Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
08-03-21
00:52
Για πόσο καιρό θα έχει αυτό αποτέλεσμα αν δε βρεις τη ρίζα του προβλήματος; Είναι σα να δίνεις παυσίπονα ενώ ο άλλος απλώς πεθαίνει. Καλά, το ότι δε θα κινητοποιηθεί ή δε θα επιβληθεί καν στον εαυτό του ένας άνθρωπος με κατάθλιψη ή αγχώδη διαταραχή δεν το πιάνω καν σα ζήτημα γιατί δε φαίνεται καν να σε απασχολεί.'Οχι, πάρα πολλοί έχουν ξεπεράσει τις βαρύτερες περιπτώσεις κιόλας άγχους και κατάθλιψης με άθληση και καλή διατροφή, επομένως έχει νόημα πάντα να προτείνονται και μάλιστα έντονα.
Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
07-03-21
18:07
Τίποτα κακό δεν είπες αλλά και τίποτα πραγματικά βοηθητικό. Δεν "κριτικάρω" τη γυμναστική ως τρόπο αντιμετώπισης του άγχους, αλλά δεν μπορείς να εφαρμόζεις την ίδια συνταγή σε όλους τους ασθενείς και εξηγώ:Η γυμναστική βοηθάει. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Βοηθάει. 1-2 ώρες περπάτημα, μισή ώρα τρέξιμο. Δεν της είπαμε να πάρει φάρμακα. Ούτε θα βγάλει σπυρια αν γυμναστει. Αμέσως να σχολιάσετε αρνητικά λες και είπαμε κάτι κακό.
Ανάλογα με το βαθμό άγχους που έχει ο καθένας και την ικανότητά του να το αντιμετωπίζει καθημερινά, υπάρχει μια μικρή έως μεγάλη πιθανότητα να αδρανοποιείται, να μην μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο πέραν του πώς θα αντιμετωπίσει την αγχωτική κατάσταση, να αναβάλει όλα τα υπόλοιπα -διασκέδαση, υποχρεώσεις πχ μαθητικές/φοιτητικές/επαγγελματικές και μαζί και την άθληση- γιατί πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτά το μεγάλα και αγχωτικά προβλήματα. Δε γνωρίζω εκ των προτέρων τον βαθμό του άγχους του καθενός εδώ μέσα, γνωρίζω όμως, ως άτομο με διεγνωσμένη αγχώδη διαταραχή όπως έχω ξαναπεί 1 σελίδα πριν, ότι αυτές οι τύπου εύκολες λύσεις γκουγκλ δε βοηθάνε κανέναν στην πρακτική καθημερινότητα.
Επιπρόσθετα, ακόμη κι άθελά σου μπορεί να δημιουργείς επιπλέον τύψεις και ενοχές (και το άγχος δημιουργεί ήδη μπόλικες no more needed) με αυτού του είδους τις συμβουλές, γιατί αρχίζει κανείς να σκέφτεται "μα καλά ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω".
Επομένως, το να συνταγογραφείς την άθληση σε κάποιον με παθολογικό θέμα άγχους κι όχι σε κάποιον που απλώς αγχώθηκε την περίοδο της εξεταστικής, δε θα τον βοηθήσει εκτός αν έχει ήδη την άθληση ως μέρος της καθημερινότητάς του. Στη δεύτερη όμως περίπτωση, αφού είναι ήδη μέρος της καθημερινότητας, η συμβουλή σου και πάλι αχρείαστη είναι γιατί την ακολουθούσε έτσι κι αλλιώς.
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο για όλους μας το να περιορίσουμε το άγχος, αλλά δεν είναι.
Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
06-03-21
16:31
@miss marple
Ένα πολύ καλό reality check όταν μια κατάσταση σε αγχώνει, είναι να σκέφτεσαι ποιο είναι πραγματικά το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμά της. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού, ποιο είναι το χειρότερο; Να μην περάσεις τα μαθήματα κι άρα να αργήσεις να το πάρεις. Για το κέικ; Να μη βγει καλό και να φτιάξεις άλλο. Για τους φίλους; Να τσακωθείτε και μετά να τα ξαναβρείτε εφόσον πράγματι είστε καλοί φίλοι.
Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Το άγχος δημιουργεί τέρατα απ το πουθενά. Όσο αγχώνεσαι τόσο τα τέρατα μεγαλώνουν. Μην προσπαθείς να τα εκλογικεύσεις για να τα δαμάσεις, ασ τα να σε οδηγήσουν στο χειρότερο πιθανό σενάριο (χωρίς τεράστια λογικά άλματα όμως που ξαφνικά απ το κέικ θα σε οδηγήσουν στη σκέψη ότι θα πεθάνεις και δε θα έχεις προλάβει να μάθεις να φτιάχνεις γλυκά, καταλαβαίνεις ως συνάδελφος πως εκεί έχει χαθεί η αιτιωδης συνάφεια ). Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι το χειρότερο σενάριο δεν είναι στην πραγματικότητα το τέλος του κόσμου. Το να αργήσεις μόλις ένα εξάμηνο να πάρεις το μεταπτυχιακό, το να πετάξεις ένα κέικ, το να κάνεις μια άβολη συζήτηση με τους φίλους σου για να λύσετε μια παρεξήγηση, δεν είναι πράγματα που θα σε πάνε πίσω στη ζωή σου, ούτε η έλλειψη αυτών των σεναρίων θα σε πάει μπροστά.
Το θέμα βέβαια είναι ότι πρέπει να βρεις τι είδους φόβος σου προκαλεί αυτό το άγχος. Ο φόβος της προσωπικής αποτυχίας; Ο φόβος της κρίσης των άλλων; Το "αδικαιολόγητο" φαινομενικά κλάμα, έχει μια αιτία, δε σου ήρθε έτσι απλά μια μέρα. Μήπως κάτι καταπιέζεις και ένεκα και των συνθηκών αποκλεισμού αρχίζει να σκάει πια. Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και προσωπικό που θα πρέπει να το βρεις εσύ και δεν μπορεί κανείς εδώ να σε βοηθήσει.
Επίσης, το να συνταγογραφείτε σε κάποιον για το άγχος συμβουλές γκουγκλ τύπου "κάνε γυμναστική" και "μην αγχώνεσαι" είναι τουλάχιστον ηλίθιο και βοηθάει μόνο τον εαυτό σας να νιώσει καλά που νομίζει ότι βοήθησε κάποιον άνθρωπο, λολ.
Μαρπλ, καλό κουράγιο
Ένα πολύ καλό reality check όταν μια κατάσταση σε αγχώνει, είναι να σκέφτεσαι ποιο είναι πραγματικά το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμά της. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού, ποιο είναι το χειρότερο; Να μην περάσεις τα μαθήματα κι άρα να αργήσεις να το πάρεις. Για το κέικ; Να μη βγει καλό και να φτιάξεις άλλο. Για τους φίλους; Να τσακωθείτε και μετά να τα ξαναβρείτε εφόσον πράγματι είστε καλοί φίλοι.
Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Το άγχος δημιουργεί τέρατα απ το πουθενά. Όσο αγχώνεσαι τόσο τα τέρατα μεγαλώνουν. Μην προσπαθείς να τα εκλογικεύσεις για να τα δαμάσεις, ασ τα να σε οδηγήσουν στο χειρότερο πιθανό σενάριο (χωρίς τεράστια λογικά άλματα όμως που ξαφνικά απ το κέικ θα σε οδηγήσουν στη σκέψη ότι θα πεθάνεις και δε θα έχεις προλάβει να μάθεις να φτιάχνεις γλυκά, καταλαβαίνεις ως συνάδελφος πως εκεί έχει χαθεί η αιτιωδης συνάφεια ). Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι το χειρότερο σενάριο δεν είναι στην πραγματικότητα το τέλος του κόσμου. Το να αργήσεις μόλις ένα εξάμηνο να πάρεις το μεταπτυχιακό, το να πετάξεις ένα κέικ, το να κάνεις μια άβολη συζήτηση με τους φίλους σου για να λύσετε μια παρεξήγηση, δεν είναι πράγματα που θα σε πάνε πίσω στη ζωή σου, ούτε η έλλειψη αυτών των σεναρίων θα σε πάει μπροστά.
Το θέμα βέβαια είναι ότι πρέπει να βρεις τι είδους φόβος σου προκαλεί αυτό το άγχος. Ο φόβος της προσωπικής αποτυχίας; Ο φόβος της κρίσης των άλλων; Το "αδικαιολόγητο" φαινομενικά κλάμα, έχει μια αιτία, δε σου ήρθε έτσι απλά μια μέρα. Μήπως κάτι καταπιέζεις και ένεκα και των συνθηκών αποκλεισμού αρχίζει να σκάει πια. Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και προσωπικό που θα πρέπει να το βρεις εσύ και δεν μπορεί κανείς εδώ να σε βοηθήσει.
Επίσης, το να συνταγογραφείτε σε κάποιον για το άγχος συμβουλές γκουγκλ τύπου "κάνε γυμναστική" και "μην αγχώνεσαι" είναι τουλάχιστον ηλίθιο και βοηθάει μόνο τον εαυτό σας να νιώσει καλά που νομίζει ότι βοήθησε κάποιον άνθρωπο, λολ.
Μαρπλ, καλό κουράγιο
Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
28-05-20
16:28
Όχι ακόμα, έμεινα στο κυρίως λειτουργικό κομμάτι. Όταν θα έχω τα λεφτά να κάνω φουλ ψυχανάλυση (και θα την κάνω στα επόμενα χρόνια είναι αξουαλ στόχος μου), θα επανέλθω.Τελικά βρήκες από που πηγάζει όλο αυτό το άγχος?
Ναι και το ξέρω ήδη, η σχολή μου έχει φάει τη ζωή αλλά έχω πάρει απόφαση πως θα την τελειώσω.Αυτό ίσως υποδηλώνει ότι υπάρχει κάτι στην ζωή σου που δεν σου αρέσει και έχεις τάσεις φυγής.