Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
Bill_1992
Περιβόητο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4.704 μηνύματα.
15-05-09
18:57
Ακολουθεί αληθινή ιστορία.
Όταν ο Ωνάσης είχε την Ολυμπιακή,αγόραζε κάθε μέρι ένα κουλούρι από τον ίδιο κουλουρά.Πάει λοιπόν μια μέρα ο Ωνάσης και του λέει:αν βρω αν ο αριθμός των κουλουριών που έχεις είναι μονός ή ζυγός,θα μου δώσεις όλα τα κουλούρια σου.Αν όμως δεν το βρω,θα σου δώσω 5.000 ευρώ(την εποχή εκείνη με τόσα λεφτά αγόραζες διαμέρισμα).Και απαντάει ο κουλουράς ''μα θα χάσω όλα τα κουλούρια μιας μέρας...''
Και απαντάει ο Ωνάσης:''γιαυτό θα μείνεις για πάντα κουλουράς...''
Ηθικό δίδαγμα:πού και πού χρειάζεται να παίρνουμε ένα μικρό ρίσκο αν πρόκειται να κερδίσουμε πολλά...
Όταν ο Ωνάσης είχε την Ολυμπιακή,αγόραζε κάθε μέρι ένα κουλούρι από τον ίδιο κουλουρά.Πάει λοιπόν μια μέρα ο Ωνάσης και του λέει:αν βρω αν ο αριθμός των κουλουριών που έχεις είναι μονός ή ζυγός,θα μου δώσεις όλα τα κουλούρια σου.Αν όμως δεν το βρω,θα σου δώσω 5.000 ευρώ(την εποχή εκείνη με τόσα λεφτά αγόραζες διαμέρισμα).Και απαντάει ο κουλουράς ''μα θα χάσω όλα τα κουλούρια μιας μέρας...''
Και απαντάει ο Ωνάσης:''γιαυτό θα μείνεις για πάντα κουλουράς...''
Ηθικό δίδαγμα:πού και πού χρειάζεται να παίρνουμε ένα μικρό ρίσκο αν πρόκειται να κερδίσουμε πολλά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Επιμηθέας
Δραστήριο μέλος
Ο Επιμηθέας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 553 μηνύματα.
15-05-09
19:26
Βγαίνει ο λαγός βόλτα και όπως πάει συναντάει το κόρακα αραχτό πάνω σ'ένα ψηλό κλαρί μ'ένα χαμόγελο ευτυχίας.
-Κόρακα καλημέρα, ευτυχισμένο σε βλέπω!
-Μα με τέτοιο όμορφο ήλιο μεσα στη φύση τι άλλο να θέλω.
Σκέφτεται ο λαγός:Η κουφάλα ο κόρακας το φιλοσόφησε και έχει και δίκιο,τέτοια μέρα και να παέι χαμένη ψάχνοντας και τρέχοντας;
Οπότε την αράζει κι'αυτός από κάτω μέχρι που τον ζάλισε ο ήλιος κι'αποκοιμήθηκε.
Κάποια στιγμή περνάει ο λύκος πεινασμένος,και βλέποντας τον λαγό τον έκανε μιά μπουκιά.
Συμπέρασμα:Πρέπει να είσαι αρκετα ψηλά γιά να έχεις την πολυτέλεια να είσαι αραχτός.
-Κόρακα καλημέρα, ευτυχισμένο σε βλέπω!
-Μα με τέτοιο όμορφο ήλιο μεσα στη φύση τι άλλο να θέλω.
Σκέφτεται ο λαγός:Η κουφάλα ο κόρακας το φιλοσόφησε και έχει και δίκιο,τέτοια μέρα και να παέι χαμένη ψάχνοντας και τρέχοντας;
Οπότε την αράζει κι'αυτός από κάτω μέχρι που τον ζάλισε ο ήλιος κι'αποκοιμήθηκε.
Κάποια στιγμή περνάει ο λύκος πεινασμένος,και βλέποντας τον λαγό τον έκανε μιά μπουκιά.
Συμπέρασμα:Πρέπει να είσαι αρκετα ψηλά γιά να έχεις την πολυτέλεια να είσαι αραχτός.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8.044 μηνύματα.
15-05-09
19:53
Ακολουθεί αληθινή ιστορία.
Όταν ο Ωνάσης είχε την Ολυμπιακή,αγόραζε κάθε μέρι ένα κουλούρι από τον ίδιο κουλουρά.Πάει λοιπόν μια μέρα ο Ωνάσης και του λέει:αν βρω αν ο αριθμός των κουλουριών που έχεις είναι μονός ή ζυγός,θα μου δώσεις όλα τα κουλούρια σου.Αν όμως δεν το βρω,θα σου δώσω 5.000 ευρώ(την εποχή εκείνη με τόσα λεφτά αγόραζες διαμέρισμα).Και απαντάει ο κουλουράς ''μα θα χάσω όλα τα κουλούρια μιας μέρας...''
Και απαντάει ο Ωνάσης:''γιαυτό θα μείνεις για πάντα κουλουράς...''
Ηθικό δίδαγμα:πού και πού χρειάζεται να παίρνουμε ένα μικρό ρίσκο αν πρόκειται να κερδίσουμε πολλά...
Kάφρε ωνάση, δεν ήσουν εσύ που το ιδιο βράδυ θα έπρεπε να απολογηθείς στη γυναίκα και τα παιδιά γιατί δεν έφερες λεφτά στο σπίτι...
Υγ. η εγγονή σου ειναι για τα μπάζα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Bill_1992
Περιβόητο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4.704 μηνύματα.
15-05-09
19:54
Απ'την άλλη μπορούσε να δεχτεί ο κουλουράς και να φτιάξει τη ζωή του...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8.044 μηνύματα.
15-05-09
19:58
...όταν έχεις οικογένεια να θρέψεις, με τα δύο σου χέρια μόνο,
το ρίσκο πάει πολύ πιο πέρα απο τα κουλούρια μιας μέρας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Bill_1992
Περιβόητο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4.704 μηνύματα.
15-05-09
20:00
Όπως το είπες,κουλούρια μιας μέρας ήταν...τα άλλα ήταν 5.000 ευρώ μιας ζωής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8.044 μηνύματα.
15-05-09
22:39
Άρα δεν είχε δικαίωμα να αποφασίσει μόνος του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
self-instructive depressing
Περιβόητο μέλος
Ο self-instructive depressing αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 6.394 μηνύματα.
15-05-09
23:12
<<it 's easy to be brave from a safe position>> , Shakespeare
Για κάθε απόφαση που έπαιρνα δεν κοιτούσα την καλύτερη δυνατή έκβαση των πραγμάτων αλλά αν άντεχα την χειρότερη , Νιάρχος ο γέρος
(για περισσότερα μεγάλα λόγια στείλτε μου π.μ.)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13.073 μηνύματα.
16-05-09
19:58
Για μιας και μονο μερας κουλουρια, δε θα πεινουσαν κιολας σε περιπτωση που εχανε στην προκληση.
Οπως επισης δεν ηταν και το τρελλο δα ρισκο και η πλεον πια τοσο σημαντικη, κρισιμη αποφαση ζωης, που θα επρεπε να γινει οικογενειακο συμβουλιο...Ελατε με τα συγκαλα σας...
Οπως επισης δεν ηταν και το τρελλο δα ρισκο και η πλεον πια τοσο σημαντικη, κρισιμη αποφαση ζωης, που θα επρεπε να γινει οικογενειακο συμβουλιο...Ελατε με τα συγκαλα σας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
fantasmenos
Τιμώμενο Μέλος
Η Διαταραγμένη Προσωπικότητα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλλεται Θεολόγος και μας γράφει από Μαυροβούνιο (Ευρώπη). Έχει γράψει 4.026 μηνύματα.
16-05-09
20:04
Για μιας και μονο μερας κουλουρια, δε θα πεινουσαν κιολας σε περιπτωση που εχανε στην προκληση.
Οπως επισης δεν ηταν και το τρελλο δα ρισκο και η πλεον πια τοσο σημαντικη, κρισιμη αποφαση ζωης, που θα επρεπε να γινει οικογενειακο συμβουλιο...Ελατε με τα συγκαλα σας...
2 είναι τα διδακτικά συμπεράσματα:
1. Αν δεν ρισκάρεις δεν θα κερδίσεις
2. Πως παίζει με τον πόνο των ανθρώπων που δεν έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα ένας άνθρωπος που το έχει λύσει (από ματαιοδοξία, βαρεμάρα, αυτοεπιβεβαίωση κτλ)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 57 ετών, επαγγέλλεται Συγγραφέας και μας γράφει από Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4.911 μηνύματα.
16-05-09
20:56
Αν δεν κάνω λάθος, την εποχή που ζούσε ο Ωνάσης, δεν είχαν ακόμη κυκλοφορήσει τα Ευρώ. Μάντης ο Ωνάσης;
Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς και ταξίδευε με το προσωπικό του σκάφος. Όμως, σε μια κακοκαιρία, το σκάφος βούλιαξε και ο βασιλιάς κινδύνεψε να πνιγεί. Τούτο και θα γινόταν, εάν δεν έβλεπε τη σκηνή ένας ταπεινός ψαράς και με κίνδυνο της ζωής του δεν έσωζε τη ζωή του βασιλιά.
Ο βασιλιάς θέλησε να ευχαριστήσει τον ψαρά και του έταξε το εξής: "Βγες με τη βάρκα σου για ψάρεμα και όσα ψάρια πιάσεις θα σου δώσω το βάρος τους σε χρυσάφι", του είπε.
Χαρούμενος ο ψαράς, φόρτωσε στο καΐκι του το πιο μεγάλο του δίχτυ και ανοίχτηκε για να ψαρέψει. Ωστόσο, η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Όταν τράβηξε τα δίχτυα του, για πρώτη φορά στη ζωή του δεν είχε πιάσει ούτε ένα ψάρι. Μόνο ένα μάτι από ψάρι είχε πιαστεί σε ένα από τα άγκιστρα του διχτυού.
Απογοητευμένος ο ψαράς πήρε τη μηδαμινή ψαριά του και κίνησε για το παλάτι. Εκεί ο βασιλιάς είχε ετοιμάσει την αίθουσα του θρόνου για την τελετή της ανταμοιβής. Στο κέντρο της αίθουσας είχε στηθεί μια μεγάλη ζυγαριά ακριβείας, με δύο τάσια: στο ένα θα έβαζαν την ψαριά και στο άλλο το χρυσάφι. Δίπλα στη ζυγαριά είχε στηθεί ένας σωρός από μικρά τσουβάλια χρυσού.
Όταν ο ψαράς έδειξε το μάτι που του είχε αποφέρει η ψαριά εκείνης της ημέρας, ο βασιλιάς γέλασε. "Είσαι πολύ άτυχος αγαπητέ μου", του είπε, "ωστόσο ας τηρήσουμε τη συμφωνία κι ας ζυγίσουμε την ψαριά σου". Έβαλε λοιπόν το μάτι του ψαριού στο ένα τάσι της ζυγαριάς κι έριξε ένα τσουβαλάκι χρυσού στο άλλο, σκοπεύοντας να φανεί όσο το δυνατόν γενναιόδωρος. Προς μεγάλη έκπληξη όλων των παρευρισκομένων, η ζυγαριά δεν έγειρε προς το μέρος του χρυσού, παρά το γεγονός ότι ένα τσουβάλι χρυσάφι είναι σίγουρα πιο βαρύ από ένα μάτι ψαριού.
Γεμάτος περιέργεια ο βασιλιάς, έριξε κι ένα δεύτερο τσουβαλάκι χρυσάφι στη ζυγαριά, ξανά όμως αυτή δεν κινήθηκε καθόλου και το μάτι έδειχνε να είναι και πάλι πιο βαρύ. Έριξε τρίτο, έριξε τέταρτο και το αποτέλεσμα δεν άλλαζε. Στο τέλος είχε ρίξει όλο το χρυσάφι που υπήρχε στην αίθουσα κι όμως το μάτι ακόμη έδειχνε βαρύτερο.
Γεμάτος απορία ο βασιλιάς, έστειλε τον αγγελιοφόρο του να φωνάξει στο παλάτι το σοφό του βασιλείου, έναν γέροντα ερημίτη που είχε τη σκήτη του στο βουνό. Μετά από αρκετή αναμονή, ο σοφός έφτασε στην αίθουσα του θρόνου. Ο βασιλιάς του εξήγησε το τι ακριβώς είχε συμβεί και του ζήτησε να του δώσει μια εξήγηση για το θαυμαστό αυτό γεγονός.
Ο σοφός περιεργάστηκε για λίγο τη ζυγαριά με το μάτι και το χρυσάφι, χωρίς να μιλήσει και ξαφνικά πήγε στο τζάκι, πήρε μια χούφτα στάχτη και με αυτήν κάλυψε το μάτι. Άξαφνα η ζυγαριά ανατράπηκε με πάταγο που έκανε όλους τους αυλικούς αλλά και το βασιλιά να τιναχτούν έντρομοι από τη θέση τους. Η ισορροπία και η λογική είχαν επιτέλους αποκατασταθεί.
Ο βασιλιάς ζήτησε εξηγήσεις από το σοφό, για το τι είχε στην πραγματικότητα συμβεί. "Βασιλιά μου", απάντησε ο γέροντας, "το μάτι δεν χορταίνει ποτέ, όσο χρυσάφι και να του δώσεις. Εάν δεν το κάλυπτα με τη στάχτη, θα έχανες όλο σου το βασίλειο και πάλι η ζυγαριά δεν θα είχε γύρει".
Εκείνη την ημέρα υπήρξαν δύο κερδισμένοι στο βασίλειο: Ο βασιλιάς που εκτός από τη σωτηρία της ζωής του είχε κερδίσει ένα γερό μάθημα και ο ψαράς που τελικά δέχτηκε να φύγει από το παλάτι με εκατό τσουβαλάκια χρυσού...
Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς και ταξίδευε με το προσωπικό του σκάφος. Όμως, σε μια κακοκαιρία, το σκάφος βούλιαξε και ο βασιλιάς κινδύνεψε να πνιγεί. Τούτο και θα γινόταν, εάν δεν έβλεπε τη σκηνή ένας ταπεινός ψαράς και με κίνδυνο της ζωής του δεν έσωζε τη ζωή του βασιλιά.
Ο βασιλιάς θέλησε να ευχαριστήσει τον ψαρά και του έταξε το εξής: "Βγες με τη βάρκα σου για ψάρεμα και όσα ψάρια πιάσεις θα σου δώσω το βάρος τους σε χρυσάφι", του είπε.
Χαρούμενος ο ψαράς, φόρτωσε στο καΐκι του το πιο μεγάλο του δίχτυ και ανοίχτηκε για να ψαρέψει. Ωστόσο, η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Όταν τράβηξε τα δίχτυα του, για πρώτη φορά στη ζωή του δεν είχε πιάσει ούτε ένα ψάρι. Μόνο ένα μάτι από ψάρι είχε πιαστεί σε ένα από τα άγκιστρα του διχτυού.
Απογοητευμένος ο ψαράς πήρε τη μηδαμινή ψαριά του και κίνησε για το παλάτι. Εκεί ο βασιλιάς είχε ετοιμάσει την αίθουσα του θρόνου για την τελετή της ανταμοιβής. Στο κέντρο της αίθουσας είχε στηθεί μια μεγάλη ζυγαριά ακριβείας, με δύο τάσια: στο ένα θα έβαζαν την ψαριά και στο άλλο το χρυσάφι. Δίπλα στη ζυγαριά είχε στηθεί ένας σωρός από μικρά τσουβάλια χρυσού.
Όταν ο ψαράς έδειξε το μάτι που του είχε αποφέρει η ψαριά εκείνης της ημέρας, ο βασιλιάς γέλασε. "Είσαι πολύ άτυχος αγαπητέ μου", του είπε, "ωστόσο ας τηρήσουμε τη συμφωνία κι ας ζυγίσουμε την ψαριά σου". Έβαλε λοιπόν το μάτι του ψαριού στο ένα τάσι της ζυγαριάς κι έριξε ένα τσουβαλάκι χρυσού στο άλλο, σκοπεύοντας να φανεί όσο το δυνατόν γενναιόδωρος. Προς μεγάλη έκπληξη όλων των παρευρισκομένων, η ζυγαριά δεν έγειρε προς το μέρος του χρυσού, παρά το γεγονός ότι ένα τσουβάλι χρυσάφι είναι σίγουρα πιο βαρύ από ένα μάτι ψαριού.
Γεμάτος περιέργεια ο βασιλιάς, έριξε κι ένα δεύτερο τσουβαλάκι χρυσάφι στη ζυγαριά, ξανά όμως αυτή δεν κινήθηκε καθόλου και το μάτι έδειχνε να είναι και πάλι πιο βαρύ. Έριξε τρίτο, έριξε τέταρτο και το αποτέλεσμα δεν άλλαζε. Στο τέλος είχε ρίξει όλο το χρυσάφι που υπήρχε στην αίθουσα κι όμως το μάτι ακόμη έδειχνε βαρύτερο.
Γεμάτος απορία ο βασιλιάς, έστειλε τον αγγελιοφόρο του να φωνάξει στο παλάτι το σοφό του βασιλείου, έναν γέροντα ερημίτη που είχε τη σκήτη του στο βουνό. Μετά από αρκετή αναμονή, ο σοφός έφτασε στην αίθουσα του θρόνου. Ο βασιλιάς του εξήγησε το τι ακριβώς είχε συμβεί και του ζήτησε να του δώσει μια εξήγηση για το θαυμαστό αυτό γεγονός.
Ο σοφός περιεργάστηκε για λίγο τη ζυγαριά με το μάτι και το χρυσάφι, χωρίς να μιλήσει και ξαφνικά πήγε στο τζάκι, πήρε μια χούφτα στάχτη και με αυτήν κάλυψε το μάτι. Άξαφνα η ζυγαριά ανατράπηκε με πάταγο που έκανε όλους τους αυλικούς αλλά και το βασιλιά να τιναχτούν έντρομοι από τη θέση τους. Η ισορροπία και η λογική είχαν επιτέλους αποκατασταθεί.
Ο βασιλιάς ζήτησε εξηγήσεις από το σοφό, για το τι είχε στην πραγματικότητα συμβεί. "Βασιλιά μου", απάντησε ο γέροντας, "το μάτι δεν χορταίνει ποτέ, όσο χρυσάφι και να του δώσεις. Εάν δεν το κάλυπτα με τη στάχτη, θα έχανες όλο σου το βασίλειο και πάλι η ζυγαριά δεν θα είχε γύρει".
Εκείνη την ημέρα υπήρξαν δύο κερδισμένοι στο βασίλειο: Ο βασιλιάς που εκτός από τη σωτηρία της ζωής του είχε κερδίσει ένα γερό μάθημα και ο ψαράς που τελικά δέχτηκε να φύγει από το παλάτι με εκατό τσουβαλάκια χρυσού...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Bill_1992
Περιβόητο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4.704 μηνύματα.
16-05-09
21:46
Λάθος δικό μου,δραχμές ήθελα να γράψω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13.073 μηνύματα.
20-05-09
16:57
Κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου, διηγείται κάποιος, ποιο κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας.
Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά. Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα "νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε". Εκείνη με διόρθωσε: "Όχι", μου είπε, "υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας".
Συνέχισα να σκέφτομαι την ερώτηση μεγαλώνοντας. Όταν συνειδητοποίησα πόσο φοβερό δώρο είναι η όραση και τι μεγάλες δυνατότητες έχει, έτρεξα στη μητέρα μου μάλλον σίγουρος αυτή τη φορά, και της είπα, "μάλλον είναι τα μάτια μας που βλέπουμε, το σημαντικότερο μέρος στο σώμα μας".
Με κοίταξε με αγάπη η μητέρα μου, χάρηκε που ασχολούμαι με το ερώτημά της και κάνω και μεγάλη πρόοδο, αλλά και πάλι με διόρθωσε: "Όχι, δεν είναι τα μάτια. Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο μας είναι τυφλοί. Προσπάθησε ακόμα".
Προσπάθησα κι άλλες φορές και η μητέρα μου έβλεπε ότι ωριμάζω και προοδεύω, αλλά όσες φορές κι αν επανήλθαμε στο θέμα αυτό, δεν κατάφερα να βρω τη σωστή απάντηση.
Πέρυσι πέθανε ο παππούς μου.
Όλοι μας πονέσαμε και κλάψαμε.
Ακόμα και ο πατέρας μου έκλαψε, και το λέω αυτό γιατί άλλη μια φορά μόνο τον είχα δει να κλαίει στη ζωή μου.
Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου: "Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας;" με ρώτησε τότε η μητέρα μου κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί πάντα νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο ανάμεσά μας και τίποτα παραπάνω. Με είδε που παραξενεύτηκα και με πήρε κοντά της.
"Αυτό που θα σου πω αγόρι μου είναι πολύ σημαντικό", μου είπε, "και θέλω να το κρατήσεις μέσα στην ψυχή σου. Λοιπόν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα σου είναι ο ώμος σου. Και δεν είναι γιατί κρατάει το χέρι σου στη θέση του και μπορεί να κινείται, αλλά γιατί μπορεί να κρατήσει το κεφάλι ενός πονεμένου αγαπημένου σου την ώρα που κλαίει. Όλοι μας θα χρειαστούμε έναν ώμο να γείρουμε και να ακουμπήσουμε την ώρα της θλίψης και του πόνου, αγόρι μου. Σου εύχομαι να έχεις πάντα στη ζωή σου έναν τέτοιο ώμο, γεμάτο παρηγοριά για κείνους που θα κλάψουν και θα 'χουν ανάγκη τον ώμο της αγάπης σου για να γείρουν. Όταν θα το έχεις καταλάβει αυτό που σου λέω και θα συμφωνείς, τότε θα είναι σημάδι ότι έχεις μεγαλώσει αρκετά και ότι ζεις σωστά τη ζωή σου".
Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έλεγες...
Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έκανες...
Αλλά ποτέ δε θα ξεχάσουν πώς τους έκανες να αισθάνονται.
Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά. Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα "νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε". Εκείνη με διόρθωσε: "Όχι", μου είπε, "υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας".
Συνέχισα να σκέφτομαι την ερώτηση μεγαλώνοντας. Όταν συνειδητοποίησα πόσο φοβερό δώρο είναι η όραση και τι μεγάλες δυνατότητες έχει, έτρεξα στη μητέρα μου μάλλον σίγουρος αυτή τη φορά, και της είπα, "μάλλον είναι τα μάτια μας που βλέπουμε, το σημαντικότερο μέρος στο σώμα μας".
Με κοίταξε με αγάπη η μητέρα μου, χάρηκε που ασχολούμαι με το ερώτημά της και κάνω και μεγάλη πρόοδο, αλλά και πάλι με διόρθωσε: "Όχι, δεν είναι τα μάτια. Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο μας είναι τυφλοί. Προσπάθησε ακόμα".
Προσπάθησα κι άλλες φορές και η μητέρα μου έβλεπε ότι ωριμάζω και προοδεύω, αλλά όσες φορές κι αν επανήλθαμε στο θέμα αυτό, δεν κατάφερα να βρω τη σωστή απάντηση.
Πέρυσι πέθανε ο παππούς μου.
Όλοι μας πονέσαμε και κλάψαμε.
Ακόμα και ο πατέρας μου έκλαψε, και το λέω αυτό γιατί άλλη μια φορά μόνο τον είχα δει να κλαίει στη ζωή μου.
Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου: "Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας;" με ρώτησε τότε η μητέρα μου κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί πάντα νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο ανάμεσά μας και τίποτα παραπάνω. Με είδε που παραξενεύτηκα και με πήρε κοντά της.
"Αυτό που θα σου πω αγόρι μου είναι πολύ σημαντικό", μου είπε, "και θέλω να το κρατήσεις μέσα στην ψυχή σου. Λοιπόν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα σου είναι ο ώμος σου. Και δεν είναι γιατί κρατάει το χέρι σου στη θέση του και μπορεί να κινείται, αλλά γιατί μπορεί να κρατήσει το κεφάλι ενός πονεμένου αγαπημένου σου την ώρα που κλαίει. Όλοι μας θα χρειαστούμε έναν ώμο να γείρουμε και να ακουμπήσουμε την ώρα της θλίψης και του πόνου, αγόρι μου. Σου εύχομαι να έχεις πάντα στη ζωή σου έναν τέτοιο ώμο, γεμάτο παρηγοριά για κείνους που θα κλάψουν και θα 'χουν ανάγκη τον ώμο της αγάπης σου για να γείρουν. Όταν θα το έχεις καταλάβει αυτό που σου λέω και θα συμφωνείς, τότε θα είναι σημάδι ότι έχεις μεγαλώσει αρκετά και ότι ζεις σωστά τη ζωή σου".
Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έλεγες...
Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έκανες...
Αλλά ποτέ δε θα ξεχάσουν πώς τους έκανες να αισθάνονται.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Επιμηθέας
Δραστήριο μέλος
Ο Επιμηθέας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 553 μηνύματα.
20-05-09
17:38
Η ζωή μου απέδειξε το αντίθετο.
Έτσι πρέπει.
Γιατί μόνο έτσι θα θυμούνται τι είπαν και έκαναν αυτοί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8.044 μηνύματα.
30-05-09
01:46
...Έτσι, ο Σωκράτης δεν έμαθε ποτέ,
πως ο Πλάτωνας του πηδούσε την γυναίκα...
~ the end ~
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 57 ετών, επαγγέλλεται Συγγραφέας και μας γράφει από Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4.911 μηνύματα.
15-06-09
22:51
Ήταν κάποτε ένας ιεραπόστολος, ο οποίος τριγύριζε σε όλη την επικράτεια ενός μεγάλου βασιλείου, μετά από εντολή του βασιλιά να μιλήσει για το Θεό σε όλους του τους υπηκόους. Κάποια μέρα, έμαθε, ότι σ' ένα βουνό, που οι πρόποδές του άρχιζαν από την απέναντι όχθη μιας μεγάλης λίμνης, στα σύνορα του βασιλείου, υπήρχε ένας τσοπάνος, στον οποίο κανείς δεν έχει μιλήσει ποτέ για το Θεό.
Ο ιεραπόστολος πήρε μία βάρκα και κωπηλατώντας διέσχισε τη μεγάλη λίμνη. Έφτασε στην ερημική ακτή της κι άρχισε να σκαρφαλώνει την απόκρημνη πλαγιά του βουνού, με σκοπό να συναντήσει τον τσοπάνο και να τον μυήσει στη χριστιανική θρησκεία. Ανέβηκε στην κορυφή του βουνού και μετά άρχισε να κατηφορίζει, μετά άρχισε και πάλι ν' ανεβαίνει, μια ακόμη ψηλότερη κορυφή.
Σ' ένα υψίπεδο, κοντά στην ψηλότερη κορφή, συνάντησε τον τσοπάνο, να βόσκει τα αιγοπρόβατά του, παίζοντας τη φλογέρα του. Εκείνος παραξενεύτηκε, αφού σπάνια αντίκριζε άλλον άνθρωπο, εκτός από τον έμπορο που αγόραζε τα προϊόντα του.
"Ποιος είσαι του λόγου σου ξένε;" τον ρώτησε.
"Είμαι ιεραπόστολος και ήρθα να σου μιλήσω για το Θεό. Ξέρεις τίποτε γι' αυτόν;", αποκρίθηκε ο ιεραπόστολος που δεν είχε χρόνο για περιττές τσιριμόνιες.
"Η μανούλα μου, μου είχε μιλήσει για το Θεό, ότι έφτιαξε όλα τα πράγματα κι ότι αυτός αποφασίζει για όλα όσα συμβαίνουν, αλλά τίποτε άλλο δεν ξέρω", απάντησε ο βοσκός.
"Πιστεύεις σ' Αυτόν;"
"Ναι πιστεύω, γιατί είναι δυνατός και σοφός, όπως κατάλαβα κοιτώντας τον κόσμο γύρω μου".
"Ναι, αλλά προσεύχεσαι σ' Αυτόν;", επέμεινε ο ιεραπόστολος.
"Ναι, κάθε μέρα", απάντησε ο τσοπάνης.
"Και τι προσευχή του απευθύνεις τέκνον μου;"
"Δεν ξέρω καμμία προσευχή, γι' αυτό έφτιαξα μια δική μου".
"Μπορείς να μου την πεις να την ακούσω;"
"Αμέσως: Ω Θεούλη μου, εσύ που είσαι καλός κι αγαπάς τα προβατάκια, κάνε νά 'ναι τα τραγιά μου βαρβάτα, οι προβατίνες μου καρπερές, κάνε να βγάζουν μπόλικο γάλα κάθε μέρα, να πήζει ωραία το τυρί, να βγάζει πιο παχύ βούτυρο, να είναι νόστιμο και πλούσιο το γιαούρτι..."
Ο ιεραπόστολος έφριξε κι έβαλε τις φωνές στον τσοπάνη. "Μα τι είναι αυτά που λες αμαρτωλέ, ολόκληρο Θεό κι εσύ του μιλάς για τα τραγιά, τα τυριά και τα γιαούρτια, αναθεματισμένε; Ποιος νομίζεις πως είναι ο Θεός;", έκανε με το πρόσωπό του κατακόκκινο από το θυμό.
Ο βοσκός τα έχασε και ντράπηκε. Με τρεμάμενη φωνή απολογήθηκε. "Συγνώμη πάτερ μου, όμως εγώ δεν πήγα στο σχολείο, δεν φταίω εγώ, δεν φταίω, δεν ήθελα να προσβάλω το θεούλη", έκανε έτοιμος να βάλει τα κλάματα.
Ο ιεραπόστολος μαλάκωσε, αφού ο άνθρωπος ήταν αδαής κι όχι ασεβής. "Ο Θεός είναι πολύ μεγάλος και πρέπει να τον σέβεσαι", του είπε. "Τέτοιες άσχετες προσευχές δεν φτάνουν μέχρις Αυτόν. Το ξέρω πως δεν φταις εσύ, που ποτέ κανένας δεν σου μίλησε για το Θεό, εκτός από τα ελάχιστα που σου είπε η μάνα σου. Μην στεναχωριέσαι όμως, εγώ γι' αυτό ακριβώς ήρθα. Θα σου διδάξω μια σωστή προσευχή και θα τη λες κάθε πρωί μόλις ξυπνήσεις και κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς".
"Και ο Θεός θα την ακούει αυτήν την προσευχή;", αναθάρησε ο βοσκός.
"Φυσικά, είναι γραμμένη ειδικά για να την ακούει ο Θεός και να στέργει τους ανθρώπους", απάντησε με σιγουριά κι αυταρέσκεια ο ιερέας. "Αρχίζω λοιπόν κι εσύ να επαναλαμβάνεις μετά από εμένα: Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς..."
Ο βοσκός προσπάθησε να επαναλάβει αλλά δεν τα κατάφερε. "Ωραία και καλοσούσουμα τα λόγια που λες πάτερ, αλλά τι σημαίνουν, δεν τα καταλαβαίνω;"
Ο ιερέας άρχισε να το τα εξηγεί σε απλή γλώσσα και ο βοσκός τα βρήκε όλα πολύ όμορφα. Άρχισε να επαναλαμβάνει την προσευχή, ξανά και ξανά και ξανά, μέχρις ότου την έμαθε απ' έξω κι ανακατωτά. "Ευτυχώς που ήρθες πάτερ μου και μου έμαθες αυτήν την ωραία προσευχή, τώρα ο Θεός θα με ακούει και δεν θα είμαι μόνος μου πια", χάρηκε ο βοσκός, σαν μικρό παιδί.
Ο ιεροκήρυκας ήταν πολύ ευχαριστημένος με το έργο του. Αφού βεβαιώθηκε γι' άλλη μια φορά ότι ο τσοπάνος είχε μάθει καλά την προσευχή, αναχώρησε για να κυρήξει το λόγο του Θεού και στο υπόλοιπο βασίλειο. Έκανε αντίστροφα τη διαδρομή απ' την οποία είχε έρθει, και σιγά σιγά άρχισε να κατηφορίζει προς τους πρόποδες της οροσειράς, στις όχθες της λίμνης όπου τον περίμενε η βάρκα του.
Στο μεταξύ ο βοσκός κάθησε να προσευχηθεί, για πρώτη φορά μοναχός του. "Πάτερ ημών, ο εν... τοις... ουρανούς, άγια... τ' όνομά σου..." κόμπιασε. Ξαφνικά συνειδητοποίησε πως είχε κιόλας ξεχάσει την προσευχή που μόλις είχε αποστηθίσει. Τρομοκρατήθηκε! Τώρα πώς θα τον άκουγε ο Θεός; Τι θα έκανε από εδώ και πέρα χωρίς προσευχή; Άρχισε να τρέχει σαν να τον κυνηγούσαν χίλιοι διάβολοι, μήπως και προλάβει τον ιεροκήρυκα, να του ξαναπεί την προσευχή.
Ροβολούσε τις πλαγιές σαν κατσίκι, πιλαλούσε τις ραχούλες, ώσπου έφτασε στην όχθη της λίμνης, όμως είδε τον ιερέα να έχει απομακρυνθεί με τη βάρκα του και μόλις που φαινόταν στο βάθος του ορίζοντα. Ο βοσκός δεν είχε δει ποτέ μια τέτοια έκταση νερού, αφού όλη του τη ζωή την πέρασε στο οροπέδιο που έβοσκε τα ζώα του. Μέσα στην απελπισία του και στην άγνοιά του, όρμηξε μέσα στη λίμνη και άρχισε να τρέχει επάνω στην επιφάνεια του νερού!
Κάποια στιγμή, πρόλαβε τον ιερέα, ο οποίος κωπηλατούσε αργά αργά. Εκείνος έμεινε αποσβολωμένος και με το στόμα να χάσκει από έκπληξη, όταν είδε το βοσκό να φτάνει τρέχοντας επάνω στο νερό.
"Πάτερ, πάτερ, περίμενέ με το φτωχό, περίμενέ με, ξέχασα την προσευχή που με δίδαξες και θέλω να μου την ξαναπείς", φώναξε ο βοσκός με κομμένη την ανάσα απ' το τρέξιμο και τη λαχτάρα.
Ο ιεροκήρυκας έπεσε στα γόνατα. "Μη δίνεις σημασία σ' αυτά που σε δίδαξα καλέ μου άνθρωπε. Σε παρακαλώ όμως ταπεινά να μου μάθεις κι εμένα να λέω εκείνη την προσευχή με τα τραγιά, τα τυριά και τα γιαούρτια"...
Ηθικό δίδαγμα: Μια προσευχή βγαλμένη από μια αθώα ψυχή και μια καθαρή καρδιά, είναι προτιμότερη από μια αποστηθισμένη και παπαγαλισμένη, και μπορεί στ' αλήθεια να κάνει θαύματα.
Ο ιεραπόστολος πήρε μία βάρκα και κωπηλατώντας διέσχισε τη μεγάλη λίμνη. Έφτασε στην ερημική ακτή της κι άρχισε να σκαρφαλώνει την απόκρημνη πλαγιά του βουνού, με σκοπό να συναντήσει τον τσοπάνο και να τον μυήσει στη χριστιανική θρησκεία. Ανέβηκε στην κορυφή του βουνού και μετά άρχισε να κατηφορίζει, μετά άρχισε και πάλι ν' ανεβαίνει, μια ακόμη ψηλότερη κορυφή.
Σ' ένα υψίπεδο, κοντά στην ψηλότερη κορφή, συνάντησε τον τσοπάνο, να βόσκει τα αιγοπρόβατά του, παίζοντας τη φλογέρα του. Εκείνος παραξενεύτηκε, αφού σπάνια αντίκριζε άλλον άνθρωπο, εκτός από τον έμπορο που αγόραζε τα προϊόντα του.
"Ποιος είσαι του λόγου σου ξένε;" τον ρώτησε.
"Είμαι ιεραπόστολος και ήρθα να σου μιλήσω για το Θεό. Ξέρεις τίποτε γι' αυτόν;", αποκρίθηκε ο ιεραπόστολος που δεν είχε χρόνο για περιττές τσιριμόνιες.
"Η μανούλα μου, μου είχε μιλήσει για το Θεό, ότι έφτιαξε όλα τα πράγματα κι ότι αυτός αποφασίζει για όλα όσα συμβαίνουν, αλλά τίποτε άλλο δεν ξέρω", απάντησε ο βοσκός.
"Πιστεύεις σ' Αυτόν;"
"Ναι πιστεύω, γιατί είναι δυνατός και σοφός, όπως κατάλαβα κοιτώντας τον κόσμο γύρω μου".
"Ναι, αλλά προσεύχεσαι σ' Αυτόν;", επέμεινε ο ιεραπόστολος.
"Ναι, κάθε μέρα", απάντησε ο τσοπάνης.
"Και τι προσευχή του απευθύνεις τέκνον μου;"
"Δεν ξέρω καμμία προσευχή, γι' αυτό έφτιαξα μια δική μου".
"Μπορείς να μου την πεις να την ακούσω;"
"Αμέσως: Ω Θεούλη μου, εσύ που είσαι καλός κι αγαπάς τα προβατάκια, κάνε νά 'ναι τα τραγιά μου βαρβάτα, οι προβατίνες μου καρπερές, κάνε να βγάζουν μπόλικο γάλα κάθε μέρα, να πήζει ωραία το τυρί, να βγάζει πιο παχύ βούτυρο, να είναι νόστιμο και πλούσιο το γιαούρτι..."
Ο ιεραπόστολος έφριξε κι έβαλε τις φωνές στον τσοπάνη. "Μα τι είναι αυτά που λες αμαρτωλέ, ολόκληρο Θεό κι εσύ του μιλάς για τα τραγιά, τα τυριά και τα γιαούρτια, αναθεματισμένε; Ποιος νομίζεις πως είναι ο Θεός;", έκανε με το πρόσωπό του κατακόκκινο από το θυμό.
Ο βοσκός τα έχασε και ντράπηκε. Με τρεμάμενη φωνή απολογήθηκε. "Συγνώμη πάτερ μου, όμως εγώ δεν πήγα στο σχολείο, δεν φταίω εγώ, δεν φταίω, δεν ήθελα να προσβάλω το θεούλη", έκανε έτοιμος να βάλει τα κλάματα.
Ο ιεραπόστολος μαλάκωσε, αφού ο άνθρωπος ήταν αδαής κι όχι ασεβής. "Ο Θεός είναι πολύ μεγάλος και πρέπει να τον σέβεσαι", του είπε. "Τέτοιες άσχετες προσευχές δεν φτάνουν μέχρις Αυτόν. Το ξέρω πως δεν φταις εσύ, που ποτέ κανένας δεν σου μίλησε για το Θεό, εκτός από τα ελάχιστα που σου είπε η μάνα σου. Μην στεναχωριέσαι όμως, εγώ γι' αυτό ακριβώς ήρθα. Θα σου διδάξω μια σωστή προσευχή και θα τη λες κάθε πρωί μόλις ξυπνήσεις και κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς".
"Και ο Θεός θα την ακούει αυτήν την προσευχή;", αναθάρησε ο βοσκός.
"Φυσικά, είναι γραμμένη ειδικά για να την ακούει ο Θεός και να στέργει τους ανθρώπους", απάντησε με σιγουριά κι αυταρέσκεια ο ιερέας. "Αρχίζω λοιπόν κι εσύ να επαναλαμβάνεις μετά από εμένα: Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς..."
Ο βοσκός προσπάθησε να επαναλάβει αλλά δεν τα κατάφερε. "Ωραία και καλοσούσουμα τα λόγια που λες πάτερ, αλλά τι σημαίνουν, δεν τα καταλαβαίνω;"
Ο ιερέας άρχισε να το τα εξηγεί σε απλή γλώσσα και ο βοσκός τα βρήκε όλα πολύ όμορφα. Άρχισε να επαναλαμβάνει την προσευχή, ξανά και ξανά και ξανά, μέχρις ότου την έμαθε απ' έξω κι ανακατωτά. "Ευτυχώς που ήρθες πάτερ μου και μου έμαθες αυτήν την ωραία προσευχή, τώρα ο Θεός θα με ακούει και δεν θα είμαι μόνος μου πια", χάρηκε ο βοσκός, σαν μικρό παιδί.
Ο ιεροκήρυκας ήταν πολύ ευχαριστημένος με το έργο του. Αφού βεβαιώθηκε γι' άλλη μια φορά ότι ο τσοπάνος είχε μάθει καλά την προσευχή, αναχώρησε για να κυρήξει το λόγο του Θεού και στο υπόλοιπο βασίλειο. Έκανε αντίστροφα τη διαδρομή απ' την οποία είχε έρθει, και σιγά σιγά άρχισε να κατηφορίζει προς τους πρόποδες της οροσειράς, στις όχθες της λίμνης όπου τον περίμενε η βάρκα του.
Στο μεταξύ ο βοσκός κάθησε να προσευχηθεί, για πρώτη φορά μοναχός του. "Πάτερ ημών, ο εν... τοις... ουρανούς, άγια... τ' όνομά σου..." κόμπιασε. Ξαφνικά συνειδητοποίησε πως είχε κιόλας ξεχάσει την προσευχή που μόλις είχε αποστηθίσει. Τρομοκρατήθηκε! Τώρα πώς θα τον άκουγε ο Θεός; Τι θα έκανε από εδώ και πέρα χωρίς προσευχή; Άρχισε να τρέχει σαν να τον κυνηγούσαν χίλιοι διάβολοι, μήπως και προλάβει τον ιεροκήρυκα, να του ξαναπεί την προσευχή.
Ροβολούσε τις πλαγιές σαν κατσίκι, πιλαλούσε τις ραχούλες, ώσπου έφτασε στην όχθη της λίμνης, όμως είδε τον ιερέα να έχει απομακρυνθεί με τη βάρκα του και μόλις που φαινόταν στο βάθος του ορίζοντα. Ο βοσκός δεν είχε δει ποτέ μια τέτοια έκταση νερού, αφού όλη του τη ζωή την πέρασε στο οροπέδιο που έβοσκε τα ζώα του. Μέσα στην απελπισία του και στην άγνοιά του, όρμηξε μέσα στη λίμνη και άρχισε να τρέχει επάνω στην επιφάνεια του νερού!
Κάποια στιγμή, πρόλαβε τον ιερέα, ο οποίος κωπηλατούσε αργά αργά. Εκείνος έμεινε αποσβολωμένος και με το στόμα να χάσκει από έκπληξη, όταν είδε το βοσκό να φτάνει τρέχοντας επάνω στο νερό.
"Πάτερ, πάτερ, περίμενέ με το φτωχό, περίμενέ με, ξέχασα την προσευχή που με δίδαξες και θέλω να μου την ξαναπείς", φώναξε ο βοσκός με κομμένη την ανάσα απ' το τρέξιμο και τη λαχτάρα.
Ο ιεροκήρυκας έπεσε στα γόνατα. "Μη δίνεις σημασία σ' αυτά που σε δίδαξα καλέ μου άνθρωπε. Σε παρακαλώ όμως ταπεινά να μου μάθεις κι εμένα να λέω εκείνη την προσευχή με τα τραγιά, τα τυριά και τα γιαούρτια"...
Ηθικό δίδαγμα: Μια προσευχή βγαλμένη από μια αθώα ψυχή και μια καθαρή καρδιά, είναι προτιμότερη από μια αποστηθισμένη και παπαγαλισμένη, και μπορεί στ' αλήθεια να κάνει θαύματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Άγγελος
Επιφανές μέλος
Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Ελεύθερος επαγγελματίας και μας γράφει από Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 10.399 μηνύματα.
15-06-09
23:58
τα λεει όλα η διδακτικη ιστορια...η πιστη και η αγαπη μετρανε στα λογια..και οχι τα ιδια τα λογια...μην ξεχναμε οτι οι ευαγγελιστες ήταν ψαραδες αμορφωτοι..ουσιαστικα που δεν ξεραν μεγαλες προσευχες και μακρια απο το τυπικο της εκκλησιας...Αλλα λογω της αγνης και καρδιας και μυαλου τους διαλεξε ο Ιησους...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 57 ετών, επαγγέλλεται Συγγραφέας και μας γράφει από Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4.911 μηνύματα.
16-06-09
00:37
Την εποχή των ευαγγελιστών φίλε Άγγελε, δεν υπήρχε εκκλησία με την έννοια που την κατανοούμε σήμερα, με τα τυπικά και τις επισημότητες. Υπήρχαν κοινότητες πιστών που έρχονταν μεταξύ τους σε "θεία κοινωνία". Τα τυπικά και οι τσιριμόνιες χαρακτηρίζουν την εποχή που η διδασκαλία του Χριστού έγινε επίσημο δόγμα για να βοηθήσει τον αυτοκράτορα να εξουσιάζει τους ανθρώπους...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Άγγελος
Επιφανές μέλος
Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Ελεύθερος επαγγελματίας και μας γράφει από Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 10.399 μηνύματα.
16-06-09
00:47
εννοω την φανατικοτατη εβραικη εκκλησια...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πατρεύς
Περιβόητο μέλος
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 39 ετών, επαγγέλλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει από Ρέθυμνο (Ρέθυμνο). Έχει γράψει 5.266 μηνύματα.
16-06-09
01:24
Σε όλα τα πράγματα μετρά η πρόθεση της καρδιάς... Άλλο όμως τί κάνει ο καθένας ξεχωριστά (κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή) και άλλο τί διδάσκει στους άλλους. Ο γέροντας Παΐσιος και ο γέροντας Πορφύριος όταν τους ρωτούσαν πώς να προσεύχονται, τους έλεγαν να λένε τις προσευχές της Εκκλησίας. Και όταν τους έλεγαν ότι δεν τις καταλαβαίνουν αυτοί τους εξηγούσαν ότι ακόμα και να μην τα καταλαβαίνουν όλα, αυτά όταν τα λες με φόβο Θεού, έχουν αποτέλεσμα γιατί όπως είπα μετρά η πρόθεση της καρδιάς. Εγώ πάντως αναρωτιέμαι γιατί υποτιμούμε τόσο πολύ τα παιδιά! Εδώ ήδη 10 χρονών ξέρουν τόσα και τόσα και είναι δύσκολο να μάθουν τί λέει το «Πάτερ ημών»; Είναι στο χέρι και των γονέων και των δασκάλων να τα διδάξουν αυτά. Χωρίς βέβαια καταπίεση και υπερβολές. Με αγάπη και απλότητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 29 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
