Η στιγμή που νιώσατε τον μεγαλύτερο φόβο

[Hunter]

ημουν 22 χρονων τοτε, δεν ειχα ιδεα τι εστι γονεας, δεν ειχα ιδεα τι εστι βρεφος και στο κατω κατω δεν ειχα ιδεα τι εστι γαμος.


εμαθα ομως γρηγορα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 19 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mania]

Οταν τράκαρα με τον αδερφό μου, τον είδα με το αίμα στο κεφάλι και νόμιζα ότι θα τον έχανα, είμουν συνοδηγός και όταν τον είδα η καρδιά μου χτύπησε κόκκινο, έτρεξα κάπου 500 μέτρα για να φωνάξω ασθενοφόρο και άλλα 500 για να γυρίσω και μόλις ΄γύρισα πίσω λυποθύμησα, η υπερένταση εκείνη την στιγμή μεγάλη, πόσο μάλλν να βλέπεις ανοιγμένο το κεφάλι του ίδιου σου του αδερφού αφού πρώτα είχες καρφοθεί στην προεξοχή που στηρίζετε ο καθρευτης της πάπιας

ακόμα το θυμάμε και φρικάρω, ιδικά όταν βλέπω το σημάδι απο τα 9 ράματα που έφαγε στο κεφάλι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Kakerlak]

Οταν τράκαρα με τον αδερφό μου, τον είδα με το αίμα στο κεφάλι και νόμιζα ότι θα τον έχανα, είμουν συνοδηγός και όταν τον είδα η καρδιά μου χτύπησε κόκκινο, έτρεξα κάπου 500 μέτρα για να φωνάξω ασθενοφόρο και άλλα 500 για να γυρίσω και μόλις ΄γύρισα πίσω λυποθύμησα, η υπερένταση εκείνη την στιγμή μεγάλη, πόσο μάλλν να βλέπεις ανοιγμένο το κεφάλι του ίδιου σου του αδερφού αφού πρώτα είχες καρφοθεί στην προεξοχή που στηρίζετε ο καθρευτης της πάπιας

ακόμα το θυμάμε και φρικάρω, ιδικά όταν βλέπω το σημάδι απο τα 9 ράματα που έφαγε στο κεφάλι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[suspiria]

Ήμουν με τον αδερφό μου στο σπίτι μόνοι μας. Εγώ ήμουν 15 χρονών και εκείνος 1 χρόνου και κάτι. Είμασταν στο σαλόνι και τον άφησα λίγο μόνο του για να πάω τουαλέτα και όταν γύρισα χωρίς να έχω ακούσει κάποιο θόρυβο ή κάτι, τον είδα να είναι ξαπλωμένος κάτω, και να έχει γεμίσει το πάτωμα αίματα απο τα χείλια του. Όχι απλά πανικοβλήθηκα! Τον σήκωσα για να τον πάω στην τουαλέτα και έσταζαν ολόκληρες σταγόνες αίμα απο το στόμα του. Τελικά πήρα τηλέφωνο την μαμά που ήταν κοντά και μας πήγε με το αυτοκίνητο στο νοσοκομείο. Το μωρό μάλλον έπεσε και με τα δοντάκια του είχε κόψει το χείλι του! Αλλά δεν το είχε γδάρει απλά, το είχε κόψει σε ένα σημείο κυριολεκτικά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Όταν τράκαραμε με το αμάξι που οδηγούσε η Μάρα, επειδή μια μεθυσμένη αποφάσισε πως έπρεπε να σταματήσει επάνω μας! Καθόμουν στο πίσω κάθισμα, το αμάξι ήταν ένα cinquecento και θυμάμαι που σκεφτόμουν αν θα προλάβει να σταματήσει (μιας και ειναι αμάξι με μηδενικό πορτ μπαγκάζ) ή θα σταματήσει επάνω μου.. ευτυχώς σταμάτησε έγκαιρα, αλλά στο μεταξύ είχα φοβηθεί όσο ποτέ στη ζωή μου. Ήταν ξημερώματα 17.9.2005.

Το ίδιο περίπου ένιωσα και στον σεισμό του 99 που αναρωτιόμουν αν θα προλάβω να βγω..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[MonaXoS]

Τώρα θυμήθηκα ένα άλλο περιστατικό... Ήμουν κοντά 15 χρονών και καθάριζα τον λαχανόκηπό μας μαζί με την μάνα μου από τα τεράστια χόρτα που είχαν φυτρώσει γύρω - γύρω (ήταν μεγάλος ο κήπος και εμείς χρησιμοποιούσαμε μόνο ένα μικρό μέρος).

Η μάνα μου σκάλιζε με την τσουγκράνα ενώ εγώ είχα εκείνο το τεράστιο δρεπάνι που κρατάει ο Χάρος στις ταινίες και έκοβα με δύναμη τα μεγάλα χόρτα.

Ξαφνικά, έτσι όπως είχα βάλει όλη μου τη δύναμη, το δρεπάνι δεν "πιάνει" πάνω στα χόρτα, αλλά αντίθετα κάνω σχεδόν μια επί τόπου στροφή με αυτό περνώντας το κοφτερό σημείο του 1 εκατοστό από το σώμα της μάνας μου!!!

Μιλάμε χέστηκα πάνω μου! Πάλι καλά δεν έπαθε τίποτα, αλλά μετά παράτησα την δουλειά στην μέση γιατί δεν μπορούσα να συνέλθω από το σοκ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Stalitsa]

Γενικά είμαι πολύ φοβιτσιάρα... Τις στιγμές όμως που δεν ξεχάσω είναι...

1. Στο σεισμό του '99 ήμουν με τον μπαμπά μου κάτω από την κάσα της πόρτας της κουζίνας και ακούγαμε μέσα να σπάνε τα πράγματα.. Φοβήθηκα οτι θα γκρεμιστεί το σπίτι κ οτι θα θαφτώ στα χαλάσματα κ έλεγα στο μπαμπά μου οτι τον αγαπώ ωστε να είναι αυτές οι τελευταίες μου λέξεις και αν θα φύγω από αυτή την ζωή να το ξέρει.. Παρεπιπτόντως ήμουν πολύ πολύ τυχερή.... Την ώρα του σεισμού ήμουν στην κουζίνα, αν ήμουν στο δωμάτιο μου θα μου είχε καρφωθεί στην κοιλιά ή στο στήθος μια πολύ βαριά κορνίζα από καθρέφτη που είχα ψηλά πάνω απο το κρεβάτι μου.
2. Όταν είχε κάνει κάτι εξετάσεις ο μπαμπάς μου κ δεν είχαν βγεί καλές.. Έκλαιγα 3 μέρες μέχρι να βγούν κ τα υπόλοιπα αποτελέσματα..
3. Όταν το αγόρι μου είχε μετωπική σύγκρουση με το αυτοκίνητο του... Δεν ήμουν μέσα αλλά μόνο στην ιδέα οτι έγινε όπως έγινε το αμάξι, οτι άνοιξαν αερόσακοι κλπ ήμουν 2 μέρες χωρίς φαγητό κ ύπνο από το σοκ... Ευχαριστούσα τον Θεό που δεν έπαθε τίποτα κ έκλαιγα που δεν ήμουν μαζί του να του σταθώ..
4. Αυτό το περνάω τα 2 τελευταία χρόνια, όταν νόμιζα οτι είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας.. Τον ίδιο φόβο έχω κ τώρα.. Ελπίζω να το θυμάμαι σαν φόβο παιδιά κ αυτό μετά από καιρό...

Εύχομαι αυτοί να είναι οι τελευταίοι φόβοι μας...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κακή Επιρροή]

θυμάμαι πάρα πολύ έντονα δύο φορές στη ζωή μου....
η μία ήταν όταν είχα στην ευθύνη μου τον τότε 10 ετών ανιψιό μου κι εγώ ήμουν 20
τρώγαμε... και του έκατσε ένα κομμάτι κρέας στο λαιμό και πνιγόταν....
το πως τον έσωσα δεν μπορώ να το περιγράψω... αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα και σήμερα δεν κάθομαι παρέα με παιδιά που τρώνε γιατί φοβάμαι και αγχώνομαι. Σκέφτομαι από τώρα πως θα αντιμετωπίσω αυτό το φόβο μου σε σχέση με το δικό μου παιδί


η δεύτερη ήταν πριν λίγο καιρό....
στην φάση που έπρεπε να μπω στο εξεταστήριο για τη λήψη του τροφοβλάστη....
επειδή στην προηγούμενη εγκυμοσύνη σε αυτό το σημείο είχαμε χάσει το μωρό.... μου είχε μείνει...
έκλαιγα κάνα μισάωρο στο σαλόνι του ΙΑΣΩ απ τον φόβο (απίστευτη ρομπιά )


σίγουρα έχω φοβηθεί πολλές φορές ... και στο σεισμό του 99... και στον σεισμό του 80φεύγα... (πότε ήταν? ) αλλά αυτή τη στιγμή, πολύ έντονα έχω αυτές τις δύο φάσεις

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Affliction]

Πριν περίπου δυο μήνες, ένα πρωί που γύριζα από σχολή, περνάω το τούνελ του ΣΕΦ και βγαίνω Ποσειδώνος. Ο δρόμος άδειος στη μεριά που πάει για Γλυφάδα, χαλαρός κι εγώ. Προχωράω και στο σημείο που φτάνω το φανάρι που βγαίνουν τα αμάξια που 'ρχονται από Μοσχάτο είχε ήδη πιάσει το τρόλλεϋ την αριστερή και ένα αμάξι από πίσω του. Εγώ δεξιά λωρίδα πάντα και το φανάρι από τη μεριά μου πράσινο. Κόβω ταχύτητα να δω μην κάνει τίποτα περίεργο ο τύπος με το αμάξι πίσω από το τρόλλεϋ κι εφόσον δε βλέπω ούτε φλας ούτε τίποτα για να μπει στη λωρίδα μου συνεχίζω κανονικά με normal ταχύτητα κάπου στα 70. Και όταν είμαι στα 20 μέτρα και λιγότερο από αυτόν, χωρίς φλας χωρίς τίποτα κόβει το τιμόνι τέρμα δεξιά και μπαίνει ακριβώς μπροστά μου. Ήμουν στα 10μ απόσταση και πήγαινα καρφωτός για τη δεξιά του πόρτα με καμιά 50άρα χλμ, γιατί πόσα να προλάβω να φρενάρω. Ήμουν 100% σίγουρος ότι θα τρακάρω και λέω κοίτα να δεις τώρα που θα μου λέει να τον πληρώσω το μ@λ@κ@ κι από πάνω. Και δεν τράκαρα μόνο και μόνο γιατί το ζώον (και sorry για το χαρακτηρισμό) ίσιωσε κιόλας το αμάξι... Κύριος μιλάμε! Είμασταν σε δύο λωρίδες το τρόλλεϋ αυτός κι εγώ κι απλά έκανα το αμάξι τέρμα αριστερά και τον προσπέρασα με τη ρόδα να γλύφει δεξί πεζοδρόμιο.

Χρειάζεται να πω ότι όταν πέρναγα από δίπλα είδα έναν παππού 65 χρονών minimum να μην έχει πάρει χαμπάρι τίποτα και ούτε καν να γυρίσει το κεφάλι δεξιά να κοιτάξει? Ούτε να φρενάρω και να τον βρίσω δεν είχα το κουράγιο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Φόβος; Στο μοναδικό τρακάρισμα που έχω ζήσει, που αναρωτιόμουν εκείνα τα δευτερόλεπτα όχι αν θα βγούμε ζωντανοί, αλλά αν θα πάθουμε κάτι που δεν αναστρέφεται..
Στο σεισμό του 99 επίσης, έκανα δεκαπέντε ημέρες να ξανακοιμηθώ μέσα σε σπίτι (ναι, στο αμάξι την έβγαζα ).
Αλλά ο φόβος που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω, ήταν εκείνος που είδα στα μάτια του παππού μου πριν πεθάνει..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΛΑΡΑ7427]

Το περσινό καλοκαίρι για περίπου 20 πόντους θα πάταγα πάνω σ' ενα μεγάλο φίδι. Εκανα μέρες να το ξεπεράσω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

"ο αδερφος σου ειχε ενα ατυχημα με το αυτοκινητο..."

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Αχ βρε Λόρι, τι μου θύμισες..

"Ο μπαμπάς σου δεν είναι καλά.. θες να πάμε να τον δεις;". 2.20 την νύχτα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ioanna283]

-πριν πέντε ή έξι χρόνια,η γιαγιά μου έπαθε έμφραγμα κι ήμουν μόνη στο σπίτι.ήταν 4 το πρωί.όποτε το σκέφτομαι με πιάνει σύγκρυο...την είχα πάει στο νοσοκομείο,ήρθαν οι δικοί μου,εγώ είχα πάθει σοκ,χτυπιόμουν από δω κι απο κει και έκλαιγα γιατί μας είπαν ότι 1/200 θα ζήσει κλπ.τελικά μια χαρά η γιαγιά.αλλά τον φόβο που ένιωσα τότε δεν τον ξεχνάω.την λατρεύω την γιαγιά μου

-Όταν ο κολλητός μου ήταν στο νοσοκομείο εγκεφαλικά νεκρός για τρεις μέρες και τελικά έχασε τη μάχη...Φόβος ...είναι λίγη η λέξη....
και μετά μόνο πόνος...πολύς πόνος...υπερβολικά πολύς.... ακόμη δεν το έχω ξεπεράσει...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

οταν πριν λιγους μηνες εφυγε η μανα μου κλαιγοντας κ με αφησε μονη σε ξενη πολη...
περασα μετα τη χειροτερη εβδομαδα της ζωης μου μεσα στο κλαμα αλλα τωρα εχω συνηθισει!!! ολα καλα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Loupo]

οταν πριν λιγους μηνες εφυγε η μανα μου κλαιγοντας κ με αφησε μονη σε ξενη πολη...
περασα μετα τη χειροτερη εβδομαδα της ζωης μου μεσα στο κλαμα αλλα τωρα εχω συνηθισει!!! ολα καλα!

τουλάχιστον σε άφησε για καλό...


εγώ όταν πρίν από κάποιες γιορτές χριστουγέννων άνοιξα την τηλεόραση και είδα την φωτογραφία ενώς πολύ καλού μου φίλου συνοριοφύλακα. Δύστιχώς είχε σκοτωθεί.
ακόμα με ποναέι ο χαμός του...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

οντως loupo...
συλληπητηρια...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dimitral]

οταν "χτυπησα" μια κυρια με το αυτοκινητο.(γρια με καροτσι = 50 ποντοι!)
βρεθηκα σε ημιλυποθημη κατασταση,οσοι βρεθηκαν στο σημειο περιποιηθηκαν εμενα αντι για το "θυμα" ,το οποιο τελικα αποδεικτηκε οτι δεν ειχε παθει τιποτα και ηταν απο εκεινους τους τυπους που πεταγονται ξαφνικα μπροστα σου για να παρουν λεφτα απο την ασφαλεια (ω!ναι συμβαινουν και αυτα ,δεν ειναι μονο στις ταινιες)
μεχρι να ξεκαθαριστει η υποθεση ,να βγουν οι εξετασεις ,να παμε για καταθεση ,να μιλησω με ασφαλεια .......ασπρισε μια τουφα στο μαλλι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[love_angel]

ααα θυμηθηκα ποτε φοβηθηκα πραγματικα πολυ...
οταν πανω σε εναν καβγα με τη μητερα μου ,ο οποιος ηταν πολυ εντονος, ξαφνικα λιποθυμησε κ μετα στον υπνο της παραμιλαγε... δε θα το ξεχασω ποτε οταν την ειδα σωριαζεται νομιζα οτι τα χανω ολα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[pote ksana]

Ξέρω οτι ΄γράφω αυτό που δεν πρέπει να γράψω! Αλλά ναι,η πιο τρομακτική στιγμή της ζωής μου ήταν η στιγμή που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα απ'τις πανελλήνιες του 2008.
Εκείνη τη στιγμή έβλεπα όλες τις σχολές να ανεβαίνουν απο μια μονάδα παραπάνω απ'τις προβλέψεις κ για λίγο πίστεψα οτι έμεινα εκτός για δεύτερη φορά. Ο φόβος μου ήταν απόλυτα δικαιολογημένος γιατί πέρασα για μόλις 13 μόρια!
Μέχρι να το δω όμως άσπρισαν τα μαλλιά μου απ'το φόβο!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.