Βιβλία που διαβάσαμε, μας ταξίδεψαν & αποσπάσματα

[EvanescenceQ]

Επομενο το γνωστο μυθιστόρημα του Τζον Στάινμπεκ, Ο "Δρόμος με τις Φάμπρικες",με το οποιο ο συγγραφεας πετυχαινει μια εξαιρετική και αβίαστη σκιαγράφηση χαρακτήρων και της Μεγάλης Ύφεσης στην Αμερική.
Σε κραταει η απλοτητα των χαρακτηρων και οι περιγραφες των ζωων τους.Συναρπαστικο.

Απο το οπισθοφυλλο:
"Ο δρόμος με τις φάμπρικες" στο Μόντρεϋ στην Καλιφόρνια, είν' ένα ποίημα, μια βρομισιά, έχει ένα δικό του φως, ένα έντονο χρώμα, είναι κάτι πολύ συνηθισμένο μα κι ένα όνειρο μαζί, μια νοσταλγία. Κάτι το σκόρπιο και το συγκεντρωμένο, σίδερα, τενεκέδες, σκουριά, και πελεκούδια, το στρώσιμο του δρόμου όλο γούβες, παντού κουλούρες τα σκοινιά, κόφες λαχανικά, φάμπρικες για σαρδέλες του κουτιού, καταγώγια, ταβέρνες και μπορντέλα, μικρομάγαζα, παλιοξενοδοχεία.
Κάποιος είπε πως στο δρόμο τούτο κατοικούνε "πόρνες, ρουφιάνοι, χαρτοπαίχτες, μπάσταρδοι" εννοούσε, δηλαδή, πως κατοικούνε άνθρωποι λογής - λογής. Αν τους κοίταζε όμως από μια άλλη χαραμάδα, ίσως τότε να 'χε πει, πως κατοικούνε "άγγελοι, άγιοι και οσιομάρτυρες" - και πάλι θα εννοούσε το ίδιο.

Αποσπασματα:
"Ο Δόκτορας μαζώνει τα θαλασσινά του στη λιμνοθάλασσα που σχηματίζεται άκρη άκρη στη χερσόνησο. Είν' ένας τόπος μαγικός: σαν έρχεται η παλίρροια κοχλακούν τα νερά, το κύμα σπάζει και περιχάει τα βράχια, η σημαδούρα σφυρίζει στ' ανοιχτά κι η θάλασσα φουσκώνει αφρισμένη και γαλατερή και αναδεύεται από τα ψαρια που ξεχύνονται μες στη λαγούβα".

"(...) Δεν ήξερα πως είστε άρρωστος”.

"Πολύ άρρωστος, μπορεί να πάω και στα χειρότερα. Βάλε λίγο γάλα και ανακάτωσε μαζί μισή μποτίλια μπίρα. Την άλλη μισή δώσε μου να την πιω σ' ένα ποτήρι-δε θα βάλεις ζάχαρη στο γάλα".

* Ο Δόκτορας , ωστόσο, εξακολουθούσε ν' αγαπάει την αλήθεια, μόλο που ήξερε πως δεν την αγαπά όλος ο κόσμος και πως είναι μιά επικίνδυνη ερωμένη

* Μια μουσική αντηχούσε μέσα στ' αυτιά του Δόκτορα, ένας ήχος από φλάουτο, γλυκός και διαπεραστικός. Έπαιξε μια μελωδία που δεν μπορούσε να τη συγκρατήσει, και πλάϊ σ' αυτή, σαν συνοδειά, ο βαρύς ήχος από το αφρισμένο κύμα που αναδύεται. Το φλάουτο ανέβαινε ψηλά σε σφαίρες ασύλληπτες απότην ακοή και εξακολουθούσε ως εκεί πάνω η απίθανη μελωδία. Ο Δόκτορας αναρρίγησε, τα μάτια του δακρύζανε, απόμεινε σαν να κοιτούσε μιαν απόκοσμη ομορφιά.Τα μάτια της κοπέλας ήταν ανοιχτόγκριζα και λάμπανε ολοκάθαρα, τα μαύρα της μαλλιά κυμάτιζαν ανάλαφρα πάνω στο πρόσωπό της. Μιά εικόνα έξω από το χρόνο.....Απόμεινε στη θέση εκείνη κι αφουγκραζόταν τη μουσική όσο ανέβαινε η θάλασσα και σκέπαζε τις πέτρες. Με το χέρι του χτυπούσε το ρυθμό, το απόκοσμο φλάουτο έπαιζε μέσα στο μυαλό του..Τα μάτια της ήταν ανοιχτόγκριζα, τα χειλια της χαμογελούσαν ανασαίνοντας μέσα σε μιάν ουράνιαν έκσταση. .... Μέσα στο μυαλό του Δόκτορα, μια μουσική αρχινούσε να τονίζεται, το μονότονο πρελούντιο του Μοντεβέρντι Hor ch' el Ciel e la Terra , το θλιμμένο και καρτερικό μοιρολόϊ του Πετράρχη για το χαμό της Λάουρα

Ο γέρος στάθηκε και γύρισε να δει. Σταμάτησε κι ο Άντυ. Τα βαθιά ολόμαυρα μάτια κοιτάζανε τον Άντυ,σαν να σάλεψαν τα χείλια. Ό,τι συνέβη τότε, ποτέ δεν μπόρεσε ο Άντυ να το εξηγήσει ούτε να το ξεχάσει. Τα μάτια μεγάλωναν, μεγάλωναν ολοένα, ώσπου σκεπάσανε ολόκληρο το κορμί κι εξαφανίστηκε ο Κινέζος. Απόμεινε μονάχα ένα μάτι, ένα πελώριο μαύρο μάτι, μεγάλο σαν μιά πόρτα εκκλησιάς . Ο Άντυ κοίταξε μέσ' απ' τη μαύρη πόρτα που ήταν διάφανη και φωτερή και είδε ν' απλώνεται ένας κάμπος πλατύς κι ερημικός, απέραντος, μόνο που τέλειωνε σε μια βουνοσειρά φαντασμαγορική, κάθε βουνό ήταν σκαλισμένο σαν το κεφάλι αγελάδας ή σκυλιού και όλος ο τόπος γεμάτος μανιτάρια. Ολάκερος ο κάμπος σκεπασμένος με σπανή αγριάδα, με ξεροβούνια εδώ κι εκεί. Σε κάθε ξεροβούνι καθόταν, στην κορφή, μιά μαύρη καρακάξα. Κι ήταν τόση μοναξιά- τόσο μια παγωμένη ερημιά, που ο Άντυ άρχισε το αναφιλητό, γιατί βρισκόταν ολομόναχος στον κόσμο, δίχως κανέναν, μονάχος του, ολομόναχος...

* Το περιστατικό αυτό έκανε τον Δόκτορα να δίνει την ακόλουθη συμβουλή σε όποιον είχε λόγο να εκδικηθεί μιά Τράπεζα¨"Νοίκιασε μια θυρίδα , κλείσε μέσα ένα φρέσκο σολομό και ταξίδεψε μακριά για έξι μήνες"

* - Δε μου λές, Δόκτορα, τα ψεύτικα δόντια είναι φαρμακερά;
- Ό,τι βγαίνει από το στόμα του ανθρώπου είναι φαρμακερό", είπε ο Δόκτορας τονίζοντας τα λόγια του

* Είναι η μαργαριταρένια ώρα - η στιγμή ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα, που σταματά το διάβα του ο χρόνος και στοχάζεται τον εαυτό του

Ο λόγος είν' ένα σύμβολο κι ένα χάρμα που ρουφάει ανθρώπους και τοπία, δέντρα, φυτά, φάμπρικες και κινέζικα σκυλάκια. Τότε το Αντικείμενο γίνεται ο Λόγος και ξανά πάλι το Αντικείμενο, αλλά στημονιασμένο τώρα κι υφασμένο πάνω σ' ένα σχέδιο φανταστικό. Ο Λόγος ρουφά τον Δρόμο με τις Φάμπρικες, τονε χωνεύει κι έπειτα τονε ξερνά κι ο Δρόμος τότε παίρνει τη λάμψη της πράσινης στεριάς και του πελάγου που καθρεφτίζει τα ουράνια. Ο Λη Τσογκ είναι κάτι παραπάνω από ένας κινέζος μαγαζάτορας. Έτσι πρέπει να 'ναι. Ίσως να μη βρίσκεται καλά ισορροπημένος και ν' απόμεινε μετέωρος -ένας πλανήτης ασιατικός που μια τονε συγκρατεί πάνω στη τροχιά του η έλξη του Λάο Τσε και μια τονε ξεμακραίνει από τον Λάο Τσε η κεντρόφυγη δύναμη του εμπορικού κατάστιχου και του αριθμητήριου με τις μπαλίτσες- έτσι κρέμεται μετέωρος ο Λη Τσογκ, κλωθογυρίζοντας ανάμεσα σε διάφορες πραμάτειες και φαντάσματα. Σκληρόκαρδος αν πρόκειται για κανά κουτί κονσέρβα με μπιζέλι και μαλακός αν πρόκειται για τα κόκαλα του παπού του. Γιατί ο Λη Τσογκ ανάσκαψε τον τάφο στο Κινέζικο Κοιμητήρι και ξέθαψε τα κιτρινισμένα κόκαλα και το κρανίο, που 'χε πάνω του ακόμα κολλημένα τα γέρικα γκρίζα μαλλιά. Ο Λη συσκεύασε μες σε κιβώτιο τα κόκαλα, όλα τα κόκαλα, μηριαία, κνημικά, τις ωλένες, το κρανίο καταμεσίς και τρόγυρα τους σπονδύλους και τα λεκανικά κόκαλα με τα καμπύλα παΐδια. Έπειτα μπαρκάρισε το συσκευασμένο κι εύθραυστο παπού του και τον έστειλε ν' αναπαυθεί επιτέλους στα χώματα π' αγιάσαν οι προγόνοι του.

«Την αυγή, είναι μια μαγεία, ο δρόμος με τις Φάμπρικες. Στο πρωινό σύθαμπο, πριν βγει ακόμη ο ήλιος, ο δρόμος φαίνεται σαν να κρέμεται μετέωρος μέσα στο ασημένιο φως, έξω από την έννοια του χρόνου. Σβήσαν τα φανάρια, το πράσινο γρασίδι παίρνει ένα χρώμα ζωηρό. Οι λαμαρίνες από τις φάμπρικες γυαλίζουν με αποχρώσεις μαργαριταρένιες και μεταλλικές. Την ησυχία του δρόμου δεν την ταράξανε ακόμη τα αυτοκίνητα , ούτε η πρόοδο και η δουλειά. Τα κύματα φλοισβίζουν ανάμεσα στους στύλους κάτω από τις αποβάθρες. Είναι μια περίοδος γαλήνης και ησυχίας, διαβαίνει αδειανός ο χρόνος».

"Είμαστε ζώα μοναχικά. Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο λιγότερη μοναξιά. Και μια απ' τις πανάρχαιες μεθόδους μας είναι να λέμε μια ιστορία, παρακαλώντας να βρεθεί ένας ακροατής που θα πει (και θα το πιστεύει): Α, ναι, έτσι ακριβώς είναι, ή πάντως έτσι το αισθάνομαι κι εγώ"

 

[EvanescenceQ]

Επομενο το μυθιστορημα του Παυλου Ματεσι,"Σκοτεινος Οδηγος" στο οποιο η ηρωιδα η Μυρτάλη που έψαχνε την αγάπη και δεν τη βρήκε ούτε στους γονείς της,διαμορφώνει μια εντελώς δική της πραγματικότητα, που μας τρομάζει και ενίοτε μεταβάλλεται σε Θεία Δίκη. Παίρνει τις ζωές των ανθρώπων και προχωραει το ψυχεδελικο ταξιδι της κι εμεις μαζι της,καθως στην πορεια μπαινουν χαρακτηρες και απο αλλα μυθιστορηματα του Ματεσι,οπως "Η μητέρα του σκύλου " και ολο αυτο προσδιδει στον "Σκοτεινο Οδηγο" ενα υπερσουρεαλιστικό γνωρισμα που σε κραταει μεχρι το τελος,υπεροχο!

Απο το οπισθοφυλλο:
"Πρώτη μου φορά με φωτογράφισαν μικρούλα, Χριστούγεννα. Ελάτε, φώναξε ο πατέρας μας, να βγούμε φωτογραφία, ενθύμιο, εδώ έξω απ' το νοσοκομείο. Βρέθηκε μπροστά μας πλανόδιος φωτογράφος, με τρίποδο. Στηθήκαμε. Φύσαγε. Η μάνα μου, εγώ, ο πατέρας μας με το αδερφάκι μου στην αγκαλιά. Ο αδερφός μου είχε πεθάνει μισή ώρα πριν και μας τον παραδώσανε. Τον κρατούσε στητόν στην αγκαλιά του, τα ποδαράκια του να κρέμονται, του στήριζε το κεφάλι με το ένα χέρι πίσω. Τα μάτια του τα είχαμε κλείσει. Εγώ δεν βγήκα καλή στη φωτογραφία επειδή κρύωνα. Στο λεωφορείο ο εισπράκτορας δεν κατάλαβε τίποτα. Βγάλαμε εισιτήριο και για τον αδερφό μου".
Η Μυρτάλη (ψευδώνυμο) στα 15 της, με ολιγόμηνη θητεία στο πορνείο της μαντάμ Πανδαισίας και με δύο φόνους που δεν άφησαν απάνω της κανένα αποτύπωμα, κατάλαβε πολλά, και νωρίς, από τον κόσμο, γι' αυτό διάλεξε να πλάσει τη δική της πραγματικότητα. Κατέβηκε και στον Άδη, αλλά δεν το κατάλαβε. Επιστρέφοντας, κατάλαβε πως πιο καλά να μη συνεχίσει ως πρόσωπο υπαρκτό, αλλά να γίνει πλάσμα μυθιστορήματος και φαντασίας. Γιατί έτσι θ' αποφύγει δύο ενοχλητικά προβλήματα: τον θάνατο και τη ζωή. Ο "Σκοτεινός οδηγός" ακολουθεί την απολύτως προσωπική του πραγματικότητα. Όπως κάνει και κάθε άνθρωπος.

Αποσπασματα:
Επειδή με ορίζει και με πάει σε όποια πόλη θέλει εκείνος που γράφει αυτό το μυθιστόρημα; [...] Εμένα πάντως αυτός ο βιασμός που μου κάνει αυτός με... κολακεύει. Σαν γαργαλητό κάπως. Ε, πρωταγωνίστρια βλέπεις, δεν κάνουν πρωταγωνίστρια την καθεμιά.

Μου επιτρέπετε να μπω στο μυθιστόρημά σας, δεσποινίς Μυρτάλη; Δεσποινίς δεν είσθε; Κι εγώ. Είμαι η δεσποινίς Ραραού. Κατοικώ στο διπλανό μυθιστόρημα

"Και ψηλά, μεσούρανα, κοντά στα σύννεφα, βλέπει ένα μικρό πουλί να πετάει. Όμως ήταν πάρα πολύ μικρό και πάρα πολύ ψηλά και έμοιαζε σαν ακίνητο, κολλημένο στον ουρανό, και μικρό, μικρό σαν σκνίπα. Πού να πηγαίνει, σκέφτηκε η Μυρτάλη. Και μετά κατάλαβε πως δεν είναι μικρό πουλί που πετάει πάρα πολύ ψηλά, ήτανε σκνίπα κολλημένη στο τζάμι του παραθύρου της.”

 

[EvanescenceQ]

Επομενο το μυθιστόρημα της Colleen McCullough το "Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας", (Πρωτότυπος τίτλος: The thorn birds),στο οποιο μας περιγραφει επτά διαφορετικές ιστορίες μιας οικογενειας που ζει σε ένα μεγάλο αγρόκτημα στην Αυστραλία. Πιο συναρπαστική, πιο πολυκύμαντη απ’ όλες εκείνη της μονάκριβης κόρης της οικογένειας, της Μέγκυ. Ο ανεπίτρεπτος από θείους και ανθρώπινους νόμους έρωτάς της για τον ωραίο και φιλόδοξο ιερέα Ραλφ θα σημαδέψει ολόκληρη τη ζωή της.Απλες περιγραφες τοπιων και ανθρωπων σε ενα υπεροχο μυθιστορημα που σε κραταει με το ρυθμο του και επισης μας αναφερει μετα απο χρονια πως εχουν εξελιχθει οι ζωες των βασικων ηρωων της ιστοριας.Πανεμορφο!

Απο το οπισθοφυλλο:
" ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ", ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΤΗ. ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ασυνήθιστης οικογένειας, των Κλήρυ. Διαδραματίζεται στις αρχές του αιώνα μας. Ο Πάντυ Κλήρυ μεταναστεύει μαζί με τη γυναίκα του Φιόνα και τα επτά παιδιά τους. από τη Νέα Ζηλανδία στην Αυστραλία, στη Ντρόγκεντα, το απέραντο αγρόκτημα της δεσποτικής και άκληρης αδερφής του. Μισό αιώνα αργότερα η μοναδική εκπρόσωπος της τρίτης γενιάς της οικογένειας, Τζουστίν Ο' Νηλ, μια πετυχημένη ηθοποιός, αποφασίζει να χαράξει το δρόμο της μακριά από τις ρίζες της. Οι κεντρικοί χαρακτήρες αυτής της συναρπαστικής ιστορίας είναι η αδάμαστη Μέγκυ, η μοναδική θυγατέρα των Κλήρυ και ο μόνος άντρας που θ' αγαπήσει αληθινά στη ζωή της, ο εκθαμβωτικά ωραίος και φιλόδοξος ιερέας Ραλφ ντε Μπρικασσάρ. (. . .)

Αποσπασματα:
«…Το πουλί με το αγκάθι στο στήθος ακολουθεί ένα νόμο της φύσης’ δεν ξέρει τι είν’ αυτό που το σπρώχνει να πάει να τρυπηθεί, και να πεθάνει κελαηδώντας. Ακόμα κι όταν το σουβλίζει το αγκάθι, δεν έχει επίγνωση του επερχόμενου θανάτου’ μονάχα κελαηδάει και κελαηδάει μέχρι που δεν απομένει πια φωνή να βγάλει, έστω και μια νότα παραπάνω. Εμείς όμως, όταν μπήγουμε στα στήθια μας τ’ αγκάθια, ξέρουμε. Καταλαβαίνουμε. Κι ωστόσο, επιμένουμε να το κάνουμε. Επιμένουμε πάντα να το κάνουμε…»

«Φτιάχνουμε μόνοι μας τ’ αγκάθια μας κι ύστερα το μόνο που μας μένει είναι να υπομένουμε τον πόνο, λέγοντας στον εαυτό μας πως άξιζε τον κόπο», θα πει η Μέγκυ.

 

[juste un instant]

Είναι το μεγαλύτερο ελληνικό μυθιστόρημα, καθώς η ιστορία του εκτυλίσσεται σε 8 τόμους, 100 κεφάλαια και συνολικά 2.104 σελίδες...

Σύμφωνα με τον Ελύτη, με τον «Μέγα Ανατολικό» ο Εμπειρίκος εξέφρασε το όραμα μιας ουτοπίας, ενός νέου απελευθερωμένου κόσμου χωρίς ερωτικά στερεότυπα, που βιώνει την απόλυτη ηδονή....



Δεν ξέρω γιατί ο έρωτας μπορεί να χαρακτηριστεί ως πορνογραφημα...

"Μέγας Ανατολικός". Γιατί το μυθιστόρημα του Εμπειρίκου χαρακτηρίστηκε πορνογράφημα. Τι είπε ο Ελύτης για τις εικόνες παιδοφιλίας, σαδομαζοχισμού και φετιχισμού - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

" Το υπερωκεάνιον είχε σημαιοστολισθεί και αναρίθμητοι λέμβαι, άκατοι και φορτηγίδες μετέφεραν καθ' όλην την διάρκειαν της ημέρας τα τελευταία εφόδια και

www.mixanitouxronou.gr

 

[EvanescenceQ]

Είναι το μεγαλύτερο ελληνικό μυθιστόρημα, καθώς η ιστορία του εκτυλίσσεται σε 8 τόμους, 100 κεφάλαια και συνολικά 2.104 σελίδες...

Σύμφωνα με τον Ελύτη, με τον «Μέγα Ανατολικό» ο Εμπειρίκος εξέφρασε το όραμα μιας ουτοπίας, ενός νέου απελευθερωμένου κόσμου χωρίς ερωτικά στερεότυπα, που βιώνει την απόλυτη ηδονή....



Δεν ξέρω γιατί ο έρωτας μπορεί να χαρακτηριστεί ως πορνογραφημα...

"Μέγας Ανατολικός". Γιατί το μυθιστόρημα του Εμπειρίκου χαρακτηρίστηκε πορνογράφημα. Τι είπε ο Ελύτης για τις εικόνες παιδοφιλίας, σαδομαζοχισμού και φετιχισμού - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

" Το υπερωκεάνιον είχε σημαιοστολισθεί και αναρίθμητοι λέμβαι, άκατοι και φορτηγίδες μετέφεραν καθ' όλην την διάρκειαν της ημέρας τα τελευταία εφόδια και

www.mixanitouxronou.gr

Μοναδικος ο Εμπειρικος στον Μεγα Ανατολικο! Πρωτοπορος για την εποχη του,ανοιξε το δρομο αν θελεις σε πολλους μεταγενεστερους.

 

[EvanescenceQ]

Ψυχολογικο θριλερ.
Τι είμαστε ικανοί να κάνουμε αν δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε πια;
ένα ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ –«απολύτως σαγηνευτικό» σύμφωνα με την Gillian Flynn– που από πολλούς ήδη θεωρείται το καλύτερο βιβλίο της ως τώρα, όπου «η ειρωνεία είναι τόσο δυνατή που θα μπορούσες να την εμφιαλώσεις και να την πουλήσεις ως συμπλήρωμα βιταμινών» δηλώνει χαρακτηριστικά ο γίγαντας Stephen King. Ο Σκοτεινός κήπος είναι το πρώτο stand alone αστυνομικό μυθιστόρημα της συγγραφέα, μετά τα έξι βιβλία της ιδιάζουσας αυτής σειράς.
Το απόλυτο εθιστικό μυθιστόρημα που εξετάζει τις πληγές που δημιουργεί η σχέση μεταξύ του κόσμου και του εαυτού: μπορούμε να αποφύγουμε τη μοίρα ή είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με τις πληγές του παρελθόντος; Τι μπορεί να κρύβει μια εξόχως προνομιακή ζωή; Τι απογινόμαστε, και για ποιες πράξεις είμαστε ικανοί, αν δεν γνωρίζουμε πια ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό;;

 

[EvanescenceQ]

Το ΕΘΙΜΑ ΤΑΦΗΣ KENT HANNAH
Απο την παρουσιαση:
ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΙΣΛΑΝΔΙΑ, ΤΟ 1829, η Άγκνες Μάγκνουσντότιρ καταδικάζεται σε θάνατο για τη συμμετοχή της στη βίαιη δολοφονία του εραστή της. Με απόφαση του Νομαρχιακού Επιτρόπου Μπγιορν Μπλόνταλ περνάει τους τελευταίους μήνες της ζωής της στο αγρόκτημα του Νομαρχιακού Υπαλλήλου Γιον Γιόνσον, στο ίδιο σπίτι με τη γυναίκα του και τις δυο τους κόρες. Τρομοκρατημένη από την παρουσία μιας φόνισσας η οικογένεια αποφεύγει κάθε επαφή με την Άγκνες. Μόνον ο Τότι, ο νεαρός ιεροδιάκονος εφημέριος, διορισμένος πνευματικός της, προσπαθεί να την στηρίξει και να την συντροφέψει ως το τέλος. Καθώς οι βδομάδες περνούν, η δύσκολη αγροτική ζωή αναγκάζει τα μέλη της οικογένειας να δουλέψουν πλάι πλάι με την Άγκνες. Η ιστορία της ξεδιπλώνεται σιγά σιγά και τόσο το ζευγάρι, όσο και οι δυο κόρες του, συνειδητοποιούν με φρίκη ότι η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που νόμιζαν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Μια ιστορία πλημμυρισμένη με θρύλους, ποίηση, αλλά και την πίκρα μιας χαμένης ζωής... Καθώς ο χρόνος της Άγκνες τελειώνει μέρα με τη μέρα, οι συγκλονιστικές περιγραφές της Κεντ αφήνουν τη γεύση τους... Ακόμα και η φρίκη του τέλους, ο τρομερός φόβος της Άγκνες, γίνονται εικόνες που αγγίζουν την τελειότητα» (Sunday Telegraph)
«Τα "Έθιμα Ταφής" είναι ένα μυθιστόρημα άξιο να σταθεί δίπλα στο "Άλλο πρόσωπο της Γκρέις" της Μάργκαρετ Άτγουντ και στην "Αληθινή ιστορία της συμμορίας Κέλι" του Πίτερ Κάρεϊ» (Sunday Times)
«Σπάνιος συνδυασμός ιστορικού και αστυνομικού μυθιστορήματος. Είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά, ενδιαφέροντα, αξιόλογα βιβλία που διάβασα φέτος. Με σκηνικό το γυμνό, παγωμένο τοπίο της Ισλανδίας του 19ου αιώνα το μυθιστόρημα ξετυλίγει υπέροχες περιγραφές, που αποκαλύπτουν τις σκληρές συνθήκες ζωής των γυναικών της εποχής και αμφισβητούν τη δικαιοσύνη της δικαιοσύνης» (Kate Mosse)
«Υπέροχο και συγκλονιστικό, το βιβλίο "Έθιμα Ταφής" θ' αγγίξει την καρδιά σας» (Charlotte Rogan, συγγραφέας της Λέμβου 14)
«Η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας για την οποία συζητούν όλοι» (Guardian)

 

[EvanescenceQ]

Επομενο το ΗΘΙΚΗ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗ /Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ της HIRIGOYEN MARIE - FRANCE,ενα εξαιρετικό βιβλίο, πάντα επίκαιρο, ξεκάθαρο και ενδυναμωτικό για κάθε είδους παρενόχληση.
Απο την παρουσιαση:
Η "Ηθική Παρενόχληση»" της Marie-France Hirigoyen κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1998 και σήμερα μεταφράζεται σε 16 γλώσσες. Το βιβλίο αυτό θεωρείται για τη μελέτη της βίας ό,τι η "Συναισθηματική Νοημοσύνη" για τη μελέτη της νόησης.
Ανήκετε σε αυτούς που υπομένουν τα ξεσπάσματα ενός μόνιμα προσβλητικού ή κυκλοθυμικού εργοδότη; Γίνεστε συνεχώς ο στόχος των μειωτικών σχολίων και της περιφρόνησης του συντρόφου σας; Είναι πιθανό να είστε θύμα ενός κρυφού πολέμου ανάμεσα στον θύτη και στο θύμα του, με στόχο την ψυχική εξόντωση του τελευταίου. Γιατί όμως; Επειδή ο θύτης δεν μπορεί να υπάρξει σε μια σχέση παρά μόνο αν ο άλλος εκμηδενιστεί. Τα θύματα, πάλι, μιας τέτοιας κατάστασης δεν παραδέχονται στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που συμβαίνει. Πρόκειται για ένα πλέγμα τόσο πυκνό και σκοτεινό, που πολύ δύσκολα μπορεί κανείς, και από τις δύο πλευρές, να συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα του προβλήματος.
Η Marie-France Hirigoyen, ψυχίατρος, ψυχαναλύτρια και ψυχοθεραπεύτρια με πολύ μεγάλη κλινική πείρα, αναλύει με απλότητα, σαφήνεια και ζωντάνια ένα κοινωνικό πρόβλημα το οποίο, αν και ευρύτατα διαδεδομένο, είναι ελάχιστα γνωστό: είναι η προσπάθεια ψυχικής εξόντωσης του άλλου με λόγια, με νεύματα, με υπονοούμενα, χωρίς τη χρήση φυσικής βίας. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται διαστροφική βία ή ηθική παρενόχληση.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της διαστροφικής βίας είναι ότι δρα καμουφλαρισμένη. Αυτή η δράση πρέπει να αποκαλυφθεί, ώστε το θύμα της να αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει. Στο βιβλίο αυτό με τις πολυάριθμες μαρτυρίες, η συγγραφέας αναλύει την ιδιομορφία της διαστροφικής σχέσης και αποκαλύπτει όλες τις πτυχές της, καταδεικνύοντας ότι η ταπεινωτική διαδικασία είναι η ίδια, είτε πρόκειται για ζευγάρι, είτε για οικογένεια, είτε για επιχείρηση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)