05-06-21
12:34
Ιδανικά, η αγάπη υπερβαίνει τον κόσμο των συναισθημάτων... Είναι μία δύναμη που όταν εν-εργει βλέπουμε και κρίνουμε το αποτέλεσμα αυτής. Και όπως κάθε δύναμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό ή για κακό. (αυτό εννοώ ότι κρίνουμε το αποτέλεσμα της).Εμπειρικά μπορεί ο κάθε ένας να έχει αγαπήσει ή αγαπηθεί και να μη βλέπει ιδιοτέλεια σε αυτό αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι όταν κάποιος είναι καλά και θέλω να είναι καλά( αγάπη) δεν επωφελούμαι και εγώ .
Δηλαδή, και ο κλέφτης αγαπάει την κλοπή, αλλά αυτό είναι η αρνητική χρήση της αγάπης. Όπως και η κτητικοτητα ενός συντρόφου. Κι αυτός αγαπάει το έτερον ήμισυ και για αυτό γίνεται κτητικός, αλλά ούτε αυτό το λες ιδανική αγάπη.
Η αγάπη στην ιδανική της μορφή είναι ανιδιοτελής - με την έννοια του ότι δίνεις χωρίς να περιμένεις ή να αποσκοπείς σε κάτι. Αγαπάς να δίνεις. Αγαπάς την προσφορά αυτή κάθε αυτή δηλαδή, όχι τον αποδέκτη της προσφοράς ή την ικανοποίηση της προσφοράς.
04-06-21
10:15
Για την ομορφιά της συζήτησης θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το «ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ» (Α. Ζεπάτος, εκδ.ΑΡΜΟΣ)Ποιος αποφασίζει; Αυτό το βαθύτερο "εγώ" για το οποίο μιλήσαμε νωρίτερα.
«Τι είναι το λεγόμενο εγώ? Ποιος λέγει εγώ? … αν δεν προσδιορίσουμε ποιος λέγει εγώ, δεν μπορούμε να μελετήσουμε τον εαυτό μας, …
… … … … … … … … …
Είμαστε οι σκέψεις μας? Οι σκέψεις είναι υπολογισμοί , οι οποίοι εξαρτιούνται από τα διαθέσιμα στοιχεία και τους στόχους που έχουν τεθεί , συνεπώς αλλάζουν μαζί με αυτά. Αν η σκέψη επηρεάζεται από το συναίσθημα , τότε αλλάζει ακόμα πιο εύκολα. Αν πάμε στην περιοχή των συναισθημάτων και των διαθέσεων θα δούμε τότε πως η ρευστότητά τους αυξάνει σχεδόν απεριόριστα. Λοιπόν, το εγώ τι είναι? Μία ατελεύτητη μεταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων? Αν απαντούσαμε καταφατικά, θα έπρεπε να δεχτούμε ότι το εγώ είναι ένα είδος καλειδοσκοπίου που παίρνει άπειρες μορφές.
Όμως η αίσθηση που έχουμε για το εγώ είναι πως είναι κάτι σταθερό, κάτι που έχει μονιμότητα και διάρκεια. …. … … Ο χαρακτήρας αν και έχει σχετική σταθερότητα αλλάζει κι αυτός κάτω από την επίδραση ασυνήθιστων και σκληρών εμπειριών. Ο χαρακτήρας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας τρόπος, κάτι σαν ρούχο του εγώ. Γι’ αυτό και αισθανόμαστε ότι το εγώ μας δεν άλλαξε στο παραμικρό , ακόμα κι έπειτα από μια εκτεταμένη αλλαγή του χαρακτήρα. … … … … … … … … … … … …
Είναι πολύ γνωστό ότι οι άνθρωποι έχουν μάτια, αλλά δεν βλέπουν όλοι τα ίδια πράγματα. Ορισμένα πράγματα δεν τα βλέπουν καθόλου , άλλα τα βλέπουν μέσα από παραμορφωτικούς φακούς, άλλα τα φαντάζονται απλώς… έτσι η έννοια του βλέπω δεν είναι καθόλου όμοια με εκείνη του συνειδητοποιώ. Θα συνειδητοποιούσα, ενώ θα έβλεπα , αν ανάμεσα στην όραση και τη συνειδητοποίηση δεν μεσολαβούσαν διαδοχικά φίλτρα των πληροφοριών , τα οποία λογοκρίνουν , παραμορφώνουν ή δίνουν πληροφορίες τελείως επινοημένες. Αυτές οι λειτουργίες απόκρυψης και παραμόρφωσης της πραγματικότητας μας εμποδίζουν να συνειδητοποιήσουμε αυτό που βλέπουμε και αντιδιαστέλλουν την συνηθισμένη μηχανική όραση , η οποία βλέπει χωρίς να βλέπει..»
31-05-21
20:20
Πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες !!
Οπότε, αν έχω καταλάβει καλά, οι 5 αισθήσεις είναι κατά κύριο λόγο συνειδητές και οι υποδιαιρέσεις αυτών( επειδή ανέφερες ότι «αίσθηση πόνου και θερμότητας χαρακτηρίζονται αφής») μη συνειδητές. Επίσης , ο μηχανισμός αισθήσεων (μη συνειδητών ) χρησιμεύουν στο να ρυθμίζονται βασικές λειτουργίες του φυσικού σώματος.
Τώρα, θα συμφωνήσω με τη @Averkina στο ότι αντιλαμβανόμαστε 3 διαστάσεις ενώ μπορεί να υπάρχουν άπειρες και θα θέσω ερώτημα για αν μπορούμε να θεωρήσουμε ως αίσθηση και την λεγόμενη «έκτη», δηλαδή την πέραν του φυσικού σώματος. Προσωπικά θα απαντήσω ναι… Αυτό το λέω σκεπτόμενη και τους προσωκρατικούς(και όχι μόνο) που χοντρικά θεωρούσαν τη νόηση ως την αίσθηση με την οποία μπορούσε ο άνθρωπος να αντιληφθεί την αντικειμενική πραγματικότητα...
Οπότε, αν έχω καταλάβει καλά, οι 5 αισθήσεις είναι κατά κύριο λόγο συνειδητές και οι υποδιαιρέσεις αυτών( επειδή ανέφερες ότι «αίσθηση πόνου και θερμότητας χαρακτηρίζονται αφής») μη συνειδητές. Επίσης , ο μηχανισμός αισθήσεων (μη συνειδητών ) χρησιμεύουν στο να ρυθμίζονται βασικές λειτουργίες του φυσικού σώματος.
Τώρα, θα συμφωνήσω με τη @Averkina στο ότι αντιλαμβανόμαστε 3 διαστάσεις ενώ μπορεί να υπάρχουν άπειρες και θα θέσω ερώτημα για αν μπορούμε να θεωρήσουμε ως αίσθηση και την λεγόμενη «έκτη», δηλαδή την πέραν του φυσικού σώματος. Προσωπικά θα απαντήσω ναι… Αυτό το λέω σκεπτόμενη και τους προσωκρατικούς(και όχι μόνο) που χοντρικά θεωρούσαν τη νόηση ως την αίσθηση με την οποία μπορούσε ο άνθρωπος να αντιληφθεί την αντικειμενική πραγματικότητα...
Είχα παρακολουθήσει κάποτε ένα ντοκιμαντέρ, σχετικά με το ότι υπάρχουν περισσότεροι από 300 διαφορετικοί οσφρητικοί υποδοχείς δίνοντας την ασυναίσθητη ικανότητα στον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται τις φερομόνες – οι οποίες είναι ‘άοσμες’ . Ίσως αυτό να έρχεται σαν μία απάντηση στο γιατί που προανέφερες.τα μάτια σου ακολουθούν την κίνηση της κοπελιάς που σε ενδιαφέρει, αν και δεν γνωρίζω ΓΙΑΤΙ να ενδιαφέρει η συγκεκριμένη ενώ κάποια άλλη δεν την παρατηρείς.
31-05-21
14:01
Θα καταθέσω και τη δική μου ‘οπτική’ επί του θέματος…η οποία ουσιαστικά συγκλίνει με το ότι «Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν πραγματικό, είναι μόνο μέρος της αλήθειας και ενίοτε λάθος.»
Σίγουρα και είναι κοινώς αποδεκτό πως το ανθρώπινο γένος, έχοντας φυσικό σώμα αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τις (μέχρι τώρα γνώστες) 5 αισθήσεις. Για αυτές τις αισθήσεις θεωρώ χρησιμοποιούμε τις ονομασίες περιληπτικά…. Θέλω να πω πως χρησιμοποιούμε διαφορετικά την όραση την ημέρα (χρώματα) και διαφορετικά τη νύχτα ( ασπρόμαυρο ), συνδυάζοντας ουσιαστικά δύο τύπους οράσεως , που όμως το αποκαλούμε με μια λέξη: όραση. Επίσης τι γίνεται στην περίπτωση του οπτικού ανταγωνισμού (που κοιτάμε μία εικόνα κλείνοντας το ένα μάτι κάθε φορά) – Και σε αυτή την περίπτωση η όραση (γενικά) είναι η αίσθηση που χρησιμοποιούμε. Συνεπώς ο εγκέφαλος έχει μια συγκεκριμένη αντίληψη της εικόνας κοιτώντας με το ένα μάτι, ενώ κοιτάζοντας με το άλλο μία διαφορετική αντίληψη της ίδιας εικόνας. Ομοίως και με τη γεύση που χωρίζεται σε επιμέρους αισθήσεις όπως οι πικρές/ γλυκές/κλπ γεύσεις, άρα και δεν είναι απλά και μόνο θέμα γούστου.
Επιπλέον πέραν της αίσθησης της όρασης, ακοής, αφής, όσφρησης, γεύσης , θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την αίσθηση του πόνου ή της θερμότητας?
Σίγουρα και είναι κοινώς αποδεκτό πως το ανθρώπινο γένος, έχοντας φυσικό σώμα αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τις (μέχρι τώρα γνώστες) 5 αισθήσεις. Για αυτές τις αισθήσεις θεωρώ χρησιμοποιούμε τις ονομασίες περιληπτικά…. Θέλω να πω πως χρησιμοποιούμε διαφορετικά την όραση την ημέρα (χρώματα) και διαφορετικά τη νύχτα ( ασπρόμαυρο ), συνδυάζοντας ουσιαστικά δύο τύπους οράσεως , που όμως το αποκαλούμε με μια λέξη: όραση. Επίσης τι γίνεται στην περίπτωση του οπτικού ανταγωνισμού (που κοιτάμε μία εικόνα κλείνοντας το ένα μάτι κάθε φορά) – Και σε αυτή την περίπτωση η όραση (γενικά) είναι η αίσθηση που χρησιμοποιούμε. Συνεπώς ο εγκέφαλος έχει μια συγκεκριμένη αντίληψη της εικόνας κοιτώντας με το ένα μάτι, ενώ κοιτάζοντας με το άλλο μία διαφορετική αντίληψη της ίδιας εικόνας. Ομοίως και με τη γεύση που χωρίζεται σε επιμέρους αισθήσεις όπως οι πικρές/ γλυκές/κλπ γεύσεις, άρα και δεν είναι απλά και μόνο θέμα γούστου.
Επιπλέον πέραν της αίσθησης της όρασης, ακοής, αφής, όσφρησης, γεύσης , θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την αίσθηση του πόνου ή της θερμότητας?