05-06-21
12:34
Ιδανικά, η αγάπη υπερβαίνει τον κόσμο των συναισθημάτων... Είναι μία δύναμη που όταν εν-εργει βλέπουμε και κρίνουμε το αποτέλεσμα αυτής. Και όπως κάθε δύναμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό ή για κακό. (αυτό εννοώ ότι κρίνουμε το αποτέλεσμα της).Εμπειρικά μπορεί ο κάθε ένας να έχει αγαπήσει ή αγαπηθεί και να μη βλέπει ιδιοτέλεια σε αυτό αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι όταν κάποιος είναι καλά και θέλω να είναι καλά( αγάπη) δεν επωφελούμαι και εγώ .
Δηλαδή, και ο κλέφτης αγαπάει την κλοπή, αλλά αυτό είναι η αρνητική χρήση της αγάπης. Όπως και η κτητικοτητα ενός συντρόφου. Κι αυτός αγαπάει το έτερον ήμισυ και για αυτό γίνεται κτητικός, αλλά ούτε αυτό το λες ιδανική αγάπη.
Η αγάπη στην ιδανική της μορφή είναι ανιδιοτελής - με την έννοια του ότι δίνεις χωρίς να περιμένεις ή να αποσκοπείς σε κάτι. Αγαπάς να δίνεις. Αγαπάς την προσφορά αυτή κάθε αυτή δηλαδή, όχι τον αποδέκτη της προσφοράς ή την ικανοποίηση της προσφοράς.
04-06-21
10:15
Για την ομορφιά της συζήτησης θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το «ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ» (Α. Ζεπάτος, εκδ.ΑΡΜΟΣ)Ποιος αποφασίζει; Αυτό το βαθύτερο "εγώ" για το οποίο μιλήσαμε νωρίτερα.
«Τι είναι το λεγόμενο εγώ? Ποιος λέγει εγώ? … αν δεν προσδιορίσουμε ποιος λέγει εγώ, δεν μπορούμε να μελετήσουμε τον εαυτό μας, …
… … … … … … … … …
Είμαστε οι σκέψεις μας? Οι σκέψεις είναι υπολογισμοί , οι οποίοι εξαρτιούνται από τα διαθέσιμα στοιχεία και τους στόχους που έχουν τεθεί , συνεπώς αλλάζουν μαζί με αυτά. Αν η σκέψη επηρεάζεται από το συναίσθημα , τότε αλλάζει ακόμα πιο εύκολα. Αν πάμε στην περιοχή των συναισθημάτων και των διαθέσεων θα δούμε τότε πως η ρευστότητά τους αυξάνει σχεδόν απεριόριστα. Λοιπόν, το εγώ τι είναι? Μία ατελεύτητη μεταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων? Αν απαντούσαμε καταφατικά, θα έπρεπε να δεχτούμε ότι το εγώ είναι ένα είδος καλειδοσκοπίου που παίρνει άπειρες μορφές.
Όμως η αίσθηση που έχουμε για το εγώ είναι πως είναι κάτι σταθερό, κάτι που έχει μονιμότητα και διάρκεια. …. … … Ο χαρακτήρας αν και έχει σχετική σταθερότητα αλλάζει κι αυτός κάτω από την επίδραση ασυνήθιστων και σκληρών εμπειριών. Ο χαρακτήρας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας τρόπος, κάτι σαν ρούχο του εγώ. Γι’ αυτό και αισθανόμαστε ότι το εγώ μας δεν άλλαξε στο παραμικρό , ακόμα κι έπειτα από μια εκτεταμένη αλλαγή του χαρακτήρα. … … … … … … … … … … … …
Είναι πολύ γνωστό ότι οι άνθρωποι έχουν μάτια, αλλά δεν βλέπουν όλοι τα ίδια πράγματα. Ορισμένα πράγματα δεν τα βλέπουν καθόλου , άλλα τα βλέπουν μέσα από παραμορφωτικούς φακούς, άλλα τα φαντάζονται απλώς… έτσι η έννοια του βλέπω δεν είναι καθόλου όμοια με εκείνη του συνειδητοποιώ. Θα συνειδητοποιούσα, ενώ θα έβλεπα , αν ανάμεσα στην όραση και τη συνειδητοποίηση δεν μεσολαβούσαν διαδοχικά φίλτρα των πληροφοριών , τα οποία λογοκρίνουν , παραμορφώνουν ή δίνουν πληροφορίες τελείως επινοημένες. Αυτές οι λειτουργίες απόκρυψης και παραμόρφωσης της πραγματικότητας μας εμποδίζουν να συνειδητοποιήσουμε αυτό που βλέπουμε και αντιδιαστέλλουν την συνηθισμένη μηχανική όραση , η οποία βλέπει χωρίς να βλέπει..»
02-06-21
09:36
Καταρχήν ευχαριστώ πολύ για τον κόπο μιας τόσο αναλυτικής απάντησης!
Εφόσον οι "Αισθητικές Πληροφορίες" είναι ένας μηχανισμός δέκτης και ο εγκέφαλος αποκωδικοποιεί το όποιο ερέθισμα και αναλόγως αντιδρά σημαίνει ότι μιλάμε για την πραγματικότητα που πιστεύουμε ο καθένας, εφόσον μπορούμε να έχουμε (ο καθένας) διαφορετική αίσθηση της πραγματικότητας (σύμφωνα δηλαδή με το πού θα στρέψουμε την προσοχή μας. ) Επίσης, σχετικά με την αντίδραση που έχουμε, το υποσυνείδητο είναι βασική πηγή- κι ας θεωρούμε ότι έχουμε τον απόλυτο έλεγχο των αποφάσεων μας.. Υπάρχουν άλλωστε και πειράματα που αποδεικνύουν ότι ορισμένες κινήσεις ξεκινούν 1 λεπτό πριν το αποφασίσουμε. Δηλαδή ο αρχηγός είναι το υποσυνείδητο και το συνειδητό αποδέχεται ( για αυτό άλλωστε γίνεται και λόγος για τα υποσυνείδητα μηνύματα σε ταινίες, διαφημίσεις κλπ. )
Το "εγώ" είναι αυτό που ορίζεται ως συνειδητότητα ή αυτοσυνείδηση.
Πέρα από τα ένστικτα που χαρακτηρίζουν ζώα και ανθρώπους , η συνειδητότητα της ύπαρξης και η συνείδηση της ατομικότητας είναι η μεγάλη διαφορά. (Δεν μιλάω για την προσωπικότητα που διαμορφώνεται από το περιβάλλον, την κληρονομικότητα κλπ. ) Ο ηθικός κώδικας της ατομικότητας είναι ίσως αυτό που μπορεί να ισορροπήσει το συνειδητό με το ασυνείδητο. (Προσωπικά αυτή την ατομικότητα την ονομάζω ψυχή.)
Για το βιντεάκι, θα επανέλθω, γιατί δυστυχώς δεν έχω προλάβει ακόμα να το δω.
Ίσως επειδή δεν ήταν σωστός ο διαχωρισμός…. Εννοούσα σαν συνειδητές την π.χ όσφρηση (θα πάω να μυρίσω ένα άρωμα) και σαν ασυνείδητες ( υποσυνείδητες) την αίσθηση π.χ του φόβου (δεν το εκλογικεύουμε πάντα- θα έλεγα για την αίσθηση του φόβου βλέποντας μία ταινία, αλλά και πάλι εκεί λειτουργεί και η ακοή )….Δεν κατάλαβα το διαχωρισμό "συνειδητές" και μη.
Εφόσον οι "Αισθητικές Πληροφορίες" είναι ένας μηχανισμός δέκτης και ο εγκέφαλος αποκωδικοποιεί το όποιο ερέθισμα και αναλόγως αντιδρά σημαίνει ότι μιλάμε για την πραγματικότητα που πιστεύουμε ο καθένας, εφόσον μπορούμε να έχουμε (ο καθένας) διαφορετική αίσθηση της πραγματικότητας (σύμφωνα δηλαδή με το πού θα στρέψουμε την προσοχή μας. ) Επίσης, σχετικά με την αντίδραση που έχουμε, το υποσυνείδητο είναι βασική πηγή- κι ας θεωρούμε ότι έχουμε τον απόλυτο έλεγχο των αποφάσεων μας.. Υπάρχουν άλλωστε και πειράματα που αποδεικνύουν ότι ορισμένες κινήσεις ξεκινούν 1 λεπτό πριν το αποφασίσουμε. Δηλαδή ο αρχηγός είναι το υποσυνείδητο και το συνειδητό αποδέχεται ( για αυτό άλλωστε γίνεται και λόγος για τα υποσυνείδητα μηνύματα σε ταινίες, διαφημίσεις κλπ. )
Ομοίως θα απαντούσα… θεωρώ πως αυτό το εγώ είναι κάτι πολύ βαθύτερο.Εδώ προκύπτει βέβαια ένα μυστήριο για να τα λέμε και όλα, το οποίο μέχρι σήμερα είναι άλυτο.
Είναι τελικά το "εγώ" ο εγκέφαλος;
Χμμμ... η αλήθεια είναι πως όχι!!!
Είναι το "εγώ" κάπου μέσα στον εγκέφαλο;
Υπάρχουν διάφορες θεωρίες αλλά επί της ουσίας έχουμε μεσάνυχτα.
Το "εγώ" είναι αυτό που ορίζεται ως συνειδητότητα ή αυτοσυνείδηση.
Πέρα από τα ένστικτα που χαρακτηρίζουν ζώα και ανθρώπους , η συνειδητότητα της ύπαρξης και η συνείδηση της ατομικότητας είναι η μεγάλη διαφορά. (Δεν μιλάω για την προσωπικότητα που διαμορφώνεται από το περιβάλλον, την κληρονομικότητα κλπ. ) Ο ηθικός κώδικας της ατομικότητας είναι ίσως αυτό που μπορεί να ισορροπήσει το συνειδητό με το ασυνείδητο. (Προσωπικά αυτή την ατομικότητα την ονομάζω ψυχή.)
Ok, το «άπειρες» διαστάσεις ήταν λίγο υπερβολικό. Θα το μετριάσω για να πάει στο μετά- φυσικό ( το μετά δηλαδή των έως τώρα γνωστών φυσικών νόμων).Για άπειρες τώρα... πάει λίγο προς το ΥΠΕΡ-φυσικό το πράγμα.
Για το βιντεάκι, θα επανέλθω, γιατί δυστυχώς δεν έχω προλάβει ακόμα να το δω.
Όντως???? Τότε πως, αν υπάρχει απόσταση? Πάει λίγο το μυαλό μου σε φωτόνια και σε ηλεκτρομαγνητικά ερεθίσματαΔυστυχώς ή ευτυχώς, το φαινόμενο αυτού του τύπου παρατήρησης, δεν αλλάζει ακόμα και αν είναι πολύ μακριά από τα ερεθίσματα οσμής.
Δεν αλλάζει ακόμα και αν την παρατηρεί με... τηλεσκόπιο!
31-05-21
14:01
Θα καταθέσω και τη δική μου ‘οπτική’ επί του θέματος…η οποία ουσιαστικά συγκλίνει με το ότι «Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν πραγματικό, είναι μόνο μέρος της αλήθειας και ενίοτε λάθος.»
Σίγουρα και είναι κοινώς αποδεκτό πως το ανθρώπινο γένος, έχοντας φυσικό σώμα αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τις (μέχρι τώρα γνώστες) 5 αισθήσεις. Για αυτές τις αισθήσεις θεωρώ χρησιμοποιούμε τις ονομασίες περιληπτικά…. Θέλω να πω πως χρησιμοποιούμε διαφορετικά την όραση την ημέρα (χρώματα) και διαφορετικά τη νύχτα ( ασπρόμαυρο ), συνδυάζοντας ουσιαστικά δύο τύπους οράσεως , που όμως το αποκαλούμε με μια λέξη: όραση. Επίσης τι γίνεται στην περίπτωση του οπτικού ανταγωνισμού (που κοιτάμε μία εικόνα κλείνοντας το ένα μάτι κάθε φορά) – Και σε αυτή την περίπτωση η όραση (γενικά) είναι η αίσθηση που χρησιμοποιούμε. Συνεπώς ο εγκέφαλος έχει μια συγκεκριμένη αντίληψη της εικόνας κοιτώντας με το ένα μάτι, ενώ κοιτάζοντας με το άλλο μία διαφορετική αντίληψη της ίδιας εικόνας. Ομοίως και με τη γεύση που χωρίζεται σε επιμέρους αισθήσεις όπως οι πικρές/ γλυκές/κλπ γεύσεις, άρα και δεν είναι απλά και μόνο θέμα γούστου.
Επιπλέον πέραν της αίσθησης της όρασης, ακοής, αφής, όσφρησης, γεύσης , θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την αίσθηση του πόνου ή της θερμότητας?
Σίγουρα και είναι κοινώς αποδεκτό πως το ανθρώπινο γένος, έχοντας φυσικό σώμα αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τις (μέχρι τώρα γνώστες) 5 αισθήσεις. Για αυτές τις αισθήσεις θεωρώ χρησιμοποιούμε τις ονομασίες περιληπτικά…. Θέλω να πω πως χρησιμοποιούμε διαφορετικά την όραση την ημέρα (χρώματα) και διαφορετικά τη νύχτα ( ασπρόμαυρο ), συνδυάζοντας ουσιαστικά δύο τύπους οράσεως , που όμως το αποκαλούμε με μια λέξη: όραση. Επίσης τι γίνεται στην περίπτωση του οπτικού ανταγωνισμού (που κοιτάμε μία εικόνα κλείνοντας το ένα μάτι κάθε φορά) – Και σε αυτή την περίπτωση η όραση (γενικά) είναι η αίσθηση που χρησιμοποιούμε. Συνεπώς ο εγκέφαλος έχει μια συγκεκριμένη αντίληψη της εικόνας κοιτώντας με το ένα μάτι, ενώ κοιτάζοντας με το άλλο μία διαφορετική αντίληψη της ίδιας εικόνας. Ομοίως και με τη γεύση που χωρίζεται σε επιμέρους αισθήσεις όπως οι πικρές/ γλυκές/κλπ γεύσεις, άρα και δεν είναι απλά και μόνο θέμα γούστου.
Επιπλέον πέραν της αίσθησης της όρασης, ακοής, αφής, όσφρησης, γεύσης , θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την αίσθηση του πόνου ή της θερμότητας?