Θλίψη και θάνατος

[Κούκου-Βάγια]

Διαβαζω τα οσα ειπατε και σκεφτομαι πως θα νιωθω εγω(χτυπα ξυλο)σε τετοια παρομοια κατασταση...δηλαδη εχω ψιλοφρικαρει και μονο με τα δικα σας που διαβασα φαντασου πως θα αντριφρασω σε κατι τετοιο...μεχρι στιγμης πονο και θλιψη για ατομο ππυ εχει φυγει δεν εχω νιωσει ειμαι τυχερη που στα 19 μου δεν εχω χασει καποιο στενο συγγενη(γονεις-παππυδες-θειους) και δεν εχω παει κ ποτε σε κηδεια δε ξερω πως ειναι..κατι μ λεει οτι ερθει(χτυπα ξυλο)αυτη η ωρα 8α τα βρω πολυ βουνο κ σκουρα ισως και να βρεθω και αγκαλια με τη καταθλιψη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aleksa]

Διαβαζω τα οσα ειπατε και σκεφτομαι πως θα νιωθω εγω(χτυπα ξυλο)σε τετοια παρομοια κατασταση...δηλαδη εχω ψιλοφρικαρει και μονο με τα δικα σας που διαβασα φαντασου πως θα αντριφρασω σε κατι τετοιο...μεχρι στιγμης πονο και θλιψη για ατομο ππυ εχει φυγει δεν εχω νιωσει ειμαι τυχερη που στα 19 μου δεν εχω χασει καποιο στενο συγγενη(γονεις-παππυδες-θειους) και δεν εχω παει κ ποτε σε κηδεια δε ξερω πως ειναι..κατι μ λεει οτι ερθει(χτυπα ξυλο)αυτη η ωρα 8α τα βρω πολυ βουνο κ σκουρα ισως και να βρεθω και αγκαλια με τη καταθλιψη

Δεν είναι απαραίτητο να πάθει κάποιος κατάθλιψη και συνεπώς ούτε εσύ.
Θλίψη ναι, είναι και το πλέον φυσιολογικό, όμως η κατάθλιψη διαφέρει καθότι είναι κάτι πιο περίπλοκο και στην αναγνώριση και στη θεραπεία.
Εύχομαι να αργήσεις να γευτείς αυτή την δυσάρεστη και επίπονη εμπειρία (που όλοι αναγκαστικά περνάμε).
Παίζει ρόλο και η ηλικία και οι κατατάσεις προ του συμβάντος και το περιβάλλον για το πώς θα το βιώσει και αντιμετωπίσει κάποιος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερις]

Έχω ακούσει από γνωστά μου άτομα που βίωσαν τον θάνατο αγαπημένων προσώπων ότι κανείς δε μπορεί να φανταστεί τι δύναμη μπορεί να έχει μέσα του ένας άνθρωπος. Τέτοια που πριν ούτε που το φανταζόταν. Μακάρι έτσι να είναι για όλους.
Δύναμη και κουράγιο εύχομαι! Να μην είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου και ασ'τον ελεύθερο να ξεσπάσει. Αλίμονο αν δεν ένιωθες θλίψη ή και θυμό!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[deviljoy]

Εγώ όταν ήμουν μικρός γύρω στα 12 πέθανε την ίδια χρονιά ο παππούς μου, ο αδερφός της γιαγιάς μου, ο θείος μου και τρεις φίλοι μου, μικρά παιδιά.
Μάλλον μάζεψα πολλή θανατίλα τότε και δεν πλέον ο θάνατος δεν με αγγίζει καθόλου. Πέθανε η γιαγιά μου πρόσφατα (με την οποία ήμουν πολύ κοντά καθώς με μεγάλωνε για αρκετά χρόνια) και δεν αισθάνθηκα τίποτα. Μάλλον δεν είναι φυσιολογικό, αλλά και ποιος είναι φυσιολογικός?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Μόνο ο χρόνος θα βοηθήσει να μειωθεί ο πόνος που νιώθεις τώρα και κάποιος δικός σου άνθρωπος να σε στηρίξει, που εύχομαι να έχεις.

Αυτό ελπίζω κι εγώ! Να είσαι καλά να θυμάσαι τον μπαμπά σου!

Διαβαζω τα οσα ειπατε και σκεφτομαι πως θα νιωθω εγω(χτυπα ξυλο)σε τετοια παρομοια κατασταση...δηλαδη εχω ψιλοφρικαρει και μονο με τα δικα σας που διαβασα φαντασου πως θα αντριφρασω σε κατι τετοιο...μεχρι στιγμης πονο και θλιψη για ατομο ππυ εχει φυγει δεν εχω νιωσει ειμαι τυχερη που στα 19 μου δεν εχω χασει καποιο στενο συγγενη(γονεις-παππυδες-θειους) και δεν εχω παει κ ποτε σε κηδεια δε ξερω πως ειναι..κατι μ λεει οτι ερθει(χτυπα ξυλο)αυτη η ωρα 8α τα βρω πολυ βουνο κ σκουρα ισως και να βρεθω και αγκαλια με τη καταθλιψη

Γιατί τα διαβάζεις αυτά, κορίτσι μου, και ταράζεσαι; Μην μπαίνεις σ' αυτή τη διαδικασία. Για σένα το λέω, για να μην φθείρεσαι.
Σου εύχομαι να είσαι καλά κι εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι.

Δύναμη και κουράγιο εύχομαι! Να μην είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου και ασ'τον ελεύθερο να ξεσπάσει. Αλίμονο αν δεν ένιωθες θλίψη ή και θυμό!

Σ' αυτό έχεις δίκιο. Τα αυτοάνοσα εμάς κυνηγάνε, που τα κρατάμε όλα μέσα μας.

Πέθανε η γιαγιά μου πρόσφατα (με την οποία ήμουν πολύ κοντά καθώς με μεγάλωνε για αρκετά χρόνια) και δεν αισθάνθηκα τίποτα. Μάλλον δεν είναι φυσιολογικό, αλλά και ποιος είναι φυσιολογικός?

Δεν μου κάνει εντύπωση. Είσαι απολύτως φυσιολογικός. Απλώς περνάς τη φάση της άρνησης. Επειδή αγαπάς πολύ τη γιαγιά σου, δεν μπορείς να δεχτείς ότι πέθανε. Εγώ, την ώρα που γινόταν η κηδεία του πατέρα μου, είχα αποστασιοποιηθεί απ' αυτό το γεγονός και ένιωθα σαν να βλέπω μια τινιά στον κινηματογράφο. Νόμιζα ότι θα γυρίσουμε στο σπίτι και θα είναι εκεί ο πατέρας μου. Όταν τον έριξαν στη γη, εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ τι είχε συμβεί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Scandal]

Μεταξύ των όσων άλλων αιτιών της θλίψης για το θάνατο αγαπημένου προσώπου που αναφέρθηκαν, να προσθέσω ότι εμένα με πιάνει και μια υπαρξιακή αγωνία όταν χάνω δικά μου άτομα. Θέλεις ότι μπαίνω σε φάση ότι μεγαλώνω, ότι δεν είμαι πια παιδί και οι άλλοι απλώς οι μεγαλύτεροι που έχουν χρόνια μπροστά τους. Θες ότι αναλογίζομαι τις στιγμές με αυτό το άτομο και την αλληλεπίδρασή μας. Θες ότι δεν θα ξανά δω το αγαπημένο πρόσωπο και αναρωτιέμαι: που να πήγε; Έσβησε τελείως;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aura]

Έκλαψα για εκείνη, για αυτά που δεν έζησε εκείνη, που δεν πρόλαβε.

Εγώ αυτό το λέω συμπόνοια πάντως και ανιδιοτέλεια.

Αλλά νομίζω ότι αν πεθαίναμε θα θέλαμε να μας κλάψουν που μας έχασαν και όλα αυτά που τους προσφέραμε παρά από συμπόνοια. Παρότι το πρώτο είναι εγωιστικό και υποτίθεται θέλουμε να μας αγαπάνε ανιδιοτελώς.

 

[Luke87]

Εγώ έχασα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο πρόσφατα. Πολύ κοντινό. Είναι περίεργο; Αλλά αρχικά δεν ένιωσα απώλεια όμως όσο περνάει ο καιρός μου λείπει.

 

[rafaela11]

Εγώ έχασα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο πρόσφατα. Πολύ κοντινό. Είναι περίεργο; Αλλά αρχικά δεν ένιωσα απώλεια όμως όσο περνάει ο καιρός μου λείπει.

Μερικές φορές ο εγκέφαλος δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει, ή είναι άμυνα της συνείδησης σου για να παραμείνεις ψύχραιμος.

 

[Luke87]

Μερικές φορές ο εγκέφαλος δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει, ή είναι άμυνα της συνείδησης σου για να παραμείνεις ψύχραιμος.

Sorry, δεν έχω όρεξη να το συζητήσω τελικά...

 

[Nascentes morimur]

Ο καθένας απο εμάς αντιδρά διαφορετικά στην απώλεια και είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Μακάρι όσους αγαπάμε να τους έχουμε μαζί μας αλλά σίγουρα είναι αδύνατο.Ομως σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, μέσα από τον πόνο που βιώνουμε την θλίψη και άλλα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να υπάρξουν είναι ένδειξη του πόσο σημαντικό ήταν για εμάς το πρόσωπο που χάσαμε. Η διαδικασία της θέλησης και της αποδοχής της απώλειας μπορεί να είναι μακρά και δύσκολη, αλλά με την πάροδο του χρόνου, η θλίψη θα αρχίσει να μειώνεται.
Όπως και να χει είτε με απουσίες είτε με παρουσίες η ζωή συνεχίζεται..

 

[glayki]

Η απώλεια συνηθίζεται σε βάθος χρόνου, δεν ξεπερνιέται, είναι επουλωμενο τραύμα. Έρχονται στιγμές που η ανάμνηση γίνεται γλυκιά και άλλοτε επανέρχεται με οξύ πόνο.
Σε εμένα άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή μου. Διαμορφώθηκα εξαιτίας της.

 

[Scandal]

Εγώ τις απώλειες μου τις έχω συνδέσει με αυτο το τραγούδι της Βενετσανου. Το ακούω συνήθως βράδυ στο κρεβάτι, που και που και δακρύζω.

 

[Guest 126033]

Είναι στιγμές που δεν συνηθίζεται αυτή απουσία...
Όπως κάτι τέτοιες ιδιαίτερα μέρες όπως η σημερινή...


Είναι στιγμές που έχεις τόσο ανάγκη την φυσική παρουσία του που δεν φτανει καθόλου να κλείσεις τα μάτια σου και απλά να μείνεις βυθισμένος στις αναμνήσεις....

Συχνά λένε ζήσε πολλές στιγμές με κάποιον, όσες προλαβαίνεις, ούτως ώστε όταν θα φύγει να σου είναι αρκετές..

Αλήθεια ειναι αρκετές;
Όσες και να ζήσεις;
Το αίσθημα του ανεκπλήρωτου πάντα θα κυριαρχεί εφόσον συνοδεύεται με την ανιδιοτελή αγάπη!

Η θλίψη δεν φεύγει ποτέ..κάποιες φορές κοιμάται και άλλες φορές ξυπνα σαν εφιάλτης να στοιχειώνει τη μέρα σου ...

 

[Υδροχόος]

Πριν χρόνια είχα ακούσει κάτι πολύ ωραίο, για τη θλίψη, από τον Λουδοβίκο. Το οποίο και ένιωσα. Και όποιος το έχει νιώσει, μπορεί να καταλάβει πως το εννοώ...

'Ο πιο βαθύς πόνος δεν έχει δάκρυα"

 

[Υδροχόος]

Εγώ τις απώλειες μου τις έχω συνδέσει με αυτο το τραγούδι της Βενετσανου. Το ακούω συνήθως βράδυ στο κρεβάτι, που και που και δακρύζω.

Σε καταλαβαίνω...

Όλοι τελικά, σε τέτοιες περιπτώσεις, έχουμε ένα τραγούδι (μπορεί και παραπάνω...) που κάτι "γράφει" μέσα μας, κάτι διαφορετικό. Και που το έχουμε συνδέσει με..."διάφορα", ξέρεις...

Το δικό μου

Spoiler