Αδικούνται άραγε τα "καλά παιδιά" στις σχέσεις με το άλλο φύλο;

[Lorien]

Mιλαμε για καλα παιδια ή για "καλα παιδια" ομως ;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[PARTALI]

θα ήθελα να επισημάνω μια παράμετρο στη συζήτηση
σημαντικό ρόλο παίζει και η ηλικία στη γυναίκα
δηλαδή αλλιώς συμπεριφέρεται στα 20 και αλλιώς στα 30
σκεφτείτε το κι αυτό

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Mιλαμε για καλα παιδια ή για "καλα παιδια" ομως ;

Πάντως όσες φορές φίλοι-φίλες μου έχουν πει...α... ο Γιαννάκης καλόοοοοοοο παιδί, μην είσαι χαζή, δεν είναι ρεμάλι σαν τους άλλους κλπ κλπ κλπ...ε... τελικά αποδείχτηκε μεγαλύτερο ρεμάλι

Οπότε χίλιες φορές κwλόπαιδα που πάνω κάτω ξέρω τι να περιμένω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Klaus]

Πάντως όσες φορές φίλοι-φίλες μου έχουν πει...α... ο Γιαννάκης καλόοοοοοοο παιδί, μην είσαι χαζή, δεν είναι ρεμάλι σαν τους άλλους κλπ κλπ κλπ...ε... τελικά αποδείχτηκε μεγαλύτερο ρεμάλι

Οπότε χίλιες φορές κwλόπαιδα που πάνω κάτω ξέρω τι να περιμένω

Δηλαδή τα καλά παιδιά έχουμε χαρίσματα κρυμμένα και δεν το ξέρουμε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

E γιαυτο ρωταω. Γιατι στο τελος αντιστρεφουμε τους ορους επειδη δε τους χρησημοποιουμε σωστα. Αμα το "ρεμαλι-αλλα-φαινομενικα-καλο" τον λεμε καλο παιδι, και τον "φαινομενικα-ρεμαλι-αλλα-πραγματικα-καλο", τον λεμε ρεμαλι, τοτε καποιο προβλημα εχει η κριση μας, και μιλαμε για διαφορετικα ατομα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Δηλαδή τα καλά παιδιά έχουμε χαρίσματα κρυμμένα και δεν το ξέρουμε?

Βασικά είναι αυτό που λέει ο Λόρι παρακάτω:

E γιαυτο ρωταω. Γιατι στο τελος αντιστρεφουμε τους ορους επειδη δε τους χρησημοποιουμε σωστα. Αμα το "ρεμαλι-αλλα-φαινομενικα-καλο" τον λεμε καλο παιδι, και τον "φαινομενικα-ρεμαλι-αλλα-πραγματικα-καλο", τον λεμε ρεμαλι, τοτε καποιο προβλημα εχει η κριση μας, και μιλαμε για διαφορετικα ατομα.

Και κρίνοντας από δικές μου εμπειρίες το "καλό" παιδί που οι άλλοι ξέρουν και το διατυμπανίζουν είναι ότι το ξέρουν ως φίλο και όπως πίστευαν- έβλεπαν ότι συμπεριφέρεται στις σχέσεις του γενικά... Εν ολίγοις αλλιώς θα κρίνω εγώ το "καλό" παιδί μπαίνοντας σε σχέση κι αλλιώς ως η τρίτη που απλά πιστεύω ότι συμπεριφέρεται έτσι

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Πάντως είναι διαπιστωμένο ιστορικώς (!!!) ότι όποτε κάποιος, άντρας ή γυναίκα, είναι χαμηλών τόνων και αυτό που όλοι λέμε γενικά "καλό παιδί", τρώει στο τέλος παπάρα, κέρατο, φτύσιμο ή whatever.

Μια πρόσφατη περίπτωση, είναι ένα ξαδερφάκι μου, 20 ετών. Ωραίο παιδί, σοβαρό, χαμηλών τόνων, δεν καπνίζει, δεν πίνει όταν οδηγεί, δεν είναι παρ' όλ' αυτά ξενέρωτος, έχει και φράγκα. Είχε σχέση για πάνω από 2 χρόνια. Η κοπέλα ερχόταν και σπίτι, την είχα γνωρίσει κι εγώ, είχαμε κάνει και clubbing μαζί. Φέτος το καλοκαίρι την είδαμε μαζί με τον πατέρα μου, στην παραλία να χαριεντίζεται με τον κολλητό του ξαδέρφου μου δημοσίως, δήθεν φιλικά, δήθεν στην πλάκα. Ε, ο δικός μου, μην το κάνει θέμα, μην το καταπιέσει το κορίτσι, μη δείξει παλαιών αρχών και κομπλεξικός, δεν το έλαβε υπόψιν. Τελικά το έφαγε το κέρατο παταγωδώς και μάλιστα από τον κολλητό του. Έπεσε κλάμα μιλάμε στο τέλος...

Αχ αυτά τα καλά παιδιά!! Τέτοια βλέπω και αποφάσισα να είμαι κάθαρμα και να γουστάρω μόνο τα κακά κορίτσια στο εξής...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιώργος]

Πάντως είναι διαπιστωμένο ιστορικώς (!!!) ότι όποτε κάποιος, άντρας ή γυναίκα, είναι χαμηλών τόνων και αυτό που όλοι λέμε γενικά "καλό παιδί", τρώει στο τέλος π@π@ρ@, κέρατο, φτύσιμο ή whatever.

Και ποιοι πιθανώς είναι οι λόγοι που οδηγούν σ' αυτά τα αποτελέσματα;



(το ερώτημα απευθύνεται σε όλους τους συνομιλητές, με αφορμή αυτό το post)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Chimera]

Και ποιοι πιθανώς είναι οι λόγοι που οδηγούν σ' αυτά τα αποτελέσματα;



(το ερώτημα απευθύνεται σε όλους τους συνομιλητές, με αφορμή αυτό το post)

Επειδή σε πολλούς ανθρώπους βρίσκει εφαρμογή ο "κανόνας του γραμματόσημου" .

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Παντως μου ρχεται στο νου η βασικη ιδεα του "Θελουμε Λιγοτερη διαφθορά.......ή περισσοτερες ευκαιριες να συμμετεχουμε !"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Γι αυτους που καποιοι θεωρουνται "καλα" παιδια...για καποιους αλλους μπορει να ειναι "κακα" παιδια...οποτε το θεμα ειναι τι βγαζει ο καθενας στον εκαστοτε.....
Αν αδικουνται....?
Μπα....εγω ειμαι της αποψης, οτι κανεις παιρνει αυτο που του αξιζει...οποτε...δε χωρα αδικια...

Μερσι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Και ποιοι πιθανώς είναι οι λόγοι που οδηγούν σ' αυτά τα αποτελέσματα;

Οι σχέσεις όλο και περισσότερο, λόγω των κοινωνικών συνθηκών και προτύπων, στηρίζονται στην επικράτηση και στην κυριαρχία και όχι στην ισότητα και τη συνεργασία. Αυτό ισχύει για όλων των ειδών τις σχέσεις, όχι μόνο για τις ερωτικές. Αν για παράδειγμα δείξεις υπερβολική εμπιστοσύνη στο συνέταιρό σου στη δουλειά, αυτός κατά πάσα πιθανότητα θα σε κατακλέψει. Αν ξανοίγεσαι πολύ στο φίλο σου, αυτός συνήθως θα σε πουλήσει (ευτυχώς δεν ισχύει για όλους αυτό, μιλάω γι' αυξημένα ποσοστά). Συνεπώς και σε μια ερωτική σχέση, όταν δίνεις πολλά περιθώρια στον άλλον και κρατάς χαμηλούς τόνους, δεν τον καταπιέζεις και δεν του χαλάς τη μέρα, εκείνος πολύ συχνά το θεωρεί ως ένδειξη αδυναμίας. Όποια ευαισθησία σου αφήνεις να φανεί, πράγμα που υποτίθεται ότι είναι απαραίτητο σε μια σχέση, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, ως πάτημα για τον καλύτερο ψυχικό σου έλεγχο. Όταν ο άλλος νιώθει πως σε κατέχει ή πως σ' έχει δεδομένο, απελευθερώνεται να βγάλει όλο του το σώψυχο και να εκδηλώσει την κυριαρχική του τάση. Φυσικά κατόπιν, η καταναλωτική λογική με την οποία όλοι έχουμε λίγο ως πολύ γαλουχηθεί, οδηγεί τον σύντροφό μας στο να βαρεθεί και ν' απαξιώσει αυτό που κατέχει και να νιώσει την ανάγκη γι' "ανανέωση γκαρνταρόμπας". Φανταστείτε ένα μικρό παιδί που χτυπιέται για να του αγοράσουν ένα ακριβό παιχνίδι και μόλις αυτό συμβεί, το παίζει για λίγο και μετά το παρατά στη γωνιά και κλαίει για το επόμενο "αντικείμενο πόθου".

Εδώ ταιριάζει το γνωστό ρητό του Κινέζου δασκάλου:
"Ο πόθος δημιουργεί ανάγκη για εξουσία
και η εξουσία προδιάθεση για έγκλημα".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Αν και δυστυχως, έχει δικιο ο GC, δλδ σε μεγαλο ποσοστο ετσι ειναι τα πραγματα, ωστοσο δεν απανταται το ερωτημα του Γιωργου, παρα μονο απο την 1η φραση "λόγω των κοινωνικών συνθηκών και προτύπων". Γιατι τα υπολοιπα, παλι μπορει να ρωτησεις καποιος "και γιατι γινεται αυτο ;". Γιατι πχ να θελει ο καθενας να κυριαρχησει πανω στον αλλο. Γιατι το να εισαι ηπιων τονων να το βλεπουν σαν αδυναμια. κλπ.

Και θα ελεγα οτι ειναι πολυπαραγοντικο το προβλημα. Παντως καπου ειχα διαβασει (δε ξερω κατα ποσο συμφωνω, ή κατα ποσο ισχυει, και για ποσες περιπτωσεις) : οσο λιγοτερη πιστη εχεις στους ανθρωπους , τοσο λιγοτερα πραγματα χαιρεσαι στη ζωη. (μεχρι στιγμης εγω την παταω ακριβως επειδη εχω πιστη στους ανθρωπους βεβαια .. )

Iσως η λυση δεν ειναι να γινουμε κακα παιδια για να καλοπερναμε. Τοτε θα εχουμε γινει αυτο που κατακρινουμε και δε μας εκφραζει.
Ισως το να ειμαστε ο εαυτος και να αγαπαμε με την πραγματικη εννοια του ορου, ειναι ο πιο rewarding/fulfilling τροπος να ζησουμε. Κι ας μας πληγωνουν. Οσο μπορουμε θα προσεχουμε , για να υπαρχει και μια ισορροπια, αλλά σιγα σιγα αντιλαμβανομαι οτι οσο κλειστος χαρακτηρας και να εισαι και οσο και να σε πληγωσουν, ειναι καλυτερα να ζεις και να εισαι σιγουρος οτι εσυ προσφερεις και εσυ αγαπας και βοηθας τους αλλους, (κι ας μην εχουν ολα καλο τελος), παρα να γινεις εσυ ο αλλος, και να πληγωνεις εσυ τους αλλους.

Κι επειδη νομιζω οτι ξεφευγουμε λιγο : ξανακοιτωντας τον τιτλο, μου ρχεται η σκεψη-απαντηση : ναι, αλλα περισσοτερο βραχυπροθεσμα παρα μακροπροθεσμα. Ειδικα αν συνηδητοποιησουν ποιοι ειναι, τι δινουν τι παιρνουν, και το φιλοσοφησουν και λιγο. Αλλα ναι, βραχυπροθεσμα, αδικουνται.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Αν και δυστυχως, έχει δικιο ο GC, δλδ σε μεγαλο ποσοστο ετσι ειναι τα πραγματα, ωστοσο δεν απανταται το ερωτημα του Γιωργου, παρα μονο απο την 1η φραση "λόγω των κοινωνικών συνθηκών και προτύπων". Γιατι τα υπολοιπα, παλι μπορει να ρωτησεις καποιος "και γιατι γινεται αυτο ;". Γιατι πχ να θελει ο καθενας να κυριαρχησει πανω στον αλλο. Γιατι το να εισαι ηπιων τονων να το βλεπουν σαν αδυναμια. κλπ.

Και θα ελεγα οτι ειναι πολυπαραγοντικο το προβλημα. Παντως καπου ειχα διαβασει (δε ξερω κατα ποσο συμφωνω, ή κατα ποσο ισχυει, και για ποσες περιπτωσεις) : οσο λιγοτερη πιστη εχεις στους ανθρωπους , τοσο λιγοτερα πραγματα χαιρεσαι στη ζωη. (μεχρι στιγμης εγω την παταω ακριβως επειδη εχω πιστη στους ανθρωπους βεβαια .. )

Iσως η λυση δεν ειναι να γινουμε κακα παιδια για να καλοπερναμε. Τοτε θα εχουμε γινει αυτο που κατακρινουμε και δε μας εκφραζει.
Ισως το να ειμαστε ο εαυτος και να αγαπαμε με την πραγματικη εννοια του ορου, ειναι ο πιο rewarding/fulfilling τροπος να ζησουμε. Κι ας μας πληγωνουν. Οσο μπορουμε θα προσεχουμε , για να υπαρχει και μια ισορροπια, αλλά σιγα σιγα αντιλαμβανομαι οτι οσο κλειστος χαρακτηρας και να εισαι και οσο και να σε πληγωσουν, ειναι καλυτερα να ζεις και να εισαι σιγουρος οτι εσυ προσφερεις και εσυ αγαπας και βοηθας τους αλλους, (κι ας μην εχουν ολα καλο τελος), παρα να γινεις εσυ ο αλλος, και να πληγωνεις εσυ τους αλλους.

Κι επειδη νομιζω οτι ξεφευγουμε λιγο : ξανακοιτωντας τον τιτλο, μου ρχεται η σκεψη-απαντηση : ναι, αλλα περισσοτερο βραχυπροθεσμα παρα μακροπροθεσμα. Ειδικα αν συνηδητοποιησουν ποιοι ειναι, τι δινουνμ τι παιρνουν, και το φιλοσοφησουν και λιγο. Αλλα ναι, βραχυπροθεσμα, αδικουνται.

+1000

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Αν και δυστυχώς, έχει δίκιο ο GC, δλδ σε μεγάλο ποσοστό έτσι είναι τα πράγματα, ωστόσο δεν απαντάται το ερώτημα του Γιώργου, παρά μόνο από την 1η φράση "λόγω των κοινωνικών συνθηκών και προτύπων". Γιατί τα υπόλοιπα, πάλι μπορεί να ρωτήσει κάποιος "και γιατί γίνεται αυτό ;". Γιατί πχ να θέλει ο καθένας να κυριαρχήσει πάνω στον άλλο. Γιατί το να είσαι ηπίων τόνων να το βλέπουν σαν αδυναμία. κλπ.

Ο καθένας θέλει να κυριαρχήσει επάνω στον άλλον και το να είσαι ηπίων τόνων το βλέπουν όλοι ως αδυναμία, λόγω των κοινωνικών συνθηκών και προτύπων που στηρίζονται στην επικράτηση και στην κυριαρχία και όχι στην ισότητα και τη συνεργασία. Επίσης επειδή τα πρότυπα ενισχύουν τον πόθο, συνεπώς συμβαίνει αυτό που λέει ο Κινέζος.

Θα σε μαλώσω αγαπητέ, θα σε μαλώσω...

ίσως η λύση δεν είναι να γίνουμε κακά παιδιά για να καλοπερνάμε. Τότε θα έχουμε γίνει αυτό που κατακρίνουμε και δε μας εκφράζει.

Αλήθεια είναι αυτό, όμως σε ορισμένα θέματα μπορούμε να χαλαρώσουμε λίγο και το συγκεκριμένο προσφέρεται για λίγη πλάκα. Άλλωστε εγώ είμαι και ήμουν ανέκαθεν παλιόπαιδο κι έτσι μπορώ να πω ότι απλά βρήκα τον εαυτό μου και με εκφράζει απόλυτα.

Τέλος συμφωνώ: Μόνο προσωρινά μπορεί να βλαφτεί ένα καλό παιδί. Γιατί μετά θάνατον τον περιμένει η αιώνια καλοπέραση του Παραδείσου. Σοβαρά τώρα, συμφωνώ!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Ο καθένας θέλει να κυριαρχήσει επάνω στον άλλον και το να είσαι ηπίων τόνων το βλέπουν όλοι ως αδυναμία, λόγω των κοινωνικών συνθηκών και προτύπων που στηρίζονται στην επικράτηση και στην κυριαρχία και όχι στην ισότητα και τη συνεργασία. Επίσης επειδή τα πρότυπα ενισχύουν τον πόθο, συνεπώς συμβαίνει αυτό που λέει ο Κινέζος. Θα σε μαλώσω αγαπητέ, θα σε μαλώσω...

Nαι, οκ αλλα ειναι σαν επικεφαλιδα αυτο, ενω εχει ψωμακι μεσα ζεστο-ζεστο Αλλα ισως ειναι και οφφ τοπικ, οποτε πασο.

Παντως σιγουρα καποια ατομα που ηταν καλα παιδια, πρεπει να εχουν καει τοσο πολυ που το τοπικ τσουρουφλαει και να το συζητησουν. Και ισως και να εχουν περασει στο αλλο ακρο, (αφου πρωτα επεισαν τον εαυτο τους οτι καλα εκαναν), και απλα διαιωνιζουν την κατασταση. Οχι φανς της μετενσαρκωσης probably

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιώργος]

Οι σχέσεις όλο και περισσότερο, λόγω των κοινωνικών συνθηκών και προτύπων, στηρίζονται στην επικράτηση και στην κυριαρχία και όχι στην ισότητα και τη συνεργασία. Αυτό ισχύει για όλων των ειδών τις σχέσεις, όχι μόνο για τις ερωτικές. Αν για παράδειγμα δείξεις υπερβολική εμπιστοσύνη στο συνέταιρό σου στη δουλειά, αυτός κατά πάσα πιθανότητα θα σε κατακλέψει. Αν ξανοίγεσαι πολύ στο φίλο σου, αυτός συνήθως θα σε πουλήσει (ευτυχώς δεν ισχύει για όλους αυτό, μιλάω γι' αυξημένα ποσοστά). Συνεπώς και σε μια ερωτική σχέση, όταν δίνεις πολλά περιθώρια στον άλλον και κρατάς χαμηλούς τόνους, δεν τον καταπιέζεις και δεν του χαλάς τη μέρα, εκείνος πολύ συχνά το θεωρεί ως ένδειξη αδυναμίας. Όποια ευαισθησία σου αφήνεις να φανεί, πράγμα που υποτίθεται ότι είναι απαραίτητο σε μια σχέση, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, ως πάτημα για τον καλύτερο ψυχικό σου έλεγχο. Όταν ο άλλος νιώθει πως σε κατέχει ή πως σ' έχει δεδομένο, απελευθερώνεται να βγάλει όλο του το σώψυχο και να εκδηλώσει την κυριαρχική του τάση. Φυσικά κατόπιν, η καταναλωτική λογική με την οποία όλοι έχουμε λίγο ως πολύ γαλουχηθεί, οδηγεί τον σύντροφό μας στο να βαρεθεί και ν' απαξιώσει αυτό που κατέχει και να νιώσει την ανάγκη γι' "ανανέωση γκαρνταρόμπας". Φανταστείτε ένα μικρό παιδί που χτυπιέται για να του αγοράσουν ένα ακριβό παιχνίδι και μόλις αυτό συμβεί, το παίζει για λίγο και μετά το παρατά στη γωνιά και κλαίει για το επόμενο "αντικείμενο πόθου".

Εδώ ταιριάζει το γνωστό ρητό του Κινέζου δασκάλου:
"Ο πόθος δημιουργεί ανάγκη για εξουσία
και η εξουσία προδιάθεση για έγκλημα".

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα.






Αν υπάρχει στο steki κάνας αδιάφορος εγωιστής να μου δώσει τα φώτα του, ευχαριστώ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Eίναι τελείως λάθος ο Κινέζος σου Χαοτικέ μου. Το αξίωμα ''ο πόθος δημιουργεί ανάγκη για εξουσία'' γίνεται αποδεκτό από ανθρώπους που επιδιώκουν σχέσεις κυριαρχίας/υποταγής. Ενδεχομένως έχεις βιώσει τέτοιες σχέσεις, και αυτές σου διαμόρφωσαν μια αντίληψη ''ή εγώ το αφεντικό, ή αυτή''. Από παλιές πληγές, τις οποίες άλλωστε έχεις και ο ίδιος αποδεχθεί (θυμίζω την μεταφορική "Αδελφότητα της θλίψης"), και μου έχεις εκμυστηρευθεί και παλιότερα προσωπικά, υιοθέτησες όλη αυτή την κοσμοθεωρία (θέλω να είμαι κακό παιδί μόνο γιατί έτσι μόνο θα ευτυχήσω). Δεν είναι όλες οι σχέσεις έτσι, ο Γιουνγκ μάλιστα έχει πει ότι όσο μεγαλύτερο το ποσοστό της κυραρχίας μέσα στην σχέση, τόσο μικρότερο ποσοστό έχει η αγάπη. Ο ερωτευμένος άντρας δεν θέλει να εξουσιάσει τη γυναίκα. Ο πόθος που είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από τον έρωτα, πράγματι τις περισσότερες φορές οδηγεί σε αυτή την ανάγκη για εξουσία, αλλά και τότε αν δεν είναι βιολογική ανάγκη της μιας νύχτας ή μιας σύντομης πρόσκαιρης σχέσης, μετασχηματίζεται σε αρμονική σχέση με τον εραστή/ερωμένη αντίστοιχα χωρίς στοιχεία εξουσίας και κυριαρχικότητας ένθεν και ένθεν.
Εκτός αν μιλάμε για εξουσία μόνο κατά τη διάρκεια του σεξ, όπου πράγματι ο άντρας εξουσιάζει κατά κανόνα. Και μιλάς από προσωπικά βιώματα όπως ακριβώς και ο Νικήτας, γιατί δεν αποζητούν όλες οι γυναίκες την εξουσία, και δεν αρέσει σε όλες τις γυναίκες να εξουσίαζονται από τον άντρα, ούτε και σε όλους τους άντρες να εξουσιάζουν τη γυναίκα. Αυτά που έχω ζήσει, με πείθουν ότι το καλό παιδί μπορεί να ταιριάξει με ένα άλλο καλό παιδί, αλλά και ότι ένα καλό παιδί μπορεί να ταιριάξει και με ένα (σε εισαγωγικά) κακό κορίτσι. Τα όρια είναι δυσδιάκριτα σε αυτά. Προσωπικά, δεν λειτουργώ μετον ίδιο τρόπο με όλους τους χαρακτήρες που έχω μπροστά μου. Σε άλλες φαίνομαι τελείως ψάρι και ξενέρωτος, και άλλες μου έχουν ξυπνήσει αυτό το ''όρμα Τζακ''. Η ευθύνη είναι και της γυναίκας. 'Ισως τα ετερώνυμα έλκονται, ακόμα δεν έχω καταλήξει τι ακριβώς συμβαίνει στα πολλαπλά ενδεχόμενα που τρακαρίζεσαι με έναν άνθρωπο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Τωρα δε μπορω παρα να συμφωνησω με τον αποπανω μου (σεμναααα), στα του θεματος. Τα υπολοιπα προσωπικα, δε τα ξερω. Παντως ο
ποθος....σκετο.....ειναι ασαφες και πολυδιαστατο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Eίναι τελείως λάθος ο Κινέζος σου Χαοτικέ μου. Το αξίωμα ''ο πόθος δημιουργεί ανάγκη για εξουσία'' γίνεται αποδεκτό από ανθρώπους που επιδιώκουν σχέσεις κυριαρχίας/υποταγής.

Ακριβώς αυτό εννοώ αγαπητέ μου Δόκτωρ. Μόνο γι' αυτές τις περιπτώσεις μιλάει ο Κινέζος. Άλλωστε, όπως παραδέχεσαι κι εσύ παρακάτω, ο πόθος εμπεριέχει το στοιχείο της κατοχής και της διεκδίκησης, σε αντίθεση με τον έρωτα.

Ο πόθος που είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από τον έρωτα, πράγματι τις περισσότερες φορές οδηγεί σε αυτή την ανάγκη για εξουσία, αλλά και τότε αν δεν είναι βιολογική ανάγκη της μιας νύχτας ή μιας σύντομης πρόσκαιρης σχέσης, μετασχηματίζεται σε αρμονική σχέση με τον εραστή/ερωμένη αντίστοιχα χωρίς στοιχεία εξουσίας και κυριαρχικότητας ένθεν και ένθεν.

Σε αυτό το σημείο διαφωνώ μαζί σου, ως προς το ότι ο πόθος, μετασχηματίζεται σε έρωτα. Ίσως να χρησιμοποιούμε τη λέξη με διαφορετική σημασία. Λέγοντας "Πόθος" δεν εννοώ τη σεξουαλική έλξη, την οποία μάλλον υπονοείς εσύ σε αυτό το σημείο (οπότε έτσι θα συμφωνούσα με τα όσα γράφεις) αλλά την ανάγκη για επιβολή του Εγώ μας επάνω στον άλλο. Όταν ποθώ κάτι, το θέλω για μένα, άρα έχω την τάση να του επιβληθώ και στο τέλος να το καταστρέψω (ακόμη και αθέλητα).

Ενδεχομένως έχεις βιώσει τέτοιες σχέσεις, και αυτές σου διαμόρφωσαν μια αντίληψη ''ή εγώ το αφεντικό, ή αυτή''. Από παλιές πληγές, τις οποίες άλλωστε έχεις και ο ίδιος αποδεχθεί (θυμίζω την μεταφορική "Αδελφότητα της θλίψης"), και μου έχεις εκμυστηρευθεί και παλιότερα προσωπικά, υιοθέτησες όλη αυτή την κοσμοθεωρία (θέλω να είμαι κακό παιδί μόνο γιατί έτσι μόνο θα ευτυχήσω).

Από πού προκύπτει πως εγώ έχω την αντίληψη, "ή εγώ το αφεντικό ή αυτή"; Πότε είπα προσωπικά κάτι τέτοιο; Μήπως οι δικές σου παλιές πληγές σε κάνουν να βλέπεις μέσα στα λεγόμενά μου πράγματα που δεν έχω πει; Το έχω εξηγήσει παραπάνω σ' ερώτηση του Λόρυ, ότι στο συγκεκριμένο θρεντ έχω τη διάθεση να κάνω και λίγη πλάκα παριστάνοντας το κακό παιδί, αφού γεμίσαμε με καλά παιδιά εδώ μέσα, συνεπώς κάποιος πρέπει να κάνει το συνήγορο του διαβόλου για νά 'χει ενδιαφέρον το θέμα.

Δεν είναι όλες οι σχέσεις έτσι, ο Γιουνγκ μάλιστα έχει πει ότι όσο μεγαλύτερο το ποσοστό της κυραρχίας μέσα στην σχέση, τόσο μικρότερο ποσοστό έχει η αγάπη. Ο ερωτευμένος άντρας δεν θέλει να εξουσιάσει τη γυναίκα.

Συμφωνώ απόλυτα, για να μην τα ρίχνουμε όλα στην πλάκα.

Και μιλάς από προσωπικά βιώματα όπως ακριβώς και ο Νικήτας, γιατί δεν αποζητούν όλες οι γυναίκες την εξουσία, και δεν αρέσει σε όλες τις γυναίκες να εξουσιάζονται από τον άντρα, ούτε και σε όλους τους άντρες να εξουσιάζουν τη γυναίκα. Αυτά που έχω ζήσει, με πείθουν ότι το καλό παιδί μπορεί να ταιριάξει με ένα άλλο καλό παιδί, αλλά και ότι ένα καλό παιδί μπορεί να ταιριάξει και με ένα (σε εισαγωγικά) κακό κορίτσι. Τα όρια είναι δυσδιάκριτα σε αυτά.

Δεν θέλουν όλοι να εξουσιάζουν, νομίζω πως διευκρίνισα πως μιλάω για αυξημένα ποσοστά. Επί της ουσίας τώρα, μπορείς να μας πεις τι εννοείς όταν λες "κακό κορίτσι" και πώς θα μπορούσε ένα "καλό παιδί" να ταιριάζει μαζί της;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.