Γιατί οι περισσότεροι αριστεροί έχουν δεξιές τσέπες;

[Lancelot]

Ρε φίλε, γιατί δεν απαντάς σε αυτό που σου θέτουν και νομίζεις ότι μπορείς να αποπροσανατολίσεις τη κουβέντα;

Έχεις επιχείρημα σε αυτό που σου λέω;

Είπες δε παίζει ρόλο ο μισθός για το αν ανήκεις ή όχι στην εργατική τάξη. Ας πάω με τη λογική σου.

Έχεις δει ποτέ λοιπόν σε πορεία της αμερικανικής ΚΝΕ τον Sundar Pichai ή έναν από τα αναρίθμητα στελέχη των μεγαλοεπιχειρήσεων που πληρώνονται σε λεφτά και δεν έχουν ούτε stock option ούτε μερίδιο στα κέρδη; Αφού και αυτοί εργάτες θεωρούνται!

Εσύ επιχειρείς να αποπροσανατολίσεις τη συζήτηση με καφενειακούς όρους.

Δεν είναι θέμα αν θα πάνε σε πορεία μαζί, αλλά ποια είναι η θέση τους στις σχέσεις παραγωγής. Ο κάθε CEO (που δεν έχει μετοχές) ζει από τον μισθό του (τυπικά εργαζόμενος), ο οποίος μπορεί να είναι και προνομιούχος και πλήρως ταυτισμένος με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η ταξική του θέση όμως δεν αλλάζει. Η ταξική συνείδηση ωστόσο δεν ταυτίζεται με την ταξική θέση.

Ο Μαρξ, στην ταξική ανάλυση, δεν ισχυρίζεται ότι όποιος είναι εργάστης έχει αυτόματα ταξική συνείδηση. Ο Μαρξ λέει ότι βρίσκεται σε θέση εκμετάλλευσης, ανεξάρτητα από το εάν το αντιλαμβάνεται ή όχι.

Το ίδιο ισχύει και για κάποιον που είναι εργαζόμενος στην αποθήκη της google. Δεν σημαίνει ότι θα κατέβει στην πορεία.

Έχεις δει λοιπόν όλους τους εργάτες στην πορεία του ΚΚΕ ; Μάλλον όχι.

 

[Panzerkampfwagen]

Εσύ επιχειρείς να αποπροσανατολίσεις τη συζήτηση με καφενειακούς όρους.

Δεν είναι θέμα αν θα πάνε σε πορεία μαζί, αλλά ποια είναι η θέση τους στις σχέσεις παραγωγής. Ο κάθε CEO (που δεν έχει μετοχές) ζει από τον μισθό του (τυπικά εργαζόμενος), ο οποίος μπορεί να είναι και προνομιούχος και πλήρως ταυτισμένος με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η ταξική του θέση όμως δεν αλλάζει. Η ταξική συνείδηση ωστόσο δεν ταυτίζεται με την ταξική θέση.

Ο Μαρξ, στην ταξική ανάλυση, δεν ισχυρίζεται ότι όποιος είναι εργάστης έχει αυτόματα ταξική συνείδηση. Ο Μαρξ λέει ότι βρίσκεται σε θέση εκμετάλλευσης, ανεξάρτητα από το εάν το αντιλαμβάνεται ή όχι.

Το ίδιο ισχύει και για κάποιον που είναι εργαζόμενος στην αποθήκη της google. Δεν σημαίνει ότι θα κατέβει στην πορεία.

Έχεις δει λοιπόν όλους τους εργάτες στην πορεία του ΚΚΕ ; Μάλλον όχι.

Εισάγεις έναν όρο που δεν τον επεξηγείς, έξυπνο τρικ για τα χάπατα (όχι για εμένα).

Ποιός σού εξασφαλίζει ότι κάθε εργαζόμενος σε κάθε κλάδο έχει την ίδια "ταξική συνείδηση"; Ότι ανήκει σε ποιά τάξη; Στην "εργατική" τάξη με την οποία το μόνο κοινό που έχει είναι πως "αμείβεται με την εργασία του;" ή με τη τάξη με την οποία συνδέεται εντονότερα;

Π.χ. συμφώνησες μαζί μου ότι για τη μαρξική ανάλυση ο CEO πληροί το χονδροειδές κριτήριο του "πληρώνομαι από την εργασία μου και όχι από το ποσοστό συμμετοχής μου" ώστε να υπαχθεί στην ομάδα των εργαζομένων.

Έχει εκεί όμως τα πραγματικά του συμφέροντα; Μάλλον όχι.

Αλλά ούτε ταξική συνείδηση όπως το λες εσύ έχει. "Ταξική συνείδηση" ότι ανήκει που; Στη τάξη των μεγαλοceo, στη τάξη των εργαζομένων, στη τάξη των κεφαλαιοκρατών (αλλά ο ίδιος δεν έχει κεφάλαιο!). Κανένας δε τα ορίζει, και ξες γιατί; Γιατί απλά θέλει να έχει προνομιακή αυθεντία στην έννοια της "τάξης" ώστε όποιος πάει κόντρα με τις μαρξικές διδαχές να τρώει τυφέκιο.

Τι κοινό μπορεί να έχει η "ταξική συνείδηση" του ντελιβερά των 4€/ώρα με την "ταξική συνείδηση" του μονταδόρου επιπλοτεχνίτη 20ετίας των 25€/ώρα; Και οι δύο πληρώνονται από τη δουλειά τους, αλλά μέχρι εκεί. Αν όμως ο μονταδόρος κάνει μια ΕΕ για να οργανώσει καλύτερα τη δουλειά του (και ας βγάζει όσα έβγαζε και σαν εργάτης) ξαφνικά θεωρείται "κεφαλαιοκράτης" επειδή... του ανήκουν τα μέσα παραγωγής. Καλά για τους βολτάδες που έχουν προσωπική εταιρία και είναι με μπλοκάκι για να συνεργάζονται με την Wolt το αφήγημά σου αποτυγχάνει και μάλιστα οικτρώς.

Παραδέξου το απλά, τα επιχειρήματά σας πιάνουν μόνο στα πολύ textbook σενάρια του 1850 τύπου "τεράστιο εργοστάσιο, καψεροί εργάτες με 2€/ώρα". Το υπόλοιπο 99% των βιοτικών περιστάσεων σάς διαφεύγει και μάλιστα κατά πολύ.

Και το χειρότερο είναι πως με τις δικές σας μαλακίες έμεινε πίσω η ιδέα της συντεχνίας.

Πολλοί εδώ στο φόρουμ με έχουν πει... κομμουνιστή επειδή τάχθηκα πολλές φορές υπέρ των επαγγελματικών σωματείων (πρόσεξε, ΟΧΙ εργατικών). Όλες οι μεγάλες εταιρίες που κυβερνούν το κόσμο αυτή τη στιγμή είναι σωματειακής μορφής (δηλ. ΑΕ ή κάποιας παρόμοιας μορφής όπου η συμμετοχή σου εξαρτάται από τα συμφέροντά σου) και όμως όχι κομμουνιστικής. Και αυτό γιατί; Γιατί κανένα συμφέρον δε θεωρείται δεδομένο, και η βαρύτητα της ψήφου σου καθορίζεται από το τι έχεις να χάσεις. Αλλιώς μετρά η ψήφος του 80% και αλλιώς μετρά η ψήφος του 0,05%. Ενώ στο κομμουνισμό τι είσαι εργάτης, τι είσαι υδραυλικός, τι είσαι εργοδηγός είναι ένα και το αυτό.

Σωματειακή οργάνωση =/= κομμουνισμός!

Αυτές και άλλες πολλές εγγενείς αντιφάσεις οδήγησαν τον κομμουνισμό σε γελοιότητες, ακόμη και από τους ίδιους τους εφαρμοστές του.

Το ανέκδοτο του "άιφον από κομμουνιστές" κρύβει μια βαθύτατη αλήθεια για την οποία δεν είσαι προετοιμασμένος.

Ακόμη δε μπορείς να εξηγήσεις γιατί ποτέ δε κέρδισε πουθενά ο κομμουνισμός (μη πεις ΕΣΣΔ, γιατί μπορώ να γράφω για ώρες για τι ΔΕΝ είναι παράδειγμα προς μίμηση). Μπορώ εγώ, αλλά για λόγους που δε θα καταλάβεις και έχουν να κάνουν με τη ψυχοσύνθεση του μέσου εργαζομένου. Ο υλισμός σαν "διαλεκτική μέθοδος" είναι και αυτός εντελώς αποτυχημένος.

 

[touvlo]

Πώς γίνεται οι περισσότεροι αγοραστές να είναι αριστεροί; Δηλαδή γιατί αγοράζουν το προϊόν ναυαρχίδα της καπιταλιστικής παντοκρατορίας σε όλο το πλανήτη ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν πως θα τον πολεμάνε μέχρις εσχάτον και μέχρι της εγκαθίδρυση της δικτατορίας του εργατικού προλεταριάτου σε όλο το πλανήτη;

Στείλε μας στατιστικά και θα σου απαντήσουμε.

 

[Pyotr_Krasnov]

Εγω παντως απο οτι εχω δει, οσοι ειναι δεξιοι και αριστεροι, και οι δυο μεριες θα εχουν περιπου το ιδιο ποσοστο ατομων με iPhone.

Πιστευω αυτο που θελει να πει ο Panzerkampfwagen ειναι πως, σε χωρες που ειχαν σοσιαλισμο παλια (εΣΣδ), αν υπηρχαν τωρα αυτες οι χωρες, δεν θα εβλεπες ανθρωπους με iPhone ή καποιου αλλου ειδους πανακριβου κινητου, γιατι δεν θα τους αφηναν. Μερικοι Αριστεροι ομως υποστηριζουν την εΣΣδ και το συστημα τους για το πως πρεπει να ειναι κτλ, και οτι θα πρεπει να ισχυει και εδω ετσι ακριβως το ιδιο... Αλλα αν γινονταν κατι τετοιο, θα χαναν τα iPhone τους και μετα θα θιγοντουσαν. Αυτο ισχυει για μερικους, οχι για ολους, αλλα για εμενα προσωπικα, οι περισσοτεροι αριστεροι που ειχαν/εχουν iPhone υποστηριζαν κατι τετοιο.

 

[Lancelot]

Εισάγεις έναν όρο που δεν τον επεξηγείς, έξυπνο τρικ για τα χάπατα (όχι για εμένα).

Ποιός σού εξασφαλίζει ότι κάθε εργαζόμενος σε κάθε κλάδο έχει την ίδια "ταξική συνείδηση"; Ότι ανήκει σε ποιά τάξη; Στην "εργατική" τάξη με την οποία το μόνο κοινό που έχει είναι πως "αμείβεται με την εργασία του;" ή με τη τάξη με την οποία συνδέεται εντονότερα;

Π.χ. συμφώνησες μαζί μου ότι για τη μαρξική ανάλυση ο CEO πληροί το χονδροειδές κριτήριο του "πληρώνομαι από την εργασία μου και όχι από το ποσοστό συμμετοχής μου" ώστε να υπαχθεί στην ομάδα των εργαζομένων.

Έχει εκεί όμως τα πραγματικά του συμφέροντα; Μάλλον όχι.

Αλλά ούτε ταξική συνείδηση όπως το λες εσύ έχει. "Ταξική συνείδηση" ότι ανήκει που; Στη τάξη των μεγαλοceo, στη τάξη των εργαζομένων, στη τάξη των κεφαλαιοκρατών (αλλά ο ίδιος δεν έχει κεφάλαιο!). Κανένας δε τα ορίζει, και ξες γιατί; Γιατί απλά θέλει να έχει προνομιακή αυθεντία στην έννοια της "τάξης" ώστε όποιος πάει κόντρα με τις μαρξικές διδαχές να τρώει τυφέκιο.

Τι κοινό μπορεί να έχει η "ταξική συνείδηση" του ντελιβερά των 4€/ώρα με την "ταξική συνείδηση" του μονταδόρου επιπλοτεχνίτη 20ετίας των 25€/ώρα; Και οι δύο πληρώνονται από τη δουλειά τους, αλλά μέχρι εκεί. Αν όμως ο μονταδόρος κάνει μια ΕΕ για να οργανώσει καλύτερα τη δουλειά του (και ας βγάζει όσα έβγαζε και σαν εργάτης) ξαφνικά θεωρείται "κεφαλαιοκράτης" επειδή... του ανήκουν τα μέσα παραγωγής. Καλά για τους βολτάδες που έχουν προσωπική εταιρία και είναι με μπλοκάκι για να συνεργάζονται με την Wolt το αφήγημά σου αποτυγχάνει και μάλιστα οικτρώς.

Παραδέξου το απλά, τα επιχειρήματά σας πιάνουν μόνο στα πολύ textbook σενάρια του 1850 τύπου "τεράστιο εργοστάσιο, καψεροί εργάτες με 2€/ώρα". Το υπόλοιπο 99% των βιοτικών περιστάσεων σάς διαφεύγει και μάλιστα κατά πολύ.

Και το χειρότερο είναι πως με τις δικές σας μαλακίες έμεινε πίσω η ιδέα της συντεχνίας.

Πολλοί εδώ στο φόρουμ με έχουν πει... κομμουνιστή επειδή τάχθηκα πολλές φορές υπέρ των επαγγελματικών σωματείων (πρόσεξε, ΟΧΙ εργατικών). Όλες οι μεγάλες εταιρίες που κυβερνούν το κόσμο αυτή τη στιγμή είναι σωματειακής μορφής (δηλ. ΑΕ ή κάποιας παρόμοιας μορφής όπου η συμμετοχή σου εξαρτάται από τα συμφέροντά σου) και όμως όχι κομμουνιστικής. Και αυτό γιατί; Γιατί κανένα συμφέρον δε θεωρείται δεδομένο, και η βαρύτητα της ψήφου σου καθορίζεται από το τι έχεις να χάσεις. Αλλιώς μετρά η ψήφος του 80% και αλλιώς μετρά η ψήφος του 0,05%. Ενώ στο κομμουνισμό τι είσαι εργάτης, τι είσαι υδραυλικός, τι είσαι εργοδηγός είναι ένα και το αυτό.

Σωματειακή οργάνωση =/= κομμουνισμός!

Αυτές και άλλες πολλές εγγενείς αντιφάσεις οδήγησαν τον κομμουνισμό σε γελοιότητες, ακόμη και από τους ίδιους τους εφαρμοστές του.

Το ανέκδοτο του "άιφον από κομμουνιστές" κρύβει μια βαθύτατη αλήθεια για την οποία δεν είσαι προετοιμασμένος.

Ακόμη δε μπορείς να εξηγήσεις γιατί ποτέ δε κέρδισε πουθενά ο κομμουνισμός (μη πεις ΕΣΣΔ, γιατί μπορώ να γράφω για ώρες για τι ΔΕΝ είναι παράδειγμα προς μίμηση). Μπορώ εγώ, αλλά για λόγους που δε θα καταλάβεις και έχουν να κάνουν με τη ψυχοσύνθεση του μέσου εργαζομένου. Ο υλισμός σαν "διαλεκτική μέθοδος" είναι και αυτός εντελώς αποτυχημένος.

Ουσιαστικά επιβεβαιώνεις άθελά σου τον Μαρξ.

Το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν όλοι την ίδια ταξική συνείδηση επιβεβαιώνει ένα από τα καίρια σημεία της μαρξιστικής ανάλυσης και δεν αποτελεί ένσταση εναντίον της. Όπως έγραψα και πιο πάνω, ο Μαρξ ανέφερε ότι κάθε εργάτης δεν έχει επίγνωση της θέσης τους, αλλά ότι ανήκει σε μια θέση σύμφωνα με τη σχέση του με τα μέσα παραγαγωής. Η ταξική συνείδηση αυτής της θέσης σχηματίζεται ιστορικά μέσα από αγώνες και ιδεολογικές μάχες.

Το παράδειγμά σου με τον CEO των 50 εκατομμυρίων επιβεβαιώνει την θεωρία. Ο ΤΣΕΟ ειναι εργαζόμενος με μισθό, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται σε αντιφατική ταξική θέση (εξαρτάται από το κεφάλαιομ αλλά υποκειμενικά ταυτίζεται με αυτό). Τα μεσαία στρώματα έχουν αναλυθεί και από τον Μαρξ και από τον Πουλαντζά. Δεν ανακαλύπτεις την Αμερική.

Ο ντελιβεράς και ο μανταδόρος έχουν κοινή υλική συνθήκη, δηλαδή εξαρτώνται άμεσα από το αν θα πουλήσουν την εργασία τους. Το τελευταίο αποτελεί και την βάση της ταξικής έννοιας. Δηλαδή να ζεις από το μισθό σου και όχι αν κερδίζεις 2, 4, 25, ή 100 ευρώ.

Ο Μαρξ τις περιπτώσεις του μικροεπιχειρηματία (ή ΕΕ) τις ονόμας μικροαστικές τάξεις. Συνήθως ασταθείς που έτοιναν είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω. Ούτε και αυτό αποτελεί τρύπα του συστήματος που πας να παρουσιάσεις.



Αντιθέτως η σωματειακή οργάνωση που επικαελίσαι είναι η καπιταλιστική μορφή οργάνωσης, οικονομική δικτατορία του κεφαλαίου. Δηλαδή, το βάρος της ψήφου εξαρτάται άμεσα από το κεφάλαιο που διαθέτεις, εν ολίγοις όσοι έχουν αποφασίζουν!
Από την άλλη ο κομμουνισμός αντιπροτείνει ότι το βάρος της ψήφου καθορίζεται από τη συμμετοχή στην παραγωγή.

Τέλος, γνωρίζουμε ιστορικά ότι για τη δημοκρατία χρειάστηκαν αιώνες αγώνων και επαναστάσεων. Απλά επειδή το απολαμβάνεις τώρα το θεωρείς και δεδομένο. Το ίδιο και διαφωτισμός.

 

[Panzerkampfwagen]

Ουσιαστικά επιβεβαιώνεις άθελά σου τον Μαρξ.

Το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν όλοι την ίδια ταξική συνείδηση επιβεβαιώνει ένα από τα καίρια σημεία της μαρξιστικής ανάλυσης και δεν αποτελεί ένσταση εναντίον της. Όπως έγραψα και πιο πάνω, ο Μαρξ ανέφερε ότι κάθε εργάτης δεν έχει επίγνωση της θέσης τους, αλλά ότι ανήκει σε μια θέση σύμφωνα με τη σχέση του με τα μέσα παραγαγωής. Η ταξική συνείδηση αυτής της θέσης σχηματίζεται ιστορικά μέσα από αγώνες και ιδεολογικές μάχες.

Το παράδειγμά σου με τον CEO των 50 εκατομμυρίων επιβεβαιώνει την θεωρία. Ο ΤΣΕΟ ειναι εργαζόμενος με μισθό, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται σε αντιφατική ταξική θέση (εξαρτάται από το κεφάλαιομ αλλά υποκειμενικά ταυτίζεται με αυτό). Τα μεσαία στρώματα έχουν αναλυθεί και από τον Μαρξ και από τον Πουλαντζά. Δεν ανακαλύπτεις την Αμερική.

Ο ντελιβεράς και ο μανταδόρος έχουν κοινή υλική συνθήκη, δηλαδή εξαρτώνται άμεσα από το αν θα πουλήσουν την εργασία τους. Το τελευταίο αποτελεί και την βάση της ταξικής έννοιας. Δηλαδή να ζεις από το μισθό σου και όχι αν κερδίζεις 2, 4, 25, ή 100 ευρώ.

Ο Μαρξ τις περιπτώσεις του μικροεπιχειρηματία (ή ΕΕ) τις ονόμας μικροαστικές τάξεις. Συνήθως ασταθείς που έτοιναν είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω. Ούτε και αυτό αποτελεί τρύπα του συστήματος που πας να παρουσιάσεις.



Αντιθέτως η σωματειακή οργάνωση που επικαελίσαι είναι η καπιταλιστική μορφή οργάνωσης, οικονομική δικτατορία του κεφαλαίου. Δηλαδή, το βάρος της ψήφου εξαρτάται άμεσα από το κεφάλαιο που διαθέτεις, εν ολίγοις όσοι έχουν αποφασίζουν!
Από την άλλη ο κομμουνισμός αντιπροτείνει ότι το βάρος της ψήφου καθορίζεται από τη συμμετοχή στην παραγωγή.

Τέλος, γνωρίζουμε ιστορικά ότι για τη δημοκρατία χρειάστηκαν αιώνες αγώνων και επαναστάσεων. Απλά επειδή το απολαμβάνεις τώρα το θεωρείς και δεδομένο. Το ίδιο και διαφωτισμός.

Αποδεικνύεις για ποιό λόγο δεν μπορεί ποτέ να στηριχθεί ο,τιδήποτε πάνω στο διαλεκτικό υλισμό.

Με περισσή ευκολία προσπερνάς το μεγαλύτερο κενό της μαρξικής θεωρίας και βεβαιώνεις για ποιό λόγο δεν ευδοκίμησε ποτέ. Πιάνεις τα εύκολα άκρα (ceo και μπατίρης ντελιβεράς) και δεν κοιτάς τις σύνθετες περιπτώσεις.

Το παράδειγμα του μαραγκού που μετά ανοίγει ΕΕ στο όνομά του σε καμία περίπτωση δεν είναι "μικροαστική τάξη". Όπως επίσης και σε καμία περίπτωση δεν εξηγείται "απλά" με το να λές "ε ντάξει πότε είναι εργάτης πότε είναι κεφαλαιοκράτης".

Το μεγαλύτερο λογικό, διανοητικό, επιστημολογικό σφάλμα που κάνεις είναι που διαφοροποιείς δύο όμοιες καταστάσεις. Όταν ο μαραγκός λειτουργεί για άλλον και βγάζει 1000€ το χρόνο και μετά από ένα χρόνο ανοίγει μια ΕΕ στο όνομά του και βγάζει ΠΑΛΙ 1000€ το χρόνο (αυτό ήταν το αρχικό μου παράδειγμα) ΔΕΝ δικαιολογείται στη πρώτη περίπτωση να το βαφτίζεις "εργατική τάξη" και στην άλλη περίπτωση να το βαφτίζεις "πότε εργάτης, πότε κεφαλαιοκράτης" γιατί πρόκειται οντολογικά, εμπειρικά, αντικειμενικά για την ίδια κατάσταση: ένας μαραγκός που βγάζει 1000€ το χρόνο. Όλα τα άλλα είναι περιττές και αντιφατικές ταμπέλες.

Και εδώ είναι ο λόγος που ο μαρξισμός έχασε το μεγαλύτερό του στοίχημα: δε κέρδισε ποτέ τη τάξη αυτή που δε ταυτίζεται με τους εν στενή εννοία εργάτες. Όχι επειδή δεν τους άκουσε, αλλά γιατί απλούστατα ποτέ δε τους κατάλαβε. Και από τη στιγμή που δε τους κατάλαβε ο μάρξ, κανένας άλλος θεωρητικός δε πρόκειται να τους καταλάβαινε.

Όταν το παράδειγμα του μαραγκού με την ΕΕ δε μπορείς να το αντιμετωπίσεις, δε πρόκειται ποτέ να κατακτήσεις την εξουσία. Για αυτό και τι έγινε στη πράξη; Ο μαρξισμός (στην καθυστερημένη εκδοχή που εφαρμόστηκε) βρήκε έδαφος σε μια χώρα όπου ΔΕΝ υπήρχε ανεπτυγμένη μεσαία τάξη. Το 1917 στη Ρωσία υπήρχαν 95% κουλάκοι και 5% γαιοκτήμονες. ΗΤΑΝ το textbook παράδειγμα για το οποίο ζούσε και ανέπνεε ο μαρξισμός. ΚΑΙ όμως ΚΑΙ εκεί απέτυχε. ΣΕ καμία χώρα με ανεπτυγμένη μεσαία τάξη δε λειτούργησε και δε πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει ο μαρξισμός. Είναι defacto αντιφατικές έννοιες. Είναι η μεγαλύτερη τρύπα.

Δηλαδή, το βάρος της ψήφου εξαρτάται άμεσα από το κεφάλαιο που διαθέτεις, εν ολίγοις όσοι έχουν αποφασίζουν!
Από την άλλη ο κομμουνισμός αντιπροτείνει ότι το βάρος της ψήφου καθορίζεται από τη συμμετοχή στην παραγωγή.

Βασικά γράφοντάς το αυτό δείχνεις πως είσαι άσχετος με το πως λειτουργεί μια επιχείρηση.

Ο μέτοχος μιας εταιρίας μετέχει και στα κέρδη και στις χασούρες.

Αντιθετά αυτός που ψηφίζει βάσει "της συμμετοχής του στη παραγωγή" πώς θα δικαιολογεί τις όποιες αστοχίες στη παραγωγή;

Και πως καθορίζεται καν η "συμμετοχή στη παραγωγή" ώστε να λειτουργήσει; Μιλάς με χαζές φρασούλες που προφανώς έμαθες σαν παραμυθάκι αλλά δε καταλαβαίνεις τι σημαίνουν εν τοις πράγμασι.

Π.χ. αν έχουμε ένα εργοστάσιο που παράγει αμάξια, εγώ είμαι ο head designer και δεν αγγίζω καν πρέσσα αλλά χωρίς τα σχέδιά μου ο εργάτης θα καθόταν και θα τα έξυνε και βασικά δε θα είχε καν δουλειά (αν δεν έπαιρνα εγώ το ρίσκο να παράξω αμάξια αλλά αυτό είναι άλλη μια πίπα που δε μπορεί να αντέξει ο μαρξισμός). Μπορούμε δηλαδή να πούμε ότι π.χ. η ψήφος μου θα έχει βάρος 60% γιατί χωρίς εμένα ο εργάτης δε θα ήξερε τι να κάνει ενώ του εργάτη 40% γιατί χωρίς τα χέρια του δε θα γίνονταν πραγματικότητα τα σχέδιά μου; ή μήπως να το κάνουμε 65-35; ή μήπως 30-70;

Στο παραπάνω ερώτημα δε κατάφερε να απαντήσει ούτε ο Λένιν, όταν κλήθηκε να αναζωογονήσει την ρημαγμένη πολεμική βιομηχανία της Ρωσίας. Οπότε απλά τι έκανε; Μετά από μια αποτυχημένη οικονομική πολιτική κατάργησης του χρήματος (βλ. ΝΕΠ) απλά τα υπήγαγε όλα στον αυταρχικό έλεγχο ενός κεντρικού κομματικού συστήματος. Τι' χα παντελάκη μου τι' χα παντελή μου. Τσαρισμός all over αλλά με σφυροδρέπανα.

Τέλος, μη ξεχνάς πως σε μια ΑΕ ΑΝ θέλω γίνομαι μέτοχος (ελευθερία συμβάσεων, κάτι που ΠΟΤΕ δεν υπήρξε στην ΕΣΣΔ με υποχρεωτική ένταξη σε "συνελεύσεις εργατών") και ΑΝ θέλω ασκώ το κυριαρχικό μου δικαίωμα. Καμία δικτατορία δεν ανακύπτει..

 

[Lancelot]

Αποδεικνύεις για ποιό λόγο δεν μπορεί ποτέ να στηριχθεί ο,τιδήποτε πάνω στο διαλεκτικό υλισμό.

Με περισσή ευκολία προσπερνάς το μεγαλύτερο κενό της μαρξικής θεωρίας και βεβαιώνεις για ποιό λόγο δεν ευδοκίμησε ποτέ. Πιάνεις τα εύκολα άκρα (ceo και μπατίρης ντελιβεράς) και δεν κοιτάς τις σύνθετες περιπτώσεις.

Το παράδειγμα του μαραγκού που μετά ανοίγει ΕΕ στο όνομά του σε καμία περίπτωση δεν είναι "μικροαστική τάξη". Όπως επίσης και σε καμία περίπτωση δεν εξηγείται "απλά" με το να λές "ε ντάξει πότε είναι εργάτης πότε είναι κεφαλαιοκράτης".

Το μεγαλύτερο λογικό, διανοητικό, επιστημολογικό σφάλμα που κάνεις είναι που διαφοροποιείς δύο όμοιες καταστάσεις. Όταν ο μαραγκός λειτουργεί για άλλον και βγάζει 1000€ το χρόνο και μετά από ένα χρόνο ανοίγει μια ΕΕ στο όνομά του και βγάζει ΠΑΛΙ 1000€ το χρόνο (αυτό ήταν το αρχικό μου παράδειγμα) ΔΕΝ δικαιολογείται στη πρώτη περίπτωση να το βαφτίζεις "εργατική τάξη" και στην άλλη περίπτωση να το βαφτίζεις "πότε εργάτης, πότε κεφαλαιοκράτης" γιατί πρόκειται οντολογικά, εμπειρικά, αντικειμενικά για την ίδια κατάσταση: ένας μαραγκός που βγάζει 1000€ το χρόνο. Όλα τα άλλα είναι περιττές και αντιφατικές ταμπέλες.

Και εδώ είναι ο λόγος που ο μαρξισμός έχασε το μεγαλύτερό του στοίχημα: δε κέρδισε ποτέ τη τάξη αυτή που δε ταυτίζεται με τους εν στενή εννοία εργάτες. Όχι επειδή δεν τους άκουσε, αλλά γιατί απλούστατα ποτέ δε τους κατάλαβε. Και από τη στιγμή που δε τους κατάλαβε ο μάρξ, κανένας άλλος θεωρητικός δε πρόκειται να τους καταλάβαινε.

Όταν το παράδειγμα του μαραγκού με την ΕΕ δε μπορείς να το αντιμετωπίσεις, δε πρόκειται ποτέ να κατακτήσεις την εξουσία. Για αυτό και τι έγινε στη πράξη; Ο μαρξισμός (στην καθυστερημένη εκδοχή που εφαρμόστηκε) βρήκε έδαφος σε μια χώρα όπου ΔΕΝ υπήρχε ανεπτυγμένη μεσαία τάξη. Το 1917 στη Ρωσία υπήρχαν 95% κουλάκοι και 5% γαιοκτήμονες. ΗΤΑΝ το textbook παράδειγμα για το οποίο ζούσε και ανέπνεε ο μαρξισμός. ΚΑΙ όμως ΚΑΙ εκεί απέτυχε. ΣΕ καμία χώρα με ανεπτυγμένη μεσαία τάξη δε λειτούργησε και δε πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει ο μαρξισμός. Είναι defacto αντιφατικές έννοιες. Είναι η μεγαλύτερη τρύπα.

Παρατηρούμε όλοι την σύγχυση στην οποία βρίσκεσαι. Είναι εντυπωσιακό πόσο μπερδεμένα τα έχεις στο μυαλό σου.

Ο μαραγκός που ανοίγει ΕΕ και συνεχίζει να βγάζει 1000€ δεν αλλάζει οντολογικά — αλλά η σχέση του με την παραγωγή και οι δυναμικές που τον περιβάλλουν αλλάζουν. Ο μαραγκός με ΕΕ μπορεί βραχυπρόθεσμα να έχει το ίδιο εισόδημα, αλλά ως ιδιοκτήτης της επιχείρησης αναλαμβάνει επιχειρηματικό ρίσκο, έχει διαφορετική νομική μορφή, διαφορετική σχέση με πιστωτές/προμηθευτές και δυνατότητα συσσώρευσης κεφαλαίου. Αυτό αλλάζει τις υλικές προϋποθέσεις της δράσης του και η μαρξιστική ανάλυση εξετάζει ακριβώς αυτές τις προϋποθέσεις.

Δεν υπάρχουν απόλυτες ταμπέλες, αναγνωρίζει μεταβάσεις εργαζόμενος μικροαστός κεφαλαιοκράτης ή αντίστροφα. Αυτό δεν είναι αντισχηματική ασάφεια, είναι παραδοχή της πραγματικότητας.

Αυτό που δεν καταλαβαίνεις είναι οι σχέσεις ιδιοκτησίας και εξουσίας. Θέλεις δουλειά στο να κατανοήσεις κάποι πράγματα.

Όταν το παράδειγμα του μαραγκού με την ΕΕ δε μπορείς να το αντιμετωπίσεις, δε πρόκειται ποτέ να κατακτήσεις την εξουσία. Για αυτό και τι έγινε στη πράξη; Ο μαρξισμός (στην καθυστερημένη εκδοχή που εφαρμόστηκε) βρήκε έδαφος σε μια χώρα όπου ΔΕΝ υπήρχε ανεπτυγμένη μεσαία τάξη. Το 1917 στη Ρωσία υπήρχαν 95% κουλάκοι και 5% γαιοκτήμονες. ΗΤΑΝ το textbook παράδειγμα για το οποίο ζούσε και ανέπνεε ο μαρξισμός. ΚΑΙ όμως ΚΑΙ εκεί απέτυχε. ΣΕ καμία χώρα με ανεπτυγμένη μεσαία τάξη δε λειτούργησε και δε πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει ο μαρξισμός. Είναι defacto αντιφατικές έννοιες. Είναι η μεγαλύτερη τρύπα.

Πολύ εύκολος και φτηνός συλλογισμός. Ωραία τσιτάτα. Τις παίζετε ομαδικώς και τα γράφεις αυτά ; Κάνετε και σταυρωτές ;

Ποτέ δεν απέτυχε ο Μαρξισμός διότι δεν εφαρμόστηκε. Δεν είναι καμία μαθηματική απόδειξη. Υπάρχουν συνθήκες που διαμορφώνουν πλαίσια.

Αλήθεια ο καπιταλισμός πρόεβλεπε 8ωρο, ασφάλιση και δημόσια παιδεία ; Μάλλον όχι...αλλά κάτι άλλαξε στην πορεία.


Επιπρόσθετα στο παράδειγμα του μαραγκού που το χρησιμοποιείς επειδή νομίζεις ότι σε συμφέρει (όμως επιβεβαιώνεις τον μαρξισμό), η οντολογία του μαραγκού ειναι μεταφυσική και αυτό που απουσιάζει από τον συλλογισμό σου είναι οι σχέσεις, ο ρόλος και η εξουσία.

Βασικά γράφοντάς το αυτό δείχνεις πως είσαι άσχετος με το πως λειτουργεί μια επιχείρηση.

Ο μέτοχος μιας εταιρίας μετέχει και στα κέρδη και στις χασούρες.

Αντιθετά αυτός που ψηφίζει βάσει "της συμμετοχής του στη παραγωγή" πώς θα δικαιολογεί τις όποιες αστοχίες στη παραγωγή;

Και πως καθορίζεται καν η "συμμετοχή στη παραγωγή" ώστε να λειτουργήσει; Μιλάς με χαζές φρασούλες που προφανώς έμαθες σαν παραμυθάκι αλλά δε καταλαβαίνεις τι σημαίνουν εν τοις πράγμασι.

Π.χ. αν έχουμε ένα εργοστάσιο που παράγει αμάξια, εγώ είμαι ο head designer και δεν αγγίζω καν πρέσσα αλλά χωρίς τα σχέδιά μου ο εργάτης θα καθόταν και θα τα έξυνε και βασικά δε θα είχε καν δουλειά (αν δεν έπαιρνα εγώ το ρίσκο να παράξω αμάξια αλλά αυτό είναι άλλη μια πίπα που δε μπορεί να αντέξει ο μαρξισμός). Μπορούμε δηλαδή να πούμε ότι π.χ. η ψήφος μου θα έχει βάρος 60% γιατί χωρίς εμένα ο εργάτης δε θα ήξερε τι να κάνει ενώ του εργάτη 40% γιατί χωρίς τα χέρια του δε θα γίνονταν πραγματικότητα τα σχέδιά μου; ή μήπως να το κάνουμε 65-35; ή μήπως 30-70;

Στο παραπάνω ερώτημα δε κατάφερε να απαντήσει ούτε ο Λένιν, όταν κλήθηκε να αναζωογονήσει την ρημαγμένη πολεμική βιομηχανία της Ρωσίας. Οπότε απλά τι έκανε; Μετά από μια αποτυχημένη οικονομική πολιτική κατάργησης του χρήματος (βλ. ΝΕΠ) απλά τα υπήγαγε όλα στον αυταρχικό έλεγχο ενός κεντρικού κομματικού συστήματος. Τι' χα παντελάκη μου τι' χα παντελή μου. Τσαρισμός all over αλλά με σφυροδρέπανα.

Τέλος, μη ξεχνάς πως σε μια ΑΕ ΑΝ θέλω γίνομαι μέτοχος (ελευθερία συμβάσεων, κάτι που ΠΟΤΕ δεν υπήρξε στην ΕΣΣΔ με υποχρεωτική ένταξη σε "συνελεύσεις εργατών") και ΑΝ θέλω ασκώ το κυριαρχικό μου δικαίωμα. Καμία δικτατορία δεν ανακύπτει..

Σε πλήρη σύγχυση ο ναύαρχος....

Έχεις βασιστεί σε λογικοφανείς παρανοήσεις μπερδεύοντας ιδιοκτησία με διαχείριση, δημοκρατία στην παραγωγή με τεχνική οργάνωση και το ρίσκο κεφαλαίου με την κοινωνική αναγκαιότητα της εργασίας.


Αρχικά ο μέτοχος δεν παράγει τίποτα. Το ρίσκο που έχει είναι το χρηματικό στοίχημα πάνω στην εργασία των άλλων. Ο εργαζόμενος από την άλλη ρισκάρει την επιβίωσή του.


Στο παράδειγμα του head designer δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει παραγωγή. Όμως είναι το τέλειο παράδειγμα επιβεβαίωσης του μαρξισμού, όπου η γνώση και ο σχεδιασμός είναι μορφές εργασίας και όχι κεφάλαιο.

Στο παραπάνω ερώτημα δε κατάφερε να απαντήσει ούτε ο Λένιν, όταν κλήθηκε να αναζωογονήσει την ρημαγμένη πολεμική βιομηχανία της Ρωσίας. Οπότε απλά τι έκανε; Μετά από μια αποτυχημένη οικονομική πολιτική κατάργησης του χρήματος (βλ. ΝΕΠ) απλά τα υπήγαγε όλα στον αυταρχικό έλεγχο ενός κεντρικού κομματικού συστήματος. Τι' χα παντελάκη μου τι' χα παντελή μου. Τσαρισμός all over αλλά με σφυροδρέπανα.

Ιστορική στρέβλωση.

Τέλος, μη ξεχνάς πως σε μια ΑΕ ΑΝ θέλω γίνομαι μέτοχος (ελευθερία συμβάσεων, κάτι που ΠΟΤΕ δεν υπήρξε στην ΕΣΣΔ με υποχρεωτική ένταξη σε "συνελεύσεις εργατών") και ΑΝ θέλω ασκώ το κυριαρχικό μου δικαίωμα. Καμία δικτατορία δεν ανακύπτει..

Ψευδαίσθηση συμμετοχής λέγεται. Ψηφίζεις σύμφωνα με το πορτοφόλι σου.

Πώς γίνεται οι περισσότεροι αγοραστές να είναι αριστεροί; Δηλαδή γιατί αγοράζουν το προϊόν ναυαρχίδα της καπιταλιστικής παντοκρατορίας σε όλο το πλανήτη ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν πως θα τον πολεμάνε μέχρις εσχάτον και μέχρι της εγκαθίδρυση της δικτατορίας του εργατικού προλεταριάτου σε όλο το πλανήτη;

Καμία τεκμηρίωση επί του συγκεκριμένου ως συνήθως. Υπεκφυγές και αοριστολογία.

Αλήθεια εάν είναι μέρος της δουλειάς τους, και αυτό υποθέτω απαγορεύεται ;


Ποια έρευνα λέει ότι οι περισσότεροι αγοραστές είναι αριστεροί ;

 

[Panzerkampfwagen]

Ποτέ δεν απέτυχε ο Μαρξισμός διότι δεν εφαρμόστηκε. Δεν είναι καμία μαθηματική απόδειξη. Υπάρχουν συνθήκες που διαμορφώνουν πλαίσια.

Ο Λένιν άλλα έλεγε όμως. Για αυτόν, η ΕΣΣΔ ήταν ό,τι πιο κοντινο είχε "η εργατιά στον επίγειο παράδεισο".

Δεν υπάρχουν απόλυτες ταμπέλες, αναγνωρίζει μεταβάσεις εργαζόμενος μικροαστός κεφαλαιοκράτης ή αντίστροφα. Αυτό δεν είναι αντισχηματική ασάφεια, είναι παραδοχή της πραγματικότητας.

Εφόσον ομολογείς πως όλα είναι διαρκώς σε αλλαγή, ποιό είναι το ρημάδι το "συμφέρον της εργατικής τάξης" το οποίο παγιώνει, μετουσιώνει και αντιπροσωπεύει το εργατικό κίνημα;

Έχεις βασιστεί σε λογικοφανείς παρανοήσεις μπερδεύοντας ιδιοκτησία με διαχείριση, δημοκρατία στην παραγωγή με τεχνική οργάνωση και το ρίσκο κεφαλαίου με την κοινωνική αναγκαιότητα της εργασίας.

Από τη πολλή αρλουμπολογία θα κάψεις σασμάν.

Μια χαρά στα εξηγώ και στα λέω, δε θα μπω στο τρυπάκι να παίξω με φαιδρές έννοιες τις οποίες ούτε εσύ ξες τι αντιπροσωπεύουν.

Αρχικά ο μέτοχος δεν παράγει τίποτα. Το ρίσκο που έχει είναι το χρηματικό στοίχημα πάνω στην εργασία των άλλων. Ο εργαζόμενος από την άλλη ρισκάρει την επιβίωσή του.

Εδώ συμφωνούμε. Δε χρειάζεσαι όμως μαρξισμό για να προστατέψεις τον εργαζόμενο. Ούτε χρειάζεσαι δικτατορία του προλεταριάτου για να επιβάλεις το 8ωρο.

Όταν τα συνειδητοποιήσεις αυτά, θα καταλάβεις γιατί κάθεσαι και σπαταλάς σάλιο σε φαντασιακές σκέψεις.

η οντολογία του μαραγκού ειναι μεταφυσική

Ο Έγελος αυτοκτόνησε, με αυτό που είπες.

Οντολογία είναι ταυτόσημη με τη μεταφυσική.

Ταυτολογείς, ελπίζω να το καταλαβαίνεις.

Με τη πρότασή σου αυτή είπες "το άσπρο είναι άσπρο".

οι σχέσεις, ο ρόλος και η εξουσία.

Καμία ανάγκη δεν έχει το οικοδόμημά μου για αυτές, διότι απλούστατα δε μπορούν να ενταχθούν σε ένα σχήμα το οποίο είναι εμπειρικά διαπιστώσιμο. Συνεπώς δεν ασχολούμαι.

Οι διαστρεβλωμένες εξουσιακές σχέσες είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Όπως εξαίρεση είναι ο πόλεμος και η ειρήνη ο κανόνας. Δε χρειάζεται να μοντελοποιούμε με βάση την εξαίρεση και όχι τον κανόνα αν μη τι άλλο γιατί το προϊόν θα είναι κάτι εμπειρικά διαψεύσιμο. Και πίστεψέ με υπάρχουν εργαλεία στο πολιτισμένο νομικό σύστημα που εξομαλύνουν αυτά τα προβλήματα (βλ. παρανομία κατάχρησης δικαιώματος ως γενική αρχή αλλά και εργατική νομοθεσία).

Ότι τα αφεντικά π.χ. τείνουν να είναι καταχρηστικά αντιμετωπίζεται με το δίκαιο και με τη κυριαρχική επιβολή της κρατικής εξουσίας μόνο αν αποδειχθεί ότι τέτοια παρέμβαση χρειάζεται (εκεί στηρίζεται το μοντέρνο δικαιικό σύστημα της αμφισβητούμενης δικαιοδοσίας). Συνεπώς τέτοιες ενασχολήσεις είναι περιττές. Εξομαλύνονται εντός συστήματος. Πώς να στο εξηγήσω αλλιώς. Δε χρειάζεται να καταργήσεις το κεφάλαιο επειδή κάποια αφεντικά πίνουν το αίμα των εργαζομένων, για να απαντήσω στη γλώσσα σου.

Δε χρειάζεται να κάνω στοκ 1500 κονσέρβων γιατί μπορεί αύριο να συμβεί πόλεμος με τη Τουρκία. ΑΝ συμβεί, το ξανασυζητάμε τότε. Αλλά δεν είναι η βάση μιας θεωρίας αυτή.

Τσιτάτα τύπου "κάτω τα αφεντικά ζήτω οι εργάτες" (αν αναφέρεσαι σε αυτή την "μεταφυσική που είναι οντολογία των σχέσεων εξουσίας" ) είναι ο λόγος που κανένας δε σας παίρνει στα σοβαρά.

Όμως είναι το τέλειο παράδειγμα επιβεβαίωσης του μαρξισμού, όπου η γνώση και ο σχεδιασμός είναι μορφές εργασίας και όχι κεφάλαιο.

Καταρχάς δεν είναι. ΑΛΛΑ θα πάω με τη λογική σου για να σου αποδείξω πόσο λάθος είσαι.

ΕΣΤΩ ότι είναι. Τις βάζεις στο ίδιο καλούπι με τη καθαυτή χειρωνακτική ανειδίκευτη εργασία;

Αν απαντήσεις ναι, μόλις έχτισες ένα οικονομικό σύστημα που δε πρόκειται να επιβιώσει.

Oh wait, αυτό έγινε όντως. My bad.

Η αλήθεια είναι πως η γνώση και ο σχεδιασμός είναι μεν διανοητικές εργασίες, οι οποίες όμως επειδή ακριβώς δεν μπορούν να ασκηθούν και να μετρηθούν με τον ίδιο τρόπο που μετριέται και επιμερίζεται η καθαυτή χειρωνακτική/εμπράγματη εργασία (πως θα συγκρίνεις έναν εργάτη που μέσα στο 8ωρο βάρεσε 1000 βίδες με έναν σχεδιαστή που μέσα σε έξι μήνες έβγαλε ένα μοντέλο; ) έχουν χρηματική αποτίμηση χωρίς να αποτελούν εν στενή εννοία εργασία. Για το λόγο αυτό κιόλας άλλα πλαίσια ρυθμίζουν τη σύμβαση εργασίας και άλλα π.χ. τη σύμβαση έργου. Σοβαρά τώρα, θεωρείς πως μπορείς να περάσεις από το ίδιο κόσκινο τον σχεδιαστή με τον εργάτη λέγοντας πως "και οι δύο εργάζονται;". Με τη λογική αυτή, είναι το ίδιο γιατί είναι και οι δύο άνθρωποι και αναπνέουν (λολ).

Ιστορική στρέβλωση.

Καθόλου ιστορική στρέβλωση.

Για να κερδίσει τον Εμφύλιο, ο μυρωδιάς Λένιν επέβαλε το σύστημα της κολλεκτίβας (продразвёрстка). Οι αγρότες όμως για να αποφύγουν αυτή την αναχρονιστική και πρωτόγονη φορολόγηση σε είδος, απλώς είτε έκρυβαν σοδειές είτε επίτηδες δε παρήγαν πλεόνασμα (γιατί ήξεραν ότι θα τους το έπαιρνε "το κράτος των εργατών"). Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα μεγάλα αστικά κέντρα δεν είχαν φαγητό!

Για να καταπολεμηθούν όλ' αυτά, το 1921 με 1925 αρχίζουν πειραματισμοί με την ελεύθερη οικονομία που οι ίδιοι οι κομμουνιστές ήθελαν να καταστρέψουν! Άνοιξαν ξανά οι τράπεζες, εισήχθη νόμισμα με βάση το χρυσό ρε κορόιδο στη ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ένωση, ποιά στρέβλωση βλέπεις;

Πάρε τα λόγια του (ελπίζω να το ξες) Βικτόρ Σέρζ που έγραφε το 1937 πως "... οι τάξεις ξαναγεννήθηκαν στα μάτια μας..."

Ψευδαίσθηση συμμετοχής λέγεται. Ψηφίζεις σύμφωνα με το πορτοφόλι σου.

Καμία ψευδαίσθηση. Αντίθετα, πιο τίμιο και ρεαλιστικό ο καθένας να ψηφίζει με βάση αντικειμενικά τι έχει στο τραπέζι παρά να πρέπει να μασουλάει μαλακίες όπως την οντολογία που είναι μεταφυσική για τις σχέσεις εξουσίασης.

Καμία τεκμηρίωση επί του συγκεκριμένου ως συνήθως. Υπεκφυγές και αοριστολογία.

Αλήθεια εάν είναι μέρος της δουλειάς τους, και αυτό υποθέτω απαγορεύεται ;


Ποια έρευνα λέει ότι οι περισσότεροι αγοραστές είναι αριστεροί ;

Έφαγες τις φάπες τη μια μετά την άλλη και τώρα το γυρνάς ον τόπικ.

Αλλά θα σου απαντήσω: το βρίσκω χαζά αντιφατικό. Εφόσον όπως είπες τόση ώρα κόπτεσαι για το καλό των εργαζομένων και είσαι ενάντια του καπιταλισμού, δεν έχει νόημα να αγοράζεις ένα προϊόν που παράγει υπεραξία σε έναν κολοσσό που στηρίζει το σύστημα που εσύ απεχθάνεσαι ούτε είναι "μαρξιστικά τίμιο" να χρησιμοποιείς μια συσκευή που κατασκευάστηκε από καθεστώτα που δε προστατεύουν καθόλου την εργασία όπως εσύ θες και ονειρεύεσαι.

Και πριν το γυρίσεις στο ad hominem (ως ύστατη λύση κάποιου που χάνει) θα σου πω από τώρα πως δεν είμαστε το ίδιο, γιατί εγώ ποτέ δεν είπα ότι είμαι υπέρ της "εργατικής τάξης". Σου εξήγησα πως δεν υπάρχει εργατική τάξη όπως φαντασιώνεσαι. Συνεπώς για εμένα το να έχω ένα άιφον δεν είναι πηγή αντίφασης.

Για εσένα, και για τη κοσμοθεωρία που τόσο αγαπάς, είναι.

Και από τη στιγμή που το κάνεις, δείχνει ότι στη πράξη δεν τιμάς αυτό που πρεσβεύεις.

 

[Lancelot]

Έφαγες τις φάπες τη μια μετά την άλλη και τώρα το γυρνάς ον τόπικ.

Bepanthol βάλε για να μην πάθεις κανένα έκζεμα. Α και να ξυρίζεσαι και κόντρα...ξέρεις υποθέτω

Ο Λένιν άλλα έλεγε όμως. Για αυτόν, η ΕΣΣΔ ήταν ό,τι πιο κοντινο είχε "η εργατιά στον επίγειο παράδεισο".

Ακόμα μία ιστορική στρέβλωση. Πολλές έπεσαν σήμερα.

Ο Λένιν ποτέ δεν δήλωσε αυτό. Θεωρούσε την ΕΣΣΔ μεταβατικό στάδιο. Να είσαι καλύτερα πληροφορημένος.

Εφόσον ομολογείς πως όλα είναι διαρκώς σε αλλαγή, ποιό είναι το ρημάδι το "συμφέρον της εργατικής τάξης" το οποίο παγιώνει, μετουσιώνει και αντιπροσωπεύει το εργατικό κίνημα;

Το ότι όλα αλλάζουν δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σταθερές αντιθέσεις. Το συμφέρον της εργατικής τάξης είναι ένα δυναμικό σύστημα.

Από τη πολλή αρλουμπολογία θα κάψεις σασμάν.

Μια χαρά στα εξηγώ και στα λέω, δε θα μπω στο τρυπάκι να παίξω με φαιδρές έννοιες τις οποίες ούτε εσύ ξες τι αντιπροσωπεύουν.

Αποδεικνύεις ότι αδυνατείς να κατανοήσεις τις έννοιες.

Ο Έγελος αυτοκτόνησε, με αυτό που είπες.

Οντολογία είναι ταυτόσημη με τη μεταφυσική.

Ταυτολογείς, ελπίζω να το καταλαβαίνεις.

Με τη πρότασή σου αυτή είπες "το άσπρο είναι άσπρο".

Αν θεωρείς την οντολογία ταυτόσημη με τη μεταφυσική, τότε πράγματι ο Έγελος αυτοκτόνησε μέσα σου.
Η οντολογία του Μαρξ είναι υλική, δηλαδή κοινωνική και ιστορικά προσδιορισμένη.
Το ότι αυτό δεν το πιάνεις, δείχνει γιατί ο μαραγκός σου μένει “οντολογικά ίδιος” ενώ ο κόσμος γύρω του αλλάζει.

Καμία ανάγκη δεν έχει το οικοδόμημά μου για αυτές, διότι απλούστατα δε μπορούν να ενταχθούν σε ένα σχήμα το οποίο είναι εμπειρικά διαπιστώσιμο. Συνεπώς δεν ασχολούμαι.

Οι διαστρεβλωμένες εξουσιακές σχέσες είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Όπως εξαίρεση είναι ο πόλεμος και η ειρήνη ο κανόνας. Δε χρειάζεται να μοντελοποιούμε με βάση την εξαίρεση και όχι τον κανόνα αν μη τι άλλο γιατί το προϊόν θα είναι κάτι εμπειρικά διαψεύσιμο. Και πίστεψέ με υπάρχουν εργαλεία στο πολιτισμένο νομικό σύστημα που εξομαλύνουν αυτά τα προβλήματα (βλ. παρανομία κατάχρησης δικαιώματος ως γενική αρχή αλλά και εργατική νομοθεσία).

Ότι τα αφεντικά π.χ. τείνουν να είναι καταχρηστικά αντιμετωπίζεται με το δίκαιο και με τη κυριαρχική επιβολή της κρατικής εξουσίας μόνο αν αποδειχθεί ότι τέτοια παρέμβαση χρειάζεται (εκεί στηρίζεται το μοντέρνο δικαιικό σύστημα της αμφισβητούμενης δικαιοδοσίας). Συνεπώς τέτοιες ενασχολήσεις είναι περιττές. Εξομαλύνονται εντός συστήματος. Πώς να στο εξηγήσω αλλιώς. Δε χρειάζεται να καταργήσεις το κεφάλαιο επειδή κάποια αφεντικά πίνουν το αίμα των εργαζομένων, για να απαντήσω στη γλώσσα σου.

Δε χρειάζεται να κάνω στοκ 1500 κονσέρβων γιατί μπορεί αύριο να συμβεί πόλεμος με τη Τουρκία. ΑΝ συμβεί, το ξανασυζητάμε τότε. Αλλά δεν είναι η βάση μιας θεωρίας αυτή.

Τσιτάτα τύπου "κάτω τα αφεντικά ζήτω οι εργάτες" (αν αναφέρεσαι σε αυτή την "μεταφυσική που είναι οντολογία των σχέσεων εξουσίας" ) είναι ο λόγος που κανένας δε σας παίρνει στα σοβαρά.

χαχαχαχα ανέκδοτο

Η μαρξιστική ανάλυση δεν αναφέρει πουθενά για πτώση των αφεντικών. Απλά επεξηγεί ότι το ίδιο το σύστημα δημιουργεί ανισότητες και εξουσία, οι οποίες δεν ρυθμίζονται από νόμους. Εξουσιακές σχέσεις συνεχίζουν να υπάρχουν καθώς είναι ο κανόνας.

Αυτόν που σίγουρα δεν μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά είσαι εσύ, διότι ισχυρίζεσαι ότι ένας καρδιολόγος δεν οφείλει να γνωρίζει ανατομία εφόσον υπάρχουν φάρμακα.

Καταρχάς δεν είναι. ΑΛΛΑ θα πάω με τη λογική σου για να σου αποδείξω πόσο λάθος είσαι.

ΕΣΤΩ ότι είναι. Τις βάζεις στο ίδιο καλούπι με τη καθαυτή χειρωνακτική ανειδίκευτη εργασία;

Αν απαντήσεις ναι, μόλις έχτισες ένα οικονομικό σύστημα που δε πρόκειται να επιβιώσει.

Oh wait, αυτό έγινε όντως. My bad.

Η αλήθεια είναι πως η γνώση και ο σχεδιασμός είναι μεν διανοητικές εργασίες, οι οποίες όμως επειδή ακριβώς δεν μπορούν να ασκηθούν και να μετρηθούν με τον ίδιο τρόπο που μετριέται και επιμερίζεται η καθαυτή χειρωνακτική/εμπράγματη εργασία (πως θα συγκρίνεις έναν εργάτη που μέσα στο 8ωρο βάρεσε 1000 βίδες με έναν σχεδιαστή που μέσα σε έξι μήνες έβγαλε ένα μοντέλο; ) έχουν χρηματική αποτίμηση χωρίς να αποτελούν εν στενή εννοία εργασία. Για το λόγο αυτό κιόλας άλλα πλαίσια ρυθμίζουν τη σύμβαση εργασίας και άλλα π.χ. τη σύμβαση έργου. Σοβαρά τώρα, θεωρείς πως μπορείς να περάσεις από το ίδιο κόσκινο τον σχεδιαστή με τον εργάτη λέγοντας πως "και οι δύο εργάζονται;". Με τη λογική αυτή, είναι το ίδιο γιατί είναι και οι δύο άνθρωποι και αναπνέουν (λολ).

Ακόμα μία κλασική παρερμηνεία...

Η δυσκολία μέτρησης της εργασίας του σχεδιαστή δεν καθορίζει την μη ύπαρξη εργασίας. Η μαρξιστική έννοια της εργασίας βασίζεται στην δημιουργία αξίας. Τόσο ο σχεδιαστής όσο και ο εργάστης εξαρτώνται άμεσα από την εργασία τους για να παραχθεί προϊόν. Το ότι εσύ δεν μπορείς να μετρήσεις τον σχεδιαστή σε βίδες δεν τον καθιστά μη εργάτη. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να το κατανοήσεις, αλλά αν θες σου κάνω ιδιαίτερο.

Καθόλου ιστορική στρέβλωση.

Για να κερδίσει τον Εμφύλιο, ο μυρωδιάς Λένιν επέβαλε το σύστημα της κολλεκτίβας (продразвёрстка). Οι αγρότες όμως για να αποφύγουν αυτή την αναχρονιστική και πρωτόγονη φορολόγηση σε είδος, απλώς είτε έκρυβαν σοδειές είτε επίτηδες δε παρήγαν πλεόνασμα (γιατί ήξεραν ότι θα τους το έπαιρνε "το κράτος των εργατών"). Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα μεγάλα αστικά κέντρα δεν είχαν φαγητό!

Για να καταπολεμηθούν όλ' αυτά, το 1921 με 1925 αρχίζουν πειραματισμοί με την ελεύθερη οικονομία που οι ίδιοι οι κομμουνιστές ήθελαν να καταστρέψουν! Άνοιξαν ξανά οι τράπεζες, εισήχθη νόμισμα με βάση το χρυσό ρε κορόιδο στη ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ένωση, ποιά στρέβλωση βλέπεις;

Πάρε τα λόγια του (ελπίζω να το ξες) Βικτόρ Σέρζ που έγραφε το 1937 πως "... οι τάξεις ξαναγεννήθηκαν στα μάτια μας..."

Για ακόμη μία φορά παραπληνικτικός. Πώς τα κατάφερες ρε ναύαρχε ;

Το σχόλιο του Σερζ επιβεβαιώνει τον Μαρξ ότι οι τάξεις δεν εξαφανίζονται μαγικά.

Η ΝΕΡ αποτελεί προσαρμογή στην πραγματικότητα.

Καμία ψευδαίσθηση. Αντίθετα, πιο τίμιο και ρεαλιστικό ο καθένας να ψηφίζει με βάση αντικειμενικά τι έχει στο τραπέζι παρά να πρέπει να μασουλάει μαλακίες όπως την οντολογία που είναι μεταφυσική για τις σχέσεις εξουσίασης.

χαχαχαχα
Η οντολογία δεν είναι μεταφυσιική αλλά είναι ανάλυση σχέσεων εξουσίας και παραγωγής. Αυτό που αναφέρεις είναι το πρόβλημα του καπιταλισμού, δηλαδή οι αποφάσεις βασίζονται μόνο στην ιδιοκτησία.

Αλλά θα σου απαντήσω: το βρίσκω χαζά αντιφατικό. Εφόσον όπως είπες τόση ώρα κόπτεσαι για το καλό των εργαζομένων και είσαι ενάντια του καπιταλισμού, δεν έχει νόημα να αγοράζεις ένα προϊόν που παράγει υπεραξία σε έναν κολοσσό που στηρίζει το σύστημα που εσύ απεχθάνεσαι ούτε είναι "μαρξιστικά τίμιο" να χρησιμοποιείς μια συσκευή που κατασκευάστηκε από καθεστώτα που δε προστατεύουν καθόλου την εργασία όπως εσύ θες και ονειρεύεσαι.

Και πριν το γυρίσεις στο ad hominem (ως ύστατη λύση κάποιου που χάνει) θα σου πω από τώρα πως δεν είμαστε το ίδιο, γιατί εγώ ποτέ δεν είπα ότι είμαι υπέρ της "εργατικής τάξης". Σου εξήγησα πως δεν υπάρχει εργατική τάξη όπως φαντασιώνεσαι. Συνεπώς για εμένα το να έχω ένα άιφον δεν είναι πηγή αντίφασης.

Για εσένα, και για τη κοσμοθεωρία που τόσο αγαπάς, είναι.

Και από τη στιγμή που το κάνεις, δείχνει ότι στη πράξη δεν τιμάς αυτό που πρεσβεύεις.

Εγώ κοιμάμαι ήσυχος. Αν τώρα βλέπεις εφιάλτες, πιες μια βαλεριάνα , κοιτάξου στον καθρέπτη και πέσε για ύπνο.

Οι παρανοήσεις σου είναι επικίνδυνες. Ο μαρξισμός δεν απαιτεί προσωπική αποχή από τον καπιταλισμό ως κριτήριο ηθικής ανωτερότητας. Η χρήση προϊόντων που παράγονται σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης δεν αναιρεί την αναγνώριση αυτής της εκμετάλλευσης. Όπως έχω αναφέρει πολλάκις, ο μαρξισμός δεν είναι ιδεαλιστικό σύστημα αυτοπεριορισμού, αλλά ανάλυσης σχέσεων. Με άλλα λόγια, η προσωπική χρήση ενός προϊόντος δεν καθορίζει τη θέση σου μέσα στο σύστημα ούτε ακυρώνει τη συλλογική δράση για την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής.

Ποια έρευνα λέει ότι οι περισσότεροι αγοραστές είναι αριστεροί ;

 

[Panzerkampfwagen]

Το συμφέρον της εργατικής τάξης είναι ένα δυναμικό σύστημα.

Η μαρξιστική ανάλυση δεν αναφέρει πουθενά για πτώση των αφεντικών. Απλά επεξηγεί ότι το ίδιο το σύστημα δημιουργεί ανισότητες και εξουσία, οι οποίες δεν ρυθμίζονται από νόμους. Εξουσιακές σχέσεις συνεχίζουν να υπάρχουν καθώς είναι ο κανόνας.

Ανισότητα και εξουσία δημιουργεί η ίδια η ζωή, δε χρειάζεται να έρθει ο μυρωδιάς ο μάρξ να μας το πει αυτό.

Δηλαδή και πριν το κεφάλαιο δεν υπήρχαν εξουσιαστικές σχέσεις; Οι κοινωνίες πριν το 1600 (χονδρικά εκεί εμφανίζεται αυτό που σήμερα θα λέγαμε καπιταλισμός) ήταν μεστές ισότητας; Νομίζεις κάτι είπες;

Η μαρξιστική έννοια της εργασίας βασίζεται στην δημιουργία αξίας.

Ποιός τη τιμολογεί αυτή την αξία; Εκεί κολλάς και δε μπορείς να απαντήσεις.

Εγώ σού απαντώ με περισσή ευκολία: η αγορά.

Οι ούγκανοι οι σοβιετικοί μπορεί να νόμιζαν πως ο σχεδιαστής ενός τεθωρακισμένου παράγει την ίδια αξία με τον εργάτη που βίδωσε τα σασμάν. Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα.

Η ΝΕΡ αποτελεί προσαρμογή στην πραγματικότητα.

Ήττα λέγεται αυτό φίλε.

Αν εσύ για να ελαφρύνει η σούφρα σου το βάφτισες (όπως και ο μυρωδιάς ο Λένιν) "προσαρμογή στη πραγματικότητα" το πρόβλημα το έχεις εσύ.

Αλλά τους θανάτους από τη κολεκτιβοποίηση ποιός θα τους αποζημιώσει οεο;

Η χρήση προϊόντων που παράγονται σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης δεν αναιρεί την αναγνώριση αυτής της εκμετάλλευσης.

Απαντάς σε κάτι που ποτέ δε ρώτησα. Αυτό που σου λέω εδώ και τρεις σελίδες είναι πως είναι α-ντι-φα-τι-κό.

Σα να δηλώνω Χρυσαυγίτης και τα ΣΚ να είμαι εθελοντής στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Σα να δηλώνω Συριζαίος και να υπογράφω μνημόνιο (oh wait).

Ξέρω, μπορείς να κάνεις εκατό χιλιάδες μπιφτεκιές και να τις βαφτίσεις με έναν επιστημολογικά ακουγόμενο όρο τύπου "προσαρμογή στην εργασιακή πραγματικότητα του προλεταριάτου" και να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα καλώς.

Στη πραγματικότητα αγοράζεις ένα προϊόν των αφεντικών σου. Αγοράζεις το προϊόν αυτών που σε πολέμησαν, και σε κέρδισαν σε κάθε μάχη. Αγοράζεις το προϊόν αυτών που το 1991 έβλεπαν τη σοβιετική σημαία να αποκαθηλώνεται στη Μόσχα και χόρευαν στις ντισκοτέκ. Αγοράζεις το προϊόν αυτών που από το 1945 κ.ε. σε κυνηγούσαν είτε στις ΗΠΑ (Μακαρθισμός) είτε εν Ελλάδι (κοινωνικά φρονήματα). Αγοράζεις το προϊόν αυτών που παραβιάζουν κάθε παράγραφο της "ιδεολογίας" σου με υπερηφάνεια. Αγοράζεις το προϊόν αυτών που μέχρι πριν 30 χρόνια για να προσλάβουν εργάτες τούς έβαζαν να υπογράφουν χαρτί πως δεν είναι κομμουνιστές.

Εσύ πες ότι χρήση =/= αναγνώριση ή όποιον άλλο όρο σε κάνει να νιώθεις καλύτερα.

Εις τον αιώνα τον άπαντα, το σύμβολο ενός Mac με αυτοκολλητάκι σφυροδρέπανο στο καπάκι θα είναι απόδειξη πως αυτά που πιστεύεις είναι αποτυχημένα. Ένα αιώνιο σκουπίδι στη μεγάλη χωματερή ιδεών που λέγεται ιστορία.

Εγώ δε σε παρεξηγώ. Ο καθένας πιστεύει ό,τι θέλει. Αλλά όχι να μου κάνεις το άσπρο μαύρο. Τον εαυτό σου κοροϊδεύεις.

Όπως έχω αναφέρει πολλάκις, ο μαρξισμός δεν είναι ιδεαλιστικό σύστημα αυτοπεριορισμού, αλλά ανάλυσης σχέσεων.

Ούτε αυτό λέει πολλά.

Όλες οι ιδεολογίες "αναλύουν σχέσεις". Είτε αυτές είναι φυλετικές, πολιτικές, οικονομικές. Το θέμα στη πράξη τι γίνεται. Και στη πράξη η δική σου βρέθηκε στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας, όπως προείπα.

Για αυτό και ο ίδιος ο Μάρξ δεν ολοκλήρωσε ποτέ το Κεφάλαιο. Ούτε ο ίδιος δε μπορούσε να απαντήσει στα θεμελιώδη του ζητήματα.

Ποια έρευνα λέει ότι οι περισσότεροι αγοραστές είναι αριστεροί ;

Πριν λίγο μιλούσες για οντολογία, τώρα πέφτεις στο ταπεινό επίπεδο μιας στατιστικής έρευνας πεπερασμένου δείγματος;

Αλλά άντε μη σκούζεις, πάρτην: Political Identity and the Consumer Journey: A Research Review

Μη το πας στις στατιστικές έρευνες πάντως, δε σε συμφέρει. Πες μου λίγο εσύ:

• ΑΕΠ Σοβιετικής Ένωσης εν συγκρίσει με ΗΠΑ
• Απόλυτο πλήθος λοιμών ΕΣΣΔ εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Ημερήσια πρόσληψη θερμιδών ΕΣΣΔ εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Παραγωγικότητα βιομηχανίας ΕΣΣΔ εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Ποσοστό ελευθερίας λόγου στην ΕΣΣΔ
• Ποσοστό αστυνόμευσης εν συγκρίσει με τον πληθυσμό
• Ποσοστό γκούλαγκ εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Ποσοστό καταδικασμένων σε καταναγκαστική εργασία χωρίς προηγούμενη δικαστική ακρόαση εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Ποσοστό εκτοπισμένων για τις πολιτικές τους απόψεις
• Πολιτική ελευθερία στην ΕΣΣΔ εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Ποσοστό καταδικασμένων για την προσωπική τους άποψη εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο (βλ. Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ)

Άσε τις στατιστικές λάνσελοτ, δε σε συμφέρουν.

 

[Lancelot]

Αλλά άντε μη σκούζεις, πάρτην: Political Identity and the Consumer Journey: A Research Review

Ομολογείς δημόσια ότι είσαι ανίκανος να διαβάσεις ένα paper και να αναλύσεις τα αποτελέσματά του! Είναι εντυπωσιακή η ημιμάθεια ορισμένων! και πόσο επιθυμούν να κατευθύνουν τη συζήτηση εκεί που τους συμφέρει όντας ανύμποροι να καλύψουν την ανικανότητά τους, ακόμα και στο απλό επίπεδο κατανόησης μιας έρευνας και δη στατιστικών.

Δεν έχεις καταλάβει καν για τι μιλάει το άρθρο και έρχεσαι να το παίξεις ιστορία. Κάτι τέτοια φοιτητούδια για πλάκα τα κόβω.

Πώς γίνεται οι περισσότεροι αγοραστές να είναι αριστεροί; Δηλαδή γιατί αγοράζουν το προϊόν ναυαρχίδα της καπιταλιστικής παντοκρατορίας σε όλο το πλανήτη ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν πως θα τον πολεμάνε μέχρις εσχάτον και μέχρι της εγκαθίδρυση της δικτατορίας του εργατικού προλεταριάτου σε όλο το πλανήτη;

As a construct, political identity is broader than party affiliation. It encapsulates a wide array of attitudes, motives, logics, and interpretations of how the world works, how the world should work, and how societies may approach various issues and problems. Thus, various frameworks—system justification, moral foundations, cognitive schemas, and dual-process models—have been developed to conceptualize and measure political identity. Retailers particularly, and managers generally, can use these to categorize and segment consumers for implementing marketing strategies and tactics. Importantly, consumers may have the same political orientation but may not share the same motives. For example, the desire to consume luxury goods may be due to different motives—even among conservatives—based on SDO (e.g., status signaling) or RWA (e.g., quality, following the group norm). Similarly, conservatives are not simply the flip side of liberals. They are uniquely sensitive to certain motivations, but these motivations may not be salient to the other group. Thus, appealing to the future does not increase liberals’ support in the same way as appealing to the past does for conservatives (Lammers and Baldwin 2018). Retailers should take time to understand the multiplicity of needs associated with a consumer’s political identity (Mittal, Malshe, and Sridhar 2018b).
Our paper also provides guidance on the measurement of political identity. Chiefly, Table 2, Table 3 provide guidance for the different ways that are available to research scholars and managers for measuring political identity. Reassuringly, the vast majority of the measures are positively correlated, and the correlation is statistically significantly. Managers may be able to select from a wide variety of single-item or behavioral measures of political identity to segment customers. Scholars, on the other hand, can be reassured that many of the multi-item scales can not only measure political identity but also tap into the different correlates that may be theoretically relevant to the goals of their specific research. At a broader level, these results attest to the complex, nuanced, and multi-faceted nature of political identity.
We also evaluate extant research in the context of understanding the consumers’ journey as shown in Fig. 1 and summarized in Table 4. Although few studies in marketing have directly examined political identity and retailing, we can glean important insights for consumers’ journey, broadly and in the retail-specific environment. Yet, Table 4 also highlights the need to directly examine retailing from the lens of consumers’ political identity since retail contexts provide rich arenas for customers to reinforce their political identity. This last point becomes evident from the preliminary results shown in Table 5 and Figs. 2, 3 and 4.

Αυτό είναι για screenshot!

Ανισότητα και εξουσία δημιουργεί η ίδια η ζωή, δε χρειάζεται να έρθει ο μυρωδιάς ο μάρξ να μας το πει αυτό.

Δηλαδή και πριν το κεφάλαιο δεν υπήρχαν εξουσιαστικές σχέσεις; Οι κοινωνίες πριν το 1600 (χονδρικά εκεί εμφανίζεται αυτό που σήμερα θα λέγαμε καπιταλισμός) ήταν μεστές ισότητας; Νομίζεις κάτι είπες;

Είσαι περιορισμένης κατανόησης ;

Δεν το ανακάλυψες πρώτος. Ο Μαρξ έχει αναφερθεί εκτενώς στις εξουσιαστικές σχέσεις. Η διαφορά είναι ποια μορφή κατέχει η εξουσία και πώς αυτή οργανώνεται και νομιμοποιείται. Για παράδειγμα ο καπιταλιστής κατέχει τα μέσα παραγωγής.

Ποιός τη τιμολογεί αυτή την αξία; Εκεί κολλάς και δε μπορείς να απαντήσεις.

Εγώ σού απαντώ με περισσή ευκολία: η αγορά.

Οι ούγκανοι οι σοβιετικοί μπορεί να νόμιζαν πως ο σχεδιαστής ενός τεθωρακισμένου παράγει την ίδια αξία με τον εργάτη που βίδωσε τα σασμάν. Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα.

χαχαχαχα, με αυτά τα ανέκδοτα μεγάλωσες ;

Η αγορά καμία αξία δεν μετράει. Μόνο τιμές.

Πάντως ο σχεδιαστής του θωρακισμένου χωρίς τον εργάτη θα έμενε με το σχέδιο στο χέρι.


Υποθέτω ότι είσαι της άποψης η αγορά αυτορυθμίζεται και σχέση προσφοράς και ζήτησης μπεεεεεεεεεε

Ήττα λέγεται αυτό φίλε.

Αν εσύ για να ελαφρύνει η σούφρα σου το βάφτισες (όπως και ο μυρωδιάς ο Λένιν) "προσαρμογή στη πραγματικότητα" το πρόβλημα το έχεις εσύ.

Αλλά τους θανάτους από τη κολεκτιβοποίηση ποιός θα τους αποζημιώσει οεο;

Ολόκληρη η ιστορία της αστικής τάξης βασίζεται σε ήττες...αλλά εκεί κάνει τζιζ. Για τον καπιταλισμό ούτε κουβέντα που άλλαξε πάνω από δέκα φορές μοντέλο. Μην είσαι μπουκωμένος.


Η κολεκιτβοποίηση ήατν επί Στάλιν όχι Λένιν. Ιστορικά αναλφάβητος.

Απαντάς σε κάτι που ποτέ δε ρώτησα. Αυτό που σου λέω εδώ και τρεις σελίδες είναι πως είναι α-ντι-φα-τι-κό.

Σα να δηλώνω Χρυσαυγίτης και τα ΣΚ να είμαι εθελοντής στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Σα να δηλώνω Συριζαίος και να υπογράφω μνημόνιο (oh wait).

Ξέρω, μπορείς να κάνεις εκατό χιλιάδες μπιφτεκιές και να τις βαφτίσεις με έναν επιστημολογικά ακουγόμενο όρο τύπου "προσαρμογή στην εργασιακή πραγματικότητα του προλεταριάτου" και να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα καλώς.

Στη πραγματικότητα αγοράζεις ένα προϊόν των αφεντικών σου. Αγοράζεις το προϊόν αυτών που σε πολέμησαν, και σε κέρδισαν σε κάθε μάχη. Αγοράζεις το προϊόν αυτών που το 1991 έβλεπαν τη σοβιετική σημαία να αποκαθηλώνεται στη Μόσχα και χόρευαν στις ντισκοτέκ. Αγοράζεις το προϊόν αυτών που από το 1945 κ.ε. σε κυνηγούσαν είτε στις ΗΠΑ (Μακαρθισμός) είτε εν Ελλάδι (κοινωνικά φρονήματα). Αγοράζεις το προϊόν αυτών που παραβιάζουν κάθε παράγραφο της "ιδεολογίας" σου με υπερηφάνεια. Αγοράζεις το προϊόν αυτών που μέχρι πριν 30 χρόνια για να προσλάβουν εργάτες τούς έβαζαν να υπογράφουν χαρτί πως δεν είναι κομμουνιστές.

Εσύ πες ότι χρήση =/= αναγνώριση ή όποιον άλλο όρο σε κάνει να νιώθεις καλύτερα.

Εις τον αιώνα τον άπαντα, το σύμβολο ενός Mac με αυτοκολλητάκι σφυροδρέπανο στο καπάκι θα είναι απόδειξη πως αυτά που πιστεύεις είναι αποτυχημένα. Ένα αιώνιο σκουπίδι στη μεγάλη χωματερή ιδεών που λέγεται ιστορία.

Εγώ δε σε παρεξηγώ. Ο καθένας πιστεύει ό,τι θέλει. Αλλά όχι να μου κάνεις το άσπρο μαύρο. Τον εαυτό σου κοροϊδεύεις.

Όντως. Έπρεπε να ζούμε στις σπηλιές χωρίς ρεύμα και νερό.

Αλλά ξέρω σε ενοχλεί αυτό. Τι να κάνουμε. Ζήσε με αυτό και κοίτα από χαμηλά το σφυροδρέπανο.


Έχεις γίνει καρικατούρα από την έλλειψη επιχειρημάτων. Κλασική εξέλιξη. Η αναγνώριση της εκμετάλλευσης δεν συνιστά απόσυρση από την κοινωνία.


Για να δεις πόσο χαμηλά έχεις πέσει, θεωρείς ότι το μήλο νικά ένα επιχείρημα...Κατάντια λέγεται.

Ούτε αυτό λέει πολλά.

Όλες οι ιδεολογίες "αναλύουν σχέσεις". Είτε αυτές είναι φυλετικές, πολιτικές, οικονομικές. Το θέμα στη πράξη τι γίνεται. Και στη πράξη η δική σου βρέθηκε στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας, όπως προείπα.

Για αυτό και ο ίδιος ο Μάρξ δεν ολοκλήρωσε ποτέ το Κεφάλαιο. Ούτε ο ίδιος δε μπορούσε να απαντήσει στα θεμελιώδη του ζητήματα.

Έχεις μείνει στην αυταπάτη του Φουκουγιάμα μέχρι να κλαις στην επόμενη κρίση.

Ο μαρξισμός είναι ο πρώτος που αποκάλυψε τη σχέση παραγωγής ως ιστορικά προσδιορισμένη μορφή εξουσίας.

200 χρόνια μετά και χρειάζεσαι τον Μαρξ για να εξηγήσεις τις κρίσεις σου.....τσο και λο λέγεται.

Μη το πας στις στατιστικές έρευνες πάντως, δε σε συμφέρει. Πες μου λίγο εσύ:

• ΑΕΠ Σοβιετικής Ένωσης εν συγκρίσει με ΗΠΑ
• Απόλυτο πλήθος λοιμών ΕΣΣΔ εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Ημερήσια πρόσληψη θερμιδών ΕΣΣΔ εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Παραγωγικότητα βιομηχανίας ΕΣΣΔ εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Ποσοστό ελευθερίας λόγου στην ΕΣΣΔ
• Ποσοστό αστυνόμευσης εν συγκρίσει με τον πληθυσμό
• Ποσοστό γκούλαγκ εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Ποσοστό καταδικασμένων σε καταναγκαστική εργασία χωρίς προηγούμενη δικαστική ακρόαση εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Ποσοστό εκτοπισμένων για τις πολιτικές τους απόψεις
• Πολιτική ελευθερία στην ΕΣΣΔ εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο
• Ποσοστό καταδικασμένων για την προσωπική τους άποψη εν συγκρίσει με τον υπόλοιπο κόσμο (βλ. Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ)

Άσε τις στατιστικές λάνσελοτ, δε σε συμφέρουν.

Τι έγινε ζορίζεσαι ; Μην σκούζεις μπουκωμένε. Καταλάβαμε όλοι πόσο έωλο είναι το επιχείρημά σου.

Έχεις τα φρύδια να μας πεις τι αναφέρει το Political Identity and the Consumer Journey: A Research Review στο οποίο βασίστηκες; Μάλλον όχι.


Αν θέλεις ιδιαίτερα στην κατανόηση, στείλε μου να σε βοηθήσω.


Περαστικά και βάλε bepanthol.

 

[ilias90]

Παίρνω αφορμή το θέμα εδώ που συζητείται το καινούριο iPhone [Apple] - iPhone | e-steki, με αρχική τιμή 1500€ --δηλαδή δύο από τους δεκατέσσερις μισθούς που δικαιούται ένας εργαζόμενος και παράγεται υπό συνθήκες απόλυτης αντιεργατικής εξαθλίωσης σε κάτι κωλοπόλεις της Κίνας και της Σιγκαπούρης.

Πώς γίνεται οι περισσότεροι αγοραστές να είναι αριστεροί; Δηλαδή γιατί αγοράζουν το προϊόν ναυαρχίδα της καπιταλιστικής παντοκρατορίας σε όλο το πλανήτη ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν πως θα τον πολεμάνε μέχρις εσχάτον και μέχρι της εγκαθίδρυση της δικτατορίας του εργατικού προλεταριάτου σε όλο το πλανήτη;

Ο μεγάλος κουμαρτζής αυγολέμονος είχε πεις πως δε πρόκειται ποτέ να δεις:

• γύφτο με γυαλιά μυωπίας
• εύσωμη γυναίκα χωρίς σύντροφο
• αριστερό χωρίς λεφτά

Δεν είναι το θέμα αν έχουν λεφτά. Ειδικά αν τα έχουν μοχθήσει και δεν τα βρήκαν όλα έτοιμα, μαγκιά τους. Το θέμα είναι ότι σε ζαλίζουν 24/7 για τον καπιταλισμό και οι συνήθειές τους προσιδιάζουν σε τελειωμένο υλιστή υπερκαταναλωτή.

Θα ποστάρουν το κλασσικό smash capitalism με το iphone που αξίζει δύο μισθούς ξέρω' γω και θα έχουν Θεά τη Μποφίλιου που ψωνίζει στο Μιλάνο ωσάν ντίβα του Χόλυγουντ, μην μπορώντας να αντιληφθούν την ειρωνεία και την αντίφαση σε αυτά τα δύο.

Βρίζουν τον καπιταλισμό και είναι από τους μεγαλύτερους θιασώτες του. Τους λες «τι το χρειάζεσαι το ακριβό κινητό και τις πολυτέλειες ρε μάστορα» και σε λένε μίζερο. Παίρνουν όλα τα οφέλη του καπιταλισμού και ταυτόχρονα τον κράζουν. Αστεία πράγματα.

Εξαιρώ, πάντως, κάποιους κομμουνιστές (που είναι η πιο βασισμένη αριστερή ιδεολογία) από τα παραπάνω. Συνήθως τέτοιοι σαν αυτούς που περιγράφω είναι αριστεροπροοδευτικοί από «καλές» οικογένειες.