Θα διαλέγατε άλλους γονείς;

[prinCess.]

Κι εμένα οι δικοί μου σκοτωνόντουσαν που και που, μιλάμε τρελούς καυγάδες, έσπαγαν πράγματα και έκλειναν τουλάχιστον 8ωρη βάρδια μέχρι να ηρεμήσουν (μερικές φορές έφευγα από το σπίτι και το βράδυ που γύρναγα ακόμα τσακωνόντουσαν!)
Τότε με ενοχλούσε, τώρα το βρίσκω και λίγο αστείο. Είναι φυσικό δύο άτομα που μένουν μαζί πολύ καιρό και έχουν παιδιά να μην συμφωνούν και κάποια στιγμή να ξεσπάνε και όποιον πάρει ο χάρος.

Εγώ πάλι δε το θεωρώ αστείο.
Ναι μεν είναι φυσιολογικό να μαλώνεις, αλλά όχι μπροστά στο παιδί σου.
Είμαι 19 ετών και δε θυμάμαι ούτε μια φορά τους γονείς μου να φωνάζουν και να μαλώνουν μπροστά μου. Γενικά δεν έπαιρνα ποτέ χαμπάρι ότι μάλωσαν, μόνο αν έβλεπα τη μάνα μου στεναχωρημένη και τον μπαμπά μου με νεύρα υπέθετα ότι κάτι έγινε. Αλλά πάνω σε σκηνή, ποτέ, και ευτυχώς δλδ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Snow]

Νιώθω τοοοοοοόσο τυχερή που έχω αυτούς τους γονείς...Δεν θα τους άλλαζα ποτεεεεεέ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Pequeño]

Εγώ πάλι δε το θεωρώ αστείο.
Ναι μεν είναι φυσιολογικό να μαλώνεις, αλλά όχι μπροστά στο παιδί σου.
Είμαι 19 ετών και δε θυμάμαι ούτε μια φορά τους γονείς μου να φωνάζουν και να μαλώνουν μπροστά μου. Γενικά δεν έπαιρνα ποτέ χαμπάρι ότι μάλωσαν, μόνο αν έβλεπα τη μάνα μου στεναχωρημένη και τον μπαμπά μου με νεύρα υπέθετα ότι κάτι έγινε. Αλλά πάνω σε σκηνή, ποτέ, και ευτυχώς δλδ.

Τότε πρέπει να είσαι πολύ περήφανη για τους γονείς που έχεις

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gilda]

Εγώ πάλι δε το θεωρώ αστείο.
Ναι μεν είναι φυσιολογικό να μαλώνεις, αλλά όχι μπροστά στο παιδί σου.
Είμαι 19 ετών και δε θυμάμαι ούτε μια φορά τους γονείς μου να φωνάζουν και να μαλώνουν μπροστά μου. Γενικά δεν έπαιρνα ποτέ χαμπάρι ότι μάλωσαν, μόνο αν έβλεπα τη μάνα μου στεναχωρημένη και τον μπαμπά μου με νεύρα υπέθετα ότι κάτι έγινε. Αλλά πάνω σε σκηνή, ποτέ, και ευτυχώς δλδ.

Πραγματικά πιστεύω πως θα ήταν καλύτερα αν έβλεπες και έναν καυγά.
Για μένα, είναι και αυτό φροντιστήριο.
Να ξέρει κανείς πως να καυγαδίζει, δηλαδή ότι πρέπει να απαντάμε με σεβασμό ακόμα κι αν διαφωνούμε.
Ακόμα όμως και το αντίθετο να γίνεται στο σπιτι κάποιου, πιστεύω πως το παιδί θα το φιλτράρει ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Θέλω να πω πως για μένα δεν είναι καλό να μεγαλώνει ένα παιδί πιστεύοντας πως οι μεγάλοι δεν τσακώνονται.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[~Melania~]

Παρ'όλο που κάποιες φορές εκνευρίζομαι μαζί τους και εύχομαι να ήταν αλλιώς οι χαρακτήρες τους σε κάποια θέματα και να είχαν άλλες αντιδράσεις, δεν θα τους άλλαζα με τίποτα. Εκτιμώ μέσα από την καρδιά μου την προσοχή τους, την αγάπη τους και το ότι νοιάζονται για μένα πολύ παραπάνω από ότι νοιάζονται για τους εαυτούς τους.... Τους αγαπώ πάρα πολύ και τους ευχαριστώ για όλα αυτά που μου προσφέρουν... την οικογενειακή θαλπωρή και την ασφάλεια που νοιώθω όσο ξέρω ότι είναι δίπλα μου.... ας εκτιμώ αυτά που έχω γιατί θα μπορούσε και να ήταν χειρότερα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Darkness]

Παιδιάάά τι θυμήθηκααααααα;
6η δημοτικού με 1η γυμνασίου η μάνα μου είχε διαβάσει το ημερολόγιό μου, στο οποίο έγραφα μέσα πόσο μισώ τους γονείς μου, πόσο κακοί είναι, και μακάρι να ήμουν υιοθετημένη και να έχω άλλους γονείς και κάτι τέτοια.
Πολύ μίσος, κι αυτό επειδή δε με άφηναν έξω μέχρι την ώρα που ήθελα. [λολ]
Η μάνα μου κομμάτια είχε γίνει τότε, έκλαιγε πολύ και με ρώταγε τι κάνει λάθος και τι θέλω και βασικά δε θυμάμαι τι μου' λεγε.
Ρε πόσες τύψεις νιώθω τώρα που το θυμήθηκα.
Τι χαζή που ήμουν.

Άσχημο για τη μαμά. =(
Τέτοιες χαζομαρούλες νομίζω όλοι έχουμε κάνει.
Αλλά μα τα όσα θέματα και να έχει κάποιος από τους δικούς μου ποτέ δεν θα τον άλλαζα. Εφόσον δεν μου προκαλούν πρόβλημα που δεν λύνεται τίποτα δεν με ενοχλεί τόσο ώστε να σκεφτόμουν κάτι τέτοιο.
Άσε που τους ανθρώπους μου δεν τους αλλάζω. Ακόμη και με τον θείο μου που αλληλοσκοτωνόμαστε συνέχεια δεν θα τον άλλαζα, δεν παρατώ δικούς μου ανθρώπους ακόμη και αν δεν εχουν τίποτα θετικό. Αφήνω να το κάνουν οι ίδιοι αν έτσι νιώθουν καλύτερα.
Επίσης, πριν σκεφτείς να αλλάξεις κάποιον άνθρωπο της ζωής σου σκέψου πως αυτό που θα έρθει μετά ίσως είναι το ακόμη χειρότερο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[christinelle]

Ολοι τα λέγαμε αυτά, είμαι σίγουρη ότι και η μαμά τα έλεγε στην δική της μαμά όταν ήταν μικρή. Κάποια στιγμή όλα τα παιδιά νιώθουν ότι μισούν τους γονείς τους, είναι φυσιολογικό. Βέβαια δεν ξέρω τι θα λέω οταν τα δικά μου παιδιά φωνάζουν ότι με μισούν αλλά τέλος πάντων.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[prinCess.]

Αυτό ακριβώς που λες...! Ώρες-ώρες λέω πάλι καλά που έζησα και αυτά και έτσι ξέρω πως δεν είναι όλα σε ροζ σύννεφα

λολ
Είναι σα να λες ότι καλά έκαναν και ότι σε βοήθησαν κιόλας.
Νομίζω καταλαβαίνεις ότι δεν είναι όλα τέλεια κάποια στιγμή από μόνος σου, χωρίς να χρειάζεσαι τέτοιες *άσχημες* παιδικές αναμνήσεις.
Εγώ θα' χα παιδικά τραύματα ρε.

Τότε πρέπει να είσαι πολύ περήφανη για τους γονείς που έχεις

είμαι ρε, μη βλέπεις τι έλεγα στα 11, δεν είχα ιδέα ότι όλα τα κάνανε για το καλό μου και το τόσο το έκανα ΤΟΣΟ.

Πραγματικά πιστεύω πως θα ήταν καλύτερα αν έβλεπες και έναν καυγά.
Για μένα, είναι και αυτό φροντιστήριο.
Να ξέρει κανείς πως να καυγαδίζει, δηλαδή ότι πρέπει να απαντάμε με σεβασμό ακόμα κι αν διαφωνούμε.
Ακόμα όμως και το αντίθετο να γίνεται στο σπιτι κάποιου, πιστεύω πως το παιδί θα το φιλτράρει ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Θέλω να πω πως για μένα δεν είναι καλό να μεγαλώνει ένα παιδί πιστεύοντας πως οι μεγάλοι δεν τσακώνονται.

Εμένα το φροντιστήριό μου απ' όλο αυτό, ήταν η "ιδιωτικότητα". Δλδ έμαθα να μη μπλέκω 3ους στα προσωπικά μου και να μη δίνω δικαιώματα και να αντιμετωπίζω όσο το δυνατόν πιο "ψύχραιμα" κάποια πράγματα. Δλδ νομίζω αυτό μου' χει περάσει. Νομίζω. Δεν έχω κάτσει να το σκεφτώ, αλλά είμαι περήφανη για τους γονείς μου και για το πώς με μεγάλωσαν, δε μου έλειψε ποτέ κάτι [δε μιλάω για υλικά αγαθά], ούτε ήμουν το μικρό που δεν ήξερε τι θα πει "καυγάς", απλά δεν το έβλεπα στους γονείς μου.
Το να μάθεις να απαντάς με σεβασμό σε τυχόν διαφωνίες που έχεις, προφανώς δε θα στο δείξει ο "καυγάς". Εξάλλου άλλο διαφωνώ, άλλο μαλώνω , νομίζω καταλαβαίνεις τη διαφορά.

Ίσως ναι, το δει και ως παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά αυτό δε παύει να είναι άσχημο, ούτε θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα αυτό που βλέπει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gilda]

λολ
Είναι σα να λες ότι καλά έκαναν και ότι σε βοήθησαν κιόλας.
Νομίζω καταλαβαίνεις ότι δεν είναι όλα τέλεια κάποια στιγμή από μόνος σου, χωρίς να χρειάζεσαι τέτοιες *άσχημες* παιδικές αναμνήσεις.
Εγώ θα' χα παιδικά τραύματα ρε.



είμαι ρε, μη βλέπεις τι έλεγα στα 11, δεν είχα ιδέα ότι όλα τα κάνανε για το καλό μου και το τόσο το έκανα ΤΟΣΟ.

Εμένα το φροντιστήριό μου απ' όλο αυτό, ήταν η "ιδιωτικότητα". Δλδ έμαθα να μη μπλέκω 3ους στα προσωπικά μου και να μη δίνω δικαιώματα και να αντιμετωπίζω όσο το δυνατόν πιο "ψύχραιμα" κάποια πράγματα. Δλδ νομίζω αυτό μου' χει περάσει. Νομίζω. Δεν έχω κάτσει να το σκεφτώ, αλλά είμαι περήφανη για τους γονείς μου και για το πώς με μεγάλωσαν, δε μου έλειψε ποτέ κάτι [δε μιλάω για υλικά αγαθά], ούτε ήμουν το μικρό που δεν ήξερε τι θα πει "καυγάς", απλά δεν το έβλεπα στους γονείς μου.
Το να μάθεις να απαντάς με σεβασμό σε τυχόν διαφωνίες που έχεις, προφανώς δε θα στο δείξει ο "καυγάς". Εξάλλου άλλο διαφωνώ, άλλο μαλώνω , νομίζω καταλαβαίνεις τη διαφορά.

Ίσως ναι, το δει και ως παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά αυτό δε παύει να είναι άσχημο, ούτε θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα αυτό που βλέπει.

Εγώ πιστεύω πως αν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα πλαίσιο αγάπης, τότε μαθαίνει πολλά και από τα καλά ερεθίσματα, και από τα κακά. Κι εμένα οι δικοί μου τσακωνόντουσαν μερικές φορές δημόσια, και όμως εγώ, όντως τηρώ τα πράγματα ιδιωτικά. Δεν σημαίνει δηλαδη πως ότι βλέπουμε, το μιμούμαστε. Θεωρώ πως οι καυγάδες μπροστά στα παιδιά μερικές φορές κάτι προσφέρουν, και το να μην τσακώνεται κανείς μπροστά στα παιδιά πάλι κάτι προσφέρει. Και να σου πω και κάτι, χαίρομαι που οι γονείς μου είχε τύχει να τσακωθούν μπροστά μου. Δεν θα μπορούσα να μπαίνω σε ένα σπίτι και να τους βλέπω μαγκωμένους χωρίς να ξέρω ακριβώς τι έχει συμβεί. Δεν ξέρω, θα ένιωθα ξένη στο ίδιο μου το σπίτι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Irodis]

σε καμία περίπτωση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[christinelle]

Νανσύ, όλα αυτά τα "κακά" που λες τα είχα στα 14-15 μου, όπως και το 99% των παιδιών αυτής της ηλικίας, ανεξαρτήτως οικογενειακού περιβάλλοντος. Δεν σημαίνει ότι μένουν έτσι μια ζωή...όλος ο πληθυσμός θα ήταν μανιακοί δολοφόνοι αν γινόταν αυτό. Μια φάση είναι που περνάει και ίσως είναι και καλό γιατί κάτι μαθαίνουμε κι από εκεί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[prinCess.]

Εγώ πιστεύω πως αν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα πλαίσιο αγάπης, τότε μαθαίνει πολλά και από τα καλά ερεθίσματα, και από τα κακά. Κι εμένα οι δικοί μου τσακωνόντουσαν μερικές φορές δημόσια, και όμως εγώ, όντως τηρώ τα πράγματα ιδιωτικά. Δεν σημαίνει δηλαδη πως ότι βλέπουμε, το μιμούμαστε. Θεωρώ πως οι καυγάδες μπροστά στα παιδιά μερικές φορές κάτι προσφέρουν, και το να μην τσακώνεται κανείς μπροστά στα παιδιά πάλι κάτι προσφέρει. Και να σου πω και κάτι, χαίρομαι που οι γονείς μου είχε τύχει να τσακωθούν μπροστά μου.

Βρε ναι, δεν είπα ότι επειδή τα κάνανε οι γονείς σου, θα τα κάνεις κι εσύ. Μιλάω για το συναισθηματικό θέμα. Δηλαδή εκείνη την ώρα πώς νιώθει το παιδί, και τι του προσφέρει αυτό.

Δεν θα μπορούσα να μπαίνω σε ένα σπίτι και να τους βλέπω μαγκωμένους χωρίς να ξέρω ακριβώς τι έχει συμβεί. Δεν ξέρω, θα ένιωθα ξένη στο ίδιο μου το σπίτι.

Ρε συ, δε ξέρω, εγώ το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό να μην ξέρω γιατί μάλωσαν οι γονείς μου, όσο φυσιολογικό θεωρώ να μη ξέρω γιατί μάλωσες εσύ με τον φίλο σου πχ.
Δηδαλή είναι ζευγάρι, οκ, γιατί να ξέρεις τι έχει γίνει; Μπορεί να μάλωσαν επειδή κάνουν ζήλιες, ή επειδή δεν έχει κάποιος από τους 2 διάθεση για σεξ (λέω λίγο άκυρα παραδείγματα για να δεις ότι δε σου πέφτει λόγος, ούτε θα γίνει τίποτα αν μάθεις γιατί) εγώ γιατί να το ξέρω; Αυτά είναι δικά τους θέματα.
Ντάξει, από μια ηλικία και μετά ρωτούσα τι έγινε και πώς και γιατί, αλλά αυτό επειδή έβλεπα ότι τραβούσε πολύ και ένιωθα ότι είναι κάτι σοβαρό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Pequeño]

λολ
Είναι σα να λες ότι καλά έκαναν και ότι σε βοήθησαν κιόλας.
Νομίζω καταλαβαίνεις ότι δεν είναι όλα τέλεια κάποια στιγμή από μόνος σου, χωρίς να χρειάζεσαι τέτοιες *άσχημες* παιδικές αναμνήσεις.
Εγώ θα' χα παιδικά τραύματα ρε.

Ε, δεν ξυλοφόρτωνε ο μπαμπάς τη μαμά μου για να έχω παιδικά τραύματα,απλά είχαν πολλές διαφωνίες και όχι για το που πρέπει να μπει το διακοσμητικό βάζο, που πολλές από αυτές τις έζησα και μπήκα στην θέση να κάνω τον δικηγόρο.
Από τον ρόλο τους ως γονείς δεν έχω παράπονο,έχω ικανό τον μπαμπά μου να κάνει την πουτ*να στη Βαλαωρίτου για να είναι γεμάτο το ψυγείο και εννοείται πως όποτε χρειάστηκα κάτι ήταν εκεί, ιδιαίτερα ο μπαμπάς μου είναι ΜΠΑΜΠΆΣ όχι με το μ κεφαλαίο, αλλά με όλα τα γράμματα, σαν "ζευγάρι" τους δίνω κόκκινη κάρτα εκεί έχασαν το παιχνίδι και παρασύρθηκαν σε λάθος κινήσεις και μετά από τόσα χρόνια παρασύρθηκαν σε άσχημες καταστάσεις...

Όσο για το ότι με βοήθησαν ναι, δεν το αναιρώ, το ότι θα το έβλεπα και μόνη κάποια στιγμή ναι το ξέρω, αλλά το κατάλαβα πολύ πιο νωρίς και έχω μάθει να κοιτάω τα θετικά ακόμη και στο πιο τραυματικό επεισόδιο που έχω ζήσει (στα 5 μου έπεσα με το ποδήλατο σε ένα θάμνο με αγκάθια σε ένα σκ*τόδρομο, ε δεν κλαίγομαι ακόμη για το πόσο χτύπησα και πόνεσε το πόδι μου, κρατάω απλά πως έμαθα να μην πηγαίνω σε χαλικόδρομο γιατί θα φάω τα μούτρα μου). Και από την άλλη είναι παραδείγματα προς αποφυγήν, τα βλέπω και ξέρω τι δεν πρέπει να κάνω εγώ στην δική μου οικογένεια όταν θα γίνω μάνα, γιατί κακά τα ψέμματα ο γονιός δεν είναι θεός, ούτε του έδωσαν εγχειρίδιο με οδηγίες, πολλές φορές κάνουμε κάποιες πράξεις παρασυρόμενοι του θυμού μας και δεν καταλαβαίνουμε ότι κάποιοι τρίτοι από πίσω πληγώνονται... Δεν το έκαναν άλλωστε και επίτηδες, δεν νομίζω ο στόχος τους να ήταν να μου γεμίσουν παιδικά τραύματα, απλά ήταν μια ζορισμένη περίοδος.

Το κάθε σπίτι έχει τα δικά του, κανένας δεν ξέρει τι γίνεται πίσω από τις κλεισμένες πόρτες, ο καθένας ξέρει τι πρέπει να κάνει και πιο δρόμο θα ακολουθήσει για να χειριστεί 5 καταστάσεις

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gilda]

Βρε ναι, δεν είπα ότι επειδή τα κάνανε οι γονείς σου, θα τα κάνεις κι εσύ. Μιλάω για το συναισθηματικό θέμα. Δηλαδή εκείνη την ώρα πώς νιώθει το παιδί, και τι του προσφέρει αυτό.

Ρε συ, δε ξέρω, εγώ το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό να μην ξέρω γιατί μάλωσαν οι γονείς μου, όσο φυσιολογικό θεωρώ να μη ξέρω γιατί μάλωσες εσύ με τον φίλο σου πχ.
Δηδαλή είναι ζευγάρι, οκ, γιατί να ξέρεις τι έχει γίνει; Μπορεί να μάλωσαν επειδή κάνουν ζήλιες, ή επειδή δεν έχει κάποιος από τους 2 διάθεση για σεξ (λέω λίγο άκυρα παραδείγματα για να δεις ότι δε σου πέφτει λόγος, ούτε θα γίνει τίποτα αν μάθεις γιατί) εγώ γιατί να το ξέρω; Αυτά είναι δικά τους θέματα.
Ντάξει, από μια ηλικία και μετά ρωτούσα τι έγινε και πώς και γιατί, αλλά αυτό επειδή έβλεπα ότι τραβούσε πολύ και ένιωθα ότι είναι κάτι σοβαρό.

Εντάξει έτσι όπως το θέτεις, συμφωνώ. Μάλλον και η μία και η άλλη, έπιασε το άκρο. Σημασία έχει το παιδί να μεγαλώνει με αγάπη, κι αν μια μέρα ακούσει ένα καυγά, δεν χάλασε κι ο κόσμος. Κι αν δεν ακούει γενικά καυγάδες, πάλι σε καλό θα του βγει.

To 99% είναι γενίκευση μέχρι αβεβαιότητα. Διότι μεγάλο και κρίσιμο ρόλο παίζει η ψυχοσύνθεση του κάθε παιδιού, αλλιώς θα είμασταν όλοι ωραία και καλά.

Νάνσυ στο προηγούμενό σου ποστ αναφέρομαι κυρίως. Μου φαίνεται υπερβολικό αυτό που γράφεις. Ξέρεις στις περισσότερες οικογένειες έχει συμβεί αυτό που περιγράφει η Christinelle και μια χαρά ήρεμα βγήκαν τα παιδιά. Αυτή η περιγραφή που διαβάζω, ανήκει σε κάποιον ψυχωτικό. Δεν έγινε και τίποτα αν σε κάποια ηλικία οι γονείς μας τσακώνονται μπροστά μας, γιατί πολύ απλά δεν θα ναι αυτή η μόνη αναφορά μας. Δηλαδή μόνο τσακωμούς θα χαμε στο σπίτι? Εγώ μαζί με τους τσακωμούς, θυμάμαι και γλυκές και ρομαντικές στιγμές, και οικογενειακή γαλήνη σε άλλες φάσεις. Ας μην τα ισωπεδώνουμε όλα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Pequeño]

Λάθος. Αν το παιδί βλέπει τσακωμούς ενδόμυχα δημιουργείται μέσα του ο φόβος και ο θυμός. Στην εφηβεία αυτά δεν φαίνονται αλλά κυρίως στην ενηλικίωση. Είναι γνωστό ότι το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει άμεσα και έντονα στη διάπλαση της προσωπικότητας του παιδιού. Αυτά μας ακολουθούν μια ζωή.

Είναι γνωστό ότι παιδιά που μεγάλωσαν σε δυσαρμονικές οικογένειες είναι περισσότερο εσωστρεφή, δειλά, καχύποπτα και αυτά αντανακλώνται και στις διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύσσουν και δύσκολα θα θέλουν να κάνουν οικογένεια. Σε πιο ακραίες περιπτώσεις αναπτύσσουν τάσεις βίας απέναντι στους άλλους ακόμα και στους ίδιους.


Δεν ωριμάζει ένα παιδί έτσι διότι το να μεγαλώνει σε ένα ταραχώδες περιβάλλον διαπλάθει την προσωπικότητα του και την ψυχολογία του. Τα άτομα αυτά είναι περισσότερο πεσιμιστικά, με τάσεις μελαγχολίας ίσως και κατάθλιψης.

Εγώ πάλι όταν είχαμε άσχημες καταστάσεις στο σπίτι, έξω έκανα τον καραγκιόζη, και όχι για να μην το καταλάβει κανένας,απλά είχα την ανάγκη να με περιτριγυρίζουν γέλια και χαρά και παρέες και από τη στιγμή που ήταν δύσκολο να το έχω από το σπίτι δεδομένου του πως ήταν τα πράγματα τα αναζητούσα αλλού, είχα τα ξεσπάσματα μου βέβαια ώρες-ώρες αλλά σπάνια, από εκεί και πέρα όταν τα πράγματα στο σπίτι ήταν χάλια εγώ εντελώς αυτόματα κυνηγούσα καλοπέραση, δεν κλεινόμουν μέσα ούτε με έπαιρνε από κάτω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gilda]

Μάλλον υπερβολικά το λαμβάνεις.

δεν θα επεκταθώ διότι άκρη δεν θα βρούμε για πολλούς λόγους.

Καλή συνέχεια!

Επίσης, καλή συνέχεια

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[prinCess.]

Ντάξει παιδιά, επειδή έτυχε μια φορά να μαλώσουν οι δικοί σου μπροστά σου δεν έγινε τίποτα ας πούμε, μικρό το κακό, αλλά πριν μίλησαν περί άγριων καυγάδων με σπάσιμο πραγμάτων κτλ.
Αυτό αναγκάστηκες να το ζήσεις , δλδ έγινε και το έζησες και σου δίδαξε πολλά και όλα εντάξει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνεται για να παίρνουν τα παιδιά μαθήματα. Γιατί μιλάω για παιδιά κυρίως. Είναι κρίμα πχ. στα 10 να μην είσαι ξέγνοιαστος στο σχολείο και να παίζεις με τους φίλους σου, επειδή νιώθεις άσχημα που οι γονείς σου χτες το βράδυ σκοτώνονταν. Δηλαδή παιδικότητα ρε παιδίμ. Γιατί να ωριμάσουν πριν την ώρα τους και να τους δημιουργείς τέτοια συναισθήματα;

Κάποια στιγμή όλοι θα ωριμάσουμε και θα μάθουμε, δε χρειάζεται να γίνει με αυτό το τρόπο.


+ Όσον αφορά αυτά που είπε η Νάνσυ, τα ξέρω και τα έχω διαβάσει κι εγώ και νομίζουν έχουν μια βάση. [κι αν δείτε παρέθεσε το ποστ, στο οποίο στάθηκα κι εγώ και ίσως έχει στο μυαλό της και πιο *ακραίες* καταστάσεις που αρχίζουν από κάτι τέτοια.]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[αδαμαντια52071]

Mπορει να εχουμε τσακωθει ασχημα,να εχουμε αλληλοβριστει(Light παντα),να μην μιλαμε για εβδομαδα(περισσοτερο δεν)
αλλα....

οχι ...Δεν θα τους αλλαζα με τιποτα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[steve391242]

Εγω νομιζω πως θα ηθελα αν μου δινοταν ποτε η ευκαιρια να ειχα αλλους γονεις.Το εχω σκεφτει παρα πολλες φορες.Οταν ημουν μικρος,δημοτικο φαση,ημουν τοσο σιγουρος οτι ημουν υιοθετημενος και το ειχα αποδεχτει σε σημειο που ελεγα στην μητερα <<μαμα δεν πειραζει μην στεναχωριεσαι που δεν ειμαι παιδι σου>>.Μεχρι και ληξιαρχικη πραξη γεννησεις ειχα ζητησει στο τελος για να τους πιστεψω οτι ειμαι παιδι τους. >.<
Δεν ειναι οτι ειναι κακοι γονεις,αν και πιστευω οτι κατι λαθακια εκαναν και αυτοι,εκανα και εγω ως παιδι τους,και γενικα εχω καταληξει οτι δεν ταιριαζουμε ως χαρακτηρες για σχεση γονεα-παιδιου.Ακουγεται πολυ χαζο,απλα ρε παιδακι μου σπανια βρισκουμε κοινα σημεια επαφης και μπορουμε να καταλαβουμε ο ενας τον αλλον.Στην καλυτερη περιπτωση η μαλωμενοι θα ειμαστε η θα εχουμε εκεινη την τυπικη σχεση χωρις τα πολλα πολλα.
Η βλακεια μου ειναι οτι μαλλον δεν τους εκτιμω και εγω οσο θα επρεπε ενω τους εχω,την ιδια στιγμη που σε αλλα παιδια δεν δοθηκε η ευκαιρια καν να τους γνωρισουν.Μικρος ηθελα να τους δωσω σε καποιο παιδακι που μεγαλωνε μονο του για να μην ειναι πια μονο του αφου εμενα δεν ηταν και καλα οι πραγματικοι μου γονεις και δεν τους ηθελα κι'ολας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Τίτης]

Αν θέλω να αλλάξω τους γονείς της κοπέλας μου είμαι off topic?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.