Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
24-12-07
18:06
Παντως οπως διαβασα το κειμενο, δεν ενιωσα δαιμονοποιηση. Ηδη στην επικεφαλιδα αναφερεται σκοπιμως "τι μπορει να συμβει".
Ισως το γενικο υφος εδωσε αυτην την εντυπωση.
Ισως το γενικο υφος εδωσε αυτην την εντυπωση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
25-12-07
00:07
Πράγματι αγαπητέ Νικήτα, το πρώτο κομμάτι του ποστ σου ήταν γραμμένο από μένα.
If you' re gonna die, die with your boots on!!
Θάνατος, είναι ναι θάνατος, όμως ποιος είναι αθάνατος;
Θα ξαναγράψω κάτι που έχω αναφέρει σε άλλο θέμα, με διαφορετική αυτή τη φορά έννοια. Κάποιος είχε ένα υπέροχο αρσενικό άλογο Mustang. Κάποιος άλλος τον ρώτησε: "Πώς κατάφερες να εξημερώσεις τούτο το περήφανο ζωντανό;" Εκείνος του αποκρίθηκε: "Δεν τον εξημέρωσα, θέλει και είναι μαζί μου". Αυτό ως ένα σχόλιο στο ζήτημα του μυαλού που πρέπει να βάλει χαλινάρια στην καρδιά, με δυσάρεστα πάντα αποτελέσματα. Δεν θα μπορούσαν τα δυο να συμβιώνουν μέσα σε μια σχέση αλληλοσεβασμού, αλληλοκατανόησης και αμοιβαίας αβρότητας; Μια συμβιωτική αντί για μια κυριαρχική σχέση; Ίσως τότε δεν κινδύνευε κανείς να χάσει το οτιδήποτε. Το μέτρο είναι κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη πολιτιστική και φιλοσοφική προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Το μέτρο, όχι το μέτριο!
Θα ήθελα να πω ότι κατ' εμέ το γκρίζο δεν αποτελεί τη σύνθεση των αντιθέτων, αλλά μάλλον το συμβιβασμό τους. Το ασπρόμαυρο, μια χαοτική δηλαδή σύνθεση, όπου άλλοτε κυριαρχεί το Λευκό και άλλοτε το Μέλαν, σε ποσοστά που καθορίζονται από την Προσαρμογή (βλέπε θέμα Τα Ταρώ πέρα από τη μαντική τους ιδιότητα), δηλαδή το σημείο όπου οι αντίρροπες δυνάμεις ισορροπούν και μηδενίζονται, αφού προηγουμένως συγκρουστούν. Με λίγα λόγια το γκρίζο δεν αποτελεί το μέτρο, αλλά το μέτριο.
Δεν ξέρω γιατί ο δρόμος της κατάργησης του εγώ πρέπει να περνά μόνο μέσα από μοναχικές πορείες. Η προσωπικότητα κατά τη γνώμη κάποιων ειδικών είναι η μεγαλύτερη φυλακή της ανθρώπινης ψυχής. Όλες οι εσωτερικές φιλοσοφικές σχολές, ανεξαρτήτως θρησκευτικής ή πολιτιστικής προέλευσης, θεωρούν την κατάργηση αυτή ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη Θέωση ή έστω για τη Θέαση. Ωστόσο το "εγώ" μπορεί εύκολα να διαλυθεί μέσα στο "εμείς", συνεπώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Αυτό άλλωστε ήταν και το αρχικό νόημα του κοινοβιακού χριστιανισμού των πρώτων χρόνων. Πράγματι, ο Έρωτας έχει πολλά κοινά με το Θάνατο, γι' αυτό και η σύνδεση των δύο είναι έντονη στη λαϊκή παράδοση (Μ' αυτά τα χέρια σου τα δυο, σκάψε τη γης βαθιά να μπω, να μη σε βλέπω και πονώ). Είναι στ' αλήθεια ένας μικρός Θάνατος, όπου δύο ατελή και αδύναμα όντα πεθαίνουν για να γεννηθεί στη θέση τους μια ερμαφρόδιτη τετελειωμένη οντότητα, τόσο ισχυρή που κατά τη φιλοσοφική παράδοση κάνει και τους Θεούς ν΄ ανησυχούν για την εξουσία τους επάνω στους ανθρώπους.
"Γυμνός από όλα κρεμιέται μόνο από τον Θεό και ζει μόνο με Αυτόν, από Αυτόν και για Αυτόν" έγραψες, μιλώντας για το μοναχό. Πόσο εύκολα θα μπορούσαν αυτά να ειπωθούν και για τους Εραστές σε σχέση με το Θεό-Έρωτα; (βλέπε σχετική κάρτα των Ταρώ). Θεωρώ ότι ο Έρωτας είναι μια από τις κύριες εκδηλώσεις του Θείου στο εκδηλωμένο σύμπαν (ενώ η Αγάπη μάλλον δεν είναι του κόσμου τούτου). Ο Πρωτομάστορας μας κατασκεύασε ικανούς να ερωτευόμαστε, χαράζοντας έτσι ένα από τα πολλά μονοπάτια που οδηγούν σε Αυτόν. Ας μην ξεχνούμε πως το όνομα Έρως είναι ένα από τα πολλά τετραγράμματα που περικλείουν το άφατο όνομα του Θεού, άφατο γιατί είναι αριθμός κι όχι πραγματικό όνομα.
Ο δρόμος της κατάργησης του εγώ μέσω του Έρωτα μπορεί, σε αντίθεση με τα όσα αναφέρει ο συνομιλητής για τον μοναχό αλλά και το πρεζόνι, να έχει ως αποτέλεσμα το να είναι κατά κόσμον και οι δυο απόλυτα επιτυχημένοι, αφού ο Έρωτας μας κάνει παραγωγικούς και γόνιμους, επηρεάζοντας θετικά όχι μόνο εμάς αλλά και τους γύρω μας. Άλλωστε, ποιος είπε πως για να δοθείς ανεπιφύλακτα στον Έρωτα δεν χρειάζεσαι τη χάρη του Αγίου Πνεύματος;
"Ο Έρωτας θ' ανθίσει στον Παράδεισο, ακόμη κι αν οι Εραστές καούν στην Κόλαση"...
Αρχική Δημοσίευση από Νικήτας:
If you' re gonna die, die with your boots on!!
Θάνατος, είναι ναι θάνατος, όμως ποιος είναι αθάνατος;
Θα ξαναγράψω κάτι που έχω αναφέρει σε άλλο θέμα, με διαφορετική αυτή τη φορά έννοια. Κάποιος είχε ένα υπέροχο αρσενικό άλογο Mustang. Κάποιος άλλος τον ρώτησε: "Πώς κατάφερες να εξημερώσεις τούτο το περήφανο ζωντανό;" Εκείνος του αποκρίθηκε: "Δεν τον εξημέρωσα, θέλει και είναι μαζί μου". Αυτό ως ένα σχόλιο στο ζήτημα του μυαλού που πρέπει να βάλει χαλινάρια στην καρδιά, με δυσάρεστα πάντα αποτελέσματα. Δεν θα μπορούσαν τα δυο να συμβιώνουν μέσα σε μια σχέση αλληλοσεβασμού, αλληλοκατανόησης και αμοιβαίας αβρότητας; Μια συμβιωτική αντί για μια κυριαρχική σχέση; Ίσως τότε δεν κινδύνευε κανείς να χάσει το οτιδήποτε. Το μέτρο είναι κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη πολιτιστική και φιλοσοφική προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Το μέτρο, όχι το μέτριο!
Θα ήθελα να πω ότι κατ' εμέ το γκρίζο δεν αποτελεί τη σύνθεση των αντιθέτων, αλλά μάλλον το συμβιβασμό τους. Το ασπρόμαυρο, μια χαοτική δηλαδή σύνθεση, όπου άλλοτε κυριαρχεί το Λευκό και άλλοτε το Μέλαν, σε ποσοστά που καθορίζονται από την Προσαρμογή (βλέπε θέμα Τα Ταρώ πέρα από τη μαντική τους ιδιότητα), δηλαδή το σημείο όπου οι αντίρροπες δυνάμεις ισορροπούν και μηδενίζονται, αφού προηγουμένως συγκρουστούν. Με λίγα λόγια το γκρίζο δεν αποτελεί το μέτρο, αλλά το μέτριο.
Αρχική Δημοσίευση από Νικήτας:
Δεν ξέρω γιατί ο δρόμος της κατάργησης του εγώ πρέπει να περνά μόνο μέσα από μοναχικές πορείες. Η προσωπικότητα κατά τη γνώμη κάποιων ειδικών είναι η μεγαλύτερη φυλακή της ανθρώπινης ψυχής. Όλες οι εσωτερικές φιλοσοφικές σχολές, ανεξαρτήτως θρησκευτικής ή πολιτιστικής προέλευσης, θεωρούν την κατάργηση αυτή ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη Θέωση ή έστω για τη Θέαση. Ωστόσο το "εγώ" μπορεί εύκολα να διαλυθεί μέσα στο "εμείς", συνεπώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Αυτό άλλωστε ήταν και το αρχικό νόημα του κοινοβιακού χριστιανισμού των πρώτων χρόνων. Πράγματι, ο Έρωτας έχει πολλά κοινά με το Θάνατο, γι' αυτό και η σύνδεση των δύο είναι έντονη στη λαϊκή παράδοση (Μ' αυτά τα χέρια σου τα δυο, σκάψε τη γης βαθιά να μπω, να μη σε βλέπω και πονώ). Είναι στ' αλήθεια ένας μικρός Θάνατος, όπου δύο ατελή και αδύναμα όντα πεθαίνουν για να γεννηθεί στη θέση τους μια ερμαφρόδιτη τετελειωμένη οντότητα, τόσο ισχυρή που κατά τη φιλοσοφική παράδοση κάνει και τους Θεούς ν΄ ανησυχούν για την εξουσία τους επάνω στους ανθρώπους.
"Γυμνός από όλα κρεμιέται μόνο από τον Θεό και ζει μόνο με Αυτόν, από Αυτόν και για Αυτόν" έγραψες, μιλώντας για το μοναχό. Πόσο εύκολα θα μπορούσαν αυτά να ειπωθούν και για τους Εραστές σε σχέση με το Θεό-Έρωτα; (βλέπε σχετική κάρτα των Ταρώ). Θεωρώ ότι ο Έρωτας είναι μια από τις κύριες εκδηλώσεις του Θείου στο εκδηλωμένο σύμπαν (ενώ η Αγάπη μάλλον δεν είναι του κόσμου τούτου). Ο Πρωτομάστορας μας κατασκεύασε ικανούς να ερωτευόμαστε, χαράζοντας έτσι ένα από τα πολλά μονοπάτια που οδηγούν σε Αυτόν. Ας μην ξεχνούμε πως το όνομα Έρως είναι ένα από τα πολλά τετραγράμματα που περικλείουν το άφατο όνομα του Θεού, άφατο γιατί είναι αριθμός κι όχι πραγματικό όνομα.
Ο δρόμος της κατάργησης του εγώ μέσω του Έρωτα μπορεί, σε αντίθεση με τα όσα αναφέρει ο συνομιλητής για τον μοναχό αλλά και το πρεζόνι, να έχει ως αποτέλεσμα το να είναι κατά κόσμον και οι δυο απόλυτα επιτυχημένοι, αφού ο Έρωτας μας κάνει παραγωγικούς και γόνιμους, επηρεάζοντας θετικά όχι μόνο εμάς αλλά και τους γύρω μας. Άλλωστε, ποιος είπε πως για να δοθείς ανεπιφύλακτα στον Έρωτα δεν χρειάζεσαι τη χάρη του Αγίου Πνεύματος;
"Ο Έρωτας θ' ανθίσει στον Παράδεισο, ακόμη κι αν οι Εραστές καούν στην Κόλαση"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
menace82
Νεοφερμένος
Ο Αντώνιος Δημόπουλος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 42 ετών και επαγγέλεται Τεχνικός. Έχει γράψει 41 μηνύματα.
25-12-07
04:56
Ατυχέστατη παρομοίωση
Το πρεζάκι που ανέφερες είναι εξαρτημένο από μία νεκρή ουσία, δεν εγκαταλείπει οικειοθελώς τον κόσμο, αλλά αναγκάζεται. Πολλές φορές, ένα πρεζάκι μπορεί να μισεί τους συνανθρώπους του, γιατί δεν μπορεί να παραδεχτεί τα λάθη του.
Ο μοναχός, εγκαταλείπει οικειοθελώς τον κόσμο για να ανταποδώσει τον έρωτα Του Θεού. Όπως είπες «Γυμνός από όλα κρεμιέται μόνο από τον Θεό και ζει μόνο με Αυτόν, από Αυτόν και για Αυτόν». Αυτή είναι μια υπέροχη ερωτική σχέση μεταξύ δύο νοημόνων όντων που οδηγεί στον έρωτα του μοναχού με την ανθρωπότητα! Έτσι δεν προσπαθούμε να βιώσουμε και τον μεταξύ μας έρωτα οι άνθρωποι; Μακάρι να ζούσαμε όλοι οι άνθρωποι μεταξύ μας τον έρωτα που ζει ο μοναχός με Τον Θεό... Ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Nikitas
Νεοφερμένος
Ο Nikitas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 63 ετών και επαγγέλεται Ψυχολόγος. Έχει γράψει 12 μηνύματα.
25-12-07
21:51
Όπως ανέφερα ήδη, οι απόψεις μου δεν διαμορφώνονται τόσο μέσα από θεωρητική αναζήτηση, διαβάσματα και υποκειμενικές εμπειρίες όσο μέσα από τη συνεχή τριβή μου με τον ανθρώπινο πόνο. Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τον θεωρητικό διάλογο που αναπτύσεται με ανταλλαγή εκλογικευμένων επιχειρημάτων. Όλα μπορούν να ειπωθούν, όλα μπορούν να υποστηριχθούν, όλα μπορούν να αμφισβητηθούν. Κάθε κατάφαση συνοδεύεται (εν δυνάμει) από μία άρνηση και κάθε άρνηση συνοδεύεται (εν δυνάμει) από μία κατάφαση. Καμιά λεκτική διατύπωση δεν μπορεί να εκφράσει την αλήθεια. Η ουσιαστική επικοινωνία δεν περνάει μέσα από το καaνάλι του λόγου. Τα δεδομένα που αφορούν στην εσωτερική διάσταση δεν κοινωνούνται με το λόγο.
Πολλοί ψυχολόγοι μιλούν ελάχιστα ή καθόλου. Αυτό που διαδραματίζεται σε μια «θεραπευτική» συνεδρία είναι απόλυτα προσωπικό. Δεν έχει άμεση σχέση με τίποτε από όσα μπορούν να γραφούν ή να ειπωθούν σε κάποιον τρίτο.
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και σε κάθε στιγμή της ζωής του σκέπτεται και αισθάνεται με διαφορετικό τρόπο. Δεν υπάρχει τίποτε που να ισχύει πάντοτε για όλους. Αυτό που τώρα είναι σημαντικό αργότερα δεν είναι. Αυτό που για μένα είναι εποικοδομητικό για κάποιον άλλο είναι καταστροφικό. Αυτό που σήμερα με αγγίζει αύριο εναι πιθανόν να με αφήνει εντελώς αδιάφορο.
Δεν με ενδιαφέρει προσωπικά κανένα θεωρητικό ζήτημα. Δεν υποστηρίζω καμιά θεωρία ή επιστήμη ή φιλοσοφία. Ούτε και ταυτίζομαι απόλυτα με τον ρόλο του ψυχολόγου. Το επάγγελμα του ψυχολόγου είναι ένας τρόπος για να βοηθώ τον κόσμο ενώ παράλληλα κερδίζω χρήματα. Δεν θα μπορούσα να είμαι έμπραχτα τόσο κοντά στον ανθρώπινο πόνο αν αναγκαζόμουν να ασκώ κάποιο άλλο επάγγελμα.
Με πληγώνει η αποτυχία. Βιώνω την οδύνη. Συμμετέχω στην οδύνη των άλλων. Θέλω να άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Θέλω και εγώ να είμαι ευτυχισμένος και χαρούμενος.
Όσα λάθη μπορούσα να κάνω ... τα έκανα. Άπειρες φορές βύθισα τη ζωή μου και τη ζωή των γύρω μου στην οδύνη. Δεν με ενδιαφέρει να σκεφτώ βαθιά αλλά να ζήσω αληθινά.
Από μικρό παιδί θαύμαζα τα κορίτσια και μου ξυπνούσαν ερωτισμό. Ερωτευόμουν πανεύκολα. Στα νειάτα μου συνέβαινε να γράψω ερωτικά ποιήματα για κοπέλλες που συναντούσα ακόμη και για λίγα λεπτά. Η μορφή, το χαμόγελο, η κίνηση, η συστολή ... με ενθουσίαζαν. Θυμάμαι σε μια διήμερη άδεια ως φαντάρος στην Πάρο να ακολουθώ για ώρα πολύ στα σοκάκια μια κοπέλλα. Στο τέλος μας χώριζε ένα ποταμάκι και κοιτιόμασταν σιωπηλά για ώρα πολύ. Έφυγα για να διασώσω την εμπειρία από την φθορά της πραγματικότητας. Έρωτας στη Σαντορίνη, στη Βενετία, στη Νάξο. Έρωτας στα τραίνα για τη Λαμία, στα πούλμαν για την Padova, στoν Ηλεκτρικό για την Ομόνοια, στο πράσινο λεωφορείο Πειραιά-Πέραμα. Έρωτας στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο, στις πολιτικές συγκεντρώσεις, στα νοσοκομεία, στα γραφεία, στην Εκκλησία, στους δρόμους.
Όνειρα, ζωή, ενθουσιασμός, χαρά, κοινωνία, θυσία, εορτή. Απογοήτευση, ματαίωση, πίκρα, φρίκη θάνατος.
Όλες τις μέρες της ζωής μου πάλαιψα με τον έρωτα. Με νίκησε πολλές φορές (1 φορά μόνο τον νίκησα και εγώ με τη Χάρη του Θεού), με προσδιόρισε, με συνέτριψε. Μία φορά παράτησα τον Ζωντανό Θεό για μια γυναίκα. Όχι δύο φορές παράτησα το Θεό για τον ανθρώπινο έρωτα.
Στα 25 μου προσπαθούσα να γίνω Χριστιανός. Ανέβαινα στο Αγιο Όρος 3-4 φορές το χρόνο. Όταν επέστρεφα στον κόσμο .... από την Ουρανούπολη κιόλας ... τα έχανα όλα με την πρώτη μορφή, την πρώτη όμορφη μορφή, τη γυναικεία. Για τον έρωτα έφτασα στα όρια της κατάθλιψης, της τρέλλας, του φόνου, της αυτοκτονίας.
Στο γραφείο μου ως ψυχολόγος χιλιάδες ώρες προσπάθησα να επουλώσω τις πληγές του έρωτα σε ανθρώπους συντεριμμένους. Παρακολούθησα πολλές φορές ερωτικές σχέσεις σε όλα τους τα στάδια. Συνομίλησα με ερωτευμένους, με παντρεμένους, με χωρισμένους. Εξέτασα αναλυτικά τις σχέσεις συγγενών και φίλων που δεν επισκέφτηκαν ποτέ κάποιον ειδικό. Παρακολούθησα σπίτια να διαλύονται. Παιδιά να συνθλιβονται από συγκρούσεις πρώην ερωτευμένων. Ξυλοδαρμούς, αλκοολισμούς, καταθλίψεις, χρεωκοπίες, αυτοκινητιστικά ατυχήματα κλπ.
Με όσα γράφω δεν θέλω ούτε και πρόκειται να αμφισβητήσω την σημαντικότητα και την ομορφιά της ερωτικής εμπειρίας. Έγραψα και προηγουμένως ότι είναι ότι πιο σημαντικό μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Όμως καλό είναι να γνωρίζει κανείς ότι η ερωτική επένδυση είναι δυνατόν να σε μπλέξει πολύ άσχημα ιδιαίτερα αν ο (η) σύντροφός σου είναι δύσκολο άτομο.
Είναι καλό να γνωρίζει κανείς ότι άλλο πράγμα είναι η σχέση και άλλο η συμβίωση. Άλλο η συμβίωση και άλλο η εμπλοκή συγγενικών προσώπων μέσα στη σχέση όπως γίνεται στο γάμο. Άλλο να βγαίνω ραντεβού και άλλο να κοιμάμαι κάθε μέρα μαζί με τον –ην σύντροφό μου. Άλλο να μου αρέσει να παίζω με τα παιδιά και άλλο να αναλάβω την ολική ευθύνη να αναθρέψω τα δικά μου παιδιά. Είναι σημαντικό να ξέρω ότι για να ζήσω με έναν άνθρωπο πιο σπουδαίο από το να είμαι ερωτευμένος με τον-ην σύντροφό μου είναι να μπορώ να αντέχω τις αντιξοότητες της καθημερινότητας και να διαχειρίζομαι ψύχραιμα τις δύσκολες συμπεριφορές των άλλων.
Αγαπητοί μου φίλοι ο γάμος για τους ευαίσθητους, ευάλωτους και χαμηλών αντοχών ανθρώπους συνήθως δεν είναι απλά μια δύσκολη υπόθεση ... είναι σκέτη πίκρα. Ο κακός γάμος γίνεται ένας μηχανισμός που σκορπίζει θάνατο στους συζύγους, τα παιδιά και το περιβάλλον. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ο έρωτας (η υπέροχη αυτή εμπειρία) αλλά το που θα μπορούσε να καταλήξει μερικές φορές ο έρωτας. Ο αληθινά κακός γάμος είναι καλύτερος μόνο από την κόλαση.
Συγχωρέστε με!
ΥΓ
Με αυτά που γράφει ο φίλος Αντώνιος Δημόπουλος συμφωνώ απόλυτα.
Πολλοί ψυχολόγοι μιλούν ελάχιστα ή καθόλου. Αυτό που διαδραματίζεται σε μια «θεραπευτική» συνεδρία είναι απόλυτα προσωπικό. Δεν έχει άμεση σχέση με τίποτε από όσα μπορούν να γραφούν ή να ειπωθούν σε κάποιον τρίτο.
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και σε κάθε στιγμή της ζωής του σκέπτεται και αισθάνεται με διαφορετικό τρόπο. Δεν υπάρχει τίποτε που να ισχύει πάντοτε για όλους. Αυτό που τώρα είναι σημαντικό αργότερα δεν είναι. Αυτό που για μένα είναι εποικοδομητικό για κάποιον άλλο είναι καταστροφικό. Αυτό που σήμερα με αγγίζει αύριο εναι πιθανόν να με αφήνει εντελώς αδιάφορο.
Δεν με ενδιαφέρει προσωπικά κανένα θεωρητικό ζήτημα. Δεν υποστηρίζω καμιά θεωρία ή επιστήμη ή φιλοσοφία. Ούτε και ταυτίζομαι απόλυτα με τον ρόλο του ψυχολόγου. Το επάγγελμα του ψυχολόγου είναι ένας τρόπος για να βοηθώ τον κόσμο ενώ παράλληλα κερδίζω χρήματα. Δεν θα μπορούσα να είμαι έμπραχτα τόσο κοντά στον ανθρώπινο πόνο αν αναγκαζόμουν να ασκώ κάποιο άλλο επάγγελμα.
Με πληγώνει η αποτυχία. Βιώνω την οδύνη. Συμμετέχω στην οδύνη των άλλων. Θέλω να άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Θέλω και εγώ να είμαι ευτυχισμένος και χαρούμενος.
Όσα λάθη μπορούσα να κάνω ... τα έκανα. Άπειρες φορές βύθισα τη ζωή μου και τη ζωή των γύρω μου στην οδύνη. Δεν με ενδιαφέρει να σκεφτώ βαθιά αλλά να ζήσω αληθινά.
Από μικρό παιδί θαύμαζα τα κορίτσια και μου ξυπνούσαν ερωτισμό. Ερωτευόμουν πανεύκολα. Στα νειάτα μου συνέβαινε να γράψω ερωτικά ποιήματα για κοπέλλες που συναντούσα ακόμη και για λίγα λεπτά. Η μορφή, το χαμόγελο, η κίνηση, η συστολή ... με ενθουσίαζαν. Θυμάμαι σε μια διήμερη άδεια ως φαντάρος στην Πάρο να ακολουθώ για ώρα πολύ στα σοκάκια μια κοπέλλα. Στο τέλος μας χώριζε ένα ποταμάκι και κοιτιόμασταν σιωπηλά για ώρα πολύ. Έφυγα για να διασώσω την εμπειρία από την φθορά της πραγματικότητας. Έρωτας στη Σαντορίνη, στη Βενετία, στη Νάξο. Έρωτας στα τραίνα για τη Λαμία, στα πούλμαν για την Padova, στoν Ηλεκτρικό για την Ομόνοια, στο πράσινο λεωφορείο Πειραιά-Πέραμα. Έρωτας στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο, στις πολιτικές συγκεντρώσεις, στα νοσοκομεία, στα γραφεία, στην Εκκλησία, στους δρόμους.
Όνειρα, ζωή, ενθουσιασμός, χαρά, κοινωνία, θυσία, εορτή. Απογοήτευση, ματαίωση, πίκρα, φρίκη θάνατος.
Όλες τις μέρες της ζωής μου πάλαιψα με τον έρωτα. Με νίκησε πολλές φορές (1 φορά μόνο τον νίκησα και εγώ με τη Χάρη του Θεού), με προσδιόρισε, με συνέτριψε. Μία φορά παράτησα τον Ζωντανό Θεό για μια γυναίκα. Όχι δύο φορές παράτησα το Θεό για τον ανθρώπινο έρωτα.
Στα 25 μου προσπαθούσα να γίνω Χριστιανός. Ανέβαινα στο Αγιο Όρος 3-4 φορές το χρόνο. Όταν επέστρεφα στον κόσμο .... από την Ουρανούπολη κιόλας ... τα έχανα όλα με την πρώτη μορφή, την πρώτη όμορφη μορφή, τη γυναικεία. Για τον έρωτα έφτασα στα όρια της κατάθλιψης, της τρέλλας, του φόνου, της αυτοκτονίας.
Στο γραφείο μου ως ψυχολόγος χιλιάδες ώρες προσπάθησα να επουλώσω τις πληγές του έρωτα σε ανθρώπους συντεριμμένους. Παρακολούθησα πολλές φορές ερωτικές σχέσεις σε όλα τους τα στάδια. Συνομίλησα με ερωτευμένους, με παντρεμένους, με χωρισμένους. Εξέτασα αναλυτικά τις σχέσεις συγγενών και φίλων που δεν επισκέφτηκαν ποτέ κάποιον ειδικό. Παρακολούθησα σπίτια να διαλύονται. Παιδιά να συνθλιβονται από συγκρούσεις πρώην ερωτευμένων. Ξυλοδαρμούς, αλκοολισμούς, καταθλίψεις, χρεωκοπίες, αυτοκινητιστικά ατυχήματα κλπ.
Με όσα γράφω δεν θέλω ούτε και πρόκειται να αμφισβητήσω την σημαντικότητα και την ομορφιά της ερωτικής εμπειρίας. Έγραψα και προηγουμένως ότι είναι ότι πιο σημαντικό μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Όμως καλό είναι να γνωρίζει κανείς ότι η ερωτική επένδυση είναι δυνατόν να σε μπλέξει πολύ άσχημα ιδιαίτερα αν ο (η) σύντροφός σου είναι δύσκολο άτομο.
Είναι καλό να γνωρίζει κανείς ότι άλλο πράγμα είναι η σχέση και άλλο η συμβίωση. Άλλο η συμβίωση και άλλο η εμπλοκή συγγενικών προσώπων μέσα στη σχέση όπως γίνεται στο γάμο. Άλλο να βγαίνω ραντεβού και άλλο να κοιμάμαι κάθε μέρα μαζί με τον –ην σύντροφό μου. Άλλο να μου αρέσει να παίζω με τα παιδιά και άλλο να αναλάβω την ολική ευθύνη να αναθρέψω τα δικά μου παιδιά. Είναι σημαντικό να ξέρω ότι για να ζήσω με έναν άνθρωπο πιο σπουδαίο από το να είμαι ερωτευμένος με τον-ην σύντροφό μου είναι να μπορώ να αντέχω τις αντιξοότητες της καθημερινότητας και να διαχειρίζομαι ψύχραιμα τις δύσκολες συμπεριφορές των άλλων.
Αγαπητοί μου φίλοι ο γάμος για τους ευαίσθητους, ευάλωτους και χαμηλών αντοχών ανθρώπους συνήθως δεν είναι απλά μια δύσκολη υπόθεση ... είναι σκέτη πίκρα. Ο κακός γάμος γίνεται ένας μηχανισμός που σκορπίζει θάνατο στους συζύγους, τα παιδιά και το περιβάλλον. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ο έρωτας (η υπέροχη αυτή εμπειρία) αλλά το που θα μπορούσε να καταλήξει μερικές φορές ο έρωτας. Ο αληθινά κακός γάμος είναι καλύτερος μόνο από την κόλαση.
Συγχωρέστε με!
ΥΓ
Με αυτά που γράφει ο φίλος Αντώνιος Δημόπουλος συμφωνώ απόλυτα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
25-12-07
22:47
Scanar-a το ποστ σου και συμφωνω. Απλά μαλλον ειχες επικεντρωθει λιγο στην απαισιοδοξη πλευρα της υποθεσης στο αρχικο ποστ και σε παρεξηγησαν. 
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
25-12-07
23:22
Για ποιον ακριβώς λόγο οι εμπειρίες που ωθούν εμάς τους αδαείς στις απόψεις που υποστηρίζουμε είναι υποκειμενικές, ενώ οι δικές σου εμπειρίες είναι αντικειμενικές; Η συνεχής επαφή με τον ανθρώπινο πόνο μας κάνει να βλέπουμε μόνο πόνο; Μήπως η προσήλωση στα χριστιανικά δόγματα σε έχουν οδηγήσει στην ενοχική αντιμετώπιση του Έρωτα, έτσι ώστε να συγκρίνεται η πίστη στο Θεό με την αγάπη προς μια γυναίκα; Μάλλον δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα, όταν αναφερόμαστε στον Έρωτα. Θα επανέλθω με κάποιο κείμενο συναδέλφου σου για να διευκρινίσω το τι ακριβώς εννοώ. Πάντως για την ώρα έχω να πω ότι το να ερωτεύεσαι σε κάθε περίπτωση και με κάθε ευκαιρία είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έχω στο μυαλό μου. Άλλωστε εσύ από μόνος σου αναφέρεσαι σε ενθουσιασμό. Αυτός είναι ένας ανώριμος τρόπος διοχέτευσης του ενστίκτου της αναπαραγωγής και όχι Έρωτας. Φοβάμαι πως στην καταστροφή δεν σε οδηγεί Αυτός, αλλά οι ενοχές που βιώνεις κάθε φορά που πας να νιώσεις τη Θεία Χάρη του.
Σε τελική ανάλυση ποιος μίλησε για γάμο; Ο γάμος είναι η δυσκολότερη σύμβαση, δεν είναι ο Έρωτας αυτός που τον καθοδηγεί. Ο Μαρκήσιος έλεγε ότι οι πιο αξιόπιστες σχέσεις είναι οι σχέσεις συναλλαγής και ο γάμος ως κοινωνικό δρώμενο μάλλον ταιριάζει γάντι σ' αυτόν τον ορισμό. Το ότι το υπερτροφικό και φοβικό μας Εγώ δεν είναι ικανό να διατηρήσει τη σύμβαση με τίμιο τρόπο και όλα καταλήγουν στον αναπόφευκτο Καιάδα της διεκδίκησης και της αντεκδίκησης, είναι εντελώς άσχετο με το θέμα μας.
Το να μην εκτιμάς τη συζήτηση όταν ξεφεύγει από τη σφαίρα του δικού σου γνωστικού, μιλώντας μάλιστα για εκλογικεύσεις, όταν ο άλλος μιλάει για κάτι που δεν μετριέται με τη λογική, είναι τουλάχιστον υπεκφυγή. Όπως σωστά σου είπε και μια άλλη συνομιλήτρια, υπάρχει κι άλλος κόσμος εκτός από τους ασθενείς, οι υγιείς για τους οποίους μάλλον δεν έχεις και πολλά να παραθέσεις. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερα για κάτι από αυτά που μας εμπιστεύτηκες: Τι σημαίνει "με νίκησε ο Έρωτας" και τι σημαίνει "τον νίκησα εγώ"; Τι σημαίνει "παράτησα το ζωντανό Θεό για μια γυναίκα"; Ίσως αυτές οι απαραίτητες διευκρινίσεις να μας φωτίσουν περισσότερο για τις εμπειρίες που έχουν επηρεάσει την άποψή σου για τον Έρωτα.
Έχω δει ανθρώπους ευτυχισμένους από Έρωτα. Έχω δει γυναίκες και άντρες να λάμπουν και να κερδίζουν χρόνια νεότητας. Έχω δει ψυχικά νεκρούς ν' ανασταίνονται. Έχω δει και πικραμένους να λένε "μια φορά αξίζει για μια ζωή". Έχω δει ζωές να ομορφαίνουν και ν' αποκτούν νόημα, έχω δει το Θεό στα μάτια των Εραστών. Γιατί τόση προσκόλληση στην κατάπτωση και τη θλίψη; Γιατί τόση επιμονή στο θάνατο; Επίσης, πώς να με βοηθήσει ένας ψυχολόγος που δεν μπορεί, όπως ομολογεί, να βοηθήσει τον εαυτό του; Κατάθλιψη, φόνος, αυτοκτονία, φρίκη, θάνατος... και η θρησκεία κάπου εκεί να χαμογελά σαρδόνια. Ο Θεός είναι οι ενοχές μας; Τι θα έλεγε ένας ψυχολόγος, από σημειολογικής απόψεως, αν τα διάβαζε όλα αυτά;
Σε τελική ανάλυση ποιος μίλησε για γάμο; Ο γάμος είναι η δυσκολότερη σύμβαση, δεν είναι ο Έρωτας αυτός που τον καθοδηγεί. Ο Μαρκήσιος έλεγε ότι οι πιο αξιόπιστες σχέσεις είναι οι σχέσεις συναλλαγής και ο γάμος ως κοινωνικό δρώμενο μάλλον ταιριάζει γάντι σ' αυτόν τον ορισμό. Το ότι το υπερτροφικό και φοβικό μας Εγώ δεν είναι ικανό να διατηρήσει τη σύμβαση με τίμιο τρόπο και όλα καταλήγουν στον αναπόφευκτο Καιάδα της διεκδίκησης και της αντεκδίκησης, είναι εντελώς άσχετο με το θέμα μας.
Το να μην εκτιμάς τη συζήτηση όταν ξεφεύγει από τη σφαίρα του δικού σου γνωστικού, μιλώντας μάλιστα για εκλογικεύσεις, όταν ο άλλος μιλάει για κάτι που δεν μετριέται με τη λογική, είναι τουλάχιστον υπεκφυγή. Όπως σωστά σου είπε και μια άλλη συνομιλήτρια, υπάρχει κι άλλος κόσμος εκτός από τους ασθενείς, οι υγιείς για τους οποίους μάλλον δεν έχεις και πολλά να παραθέσεις. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερα για κάτι από αυτά που μας εμπιστεύτηκες: Τι σημαίνει "με νίκησε ο Έρωτας" και τι σημαίνει "τον νίκησα εγώ"; Τι σημαίνει "παράτησα το ζωντανό Θεό για μια γυναίκα"; Ίσως αυτές οι απαραίτητες διευκρινίσεις να μας φωτίσουν περισσότερο για τις εμπειρίες που έχουν επηρεάσει την άποψή σου για τον Έρωτα.
Έχω δει ανθρώπους ευτυχισμένους από Έρωτα. Έχω δει γυναίκες και άντρες να λάμπουν και να κερδίζουν χρόνια νεότητας. Έχω δει ψυχικά νεκρούς ν' ανασταίνονται. Έχω δει και πικραμένους να λένε "μια φορά αξίζει για μια ζωή". Έχω δει ζωές να ομορφαίνουν και ν' αποκτούν νόημα, έχω δει το Θεό στα μάτια των Εραστών. Γιατί τόση προσκόλληση στην κατάπτωση και τη θλίψη; Γιατί τόση επιμονή στο θάνατο; Επίσης, πώς να με βοηθήσει ένας ψυχολόγος που δεν μπορεί, όπως ομολογεί, να βοηθήσει τον εαυτό του; Κατάθλιψη, φόνος, αυτοκτονία, φρίκη, θάνατος... και η θρησκεία κάπου εκεί να χαμογελά σαρδόνια. Ο Θεός είναι οι ενοχές μας; Τι θα έλεγε ένας ψυχολόγος, από σημειολογικής απόψεως, αν τα διάβαζε όλα αυτά;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
potmos
Νεοφερμένος
Ο Λουκᾶς αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 44 ετών και επαγγέλεται Τεχνικός. Έχει γράψει 38 μηνύματα.
26-12-07
23:26
Μα στην πραγματική εκκλησιαστική εμπειρία, έξω από ιδρυματισμούς και θρησκευτικότητες, η σχέση με τον Θεό είναι έρωτας αμφίδρομος, που για τον άνθρωπο περνάει μέσα από τον διανθρώπινο έρωτα. Η πίστη ξερή δεν έλεγε τίποτε για την κοινότητα των μαθητών.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
27-12-07
11:27
Έτσι όμως ακυρώνεις τη συζήτηση αυτή και πάλι γίνεσαι ανακόλουθος με αυτά που ανέφερες πιο πάνω περί συζήτησης επί ίσοις όροις. Δεν ξεπήδήσαμε μέσα από κάποιο βιβλίο, ούτε είμαστε ήρωες και ηρωίδες κάποιου κόμικ. Βιώνουμε καθημερινά μέσα σε αυτή την κοινωνία και έχουμε εμπειρίες, εξ ίσου πραγματικές με οποιονδήποτε πελάτη σου ή μη. Και η δική μας τριβή με τον προσωπικό μας πόνο είναι συνεχής και καθημερινή.
Καταργείς επίσης και τη χρησιμότητα του φόρουμ εν γένη μια που ο μόνος τρόπος επικοινωνίας εδώ είναι ο διάλογος..
Για τη ζωή λες:
Και πριν απ' αυτό λες για το διάλογο:
Ακριβώς όπως και στην πραγματική ζωή δηλαδή!
Θα 'λεγα πως το βασικό εργαλείο ενός ψυχολόγου είναι ο διάλογος, όπως ένας χτίστης χρειάζεται το μυστρί ή ένας φωτογράφος, τη φωτογραφική μηχανή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
28-12-07
23:58
Συνεπώς ο έρωτας προς μια γυναίκα δεν έρχεται σε καμία αντίθεση με την αγάπη προς το Θεό, αφού, σύμφωνα με τη διατύπωση του συνομιλητή, πρόκειται στην πραγματικότητα για συγκοινωνούντα δοχεία. Με αυτό το σκεπτικό, η αφοριστική διάκριση των δύο αυτών μορφών αγάπης, με τρόπο που να τα τις κάνει να συγκρούονται, μάλλον οφείλεται σε ιδρυματισμούς και θρησκευτικότητες. Έτσι, είναι άκυρη η απαξίωση του Νικήτα για τις δικές μας εμπειρίες και τις διατυπωθείσες απόψεις μας. Ίσως θα έπρεπε να επανεξετάσει τον τρόπο με τον οποίο αξιολογεί τις δικές του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Nikitas
Νεοφερμένος
Ο Nikitas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 63 ετών και επαγγέλεται Ψυχολόγος. Έχει γράψει 12 μηνύματα.
29-12-07
22:07
Τις περισσότερες φορές όταν νομίζουμε ότι απορρίπτουμε το Θεό ή την Εκκλησία αυτό που απορρίπτουμε στην πραγματικότητα είναι οι ψευδείς-θεσμικές εκφράσεις και εκδοχές της θρησκευτικής ζωής. Απορρίπτουμε τα ψεύδη και την υποκρισία. Διότι δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να γνωρίσει τον αληθινό Θεό και να Τον απορρίψει. Η επίσκεψη της Θείας Χάριτος μας ανεβάζει σε μια υπαρξιακή διάσταση ανάπαυσης και αληθινότητας όπου καταλύονται οι αμφισβητήσεις και οι αντιρρήσεις. Όπως ο ερωτευμένος δεν αμφισβητεί και δεν προβληματίζεται κατά την διάρκεια της ερωτικής επαφής για την αληθινότητα του αγαπώμενου προσώπου έτσι και ο άνθρωπος του Θεού κατά την διάρκεια της προσευχής δεν αμφισβητεί και δεν προβληματίζεται για την αληθινότητα του Θεού. Η παρουσία του Θεού ανεβάζει τον άνθρωπο πάνω από το διανοητικό επίπεδο σε μια άλλη υπαρξιακή διάσταση πληρότητας, ανάπαυσης και Αλήθειας. Μέσα από την προσευχή, την αγάπη και την ταπείνωση η παρουσία του Θεού γίνεται πιο φανερή από την αντικειμενική πραγματικότητα.
Kαλό είναι να διακρίνουμε ανάμεσα στην αυθεντική και την υποκριτική σχέση με το Θεό. Σχετικά με αυτό το ζήτημα έχω γράψει κάτι σχετικά στο κείμενο www.psyche.gr/approaches.htm
-----------------------------------------
Παραθέτω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με τον θείο έρωτα στο κείμενο
www.psyche.gr/odini.htm :
«Ο άνθρωπος που ξεπέρασε τον φόβο της οδύνης και ζει με τη Χάρη του Θεού μέσα στην Αγάπη ελευθερώνεται. Τα αρνητικά ερεθίσματα που δέχεται δεν βρίσκουν γόνιμο έδαφος πάνω του και αποξηραίνονται. Παρακολουθεί την ταραχή και την αγωνία των άλλων χωρίς να εμπλέκεται. Δεν συμπεριφέρεται αντιδραστικά πλέον αλλά δημιουργικά. Δεν υφίσταται, προτάσσει. Δεν απελπίζεται, δίνει κουράγιο. Προτιμά να δίνει παρά να παίρνει. Προτιμά να αγαπά παρά να τον αγαπούν.
Είναι ελεύθερος από τα δεσμά της ανάγκης. Τα κάγκελα του εγωκεντρισμού κάμπτονται και αναπαύεται στην διάσταση της Αγάπης. Η ουδετερότητά του μεταβάλλεται σε ενεργό συμμετοχή. Διευρύνεται και ενώνεται με τα πάντα. Συστενάζει με την οδύνη των ανθρώπων και του σύμπαντος κόσμου.
Συναγάλλεται με την δόξα των αγίων και των αγγέλων.
Η καρδιά του πτερώνεται με τον έρωτα του Θεού και καίγεται από αγάπη για όλη την κτίση. Ζει το παρόν, μέσα στο ιλαρό φως της αιωνιότητας. Η υπαρξιακή του κατάσταση ορίζεται από την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Μέσα του λειτουργείται η προσευχή, η θυσία, η γνώση και η Θεία θέληση. Είναι ο άνθρωπος της πνευματικής Αγάπης.
Οι σχέσεις του είναι εσταυρωμένες. Η εγωφιλική δομή της ψυχής του αποσυντίθεται. Η εσωτερική του διάσταση μεταμορφώνεται και μαζί της μεταμορφώνεται ο χώρος, ο χρόνος και η συναίσθηση της προσωπικής του ταυτότητας.
Η αίσθηση της ξενιτείας αυξάνει. Αποφεύγει τις ενδοκοσμικές επικοινωνίες και βυθίζεται στη σιωπή.
Η εμπειρία του είναι μυστική, άρρητη, ανεξιχνίαστη και ακατάληπτη για τις γνωστικές δυνατότητες της ανθρώπινης νόησης.
Κοινωνεί με το Θεό. Είναι σε επαφή μαζί Του. Θερμαίνεται από Αυτόν. Επικοινωνεί μαζί Του. Γίνεται φίλος Του, γιος του, δούλος Του και αγαπημένος Του.
Η ζεστασιά του Αγίου Πνεύματος τρέφει την ψυχή και το σώμα του. Περισσεύει και διαχέεται στο περιβάλλον.
Αυτή την πνευματική κεχαριτωμένη φλόγα, φανερώνει το φωτοστέφανο στις αγιογραφίες.
Αυτή η ζέση, είναι η παρηγοριά και η χαρά των Αγίων.
Αυτή η χρυσή θέρμη, διαβρέχει τους νεφρούς
την καρδιά και τα οστά των Αγίων.
Είναι τα αναμορφωμένα πλάσματα που ομοιώθηκαν με τον Δημιουργό και πυκνώνουν στα σπλάχνά τους την άκτιστη ενέργεια του Αχώρητου.
Οι ανθοί γέρνουν αγαπητικά στη βία τʼ ανέμου. Ω! τα άνθη τα λευκά. Τα κλαριά άνοιξαν τη ζωή. Άρωμα βαθύ. Ανοιξιάτικη πνοή. Μυστική ιστόριση της θείας παρουσίας.
Ο κόσμος στενάζει κάτω απʼ το βάρος της επιβίωσης. Πορευόμαστε ανέστιοι δίχως προορισμό. Η ματαιότητα πνίγει σταθερά τη ζωή. Η χαρά μας σχοινοβατεί. Οι σχέσεις μαράζωσαν στην δυσοσμία της παρακμής. Άτομα καβουρδισμένα, πρόσωπα εξουθενωμένα. Το κενό πνίγει βαριά την ανάσα μας. Ο κόσμος βουίζει, αδειανό κουφάρι ριγμένο στις πλάτες μας. Οι αισθήσεις πάγωσαν. Παρακολουθούμε τα γεγονότα κάτω απʼ το θολό τζάμι της ανίας. Τα βήματά μας κουράστηκαν. Ματιά, μάτια αγαπημένα, μητέρα! Βυζί τρυφερό, βρύση της ζωής, υπαρξιακό κέντρο του σύμπαντος.
Ουρανός λαμποκόπος, σφαίρα γαλάζια διάφανη. Δειλινό άγιο. Ιερότης πυκνή. Αγιασμός συμπαγής των όλων. Ο δρόμος της αλήθειας. Φως! Φως των ψυχών και των σωμάτων. Ευωχία αιωνιότητας. Χαρμονή ατελεύτητη. Αγάπη, αναπνοή των όντων.
Τα λόγια ασθένησαν. Επιβιώνουμε στον κύκλο του μηδενός. Τα οράματα, φτωχή τροφή της ανάγκης. Η αγωνία μου αιωρείται στο μαρτύριο της ανυπαρξίας Του. Η απουσία του θαύματος καλλιεργεί την απελπισία. Ο Θεός είναι ο μεγάλος απών της ιστορίας.
Χαρά ενδόμυχη απαστράπτουσα. Χαρά κεχαριτωμένη. Νηφαλιότης. Πηγή δροσερή της ζωής. Ευλογία μυστική. Αλλοίωση καλή των σωμάτων. Ελευθερία εσώτατη. Τρισευλογημένη φωτεινότητα. Άφθονα διαχέεται η χάρις του πανταχού παρόντος.
Το βάρος της ψυχής μου μένει απρόσιτο. Θεμελιώνεται η πίκρα μου στα βάθη της καρδιάς. Μη μιλάς για την αγάπη. Οι προσδοκίες μαράθηκαν. Η βία του μηδενός συντρίβει τις προοπτικές. Η ζωή εν τάφω.
Σφύζει η ζωή. Πληρότης. Ο αγρός πύκνωσε το άρωμά του. Τα πάντα καλά λίαν. Άπειρη η θεία ευλογία διαβρέχει τα κτίσματα. Φως, ιλαρόν αγίας δόξης πλημμυρίζει την πλάση. Ακύμαντη ωραιότης απαθούς διαφάνειας. «Ο εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιν, αναμέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα … Ανοίξαντός σου τη χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος».(2) Χαρά, υπέρτατη απόλαυση, ηδονή απερίγραπτη. Συγκλονισμός βαθύς, επουρανίων δακρύων. Εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων. Ο ουρανός ενώνεται τη γη. Απόκρυφο χαμόγελο των όντων. Ευωδία ογδόης ημέρας. Κατάπαυση του χρόνου. Στα μύχια της Δημιουργίας, πάλλεται το μυστικό τραγούδι της δοξολογίας. Δόξα θεοποιός, δόξα υπαρκτή, δόξα μεθεκτή, δόξα δωρούμενη, δόξα, φως, χαρά, ευλογία, ζωή, αλήθεια, ανάσταση.
Η ύπαρξη λειτουργείται στην άρρητη χαρά του αγίου πένθους. Η αλήθεια, οικοδομείται, μέσα μας, σταυρικά. Η νηστεία, οι μετάνοιες, η κόπωση, η εξασθένιση, αλαφρώνουν τις ψυχές και τα σώματα. Ολόκληρος ο άνθρωπος γίνεται ζωντανός ναός του Θεού.
Κύριε της αγάπης, παντοδύναμε, ακρότατε έρωτα, πατέρα, αξιάγαστε, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. Πλημμύρισε τις καρδιές με τη ζωοποιό ενέργεια της θείας σου Χάριτος. Να αποκατασταθεί στο πρόσωπό μας η λαμπρότητα της δημιουργίας. Η λαμπρότητα του σύμπαντος κόσμου".
1: Ωδή ογδόη, 2:Ψαλμός ΡΓʼ
---------------------
Και στο κείμενο www.psyche.gr/aixmalpathon.htm
"Η δυνατότητα του έρωτα καταξιώνεται, βρίσκει το αληθινό της νόημα και λυτρώνει τον άνθρωπο όταν αναφέρεται στον Θεό. Η ουσιαστική, βαθιά, σχέση με το θεό καλλιεργείται ως μυστήριο ερωτικό. Αγαπούμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, την ψυχή και τη διάνοια. Γινόμαστε ολοκληρωτικά δικοί Του. Μέσα από μία τέτοια εμπειρία αγάπης, αφιερώνουμε ολόκληρο το είναι μας στον Θεό. Τα φτιάχνουμε μαζί Του και δεν τα χαλάμε ποτέ εις τους αιώνες των αιώνων. Ο δεσμός μας μαζί Του υπερβαίνει το χρόνο και το θάνατο.
Ο Θεός είναι ο εραστής της αιωνιότητας. Είναι η αληθινή ζωή που νικά το θάνατο. Προσφέρεται ολόκληρος σʼ εμάς. Σταυρώνεται και σφαγιάζεται χάριν της αγάπης.
Εάν έχουμε καλή προαίρεση για να Τον γνωρίσουμε Αυτός θα φροντίσει να μας φέρει κοντά του. Η άπειρη αγάπη Του θα γίνει θερμή, μητρική αγκαλιά που θα μας προστατέψει και θα μας οδηγήσει αβίαστα κοντά του. Το να ποθούμε να γνωρίσουμε το Θεό είναι αρκετό για να αρχίσει να αλλάζει η ζωή μας. Είναι αρκετό για να γίνουμε κατάλληλοι δέκτες της αγαπητικής Του χάρης.
Kαλό είναι να διακρίνουμε ανάμεσα στην αυθεντική και την υποκριτική σχέση με το Θεό. Σχετικά με αυτό το ζήτημα έχω γράψει κάτι σχετικά στο κείμενο www.psyche.gr/approaches.htm
-----------------------------------------
Παραθέτω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με τον θείο έρωτα στο κείμενο
www.psyche.gr/odini.htm :
«Ο άνθρωπος που ξεπέρασε τον φόβο της οδύνης και ζει με τη Χάρη του Θεού μέσα στην Αγάπη ελευθερώνεται. Τα αρνητικά ερεθίσματα που δέχεται δεν βρίσκουν γόνιμο έδαφος πάνω του και αποξηραίνονται. Παρακολουθεί την ταραχή και την αγωνία των άλλων χωρίς να εμπλέκεται. Δεν συμπεριφέρεται αντιδραστικά πλέον αλλά δημιουργικά. Δεν υφίσταται, προτάσσει. Δεν απελπίζεται, δίνει κουράγιο. Προτιμά να δίνει παρά να παίρνει. Προτιμά να αγαπά παρά να τον αγαπούν.
Είναι ελεύθερος από τα δεσμά της ανάγκης. Τα κάγκελα του εγωκεντρισμού κάμπτονται και αναπαύεται στην διάσταση της Αγάπης. Η ουδετερότητά του μεταβάλλεται σε ενεργό συμμετοχή. Διευρύνεται και ενώνεται με τα πάντα. Συστενάζει με την οδύνη των ανθρώπων και του σύμπαντος κόσμου.
Συναγάλλεται με την δόξα των αγίων και των αγγέλων.
Η καρδιά του πτερώνεται με τον έρωτα του Θεού και καίγεται από αγάπη για όλη την κτίση. Ζει το παρόν, μέσα στο ιλαρό φως της αιωνιότητας. Η υπαρξιακή του κατάσταση ορίζεται από την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Μέσα του λειτουργείται η προσευχή, η θυσία, η γνώση και η Θεία θέληση. Είναι ο άνθρωπος της πνευματικής Αγάπης.
Οι σχέσεις του είναι εσταυρωμένες. Η εγωφιλική δομή της ψυχής του αποσυντίθεται. Η εσωτερική του διάσταση μεταμορφώνεται και μαζί της μεταμορφώνεται ο χώρος, ο χρόνος και η συναίσθηση της προσωπικής του ταυτότητας.
Η αίσθηση της ξενιτείας αυξάνει. Αποφεύγει τις ενδοκοσμικές επικοινωνίες και βυθίζεται στη σιωπή.
Η εμπειρία του είναι μυστική, άρρητη, ανεξιχνίαστη και ακατάληπτη για τις γνωστικές δυνατότητες της ανθρώπινης νόησης.
Κοινωνεί με το Θεό. Είναι σε επαφή μαζί Του. Θερμαίνεται από Αυτόν. Επικοινωνεί μαζί Του. Γίνεται φίλος Του, γιος του, δούλος Του και αγαπημένος Του.
Η ζεστασιά του Αγίου Πνεύματος τρέφει την ψυχή και το σώμα του. Περισσεύει και διαχέεται στο περιβάλλον.
Αυτή την πνευματική κεχαριτωμένη φλόγα, φανερώνει το φωτοστέφανο στις αγιογραφίες.
Αυτή η ζέση, είναι η παρηγοριά και η χαρά των Αγίων.
Αυτή η χρυσή θέρμη, διαβρέχει τους νεφρούς
την καρδιά και τα οστά των Αγίων.
Είναι τα αναμορφωμένα πλάσματα που ομοιώθηκαν με τον Δημιουργό και πυκνώνουν στα σπλάχνά τους την άκτιστη ενέργεια του Αχώρητου.
Οι ανθοί γέρνουν αγαπητικά στη βία τʼ ανέμου. Ω! τα άνθη τα λευκά. Τα κλαριά άνοιξαν τη ζωή. Άρωμα βαθύ. Ανοιξιάτικη πνοή. Μυστική ιστόριση της θείας παρουσίας.
Ο κόσμος στενάζει κάτω απʼ το βάρος της επιβίωσης. Πορευόμαστε ανέστιοι δίχως προορισμό. Η ματαιότητα πνίγει σταθερά τη ζωή. Η χαρά μας σχοινοβατεί. Οι σχέσεις μαράζωσαν στην δυσοσμία της παρακμής. Άτομα καβουρδισμένα, πρόσωπα εξουθενωμένα. Το κενό πνίγει βαριά την ανάσα μας. Ο κόσμος βουίζει, αδειανό κουφάρι ριγμένο στις πλάτες μας. Οι αισθήσεις πάγωσαν. Παρακολουθούμε τα γεγονότα κάτω απʼ το θολό τζάμι της ανίας. Τα βήματά μας κουράστηκαν. Ματιά, μάτια αγαπημένα, μητέρα! Βυζί τρυφερό, βρύση της ζωής, υπαρξιακό κέντρο του σύμπαντος.
Ουρανός λαμποκόπος, σφαίρα γαλάζια διάφανη. Δειλινό άγιο. Ιερότης πυκνή. Αγιασμός συμπαγής των όλων. Ο δρόμος της αλήθειας. Φως! Φως των ψυχών και των σωμάτων. Ευωχία αιωνιότητας. Χαρμονή ατελεύτητη. Αγάπη, αναπνοή των όντων.
Τα λόγια ασθένησαν. Επιβιώνουμε στον κύκλο του μηδενός. Τα οράματα, φτωχή τροφή της ανάγκης. Η αγωνία μου αιωρείται στο μαρτύριο της ανυπαρξίας Του. Η απουσία του θαύματος καλλιεργεί την απελπισία. Ο Θεός είναι ο μεγάλος απών της ιστορίας.
Χαρά ενδόμυχη απαστράπτουσα. Χαρά κεχαριτωμένη. Νηφαλιότης. Πηγή δροσερή της ζωής. Ευλογία μυστική. Αλλοίωση καλή των σωμάτων. Ελευθερία εσώτατη. Τρισευλογημένη φωτεινότητα. Άφθονα διαχέεται η χάρις του πανταχού παρόντος.
Το βάρος της ψυχής μου μένει απρόσιτο. Θεμελιώνεται η πίκρα μου στα βάθη της καρδιάς. Μη μιλάς για την αγάπη. Οι προσδοκίες μαράθηκαν. Η βία του μηδενός συντρίβει τις προοπτικές. Η ζωή εν τάφω.
Σφύζει η ζωή. Πληρότης. Ο αγρός πύκνωσε το άρωμά του. Τα πάντα καλά λίαν. Άπειρη η θεία ευλογία διαβρέχει τα κτίσματα. Φως, ιλαρόν αγίας δόξης πλημμυρίζει την πλάση. Ακύμαντη ωραιότης απαθούς διαφάνειας. «Ο εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιν, αναμέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα … Ανοίξαντός σου τη χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος».(2) Χαρά, υπέρτατη απόλαυση, ηδονή απερίγραπτη. Συγκλονισμός βαθύς, επουρανίων δακρύων. Εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων. Ο ουρανός ενώνεται τη γη. Απόκρυφο χαμόγελο των όντων. Ευωδία ογδόης ημέρας. Κατάπαυση του χρόνου. Στα μύχια της Δημιουργίας, πάλλεται το μυστικό τραγούδι της δοξολογίας. Δόξα θεοποιός, δόξα υπαρκτή, δόξα μεθεκτή, δόξα δωρούμενη, δόξα, φως, χαρά, ευλογία, ζωή, αλήθεια, ανάσταση.
Η ύπαρξη λειτουργείται στην άρρητη χαρά του αγίου πένθους. Η αλήθεια, οικοδομείται, μέσα μας, σταυρικά. Η νηστεία, οι μετάνοιες, η κόπωση, η εξασθένιση, αλαφρώνουν τις ψυχές και τα σώματα. Ολόκληρος ο άνθρωπος γίνεται ζωντανός ναός του Θεού.
Κύριε της αγάπης, παντοδύναμε, ακρότατε έρωτα, πατέρα, αξιάγαστε, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. Πλημμύρισε τις καρδιές με τη ζωοποιό ενέργεια της θείας σου Χάριτος. Να αποκατασταθεί στο πρόσωπό μας η λαμπρότητα της δημιουργίας. Η λαμπρότητα του σύμπαντος κόσμου".
1: Ωδή ογδόη, 2:Ψαλμός ΡΓʼ
---------------------
Και στο κείμενο www.psyche.gr/aixmalpathon.htm
"Η δυνατότητα του έρωτα καταξιώνεται, βρίσκει το αληθινό της νόημα και λυτρώνει τον άνθρωπο όταν αναφέρεται στον Θεό. Η ουσιαστική, βαθιά, σχέση με το θεό καλλιεργείται ως μυστήριο ερωτικό. Αγαπούμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, την ψυχή και τη διάνοια. Γινόμαστε ολοκληρωτικά δικοί Του. Μέσα από μία τέτοια εμπειρία αγάπης, αφιερώνουμε ολόκληρο το είναι μας στον Θεό. Τα φτιάχνουμε μαζί Του και δεν τα χαλάμε ποτέ εις τους αιώνες των αιώνων. Ο δεσμός μας μαζί Του υπερβαίνει το χρόνο και το θάνατο.
Ο Θεός είναι ο εραστής της αιωνιότητας. Είναι η αληθινή ζωή που νικά το θάνατο. Προσφέρεται ολόκληρος σʼ εμάς. Σταυρώνεται και σφαγιάζεται χάριν της αγάπης.
Εάν έχουμε καλή προαίρεση για να Τον γνωρίσουμε Αυτός θα φροντίσει να μας φέρει κοντά του. Η άπειρη αγάπη Του θα γίνει θερμή, μητρική αγκαλιά που θα μας προστατέψει και θα μας οδηγήσει αβίαστα κοντά του. Το να ποθούμε να γνωρίσουμε το Θεό είναι αρκετό για να αρχίσει να αλλάζει η ζωή μας. Είναι αρκετό για να γίνουμε κατάλληλοι δέκτες της αγαπητικής Του χάρης.
Η δική του τέλεια αγάπη
πολιορκεί μεθοδικά και δυναμικά τη ζωή μας για να την κατακτήσει.
Ο δικός Του έρωτας γίνεται
φωτιά σωτηρίας για την ύπαρξή μας.
Η άπειρη δύναμη της αγάπης Του
συντρίβει όλες τις άμυνες, του φόβους και τις αναστολές μας και
μας κυριεύει.
Αυτός είναι ο Κύριός μας, ο αγαπημένος.
Αυτός είναι
η ζωή μας
η καρδιά μας
η αναπνοή μας
το είναι μας.
φωτιά σωτηρίας για την ύπαρξή μας.
Η άπειρη δύναμη της αγάπης Του
συντρίβει όλες τις άμυνες, του φόβους και τις αναστολές μας και
μας κυριεύει.
Αυτός είναι ο Κύριός μας, ο αγαπημένος.
Αυτός είναι
η ζωή μας
η καρδιά μας
η αναπνοή μας
το είναι μας.
Αυτόν μόνο έχουμε και αυτός μας έχει ολοκληρωτικά.
Αυτόν μόνο θέλουμε,
Αυτόν μόνο θέλουμε,
σʼ Αυτόν πιστεύουμε,
σʼ Αυτόν ελπίζουμε,
σʼ Αυτόν ζούμε.
σʼ Αυτόν ελπίζουμε,
σʼ Αυτόν ζούμε.
Αυτός μας γεμίζει με τη δική Του χάρη,
τη δική του χαρά
τη δική του χαρά
την αιώνια χαρά της συμμετοχής στην
άπειρη δόξα Του.
Γινόμαστε
λαμπροί μέτοχοι της εορτής των ουρανών
και μέσα από αυτή την εμπειρία
έτοιμοι νʼ αγαπήσουμε τους ανθρώπους.
Πάνω στο θεμέλιο του Χριστού.
Πάνω σʼ αυτήν την βάση,
κάτω απʼ αυτόν τον ορίζοντα,
μέσα σʼ Αυτόν τον Θεό της αγάπης,
μπορούμε να αγαπήσουμε αληθινά
Δίνοντας στους άλλους αγάπη.
εκείνη την αγάπη
που έχουμε γευθεί ως δώρο από τον Θεό της Αγάπης
Τον εσταυρωμένο".
άπειρη δόξα Του.
Γινόμαστε
λαμπροί μέτοχοι της εορτής των ουρανών
και μέσα από αυτή την εμπειρία
έτοιμοι νʼ αγαπήσουμε τους ανθρώπους.
Πάνω στο θεμέλιο του Χριστού.
Πάνω σʼ αυτήν την βάση,
κάτω απʼ αυτόν τον ορίζοντα,
μέσα σʼ Αυτόν τον Θεό της αγάπης,
μπορούμε να αγαπήσουμε αληθινά
Δίνοντας στους άλλους αγάπη.
εκείνη την αγάπη
που έχουμε γευθεί ως δώρο από τον Θεό της Αγάπης
Τον εσταυρωμένο".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
30-12-07
00:16
Aν και είναι ολοφάνερο από τα δημοσιεύματά μου στο steki ότι μπορώ να χαρακτηριστώ οτιδήποτε άλλο εκτός από ορθόδοξος χριστιανός πιστός, και ότι ζω τελείως μακρυά από κάθε μορφή Εκκλησίας, αλλά και μακρυά από κάθε λέσχη, στοά, σέκτα και οργάνωση που βρίσκεται στην αντιπέρα όχθη, γιατί πιστεύω στην ανεξιθρησκεία και στην απόλυτη ελευθερία του Πνεύματος και των ανθρώπων, αυτό το κείμενο είναι πραγματικά αυτό που κάποιος δάσκαλός μου παλιά έλεγε λόγια μιας φωτεινής καρδιάς που ίσως όμως έχει γνωρίσει αμέτρητο πόνο για να εκφράζεται έτσι, και σας ευχαριστώ που το παραθέσατε. Την αγάπη σας για το θεό θα μπορούσε άλλος να την έχει ονομάσει αγάπη για το Σύμπαν, τη Δημιουργία ολόκληρη, αυτό το άφταστο και ανεπανάληπτο αρχιτεκτόνημα μέσα στο οποίο στεγάζονται οι ψυχές και τα σώματα και ηθελημένα ή άθελά τους υπονομεύουν πολλές φορές την θεική Αρμονία του και τα θεμέλιά του. Κι ας μην συμφωνεί με τις νηστείες, κι ας αντικαθιστά την προσευχή με το διαλογισμό, κι ας μην προσκυνά εικόνες αλλά δέντρα ή βουνά ή ακόμα και ανθρώπους που έχει δει στα μάτια τους το μεγαλείο, κι ας προδωθεί, κι ας πονέσει, αρκεί να πιστέψει κάπου. Ας προσκυνά τον ίδιο τον θεικό 'Ερωτα που διαποτίζει όλο το σύμπαν, ας πιστεύει μόνο σε αυτό, και τότε θα δει να μετακινούνται βουνά και να γίνονται θαύματα. 'Αλλος θα μπορούσε να μετασχηματίσει τον πόνο του και την αρνητική εμπειρία σε σκληρότητα, αυτό το κείμενο όμως είναι γεμάτο από καλοσύνη.
Την συζήτηση που έχει προηγηθεί ομολογώ δεν την έχω παρακολουθήσει προσεκτικά, αλλά πιστεύω ότι οι άνθρωποι παραβλέπουμε την τρομακτική ισχύ που έχει το προσωπικό βίωμα, αυτή είναι και η θέση μου ουσιαστικά. Κάποια βιώματά σας, σας διαμόρφωσαν συγκεκριμένη στάση απέναντι στον Κόσμο, που πρέπει όλοι να τον κάνουμε όλοι περισσότερο Κόσμιο την χρονιά αυτή. 'Οποια πίστη είναι αποτέλεσμα αυθεντικών βιωμάτων και δεν περιορίζεται στην ξύλινη γλώσσα φανατικών ιερέων, στις απειλές θεικής τιμωρίας και δαιμονοποιήσεις, για μένα είναι σεβαστότατη. Κοινός παρανομαστής πράγματι ας είναι το Φως στην νέα χρονιά κι ας παραμεριστεί ο ωχαδελφισμός, η σκληρότητα, ο φανατισμός, ο φιλοτομαρισμός, η αλαζονεία, το πάτημα επί πτωμάτων, η εγωπάθεια και η υποκρισία.
'Οχι άλλες εκπτώσεις και δανεικά !
Την συζήτηση που έχει προηγηθεί ομολογώ δεν την έχω παρακολουθήσει προσεκτικά, αλλά πιστεύω ότι οι άνθρωποι παραβλέπουμε την τρομακτική ισχύ που έχει το προσωπικό βίωμα, αυτή είναι και η θέση μου ουσιαστικά. Κάποια βιώματά σας, σας διαμόρφωσαν συγκεκριμένη στάση απέναντι στον Κόσμο, που πρέπει όλοι να τον κάνουμε όλοι περισσότερο Κόσμιο την χρονιά αυτή. 'Οποια πίστη είναι αποτέλεσμα αυθεντικών βιωμάτων και δεν περιορίζεται στην ξύλινη γλώσσα φανατικών ιερέων, στις απειλές θεικής τιμωρίας και δαιμονοποιήσεις, για μένα είναι σεβαστότατη. Κοινός παρανομαστής πράγματι ας είναι το Φως στην νέα χρονιά κι ας παραμεριστεί ο ωχαδελφισμός, η σκληρότητα, ο φανατισμός, ο φιλοτομαρισμός, η αλαζονεία, το πάτημα επί πτωμάτων, η εγωπάθεια και η υποκρισία.
'Οχι άλλες εκπτώσεις και δανεικά !
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
30-12-07
05:16
50+51=
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
30-12-07
17:50
Θα ήθελα να συγχαρώ το Δόκτορα, γι' άλλη μια φορά, γιατί με το ισορροπημένο και όμορφο κείμενό του έθεσε και πάλι τις συνθήκες ισορροπίας μέσα στο θέμα που συζητάμε. Πράγματι, το κείμενο του Νικήτα, αν και θα μπορούσε να παρεξηγηθεί για θρησκευτικό φανατισμό και έμμεσο προσηλυτισμό, πράγμα που θα ήταν απλά μια επιφανειακή προσέγγιση του λόγου του, διαπνέεται από αγάπη και τρυφερότητα, σε βαθμό που με συγκινεί. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω, μέσα από το κείμενο του Δόκτορα το οποίο σε γενικές γραμμές με καλύπτει ιδεολογικά και φιλοσοφικά, είναι το παρακάτω απόσπασμα:
Θεωρώ ότι σιγά σιγά δημιουργείται μια βάση σύγκλισης των απόψεών μας επί του θέματος. Με αυτό το σκεπτικό, θα ήθελα να σχολιάσω κι εγώ με τη σειρά μου ορισμένα σημεία από το κείμενο του Νικήτα.
Είναι πραγματικά σημαντικό να διαχωρίσουμε την αληθινή σχέση με τη συμπαντική Αγάπη, από τις ηθικολογικές αγκυλώσεις της εκκλησιαστικής εξουσίας, η οποία δείχνει τις περισσότερες φορές μεγαλύτερη θέρμη στο να διαφυλάξει τα κεκτημένα της παρά να υπηρετήσει τις αληθινές ψυχικές και υπαρξιακές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου. Στο ίδιο κλίμα ήταν και η απάντηση του Potmos, την οποία έχω ήδη σχολιάσει. Το κείμενο του Δόκτορα είναι επίσης στην ίδια λογική. Η διευκρίνιση είναι απαραίτητη για να μην εκληφθεί η συζήτησή μας ως ένας στείρος θρησκευτικός διάλογος, από όσα μέλη τυχόν τον παρακολουθούν.
...μας αποδεικνύει ότι ο Έρωτας προς το αγαπώμενο πρόσωπο έχει σαφείς αναλογίες με την Αγάπη προς το Θεό, μάλιστα τα δύο είναι μέρη της ίδιας ατραπού ροής ενέργειας, σε μια αέναη αλληλεπίδραση του ανθρώπινου όντος με το Θείον, με τον συνάνθρωπο και με τον εαυτό του. Το παραπάνω συμπέρασμα εναρμονίζεται με τη διδασκαλία της Καμπάλα περί του Δένδρου της Ζωής. Η Θεία Χάρις πέμπεται από τις ανώτερες σφαίρες της ύπαρξης προς τον εκδηλωμένο κόσμο, διαβρέχει και ζωοποιεί την υλική υπόσταση κι επιστρέφει προς τον Πρωτομάστορα μέσω της Θέασης που χαρίζει στην ανθρώπινη νόηση. Στο κέντρο βάρους του οικοδομήματος βρίσκεται η Συμπαντική Αρμονία ή Δικαιοσύνη και οι Εραστές ως ενιαία οντότητα αποτελούν κεντρικό πρόσωπο του δράματος.
Το παρακάτω απόσπασμα διευκρινίζει ακόμη περισσότερο την ουσιαστική σύγκλιση των θέσεων που αναπτύσσουμε:
Πράγματι αγαπητέ συνομιλητή, αυτή η διάκριση είναι απαραίτητη, καθώς ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι ακόμη και για εγκλήματα, χωρίς να υπονοώ ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει ανάμεσά μας. Απλά θα επιστήσω την προσοχή στο γεγονός ότι ο Θεός είναι μια "έννοια" που δεν μπορεί να γίνει πλήρως αντιληπτή από την ανθρώπινη νόηση, αλλά μόνο από τη ζώσα ψυχή ("Η εμπειρία του είναι μυστική, άρρητη, ανεξιχνίαστη και ακατάληπτη για τις γνωστικές δυνατότητες της ανθρώπινης νόησης"), χωρίς λόγια και ορισμούς, συνεπώς θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν τον χρησιμοποιούμε ως λογικό ή φιλοσοφικό επιχείρημα.
Αν η Πίστη και η Αγάπη προς το Θεό μπορεί να σε κάνει να ξεπερνάς το φόβο της οδύνης, ο αληθινός Έρωτας για τον άνθρωπο θα μπορούσε να κάνει το ίδιο, με βάση αυτά που αναλύουμε παραπάνω. Πράγματι, μέσα στην ωραία περιγραφή σου αναγνώρισα τα δικά μου βιώματα, τα οποία ωστόσο απέκτησα μέσα από τον Έρωτα προς τη γυναίκα και προς τη ζωή, χωρίς να χρειαστεί να περάσω μέσα από την εκκλησιαστική οδό. Περισσότερα επ' αυτού του ζητήματος μπορεί κανείς να βρει σε παλαιότερό μου κείμενο που δημοσιεύτηκε στο στέκι. Στο παρόν θέμα άλλωστε, είχα γράψει πως η ερωτική πράξη, όταν φυσικά διαβρέχεται από την Αγάπη, οδηγεί στην κατάργηση των στεγανών του "Εγώ".
Επειδή, όπως μας είπε ο Δόκτωρ, αυτό που μετρά περισσότερο απ' όλα είναι το αληθινό βίωμα, η σχέση αγάπης με το Θείον, από τη στιγμή που θα εγκαθιδρυθεί, θα πρέπει να έχει και πρακτική εφαρμογή στην καθημερινή μας ζωή και στη σχέση μας με το συνάνθρωπο, φιλική ή ερωτική, για να μπορεί με πειστικό τρόπο να μας αποκαλύψει την αλήθεια της. Σε τέτοια περίπτωση, πράγματι διαχέεται στο περιβάλλον και αυτό δεν είναι απλά μια λεκτική ωραιοποίηση, αντιθέτως είναι κάτι που το έχω δει να συμβαίνει, ως ένα μικρό θαύμα μπροστά στα έκπληκτα μάτια των απίστων. Τα θαύματα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, δεν χρειάζεται να δει κανείς θεϊκά σημάδια στον ουρανό. Αυτό είναι και το πραγματικό όφελος της αναζήτησης: Ο Θείος Έρωτας να μας οδηγήσει προς τον Έρωτα για τον άνθρωπο και τη Δημιουργία και αυτός να μας οδηγήσει πίσω στην αληθινή μας σχέση με το Θεό.
Πόσο όμορφο θα ήταν αν απευθύναμε τα παραπάνω λόγια προς τη γυναίκα που αγαπούμε, σε μια στιγμή ερωτικής έκστασης!!! Εδώ είναι το σημείο που η ερωτική πράξη μας οδηγεί στον έρωτα πίσω απ' τον έρωτα, στην ηδονή πέρα από την ηδονή, στον κόσμο πίσω απ' τον καθρέπτη.
Ο πόνος της σταυρικής θυσίας, η νηστεία, οι μετάνοιες, η κόπωση, η πείνα, η εξασθένιση, είναι διαδικασίες που προκαλούν την έκκριση ενδορφινών στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Μ' αυτόν τον τρόπο μετακινείται το "σημείο συναρμογής" κατά Καστανέντα και ο άνθρωπος επικοινωνεί με ανώτερες συμπαντικές διαστάσεις. Γι' αυτόν το λόγο, οι παραπάνω πρακτικές έχουν χρησιμοποιηθεί ευρύτατα για τη δημιουργία έκστασης και τη βίωση θρησκευτικών-υπερβατικών εμπειριών, για τη διεύρυνση δηλαδή της Θέασης της ανθρώπινης νόησης. Ωστόσο, τα ίδια ισχύουν και για την ερωτική ηδονή, αφού κι αυτή προκαλεί την ίδια έκκριση ενδορφινών κι έχει τα ίδια αποτελέσματα. Η ηδονή είναι μόνο ένα προπέτασμα που κρύβει το αληθινό Φως. Όποιος περάσει από αυτό το εμπόδιο, ανακαλύπτει με μυητικό τρόπο ποιο είναι το αληθινό όφελος της ερωτικής πράξης και για ποιο λόγο η φύση μας προίκισε με το αίσθημα της ηδονής, πέρα από τη ζωώδη επιβράβευση της τέλεσης της αναπαραγωγικής διαδικασίας. Άλλωστε, ο ορθόδοξος χριστιανικός ναός είναι αρχιτεκτονικά και συμβολικά πολύ "θηλυκός", έτσι με δίδαξε να βλέπω το κορμί της γυναίκας που αγαπώ ως ναό και να του φέρομαι με τον προσήκοντα σεβασμό. Αυτά, όπως και τα σχόλιά μου στις δύο παραπάνω παραθέσεις, αποτελούν απάντηση στην ερώτηση του Potmos και του Menace, περί του οφέλους της ηδονής.
Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
Θεωρώ ότι σιγά σιγά δημιουργείται μια βάση σύγκλισης των απόψεών μας επί του θέματος. Με αυτό το σκεπτικό, θα ήθελα να σχολιάσω κι εγώ με τη σειρά μου ορισμένα σημεία από το κείμενο του Νικήτα.
Είναι πραγματικά σημαντικό να διαχωρίσουμε την αληθινή σχέση με τη συμπαντική Αγάπη, από τις ηθικολογικές αγκυλώσεις της εκκλησιαστικής εξουσίας, η οποία δείχνει τις περισσότερες φορές μεγαλύτερη θέρμη στο να διαφυλάξει τα κεκτημένα της παρά να υπηρετήσει τις αληθινές ψυχικές και υπαρξιακές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου. Στο ίδιο κλίμα ήταν και η απάντηση του Potmos, την οποία έχω ήδη σχολιάσει. Το κείμενο του Δόκτορα είναι επίσης στην ίδια λογική. Η διευκρίνιση είναι απαραίτητη για να μην εκληφθεί η συζήτησή μας ως ένας στείρος θρησκευτικός διάλογος, από όσα μέλη τυχόν τον παρακολουθούν.
Το παραπάνω επιχείρημα, σε συνδυασμό με το παρακάτω απόσπασμα του Potmos:
Αρχική Δημοσίευση από Potmos:
...μας αποδεικνύει ότι ο Έρωτας προς το αγαπώμενο πρόσωπο έχει σαφείς αναλογίες με την Αγάπη προς το Θεό, μάλιστα τα δύο είναι μέρη της ίδιας ατραπού ροής ενέργειας, σε μια αέναη αλληλεπίδραση του ανθρώπινου όντος με το Θείον, με τον συνάνθρωπο και με τον εαυτό του. Το παραπάνω συμπέρασμα εναρμονίζεται με τη διδασκαλία της Καμπάλα περί του Δένδρου της Ζωής. Η Θεία Χάρις πέμπεται από τις ανώτερες σφαίρες της ύπαρξης προς τον εκδηλωμένο κόσμο, διαβρέχει και ζωοποιεί την υλική υπόσταση κι επιστρέφει προς τον Πρωτομάστορα μέσω της Θέασης που χαρίζει στην ανθρώπινη νόηση. Στο κέντρο βάρους του οικοδομήματος βρίσκεται η Συμπαντική Αρμονία ή Δικαιοσύνη και οι Εραστές ως ενιαία οντότητα αποτελούν κεντρικό πρόσωπο του δράματος.
Το παρακάτω απόσπασμα διευκρινίζει ακόμη περισσότερο την ουσιαστική σύγκλιση των θέσεων που αναπτύσσουμε:
Αρχική Δημοσίευση από Nikitas:
Πράγματι αγαπητέ συνομιλητή, αυτή η διάκριση είναι απαραίτητη, καθώς ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι ακόμη και για εγκλήματα, χωρίς να υπονοώ ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει ανάμεσά μας. Απλά θα επιστήσω την προσοχή στο γεγονός ότι ο Θεός είναι μια "έννοια" που δεν μπορεί να γίνει πλήρως αντιληπτή από την ανθρώπινη νόηση, αλλά μόνο από τη ζώσα ψυχή ("Η εμπειρία του είναι μυστική, άρρητη, ανεξιχνίαστη και ακατάληπτη για τις γνωστικές δυνατότητες της ανθρώπινης νόησης"), χωρίς λόγια και ορισμούς, συνεπώς θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν τον χρησιμοποιούμε ως λογικό ή φιλοσοφικό επιχείρημα.
Αρχική Δημοσίευση από Nikitas:
Αν η Πίστη και η Αγάπη προς το Θεό μπορεί να σε κάνει να ξεπερνάς το φόβο της οδύνης, ο αληθινός Έρωτας για τον άνθρωπο θα μπορούσε να κάνει το ίδιο, με βάση αυτά που αναλύουμε παραπάνω. Πράγματι, μέσα στην ωραία περιγραφή σου αναγνώρισα τα δικά μου βιώματα, τα οποία ωστόσο απέκτησα μέσα από τον Έρωτα προς τη γυναίκα και προς τη ζωή, χωρίς να χρειαστεί να περάσω μέσα από την εκκλησιαστική οδό. Περισσότερα επ' αυτού του ζητήματος μπορεί κανείς να βρει σε παλαιότερό μου κείμενο που δημοσιεύτηκε στο στέκι. Στο παρόν θέμα άλλωστε, είχα γράψει πως η ερωτική πράξη, όταν φυσικά διαβρέχεται από την Αγάπη, οδηγεί στην κατάργηση των στεγανών του "Εγώ".
Αρχική Δημοσίευση από Nikitas:
Επειδή, όπως μας είπε ο Δόκτωρ, αυτό που μετρά περισσότερο απ' όλα είναι το αληθινό βίωμα, η σχέση αγάπης με το Θείον, από τη στιγμή που θα εγκαθιδρυθεί, θα πρέπει να έχει και πρακτική εφαρμογή στην καθημερινή μας ζωή και στη σχέση μας με το συνάνθρωπο, φιλική ή ερωτική, για να μπορεί με πειστικό τρόπο να μας αποκαλύψει την αλήθεια της. Σε τέτοια περίπτωση, πράγματι διαχέεται στο περιβάλλον και αυτό δεν είναι απλά μια λεκτική ωραιοποίηση, αντιθέτως είναι κάτι που το έχω δει να συμβαίνει, ως ένα μικρό θαύμα μπροστά στα έκπληκτα μάτια των απίστων. Τα θαύματα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, δεν χρειάζεται να δει κανείς θεϊκά σημάδια στον ουρανό. Αυτό είναι και το πραγματικό όφελος της αναζήτησης: Ο Θείος Έρωτας να μας οδηγήσει προς τον Έρωτα για τον άνθρωπο και τη Δημιουργία και αυτός να μας οδηγήσει πίσω στην αληθινή μας σχέση με το Θεό.
Αρχική Δημοσίευση από Nikitas:
Πόσο όμορφο θα ήταν αν απευθύναμε τα παραπάνω λόγια προς τη γυναίκα που αγαπούμε, σε μια στιγμή ερωτικής έκστασης!!! Εδώ είναι το σημείο που η ερωτική πράξη μας οδηγεί στον έρωτα πίσω απ' τον έρωτα, στην ηδονή πέρα από την ηδονή, στον κόσμο πίσω απ' τον καθρέπτη.
Αρχική Δημοσίευση από Nikitas:
Ο πόνος της σταυρικής θυσίας, η νηστεία, οι μετάνοιες, η κόπωση, η πείνα, η εξασθένιση, είναι διαδικασίες που προκαλούν την έκκριση ενδορφινών στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Μ' αυτόν τον τρόπο μετακινείται το "σημείο συναρμογής" κατά Καστανέντα και ο άνθρωπος επικοινωνεί με ανώτερες συμπαντικές διαστάσεις. Γι' αυτόν το λόγο, οι παραπάνω πρακτικές έχουν χρησιμοποιηθεί ευρύτατα για τη δημιουργία έκστασης και τη βίωση θρησκευτικών-υπερβατικών εμπειριών, για τη διεύρυνση δηλαδή της Θέασης της ανθρώπινης νόησης. Ωστόσο, τα ίδια ισχύουν και για την ερωτική ηδονή, αφού κι αυτή προκαλεί την ίδια έκκριση ενδορφινών κι έχει τα ίδια αποτελέσματα. Η ηδονή είναι μόνο ένα προπέτασμα που κρύβει το αληθινό Φως. Όποιος περάσει από αυτό το εμπόδιο, ανακαλύπτει με μυητικό τρόπο ποιο είναι το αληθινό όφελος της ερωτικής πράξης και για ποιο λόγο η φύση μας προίκισε με το αίσθημα της ηδονής, πέρα από τη ζωώδη επιβράβευση της τέλεσης της αναπαραγωγικής διαδικασίας. Άλλωστε, ο ορθόδοξος χριστιανικός ναός είναι αρχιτεκτονικά και συμβολικά πολύ "θηλυκός", έτσι με δίδαξε να βλέπω το κορμί της γυναίκας που αγαπώ ως ναό και να του φέρομαι με τον προσήκοντα σεβασμό. Αυτά, όπως και τα σχόλιά μου στις δύο παραπάνω παραθέσεις, αποτελούν απάντηση στην ερώτηση του Potmos και του Menace, περί του οφέλους της ηδονής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
potmos
Νεοφερμένος
Ο Λουκᾶς αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 44 ετών και επαγγέλεται Τεχνικός. Έχει γράψει 38 μηνύματα.
02-01-08
03:26
Εδώ είναι κάτι που παραβλέπουμε συνήθως.
Ο Χριστός έθεσε ως αρχή, πηγή, αιτία και ουσία όλης της αποκάλυψης το «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου... και τον πλησίον σου ως σεαυτόν»
Όταν λέει λοιπόν ότι η αγάπη για τον Θεό περνά μέσα από την αγάπη για τον πλησίον, δεν εννοεί μια αγάπη αποκλειστικής μορφής («προσπάθεια» κατά τους ασκητικούς) αλλά αγάπη τέλεια, ουσιώδη, ίση προς όλους τους πλησίον. Να πονάς για τον πόνο του άλλου. Του κάθε άλλου όμως. Όχι του γνωστού σου, του φίλου, του συγγενούς, της γυναίκας σου, του παιδιού σου και εκείνου του καημένου άγνωστου που υποφέρει άδικα. Αλλά του κακού, του μισητού, του αντιπαθούς, του εχθρού.
Το να νιώθεις έρωτα για ένα ωραίο (πνευματικα ή σωματικά) άτομο, είναι εύκολο και φυσικό. Όλοι το κάνουν (υπό φυσιολογικές συνθήκες, εννοείται). Το να νιώσεις έρωτα όμως για την κατ(δι-)εστραμμένη ψυχή ενός δολοφόνου; Ενός βιαστή; Αυτό είναι υπέρ φύσιν. Αυτό είναι θεϊκό. Τότε πράγματι αγαπάς τον Θεό. Και μόνον τότε μπορείς να καυχηθείς ότι έχεις αγαπήσει πραγματικά και τον άνθρωπο.
Εν ολίγοις, η όντως αγάπη είναι αυτή που έρχεται χωρίς καταναγκασμό: όχι εξαιτίας ηδονής ή οδύνης. Γι᾿ αυτό ο Παύλος (οκ, βαράτε αλύπητα
) βάζει ένα μόνο πρότυπο στην σχέση άνδρα γυναίκας: Χριστός-Εκκλησία. Ο πρώτος κινήθηκε ηθελημένα για να βρει το δημιούργημά του που έφυγε, και η δεύτερη είναι όσοι από μας ανταποκρίθηκαν (ή προσπαθούν να ανταποκριθούν) στην κίνηση αυτή.Και ένα σημείωμα για τις μετάνοιες, νηστεία κ.λ.π.:
Καλά όλα αυτά, αλλά μόνον στο πλαίσιο της επαναφοράς του σώματος στην αρμονική σχέση με το πνεύμα. Όχι ως μέσα «θέασης» κάποιας «ενέργειας» που δεν είναι κάτι άλλο από φυσιολογικές παραισθήσεις. Η πραγμάτωση της ένωσης με τον Θεό είναι μυστηριακή (και δεν εννοώ αποκρυφιστική) και πραγματική, όχι συναισθηματική
Διευκρινιστικά:
1) Το δεύτερο πρόσωπο που χρησιμοποίησα δεν απευθύνεται προσωπικά σε κάποιον.
2) Όταν εγώ γράφω Θεός εννοώ την τριάδα προσώπων που η εκκλησιαστική κοινότητα πιστεύει ότι της έχει αποκαλυφθεί. Δεν εννοώ κάποιο δημιούργημα (ενέργεια, σύμπαν, κ.λ.π.).
3) Όλα τα παραπάνω έγραψα με καλή θέληση. Εκφράζω μόνον δικές μου απόψεις. Δεν επιθυμώ ούτε προσηλυτισμό κανενός (αλήθεια, τί ακριβώς είναι προσηλυτισμός; ), ούτε, πολύ περισσότερο, να προσβάλλω. Αν κάποιος προσβάλλεται, να με ενημερώνει άμεσα για να επαναδιατυπώνω άλλως πως ό,τι τυχόν φαίνεται προσβλητικό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
03-01-08
00:09
Εν ολίγοις, η όντως αγάπη είναι αυτή που έρχεται χωρίς καταναγκασμό: όχι εξαιτίας ηδονής ή οδύνης. Γι᾿ αυτό ο Παύλος (οκ, βαράτε αλύπητα
Δηλαδή η αγάπη που νιώθουμε για τη γυναίκα μας ακυρώνεται απλά και μόνο επειδή έχουμε και ερωτικές επαφές μαζί της και αυτό μας δίνει ηδονή; Δεν μπορούμε δηλαδή ν' αγαπούμε τον πλησίον, τον κάθε πλησίον, άρα και το Θείον και ταυτόχρονα τη γυναίκα μας; Απίστευτο μου ακούγεται, μάλλον δεν θα κατάλαβα καλά. Παρακαλώ διευκρίνιση...
Πολλοί λένε ότι με αυτούς τους τρόπους ο εγκέφαλος συντονίζεται με ανώτερες διαστάσεις, ή ότι φτάνει σε υψηλή εγρήγορση. Άλλοι λένε ότι πρόκειται απλά για παραισθήσεις. Είναι πάντως αποδεδειγμένο πως ο σωματικός πόνος, η νηστεία και η στέρηση προκαλούν αυτές τις...έστω παραισθήσεις. Συνεπώς θα ήταν καλό να μην παρουσιάζονται ως μέσα επικοινωνίας με το Θεό, κατά το δοκούν και όποτε ταιριάζει με τον ειρμό των επιχειρημάτων μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
potmos
Νεοφερμένος
Ο Λουκᾶς αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 44 ετών και επαγγέλεται Τεχνικός. Έχει γράψει 38 μηνύματα.
04-01-08
00:41
Φυσικά και δεν είπα ότι «ακυρώνεται». Απλά είναι ένα στάδιο πολύ αρχικό αλλά και πολύ βασικό στον δρόμο για την Αγάπη. Όταν όμως κανείς φτάσει στην τέλεια αγάπη (απεριόριστη, ανυπόκριτη αγάπη για τον πλησίον και τον Θεό) θα έχει ήδη περάσει προ πολλού το στάδιο της μερικής και αποκλειστικής αγάπης που επικεντρώνεται σε ένα πρόσωπο. Αρκεί να μη ξεχνάει ο διαβάτης τον προορισμό του, προς χάριν της πανέμορφης πηγούλας με το γάργαρο νεράκι.
Εξάλλου και ο κακός Παύλος
αρνείται στα ζευγάρια την αποχή απο το σεξ αν δεν οφείλεται σε κοινή συναίνεση και αποκλειστικά με σκοπό την αφιέρωση σε πνευματικές ασκήσεις. Δηλαδή: περπατάς, περπατάς, σταματάς, πίνεις νεράκι, δροσίζεσαι, αναπαύεσαι, και μετά πάλι στον δρόμο, μαζί με τον/την σύντροφό σου, αλληλοστηριζόμενοι και αλληλοσυμπληρούμενοι, σωματικά και πνευματικά, «όντες οι δύο εις σάρκα μίαν».Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
04-01-08
02:09
Στο "θελεις να κανεις σχεση", το οποιο ειναι το θεμα, αυτα τα οποια λετε, ποση σχεση εχουν????
(λεει τωρα η ξανθιά....
)
(λεει τωρα η ξανθιά....
)Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Nikitas
Νεοφερμένος
Ο Nikitas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 63 ετών και επαγγέλεται Ψυχολόγος. Έχει γράψει 12 μηνύματα.
04-01-08
12:13
Η σταθερή, μακροχρόνια σχέση είναι σχεδόν αδύνατη χωρίς την παράλληλη πνευματική πορεία. Όσο ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στην διαδικασία υπηρέτησης των αναγκών και των επιθυμιών του δεν μπορεί να σχετισθεί ουσιαστικά με τον σύντροφό του.
Όσο αυτο-εξυπηρετείται και αυτο-ικανοποιείται βάζοντας τον εαυτό του πάνω από τον άλλο παραμένει στο επίπεδο της μαλακίας. Στο επίπεδο αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική σχέση.
Σε πολλές πνευματικές παραδόσεις το κέντρο δεν είναι ο εαυτός αλλά ο άλλος και η ευρύτερη κοινότητα. Ιδιαίτερα στην Χριστιανική πίστη ο βασικός στόχος της καθημερινής ζωής του χριστιανού είναι η υπέρβαση του εαυτού του χάριν της αγάπης του άλλου. Αυτή η διαδικασία αυταπάρνησης χάριν της αγάπης γίνεται με τη βοήθεια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος και όχι μόνο με την αξιοποποίηση ψυχολογικών δυνατοτήτων.
Μόνο ο αληθινά πιστός (δηλαδή ο άγιος) μπορεί να προσφέρει τον εαυτό του στο σύντροφό του, μπορεί να τον υπομείνει, μπορεί να αντέξει τις αδυναμίες του. Ο αληθινά πιστός προοδεύει ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια των αδυναμιών του συντρόφου του. Το προσωπικό μαρτύριο χάριν της αγάπης εν Αγίω Πνεύματι είναι ο βασιλικός δρόμος της σωτηρίας, δηλαδή της ολοκλήρωσης του ανθρώπου και της υπέρβασης του θανάτου.
Χωρίς τη θυσιαστική στάση ζωής χάριν της αγάπης, η συμβίωση γίνεται καθημερινή εμπειρία κολάσεως. Χωρίς την ζωντανή, προσωπική σχέση με το Θεό ο άλλος γίνεται η κόλασή σου.
Ο έρωτας νοηματοδοτείται ως βιωματική προίκα του γάμου. Όπως το διαστημόπλοιο χρειάζεται τον πύραυλο-εκτοξευτήρα στο ξεκίνημα της πτήσης μέχρι να ελευθερωθεί από τη βαρύτητα της γης έτσι και η σχέση χρειάζεται τον έρωτα στο ξεκίνημά για να απογειωθεί. Μετά τον έρωτα χρειάζεται η τέχνη της πλοήγησης για την κατεύθυνση στον στόχο του ταξιδιού που είναι η βασιλεία των ουρανών.
Η σχέση χωρίς αυθυπερβατική αγάπη είναι μελλοθάνατη.
Στο κείμενο μου για τις ανθρώπινες σχέσεις που λειτούργησε ως αφετηρία αυτής της συζήτησης δεν κάνω αναφορά στην πνευματική διάσταση. Εκεί αναφέρομαι στην πολλαπλή δυσκολία που αντιμετωπίζει κανείς όταν του λάχει να σχετιστεί με έναν δύσκολο άνθρωπο. Στην περίπτωση που ο σύντροφος είναι ιδιαίτερα δύσκολος εκεί το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι η αγιότητα. Και επειδή η αγιότητα είναι τόσο σπάνια και τόσο πολλοί οι δύσκολοι άνθρωποι γι αυτό είναι τόσα πολλά τα διαζύγια και τόσο πολλοί οι ανυπόφοροι γάμοι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
08-01-08
17:34
Είμαι και εγώ κατά κάποιο ποσοστό ένας "δύσκολος" άνθρωπος. Αυτό όμως που με έκανε να απαλλαγώ πολλά από τα "κομπλεξ" μου είναι ή προσπάθεια συσχέτισης με μια γυναίκα.Αυτή με βοήθησε πάρα πολύ.
Αν φοβόμαστε να συσχετιστούμε με έναν άνθρωπο γιατί είναι "δύσκολος" τότε δεν μπορούμε να πούμε ότι τον αγαπάμε.Δεν μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε τους ανθρώπους. Αγάπη είναι αλλωστε και η προσπάθεια απεγκλωβισμού του άλλου από τα προβλήματά του..
Έχω κάνει ψυχανάλυση και πιστεύω πως η πίστη προς το θεό είναι μια ψυχική αναγκη. Η αγαπη προς τον Θεό είναι πολλές φορές αγάπη προς τον πατέρα μας (πατερ ημων...). Αν όμως ένας χριστιανός κάνει σοβαρή ψυχανάλυση θα κλονιστεί η πίστη του προς τον Θεό. Για εμένα είναι ασύμβατες η ψυχανάλυση με την πίστη στη θρησκεία. Το σεξ για τον χριστιανισμό είναι κάτι το ενοχικό γι' αυτό άλλωστε ο Χριστός "επρεπε" να γεννηθεί χωρίς την πράξη του σεξ.
Συμπερασματικά. Προσπαθήστε να κάνετε σχέση με "δύσκολους" ανθρώπους εαν ερωτευθείτε και μη φοβόσαστε. Αυτό το κείμενο του αγαπητού ψυχολόγου Νικήτα μου προκαλεί μεγαλο εκνευρισμό. Εαν ο Χριστός ξαναγυρνουσε στην γη σήμερα πιστεύω πως θα έκανε ερωτική σχέση με μια πόρνη,πρεζού και κυκλοθυμική. Ετσι για να έσπαγε τα νευρα στους φαρισαίους και υποκριτές της εποχής μας που διδάσκουν αποχή απο την προσπάθεια συσχετισμού δυο "δύσκολων¨ ανθρώπων.
Ευχαριστώ την πρωην μου που με έκανε να απαλλαγώ από πολλές "ύποπτες" συμπεριφορές μου..
Αν φοβόμαστε να συσχετιστούμε με έναν άνθρωπο γιατί είναι "δύσκολος" τότε δεν μπορούμε να πούμε ότι τον αγαπάμε.Δεν μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε τους ανθρώπους. Αγάπη είναι αλλωστε και η προσπάθεια απεγκλωβισμού του άλλου από τα προβλήματά του..
Έχω κάνει ψυχανάλυση και πιστεύω πως η πίστη προς το θεό είναι μια ψυχική αναγκη. Η αγαπη προς τον Θεό είναι πολλές φορές αγάπη προς τον πατέρα μας (πατερ ημων...). Αν όμως ένας χριστιανός κάνει σοβαρή ψυχανάλυση θα κλονιστεί η πίστη του προς τον Θεό. Για εμένα είναι ασύμβατες η ψυχανάλυση με την πίστη στη θρησκεία. Το σεξ για τον χριστιανισμό είναι κάτι το ενοχικό γι' αυτό άλλωστε ο Χριστός "επρεπε" να γεννηθεί χωρίς την πράξη του σεξ.
Συμπερασματικά. Προσπαθήστε να κάνετε σχέση με "δύσκολους" ανθρώπους εαν ερωτευθείτε και μη φοβόσαστε. Αυτό το κείμενο του αγαπητού ψυχολόγου Νικήτα μου προκαλεί μεγαλο εκνευρισμό. Εαν ο Χριστός ξαναγυρνουσε στην γη σήμερα πιστεύω πως θα έκανε ερωτική σχέση με μια πόρνη,πρεζού και κυκλοθυμική. Ετσι για να έσπαγε τα νευρα στους φαρισαίους και υποκριτές της εποχής μας που διδάσκουν αποχή απο την προσπάθεια συσχετισμού δυο "δύσκολων¨ ανθρώπων.
Ευχαριστώ την πρωην μου που με έκανε να απαλλαγώ από πολλές "ύποπτες" συμπεριφορές μου..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
24-01-08
23:39
σε γεικεσ γραμμεσ συμφωνω..πρεπει να κανουμε μια σχεσει αλλα να ρουμε τον καταλιλο..αμα εν τον βρουμε θα πεζουμε...τον ειχα βρει φυσικα αλλα δεν πειγενε αλλο..τον αγαπαω ακομα αλλα τι αλλο να κανω?αυτος μ'αγαπουσε πραγματικα αλλα μπλεχτικε μια ξαδερφη μ..κ τα καταστρεψε ολα...κ εμασ κ τον ερωτα μασ...την ειχα πιασει εκεινη την μερα αλλα το κοριτσακι δεν καταλαβενει τπτ..πρεπει να την δειρω καλα για να καταλαβει τι σημενε η αγαπη μασ..παντος αμα τον ξεπερασω θα ητανε καλα να αρχισω μια σχεσει παλι...
τον αγαπαωωωωωωω
πολυυυυυυυυυ!!!
εσεισ στην θεση μου τι θα κανατε???...
περιμενω να μου πειτε....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Φορτώνει...
