι παρά μια ακόμη πιθανότητα μέσα στις χιλιάδες...
Το λιγότερο που με απασχολεί στη συζήτηση αυτή, είναι να σου αλλάξω γνώμη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Οκ θα φανεί λίγο παράξενο αλλά....οι πρώτοι 5 που βρίσκονταν στην βασική γραμμή ήταν αυτό που λέμε την λάθος ώρα στο λάθος σημείο,με καμμία ελπίδα να σταματήσει το τρένο κάτι που είναι μοιραίο να συμβεί, που οι συγκυρίες το έφεραν έτσι ώστε να γίνει.
Σκεφτόμουν απόψε το παραπάνω...
Οι συγκυρίες που έφεραν αυτούς τους ανθρώπους στη θέση αυτή, θα ήταν πιθανότατα οι ίδιες που θα είχαν οδηγήσει κι εσένα πίσω από το τιμόνι του βαγονέτου.
Κι αν βρέθηκες εκεί επειδή ειδικά εσύ θα έστριβες το τιμόνι; Κι αν η μοίρα σε είχε τοποθετήσει εκεί ώστε να δημιουργήσεις τη λάθος ώρα για τον εργάτη της βοηθητικής γραμμής; Δεν είμαστε κι εμείς κομμάτι της ειμαρμένης; Δεν είναι και οι αποφάσεις μας κομμάτι της;
Όποια απόφαση κι αν έπαιρνες εκείνη τη στιγμή, θα μπορούσε να αποδοθεί στις συγκυρίες. Από τη στιγμή που βάζουμε στη μέση την ανθρώπινη λογική, στην ουσία σε κάθε περίπτωση, παίρνουμε μια συνειδητή απόφαση που θα επηρεάσει το ρου των γεγονότων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ίσα-ίσα που δεν πιστεύω ότι το σωστό της πλειοψηφίας είναι απαραίτητα και το "σωστό", γι' αυτό άλλωστε ενδιαφέρθηκα για τα συγκεκριμένα μαθήματα και σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας. Εξάλλου κι εγώ τονίζω εξ' αρχής, ότι δεν υπάρχει σωστή και λάθος απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα.(τονιζω συνεχώς το για μένα ή προσωπικά για να δείξω πως δεν υπάρχει αντικειμενικά σωστή ή λάθος απάντηση, όσο και αν φαντάζει ότι αυτό που η πλειοψηφία δέχεται ως σωστό να είναι, μιλάω πάντα για τα ηθικά διλήμματα)
Όταν γράφω ότι δικαιοσυνη θεωρώ "φέρσου στους άλλους όπως θα ήθελες να σου φερθούν" βάζω τον εαυτό μου στην καθεμιά απο τις περιπτώσεις.
Με το ίδιο σκεπτικό πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που θα σκέφτονταν: "Γιατί να μην θυσιαζόμουν εγώ, και να ζούσε ο Μήτσος, ο Λάκης και ο Τάκης".
Η προσέγγισή σου είναι προσωποκεντρική, δηλαδή αφορά το άτομο σαν μοναδική οντότητα, πράγμα που συχνά με απασχολεί όταν ακούω για φονικούς σεισμούς κτλ. Δηλαδή ότι κάθε ένα από τα χιλιάδες θύματα έχει μια προσωπική ιστορία και μια επιρροή σε άτομα του περιβάλλοντός του, που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω και αυτά χάνονται όταν αυτό το θύμα μετατραπεί σε στατιστικό νούμερο.
Δεν μπορούμε όμως να αποφύγουμε και τη μαζική προσέγγιση, ειδικά όταν μιλάμε για μεγάλους αριθμούς ατόμων...
Πάντως σε ένα νοσοκομείο έχω την εντύπωση ότι προτεραιότητα έχει πάντα αυτός που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη για βοήθεια, εφ' όσον βέβαια αυτοί που προηγούνται τυπικά, δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Όσο αφορά την 1η παραλλαγή.
Βασισμένη πάντα στο αίσθημα της προσωπικής μου αίσθησης δικαιοσύνης θα αναλάμβανα τους ασθενείς με την σειρά ακριβώς που έχουν εισαχθεί.Δεν αιτιολογώ τίποτε παραπάνω γιατί απλά θα επαναλάβω όσα έγραφα και στο προηγούμενο δίλημμα.
Έστω ότι έφτασαν στο νοσοκομείο με το ίδιο ασθενοφόρο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Στην ιστοσελίδα του Harvard περί Δικαιοσύνης, μπορείτε να δείτε στο πρώτο επεισόδιο τα διλήμματα που αναφέραμε καθώς και τις αντιδράσεις των μαθητών.
Το επόμενο δίλημμα που έθεσε ο Sandel στην τάξη, είναι το ακόλουθο:
2ο Ηθικό Δίλημμα:
Έστω ότι αυτή το φορά είστε γιατροί στα επείγοντα και σας φέρνουν έξι τραυματισμένους ασθενείς (...μάλλον έπεσαν θύματα βαγονέτου ), ο ένας με βαριά θανατηφόρα κατάγματα.
Μπορείτε να αφιερώσετε τη μέρα, φροντίζοντας τον βαριά τραυματισμένο ασθενή, αλλά στο ίδιο διάστημα οι υπόλοιποι θα πεθάνουν, ή μπορείτε να ασχοληθείτε με τους πέντε και ν' αφήσετε τον βαριά τραυματισμένο να πεθάνει. Τι θα επιλέγατε;
Δεν υπάρχει φυσικά τρόπος (για τις ανάγκες της ιστορίας) να περιθάλψετε και τους έξι.
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να ακούσουμε τις απόψεις αυτών που παραπάνω ήταν αντίθετοι προς τη σχολή του Ωφελιμισμού.
Σαν παραλλαγή του παραπάνω διλήμματος, ο Sandel έδωσε την εξής:
2ο Ηθικό Δίλημμα, παραλλαγή:
Αυτή τη φορά είστε γιατρός και έχετε πέντε ασθενείς που χρειάζονται μεταμόσχευση οργάνων, άλλος καρδία, άλλος νεφρό, άλλος χολή κτλ.
Εάν δεν γίνει η μεταμόσχευση, οι ασθενείς σας, θα πεθάνουν.
Στο νοσοκομείο βρίσκεται και ένας άνθρωπος υγιής, που έχει έρθει για ένα απλό τσεκ-απ. Θα θυσιάζατε αυτόν, για να σώσετε τους πέντε;
Ο στόχος του Sandel ήταν να καταδείξει στους μαθητές του, ότι η ευρέως αποδεκτή θεωρία του Ωφελιμισμού (το μεγαλύτερο δυνατό όφελος, για το μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων) δεν μπορεί πάντα να σταθεί αυτούσια, όπως και οποιαδήποτε άλλη φιλοσοφική θεωρία.
Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οι άνθρωποι στρέφονται σε αξίες που φέρουν τη δική τους βαρύτητα όποια κι αν είναι η κατάσταση που παρουσιάζεται. Στο μάθημα του Sandel μπορείτε φυσικά να δείτε μια πιο πλήρη και ολοκληρωμένη ανάλυση.
Υπάρχουν και περαιτέρω διλήμματα στα μαθήματα του Sandel, με τα οποία θα καταπιαστούμε παρακάτω.
Φυσικά όποιος θέλει να παραθέσει στο θέμα δικά του, ή άλλα διλήμματα, είναι ευπρόσδεκτος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Αν όλοι ήταν άγνωστοι, τότε στο εργοτάξιο θα διάλεγα να πέσω πάνω στον έναν και όχι στους τρεις.
Αν ο χοντρός ήταν άγνωστος στο μπαλκόνι, πάλι δεν θα τον έριχνα όπως δεν θα τον έριχνα κι αν ήταν γνωστός. Γιατί δεν θέλω να πληρώσει αυτός την ατυχία αυτών που βρίσκονται κάτω, το θεωρώ άδικο.
Γιατί δεν θεωρείς άδικο να πληρώσει την ατυχία των πέντε, αυτός που βρίσκεται στις βοηθητικές ράγες;
Με ποιο κριτήριο θα λειτουργούσες στην πρώτη περίπτωση και με ποιο στη δεύτερη;
Στην τάξη του Sandel όπου τέθηκε αυτό ακριβώς το ζήτημα από κάποιους μαθητές, εκείνος έθεσε μια ακόμη παράμετρο:δεν θα μπορούσα να κάνω με τα ίδια μου τα χέρια τέτοια κίνηση.
Εάν ο ευτραφής κύριος στεκόταν πάνω σε μια καταπακτή και το μόνο που είχες να κάνεις για να σώσεις τους 5 ανυποψίαστους εργάτες ήταν να στρέψεις έναν μοχλό (όπως περίπου θα έστριβες και ένα τιμόνι), θα άλλαζε κάτι στην απόφασή σου;
Οι ερωτήσεις απευθύνονται σε όλους (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) και γίνονται προς χάριν της συζήτησης...
Ο βασικός προβληματισμός που προκύπτει έχει να κάνει με τις αξίες που ενστερνίζεται ο καθένας μας, όταν αυτές μπαίνουν στη δοκιμασία της πραγματικότητας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Αν υποθέσουμε ότι σου είναι όλοι άγνωστοι και στις δύο περιπτώσεις, τότε τι θα έκανες;
Υπενθυμίζω ότι δεν πρόκειται ούτε για πείραμα, ούτε για τεστ και δεν υπάρχει σωστή απάντηση!
Το τόπικ ανοίχθηκε για να προβληματιστούμε επάνω σε έννοιες όπως η δικαιοσύνη και η ηθική.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Όχι ακριβώς για όσα είπα και στην αρχική μου απάντηση.
...για σένα ο Sandel έχει άλλο δίλημμα παρακάτω.
Μα το ίδιο ισχύει και για τον εργάτη στην βοηθητική γραμμή. Ήταν πιο μακριά και δεν φαινόταν να είναι στο πεπρωμένο του να χάσει πρόωρα τη ζωή του.'Oχι, δεν θα τον έσπρωχνα, γιατί αυτός ήταν πιο τυχερός που είναι μακρυά και δεν έχω δικαίωμα να επέμβω βίαια στο πεπρωμένο του που δεν είναι να χάσει πρόωρα τη ζωή του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Δίλημμα 1ο, παραλλαγή:
Έστω ότι τώρα δεν βρίσκεστε μέσα στο βαγονέτο, αλλά παρακολουθείτε τη σκηνή από έναν εξώστη. Βλέπετε ένα βαγονέτο να κατευθύνεται με ταχύτητα πάνω σε πέντε εργάτες που εργάζονται εκείνη την ώρα στις ράγες.
Δίπλα σας στέκεται ένας ευτραφής κύριος, που για τις ανάγκες της ιστορίας θα υποθέσουμε ότι με τη μάζα του θα μπορούσε να σταματήσει το βαγονέτο και φυσικά να πεθάνει.
Θα σπρώχνατε αυτόν τον άνθρωπο από τον εξώστη, ώστε να σώσετε τα πέντε άτομα στο βάθος του τούνελ, ή όχι και γιατί;
Εάν στην πρώτη περίπτωση απαντήσατε ότι θα σώζατε τους πολλούς εις βάρος του ενός, (μαζί σας κι εγώ... ) αυτή τη φορά θα κάνατε το ίδιο;
Δηλαδή θα σπρώξετε ένα άτομο στις ράγες, για να σώσετε πέντε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Παρόλο που η συνείδησή μου δεν καλύπτεται απόλυτα από την "ποσοτική αξία" της ζωής (πέντε ζωές είναι σημαντικότερες από μια), πιστεύω πως κι εγώ θα έστριβα το τιμόνι προς τον ένα, ώστε να επιτύχω το μικρότερο κακό.
Αν τώρα στη θέση του ενός βρισκόταν ένας αγαπημένος μου άνθρωπος, δεν θα μου ήταν εύκολο να τον θυσιάσω. Αφού στην καθημερινότητα δεσμευόμαστε να φροντίζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, με κάθε δυνατό τρόπο, δεν βλέπω γιατί αυτή η περίπτωση να αποτελέσει εξαίρεση.
Ακόμη και στο δικαστήριο απ' όσο γνωρίζω, μια μάνα δεν είναι υποχρεωμένη να καταθέσει ενάντια στο παιδί ή το σύζυγό της. Ίσως λοιπόν εάν δικαζόμουν να μου αναγνωριζόταν αυτό το ελαφρυντικό.
Το ερώτημα βέβαια αλλάζει άρδην εάν προσθέσουμε στην εξίσωση την παράμετρο που έθεσε ο Great Chaos, για το πλήθος των ατόμων που είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε για να σώσουμε το αγαπημένο πρόσωπο.
Μιλάμε για μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει χρόνος για λογικές διεργασίες, όπου στην ουσία θα επικρατήσουν οι αυτοματισμοί μας οι οποίοι έχουν διαμορφωθεί καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας και καθορίζουν το ηθικό μας σύστημα και τη συνείδησή μας. Αυτός πιστεύω θα ήταν και ο λόγος για τον οποίο δεν θα μπορούσα να βλάψω ένα παιδί που θα στεκόταν στις ράγες, ακόμη κι αν δεν έχω μια ιδιαίτερα καλή δικαιολογία γι' αυτό.
Το πρόβλημα σε όλο αυτό είναι το ότι μπαίνουμε στη θέση της μοίρας ή του Θεού (όπως θέλετε πείτε το) και καλούμαστε να ζυγίσουμε και να αποφασίσουμε ποια ζωή βαρύνει περισσότερο ή αν πέντε ζωές είναι σημαντικότερες από τη μια κτλ... Αυτό από μόνο του μπορεί να πει κανείς ότι είναι ανήθικο αλλά ταυτόχρονα αναπόφευκτο.
Μπορεί σενάρια σαν αυτό να είναι ακραία, σκεφτείτε όμως πως υπάρχουν άνθρωποι που καλούνται να παίρνουν τέτοιες αποφάσεις για τις τύχες χιλιάδων ανθρώπων ερήμην τους και μάλλον αυτούς ακριβώς προετοιμάζει το Harvard...
fantasmene, δεν πρόκειται για πείραμα, αλλά για ένα θεωρητικό ερώτημα που ετέθη μέσα σε μια τάξη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Sandel τελειώνοντας το πρώτο μάθημα είπε στους μαθητές του:
"Ένας τρόπος να σας παρουσιάσω αυτή τη σειρά μαθημάτων είναι λέγοντάς σας ότι παρακολουθώντας τα και διαβάζοντας αυτά τα βιβλία, θα γίνετε καλύτεροι και πιο υπεύθυνοι πολίτες, όμως αυτή θα ήταν μια παραπλανητική υπόσχεση. Η πολιτική φιλοσοφία μπορεί να σας κάνει χειρότερους πολίτες, ή τουλάχιστον να σας κάνει χειρότερους, πριν σας κάνει καλύτερους".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Καλό είναι να γράφουμε και το λόγο της επιλογής μας, ώστε να δούμε εάν σε επόμενα διλήμματα ή σε παραλλαγές τους, θα πιάσουμε τον εαυτό μας ανακόλουθο.
Φυσικά μπορείτε να προσθέσετε και δικές σας παραλλαγές, ώστε να γίνει το θέμα ακόμη πιο ενδιαφέρον.
π.χ. εάν αυτός ο ένας ήταν γνωστός σου, θα εξακολουθούσε να ισχύει η επιλογή σου; Εάν ήταν ένα μικρό παιδί;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ηθικό δίλημμα 1ο:
Ας υποθέσουμε ότι είστε ο μηχανοδηγός ενός βαγονέτου μέσα σε ένα στενό τούνελ. Στο βάθος επάνω στις γραμμές, πέντε εργάτες δουλεύουν απορροφημένοι με την εργασία τους. Δοκιμάζετε να σταματήσετε το βαγονέτο, αλλά τα φρένα δεν πιάνουν.
Νιώθετε απελπισμένος καθώς γνωρίζετε ότι εάν πέσετε επάνω τους, θα σκοτωθούν όλοι. Ας υποθέσουμε ότι το γνωρίζετε αυτό με βεβαιότητα.
Τότε βλέπετε στα δεξιά σας μια βοηθητική παράκαμψη, στο τέλος της οποίας εργάζεται ένας μόνον εργάτης. Το τιμόνι του βαγονέτου λειτουργεί και μπορείτε εάν θέλετε να στρίψετε το βαγονέτο, σκοτώνοντας αυτόν τον ένα εργάτη.
Εσείς τι θα επιλέγατε να κάνετε και γιατί;
Μετά από ένα σεβαστό αριθμό απαντήσεων, θα δοθούν παραλλαγές στην ιστορία, στις οποίες θα μπορείτε να απαντήσετε εκ νέου καθώς και νέες ιστορίες με ηθικό δίλημμα, πραγματικές και φανταστικές.
Δεν υπάρχει σωστή και λάθος απάντηση, αυτό που ρωτάμε είναι σύμφωνα με τον προσωπικό ηθικό σας κώδικα, πώς θα επιλέγατε να αντιμετωπίσετε συγκεκριμένες καταστάσεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.