Η Δημιουργικότητα και οι ...παρενέργειές της

[Isiliel]

Η Ελίζαμπεθ Γκλίμπερτ είναι συγγραφέας. Το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Pilgrims, μια συλλογή με σκοτεινά διηγήματα, κατάφερε να πουλήσει μόνο 11 αντίτυπα όπως έχει κατά καιρούς δηλώσει η ίδια σε συνεντεύξεις της. Περίπου το ίδιο συνέβη και με τα επόμενα βιβλία της, εκείνη όμως δεν ήταν διατεθειμένη να απαρνηθεί το πάθος της για τη συγγραφή.

​

Ώσπου το 2006 εξέδωσε την αυτοβιογραφία “Eat, pray, love” που έγινε best seller και αποθεώθηκε από τον διεθνή τύπο και τα ΜΜΕ, ενώ μέχρι σήμερα έχει πουλήσει γύρω στα 6 εκατομμύρια αντίτυπα.

Το βιβλίο της μιλά για μια νέα, επιτυχημένη γυναίκα, γύρω στα 30, που όμως νιώθει μπερδεμένη από τον αγώνα της να ανακαλύψει τι πραγματικά θέλει από τη ζωή της. Αφήνει πίσω της το σύζυγός της, την καριέρα της, τη ζωή της και ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι που θα την οδηγήσει στην Ιταλία, την Ινδία και το Μπαλί, όπου θα ανακαλύψει την απόλαυση, την πίστη και την ισορροπία που τόσο έχει ανάγκη.
Το βιβλίο της έχει μεταφραστεί και στα Ελληνικά και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

Το Φθινόπωρο αναμένεται να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους η ομώνυμη ταινία, με πρωταγωνίστρια την Τζούλια Ρόμπερτς και τον Ξαβιέρ Μπαρδέμ.
Επίσης η ταινία Coyote Ugly, έχει βασιστεί σε αυτοβιογραφικό άρθρο της στο περιοδικό GQ, από την περίοδο που εργαζόταν ως σερβιτόρα.

Στην ακόλουθη ομιλία της η Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ μιλά για τη σχέση της με τη δημιουργικότητα μετά την επιτυχία του βιβλίου της και εξετάζει μια άλλη -ξεχασμένη- πλευρά της έμπνευσης και της έννοιας της ιδιοφυΐας:

​

Μετάφραση: Σπύρος Κασιμάτης

Αυτό που επαναλαμβάνω στον εαυτό μου όταν μου τη δίνει, είναι, μη φοβάσαι. Μη σε πιάνει δέος. Κάνε τη δουλειά σου. Συνέχισε να εμφανίζεσαι για το δικό σου μερίδιο, όποιο κι αν είναι αυτό. Αν η δουλειά σου είναι να χορεύεις, χόρευε. Αν το θεϊκό, αποφασίσει ν' αφήσει το θαύμα να φανεί, για μια στιγμή μέσω των κόπων σου, τότε "Ολέ!" Αν όχι, εσύ χόρευε, ούτως ή άλλως. Και "ολέ" σε σένα, έτσι κι αλλιώς. Το πιστεύω αυτό και νιώθω ότι πρέπει να το διδάσκουμε. "Ολέ!" σε σένα, έτσι κι αλλιώς, μόνο και μόνο για την απλή ανθρώπινη αγάπη και το πείσμα να συνεχίζεις να εμφανίζεσαι.

Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ
​

tedlink
Προσωπική Ιστοσελίδα της συγγραφέως
Trailer της ταινίας

Περισσότερες ομιλίες από το TED στο e-steki, θα βρείτε εδώ.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Εμείς οι συγγραφείς, έχουμε κάπως αυτή τη φήμη κι όχι μόνο οι συγγραφείς, αλλά οι δημιουργικοί άνθρωποι σ΄ όλα τα είδη φαίνεται, έχουν αυτή τη φήμη, ότι είναι εντελώς ασταθείς ψυχολογικά. [...] Δεν ξαφνιαζόμαστε καν όταν ακούμε τέτοιες δηλώσεις γιατί τις έχουμε ακούσει τόσα χρόνια που έχουμε κατά κάποιον τρόπο συλλογικά εσωτερικέψει και αποδεχτεί αυτή την αντίληψη ότι η δημιουργικότητα και η ταλαιπωρία συνδέονται εσωτερικά και ότι η καλλιτεχνία, στο τέλος, οδηγεί πάντα στο άγχος.

Αυτά μας λέει η Γκίλμπερτ στην ομιλία της για τους δημιουργικούς ανθρώπους και μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of Personality and Social Psychology, έρχεται κατά κάποιο τρόπο να επιβεβαιώσει, ότι οι άνθρωποι των τεχνών αν μη τι άλλο, αντιλαμβάνονται το περιβάλλον τους με διαφορετικό τρόπο.

Τα δημιουργικά άτομα είναι δεκτικά σε ερεθίσματα του περιβάλλοντος τα οποία άλλοι άνθρωποι ούτε καν θα πρόσεχαν.

Σύμφωνα με δηλώσεις του Τζόρνταν Πίτερσον, καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο: «Το μέσο άτομο κατατάσσει ένα αντικείμενο και στη συνέχεια το ξεχνά, παρόλο που το αντικείμενο αυτό είναι πολύ πιο περίπλοκο και ενδιαφέρον από ό,τι νομίζει. Το δημιουργικό άτομο, αντίθετα, είναι πάντα ανοικτό σε νέες πιθανότητες».

Ψυχολόγοι από τα Πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και του Τορόντο καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα δημιουργικά άτομα έχουν χαμηλή «λανθάνουσα αναστολή» (latent inhibition), την ιδιότητα των ζώων να αγνοούν ασυνείδητα τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα. Από παλαιότερες μελέτες είναι όμως γνωστό ότι το ίδιο συμβαίνει και με ανθρώπους που πάσχουν από ψυχώσεις.

Παλαιότερες μελέτες είχαν συνδέσει τη χαμηλή λανθάνουσα αναστολή με τάση για ψυχώσεις, όπως η σχιζοφρένεια. Πολλές φορές, στα αρχικά στάδια της ψύχωσης οι αλλαγές στη χημεία του εγκεφάλου απενεργοποιούν εντελώς αυτή τη λειτουργία, με αποτέλεσμα ο ασθενής να έχει αισθήματα βαθιάς ενόρασης ή θρησκευτικές εμπειρίες.


Οι ερευνητές προτείνουν μάλιστα τη θεωρία ότι η χαμηλή λανθάνουσα αναστολή αυξάνει τη δημιουργικότητα μόνο όταν συνδυάζεται με υψηλή ευφυΐα και ισχυρή εργασιακή μνήμη - η ικανότητα να θυμόμαστε πολλά πράγματα ταυτόχρονα έστω και για λίγο χρόνο.

Όπως καταλήγει ο Δρ Πίτερσον: «Φαίνεται ότι όχι μόνο εντοπίσαμε μία από τις βιολογικές βάσεις της δημιουργικότητας, αλλά προχωρήσαμε ένα βήμα προς την επίλυση ενός πανάρχαιου μυστηρίου: τη σχέση ανάμεσα στην ιδιοφυΐα, την τρέλα και τις πύλες της αντίληψης».

πηγή

Οι ανακαλύψεις αυτές, σχετίζονται και με το θέμα: Η ασθένεια, ως στοιχείο δημιουργίας που έχει συζητηθεί εδώ στο στέκι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Γιο. Αυτή η συγγραφέας έβγαλε ένα best seller πρόσφατα και τώρα προσπαθεί να διαχειριστεί την επιτυχία της στο χώρο, πράγμα που αποτελεί πρόκληση δεδομένου ότι υπάρχει ο κοινός τόπος που θέλει τους συγγραφείς και τους καλλιτέχνες εν γένει να διακατέχονται από αστάθεια και ανισορροπία. Κάνει λοιπόν μία όμορφη παρατήρηση λέγοντας ότι αυτή η αντίληψη δεν ήταν δημοφιλής από πάντα.

Στην αρχαία Ελλάδα και στην αρχαία Ρώμη οι άνθρωποι απέδιδαν το ταλέντο όχι στο άτομο καθεαυτό αλλά σε έναν εξωτερικό παράγοντα, ας τον πούμε μούσες, ας τον πούμε δαίμονες, ας τον πούμε πνεύμα ή ό,τι άλλο τελοσπάντων. Έτσι υπό μία έννοια όπως και να αισθανόταν ένας καλλιτέχνης δεν του καταλογιζόταν η ευθύνη αφού ουσιαστικά κάτι άλλο κινούσε τα νήματα. Ως εκ τούτου δεν έπεφτε στο τρυπάκι της αλλαζονείας και του ναρκισσισμού.

Τα χρόνια πέρασαν και σταδιακά το κέντρο της εστίασης γίνηκε ο άνθρωπος, που θεωρείται πλέον υφαντής της μοίρας του και αναλαμβάνει πλήρως το βάρος του καλλιτεχνικού του έργου. Ενδεχομένως αυτή η μετάβαση να είναι ένας από τους λόγους που έκαναν πρόσφορο το έδαφος για την παγίωση της μοντέρνας αντίληψης του ανισόρροπου καλλιτέχνη.

Η ομιλήτρια λοιπόν προκειμένου να ανταπεξέλθει στις νέες συνθήκες που εγκατέστησε η επιτυχία της και να μην την πάρει ο διάολος όπως πολλούς "συναδέλφους" της, επιστρατεύει περίτεχνα το μαγικό τρόπο σκέψης που συνοψίζω κάααπως έτσι: "δε με ενδιαφέρει τι υπάρχει στ' αλήθεια, με ενδιαφέρει μονάχα η επίδραση που θα έχει πάνω μου αν προσποιηθώ ότι πιστεύω πως κάτι είναι αλήθεια". Έτσι ανέστησε την παλαιά αντίληψη περί ενός εξωγενούς παράγοντα που δίδει εμπνεύσεις και αυτό τη βοηθάει αφενός να μην καβαλήσει το καλάμι και αφετέρου να μην την ισοπεδώνει η πίεση του υψηλού πήχυ που έθεσε το πετυχημένο έργο της.

Συνειρμικά μου έρχεται η επιγραφή στην παλιά φιλοσοφική του ΑΠΘ:

ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ σημαίνει "θυσίαζε σε Μούσες και Χάρες". [...] Από την άλλη βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η επιγραφή σημάινει "να προσφέρεις τα ταλέντα σου στις μούσες" δηλαδή να αξιοποιείς τις δημιουργικές σου δυνάμεις για χάρη της επιστήμης και των τεχνών (οι Χάριτες ήταν οι θεές της γοητείας, της ομορφιάς, της φύσης, της ανθρώπινης δημιουργικότητας και της γονιμότητας που έδιναν στους ανθρώπους τα ταλέντα για τέχνη). Τότε όμως η επιγραφή δε θα έλεγε ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ αλλά ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΤΑΣ ΘΥΕ, για λόγους συντακτικού. Εφ' όσον το συντακτικό της γλώσσας είναι το ίδιο απαράβατο όσο και τα μαθηματικά, η μόνη ερμηνεία που μορεί να υπάρξη είναι "θυσίαζε σε Μούσες και Χάρες", δηλαδή να προσφέρεις στις επιστήμες (τους κόπους σου, το χρόνο σου, τη δημιουργικότητά σου) και στον εαυτό σου με το να να καλλιεργείς τα ταλέντα σου. Είναι ένα τελείως ουμανιστικό, ανθρωποκεντρικό ρητό στο πνέυμα της Σχολής μας.

Πηγή, όχι ιδιαιτέρως αξιόπιστη.

Ο δεύτερος συνειρμός είναι η ταπείνωση για την οποία μιλάει ο Χριστιανισμός και η τάση των πνευματικών ανθρώπων να αποδίδουν τις αρετές τους ή τις καλές τους πράξεις σε κάτι εξω από αυτούς, στο Θεό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Τα δημιουργικά άτομα είναι δεκτικά σε ερεθίσματα του περιβάλλοντος τα οποία άλλοι άνθρωποι ούτε καν θα πρόσεχαν.

Ψυχολόγοι από τα Πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και του Τορόντο καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα δημιουργικά άτομα έχουν χαμηλή «λανθάνουσα αναστολή» (latent inhibition), την ιδιότητα των ζώων να αγνοούν ασυνείδητα τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα

Τούτο δεν κάνει μιαν αντίφαση;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Αν έχω καταλάβει καλά, η λανθάνουσα αναστολή είναι αυτή που δίνει στα ζώα την ιδιότητα να αγνοούν τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, άρα στα άτομα με χαμηλή λανθάνουσα αναστολή, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Δηλαδή προσέχουν και την παραμικρή λεπτομέρεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Χάρη στη χείρα βοηθείας που είχε την ευγένεια να μου δώσει μέσω προσωπικού μηνύματος ένα μέλος του Στεκιού και διαβάζοντας το άρθρο της wikipedia κατάλαβα τι ακριβώς θέλει να πει. Η διατύπωση στο απόσπασμα που παρέθεσε η Ισίλιελ χωλαίνει λίγο. Λανθάνουσα καταστολή είναι κατά βάση η ιδιότητα των ανθρώπων και των ζώων να επικεντρώνουν την προσοχή τους σε ερεθίσματα που έχουν λειτουργική σημασία ανα πάσα στιγμή και να αγνοούν τα υπόλοιπα. Κάποιος που έχει χαμηλή λανθάνουσα καταστολή δε θολώνει αυτομάτως τα πέριξ για να επικεντρωθεί στο λειτουργικό ερέθισμα αλλά δέχεται αφιλτράριστα τα εισερχόμενα. Αν αυτό συνδυαστεί με δυνατή μνήμη και ευφυΐα μπορεί όντως να τονώσει τη δημιουργικότητα και να ανοίξει ορίζοντες αφού ο άνθρωπος υπερβαίνει τον αυτοματισμό της μονομερούς εστίασης και μπορεί να βλέπει πράγματα εκεί που οι άλλοι δε βλέπουν τίποτα. Στην παθολογική του έκφανση αυτό το πράγμα προκαλεί μιαν ανυπόφορη αίσθηση καταιγισμού από τα περιβαλλοντικά -και όχι μόνο- ερεθίσματα την οποία το άτομο δυσκολεύεται να διαχειριστεί (κι αυτό είναι μία ερμηνεία της σχιζοφρένειας -ή ακόμα και του αυτισμού- από γνωστική σκοπιά).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Η ομιλήτρια λοιπόν προκειμένου να ανταπεξέλθει στις νέες συνθήκες που εγκατέστησε η επιτυχία της και να μην την πάρει ο διάολος όπως πολλούς "συναδέλφους" της, επιστρατεύει περίτεχνα το μαγικό τρόπο σκέψης που συνοψίζω κάααπως έτσι: "δε με ενδιαφέρει τι υπάρχει στ' αλήθεια, με ενδιαφέρει μονάχα η επίδραση που θα έχει πάνω μου αν προσποιηθώ ότι πιστεύω πως κάτι είναι αλήθεια". Έτσι ανέστησε την παλαιά αντίληψη περί ενός εξωγενούς παράγοντα που δίδει εμπνεύσεις και αυτό τη βοηθάει αφενός να μην καβαλήσει το καλάμι και αφετέρου να μην την ισοπεδώνει η πίεση του υψηλού πήχυ που έθεσε το πετυχημένο έργο της.

Το πλέον ενδιαφέρον μάλιστα, είναι η φράση της "Γιατί όχι, άλλωστε κι αυτή η εξήγηση είναι το ίδιο καλή με οποιαδήποτε άλλη έχει διατυπωθεί" (σε ελεύθερη απόδοση). Εφόσον λοιπόν κάποιος τρόπος θέασης αποδεικνύεται λειτουργικότερος από κάποιον άλλον, προς την κατεύθυνση της καλύτερης διαχείρισης των καταστάσεων και της διατήρησης της εσωτερικής ισορροπίας, για ποιον λόγο θα έπρεπε ν' αποφεύγουμε να δούμε τα πράγματα μέσω αυτού του πρίσματος;

Ανακατανομές του Μηδενός

​

Σε όσους έχουν προσπαθήσει κάποτε να δημιουργήσουν το οτιδήποτε, είναι γνωστό το φαινόμενο που παρουσιάζει η ομιλήτρια, δηλαδή η αίσθηση πως η έμπνευσή μας έρχεται και μάλιστα συχνά με βίαιο τρόπο, από κάπου έξω από εμάς. Ίσως αυτό να είναι αποτέλεσμα του διαχωρισμού ο οποίος έχει συμβεί στην ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου, μεταξύ του συνειδητού και του υποσυνείδητού μας. Οι εμπνεύσεις και η σπίθα της δημιουργίας προέρχονται από το υποσυνείδητο και αποτελούν υλοποίηση της ανάγκης του για έκφραση όσων επεξεργάζεται. Ωστόσο, ο πολιτισμένος άνθρωπος έχει μάθει ν' αντιμετωπίζει με φόβο τις εκφάνσεις του υποσυνειδήτου του, ενώ έχει μάθει να εμπιστεύεται μόνο όσα γεννά το συνειδητό του και τ' αποτελέσματα λογικών (συχνότερα λογικοφανών) διεργασιών. Έτσι, τείνει ν' απωθεί κάθε υποσυνείδητη εκδήλωση, με αποτέλεσμα εκείνο, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του, ν' αναγκάζεται να την παρουσιάσει ως κάτι που προέρχεται από αλλού, στην προσπάθειά του να την αποκαλύψει στον συνειδητό μας νου. Τούτος είναι ένας πρόσφορος τρόπος για το υποσυνείδητο για ν' αποκαλύπτει τον εαυτό του. Ο αρχαίος άνθρωπος είχε αναπτύξει τον λεγόμενο "Μαγικό τρόπο σκέψης", είχε πλάσει θεούς, δαίμονες, δαιμόνια και χάρις σ' αυτόν επικοινωνούσε ευκολότερα με τον βαθύτερο εαυτό του. Ο σύγχρονος άνθρωπος, εξαιτίας του ορθολογισμού που τον διακατέχει, κάνει τούτες τις φωνές, αντί ν' ακούγονται απ' έξω, τελικά ν' ακούγονται από μέσα και στ' αλήθεια είναι πολύ τρομακτικές. Γι' αυτό οι καλλιτέχνες είναι "καταραμένοι". Είναι άραγε αυτή η πραγματική πηγή της ψυχασθένειας που γεννά μαζικά ο σύγχρονος πολιτισμός μας, ο λεγόμενος "Αιώνας του Εαυτού", όπως και της ανάγκης για τη χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, σε πρωτοφανή μάλιστα ιστορικά επίπεδα;

Εάν λάβουμε δε υπόψιν μας και το γεγονός πως σύγχρονες απόψεις θέτουν την υπόνοια πως τα υποσυνείδητα όλων των ανθρώπων διασυνδέονται, μέσω κάποιου πνευματικού διαδικτύου, που θα μπορούσε να ταυτίζεται παραστατικά και με τον χώρο των ιδεών του Πλάτωνα, ή με το συλλογικό υποσυνείδητο του Γιουνγκ, τότε καθίσταται πιθανόν πως πράγματι κάποιες εμπνεύσεις μας μπορεί και να είναι αποτέλεσμα της διαδραστικής και διαλεκτικής διαδικασίας αλληλεπίδρασης των νοημόνων όντων σε τούτο το διαδίκτυο. Με πιο απλά λόγια, θα μπορούσε κάποιος εύλογα να υποθέσει πως ένα μέρος της έμπνευσης δεν προέρχεται αποκλειστικά από το δικό μας υποσυνείδητο, αλλά αποτελεί γέννημα μιας πιο συλλογικής διαδικασίας, τη συνισταμένη των σκέψεων, των τάσεων και των εκφράσεων του συνόλου των ανθρώπων, με τις οποίες το δικό μας υποσυνείδητο έρχεται συνεχώς σε επαφή και αλληλεπιδρά. Υπ' αυτήν την έννοια, κάθε ανθρώπινη επινόηση, επιστημονική ή καλλιτεχνική, θα πρέπει τελικά να θεωρείται ως έργο και κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας, καθώς οι κάθε λογής υπερβατικές οντότητες, Θεοί, Μούσες, Χάριτες, Δαιμόνια, Δαίμονες ή απλώς Μιμίδια, έχουν την "κατοικία" τους στο χώρο των ιδεών και αποτελούν συλλογικές οντότητες, εξ ου και η τεράστιά δύναμή τους, που ξεπερνά τα όρια του καθενός από εμάς μεμονωμένα.

Υπάρχει η φιλοσοφική άποψη, την οποία σε κάποιες περιπτώσεις έχουν αγγίξει κάποιες επιστημονικές θεωρίες ή μεμονωμένοι επιστήμονες, ότι το ίδιο το Σύμπαν είναι νοήμον και πως η εμφάνιση της νόησης στον δικό μας κόσμο, ή αν προτιμάτε στη δική μας διάσταση, δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια αντανάκλαση του ολικού μέσα στο μερικό. Η εμφάνιση της νόησης, κόντρα στις αχανείς πιθανότητες, αποτελούσε απλώς μια νομοτέλεια κι όχι κάποιου είδους τυχαιότητα. Υπ' αυτό το πρίσμα, η θέαση ότι οι εμπνεύσεις προέρχονται από κάπου "έξω", όχι μόνο καθίσταται εξίσου εύλογη με εκείνην ότι όλα προέρχονται από εμάς και μόνο, αλλά στην ουσία οι δύο αυτές θεάσεις ταυτίζονται, ως όψεις του ίδιου νομίσματος.

Οι παραπάνω σκέψεις, συνοψίζονται και συμφιλιώνονται, μέσα στο αρχαίο αλχημιστικό ρητό "Όπως τα πάνω, έτσι και τα κάτω", ή μέσα στο χριστιανικό "Ως εν ουρανώ κι επί της Γης". Το πάνω και το κάτω, το μέσα και το έξω, το μερικό και το ολικό, ο θεός κι ο άνθρωπος στην ουσία πρόκειται για πτυχές της ίδιας απόλυτης πραγματικότητας και ταυτίζονται. Είναι άλλωστε γνωστό, πως η εμφάνιση οποιασδήποτε ιδέας ή κατάστασης στο Σύμπαν, συνεπάγεται αυτόματα και τη γέννηση της ακριβώς αντίθετής της, ή σύμφωνα με τη ρήση του καθηγητή Νανόπουλου, "Πρόκειται απλά για ανακατανομές του Μηδενός"...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Το Φθινόπωρο αναμένεται να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους η ομώνυμη ταινία, με πρωταγωνίστρια την Τζούλια Ρόμπερτς και τον Ξαβιέρ Μπαρδέμ.

Σύμφωνα με το IMDB, η ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο της Ελίζαμπελ Γκίλμπερτ: Eat, Pray, Love, θα κυκλοφορήσει στους Ελληνικούς κινηματογράφους στις 7 Οκτωβρίου 2010.
Ψήνομαι να τη δω, κυρίως εξ' αιτίας του αγαπημένου μου Μπαρδέμ...αχχχ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[τρελή φιλόσοφος]

Όταν ένας άνθρωπος έχει πολλή φαντασία,σημαίνει ότι είναι τρελός,σχιζοφρενής,στην κοσμάρα του;; Μήπως αντίθετα σημαίνει ότι αξιοποιεί κάποιο μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου του;

Αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει,τότε γιατί οι σχιζοφρενείς έχουν την ικανότητα να πλάθουν φανταστικούς κόσμους και να "μπαίνουν" μέσα τους;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dgr]

Η διαφορά στους σχιζοφρενείς είναι ότι δυσκολεύονται να ξεχωρίζουν φαντασία από την πραγματικότητα, αν δεν κάνω λάθος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Ε όχι δα! Κορίτσι μου, το ένα είναι ωραίο ανθρώπινο χαρακτηριστικό, το άλλο ψυχική ασθένεια!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

ενταξ, η μαηντ υπερβάλλει λιγο, δεν είναι η φαντασία τόσο κακή ως ψυχική ασθένεια...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dalian]

Εξαρτάται σε τί βαθμό καταλαμβάνει τη ζωή σου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

ενταξ, η μαηντ υπερβάλλει λιγο, δεν είναι η φαντασία τόσο κακή ως ψυχική ασθένεια...

Για τη σχιζοφρένεια είπα γωοτι ειναι ψυχικη ασθενεια

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

Για τη σχιζοφρένεια είπα γωοτι ειναι ψυχικη ασθενεια

η φαντασία δλδ δεν είναι ψυχική διαταραχή;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

η φαντασία δλδ δεν είναι ψυχική διαταραχή;

Απο πότε;πρωτη φορα το ακουω. Τι εννοεις;
Βασικά όχι δεν ειναι. Αλλά μάλλον το εννοούμε διαφορετικά. Εγω αναφέρομαι στο ανθρωπινο χαρακτηριστικο της φαντασιας, δημιουργικοτητας που οδηγει στην καλλιτεχνία, αλλά όχι να τα χεις χαμένα ήτοι να φαντάζεσαι αλλά να σαι και νοήμων. Τεσπά ο,τι καταλάβαμε καταλάβαμε. Δεν εχουν σχεση η φαντασια με τη σχιζοφρενεια. Προφανως Ο σχιζοτετοιος εχει φαντασια αλλα αυτος που εχει φαντασια δν ειναι σχιζοφρενης η ψυχικα διαταραγμενος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.