Απώλεια: Πως μπορούμε να μην αγχωνόμαστε για αυτή, πριν αυτή συμβεί;

[Grand Duchess]

αποβιώσει και η αντίδραση της υπεύθυνης νοσοκόμας θα είναι : ελεύθερο κρεβάτι , καθαρίστε το και φέρτε άλλον , περισσότερο εντείνει το αίσθημα κενότητας και ματαιότητας που συνοδοιπορούν την απώλεια παρά τα αποδυναμώνουν .

Και το δυσάρεστο είναι ότι οι άνθρωποι που εργάζονται στην πρώτη γραμμή με αυτούς τους ανθρώπους, είναι ότι δεν έχουν το χρόνο να νιώσουν περισσότερο για τον συνάνθρωπο. Διότι δυστυχώς "τελειώνει" το ένα περιστατικό και πρέπει να τρέξουν να σώσουν το διπλανό.

Προσωπικά τα έχω δει αλλά δεν έχω διενεργήσει πάνω τους, για εσάς τους γιατρούς φαντάζομαι είναι περισσότερο ψυχοφθόρο, ειδικά για όσους δουλεύουν με μικρούς ασθενείς, εκεί χτυπάει και λίγο αλλιώς.

 

[Kate1914]

Δεν ξέρω γιατί αλλά έχει εδώ και λίγα χρόνια που με ταλανίζει αυτό το ερώτημα. Πολύ συχνά σκέφτομαι πως η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κλεψύδρα, η οποία κάποια στιγμή θα αδειάσει μια για πάντα. Και πως κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο που περνά, ακόμη και τώρα που γράφω αυτό το ποστ, δε θα γυρίσει πίσω, και θα αποτελεί παρελθόν. Με αγχώνει συνήθως αυτό το σκεπτικό, και δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει κάποιος ώστε να το αποδεχτεί, έστω εν μέρει. Γιατί μπορεί να είναι ό,τι πιο φυσικό υπάρχει, αλλά είναι ακατανόητο για εμάς, ακριβώς γιατί είναι άγνωστο. Και πιστεύω αυτό είναι που καθιστά αυτό το θέμα τόσο δύσκολο να το αντιμετωπίσει κανείς.
Τουλάχιστον αυτό μου δίνει το κίνητρο να κάνω πιο σημαντικά πράγματα, να περάσω χρόνο με τους δικούς μου ανθρώπους, να δημιουργήσω αναμνήσεις.

Αισθάνομαι μάλλον μεγαλύτερο φόβο για την απώλεια των αγαπημένων μου ανθρώπων παρά για τη δική μου.

Είμαι της ίδιας άποψης, παρόλο που έναν φόβο για τον δικό μου θάνατο τον έχω, για το τι έπεται μετά. Δεν ξέρω, νιώθω ότι τα βλέπω και λίγο εγωιστικά τα πράγματα όταν καταλήγω σε αυτή τη σκέψη. Δηλαδή ότι θα προτιμούσα να χαθώ εγώ για να αποφύγω τον πόνο που θα μου δημιουργούσε η δική τους απώλεια.

Είναι δύσκολο ζήτημα, αναμφίβολα. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς το τέλος.


Edit: Πολύ ωραία η ρήση που παρέθεσες @ilias90

 

[Poirot]

Δηλαδή ότι θα προτιμούσα να χαθώ εγώ για να αποφύγω τον πόνο που θα μου δημιουργούσε η δική τους απώλεια.

Ναι γιατί μεταθέτεις τον πόνο σε κάποιον άλλο για να μην τον βιώσεις εσύ. Είναι καλύτερο να βιώσουν οι γονείς τον πόνο ότι χάνουν το παιδί τους από το αντίστροφο; Δύσκολα θέματα αυτά.

 

[Valder]

Προσωπικά έχω λίγο διαφορετική άποψη επί του θέματος. Θεωρώ τον θάνατο ένα απόλυτα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής, το οποίο πρέπει να αποδεχτούμε το συντομότερο δυνατό, είτε μιλάμε για τον δικό μας είτε μιλάμε για αυτόν των οικείων προσώπων.

Δυστυχώς ο κόσμος μας βλέπει τον θάνατο σαν το χειρότερο πράγμα, σαν κάτι αφύσικο (ενώ είναι το πιο φυσικό πράγμα στη ζωή μαζί με τη γέννηση), σαν το οριστικό τέλος. Κι αυτό γιατί έχει αρχίσει να κυριαρχεί η άποψη ότι ο θάνατος είναι όντως το τέλος. Αν οι σύγχρονοι άνθρωποι πίστευαν στο επέκεινα και ότι το ταξίδι συνεχίζεται και ότι ο θάνατος αποτελεί απλά μια μετάβαση, μια μεταμόρφωση, μια λύτρωση από τα βάρη του υλικού κόσμου θα αντιμετώπιζαν με πολύ μεγαλύτερη άνεση το θέμα.

Ο Λάο Τσε είχε πει: αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου η ζωή το λέει «πεταλούδα». Εκεί βρίσκεται όλη η αλήθεια και εμείς είμαστε η κάμπια.

Ναι, όμως για να κάνω το συνηγορο του διαβόλου, αν και πνευματικός με πίστη στο "μετά", άλλο η πίστη και άλλο η απόδειξη.

Θα μου πεις "τότε η πίστη σου δεν ειναι αληθινή φίλε. Η πίστη οφείλει να ειναι ακλόνητη".

Ισως να μην ειναι δυνατή ή και αληθινή. Αλλά, διψώ για κάτι. Και το "διψώ" δεν το λεω τυχαία. Διψώ να μαθω για το μετά. Γιατί κανείς δεν έρχεται να μας πει πως ειναι αυτό το μετά; Που είναι; Με ποιούς είμαστε;

Εχεις απο τη μια το "παυω να υπάρχω" και απο την άλλη το "συνεχίζω να υπάρχω". Οσο δεν μπορώ να διαπιστώσω το δεύτερο, λογικό δεν είναι να φοβάμαι το πρώτο;

Και αυτά σου τα λέω, ξαναλέω, όντας αυτό που είμαι.

Να συνδεθεις με τον Θεο, μονο ετσι ξεπερνιεται το αγχος της απωλειας καποιου αγαπημενου. Μια ερωτηση, εσυ τον ξεπερασες τον φοβο του θανατου σου;

Δεν μου λέει κάτι αυτό. Το "να συνδεθείς με το Θεο". Μπορει και να ειμαι συνδεδεμένος, μπορεί και όχι.

Πας να μου εξηγήσεις κάτι φυσικό, με επενέργεια στο σώμα μου (άγχος) με κάτι μεταφυσικό (η επικοινωνια με το Θεο). Ε δεν κανει register. Πιο πολύ σαν το "εχεις περίοδο, πιες ασπιρινη, έχεις πεινα, πιες ασπιρινη, διψάς πιες ασπιρινη, δεν εχεις γκόμενα πιες ασπιρινη" μου ακούγεται.

Πιανουμε το Θεο επι ματαίω στο στομα μας σαν τυχαία απάντηση και πανάκεια για όλα;

Το φόβο του θανατου μου δεν τον εχω ξεπεράσει, ΑΛΛΑ έχω παρατηρήσει, ότι καμία επαφή με το πνευματικό επίπεδο (και πίστεψέ με, δεν έχεις ιδέα τι ειμαι) δεν τον παίρνει αυτο το φόβο απο μεσα μου.

Το μόνο πράγμα που έχει μια επίδραση και τον κανει λιγοτερο φοβερό, ειναι η διαπίστωση της σαπίλας και η απογοήτευση απο τον υλικό κόσμο όπως αυτός έχει διαμορφωθεί.

Αλλά, δεν ειναι λίγο λυπηρό, να σε ωθεί κάτι άσχημο (η σαπίλα) να αποδέχεσαι πιο εύκολα κάτι ΑΚΟΜΑ πιο τελειωτικό και κακό, στο οποίο δε θα έχεις κανένα έλεγχο;

Άλλοι μπορεί να βιάζονται να παραδώσουν το σώμα τους πίσω στη Χθώνα. Εγω δεν βιάζομαι.

Μα θα μου πεις, με βάση τα όσα ξέρω δε θα έπρεπε καν να με ανησυχεί. Ε το υλικό μου κομματι, διαμαρτύρεται. Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε και ύλη, όχι μονο πνεύμα. Οπως και πνεύμα, όχι μόνο ύλη.

 

[Piskantrila]

Δεν μου λέει κάτι αυτό. Το "να συνδεθείς με το Θεο". Μπορει και να ειμαι συνδεδεμένος, μπορεί και όχι.

Πας να μου εξηγήσεις κάτι φυσικό, με επενέργεια στο σώμα μου (άγχος) με κάτι μεταφυσικό (η επικοινωνια με το Θεο). Ε δεν κανει register. Πιο πολύ σαν το "εχεις περίοδο, πιες ασπιρινη, έχεις πεινα, πιες ασπιρινη, διψάς πιες ασπιρινη, δεν εχεις γκόμενα πιες ασπιρινη" μου ακούγεται.

Πιανουμε το Θεο επι ματαίω στο στομα μας σαν τυχαία απάντηση και πανάκεια για όλα;

Το φόβο του θανατου μου δεν τον εχω ξεπεράσει, ΑΛΛΑ έχω παρατηρήσει, ότι καμία επαφή με το πνευματικό επίπεδο (και πίστεψέ με, δεν έχεις ιδέα τι ειμαι) δεν τον παίρνει αυτο το φόβο απο μεσα μου.

Το μόνο πράγμα που έχει μια επίδραση και τον κανει λιγοτερο φοβερό, ειναι η διαπίστωση της σαπίλας και η απογοήτευση απο τον υλικό κόσμο όπως αυτός έχει διαμορφωθεί.

Αλλά, δεν ειναι λίγο λυπηρό, να σε ωθεί κάτι άσχημο (η σαπίλα) να αποδέχεσαι πιο εύκολα κάτι ΑΚΟΜΑ πιο τελειωτικό και κακό, στο οποίο δε θα έχεις κανένα έλεγχο;

Άλλοι μπορεί να βιάζονται να παραδώσουν το σώμα τους πίσω στη Χθώνα. Εγω δεν βιάζομαι.

Μα θα μου πεις, με βάση τα όσα ξέρω δε θα έπρεπε καν να με ανησυχεί. Ε το υλικό μου κομματι, διαμαρτύρεται. Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε και ύλη, όχι μονο πνεύμα. Οπως και πνεύμα, όχι μόνο ύλη.

Σου λεω κατι απο την δικη μου εμπειρια ζωης, εγω με τον Θεο τον εχω ξεπερασει τον φοβο του θανατου. Αλλοι άνθρωποι τον ξεπερνουν με τον ερωτα και αλλοι με τις τεχνες. Μια συγγραφεας πχ ελεγε οτι γραφει και ΕΤΣΙ ξεπερναει τον φοβο του θανατου.

Δεν εχεις βρει μεχρι τωρα εναν τροπο δικο σου;

 

[Valder]

Σου λεω κατι απο την δικη μου εμπειρια ζωης, εγω με τον Θεο τον εχω ξεπερασει τον φοβο του θανατου. Αλλοι άνθρωποι τον ξεπερνουν με τον ερωτα και αλλοι με τις τεχνες. Μια συγγραφεας πχ ελεγε οτι γραφει και ΕΤΣΙ ξεπερναει τον φοβο του θανατου.

Δεν εχεις βρει μεχρι τωρα εναν τροπο δικο σου;

Αυτός δεν ειναι ο απόλυτος ορισμός του μηχανισμού αντοχής; Ουσιαστικά αντικαθιστάς το θανατο με κατι αλλο, προκειμενου να μουδιάσεις τον εγκέφαλό σου σε ένα βραχυμεσοπρόθεσμο πάθος που θρέφει το σώμα και το εξαπατά στην σκέψη πως κατέχει την αθανασία.

Εγω σου λεω πως ο θάνατος ειναι αφύσικος, πολλω δε μάλλον στα 120 έτη μάξιμουμ. Αυτο το είδος ειναι γενετικα τροποποιημενο 450.000 χρόνια πριν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Το όλο ζουμί της συζήτησης ειναι η μεταστροφή της αρνητικής ενέργειας μέσα μας, σε μια θετική. Δεν μοιαζω να μοιράζομαι τη νομοτελειακή θεώρηση ιδωμένη από μια λογική σκοπιά αναπόδραστης θνητότητας, που έχουν οι άνθρωποι. Το πάθος μέσα μου και η εγγενής αδικία στο θάνατο, βράζει. Ακριβώς γιατί βρίθω απο αγάπη για το ζώο μου ή τους δικούς μου ανθρώπους και γνωρίζω οτι αυτή η αγάπη θα υπερκεράσει χρονικά και το θάνατο αυτών.

Και αυτό είναι κατι που δεν μπορώ να το υπολογίσω με το υλικό μου κομμάτι. Δε χρειάζομαι ντόπα ή cope mechanism, χρειάζομαι απαντήσεις (δεν εννοω από εσάς εδω).

ΥΓ: Επίσης πρέπει να συνυπολογισεις και κάτι άλλο. Στη φάση που είμαι και με την ενεργεια και τα όνειρα που έχω, δεν μπορώ να δεχτώ τη θνητότητα. Ενας άνθρωπος 90 ετων κλινήρης που εχει χάσει τους πάντες, και μηδενική ενέργεια, πιθανότατα θα έχει άλλες αντιλήψεις. Ισως και όχι.

 

[Piskantrila]

Αυτός δεν ειναι ο απόλυτος ορισμός του μηχανισμού αντοχής; Ουσιαστικά αντικαθιστάς το θανατο με κατι αλλο, προκειμενου να μουδιάσεις τον εγκέφαλό σου σε ένα βραχυμεσοπρόθεσμο πάθος που θρέφει το σώμα και το εξαπατά στην σκέψη πως κατέχει την αθανασία.

Εγω σου λεω πως ο θάνατος ειναι αφύσικος, πολλω δε μάλλον στα 120 έτη μάξιμουμ. Αυτο το είδος ειναι γενετικα τροποποιημενο 450.000 χρόνια πριν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Το όλο ζουμί της συζήτησης ειναι η μεταστροφή της αρνητικής ενέργειας μέσα μας, σε μια θετική. Δεν μοιαζω να μοιράζομαι τη νομοτελειακή θεώρηση ιδωμένη από μια λογική σκοπιά αναπόδραστης θνητότητας, που έχουν οι άνθρωποι. Το πάθος μέσα μου και η εγγενής αδικία στο θάνατο, βράζει. Ακριβώς γιατί βρίθω απο αγάπη για το ζώο μου ή τους δικούς μου ανθρώπους και γνωρίζω οτι αυτή η αγάπη θα υπερκεράσει χρονικά και το θάνατο αυτών.

Και αυτό είναι κατι που δεν μπορώ να το υπολογίσω με το υλικό μου κομμάτι. Δε χρειάζομαι ντόπα ή cope mechanism, χρειάζομαι απαντήσεις (δεν εννοω από εσάς εδω).

Συμφωνω οτι ο θανατος ειναι αφυσικος, με την εννοια οτι δεν μας επλασε ο Θεος για να πεθαινουμε, ειναι συνεπεια παρακοης. Ο Λιακος πιστευει οτι χασαμε ΠΟΛΛΟΥΣ παραδεισους, οχι μονο εναν που μας μαθαινουν. Σκεψου δηλ οτι συνεχως "πεφταμε" και χαναμε την χαρη του Θεου, την θεια ενεργεια μεσα μας που μας κρατουσε στην ζωη. Ισως ετσι να εξηγειται και αυτο που λες, οτι δηλ κατι μας συνεβη πριν 450.000 χρονια. Αν θες, πες μας κατι γι αυτο που ξερεις και το λες "γενετικη τροποποιηση".

Απο την αλλη, ο Απολλωνιος Τυανευς καπου λεει οτι ο θανατος ειναι κατι το φυσικο, οπως και η γεννηση, δεν τρεχει τιποτα δηλαδη.
(Θάνατος δεν υπάρχει
για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γένεση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο
φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας σε φύση θεωρείται γένεση, ενώ η τροπή της
φύσεως σε ουσία κατά τα αυτά θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι
ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο· και
το μεν πρώτο συμβαίνει λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος
της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και τη
στάση. Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δε γίνεται από
κάπου έξω, αλλά το μεν όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο όλον λόγω της
ενότητος του παντός.)

Εχετε ανοιξει καπου θεμα για το τι συμβαινει στις ψυχες μετα τον θανατο; Μηπως κατι τετοιο θα σε παρηγορουσε; Λεω τωρα.

 

[Valder]

Συμφωνω οτι ο θανατος ειναι αφυσικος, με την εννοια οτι δεν μας επλασε ο Θεος για να πεθαινουμε, ειναι συνεπεια παρακοης. Ο Λιακος πιστευει οτι χασαμε ΠΟΛΛΟΥΣ παραδεισους, οχι μονο εναν που μας μαθαινουν. Σκεψου δηλ οτι συνεχως "πεφταμε" και χαναμε την χαρη του Θεου, την θεια ενεργεια μεσα μας που μας κρατουσε στην ζωη. Ισως ετσι να εξηγειται και αυτο που λες, οτι δηλ κατι μας συνεβη πριν 450.000 χρονια. Αν θες, πες μας κατι γι αυτο που ξερεις και το λες "γενετικη τροποποιηση".

Δεν ανήκει σε αυτό το θέμα αυτή η πληροφορία, προτιμώ να την παραλείψω, καθότι το άνοιξα αισθανόμενος πηγαία απορία και άγχος.

Εαν επιθυμείς άνοιξέ το εσυ και θα συμμετέχουμε. (σιωπηλά)

Απο την αλλη, ο Απολλωνιος Τυανευς καπου λεει οτι ο θανατος ειναι κατι το φυσικο, οπως και η γεννηση, δεν τρεχει τιποτα δηλαδη.
(Θάνατος δεν υπάρχει
για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γένεση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο
φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας σε φύση θεωρείται γένεση, ενώ η τροπή της
φύσεως σε ουσία κατά τα αυτά θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι
ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο· και
το μεν πρώτο συμβαίνει λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος
της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και τη
στάση. Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δε γίνεται από
κάπου έξω, αλλά το μεν όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο όλον λόγω της
ενότητος του παντός.)

Πρακτικα θυμίζει την αρχή διατήρησης της ενεργειας. Μόνο μορφή αλλάζει, δεν καταστρέφεται.

Ο Γιωργος Χαραλαμπίδης (πέθανε προσφάτως, μου θυμιζε Γνωστικούς πολύ) είχε διαβάσει ένα κομματι απο καποιον αρχαίο (ή Πλάτωνα ή πιθανώς Πλούταρχο) νομίζω που έλεγε οτι ουσιαστικα οταν ειμαστε νεκροι ζούμε και οταν ειμαστε ζωντανοι είμαστε νεκροί.

Εχετε ανοιξει καπου θεμα για το τι συμβαινει στις ψυχες μετα τον θανατο; Μηπως κατι τετοιο θα σε παρηγορουσε; Λεω τωρα.

Τώρα αμα σου πω τι θα με παρηγορούσε προσωρινά θα πέσουνε και τα πλακάκια να με φάνε, άστο κούκλα μου.

 

[Piskantrila]

Δεν ανήκει σε αυτό το θέμα αυτή η πληροφορία, προτιμώ να την παραλείψω, καθότι το άνοιξα αισθανόμενος πηγαία απορία και άγχος.

Εαν επιθυμείς άνοιξέ το εσυ και θα συμμετέχουμε. (σιωπηλά)


Πρακτικα θυμίζει την αρχή διατήρησης της ενεργειας. Μόνο μορφή αλλάζει, δεν καταστρέφεται.

Ο Γιωργος Χαραλαμπίδης (πέθανε προσφάτως, μου θυμιζε Γνωστικούς πολύ) είχε διαβάσει ένα κομματι απο καποιον αρχαίο (ή Πλάτωνα ή πιθανώς Πλούταρχο) νομίζω που έλεγε οτι ουσιαστικα οταν ειμαστε νεκροι ζούμε και οταν ειμαστε ζωντανοι είμαστε νεκροί.

Τώρα αμα σου πω τι θα με παρηγορούσε προσωρινά θα πέσουνε και τα πλακάκια να με φάνε, άστο κούκλα μου.

Θα τα δω αυριο τα βιντεακια σου, σ ευχαριστω. Εχω αρκετα θεματα στο μυαλο μου που θελω να ανοιξω, αλλα εχω και δουλιτσες. Κατι θα κανω...Καλο βραδυ.

 

[ilias90]

Ναι, όμως για να κάνω το συνηγορο του διαβόλου, αν και πνευματικός με πίστη στο "μετά", άλλο η πίστη και άλλο η απόδειξη.

Θα μου πεις "τότε η πίστη σου δεν ειναι αληθινή φίλε. Η πίστη οφείλει να ειναι ακλόνητη".

Η πίστη είναι ανώτερη της απόδειξης γιατί η πρώτη αφορά στο υπερβατικό, άρα το αληθές ενώ η δεύτερη στο φαινομενικό, δηλαδή τον υλικό κόσμο. Η πίστη -όπως έχω γράψει μυριάδες φορές- δεν προσεγγίζεται με λογικές ακολουθίες και συλλογιστικές. Παρόλα αυτά, αυτός που πιστεύει, γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός, ψυχή κ.λπ.

Τώρα όσον αφορά στις λογικές ανησυχίες σου, όλοι τις έχουμε/είχαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος υπαρξιακός τρόμος από το να κάτσεις να σκεφτείς για λίγη (έστω) ώρα ότι η συνείδησή σου θα πάψει να υπάρχει δια παντός κάποια στιγμή. Σου εύχομαι ειλικρινά να λάβεις ένα σημάδι για να σιγουρευτείς κι εσύ, γιατί γνωρίζω ότι είναι βάσανο.

Ισως να μην ειναι δυνατή ή και αληθινή. Αλλά, διψώ για κάτι. Και το "διψώ" δεν το λεω τυχαία. Διψώ να μαθω για το μετά. Γιατί κανείς δεν έρχεται να μας πει πως ειναι αυτό το μετά; Που είναι; Με ποιούς είμαστε;

Politeia

politeianet.gr

Χριστιανός αποκρυφιστής. Εκρηκτικός συνδυασμός αλλά φοβερό μυαλό...

 

[Valder]

Η πίστη είναι ανώτερη της απόδειξης γιατί η πρώτη αφορά στο υπερβατικό, άρα το αληθές ενώ η δεύτερη στο φαινομενικό, δηλαδή τον υλικό κόσμο. Η πίστη -όπως έχω γράψει μυριάδες φορές- δεν προσεγγίζεται με λογικές ακολουθίες και συλλογιστικές. Παρόλα αυτά, αυτός που πιστεύει, γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός, ψυχή κ.λπ.

Κατάλαβα που το πας, δε θέλω να πω εδω το όνομα του συγγραφέα αλλά κατάλαβα.

Εχω μια επιφύλαξη όσον αφορά τη φαινομενικότητα της ύλης ως προς το οτι δεν φαίνεται αλλά άπτεται και ως εκ τούτου οι επενέργειες της απτής φύσης της έχουν ισάξια σημασία με την αλήθεια του υπερβατικού.

Θέλω να πω, έχουμε μια εμμονή στη χριστιανοκεντρική θεώρηση των πραγμάτων να εξυψώνουμε την αιώνια φύση του μετέπειτα και την προσωρινή της υλικής υπόστασής μας, γιατί την εξηγούμε βάσει του χρόνου.

Ο Χρόνος όμως δεν υπάρχει πραγματικά, άρα δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο εξέτασης της αλήθειας και του φαινομενικού. Και ίσως ακουστώ βλάσφημος, όμως ακόμα και η ανθρώπινη φύση (άρα η υλική, η φαινομενική) του Χριστού γίνεται αποδεκτή πλάι στη Θεια φύση του, άρα αυτό δεν την καθιστά εξ ορισμού αληθή;

Το χοντραινουμε ΠΟΛΥ προς το φιλοσοφικό το θέμα, αλλά δε με χαλάει. Μπορει να φαει και σπλιτ.

Τώρα όσον αφορά στις λογικές ανησυχίες σου, όλοι τις έχουμε/είχαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος υπαρξιακός τρόμος από το να κάτσεις να σκεφτείς για λίγη (έστω) ώρα ότι η συνείδησή σου θα πάψει να υπάρχει δια παντός κάποια στιγμή. Σου εύχομαι ειλικρινά να λάβεις ένα σημάδι για να σιγουρευτείς κι εσύ, γιατί γνωρίζω ότι είναι βάσανο.

Απλώς δεν έχω αφήσει να παρει τον έλεγχο η κόκκινη, θα συνέλθω όμως και θα επανέλθω στις εργοστασιακές ρυθμίσεις σύντομα.

ΥΓ: Το τσίμπησα μόλις στα χέρια μου το βιβλίο του Swedenborg, ευχαριστώ για την πρόταση!

 

[ilias90]

Εχω μια επιφύλαξη όσον αφορά τη φαινομενικότητα της ύλης ως προς το οτι δεν φαίνεται αλλά άπτεται και ως εκ τούτου οι επενέργειες της απτής φύσης της έχουν ισάξια σημασία με την αλήθεια του υπερβατικού.

Η περί του κόσμου μου αντίληψη είναι Γνωστική/Νεοπλατωνική άρα πιστεύω ότι ο υλικός κόσμος δεν είναι ακριβώς ψέμα, οκ, αλλά μια στρεβλή απεικόνιση της αλήθειας. Μέχρι εκεί. Οπότε δεν μπορούν να έχουν ισάξια αλήθεια με την Πηγή οι απορροές και οι εκδηλώσεις των απορροών της στον φυσικό κόσμο.

Θέλω να πω, έχουμε μια εμμονή στη χριστιανοκεντρική θεώρηση των πραγμάτων να εξυψώνουμε την αιώνια φύση του μετέπειτα και την προσωρινή της υλικής υπόστασής μας, γιατί την εξηγούμε βάσει του χρόνου.

Το ότι ο χρόνος δεν είναι αυθύπαρκτη έννοια (συμφωνώ με αυτό) δεν αλλάζει το γεγονός ότι οτιδήποτε φθαρτό έχει αρχή και τέλος. Η ψυχή είναι αιώνια, το σώμα όχι. Άπειρο και πεπερασμένο, αποζητάμε το πρώτο περνώντας από το δεύτερο.

Ο Χρόνος όμως δεν υπάρχει πραγματικά, άρα δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο εξέτασης της αλήθειας και του φαινομενικού. Και ίσως ακουστώ βλάσφημος, όμως ακόμα και η ανθρώπινη φύση (άρα η υλική, η φαινομενική) του Χριστού γίνεται αποδεκτή πλάι στη Θεια φύση του, άρα αυτό δεν την καθιστά εξ ορισμού αληθή;

Δεν ξέρω ακριβώς τι παίζει με τον χρόνο, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι υπάρχει κυκλικότητα και όχι γραμμικότητα. Ο Ήλιος κάθε μέρα αναγεννιέται (σαν τον Χριστό μας που είναι ηλιακός Θεός), οι εποχές επαναλαμβάνονται συνέχεια, ακόμα και η ιστορία, με διαφορετικούς τρόπους. Όμως δεν είναι ίδιον του Χριστιανισμού η αποστροφή στο φθαρτό. Και ο Ινδουϊσμός πχ στοχεύει στο σπάσιμο του αιώνιου κύκλου του κάρμα, στη διακοπή του αέναου κύκλου των μετενσαρκώσεων (όπου επικρατεί η φθορά) και στην Ένωση.

 

[Πάνθηρας!]

Μου θυμίζεις τον πατέρα μου. Κλασσικοι θετικοί επιστήμονες και οι δυο σας.

"Παιδι μου ειναι νομοτελειακό, κάποτε θα γίνει, έτσι ειναι η ζωή γιατί να αγχωθώ;"

Το χω διαβασει 3 φορές, ειδικά το χωρίο με το mindset, αλλά δε μπορώ να το αντιληφθώ πως θα με βοηθούσε. Θεωρώ εισάγει η προσωπική έκθεση μια καινουρια πλευρά στο μαρτυριο της απώλειας και της μη αποδοχής της, η οποία πλευρά δεν υπάρχει χωρίς αυτη την έκθεση (πχ με αγνωστους σε νοσοκομεία).

Δεν ξερω αν δεν σε κατάλαβα, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τη φύση της ζωής, μεταφράζεται ως συμβιβασμός στο μυαλό μου, ακόμα και για κατι τόσο αναπόφευκτο.


Τι να πεις Κώστα μου κι εσυ, καταλαβαίνω. Εσυ κι αν κουβαλάς φορτίο.

Είπες κατι πολύ βασικό. Το πως αν εχεις δική σου οικογένεια το ξεπερνάς.

Έλεγα με τη μανα μου "αν φυγετε ο αδερφός μου θα πονέσει πολύ περισσοτερο απο μενα, γιατι μιλάτε καθε μερα στο τηλέφωνο, ενω εγω ειμαι πιο αυτόνομος και μαύρο πρόβατο"

Ψέμα.

Κι αυτος θα πονέσει, κι εγω θα πονέσω. Τον μεν πατερα μου δεν τον αντεξα ποτέ, ούτε τα πήγαινα καλά μαζί του, αλλά ήταν ενας καλός γονιός σε γενικές γραμμές, άξιος και έκανε ότι μπορούσε, με τα λάθη του και με τα πολυ χοντρά ζορια που τράβηξε. Σχεδόν ακούγεται και σαν θαυμασμός αυτό, από κάποιον που ήταν μονίμως απέναντί του. Στα νιατα του ηταν ενας πολύ δυνατός άνθρωπος, έλιωνε τις πέτρες απο αποφασιστικότητα εννοώ. Και τωρα που γερνάει στα 80 κοντά σφιγγεται η καρδιά μου.

Και καπνίζει ενω εχει περασει πολλά. Οντως μεγάλη ηλιθιότητα.

Τη δε μανα μου την αγαπάω απίστευτα. Οσο για τον Αρμιν άστο, μπορει να ειναι γατα αλλα τον εχω σαν παιδι και το να το βλεπω να γερναει και να το χαπακωνω πλέον για να ζήσει, με κανει και κλαίω.

Λοιπόν, ο αδερφός μου εχει τη γυναικα του να τον παρηγορήσει, κι αυριο ισως να χει και κανενα παιδακι με το καλό. Εγω ποιον θα χω να αγαπώ αν μου φυγουν;

Και εγω αυτόνομος ήμουν και έμενα και μόνος μου και ήθελα να ζήσει αυτή τη περίοδο ο πατέρας για να με δεί και άλλο αλλά... ο θεός ειχε άλλα σχέδια. Και εμεις μιλάγαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο.

Όσο για τον δικό σου όλα καλά σου ευχομαι και θα ζήσει ακομη αρκετά χρόνια απλά... να κόψει το κάπνισμα και αν νιώσει το παραμικρό σύμπτωμα οποιοσδήποτε σε αυτή την ηλικία -> εξετάσεις.

Αν εμενα είχε κάνει εξετάσεις 1 χρόνο πρίν τοτε που είχε κάποια ενοχλήματα μπορεί να το είχαμε προλάβει στο 1ο στάδιο.

Ναι αν έχεις τη δική σου οικογένεια μπορεί να το ξεπεράσεις ευκολότερα. Το πιστεύω αυτό. Εμένα ο πατέρας μου σε καμία περίπτωση δεν είχε στεναχωρεθεί τόσο όσο στεναχωρέθηκα εγω για τον πατέρα μου, θυμάμαι ειχε γυρίσει σπιτι και εγω τοτε ήμουν γ λυκείου. Απλά επέστρεψε στην οικογένεια του.

 

[Valder]

Η περί του κόσμου μου αντίληψη είναι Γνωστική/Νεοπλατωνική άρα πιστεύω ότι ο υλικός κόσμος δεν είναι ακριβώς ψέμα, οκ, αλλά μια στρεβλή απεικόνιση της αλήθειας. Μέχρι εκεί. Οπότε δεν μπορούν να έχουν ισάξια αλήθεια με την Πηγή οι απορροές και οι εκδηλώσεις των απορροών της στον φυσικό κόσμο.

Τώρα αυτό σηκώνει πολλές βλάσφημες ερωτήσεις, αν ο Χριστός ήταν Γνωστικός για παράδειγμα και γιατί υπήρξε και ως τι υπήρξε αν ολο αυτό είναι απορροή και όχι ίσο με το Πλήρωμα.

Το γνωρίζεις πως φλερτάρω πολύ με αυτά οπως και με τον Ινδουισμό για τον οποίον μιλάς πιο κάτω. Ουσιαστικα αυτή τη συζήτηση είχα σήμερα, πως μεταβαίνεις στα άλλα Λόκας (παράδεισος κόλαση) μόλις αποτινάξεις το σώμα σου και οτι καποιοι γιογκι έχουν παει ΚΑΙ με το σώμα εκει. Αρα οτι επιβεβαιωμενα υπάρχουν.

Αλλά και πάλι, η ύλη αντιδρά, δεν θρέφεται με αυτή τη γνώση και με πονάει η αντιληψη της απώλειας. (ενω εσωτερικά, συγκρουσιακά γινονται πολλά, ήρεμο κέντρο με γνώση και ταραγμένη ύλη που περιστρέφεται γύρω του)

Το ότι ο χρόνος δεν είναι αυθύπαρκτη έννοια (συμφωνώ με αυτό) δεν αλλάζει το γεγονός ότι οτιδήποτε φθαρτό έχει αρχή και τέλος. Η ψυχή είναι αιώνια, το σώμα όχι. Άπειρο και πεπερασμένο, αποζητάμε το πρώτο περνώντας από το δεύτερο.

Και πάλι, δεν ειναι αυθύπαρκτη πέρα απο την αντίληψή μας, αλλά θα μπορούσαμε κάλλιστα να συνάγουμε πως ούτε η φθαρτότητα υπάρχει, ότι όλα υπάρχουν και δεν υπάρχουν ταυτόχρονα ή ζουν και πεθαίνουν.

Δηλαδή θέλω να πω, αν αφαιρέσεις το χρόνο και δεις ως πεμπτοδιαστατικο ον για παράδειγμα τον κόσμο και την πραγματικότητα τη δική μας, υπάρχουμε σημειακά, παρόν παρελθον και μέλλον μαζί, ακόμα και το οτι το αιτιατό μπορεί να προηγηθεί του αιτίου (!).

Για εμένα δεν μπορεις να πεις, "αρνουμαι το χρονο αλλά δέχομαι τη φθαρτότητα". Οπως το σκέφτομαι εν ταχει τωρα και διαισθητικά, αυτά πάνε μαζι, υπάρχουν μαζί ή δεν υπάρχουν μαζί.

Δεν ξέρω ακριβώς τι παίζει με τον χρόνο, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι υπάρχει κυκλικότητα και όχι γραμμικότητα. Ο Ήλιος κάθε μέρα αναγεννιέται (σαν τον Χριστό μας που είναι ηλιακός Θεός), οι εποχές επαναλαμβάνονται συνέχεια, ακόμα και η ιστορία, με διαφορετικούς τρόπους. Όμως δεν είναι ίδιον του Χριστιανισμού η αποστροφή από το φθαρτό. Και ο Ινδουϊσμός πχ στοχεύει στο σπάσιμο του αιώνιου κύκλου του κάρμα, στη διακοπή του αέναου κύκλου των μετενσαρκώσεων (όπου επικρατεί η φθορά) και στην Ένωση.

Συμφωνώ μαζί σου, αν και αυτό μόλις μας έκανε να φαινόμαστε αντιφατικοι και ολιγον τι παρανοικοί γιατί μόλις πιο πάνω αποδεχθήκαμε τη μη ύπαρξη αυτού που πλέον ορίζουμε ως κυκλικό, ετσι;

Αν και με τη λογική των ανωτερων διαστάσεων εξηγείται και αυτο το time-loop, σκέψου τους ανθρωπους και τις μετενσαρκώσεις τους ως υποκειμενα ενος virtual machine το οποίο ειναι στεγανό απο το Πλήρωμα.

Ίσως γι αυτο και να λένε πως ο Θεος και ο πραγματικός παράδεισος ειναι "πολύ μακριά" και τα θραύσματα προσπαθουν να δραπετεύσουν.

 

[Λένω]

Ο αγαπημένος μου παππούς πέθανε όταν ήμουν 7 χρονών.
Με λάτρευε και τον λάτρευα.
Θυμάμαι ότι έκλαιγα ασταμάτητα επειδή δεν μπορούσα να κατανοήσω το "γιατί".
Η απάντηση "επειδή οι άνθρωποι όταν αρρωσταίνουν βαριά ή όταν γερνάνε πεθαίνουν", δεν με ικανοποιούσε επειδή εμένα δεν με απασχολούσε το τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι αλλά με απασχολούσε γιατί πέθανε ο παππούς μου, λες και ο παππούς μου ήταν ένα διαφορετικό είδος ανθρώπου που δεν ακολουθούσε αυτά που ίσχυαν για τους άλλους.

Αρκετές φορές άκουγα την μητέρα μου να συζητάει με τον πατέρα μου και ν΄αναφέρει έναν "κίτρινο φάκελο".
Είχε εντυπωθεί στο μυαλό μου μόνο η εικόνα ενός κίτρινου φακέλου που ασφαλώς δεν ήξερα ούτε τι περιείχε ούτε για ποιον λόγο αναφερόταν.
Μετά από χρόνια έμαθα ότι μέσα σ΄αυτόν τον φάκελο, υπήρχαν τα πάντα όσα έπρεπε να ξέρουμε όταν πλέον θα είχε φύγει (συμβουλές, οικονομικά θέματα, τελευταίες επιθυμίες κτλ).
Είχε παρακαλέσει πολλές φορές την μητέρα μου να καθίσει, ν΄ανοίξουν αυτόν τον φάκελο έτσι ώστε να της έκανε κάποιες διευκρινίσεις πάνω σε κάτι που πιθανόν να μην ήταν σαφές αλλά η μητέρα μου ποτέ δεν το δέχτηκε.
Η ακριβής τήρηση όλων των επιθυμιών του, ήταν για την μητέρα μου ο τρόπος που μπόρεσε ν΄ανακουφιστεί, να ησυχάσει και ν΄αποδεχθεί τον θάνατο του αγαπημένου της πατέρα.
Αν δεν υπήρχε αυτός ο φάκελος, δεν ξέρω τι συνέπειες θα είχε στην ψυχολογία της και γενικότερα στην ζωή της.

Μπορεί ο καθένας μας να λέει διάφορα, μπορεί ν΄ακούμε πολλές θεωρίες, μπορεί οι ευρέως αποδεκτές να βρουν αντίκτυπο και σε μας ή και όχι.
Αυτό που ξέρω είναι ότι ο θάνατος αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τον καθένα μας και ακόμα και αν δεχτουμε μια θεωρία που μας γαληνεύει πάντα θα υπάρχουν αποκλίσεις.
Κανόνες δεν υπάρχουν.
Μπορεί κάποιος να κάνει μια υπέρβαση που πάντα ήθελε να την κάνει και ο θάνατος των γονιών του να είναι το κίνητρο για να την πράξει, να τους την αφιερώσει και να πει μέσα του "για σένα πατέρα" ή "για σένα μάνα" και να λυτρωθεί.
Η διαχείριση του θανάτου είναι κάτι εντελώς προσωπικό, δεν υπάρχουν "πρέπει" και πάντα ο καθένας μας θα βρίσκει αυτό που του ταιριάζει για να μπορέσει να τον αποδεχτεί και να συνεχίσει να ζει.

 

[adams33]

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι είμαστε προσαρμοστικά όντα, ο εγκεφάλος μας προσαρμόζεται όταν συμβεί το γεγονός. Τώρα το φοβόμαστε, όταν έρθει η ώρα περνάμε τα στάδια του πένθους και συνεχίζουμε.
Αλλά και πιστεύω ότι οσο ζούμε με τους ανθρώπους μας και τα ζωάκια μας πρέπει να περνάμε quality time μαζί τους. Ώστε όταν έρθει η ώρα του αποχωρισμού, τουλάχιστον να μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας οτι τους ζήσαμε.

Τα στάδια του πένθους όσο αφορούν την ανθρώπινη απώλεια, δεν έχουν μια γραμμική σειρά και πολλές φορές νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Είναι η μοναδική απώλεια που αντιμετωπίζεται τελείως διαφορετικά από όλες τις υπόλοιπες.....

Όχι, το πένθος δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται, ούτε μπορείς να προσαρμοστείς χωρίς τη σύνδεση που είχες, αν δεν χτίσεις μια άλλη μορφή ... αυτό σε κάνει να το βιώνεις ως διπλή απώλεια, γι’ αυτό και είναι τόσο δυσβάσταχτο. Όσο κι αν έχεις εκτεθεί στον θάνατο ,όπως λένε κάποιοι, πηγαίνοντας συχνά σε νοσοκομεία δεν θα σε κανει ανθεκτικότερο ....το δικό σου βίωμα θα πυροδοτηθει οταν σπασει η εγγύτητα ..
Το να βλεπω κάποιο ξένο να χάνει την ζωη του απλα θα στεναχωρηθώ ...δεν θα πυροδοτήσει τραυμα ..

Η ανθρώπινη απώλεια διαχειρίζεται οταν χτίζεις εναν διαφορετικό δεσμο καρδιακό, ψυχικό και όχι υλικό.

Το να μπορέσει κανείς να χτίσει αυτόν τον νέο δεσμό τον ψυχικό, άυλο, αλλά αληθινό χρειάζεται εσωτερική ωριμότητα, αυτογνωσία και αποδοχή. Δεν σημαίνει οτι αν ξεχασω , αν παραιτηθώ απο το συναίσθημα της οδυνης ή ανα εκτεθω σε αυτο , θα μεταμορφωθώ ....

Αν δεις το πενθος ως καρδιακή σύνδεση με τον αποθανόντα και μεταμορφωση που θα ερθει μεσα απο την δικη σου αναγέννηση ,χωρις κουκούλωμα τοτε ισως δεν φτασεις να χάσεις το νοημα της δικης σου ζωης ..

 

[dum dum boy]

εύχομαι, από εδώ και πέρα, να είμαι εγώ αυτός που θα φύγει πρώτος, απ όσους αγαπημένους μου έμειναν.