Αυτοεκτίμηση

[Aura]

Είναι η αυτογνωσία εχθρός της αυτοεκτίμησης ή φίλος της ;

Βασίζεται η αυτοεκτίμηση στις επιτυχίες και στις ικανότητες του ατόμου ή είναι μια πεποίθηση οφειλόμενη στους γονείς και τα βιώματα του παιδιού και είναι άσχετη από την αντικειμενική πραγματικότητα ;

Και ποιο είναι το ζητούμενο ;

 

[EvanescenceQ]

Είναι η αυτογνωσία εχθρός της αυτοεκτίμησης ή φίλος της ;

Βασίζεται η αυτοεκτίμηση στις επιτυχίες και στις ικανότητες του ατόμου ή είναι μια πεποίθηση οφειλόμενη στους γονείς και τα βιώματα του παιδιού και είναι άσχετη από την αντικειμενική πραγματικότητα ;

Και ποιο είναι το ζητούμενο ;

H αυτογνωσια ειναι βοηθητικη της αυτοεκτιμησης μαζι με τα βιωματα μας βεβαιως και μαζι με τις επιτυχιες και τις ικανοτητες του ατομου και φυσικα το περιβαλλον ως παιδι με τους γονεις και γενικα το περιβαλλον και οι οποιες εμπειριες του.
Ολα αυτα ειναι αλληλενδετα.
Και φυσικα η αντικειμενικη πραγματικοτητα που αυτη εχει να κανει με τα λαθη και τις αποτυχιες μας που ερχονται.
Ολα αυτα τα συνοψιζουμε συνδιαμορφωνουν την αυτοεκτιμηση/αυτοπεποιθηση ενος παιδιου και μετεπειτα ενηλικα.
Ομως το ζητουμενο μας ειναι να επιτυχει την αυτογνωσια και αυτος ειναι ενας μακρυς δρομος,να περασει μεσα απο το παρελθον του και να διαχωρισει απο τη μια την αντικειμενικη πραγματικοτητα του εαυτου του και απο την αλλη τα βιωματα/περιβαλλον και να δει ποιος ειναι πραγματικα.Και φυσικα τα όποια λαθη και τις αδυναμιες του.
Η αυτογνωσια ειναι εμπειριες και ολο αυτο το χτιζεις σταδιακα ανακαλυπτεις εσενα μεσω των εμπειριων σου και προσπαθεις απλα να βρεις την ακρη στο τουνελ που λεγεται παρελθον και να βρεις τα πιο βαθια σου θελω και επιθυμιες και αυτα να ακολουθησεις.Να ανακαλυψεις εσενα το εγω σου.Να δεις τα σκοταδια σου.
Ολο αυτο δεν ειναι ευκολο.Θελει και δακρυ και πονο να περασεις και απο ασχημα και απο ομορφα συμβαντα,να βρεις τι ειναι εκεινο που σε εκφραζει και αυτο να ακολουθησεις.

Οσον αφορα την αντικειμενικη πραγματικοτητα θα ελεγα οτι μπορει ας πουμε αυτη να λεει για τον Α οτι δεν μπορει να φτασει εκει,κι αυτος τελικα να το κατορθωνει γιατι ηταν το ονειρο του να γινει μεγαλος φυσικος.Για παραδειγμα ο Χοκινγκ δεν εγκλωβιστηκε σε στερεοτυπα και δεν φυλακισε το μυαλο του αλλα δημιουργησε νεες θεωριες,υπερεβη κατα πολυ τα ορια που του ειχαν θεσει οι γιατροι οτι θα πεθαινε ας πουμε απο τα 25.
Αυτο που μας καιει αυτο που θελουμε πιο πολυ ειναι η κινητηριος δυναμη για να συνεχιζουμε να πραγματοποιησουμε τα όποια ονειρα μας.

Αυτα τα λιγα και περιμενω να δω τι θα πουν και αλλοι.

Πολυ ωραιο θεμα εβαλες @Aura ευχαριστω

Κι ένα ρητό παρεμφερές με το θέμα μας,
Τρία μονοπάτια οδηγούν στη γνώση: ο δρόμος του προβληματισμού είναι ο ευγενέστερος δρόμος, ο δρόμος της μίμησης είναι ο ευκολότερος δρόμος και ο δρόμος της εμπειρίας είναι ο πιο πικρός δρόμος. (Κομφούκιος)

 

[finesse]

Είναι η αυτογνωσία εχθρός της αυτοεκτίμησης ή φίλος της ;

Βασίζεται η αυτοεκτίμηση στις επιτυχίες και στις ικανότητες του ατόμου ή είναι μια πεποίθηση οφειλόμενη στους γονείς και τα βιώματα του παιδιού και είναι άσχετη από την αντικειμενική πραγματικότητα ;

Και ποιο είναι το ζητούμενο ;

Η ισορροπία.

Έχει δει κανένας άνθρωπο που την κατάφερε στ' αλήθεια; Προσωπικά, μετρημένους στα δάχτυλα, κι αυτό σε μεγάλη (δική τους) ηλικία, και στον βαθμό που μου επιτράπηκε να δω - κανέναν δεν μπορούμε να τον ξέρουμε 100%. Οι πιο πολλοί δείχνουν μια άλφα εικόνα, αλλά, αν κάτσεις να τους συναναστραφείς, θα δεις τις ρωγμές. Πράγμα λογικό, γιατί δεν υπάρχει ιδανική οικογένεια και η ζωή δεν ξέρεις πώς τα φέρνει στον καθένα. Όλοι κάπου πάσχουμε, λίγο ή πολύ. Σίγουρα η οικογένεια έρχεται πρώτη στην ευθύνη, αλλά είναι λάθος να ξεχνάμε πού ξεκινάει η δική μας. Κι η αυτογνωσία παίζει τον ρόλο της (άρα, κι η αντίληψη), και το να τολμάμε για να χτίσουμε τις ικανότητές μας και να φτάσουμε στην επιτυχία, και..., και... Όλα συνθέτουν την τελική εικόνα, η οποία σαφώς και δεν διαμορφώνεται από την μια στιγμή στην άλλη.

Τα είπα λίγο συμπυκνωμένα. Ελπίζω ν' αντιλαμβάνεστε την σκέψη μου. :p

 

[parafernalia]

Είναι η αυτογνωσία εχθρός της αυτοεκτίμησης ή φίλος της ;

Βασίζεται η αυτοεκτίμηση στις επιτυχίες και στις ικανότητες του ατόμου ή είναι μια πεποίθηση οφειλόμενη στους γονείς και τα βιώματα του παιδιού και είναι άσχετη από την αντικειμενική πραγματικότητα ;

Και ποιο είναι το ζητούμενο ;

Η αυτογνωσία είναι η βάση: το "γνῶθι σαὐτόν".
Αλληλένδετα είναι εκείνα που το ένα επηρρεάζει το άλλο. Στην περίπτωση αυτογνωσίας και αυτοεκτίμησης είναι κάπως διαφορετικά. Μάλλον ακολουθούν διαφορετικούς, ανεξάρτητους δρόμους.
Γνωσιολογικά, ο κόσμος περιγράφεται με σαφήνεια ως βούληση και ως παράσταση (Die Welt als Wille und Vorstellung). Ο κόσμος δεν είναι αυτός που μας φαίνεται αλλά αυτός που φανταζόμαστε μέσω των αισθήσεών μας, μια εικόνα, ένα αποτύπωμα, μια παράσταση.
Επομένως η αυτοεκτίμηση είναι άσχετη από την αντικειμενική πραγματικότητα.
Αυτό το βλέπουμε κατά κόρον στη ζωή μας, σε ανθρώπους πανέμορφους, πανέξυπνους που νομίζουν ότι είναι τιποτένιοι, όπως και το αντίθετο (κυρίως αυτό).
Τι είναι όμως εκείνο που δίνει νόημα σε έναν κόσμο-ψευδαίσθηση; Ποιο είναι δηλαδή το αίτιο της προσωπικής μας φαντασίας; Ο Σοπενχάουερ το λέει υπέροχα:
"Δες την αλήθεια μέσα σου", γράφει, στο μέσα σου τέμνει ο ουρανός την γη!
Εξωτερικά είμαστε ένα σώμα και συνεπώς μέρος του κόσμου που τον αντιλαμβανόμαστε ως φαντασία ταυτόχρονα όμως μπορούμε να δούμε και τι υπάρχει μέσα μας, πίσω από το εξωτερικό περίβλημα του σώματός μας.
Αυτό είναι η αυτογνωσία και η αιτία της φαντασίας, η πρώτη ορμή, είναι η θέληση. Η θέληση είναι το εσωτερικό στοιχείο του ανθρώπου.
Τώρα, ποιο είναι το ζητούμενο; Το αιτιατό δηλαδή.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο άνθρωπος έχει λογική αλλά δεν είναι αυτή που κυβερνάει την βούλησή του. Η βούληση απλώς μετέρχεται της λογικής για τους σκοπούς της.
Ο χριστιανός έχει βρει την απάντηση: Να γίνει η δική μου βούληση, βούληση του Θεού. Αυτό είναι το υπέρτατο σκαλοπάτι της μυστηριακής του ζωής.
Ο άθεος τώρα, δύσκολα τα πράγματα γι' αυτόν. Διαλεκτικά οδηγείται στον πεσιμισμό.
Η θέληση γίνεται και η αιτία του πόνου, αυτό προκύπτει ήδη εξ ορισμού, η θέληση θέλει συνεχώς κάτι που λείπει. Η θέληση είναι η πηγή της ανικανοποίησης και δεν μπορεί ποτέ να κορεστεί αφού δεν γνωρίζει όρια.
Άρα η αυτογνωσία οδηγεί τον άθεο στη θλίψη όπου παρηγοριά είναι αυτό που την "κοιμίζει": η Τέχνη.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 9 Ιανουαρίου 2022

Η ισορροπία.

Το παν μέτρον άριστον. Πολύ σωστό ακούγεται.

 

[Aura]

Μας λέει μια θεωρία ότι έχουμε :

Την φαινομενική αυτοεκτίμηση που είναι δυο τύπων.

- Η μια που το άτομο δεν έχει ικανότητες αλλά νιώθει άξιο και ικανό , επειδή μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που οι γονείς του επικροτούσαν το κάθε τι και έτσι έμαθε να μη προσπαθεί, άρα δεν τα καταφέρνει κιόλας, και συνήθως κατηγορεί τους άλλους ότι δεν αναγνωρίζουν την αξία του ή δικαιολογεί τον εαυτό του όταν δεν τα καταφέρνει .

- Την άλλη που το άτομο έχει ικανότητες αλλά δεν έχει αίσθηση αξίας και αυτό το άτομο θα χρησιμοποιεί τις όποιες ικανότητες έχει για να μειώσει τα αισθήματα ανεπάρκειας του και μπορεί να καταλήξει πχ εργασιομανής για να δείξει την αξία του στους άλλους .

Μέση αυτοεκτίμηση
Ικανότητες και αίσθηση αξίας είναι ικανοποιητικά και τα άτομα λειτουργούν καλά σχετικά.

Την μέτρια προς χαμηλή
Μέτρια ικανότητα και μέτρια αίσθηση αξίας του εαυτού , που τα άτομα είναι κάπως αγχώδη και επιφυλακτικά αλλά πάλι είναι σχετικά λειτουργικά .

Την υψηλή


Εγώ από αυτό αντιλαμβάνομαι ότι προτιμάμε την μέτρια προς χαμηλή που το άτομο είναι λειτουργικό και που η αίσθηση αξίας και ικανοτήτων συμβαδίζουν ας είναι και πιο χαμηλά στη κλίμακα παρά την φαινομενική που το άτομο κατηγορεί τους άλλου και ενδεχομένως υποφέρει , οπότε καλύτερα η αυτογνωσία . Αυτό που είπατε με δυο λόγια για την ισορροπία, να μη αποκλίνουν πολύ η υποκειμενική αντίληψη της εικόνας του εαυτού με την αντικειμενική πραγματικότητα .

Απλά ξέρουμε ότι θέλουμε και αυτοεκτίμηση για να λειτουργήσουμε, δηλαδή ένα παιδί που δεν τα καταφέρνει στο σχολείο , έστω ότι δεν είναι τόσο έξυπνο, ενδεχομένως να πρέπει να το επικροτήσουμε για να μη παρατήσει την προσπάθειά του και όχι να του επιβάλλουμε μια αυτογνωσία ότι είναι μέτριο ή ανίκανο ας πούμε . Βέβαια κάπου είχα διαβάσει ότι όταν ένα παιδί δεν τα καταφέρνει του λέμε ότι ''δεν προσπάθησες αρκετά'' , έτσι και θα συνεχίσει να προσπαθεί και δεν θα επικροτηθεί χωρίς να το αξίζει μάλλον.

Αυτό βέβαια είναι απλά μια γνώμη, μια άλλη γνώμη είναι ότι μια φαινομενική αυτοεκτίμηση που το άτομο νομίζει ότι είναι ικανό , έξυπνο , αγαπητό ενώ δεν είναι , μια χαρά θα ζήσει σε σχέση με άλλους που συνέχεια αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους νιώθοντας μέτριοι ή ανίκανοι . Γιατί νιώθοντας και ικανός σημαίνει ότι θα διεκδικείς και περισσότερα πράγματα και θα παίρνεις περισσότερα ρίσκα . Στη ζωή παίρνεις αυτό που διεκδικείς άλλωστε και όχι αυτό που αξίζεις .

 

[Guest 896561]

Είναι η αυτογνωσία εχθρός της αυτοεκτίμησης ή φίλος της ;

Βασίζεται η αυτοεκτίμηση στις επιτυχίες και στις ικανότητες του ατόμου ή είναι μια πεποίθηση οφειλόμενη στους γονείς και τα βιώματα του παιδιού και είναι άσχετη από την αντικειμενική πραγματικότητα ;

Και ποιο είναι το ζητούμενο ;

Ωραίο θέμα! Λόγω έλλειψης χρόνου θα γράψω κάτι εισαγωγικό και θα επεκταθώ αργότερα.

Αρχικά, θα πω ότι δεν νοείται να έχει κάποιος αυτοεκτίμηση χωρίς να γνωρίζει τον εαυτό του, γιατί μια τέτοια αυτοεκτίμηση είναι κενή, άνευ περιεχομένου και ανούσια, προσιδιάζει δε περισσότερο σε έναν τυφλό ναρκισσισμό, παρά σε μία γνήσια κατάσταση εκτίμησης των αρετών και των δυνατών του σημείων. Εδώ κολλάει πολύ και το γνωστό «παράθυρο Johari»:

Παράθυρο Τζοχάρι - Βικιπαίδεια

el.wikipedia.org

...στο οποίο έχουμε τέσσερα σημεία του εαυτού μας, αυτά που είναι γνωστά σε εμάς και στους άλλους, έπειτα τα γνωστά σε εμάς αλλά άγνωστα στους άλλους, το τρίτο σημείο είναι το άγνωστο σε εμάς αλλά φανερό στους άλλους και το τέταρτο σημείο είναι αυτό που είναι άγνωστο τόσο σε εμάς, όσο και στους άλλους.

Η κατάσταση, λοιπόν, όπου κάποιος διαθέτει αυτοεκτίμηση χωρίς να γνωρίζει τον εαυτό του ταιριάζει περισσότερο στην τρίτη περίπτωση, κατά την οποία δεν γνωρίζουμε κάποια πράγματα για τον εαυτό μας, τα οποία είναι έκδηλα στους άλλους και είναι η πιο προβληματική, αυτή στην οποία πρέπει να εστιάσουμε άμεσα. Φανταστείτε, δηλαδή, την κατάσταση όπου πιστεύουμε πως έχουμε κάποιες αρετές και δυνατότητες λανθασμένα, ενώ παράλληλα ο περίγυρός μας γνωρίζει ότι δεν τις έχουμε. Από την άλλη μεριά, ενδεχομένως να συμβαίνει και το αντίστροφο, να διαθέτουμε δηλαδή κάποιες αρετές, οι οποίες είναι φανερές στους άλλους αλλά κρυμμένες από εμάς. Αυτό το τελευταίο πιθανότητα να συνεπάγεται χαμηλή αυτοπεποίθηση, έννοια που (λανθασμένα) ταυτίζεται με την αυτοεκτίμηση.

 

[EvanescenceQ]

Μηπως εχει να κανει με την κατασκευη οπως λεμε "των οριων" του εαυτου μας? Η φαινομενικη ειναι οταν δεν σου εχουν βαλει ορια και σε εχουν κανει να πιστευεις οτι ολα σου ανηκουν και οτι μπορεις να καταφερεις τα παντα χωρις προσπαθεια -εδω να κανουμε εναν διαχωρισμο οσον αφορα την οικονομικη κατασταση των ατομων.Παντα μια ευκαταστατη οικογενεια δεν μεγαλωνει τα παιδια της με περιορισμους και οτι εχουν ανικανοτητες.Ακομα και τα λαθη τους διαγραφονται και την πληρωνουν αλλοι γιατι οι γονεις εχουν την οικονομικη ευχερεια να καλυψουν τα λαθη των παιδιων τους.Ετσι τα μεγαλωνουν -λεμε ενα τυπικο παραδειγμα δε σημαινει οτι ολες οι ευκαταστατες οικογενειες τα μεγαλωνουν ετσι-να μην βλεπουν τα λαθη τους,να θεωρουν ικανους τους εαυτους τους ακομα κι αν στην ταξη ειναι οι χειροτεροι μαθητες.Γιατι ξερουν οτι διαβασουν δεν διαβασουν η επαγγελματικη πορτα και εξασφαλιση ειναι απο πριν κατοχυρωμενη εχουν μεριμνησει οι γονεις γιαυτο αλλωστε.
Εκει βλεπουμε να τα βρισκουν ετοιμα και απλα η ζωη τους να ειναι ολη μια μετριοτητα,να μην προσπαθουν να καταφερουν καμια συνταρακτικη αλλαγη γιατι απλα βολευονται στον ηδη υπαρχοντα χωρο και περιβαλλον.
Υπαρχουν κι εκεινοι που παρολο που τα βρηκαν ετοιμα πανε ακομα πιο περα δημιουργωντας νεα πραγματα κανουν δικα τους μονοπατια,χαρασσουν τον δικο τους δρομο.
Ξεφευγουν αν θες απο τα προκαθορισμενα ορια,εκει μπορουμε να πουμε οτι το περιβαλλον με την φαινομενικη αυτοεκτιμηση τους εδωσε ωθηση ναι αλλα απο ενα σημειο κι επειτα δημιουργησαν οι ιδιοι το μονοπατι τους.
Ας παρουμε και εκεινους που μεγαλωνουν σε μια μεση οικογενεια.Που αγωνιζονται για τα καθημερινα για τα αυτονοητα που κανουν τα παιδια τους να μαθουν να εκτιμουν το καθε τι ακομα και ενα μικρο παιχνιδι και πως δυσκολα καταφερνεις κατι αν δεν κοπιασεις πρωτα.
Εκει θα ελεγα τα προσγειωνουν σε μια αγρια πραγματικοτητα και μιλαμε για παιδια εφηβους που πολλες φορες αναγκαζονται να εργαστουν για να βοηθησουν την οικογενεια.
Εκει παλι παρατηρουμε οτι αγωνιζονται σε τερμα αντιξοες συνθηκες ακομα κι οταν το ιδιο το περιβαλλον τους απορριπτει οτι δεν θα τα καταφερουν δεν θα αντεξουν.
Καποιοι τα καταφερνουν και πολυ καλα μαλιστα πετυχαινουν στην επαγγελματικη στην προσωπικη τους ζωη και τους βλεπεις πλεον ξερουν και ποιοι ειναι και δεν ξεχνανε αν θες το πως και που ξεκινησαν,ακριβως γιατι αυτη η συνειδητοποιηση ηρθε πολυ νωρις για εκεινους μαζι με τις αντιξοοτητες και τα προβληματα της ζωης.
Υπαρχουν και εκεινοι που ενω οι γονεις τους αγωνιζονται γινονται χειροτεροι μαθητες χειροτεροι ανθρωποι αν θες και εκει ακριβως ειναι οτι δεν προσπαθησαν ποτε οι ιδιοι να αλλαξουν.Τα οσα τους δημιουργησε το περιβαλλον.
Ειναι αυτο που λεμε οι γονεις και το περιβαλλον σου δινουν ή σου αφαιρουν καποια πραγματα,απο ενα χρονικο σημειο ομως και υστερα ειναι εσυ ο ιδιος τι κανεις για τη ζωη σου.
Η ευθυνη απο ενα σημειο κι επειτα ειναι αποκλειστικα δικη σου.

Και μπορει το περιβαλλον να ηταν προβληματικο υπαρχουν πολλα τετοια ομως απο ενα σημειο κι επειτα κι εδω ερχεται η αυτογνωσια ειναι να δεις εξω απο το προβληματικο περιβαλλον πως θα ηθελες εσυ να εισαι και να το προσπαθησεις να αλλαξεις.Να γινεις καλυτερος να αποβαλλεις τα ασχημα του παρελθοντος.

Θα παραθεσω μια συνεντευξη που δειχνει ακριβως αυτο τη φαινομενικη αυτοεκτιμηση του περιβαλλοντος τι ρολο παιζει και ποσο δυσκολο ειναι να αλλαξει κανεις.

Η Ρομά που σπούδασε: «Δεν είναι το DNA των τσιγγάνων, είναι οι συνθήκες που κάνουν τη διαφορά»​

Η 34χρονη Λυδία Τζεβάτογλου, υπότροφος του ΕΑΠ, σπουδάζει ενώ ξυπνάει καθημερινά στις 3 τα ξημερώματα να πάει για δουλειά, ως υπάλληλος καθαριότητας στον Δήμο Κερατσινίου.Σε νέα συνέντευξή της που έδωσε στην «Καθημερινή» είπε, μεταξύ άλλων: «Δεν είναι το DNA των τσιγγάνων, είναι οι συνθήκες που κάνουν τη διαφορά… Χρειάζεται να απορρίψεις όσα ξέρεις, να χάσεις ανθρώπους, να μετρήσεις τον εαυτό σου με άλλους όρους. Γι’ αυτό πολλοί εγκαταλείπουν την προσπάθεια».
Η μέρα της αρχίζει στις 3 περίπου τα ξημερώματα, καθώς στις 5 το πρωί αρχίζει η βάρδια της στον Δήμο Κερατσινίου, όπου επιβιβάζεται στο απορριμματοφόρο να εργαστεί ως υπάλληλος καθαριότητας. Αφού τελείωσε σπουδές κοινωνικής λειτουργού και βοηθού βρεφονηπιοκόμου, τώρα παρακολουθεί μαθήματα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο για να ολοκληρώσει έναν διετή κύκλο σπουδών.

Η οικογένειά της, Ρομά από την Ξάνθη, ήρθαν στην Αθήνα αναζητώντας δουλειά. Όταν πήγε σχολείο η Λυδία, για πρώτη φορά στα 12 χρόνια της, ήξερε μόνο να γράφει και να διαβάζει. Πείσμωσε όμως και, με την υποστήριξη του δασκάλου της, κατάφερε μέσα σε έναν χρόνο να πάει έκτη, έχοντας βγάλει μεγάλο μέρος της ύλης του δημοτικού σχολείου. Στο μεταξύ, δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει, για να εξασφαλίσει κυριολεκτικά ένα πιάτο φαγητό. (πηγη:https://www.marieclaire.gr/art-life...nganon-ine-i-sinthikes-pou-kanoun-ti-diafora/ )

 

[Helen93]

Είναι η αυτογνωσία εχθρός της αυτοεκτίμησης ή φίλος της ;

Βασίζεται η αυτοεκτίμηση στις επιτυχίες και στις ικανότητες του ατόμου ή είναι μια πεποίθηση οφειλόμενη στους γονείς και τα βιώματα του παιδιού και είναι άσχετη από την αντικειμενική πραγματικότητα ;

Και ποιο είναι το ζητούμενο ;

Η αυτογνωσία είναι βοηθητική. Χρειάζεται καλλιέργεια εφ' όρου ζωής. Δεν είναι εύκολη διαδικασία ειδικότερα όταν κουβαλάς και "σοβαρά" τραύματα ηλικίας. Μπορεί να είναι και επίπονη αρκετές φορές. Όπως και να έχει ΕΣΕΝΑ ΒΟΗΘΑΕΙ και για αυτό αξίζει. Ένα καλύτερο εγώ = 10 καλύτερα εγώ.

Η αυτοεκτίμηση είναι ο πυρήνας κάθε ατόμου. Φυσικά, δεν συνεπάγεται με εγωισμό ή εγωκεντρισμό όπως πολλές φορές λανθασμένα έχει περαστεί στη διαστρεβλωμενη αυτή κοινωνία. Πρόκειται για την ειλικρινή γνώση, αγάπη, φροντίδα για την αλήθεια του εαυτού μας. Τόσο για τις ικανότητες, πλεονεκτήματα όσο και για τις αδυναμίες, σκοτεινά μας σημεία κλπ.
Κατα τη γνώμη μου, χωρίς αυτοεκτίμηση και όχι ψευδοαυτοεκτιμηση δεν κάνεις τίποτα σε αυτή τη ζωή. Μόνο τότε αρχίζεις να ακουμπάς και να βιώνεις την ευτυχία.

Η επιτυχία δεν συνιστά ευτυχία. Ευτυχώς! Αντιλαμβάνομαι ότι μιλάς και για επιτυχίες εξωτερικών γεγονότων πχ καριέρα. Εκτός αν μιλάμε για επιτυχιες προσωπικης ανάπτυξης.
Παρολαυτα, η επιτυχία μπορεί να προσθέσει προσωρινη ικανοποίηση και χαρά. Δεν αμφιβάλλει κάνεις.

 

[Aura]

Ίσως αυτός με την αμυντική περνάει καλύτερα από αυτόν με την χαμηλή , απλά ίσως ηθικά θεωρούμε ότι ο πρώτος θα βλάπτει τους άλλους ενώ ο δεύτερος όχι , οπότε διαλέγουμε το δεύτερο , δηλαδή κάποιος να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση . Και κατά βάθος τέτοια άτομα μπορεί να τα συμπαθήσουμε ενώ τα πρώτα μπορεί να μας την σπάνε ως νάρκισσοι .

Αναλόγως βέβαια και τι θεωρούμε ως σκοπό της ζωής . Αν μας ρωτούσανε μάλλον θα διαλέγαμε να ζούμε στην πραγματικότητα με όποιο κόστος παρά σε μια επίπλαστη ευτυχία , αλλά για τους γύρω μας μπορεί να διαλέγαμε το δεύτερο .

( Σας διαβάζω έχω να πω , γιατί είναι σαν να σας γράφω για να λέω τα δικά μου )

 

[EvanescenceQ]

View attachment 92667

Ίσως αυτός με την αμυντική περνάει καλύτερα από αυτόν με την χαμηλή , απλά ίσως ηθικά θεωρούμε ότι ο πρώτος θα βλάπτει τους άλλους ενώ ο δεύτερος όχι , οπότε διαλέγουμε το δεύτερο , δηλαδή κάποιος να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση . Και κατά βάθος τέτοια άτομα μπορεί να τα συμπαθήσουμε ενώ τα πρώτα μπορεί να μας την σπάνε ως νάρκισσοι .

Αναλόγως βέβαια και τι θεωρούμε ως σκοπό της ζωής . Αν μας ρωτούσανε μάλλον θα διαλέγαμε να ζούμε στην πραγματικότητα με όποιο κόστος παρά σε μια επίπλαστη ευτυχία , αλλά για τους γύρω μας μπορεί να διαλέγαμε το δεύτερο .

( Σας διαβάζω έχω να πω , γιατί είναι σαν να σας γράφω για να λέω τα δικά μου )

Για να σταθείς στην ζούγκλα όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα η κοινωνία μας πρέπει να είσαι με τον πρώτο μηχανισμό.
Αλλιως σε έφαγαν που λέμε.
Τελικά μπορεί για άλλους λόγους να επιλέγουμε την αμυντική αυτοεκτίμηση και μέσα μας όντως να περιμένουμε μια κάποια αποδοχή αν θες.
Όπως οι εσω-εξωστρεφεις έτσι συμβαίνει και με την αυτοεκτίμηση πιστεύω.
Πχ να βλέπεις έναν άνθρωπο πετυχημένο ας πούμε επαγγελματικά αλλά μόνο του κι εκεί ακριβώς είναι που χρειάζεται την στήριξη των άλλων,τη συμπαράσταση τους σε ένα πρόβλημα του .
Μήπως είναι οι συνθήκες εκείνες που καμιά φορά ένας με χαμηλή γίνεται ασυναίσθητος να το γράψω έτσι για να επιβιώσει?
Πιστεύω πως είναι πολλές οι παράμετροι.

Και σε τι νιώθουμε αν θες συμπόνοια.
Γιατί ένας με χαμηλή μπορεί να φέρεται άσχημα στους γύρω του οπότε εκεί αλλάζει και η αντιμετώπιση μας.
Ενώ ένας με αμυντική να φέρεται διαφορετικά και εκεί να μας έχει κερδίσει.
Σίγουρα όχι μόνο μια η όψη .
Σίγουρα οι συνθήκες και όσα φέρνει η ζωή μας διαμορφώνουν και τα οπτικά "γυαλιά" μας με τα οποία κοιτάζουμε τα πάντα.

 

[Aura]

Γιατί ένας με χαμηλή μπορεί να φέρεται άσχημα στους γύρω του οπότε εκεί αλλάζει και η αντιμετώπιση μας.
Ενώ ένας με αμυντική να φέρεται διαφορετικά και εκεί να μας έχει κερδίσει.

Αμυντική σημαίνει ότι κατηγορείς τους άλλους , δηλαδή με απορρίπτουν οι άντρες, αντί να σκεφτώ ότι είμαι λίγη σκέφτομαι ότι όλοι είναι ηλίθιοι που δεν αναγνωρίζουν την αξία μου .

Οι αμυντικοί έχεις δίκιο μπορεί να μας κερδίζουν ως πιο γοητευτικοί από κάποιον ηττοπαθή .Αλλά πιστεύω ότι θα είναι στην αρχή που θα σου πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες που λέμε, άμα μετά καταλάβεις ότι σου πούλησαν φύκια , μπορεί να σταματήσει και η έλξη αυτή .

 

[Guest 528707]

Διαβάζοντας τις απόψεις σας δεν μπορώ παρά να μην συμφωνήσω με όλα αυτά που γραφτήκαν εφόσον είναι όλα όσα ξέρουμε και έχουμε μάθει από τους ¨δάσκαλους ¨ μας είτε αυτοί είναι φυσικές παρουσίες, είτε μέσα από το συγγραφικό τους αρχείο που πλέον είναι άμεσα διαθέσιμο σε όποιον ενδιαφέρετε να μπει σε όλο αυτό και εδώ στο ιντερνέτ. Οπότε ανοίγοντας ένα τόσο πολύ ωραίο θέμα σε ένα δημόσιο φόρουμ που απευθύνεται καθαρά σε καθημερινούς ανθρώπους θα περίμενα να διαβάσω ΚΑΙ ,πως ο καθένας μας βιώνει και εκτιμά το ταξίδι από την αυτογνωσία έως στην αυτοεκτίμηση και αν όντως μπορεί να χαρακτηριστεί "εχθρός "



Κοινώς θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρων κατ εμέ να διαβάζουμε εμπειρίες και αντιλήψεις καθημερινών ανθρώπων για το πώς εκτιμούν οι ίδιοι αυτό το ταξίδι και ποσό μάλλον αν έχουν δοκιμάσει να μπουν και αν το άντεξαν ή αν το κατάφεραν με την ειλικρίνεια που τους διακρίνει !

Οπότε εγώ θα προσεγγίσω από αυτή την οπτική το θέμα ,την προσωπική ή καλυτερα την πρακτικη οσο εσεις θίγεται παρλληλα την θεωρητικη πλευρα της, εφόσον δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω από τα ήδη γνωστά που γνωρίζουμε και που κάλλιστα θα μπορέσουμε να γεμίσουμε σελίδες ολόκληρες βασισμένες μονο σε απόψεις δασκάλων και ψυχαναλυτών !


Όταν μπήκα έμπρακτα πλεον στις ομάδες αυτογνωσίας τότε μονο κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για τους γύρω μας και πολύ περισσότερο για τους συντρόφους μας να μας αγαπήσουν και να μας εμπιστευτούν , εφόσον άθελα μας τους ¨επιβάλουμε ¨τις δίκες μας επιθυμίες και συμπεριφορές που ούτε εμείς οι ίδιοι ήμασταν ικανοί να τις αγαπήσουμε ,αφου όταν μπουμε στην διαδικασία να τις αναγνωρίσουμε ειναι παρά πολύ δύσκολο να το κάνουμε αντιλαμβανόμενοι φυσικά ότι κάποιες από αυτές πρέπει καπως να αλλάξουν ή να διορθωθουν , ώστε να φτάσουμε σε ένα καλο βαθμο αυτοεκτίμησης, αντίστοιχο με αυτό που θα έχουμε το δικαίωμα να διεκδικούμε πλέον και από τον άλλον-τους άλλους !

Άρα σε πρώτη φάση πλέον αυτό που λέω εγώ σε κάποιον που μπορεί να διαμαρτύρεται για μια συμπεριφορά τρίτου ,είναι το κατά ποσό μπορεί ο ίδιος να δεχτεί τον ίδιο του τον εαυτό ,φέρνοντας τον όμως πρώτα αντιμέτωπο με τον ιδιο ,τον καθρέπτης του δηλαδή , πάντα μέσα από αυτά που μου δίνει εκείνος σαν πατημα .

Ποσό έτοιμος λοιπόν είναι ένας άνθρωπος να δεχτεί κάτι τέτοιο ?

Καθολου.. και πλεον το βλεπουμε ολοι καθημερινα ακομα και εδώ μεσα

Ακόμα και σήμερα θαυμάζω τους χαρακτηρες που ενώ αντιλαμβάνονται άμεσα τους ανθρώπους που ενώ είναι επικριτικοί και ίσως λιγότεροι ευγενικοί με τα λόγια τους δεν αντιδρούν άμεσα με θύμο και με απομάκρυνση ,αλλά με σύνεση και αυτοκριτική .

Αυτοί λοιπόν , οι πολύ λίγοι άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσα μας ,οπου λαμβάνοντας την κάθε είδους κριτική που τους ασκείται ως τροφή ώστε να δυναμώνουν ακόμα πιο πολύ για να προχωρήσουν στο δρόμο της αυτοκριτικής και φυσικά της αυτογνωσίας είναι ικανοί να το κανουν μονοί τους .

Όλοι οι υπόλοιποι μονοί μας δεν μπορούμε να καταφέρουμε και πολλα δυστηχως ..

Πόσοι από εμας όμως είναι σε θέση να το κάνουν ?

Πόσοι από εμάς θα βάλουν στην άκρη τον "τέλειο" εαυτό τους και θα έχουν το σθένος να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο ?



Το να αρχίζει κάποιος να αντιλαμβάνεται και να αλλάζει ή να διορθώνει τον εαυτό του σε σημείο που να πιστεύει πλέον σε αυτόν, είναι ένα ταξίδι που συχνά θα συνάντα εκτός από παραδεισένιες εκτάσεις ,λαβύρινθους με την κάθε αυτού σημασία τους .

Μέσα σε αυτούς τους λαβύρινθους λοιπόν , θα έρθεις πολλές φόρες αντιμέτωπος με το ερώτημα ¨τι αξίζω εγώ για έμενα μονό ¨ ή ¨τι αξίζω για τους δικούς μου ανθρώπους ¨ .

Στην τελική αξίζω να περνώ όλο αυτό αφού σε κάθε δυσκολία πάντα θα χάνομαι και θα θέλει το διπλό χρόνο και κόπο για να ξαναβρώ τον σωστό δρόμο ,ποση ζωη εχω για να την καταναλωσω ετσι ?



Καταρχήν ν αναφέρω ότι μονό η σκέψη που κάνουμε για την ίδια μας την ανθρωπινή και κοινωνική αξία χρειάζεται πολλά ψυχικά κουράγια και αποθέματα ,φανταστείτε δε πόσα χρειάζεται για να μπεις στην διαδικασία κάποιος να το διαπιστώσει και στο τέλος να κάνει και τον απολογισμό ,δηλαδή την αυτοεκτίμηση του .

Έπειτα όπως αναφερθηκα και ποιο πανω ,πολλοί πριν μπουν σε αυτή την διαδικασία αναρωτιούνται από τις πρώτες συναντήσεις αν αξίζει όλη αυτή η διαδικασία –ψυχική ταλαιπωρία όπως αναφέρθηκε από κάποιους στην ομάδα και ηταν αυτό ικανο να τους κανει να μη προχωρήσουν .

Ποσό σημαντικό είναι για την κάθε μια ξεχωριστη ανθρωπινή προσωπικοτητα που κουβαλαμε να αποδεχτούμε και να αγαπησουμε τον ίδιο μας τον εαυτό εφόσον περάσουμε από ¨τις συμπληγάδες πέτρες ¨ και αντιλαμβανόμαστε ότι είναι η ακλόνητη βάση της ψυχικής μας ισορροπίας ?



Στην ουσία πρέπει να αντιληφθούμε αν έχουμε οικοδόμηση μια ρεαλιστική άποψη για τον ίδιο μας τον εαυτό ,έπειτα από τις επιδράσεις που έχουμε δεχτεί από την ήμερα της γέννησης μας ( από γονείς –οικογένεια )έως την ήμερα που ξεκινάμε αυτό το ταξίδι και μέχρι να ολοκληρωθεί ,που στην ουσία δεν ολοκληρώνεται πότε εφόσον συνεχίζουμε να δεχόμαστε επιρροές που θα μας επηρεάζουν (από δάσκαλους ,συντρόφους ,φίλους άσπονδους ή μη κα).

Ουσιαστικά η αυτογνωσία πρέπει να περνάει από όλα τα σταδία της ψυχολογικής μας ανάπτυξης όπως αυτά έχουν οριστεί από τους ψυχαναλυτές μας .

Η μεγάλη και ψυχοφθόρα διαδρομή λοιπόν της αυτογνωσίας μέσα από τα δικά μου ματιά και της ομάδας μου κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα άτομα που συνδυάζουν άψογα το αίσθημα της αυτογνωσίας αλλά και τον αντίστοιχο υψηλό βαθμό αυτοεκτίμησης ,είναι τα άτομα που βιώσαν μια πολύ καλή βρεφική ηλικία ,μια εξίσου ήρεμη ,ισορροπημένη και γεμάτη εμπειρίες παιδική ηλικία σε τέτοιο βαθμό που η μετέπειτα εφηβική και πλέον ενήλικη πορεία τους να τους δίνει τα εφόδια να αισθάνονται αυτόνομοι ,ανεξάρτητοι ,ότι έχουν τον αυτοέλεγχο κάτω από τις όποιες δύσκολες και πιεστικές συνθήκες αντιμετωπίζουν μια νέα κατάσταση και το βασικότερο ,ικανοί να αναλαμβάνουν τα πάντα από καινούργιες πρωτοβουλίες χωρίς να υπάρχει το σαράκι της ανασφάλειας ,της παραίτησης και του φόβου μιας τυχών αποτυχίας .

 

[Helen93]

Διαβάζοντας τις απόψεις σας δεν μπορώ παρά να μην συμφωνήσω με όλα αυτά που γραφτήκαν εφόσον είναι όλα όσα ξέρουμε και έχουμε μάθει από τους ¨δάσκαλους ¨ μας είτε αυτοί είναι φυσικές παρουσίες, είτε μέσα από το συγγραφικό τους αρχείο που πλέον είναι άμεσα διαθέσιμο σε όποιον ενδιαφέρετε να μπει σε όλο αυτό και εδώ στο ιντερνέτ. Οπότε ανοίγοντας ένα τόσο πολύ ωραίο θέμα σε ένα δημόσιο φόρουμ που απευθύνεται καθαρά σε καθημερινούς ανθρώπους θα περίμενα να διαβάσω ΚΑΙ ,πως ο καθένας μας βιώνει και εκτιμά το ταξίδι από την αυτογνωσία έως στην αυτοεκτίμηση και αν όντως μπορεί να χαρακτηριστεί "εχθρός "



Κοινώς θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρων κατ εμέ να διαβάζουμε εμπειρίες και αντιλήψεις καθημερινών ανθρώπων για το πώς εκτιμούν οι ίδιοι αυτό το ταξίδι και ποσό μάλλον αν έχουν δοκιμάσει να μπουν και αν το άντεξαν ή αν το κατάφεραν με την ειλικρίνεια που τους διακρίνει !

Οπότε εγώ θα προσεγγίσω από αυτή την οπτική το θέμα ,την προσωπική ή καλυτερα την πρακτικη οσο εσεις θίγεται παρλληλα την θεωρητικη πλευρα της, εφόσον δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω από τα ήδη γνωστά που γνωρίζουμε και που κάλλιστα θα μπορέσουμε να γεμίσουμε σελίδες ολόκληρες βασισμένες μονο σε απόψεις δασκάλων και ψυχαναλυτών !


Όταν μπήκα έμπρακτα πλεον στις ομάδες αυτογνωσίας τότε μονο κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για τους γύρω μας και πολύ περισσότερο για τους συντρόφους μας να μας αγαπήσουν και να μας εμπιστευτούν , εφόσον άθελα μας τους ¨επιβάλουμε ¨τις δίκες μας επιθυμίες και συμπεριφορές που ούτε εμείς οι ίδιοι ήμασταν ικανοί να τις αγαπήσουμε ,αφου όταν μπουμε στην διαδικασία να τις αναγνωρίσουμε ειναι παρά πολύ δύσκολο να το κάνουμε αντιλαμβανόμενοι φυσικά ότι κάποιες από αυτές πρέπει καπως να αλλάξουν ή να διορθωθουν , ώστε να φτάσουμε σε ένα καλο βαθμο αυτοεκτίμησης, αντίστοιχο με αυτό που θα έχουμε το δικαίωμα να διεκδικούμε πλέον και από τον άλλον-τους άλλους !

Άρα σε πρώτη φάση πλέον αυτό που λέω εγώ σε κάποιον που μπορεί να διαμαρτύρεται για μια συμπεριφορά τρίτου ,είναι το κατά ποσό μπορεί ο ίδιος να δεχτεί τον ίδιο του τον εαυτό ,φέρνοντας τον όμως πρώτα αντιμέτωπο με τον ιδιο ,τον καθρέπτης του δηλαδή , πάντα μέσα από αυτά που μου δίνει εκείνος σαν πατημα .

Ποσό έτοιμος λοιπόν είναι ένας άνθρωπος να δεχτεί κάτι τέτοιο ?

Καθολου.. και πλεον το βλεπουμε ολοι καθημερινα ακομα και εδώ μεσα

Ακόμα και σήμερα θαυμάζω τους χαρακτηρες που ενώ αντιλαμβάνονται άμεσα τους ανθρώπους που ενώ είναι επικριτικοί και ίσως λιγότεροι ευγενικοί με τα λόγια τους δεν αντιδρούν άμεσα με θύμο και με απομάκρυνση ,αλλά με σύνεση και αυτοκριτική .

Αυτοί λοιπόν , οι πολύ λίγοι άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσα μας ,οπου λαμβάνοντας την κάθε είδους κριτική που τους ασκείται ως τροφή ώστε να δυναμώνουν ακόμα πιο πολύ για να προχωρήσουν στο δρόμο της αυτοκριτικής και φυσικά της αυτογνωσίας είναι ικανοί να το κανουν μονοί τους .

Όλοι οι υπόλοιποι μονοί μας δεν μπορούμε να καταφέρουμε και πολλα δυστηχως ..

Πόσοι από εμας όμως είναι σε θέση να το κάνουν ?

Πόσοι από εμάς θα βάλουν στην άκρη τον "τέλειο" εαυτό τους και θα έχουν το σθένος να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο ?



Το να αρχίζει κάποιος να αντιλαμβάνεται και να αλλάζει ή να διορθώνει τον εαυτό του σε σημείο που να πιστεύει πλέον σε αυτόν, είναι ένα ταξίδι που συχνά θα συνάντα εκτός από παραδεισένιες εκτάσεις ,λαβύρινθους με την κάθε αυτού σημασία τους .

Μέσα σε αυτούς τους λαβύρινθους λοιπόν , θα έρθεις πολλές φόρες αντιμέτωπος με το ερώτημα ¨τι αξίζω εγώ για έμενα μονό ¨ ή ¨τι αξίζω για τους δικούς μου ανθρώπους ¨ .

Στην τελική αξίζω να περνώ όλο αυτό αφού σε κάθε δυσκολία πάντα θα χάνομαι και θα θέλει το διπλό χρόνο και κόπο για να ξαναβρώ τον σωστό δρόμο ,ποση ζωη εχω για να την καταναλωσω ετσι ?



Καταρχήν ν αναφέρω ότι μονό η σκέψη που κάνουμε για την ίδια μας την ανθρωπινή και κοινωνική αξία χρειάζεται πολλά ψυχικά κουράγια και αποθέματα ,φανταστείτε δε πόσα χρειάζεται για να μπεις στην διαδικασία κάποιος να το διαπιστώσει και στο τέλος να κάνει και τον απολογισμό ,δηλαδή την αυτοεκτίμηση του .

Έπειτα όπως αναφερθηκα και ποιο πανω ,πολλοί πριν μπουν σε αυτή την διαδικασία αναρωτιούνται από τις πρώτες συναντήσεις αν αξίζει όλη αυτή η διαδικασία –ψυχική ταλαιπωρία όπως αναφέρθηκε από κάποιους στην ομάδα και ηταν αυτό ικανο να τους κανει να μη προχωρήσουν .

Ποσό σημαντικό είναι για την κάθε μια ξεχωριστη ανθρωπινή προσωπικοτητα που κουβαλαμε να αποδεχτούμε και να αγαπησουμε τον ίδιο μας τον εαυτό εφόσον περάσουμε από ¨τις συμπληγάδες πέτρες ¨ και αντιλαμβανόμαστε ότι είναι η ακλόνητη βάση της ψυχικής μας ισορροπίας ?



Στην ουσία πρέπει να αντιληφθούμε αν έχουμε οικοδόμηση μια ρεαλιστική άποψη για τον ίδιο μας τον εαυτό ,έπειτα από τις επιδράσεις που έχουμε δεχτεί από την ήμερα της γέννησης μας ( από γονείς –οικογένεια )έως την ήμερα που ξεκινάμε αυτό το ταξίδι και μέχρι να ολοκληρωθεί ,που στην ουσία δεν ολοκληρώνεται πότε εφόσον συνεχίζουμε να δεχόμαστε επιρροές που θα μας επηρεάζουν (από δάσκαλους ,συντρόφους ,φίλους άσπονδους ή μη κα).

Ουσιαστικά η αυτογνωσία πρέπει να περνάει από όλα τα σταδία της ψυχολογικής μας ανάπτυξης όπως αυτά έχουν οριστεί από τους ψυχαναλυτές μας .

Η μεγάλη και ψυχοφθόρα διαδρομή λοιπόν της αυτογνωσίας μέσα από τα δικά μου ματιά και της ομάδας μου κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα άτομα που συνδυάζουν άψογα το αίσθημα της αυτογνωσίας αλλά και τον αντίστοιχο υψηλό βαθμό αυτοεκτίμησης ,είναι τα άτομα που βιώσαν μια πολύ καλή βρεφική ηλικία ,μια εξίσου ήρεμη ,ισορροπημένη και γεμάτη εμπειρίες παιδική ηλικία σε τέτοιο βαθμό που η μετέπειτα εφηβική και πλέον ενήλικη πορεία τους να τους δίνει τα εφόδια να αισθάνονται αυτόνομοι ,ανεξάρτητοι ,ότι έχουν τον αυτοέλεγχο κάτω από τις όποιες δύσκολες και πιεστικές συνθήκες αντιμετωπίζουν μια νέα κατάσταση και το βασικότερο ,ικανοί να αναλαμβάνουν τα πάντα από καινούργιες πρωτοβουλίες χωρίς να υπάρχει το σαράκι της ανασφάλειας ,της παραίτησης και του φόβου μιας τυχών αποτυχίας .

Ενδιαφέρουσα οπτική αυτή που προτείνεις. Εγώ βασικά απάντησα με βάση και τη δική μου πορεία πολύ πολύ συνοπτικά κιόλας. Δεν είναι μόνο θεωρία. Δε τα πάω καλά μόνο με τη θεωρια ούτε στη ζωή μου ούτε στο επάγγελμα μου (εκπαιδευτικός αφού )
Αν ξεκινήσω δε να εξιστορω το δικό μου ταξίδι προς την αυτοεκτιμηση ούτε τόμοι με φτάνουν και συνεχίζουμε!! Έχω αναφέρει νομίζω και σε άλλο thread πως έχω κάνει ψυχοθεραπεία γενικά και θεωρώ είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στον εαυτό του!
Αν μπορέσω να γράψω κάτι στη συνέχεια γιατί δε μπορώ τις μεγάλες αναλύσεις και περιγραφές θα σας πω και δικά μου γεγονότα!

 

[Guest 528707]

Ενδιαφέρουσα οπτική αυτή που προτείνεις. Εγώ βασικά απάντησα με βάση και τη δική μου πορεία πολύ πολύ συνοπτικά κιόλας. Δεν είναι μόνο θεωρία. Δε τα πάω καλά μόνο με τη θεωρια ούτε στη ζωή μου ούτε στο επάγγελμα μου (εκπαιδευτικός αφού )
Αν ξεκινήσω δε να εξιστορω το δικό μου ταξίδι προς την αυτοεκτιμηση ούτε τόμοι με φτάνουν και συνεχίζουμε!! Έχω αναφέρει νομίζω και σε άλλο thread πως έχω κάνει ψυχοθεραπεία γενικά και θεωρώ είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στον εαυτό του!
Αν μπορέσω να γράψω κάτι στη συνέχεια γιατί δε μπορώ τις μεγάλες αναλύσεις και περιγραφές θα σας πω και δικά μου γεγονότα!

Θα χαρώ πολύ να διαβασω πραγματικά και τη δική σου διαδρομή σε όλο αυτό και γενικά και εγώ έχω δηλώσει πως θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που βρήκαν το θάρρος να κανουν ψυχανάλυση ή και ψυχοθεραπεία γνωρίζοντας πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό ειδικά αν το κάνεις όντως μέσα σε ψυχολογικό επεισόδιο

Πίστεψε με αυτά που έγραψα είναι πολύ περιληπτικά,αν και δεν φαίνεται αφού τα χρόνια σε όλο αυτό είναι πολλά και ως γνωστό είναι ένα πολύπλευρο και πολυδιάστατο θέμα!


Πιστεύω να σε βοήθησε και να βρήκες τα πατήματα που έψαχνες!!!

 

[finesse]

[...]


Εγώ από αυτό αντιλαμβάνομαι ότι προτιμάμε την μέτρια προς χαμηλή που το άτομο είναι λειτουργικό και που η αίσθηση αξίας και ικανοτήτων συμβαδίζουν ας είναι και πιο χαμηλά στη κλίμακα παρά την φαινομενική που το άτομο κατηγορεί τους άλλου και ενδεχομένως υποφέρει , οπότε καλύτερα η αυτογνωσία . Αυτό που είπατε με δυο λόγια για την ισορροπία, να μη αποκλίνουν πολύ η υποκειμενική αντίληψη της εικόνας του εαυτού με την αντικειμενική πραγματικότητα .

Αν πιάνεις τ' άκρα, τότε σαφώς είναι προτιμότερη η μέτρια προς χαμηλή, αλλά μη νομίζεις ότι δεν μπορούν κι εκεί να υπάρχουν προβληματικές περιπτώσεις. Οι στρεβλώσεις και τα παραπετάσματα που βάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας, μπορούν να είναι το ίδιο ανυπόφορα, στους ίδιους και στον περίγυρο, όπως ανυπόφορος για τους γύρω του είναι κι ένας καβαλημένος.

Για μένα, προτιμότεροι είναι όσοι έχουν καταφέρει να την κατακτήσουν, ή ακόμα και να παίζουν χαμηλά, αλλά να το βγάζουν όσο πιο υγιές και προσγειωμένα γίνεται.

Απλά ξέρουμε ότι θέλουμε και αυτοεκτίμηση για να λειτουργήσουμε, δηλαδή ένα παιδί που δεν τα καταφέρνει στο σχολείο , έστω ότι δεν είναι τόσο έξυπνο, ενδεχομένως να πρέπει να το επικροτήσουμε για να μη παρατήσει την προσπάθειά του και όχι να του επιβάλλουμε μια αυτογνωσία ότι είναι μέτριο ή ανίκανο ας πούμε . Βέβαια κάπου είχα διαβάσει ότι όταν ένα παιδί δεν τα καταφέρνει του λέμε ότι ''δεν προσπάθησες αρκετά'' , έτσι και θα συνεχίσει να προσπαθεί και δεν θα επικροτηθεί χωρίς να το αξίζει μάλλον.

Τις περισσότερες φορές μάς βολεύει να ισχύει κάτι, για να μην ασχοληθούμε περισσότερο. Για να φτάσω να πω ότι το παιδί μου δεν είναι τόσο έξυπνο, θα πρέπει να έχω δει εάν ο δάσκαλος διδάσκει σωστά ή διεκπεραιωτικά, ή/και να προσπαθήσω εγώ, σαν γονιός, μετά στο σπίτι, να του θέσω βάσεις για να μπορεί να παρακολουθεί και να πάει παρακάτω. Αφού τα 'χουμε περάσει, τα 'χουμε ζήσει. Κάπου γίνεται ένα κενό, και έρχονται και τα υπόλοιπα και σωρεύονται μετά. Το παιδάκι δεν φταίει σε τίποτα, αλλά αρκετές φορές θα καταλήξει να επιβεβαιώνει τον ρόλο-ταμπέλα που του φορέσανε.

Πάντως, ναι, κι εγώ συμφωνώ με την τελευταία σου πρόταση. Αυτή είναι η πιο σωστή προσέγγιση, και το να καλλιεργήσουμε την πεποίθηση ότι κάπου υπερέχει και κείνο, άσχετα εάν στο Χ αποτυγχάνει.