Θα κάνατε σοβαρή σχέση με κάποιον που θα είχε παιδιά;

[Buggs]

Όταν πρωτογνωριζεις κάποιον, δεν γνωρίζεις μαζί και τα παιδιά του. Συνηθως μάλιστα μέχρι να σοβαρέψει η σχέση, αποφεύγεις οποιαδήποτε επαφή μαζί τους, γιατί δεν θες να δεθούν ή να δεθείς και μετά να ανακαλύψεις πως τελικά δεν ταίριαζες με τον πατέρα τους.

Συνεπώς αποκλείεται κατά το πρώτο διάστημα της επιλογής να έχει οποιαδήποτε σημασία το πόσο καλός γονιός είναι ο άλλος. Αυτό θα το ανακαλύψεις αργότερα, αν και εφόσον αποφασίσεις πως ταιριάζεις αρκετά με τον άλλον, ώστε να μπορείς να δεις μέλλον μαζί του. Ως τότε, αντιμετωπίζεις τον άλλον σαν να ειναι οποιοσδήποτε άλλος άντρας χωρίς παιδιά

Εγω παντως θεωρώ απίθανο, αν βρεθώ χωρισμένος, να το κάνω έτσι με κάποια. Σαφώς θα με γνωρίσει με τα παιδιά μου, ευθύς εξ αρχής...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Θες να πεις πως εκτός από το να της αναφέρεις πως έχεις παιδιά εντός του πρώτου πενταλέπτου, στο 2ο ή στο 5ο ραντεβού (πάντως σύντομα, εντός ας πούμε του πρώτου διμήνου σχέσης) θα της πεις να βγειτε όλοι μαζί και θα προσπαθείς διαρκώς να βρίσκεις αφορμές να είστε όλοι μαζί;

ΥΓ: Όταν λέω τον αντιμετωπίζεις σαν να μην έχει παιδιά, εννοω πως κοιτάς απλά αν σου κάνει σαν άνθρωπος και σαν σύντροφος. Δεν εννοώ πως φέρεσαι όπως θα φερόσουν σε ένα ελεύθερο εντελώς άνθρωπο (εννοείται πχ πως δεν έχεις απαίτηση να κοιμάται κάθε σ/κ μαζί σου σαν να μην είχε παιδιά).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Νομίζω ότι οι γνωριμίες με εναν πατέρα δυο παιδιων, ειδικά μικρων, με τα οποια ο πατέρας αυτός περνάει αρκετό χρόνο και έχει καλή σχέση (βλέπε ξάγρυπνος στο Σιατλ) συμβαίνουν εκ των πραγματων μαζί τους. Φυσικά στην συνέχεια εξελίσσεται με το ζευγάρι μόνο του. Και μόνο ύστερα που η γυναίκα αυτή έχει δείξει κάποια σημαντικα θετικά συναισθήματα, θα την έφερνα σε άμεση επαφή με τα παιδιά. Για να μήν πληγωθούν

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

Ε ρε Μπαγκζ και εσύ, δεν λέει κανείς να κρύψεις το ότι έχεις παιδιά. Απλά, προφυλάσσοντας τα ίδια πρωτίστως, να μην τα γνωρίζεις σε όλες τις σχέσεις σου...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Ε ρε Μπαγκζ και εσύ, δεν λέει κανείς να κρύψεις το ότι έχεις παιδιά. Απλά, προφυλάσσοντας τα ίδια πρωτίστως, να μην τα γνωρίζεις σε όλες τις σχέσεις σου...

Όταν μιλάμε για πολύ μικρά παιδιά, τότε ναι, χρειάζεται αυτού του είδους η προστασία. Όταν όμως τα παιδιά είναι μεγαλύτερα(πάνω από 11-12 ετών) το να τους αποκρύπτεις κομμάτια της ζωής σου και μάλιστα τόσο σημαντικά μπορεί να φέρει πολύ αρνητικά αποτελέσματα, μια που τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά. Πολύ περισσότερα απ' όσα συνήθως νομίζουμε πως καταλαβαίνουν.
Κινδυνεύεις να χάσεις την εμπιστοσύνη τους και την εκτίμησή τους.
Σκέψου πως ανάλογα με τις καταστάσεις, μπορεί να χρειαστεί να διανυκτερεύσεις κάπου αλλού ή πως τα τηλέφωνα στο κινητό σου και στο σταθερό σας θα πληθύνουν. Αργά ή γρήγορα το παιδί θα ρωτήσει και αν απαντήσεις με υπεκφυγές, θα σχηματιστεί στο μυαλουδάκι του πολύ συγκεκριμένη εικόνα για τη στάση σου απέναντί του.
Καλύτερα το παιδί να μάθει ότι απέρριψες ή απορρίφθηκες από κάποιον/α επειδή δεν ταιριάζατε. Είναι μια "φυσική διαδικασία αξιολόγησης" (σε πολλά εισαγωγικά) που αργότερα στη ζωή του θα χρειαστεί να κάνει και το ίδιο. Δεν είναι πάντα καλό να κρατάμε τα παιδιά μακριά από τις δυσκολίες της ζωής.

Η κόρη μου (12 ετών) σε συζήτηση που είχε με τη φιλενάδα της, στην οποία ανέφερε για το φίλο μου, η αντίδραση της φιλενάδας της ήταν η εξής: "Τι κρίμα να μην έχει και η δική μου μαμά ένα φίλο, να την κάνει χαρούμενη".
Τυχαίνει να γνωρίζω πως η μητέρα της έχει ήδη φίλο... Σκέψου πόσες φορές έχει αναγκαστεί αυτή η μητέρα να πει ψέμματα στο παιδί της, (ενώ ταυτόχρονα θα ζητάει από εκείνο να την εμπιστεύεται) χωρίς λόγο.

EDIT: Να προσθέσω μονάχα πως θεωρώ ότι μιλάμε για έναν ώριμο γονέα που ξέρει πάνω-κάτω τι ζητάει απ' τη ζωή και έχοντας ένα παιδί δεν κάνει σχέσεις με τον πρώτο τυχόντα.
---------------
Ντίνα, συνοπτικά έχω να σου πω ένα πράγμα: Αν μια γυναίκα νιώθει πως μπορεί να αγαπήσει τον Κωστάκη τον Γιαννάκη και τη Ρηνούλα επειδή είναι ο Κωστάκης ο Γιαννάκης και η Ρηνούλα (οντότητες μοναδικές) αλλά και επειδή είναι αδιαίρετο κομμάτι του μπαμπά τους και όχι απλά να τα ανεχτεί στη ζωή της, τότε δεν πιστεύω πως έχει να φοβάται τίποτα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Ισως δεν ειναι θεμα αριθμητικου ορίου ηλικίας, αλλά αντιληψης,χαρακτηρα και ωριμοτητας του παιδιου. Πρεπει να μπορει να επεξεργαστει και να δεχθει οτι μπορει ενα ζευγαρι να φτασει να κανει παιδια ...και ομως να χωρισει πχ... (που μερικες φορες δε το χωνευουμε καλα καλα εμεις πλακα πλακα..)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Ένα παιδί χωρισμένων γονιών μιας κάποιας ηλικίας και ωριμότητας, να είσαι βέβαιος πως ξέρει πως δύο άνθρωποι μπορεί να φτάσουν να κάνουν παιδιά και όμως να χωρίσουν.
Το έχει ήδη βιώσει!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Ποιας ηλικιας, ποιας ωριμοτητας ; 12 χρονου ; Το να το εχει ζησει (δε μπορουσε κι αλλιως ) δε σημαινει απαρατητα οτι το επεξεργαζεται και το δεχεται κιολας. Αυτο λεμε. Οτι ειναι αναλογως το παιδι και τις συνθηκες.

Εγω παντως βλεπω πως δεν ειναι κ το πιο απλο πραγμα να χωνεψουμε. Για ενηλικες, ποσο μαλλον για μικρα παιδια που δε ξερουν καν τι ειναι αγαπη,ερωτας κλπ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Εμενα παντως η μητερα μου ποτε δε δεχτηκε μετα το θανατο της μητερας της, καποια κυρια που ειχε αγαπησει ο παππους μου και ειχαν σχεση, οταν σημειωτεων ηδη η μητερα μου ειχε τη δικη της οικογενεια και η ιδια 2 παιδια...
Ειχε τοσο εντονες κτητικες τασεις απεναντι στον πατερα της, που δεν το αποδεχτηκε ποτε, οσο και να εβλεπε οτι με αυτη της τη συμπεριφορα τον πληγωνε ...
Αρα μηπως ο χαρακτηρας παιζει το μεγαλυτερο ρολο..? (εχω παραδειγμα και με χωρισμενων γονεων, σε περιπτωση που αυτο θεωρηθει αστοχο)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Πάντα είναι ανάλογα το παιδί και τις συνθήκες, κανένα παιδί δεν είναι ίδιο με κάποιο άλλο!
Εγώ την εμπειρία μου μεταφέρω και τίποτ' άλλο και ανέφερα και τους λόγους που δεν θα κρατούσα κρυφή μια σχέση.

Προσωπικά θα δεχόμουν ευκολότερα μια δύσκολη αλήθεια παρά οποιοδήποτε ψέμμα. Εφ' όσον αυτή είναι η στάση ζωής μου, αυτή τη στάση μαθαίνω και στο παιδί μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Ε αυτο λεω. Οτι αυτο που ενδεχομενως ειδες να ισχυει στο δικο σου, δεν ειναι κανονας. Δλδ δεν ειναι κανονας οτι επειδη ειναι παιδι χωρισμενων γονιων (μα μονο για χωρισμενων μιλαμε ετσι κι αλλιως) και το εζησε, αρα το καταλαβαινει.Εμεις συμφωνω οτι θα δεχομασταν μια δυσκολη αληθεια απο ενα ψεμα, ομως τωρα μιλαμε για το μικρο παιδι αν μπορει..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Δηλαδή μας λες το αυτονόητο; Whateva, εσύ ξέρεις...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Resident Evil]

Όταν μιλάμε για πολύ μικρά παιδιά, τότε ναι, χρειάζεται αυτού του είδους η προστασία. Όταν όμως τα παιδιά είναι μεγαλύτερα(πάνω από 11-12 ετών) το να τους αποκρύπτεις κομμάτια της ζωής σου και μάλιστα τόσο σημαντικά μπορεί να φέρει πολύ αρνητικά αποτελέσματα, μια που τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά. Πολύ περισσότερα απ' όσα συνήθως νομίζουμε πως καταλαβαίνουν.
Κινδυνεύεις να χάσεις την εμπιστοσύνη τους και την εκτίμησή τους.

ερώτηση: πιστεύεις ότι, δλδ, ένα παιδί σε αυτές τουλ τις ηλικίες (10-11-12-13) μπορεί να δεχτεί ότι η μαμά του/ο μπαμπάς του είναι "κανονικοί" άνθρωποι και ότι μπορεί για 2 χρόνια να είναι ο κ. Γιάννης, μετά κανείς, μετά ο κ. Κώστας (και μετά ο κ. Ανδρέας που θα είναι για πάντα πιθανόν). Την άποψη σου ζητάω, δεν έχω καμία εμπείρια προσωπική με το θέμα (φτου φτου οι γονείς μου ακόμα μαζί είναι κ εγώ παιδιά δεν έχω). Εννοώ, δεν είναι ψυχοφθόρο για το παιδί?

Το λέω, γιατί ένα επιχείρημα που ακούω-και εδώ μέσα- είναι ότι τα όποια ψέμματα ή απόκρυψη της σχέσης, υποτίθεται ότι γίνονται για να είναι "σταθερό το περιβάλλον που μεγαλώνει το παιδί", "να μην πρέπει το παιδί να υποστεί τις επιπτώσεις των δικών μου επιλογών" κοκ.

Άποψη ζητάω (μιας και φάνηκες πρόθυμη να τη δώσεις), δεν κρίνω, απλώς πραγματικά δεν μπορώ να μπω στη λογική και να το σκεφτώ από όλες τις μεριές (που σίγουρα ένας συνειδητοποιημένος γονιός θα το έχει κάνει)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Απαξ και το ζευγάρι χωρίσει, η καθημερινότητα είναι μιας μορφής Α. Ξαγρυπνος στο Σιατλ δηλαδή. Ενταξει δεν είναι έτσι, γιατί άν έχεις χωρίσει απο κάποια γρουσούζα ή ακόμη χειρότερο κακιά, ίσα ίσα, έχεις βρεί τον υπνο σου εκεί που τον είχες χάσει πρίν.

Ομως. Περνώντας απο τηνδιαδικασία διαζυγίου, κλονίζεται πολύ η πίστη σου στις σχέσεις. Εκτός κι άν ησουν εσύ το καθίκι εξ αιτίας του οποίου η οικογένεια διέλυσε. Ομως και πάλι τότε, δεν έχεις εσύ τα παιδιά.

Οπότε, ειδικά αν πρόκειται για άντρα (αφού η γονική μέριμνα μέχρι τα δέκα πάει αυτομάτως στη γυναίκα, ας με διορθώσει η Κατζίρα άν κανω λάθος), ο άντρας που έχει μείνει μόνος με τα μωρά, ήταν ο καλός στη σχέση.

Η θλίψη, η απογοήτευση, η επιφυλαξη, όλα αυτά βαραίνουν την καθημερινότητα έκτοτε, κι ας προσπαθεί αυτός ο άντρας να είναι όσο το δυνατόν πιο χαρούμενος στο παιχνιδι με τα παιδιά του. Αυτά όλα μια γυναίκα που θα τον αγαπήσει, θα τα διώξει, θα ξαναφέρει το γέλιο στην καθημερινότητα αντί απλά το δόξα τω Θεώ πόυ τέλειωσαν οι καυγάδες.

Αυτό το προσμένουν το ίδιο και τα παιδιά του άντρα, όσο κι αυτός. Ειδικά τα παιδιά αντιλαμβανονται πολύ περισσότερο το ψυχικό βάρος, τα συννεφα στην ατμόσφαιρα, απο τους μεγάλους που έχουν συνηθίσει κάπου να ζούν με αυτά. Δεν βλέπουν λοιπόν την ώρα να βρεί ο μπαμπάς κάποιαν να τον αγαπά και, αν τον αγαπά πραγματικά, την αγαπούν κι εκείνα.

Όμως όπως και σε καθε συνηθισμενη σχέση, έτσι και στην σχέση με εναν άντρα με παιδιά, η γυναίκα μπορει να είναι οποιαδήποτε. Δεν ξέρεις δηλαδή πώς θα πάει. Μάλιστα πρέπει να επισημάνω εδώ κάτι σε σχέση με κάτι που είπε η Κατζίρα αρχικά. Αν η γυναίκα γνωριστεί με τον άντρα ΜΟΝΟ, και αν επικεντρώσει ΜΟΝΟ στο πως είναι αυτός, και όχι πως λειτουργεί σαν συνολο με τα παιδιά του,στηνκαθημερινότητα τους, πώς θα ενταχτεί, πιθανόν, σ'αυτή;

Τελος το κυριότερο. Βρίσκω λοιπόν εγώ καποια σαν κι αυτή που έχει η Νεράιδα στην υπογραφή της, βγαίνουμε, τα καταφέρνω, σκοράρω και μου γυρίζουν τα μάτια ανάποδα. Ζαλισμένος απο έρωτα την παρουσιάζω με τα καλύτερα λόγια στα παιδιά, κι εκείνη, είναι μια σκύλα εγωίστρια υποκρίτρια που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να πειραματιστεί. Πώς είναι με παιδιά η φάση, πώς είναι με έναν άντρα με παιδιά, τέτοιες μαλακίες. Υπάρχουν και τέτοιες. Κι ύστερα, εκει που όλοι την λατρεύουνε, η σκύλα την κοπανάει γιατί η οικογένεια της πέφτει βαριά...

Αρα, νομίζω ότι μαλλον είναι θέμα του άντρα αφενός να κανει σαφές εξ αρχής το "ποτέ χωρίς τα παιδιά μου" όσο και στην συνέχεια στην ιδιαίτερη εκτιμηση, να προστατεύσει τα παιδιά του και να μην τους πουλήσει μια συντροφο σαν τέλεια πρίν αυτή να το έχει αποδείξει.

Ενα μικρό τιπ, που θα έβαζα εδώ, για όσους τυχόν βρίσκονται σε τέτοια φάση αυτή τη στιγμή. Τα παιδιά έχουν φοβερή διαίσθηση. Εμπιστευτείτε τη. Αν εσείς είστε τυφλοι απο έρωτα, εκείνα θα δούν την σκύλα με τα μάτια της ψυχής τους, που βλέπουν πολύ καθαρότερα απο τα δικα μας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Resident Evil]

Αρα, νομίζω ότι μαλλον είναι θέμα του άντρα αφενός να κανει σαφές εξ αρχής το "ποτέ χωρίς τα παιδιά μου" όσο και στην συνέχεια στην ιδιαίτερη εκτιμηση, να προστατεύσει τα παιδιά του και να μην τους πουλήσει μια συντροφο σαν τέλεια πρίν αυτή να το έχει αποδείξει.

καλά κι άγια όλα αυτά αλλά έχω απορίες :

1. Ο/Η νέα σύντροφος δλδ πρέπει να είναι "τέλεια" και "γεννημένος-η μάνα/πατέρας" ? Ειδικά αν δεν έχει ο/η ίδιος-α παιδιά πόσο εφικτό είναι αυτό?

2. Αν γνωρίζεις στα παιδιά την σχέση και αυτή πιθανά δεν πάει καλά, όχι γιατί είναι "καθίκι" ο άλλος αλλά γιατί ... τελικά δεν ταιριάξατε (όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες σχέσεις χωρίς να είναι κακός ο ένας ή ο άλλος), πώς είναι δυνατόν να τα προστατέψεις?

Δεν τα λέω με κακία πραγματικά δεν καταλαβαίνω...

Ίσως για αυτό κιόλας θα απέφευγα (ε καλά άμα με χτύπαγε ο έρωτας στο δόξα πατρί δεν ξέρω τι θα έκανα) όσο μπορούσα να σχετιστώ με κάποιον που έχει ήδη παιδιά. Τουλάχιστον στην ηλικία που είμαι, ακόμα και αν τον έβλεπα σοβαρά δεν θα ήξερα πως να διαχειριστώ το ζήτημα "οικογένεια από προηγούμενο γάμο".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

καλά κι άγια όλα αυτά αλλά έχω απορίες :

1. Ο/Η νέα σύντροφος δλδ πρέπει να είναι "τέλεια" και "γεννημένος-η μάνα/πατέρας" ? Ειδικά αν δεν έχει ο/η ίδιος-α παιδιά πόσο εφικτό είναι αυτό?

Το "τέλεια" θα είναι υποκειμενικό, στο μυαλό του άντρα αυτού. Ομως θα πρέπει να το βλέπει έτσι, πιστεύω, για να προχωρήσει. Γεννημενος/η για γονείς,ναι, πιστεύω ότι μερικοί άνθρωποι είναι έτσι, και άλλοι δεν θα γίνουν ποτέ, ακόμη και με τα δικα τους παιδιά. Η γυναίκα που είναι γεννημένη έτσι, αν αγαπήσει έναν άντρα αυτομάτως θα γίνει φίλη και με τα παιδιά του, αν γίνουν κι εκεινα. Δεν θα κάνει διαφορά γι'αυτήν το ότι δεν είναι δικά της. Τουλάχιστον για μένα δεν θα έκανε με τα παιδιά μιας άλλης. Αυτό που θα έκανε διαφορά, και θα δημιουργούσε προβλήματα, αν δημιουργούσε,θα ήταν αν, απαξ και έπαιρνα το ρόλο, και ειδικά για μικρά παιδιά, ο πρώην της άλλης επέμενε να παραμένει το αντρικό πρότυπο για τα παιδιά, δηλαδη να τα διαπαιδαγωγεί. Αυτό θα ήταν μεγάλο πρόβλημα.

2. Αν γνωρίζεις στα παιδιά την σχέση και αυτή πιθανά δεν πάει καλά, όχι γιατί είναι "καθίκι" ο άλλος αλλά γιατί ... τελικά δεν ταιριάξατε (όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες σχέσεις χωρίς να είναι κακός ο ένας ή ο άλλος), πώς είναι δυνατόν να τα προστατέψεις?

Το οτι οι σχέσεις είναι θέμα πολλων παραγόντων είναι κάτι που καλό είναι να το γνωρίζουν τα παιδιά απο μωρά ίσως. Για να μην απογοητεύονται ακριβώς ίσα και επειδή τα πράγματα δεν είναι τέλεια. Ομως η προφύλαξη απο την συναισθηματική εξαπάτηση είναι επίσης κάτι στο οποίο πρέπει να εφοδιάσουμε πιστευω τα παιδιά μας με .... αντισώματα

Ίσως για αυτό κιόλας θα απέφευγα (ε καλά άμα με χτύπαγε ο έρωτας στο δόξα πατρί δεν ξέρω τι θα έκανα) όσο μπορούσα να σχετιστώ με κάποιον που έχει ήδη παιδιά. Τουλάχιστον στην ηλικία που είμαι, ακόμα και αν τον έβλεπα σοβαρά δεν θα ήξερα πως να διαχειριστώ το ζήτημα "οικογένεια από προηγούμενο γάμο".

Χαίρομαι που το λές έτσι ξεκάθαρα γιατί αυτό απαντάει σε κάτι που λέχθηκε προηγουμένως, αν δηλαδή ο μόνος άντρας με παιδιά θα πρέπει να έχει κάτι το εξαιρετικά ιδιαίτερο (μενει σε ιστιοπλοικο σε ενα νησί, είναι επιτυχημένος γιάπης στη Φιλοθέη) προκειμένου να τον διαλέξει κάποια που έχει κι όλες τις άλλες επιλογές

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Μισό λεπτό. Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι ΜΟΝΟ θέμα της μητέρας και του πατέρα, εκτός κι αν για κάποιο λόγο ο ένας από τους δύο δεν υπάρχει, οπότε θα ήταν καλό να αναλάβει κάποιος άλλος αυτόν τον ρόλο. Αν όμως είναι και οι δύο εκεί, τότε ΚΑΝΕΝΑΣ τρίτος, όσο καλός κι αν είναι, δεν θα πρέπει να έχει απαίτηση να έχει σημαντικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Σαφώς θα χρειαστεί κάποιες στιγμές να παίξει τον ρόλο του γονιού, αλλά επ' ουδενί δεν θα μπορεί ποτέ να πάρει τη θέση του. Το παιδί έχει ήδη δύο γονείς, δεν είναι δυνατόν να αποκτήσει τέσσερις! Και είμαι κάθετη σε αυτό, με δεδομένο πως ξέρω πόσο άσχημα ένιωσα όταν ο πατριός μου αποφάσισε πως έχει λόγο σε ένα τμήμα της διαπαιδαγώγησης μου και η μαμά μου δυστυχώς δεν τον σταμάτησε (κι εγώ ήμουν πολύ ευγενική για να του πω πως έχω ήδη πατέρα και δεν χρειάζομαι κι άλλον).

Κατά τα άλλα, συμφωνώ με το να γνωρίζει το παιδί αν υπάρχει μια σχέση, αν είναι μεγαλύτερης ηλικίας (διότι ούτως ή άλλως θα το καταλάβει και μόνο του κατά πάσα πιθανότητα). Απλά αν δεν περάσει ένα χ χρονικό διάστημα (όπου στο χ βάζει ο καθένας όσο νομίζει ότι απαιτείται) ώστε να σιγουρευτεί το ζευγάρι πως υπάρχει μέλλον, δεν θεωρώ καλό για εκείνα να γνωρίζουν τον νέο σύντροφο, για να μην δένονται.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Μισό λεπτό. Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι ΜΟΝΟ θέμα της μητέρας και του πατέρα, εκτός κι αν για κάποιο λόγο ο ένας από τους δύο δεν υπάρχει, οπότε θα ήταν καλό να αναλάβει κάποιος άλλος αυτόν τον ρόλο. Αν όμως είναι και οι δύο εκεί, τότε ΚΑΝΕΝΑΣ τρίτος, όσο καλός κι αν είναι, δεν θα πρέπει να έχει απαίτηση να έχει σημαντικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Σαφώς θα χρειαστεί κάποιες στιγμές να παίξει τον ρόλο του γονιού, αλλά επ' ουδενί δεν θα μπορεί ποτέ να πάρει τη θέση του. Το παιδί έχει ήδη δύο γονείς, δεν είναι δυνατόν να αποκτήσει τέσσερις! Και είμαι κάθετη σε αυτό, με δεδομένο πως ξέρω πόσο άσχημα ένιωσα όταν ο πατριός μου αποφάσισε πως έχει λόγο σε ένα τμήμα της διαπαιδαγώγησης μου και η μαμά μου δυστυχώς δεν τον σταμάτησε (κι εγώ ήμουν πολύ ευγενική για να του πω πως έχω ήδη πατέρα και δεν χρειάζομαι κι άλλον).

Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο!

Ρες, θα σου απαντήσω κάποια άλλη στιγμή που δε θα είμαι στη δουλειά διότι χρειάζεται χρόνο η απάντησή μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Idril]

Νομίζω ότι αυτό που λέει η kajira ισχύει κυρίως στην περίπτωση όπου και οι δυο γονείς συμμετέχουν ενεργά στη διαπαιδωγωγηση του παιδιού όπως έγινε με τους δικούς της. Αν όμως μετά το διαζύγιο ο ένας από τους δυο εξαφανιστεί από προσώπου γης δε βλέπω που είναι το κακό στο να προσπαθήσει ο νέος σύντροφος αυτού που έχει την επιμέλεια να αναλάβει το ρολο του γονιού. Δεν μου φαίνεται σαν να παίρνει τη θέση του αλλα σαν να καλύπτει το κενό που άφησε ο άλλος στη ζωή των παιδιών. Κάνω λάθος?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Ιντριλ, είπα ήδη πως όσα λέω ισχύουν μόνο αν υπάρχουν και οι δύο γονείς κι όχι στην περίπτωση που ο ένας έχει χαθεί για κάποιο λόγο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.