Θέλετε η γυναίκα σας να μην δουλεύει;

Himela · 19-01-10

Αρχική Δημοσίευση από DreamsRevenge:
Η Himela όμως με τη σειρά της (παραθέτοντας την love_angel) εστιάζει μόνο στην απόκτηση του παιδιού και στην ανάγκη του για διαρκή παρουσία της μητέρας. Εκεί μπερδεύτηκα. Η παρουσία της μητέρας ορίζεται ποιοτικά ή ποσοτικά? Θέλουμε μια μητέρα που να είναι συνεχώς στο σπίτι πάνω από ένα παιδί ακόμα κι αν της λείπουν ερεθίσματα, επικοινωνία, πάλη έστω στον έξω κόσμο? Θεωρούμε ότι η ποιοτική παρουσία της μητέρας είναι ευθέως ανάλογη της ποσοτικής? Γιατί τότε, φοβάμαι ότι ολισθαίνουμε στο συμπέρασμα του τί παιδιά μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με μαμάδες να δουλεύουν ατελείωτες ώρες (από τις αλησμόνητες πλύστρες του '60 μέχρι τις hi fi managers του '90 και ένθεν...)

Βάσει των παραπάνω, παρακαλώ βοηθήστε με να κατανοήσω τη διαφωνία σας με την ανάρτηση μου.
Θεωρείτε ότι η εργασία της συζύγου θίγει μόνο τη λειτουργία της ως μητέρα και ότι μόνο σε αυτήν αναφερόμουν όταν μιλούσα για εργασία και δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν?
ή
Αναφέρεστε έστω και σιωπηρά και στο υπόλοιπο πακέτο? (βλ. οικονόμος, καθαρίστρια, κλπ)

Τα έχουμε πει και ξαναπεί όλα αυτά και η γνώμη μου δεν αλλάζει: το παιδί πρέπει να περνάει ποιοτικό και ποσοτικό χρόνο με τη μάνα του. Ποιοτικός λέγοντας εννοώ να του διαβάζει παραμύθια, να το μαθαίνει νέες λέξεις, να ζωγραφίζουν, να απαντάει σε απορίες του κλπ. Ποσοτικός πάλι λέγοντας εννοώ το να νιώθει το παιδί οτι η μάνα είναι εκεί, άσχετα αν αυτό παίζει με το φίλο του ή κοιμάται ή λείπει, η σιγουριά δηλαδή οτι όταν τελειώσει ό,τι κάνει η μάνα είναι εκεί, κι όχι σε μια εργασία που μπορεί αυτήν να την ευχαριστεί, αλλά το παιδί αυτό δεν το καταλαβαίνει, μπορεί ενδόμυχα να το παίρνει σαν απόρριψη, μπορεί και όχι: αλλά ποτέ δεν μπορείς να ρισκάρεις με τα συναισθήματα των παιδιών.

Τώρα θα βρεθούν κάποιοι να πουν, μα εμένα η μάνα μου δούλευε κι αυτό δε με πείραζε, κι οι άλλοι μισοί θα πουν, εγώ χαίρομαι που η μάνα μου ήταν κοντά μου. Θεωρώ οτι ειδικά σαν παιδί "μαθαίνεις" τι σε πειράζει και τι όχι, συμβιβάζεσαι, συνηθίζεις να μη σου λείπει κάτι αφού εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει. Αυτό πάλι δε σημαίνει οτι η μάνα θα είναι όλη τη μέρα στο σπίτι να κοιτάει το παιδί - σίγουρα κι αυτή έτσι θα μαραζώσει. Μπορεί να έχει δικές της ασχολίες, να βγει για καφέ με μια φίλη της αφήνοντας το παιδί να παίξει στο πάρκο, να ακούσει τη μουσική της ή να διαβάσει ενόσω το παιδί κοιμάται κλπ κλπ.

Και για την τελευταία πρόταση, ανέφερα ήδη οτι κι ο πατέρας πρέπει να κάνει δουλειές του σπιτιού. Οπότε δεν καταλαβαίνω προς τι η ερώτηση. :hmm:

Αρχική Δημοσίευση από jrot6:
Με την εργασιακη κατασταση εκει εξω,εσυ πιστευεις οτι ειναι τοσο ευκολο και εφικτο για μια γυναικα να παρατησει τη δουλεια της για καποια χρονια και μετα να ξαναβρει???

Αν έχει τις σπουδές, την προϋπηρεσία και την ικανότητα, δε νομίζβ οτι 4-5 χρόνια απουσίας θα είναι κάτι το τρομερό. Στην τελική, αν την καίει τόοοοσο πολύ να έχει μια τέλεια δουλειά, ας μην κάνει παιδί. Υποτίθεται όμως οτι όταν κάνεις παιδί οι ανάγκες σου περνάνε δεύτερες. Υποτίθεται...

Subject to change · 19 Ιανουαρίου 2010

αλλά ποτέ δεν μπορείς να ρισκάρεις με τα συναισθήματα των παιδιών.

Τότε μην κάνεις παιδιά, διότι αυτό είναι αδύνατον. Ακόμη και εντελώς by the book να πας, μπορεί να καταλήξει το παιδί σου να σε μισεί γι'αυτό (επειδή πχ δεν ήσουν αρκετά κοντά του ως φίλος ή επειδή παραήσουν τέλειος). Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Οπότε προσωπικά, όοοοταν και αν κάνω παιδιά, θα τα αναθρέψω όπως κρίνω εγώ καλύτερα, όπως έκαναν και με μένα οι γονείς μου και είμαι πολύ ευχαριστημένη από τα αποτελέσματα.

Άλλωστε, δεν είναι δυνατόν να αναθρέψεις ένα παιδί σαν οποιοδήποτε άλλο, και να ελπίζεις ότι θα γίνει καλύτερο από οποιοδήποτε άλλο. Η μετριότητα φέρνει μόνο μετριότητα.

Και τέλος, ας αναφέρω για άλλη μια φορά ότι δεν θεωρώ ότι επειδή η γυναίκα έτυχε να γεννάει, σημαίνει ότι ο κυριότερος ρόλος της είναι να αναθρέφει παιδιά. Με ενοχλεί αφάνταστα η τάχα μου λύση από τις απανταχού υπέρμαχους της οικογένειας "ε στην τελική μην κάνεις παιδιά". Προτείνοντας μια λύση που δεν είναι sustainable in the long run (διότι προφανώς δεν μπορεί το ανθρώπινο είδος να σταματήσει να αναπαράγεται) ουσιαστικά καταλήγουν εμμέσως στα όσα υποστήριζαν οι γιαγάδες μας.

Αν κάποια δεν έχει ζωή πριν κάνει παιδιά, τότε πραγματικά λυπάμαι τα παιδιά από τα οποία θα κρεμαστέι για να της δώσουν. Γενικότερα οι άνθρωποι (και τα παιδιά) τείνουν να μας απογοητεύουν όταν περιμένουμε πάρα πολλά από αυτους. Κανείς δεν πρόκειται να σε σεβαστεί και να δώσει νόημα στην άδεια ζωή σου, αν δεν έχεις φροντίσει πρώτα να το κάνεις εσύ. (γενικά μιλώντας, δεν αναφέρομαι σε κάποια συγκεκριμένα με το 2ο ενικό)

Himela · 19-01-10

Τότε μην κάνεις παιδιά, διότι αυτό είναι αδύνατον. Ακόμη και εντελώς by the book να πας, μπορεί να καταλήξει το παιδί σου να σε μισεί γι'αυτό (επειδή πχ δεν ήσουν αρκετά κοντά του ως φίλος). Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Προφανώς κι όλα είναι απρόβλεπτα στη ζωή. Αλλά τώρα παίζουμε με τις πιθανότητες. Αν εσύ φερθείς όσο γίνεται σωστότερα, καλύτερα, όπως θες πες το, οι πιθανότητες να πετύχει κάτι είναι μεγαλύτερες.

Οπότε προσωπικά, όοοοταν και αν κάνω παιδιά, θα τα αναθρέψω όπως κρίνω εγώ καλύτερα, όπως έκανε και με μένα η μητέρα μου και είμαι πολύ ευχαριστημένη από τα αποτελέσματα.

Ωραία!

Άλλωστε, δεν είναι δυνατόν να αναθρέψεις ένα παιδί σαν οποιοδήποτε άλλο, και να ελπίζεις ότι θα γίνει καλύτερο από οποιοδήποτε άλλο.

Δεν ελπίζεις τίποτα. Δίνεις απλά ό,τι θεωρείς καλύτερο. Κι εγώ δε θεωρώ καλό να παρατάω το παιδί μου στη γιαγιά ή στη νταντά για να δουλεύω. Αν εσύ το θεωρείς, με γούστο σου και καπέλο σου. Δε θα συγκρίνουμε στο τέλος τα παιδιά μας. Μεθόδους μεγαλώματος συγκρίνουμε.

Η μετριότητα φέρνει μόνο μετριότητα.

Όχι απαραίτητα, αλλά άσχετο; :hmm:

DreamsRevenge · 19-01-10

Αρχική Δημοσίευση από Himela:
Τα έχουμε πει και ξαναπεί όλα αυτά και η γνώμη μου δεν αλλάζει: το παιδί πρέπει να περνάει ποιοτικό και ποσοτικό χρόνο με τη μάνα του. Ποιοτικός λέγοντας εννοώ να του διαβάζει παραμύθια, να το μαθαίνει νέες λέξεις, να ζωγραφίζουν, να απαντάει σε απορίες του κλπ. Ποσοτικός πάλι λέγοντας εννοώ το να νιώθει το παιδί οτι η μάνα είναι εκεί, άσχετα αν αυτό παίζει με το φίλο του ή κοιμάται ή λείπει, η σιγουριά δηλαδή οτι όταν τελειώσει ό,τι κάνει η μάνα είναι εκεί, κι όχι σε μια εργασία που μπορεί αυτήν να την ευχαριστεί, αλλά το παιδί αυτό δεν το καταλαβαίνει, μπορεί ενδόμυχα να το παίρνει σαν απόρριψη, μπορεί και όχι: αλλά ποτέ δεν μπορείς να ρισκάρεις με τα συναισθήματα των παιδιών.

Τώρα θα βρεθούν κάποιοι να πουν, μα εμένα η μάνα μου δούλευε κι αυτό δε με πείραζε, κι οι άλλοι μισοί θα πουν, εγώ χαίρομαι που η μάνα μου ήταν κοντά μου. Θεωρώ οτι ειδικά σαν παιδί "μαθαίνεις" τι σε πειράζει και τι όχι, συμβιβάζεσαι, συνηθίζεις να μη σου λείπει κάτι αφού εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει. Αυτό πάλι δε σημαίνει οτι η μάνα θα είναι όλη τη μέρα στο σπίτι να κοιτάει το παιδί - σίγουρα κι αυτή έτσι θα μαραζώσει. Μπορεί να έχει δικές της ασχολίες, να βγει για καφέ με μια φίλη της αφήνοντας το παιδί να παίξει στο πάρκο, να ακούσει τη μουσική της ή να διαβάσει ενόσω το παιδί κοιμάται κλπ κλπ.

Και για την τελευταία πρόταση, ανέφερα ήδη οτι κι ο πατέρας πρέπει να κάνει δουλειές του σπιτιού. Οπότε δεν καταλαβαίνω προς τι η ερώτηση.

Αν έχει τις σπουδές, την προϋπηρεσία και την ικανότητα, δε νομίζβ οτι 4-5 χρόνια απουσίας θα είναι κάτι το τρομερό. Στην τελική, αν την καίει τόοοοσο πολύ να έχει μια τέλεια δουλειά, ας μην κάνει παιδί. Υποτίθεται όμως οτι όταν κάνεις παιδί οι ανάγκες σου περνάνε δεύτερες. Υποτίθεται...

Κατανοητό. Σε κάποια σημεία διαφωνούμε, οπότε, αφού παραθέσαμε και τα επιχειρήματά μας, πάμε παρακάτω.

Στην τελευταία παράγραφο όμως, να αναφέρω κάτι:
Όσες σπουδές, προϋπηρεσία και ικανότητα να έχει κάποιος, πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος με ανάλογες και ο οποίος δεν έμεινε εκτός εργασίας για 4-5 χρόνια. Αυτή θα είναι πάντα η διαφορά.

Τώρα για τις ανάγκες που περνάνε δεύτερες, συμφωνώ για την οικονομία της συζήτησης, αλλά μετά από μερικά χρόνια, η γυναίκα έχει συνηθίσει σε ρυθμούς εκτός εργασίας, οι υπόλοιποι στο σπίτι έχουν συνηθίσει (για να μην πω βολευτεί) στους ρυθμούς της γυναίκας εκτός εργασίας, αλλά, guess what! το παιδί, ή τα παιδιά μεγαλώνουν και αυτονομούνται, και δεν θέλουν τη μαμά στα πόδια τους, το έχω δει, στο δημοτικό να είναι η μαμά στο γραφείο του Συλλόγου Γονέων για δουλειά, να την εντοπίζει το βλαστάρι της στο διάλλειμμα και να της λέει "Κι εδώ ήρθες?" (sorry αν γίνομαι γλαφυρή αλλά μιλάω μόνο για πράγματα που έχω δει να συμβαίνουν κι όχι επί θεωρητικού επιπέδου)

Και τότε (αν έχεις παρατήσει δουλειά στην οποία δεν ξαναμπαίνεις) αρχίζουν οι εσωτερικές αναζητήσεις για να μην πω τα όργανα...

Youki · 19-01-10

Αρχική Δημοσίευση από love_angel:
Αν έχει τις σπουδές, την προϋπηρεσία και την ικανότητα, δε νομίζβ οτι 4-5 χρόνια απουσίας θα είναι κάτι το τρομερό. Στην τελική, αν την καίει τόοοοσο πολύ να έχει μια τέλεια δουλειά, ας μην κάνει παιδί. Υποτίθεται όμως οτι όταν κάνεις παιδί οι ανάγκες σου περνάνε δεύτερες. Υποτίθεται...

Aυτό είναι μεγάλη κουβέντα...
Στα περισσότερα επαγγέλματα οι εξελίξεις είναι πραγματικά ραγδαίες. Στο δικό μου πάντως κάποιος που θα έμενε 4-5 χρόνια εκτός με την επιστροφή του θα ήταν σα να ξεκινάει από την αρχή. Γνωρίζω βεβαια ότι υπάρχουν και τομείς οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν τέτοιο θέμα.
Επίσης δεν μιλάμε για την τέλεια δουλειά. Μιλάμε για μια αξιοπρεπή δουλειά πάνω στο αντικείμενο σου.

Ον τοπικ: Δεν θα σταματήσω τη δουλειά μου (πέρα από το απαιτούμενο χρονικό διάστημα που ούτως ή άλλως είναι απαραίτητο) όταν κάνω παιδιά. Κι εγώ σε παιδικούς σταθμούς μεγάλωσα και το θεωρω πιο "υγιές" ένα παιδάκι να μεγαλώνει με άλλα παιδάκια, να παίζει, να κοινωνικοποιείται κλπ κλπ, παρά να μεγαλώσει σε ένα σπίτι 24/7 με μένα. Τόσο γιατί θεωρώ ότι η συναναστροφή του με παιδιά της ίδιας ηλικίας είναι απαραίτητη και για την κοινωνικοποίηση του, αλλά και για να περνάει εκείνο καλύτερα όσο και γιατί θα είμαι εγώ καλυτερα δουλεύοντας.
Από την άλλη δεν κατακρινω οποιαδήποτε γυναίκα προτιμάει να κλειστεί στο σπίτι με τα παιδιά της. αν αυτό τη γεμίζει...πάω πάσο!

Himela · 19-01-10

Όσες σπουδές, προϋπηρεσία και ικανότητα να έχει κάποιος, πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος με ανάλογες και ο οποίος δεν έμεινε εκτός εργασίας για 4-5 χρόνια. Αυτή θα είναι πάντα η διαφορά.

Everything has its price.

Τώρα για τις ανάγκες που περνάνε δεύτερες, συμφωνώ για την οικονομία της συζήτησης, αλλά μετά από μερικά χρόνια, η γυναίκα έχει συνηθίσει σε ρυθμούς εκτός εργασίας, οι υπόλοιποι στο σπίτι έχουν συνηθίσει (για να μην πω βολευτεί) στους ρυθμούς της γυναίκας εκτός εργασίας, αλλά, guess what! το παιδί, ή τα παιδιά μεγαλώνουν και αυτονομούνται, και δεν θέλουν τη μαμά στα πόδια τους, το έχω δει, στο δημοτικό να είναι η μαμά στο γραφείο του Συλλόγου Γονέων για δουλειά, να την εντοπίζει το βλαστάρι της στο διάλλειμμα και να της λέει "Κι εδώ ήρθες?" (sorry αν γίνομαι γλαφυρή αλλά μιλάω μόνο για πράγματα που έχω δει να συμβαίνουν κι όχι επί θεωρητικού επιπέδου)

Στο δημοτικό δεν υπάρχει λόγος η γυναίκα να μη δουλεύει. Κι όσοι βολεύτηκαν, ας ξεβολευτούν.

Αλλά να προσθέσω και κάτι άλλο: όσο κι αν το παιδί αυτονομείται και το ενοχλεί η παρουσία της μάνας, μέσα του αισθάνεται ασφάλεια όταν γυρίζει στο σπίτι και η μάνα είναι εκεί, κι ας μην το δείχνει.

Και τέλος, ας αναφέρω για άλλη μια φορά ότι δεν θεωρώ ότι επειδή η γυναίκα έτυχε να γεννάει, σημαίνει ότι ο κυριότερος ρόλος της είναι να αναθρέφει παιδιά. Με ενοχλεί αφάνταστα η τάχα μου λύση από τις απανταχού υπέρμαχους της οικογένειας "ε στην τελική μην κάνεις παιδιά". Προτείνοντας μια λύση που δεν είναι sustainable in the long run (διότι προφανώς δεν μπορεί το ανθρώπινο είδος να σταματήσει να αναπαράγεται) ουσιαστικά καταλήγουν εμμέσως στα όσα υποστήριζαν οι γιαγάδες μας.

Φυσικά και δεν είναι ο μόνος ρόλος της να αναθρέφει παιδιά! Ποιος είπε το αντίθετο; Ειδικά σήμερα με την ανεξαρτητοποίηση της γυναίκας και τα τόσα μέσα αντισύλληψης, η γυναίκα επιλέγει αν και πότε θα κάνει παιδιά. Και γιατί σε ενοχλεί αυτή η λύση; Εφόσον το να κάνεις παιδί έχει κάποιες μεγάλες υποχρεώσεις που δε διατίθεσαι να ακολουθήσεις, ποιος ο λόγος να μπεις σε αυτή τη διαδικασία να καταπιέζεσαι και να ταλαιπωρείς και το παιδί σου; Το γένος μια χαρά θα συνεχίσει να αναπαράγεται γιατί υπάρχουν και γυναίκες που διατίθενται με ευχαρίστηση να αναλάβουν αυτές τις υποχρεώσεις. Δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δε χωράνε. Αν εσύ μπορείς να τα καταφέρεις όλα, please be my guest. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος όμως έτσι; Όχι στη θεωρία.

Αρχική Δημοσίευση από love_angel

Αν έχει τις σπουδές, την προϋπηρεσία και την ικανότητα, δε νομίζβ οτι 4-5 χρόνια απουσίας θα είναι κάτι το τρομερό. Στην τελική, αν την καίει τόοοοσο πολύ να έχει μια τέλεια δουλειά, ας μην κάνει παιδί. Υποτίθεται όμως οτι όταν κάνεις παιδί οι ανάγκες σου περνάνε δεύτερες. Υποτίθεται...

Αυτό το έγραψα εγώ btw.

Neraida · 19-01-10

Αρχική Δημοσίευση από DreamsRevenge:
Και τότε (αν έχεις παρατήσει δουλειά στην οποία δεν ξαναμπαίνεις) αρχίζουν οι εσωτερικές αναζητήσεις για να μην πω τα όργανα...

Επ' αυτου θα ηθελα να αναφερω, οτι τα οργανα θα αρχισουν για εκεινες τις γυναικες που κατα το διαστημα παυσης της εργασιας ειχαν ως μοναδικη τους ασχολια την ανατροφη του παιδιου και τα της οικιας.
Εκεινες ομως που εχουν ενδιαφεροντα, χομπυ, οπως θελετε ονομαστε το δε θα νοιωσουν αυτο το "κενο".
Η μητερα μου π.χ, η οποια δε δουλευε, ποτε δεν παρατησε τη ζωγραφικη, τις χαλκογραφιες και απ' οσο θυμαμαι ολο και με κατι καταπιανοταν. Ειτε επροκειτο για μαθηματα χορου, ειτε παρακολουθηση θεατρικων παραστασεων που οργανωνε ενας πολιτιστικος τοπικος συλλογος στον οποιο ηταν μελος κ.ο.κ.
Εν ολιγοις, ειχε ζωη εκτος "σπιτιου" και το γεγονος οτι δε δουλευε και κυριο μελημα της ηταν η ανατροφη των παιδιων της δε της κατεπνιξε τη δημιουργικοτητα της.

DreamsRevenge · 19-01-10

(...) Στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, τα περισσότερα σχολεία στη Γερμανία τελειώνουν τα μαθήματα ακόμα νωρίς το μεσημέρι, μια παράδοση που άρχισε πριν από 250 χρόνια. Το 1763, η Πρωσία τότε ήταν η πρώτη χώρα που έκανε υποχρεωτική την εκπαίδευση των παιδιών. Το σύστημα του σχολείου της μισής ημέρας εφαρμόστηκε για να μπορούν να προσφέρουν τα παιδιά στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Έναν αιώνα αργότερα, όταν η Γαλλία και η Βρετανία καθιέρωσαν το σύστημα των ολοήμερων σχολείων, ο γερμανικός τρόπος είχε ήδη βαθιές ρίζες. Και καθώς διατηρήθηκε, εξελίχθηκε σε μια άποψη που θέλει τις Γερμανίδες μητέρες να περνούν περισσότερες ώρες με τα παιδιά τους απ΄ ό,τι άλλες Ευρωπαίες ώστε να τα μεγαλώσουν πιο σωστά.

Οι παράγοντες
Στις ανεπτυγμένες χώρες οι κοινωνικές αλλαγές και οι οικονομικές ανάγκες έχουν οδηγήσει τις εργαζόμενες γυναίκες να είναι ίσες σε αριθμό με τους άνδρες και να διαθέτουν εξίσου υψηλή μόρφωση. Και πλέον αναζητούν νέους τρόπους να συνδυάσουν την οικογενειακή ζωή και τη μητρότητα με έναν πιο δραστήριο κοινωνικό ρόλο.

Το σχολείο της μισής ημέρας στη Γερμανία δεν το επηρέασαν ούτε η φεουδαρχία ούτε η άνοδος και η πτώση του Χίτλερ ούτε το γυναικείο κίνημα της δεκαετίας του 1970 και η επανένωση με την Ανατολική Γερμανία. Τώρα, μπροστά στις οικονομικές ανάγκες όμως υποχωρεί: με έναν από τους χαμηλότερους ρυθμούς γεννήσεων στον κόσμο και μπροστά στο φάσμα της έλλειψης εξειδικευμένου εργατικού προσωπικού και την πτώση του μορφωτικού επιπέδου, οι Γερμανοί το ξανασκέφτονται. Από το 2003, σχεδόν το 1/5 των 400.000 σχολείων της χώρας απέκτησαν και απογευματινά προγράμματα.

Οι γυναίκες ήδη αποτελούν την πλειονότητα των αποφοίτων πανεπιστημίων στις 30 χώρες του ΟΟΣΑ. Φέτος, θα ξεπεράσουν το 50% των εργαζομένων στις ΗΠΑ. Εάν προσθέσουμε σε αυτό και ότι η οικονομική κρίση πλήττει παραδοσιακές ανδρικές δουλειές- στη Γερμανία μόνο 10.000 από τους 230.000 που έχασαν τη δουλειά τους πέρσι είναι γυναίκες- βλέπουμε μια νέα πραγματικότητα να διαμορφώνεται.

«Ο 21ος αιώνας ανήκει στις γυναίκες»

«ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ που θέλει τις μητέρες να μεγαλώνουν τα παιδιά και να μη δουλεύουν δεν μπορούμε πια να την κρατήσουμε», λέει η υπουργός Εργασίας Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν, γιατρός και μητέρα 7 παιδιών. «Η χώρα χρειάζεται τις γυναίκες της να είναι ικανές και να εργασθούν και να μεγαλώσουν παιδιά». Και χαρακτηρίζει «μη αναστρέψιμη» την τάση των ολοήμερων σχολείων. «Ο 21ος αιώνας ανήκει στις γυναίκες», διακηρύσσει. Η 51χρονη Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν αποφάσισε να επιδοτεί τους πατέρες για να προσέχουν τα παιδιά παρά τις αντιρρήσεις των συναδέλφων της στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα. Η ίδια αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για όσα λέει. Σε μία χώρα όπου κάθε γυναίκα αποκτά 1,38 παιδιά και μόνο το 6% των μητέρων επιστρέφει στη δουλειά τους με πλήρες ωράριο μετά το δεύτερο παιδί, η υπουργός Εργασίας επιδεικνύει με καμάρι τη φωτογραφία με τις 4 κόρες και τους 3 γιούς της. Πλέον οι γυναίκες με πολλά προσόντα επιλέγουν τη δουλειά από τα παιδιά. Φθάνοντας στα 45 χρόνια, μία στις τρεις Γερμανίδες δεν έχει αποκτήσει παιδί- το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη. «Δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω σε αυτήν τη Γερμανία», τονίζει. «Σε μία χώρα που δεν διευκολύνει τις μορφωμένες γυναίκες οι οποίες θέλουν και παιδιά και καριέρα. Διότι εάν εμείς δεν τους δώσουμε την ευκαιρία θα πάνε αλλού

https://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4556008&ct=2

Φυσικά δεν πρόκειται να προχωρήσω σε συγκρίσεις μεταξύ Ελλάδα και Γερμανίας. Θα ήθελα όμως να μοιραστώ έναν προβληματισμό που μου γεννήθηκε διαβάζοντας αυτό το άρθρο.
Οι οικονομικές συνθήκες αλλάζουν, οι κοινωνικές ακολουθούν υποχρεωτικά, ομαλά or the hard way.
Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στην αγορά εργασίας και πλήττονται περισσότερο από την ανεργία.
Ωστόσο, πόσο έτοιμη είναι ατομικά η ελληνική οικογένεια να δεχτεί την ανατροπή ενός άνεργου σύζυγου και μιας συζύγου που εργαζόμενη ούσα, γίνεται αναπόφευκτα αυτός που στηρίζει το σπίτι?
Και πόσο έτοιμη είναι συνολικά η ελληνική κοινωνία στην περίπτωση που βρεθεί αντιμέτωπη με συσσώρευση παρόμοιων φαινομένων κατά κλάδους ή γενικότερα?

lugar · 20-01-10

Αρχική Δημοσίευση από Himela:
Αλλά μη λέμε κιόλας οτι η γυναίκα πρέπει να πληρώνεται για να μεγαλώνει το παιδί της! Δεν της έβαλε κανείς το πιστόλι στον κρόταφο για να το κάνει!

Γι'αυτό υπάρχει τέτοιο δημογραφικό πρόβλημα... γιατί αφήνουμε τις οικογένειες να τα βγάλουν πέρα όπως μπορούν όταν ένας μισθός δεν ζει ένα σπίτι.

Αρχική Δημοσίευση από Himela:
...η μάνα είναι εκεί, κι όχι σε μια εργασία που μπορεί αυτήν να την ευχαριστεί, αλλά το παιδί αυτό δεν το καταλαβαίνει, μπορεί ενδόμυχα να το παίρνει σαν απόρριψη, μπορεί και όχι: αλλά ποτέ δεν μπορείς να ρισκάρεις με τα συναισθήματα των παιδιών.
......Θεωρώ οτι ειδικά σαν παιδί "μαθαίνεις" τι σε πειράζει και τι όχι, συμβιβάζεσαι, συνηθίζεις να μη σου λείπει κάτι αφού εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει. Αυτό πάλι δε σημαίνει οτι η μάνα θα είναι όλη τη μέρα στο σπίτι να κοιτάει το παιδί - σίγουρα κι αυτή έτσι θα μαραζώσει. Μπορεί να έχει δικές της ασχολίες, να βγει για καφέ με μια φίλη της αφήνοντας το παιδί να παίξει στο πάρκο, να ακούσει τη μουσική της ή να διαβάσει ενόσω το παιδί κοιμάται κλπ κλπ.
...... Στην τελική, αν την καίει τόοοοσο πολύ να έχει μια τέλεια δουλειά, ας μην κάνει παιδί. Υποτίθεται όμως οτι όταν κάνεις παιδί οι ανάγκες σου περνάνε δεύτερες. Υποτίθεται...

Αρχική Δημοσίευση από Himela:
Στο δημοτικό δεν υπάρχει λόγος η γυναίκα να μη δουλεύει. Κι όσοι βολεύτηκαν, ας ξεβολευτούν.

Αλλά να προσθέσω και κάτι άλλο: όσο κι αν το παιδί αυτονομείται και το ενοχλεί η παρουσία της μάνας, μέσα του αισθάνεται ασφάλεια όταν γυρίζει στο σπίτι και η μάνα είναι εκεί, κι ας μην το δείχνει.
......Εφόσον το να κάνεις παιδί έχει κάποιες μεγάλες υποχρεώσεις που δε διατίθεσαι να ακολουθήσεις, ποιος ο λόγος να μπεις σε αυτή τη διαδικασία να καταπιέζεσαι και να ταλαιπωρείς και το παιδί σου; Το γένος μια χαρά θα συνεχίσει να αναπαράγεται γιατί υπάρχουν και γυναίκες που διατίθενται με ευχαρίστηση να αναλάβουν αυτές τις υποχρεώσεις. Δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δε χωράνε. Αν εσύ μπορείς να τα καταφέρεις όλα, please be my guest. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος όμως έτσι; Όχι στη θεωρία.

Είναι φανερό ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν κόσμο όμορφο, αγγελικά πλασμένο. Με τα "υψηλά" στάνταρντ που έχουνε μπει είναι φανερό ότι τα μισά παιδιά στον κόσμό καλύτερα να μην είχαν συλληφθεί καν. Χιλιάδες γυναίκες καθημερινά παραπαίουν με 2 καρπούζια στην ίδια μασχάλη γιατί η ζωή ή είναι δυσκολότερη απ'ότι νομίζεις Χιμέλα, ή γιατί αγαπήσαν πολύ και την δουλειά τους. Στις τυχερές ή τις προνοητικές ο άντρας τους μοιράζεται το βάρος ή αλλοιώς έχουμε 3 καρπούζια σε δύο μασχάλες! Με μέσο μισθό στην Ελλάδα το χιλιάρικο δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί που θα μπορούσαν να επιλέξουν να κάτσουν σπίτι τους. Και για να σε πληροφορήσω κανένας γονιός δεν εργάζεται ώρες που να μπορεί να τις καλύψει το ολοήμερο δημοτικό σχολείο (8 και 15 με 4 και 15), εκτός αν δουλεύει στην καντίνα του σχολείου ή είναι δάσκαλος/ καθηγητής.
Επίσης εμένα η εικόνα μου από γενιές γυναικών που δεν εργάζονταν - επειδή ήταν πολλές φορές αδιανόητο ή επειδή δεν είχαν τα προσόντα.
Και τότε σε πολλές οικογένειες έπαιζε τεράστιο ρόλο η γιαγιά μια και 1) το ζευγάρι δεν είχε το χρόνο/ επιλογή νωρίτερα να ζήσει σαν ζευγάρι ξένοιαστα και αυτό το κενό έπρεπε να αναπληρωθεί, 2) στα χωριά οι νέες "μη εργαζόμενες" γυναίκες και στα χωράφια πηγαίνανε και στα ζώα και... και... και..., ενώ η γιαγιά ήταν "εκτός παραγωγής" 3) θεωρούταν ότι η πείρα της ήταν ανεκτίμητη μια και είχε μεγαλώσει ήδη παιδιά.
Πάλι οι γυναίκες που τις γέμιζε πλήρως η μητρότητα ήταν συγκεκριμένες, και πάρα πολλές δυναμικές γυναίκες δεν έβρισκαν τον τρόπο να εκτονώσουν την δημιουργικότητα τους (πολλές υστερικές με τα παιδιά τους γυναίκες, πολλά ευνουχισμένα παιδιά).
Επίσης δεν ξέρω ρε παιδιά αλλά και τον άντρα δεν πρέπει να τον σκεφτούμε λίγο. Μήπως αν κι αυτός δεν είναι καριερίστας θα προτιμούσε, αν ήξερε πως, να'ναι μισός κουβαλητής μισός πατέρας. Να μην είναι μόνος του στο ρόλο της οικονομικής στήριξης της οικογένειας, τεράστια ευθύνη αν υπάρχει πιθανότητα να πάει κάτι στραβά στην δουλειά του? Εμένα πάντως ο άντρας μου προτιμά ότι δεν χρειάστηκε να κάνει δουλειές ψυχοφθόρες με περισσότερα λεφτά αλλά και τρελλές ώρες αλλά να προσφέρει στην οικογένειά του τον παραπανίσιο χρόνο του.

aporw · 20-01-10

κακα τα ψεμματα..η himela κατα την γνωμη μου μιλαει για ιδανικες καταστασεις..δεν υπαρχει παιδια η οικονομικη δυνατοτητα πλεον μια οικογενεια να συντηρηθει με εναν μισθο.. :/:

εκτος αν ο αντρας βγαζει 5000 ευρω το μηνα..πραγμα δυσκολο στην Ελλαδα..Οι περισσοτερες γυναικες πλεον μετα την αδεια που δικαιουται μετα την γεννηση του παιδιου της ξεκιναει δουλεια..Ισως εαν ζουσαμε σε μια αλλη χωρα πχ Σουηδια που οι οι γονεις (και οι 2) περνουν επιδοματα μεχρι το παιδι να τελειωσει το σχολειο να ελεγα οκ..αλλα τωρα οχι..δεν μπορει παιδια ο αντρας να επομιζεται ολο το οικονομικο βαρος της οικογενειας..

Άγγελος · 20-01-10

ενταξει ,εχεις δικιο,ετσι ειναι η πραγματικη κατασταση...
και ο ανδρας και η γυναικα κανουν οτι μπορουν για την οικογενεια και τα παιδια..

Μελιώ · 04-02-10

Η αλήθεια είναι πάντως , πως κι εγώ δεν θα ήθελα η γυναίκα μου να δουλεύει ( : mpegleri )

jrot6 · 09-02-10

Δεν θελω να δουλευει η γυναικα μου..

..ουτε ομως και εγω..

γινεται??

Neraida · 09-02-10

Αρχική Δημοσίευση από jrot6:
Δεν θελω να δουλευει η γυναικα μου..

..ουτε ομως και εγω..

γινεται??

Να παιζεις τζοκερ μανα μ!

DreamsRevenge · 09-02-10

Αρχική Δημοσίευση από jrot6:
Δεν θελω να δουλευει η γυναικα μου..

..ουτε ομως και εγω..

γινεται??

Αν το θεωρεί εφικτό ο λογιστής του μπαμπά σου, γιατί όχι?

self-instructive depressing · 09-02-10

δεν θεωρεί ο μπαμπάς του εφικτό να έχει λογιστή

Άγγελος · 09-02-10

να δουλευει ισως.,να ΜΕ δουλευει οχι...

thdim · 09-02-10

Τι αναχρονισμός είναι αυτός ρε παιδιά; ούτε συζήτηση για μένα ότι η γυναίκα μου πρέπει να δουλεύει, μαζί με το ότι τα του σπιτιού πρέπει να τα μοιραζόμαστε.

Φιλιον_Τερας · 09-02-10

η γυναικα "μας"; μας κτητικο;

η γυναικα, οπως οποιοσδηποτε ανθρωπος, (πρεπει να) εχει τα ιδια δικαιωματα για εργασια. αν τωρα θελει ή οχι, ειναι κατι που θα αποφασισει η ιδια, κοινως δεν με αφορα.

εγω θα ηθελα να ειχα μια γυναικα η οποια να μην εξαρταται απο μενα, οπως και δεν θελω να εξαρτωμαι απο αυτη

Θέλετε η γυναίκα σας να μην δουλεύει;

Θέλετε η γυναίκα σας να δουλεύει;

Ναι, επειδή φοβάμαι ότι δεν θα την εκτιμώ αν δεν δουλεύει

Ναι, επειδή δεν θέλω να της στερήσω την δημιουργία

Ναι, επειδή αλλιώς θα υπάρξει οικονομικό πρόβλημα

Ναι επειδή στο σπίτι σίγουρα είναι βαρετά και φοβάμαι ότι θα αποκτήσει νεύρα.

Όχι, επειδή κάποιος πρέπει να καθαρίζει το σπίτι

Όχι, επειδή τα λεφτά που βγάζω αρκούν.... γιατί να κουράζεται και αυτή;

Όχι δεν θα αντέχω τον ανταγωνισμό

Όχι επειδή φοβάμαι το κέρατο

Δεν με νοιάζει, ό,τι αποφασίσει....

Επιφανές μέλος

Συντονίστρια

e-steki.gr Founder

Συντονίστρια

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Συντονίστρια

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Νεοφερμένος

Διάσημο μέλος