Θόδωρος Αγγελόπουλος

[venividivici]

Ας κάνουμε μια αναδρομή στο έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΖανΠωλΣατραπ]

έπεσε θύμα τροχαίου, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων
της νέας του ταινίας "Η Άλλη Θάλασσα".

Γύριζε την ταινία του θανάτου του.
Πήγε στην άλλη τη θάλασσα.
Άλλος ένας θάνατος που φώναζε
"έρχομαι".


Nα που η ζωή είναι πιο τραγική
κι από τις ταινίες, τελικά.


..με το βλέμμα του Οδυσσέα,
η παράσταση τελείωσε
όπως είπε κι η γυναίκα του μόλις βγήκε
από το νοσοκομείο.




"Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα
να πεθάνει γρήγορα,
γιατί η αγωνία κρατάει πολύ
και κάνει πολύ θόρυβο".

Τα πιο προφητικά λόγια
του δικού μας χαμού,
τα πιο προφητικά λόγια και για τον
δικό του θάνατο...
Κάτι σαν σκηνοθεσία
ενός καλλιτεχνικού τερματισμού.

Σκέφτομαι πως αν ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ,
τελειώνει σύμφωνα με το κατα πως έζησες,
είσαι μεγάλος μάγκας.




μωρή φύση,
πάρε ένα μπισκότο.


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Εχασε τη μάχη για τη ζωή λίγο πριν από τα μεσάνυχτα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ιδιωτικού θεραπευτηρίου Metropolitan, όπου και κατέληξε, ύστερα από τον σοβαρό τραυματισμό του στις 7 το απόγευμα της Τρίτης σε τροχαίο, κατά τη διάρκεια γυρισμάτων για τη νέα του ταινία. Η είδηση του αδόκητου χαμού του ταξιδεύει ήδη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης προκαλώντας παγκόσμια συγκίνηση.

πηγή Έθνος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΖανΠωλΣατραπ]

Ένας ρομαντικός, αυθεντικά μελαγχολικός ευγενής άνθρωπος.
Να κλάψω μου'ρχεται για την αδικία της ζωής.

Θα πεις,
σάμπως υπάρχει δίκαιος χαμός?










​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[parafernalia]

1995 - Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος προκαλεί μικρό σκάνδαλο με την οργισμένη δήλωσή του γιατί η ταινία του «Το βλέμμα του Οδυσσέα» απέσπασε το Μέγα Βραβείο του Φεστιβάλ και όχι το Χρυσό Φοίνικα όπως περίμενε -το Φοίνικα κέρδισε ο Εμίρ Κουστουρίτσα με την ταινία του «Underground». Πηγή

Το "Underground" το είχα δει φοιτητής, ήταν μια απ' τις ταινίες που με έχουν σημαδέψει. Αν συγκρίνει κανείς Κουστουρίτσα με Αγγελόπουλο είναι η μέρα με τη νύχτα. Αυτό το αργόκοιλο του δήθεν "ποιητικού" κινηματογράφου πέθανε μαζί με τους Ταρκόφσκυ και Φελίνι. Εν έτη 1995, το κοινό δίψαγε για νέο αέρα και δικαίως επιβράβευσε τον Εμίρ.

Δεν ξέρω αλλά εμένα ο Αγγελόπουλος μου ξύπναγε αντανακλαστικά παραδοσιακής αριστεράς κάτι που ανέκαθεν με απωθούσε, μου φαινόταν επιτηδευμένο και ψεύτικο. Δεν έχω δει τις ταινίες του, δεν έχω άποψη, αλλά όσα πλάνα έχω δει δεν αντέχονται.

Εξαίρεση το πλάνο του Θανάση, που εκεί πάλι σου προκαλεί συγκίνηση αυτός ο τεράστιος ηθοποιός κι όχι η σκηνοθεσία του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[elena]

από την αγαπημένη μου ταινία του ''Μια αιωνιότητα και μία μέρα'' μου έχουν μείνει πολλές σκηνές από αυτή τη ταινία καθώς και η μουσική της...κρίμα που πέθανε...​

​

σκηνές με νόημα...που για τις καταλάβεις πρέπει να τις δεις πολλές φορές..και κάθε φορά που τις ξαναβλέπεις καταλαβαίνεις κάτι παραπάνω...​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Psychologist]

Με πρόλαβαν για τη σκηνή του Βέγγου που μιλάει για την Ελλάδα..εκεί απλά υποκλίνομαι καθώς και ανατριχιάζω κάθε φορά που τη βλέπω.

Για μένα η μεγαλύτερη ταινία του ήταν Ο Θίασος...Μια ταινία παρακαταθήκη για το διεθνή κινηματογράφο και όχι μόνο για την Ελλάδα.Εκτός από το γεγονός ότι παρουσιάζει την ιστορία της Ελλάδας καλύπτοντας τον Β'Παγκόσμιο ,τον Εμφύλιο κτλ δίνει συμβολισμούς που αφορούν αρχαίες τραγωδίες.

Απλά από τις ταινίες που λάτρεψα ,η σκηνή με τη μουσική στο κέντρο....Μεγαλείο.Νομίζω η ταινία είχε ψηφιστεί καλύτερη ταινία στον κόσμο στην Ιταλία...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Το τελευταίο πλάνο του Τεό

Η κραυγή της κόρης του Ελένης που βγήκε τρέχοντας από το χειρουργείο και όρμησε έξω από το νοσοκομείο. «Τι κάθεστε όλοι εδώ; Τον χάσαμε». Το ευγενικό παράπονο της συντρόφου του Φοίβης: «Μα γιατί δεν πηγαίνατε μαζί του όταν πέρναγε το δρόμο;». Τα κατεβασμένα μάτια τού συντετριμμένου τεχνικού: «Ηταν η πρώτη φορά που μάς ξέφυγε μόνος του».

Και δεν φορούσε ο άτιμος, όπως επέμεναν φορτικά οι συνεργάτες του, αυτό το κίτρινο φοσφοριζέ μπουφάν, που ολοι οι άλλοι είχαν βάλει, για να τους βλέπουν τα αυτοκίνητα. Ήταν με τα αιώνια σκούρα ρούχα του. Είχε πέσει το σκοτάδι, η περιφεριακή της Δραπετσώνας είχε κίνηση, ούτε που είχε σκεφτεί να την κόψει για το γύρισμα. Ποτέ δεν το κάνει.

Έστηνε το πλάνο με τεράστιο ενθουσιασμό. Εδώ οι νταλίκες, εκεί οι νταλίκες. Μέσα τους θα ανακάλυπταν πτώματα λαθρομεταναστών. Πήγαινε πίσω πίσω, να το δει από μακρυά. Χαμένος στον κινηματογραφικό του κόσμο. Σιγά μη του πέρασε από το μυαλό ότι βαδίζει σε λεωφόρο επικίνδυνη κι ας την είχε ακριβώς γι’ αυτό διαλέξει. «Εδώ είναι το πλατό μου». Ναι, Θόδωρε, είναι και θα μείνει το δικό σου, τελευταίο πλατό. Ένα μισητό κομμάτι ασφάλτου κι ένα τσιμεντένιο διαχωριστικό, πάνω στο οποίο σε εκσφενδόνισε με δύναμη μια βέσπα. Ούτε καν μια πελώρια μηχανή. Για να κάνει κομμάτια το κορμί σου. Και να μείνουμε όλοι μας , μεσάνυχτα της Τρίτης 24 Ιανουαρίου, παγωμένοι, νεκροί...

Η «Άλλη θάλασσα» δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Δεν θα γίνουν τα μεγάλα, εξωτερικά γυρίσματα, πού μας ειχε υποσχεθεί ότι μπορούμε να ρθούμε και με φωτογράφο. Αυτή η ταινία του Αγγελόπουλου θα αφήσει πίσω της λίγα σημάδια. Δεν κλαίει γι’ αυτό με λυγμούς ο Τόνι Σερβίλο, ακίνητος, σκυφτός επι ώρες σε έναν καναπέ του «Μετροπόλιταν». Δεν σκέφτεται τον ρόλο του σκληρού έλληνα επιχειρηματία, που όπως μου έλεγε λίγες μέρες πριν, είναι «από τους πιο σύνθετους και δύσκολους», που έχει παίξει, ποιός, αυτός που ο Αντρεότι του στο «Il Divo» του Σορεντίνο θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου. Τα δάκρυά του είναι για τον έλληνα σκηνοθέτη, που πάντα θαύμαζε και πρόλάβε να λατρέψει σε τρείς μόνο βδομάδες γύρισμα. Όπως ,πριν από αυτόν, και ο Μαστρογιάνι, ο Γκαντς, ο Καϊτέλ.

Οι γιατροί του Μετροπόλιταν πρέπει να μας πείσουν, να μας εξηγήσουν πώς έφυγε ο Τεό έτσι ξαφνικά και παράλογα. Από μια τόση δα ασήμαντη βεσπούλα, στον πολιτισμένο Πειραιά, αυτός, που είχε γυρίσει όλα τα Βαλκάνια μέσα σε εμφύλιους και είχε κάνει σπίτι του τα χιόνια της Σιβηρίας. Καταφεύγουν σε λεπτομέρειες ανατριχιαστικές, που βαθαίνουν τον πόνο.

Καταγράφω σε ένα κομμάτι χαρτί τις βαρύτατες και μη αναστρέψιμες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, τις δύο καρδιακές ανακοπές, τη ρήξη σπληνός, νεφρού και στομάχου και την ακατάσχετη αιμορραγία από συνθλιπτικά κατάγματα στο ιερόν οστούν. Αλλά θυμάμαι, θέλω να θυμάμαι, ορκίζομαι ότι θα θυμάμαι όσο ζω, μια άλλη φράση τους. «Μας χαμογέλασε πριν μπούμε στο χειρουργείο».

Το ήθελα, το θέλαμε όλοι μας δικό μας αυτό το τελευταίο χαμόγελο ενός ανθρώπου, που κάποιοι θεωρούσαν απρόσιτο και επήρμενο. Επειδή θύμωσε ,που το χοντροκομένο «Underground” του έκλεψε τον Χρυσό Φοίνικα. Επειδή του άρεσε να λέει πόσο τον θαύμαζαν ο Βέντερς και ο Κουροσάβα.

Και πώς γύριζε, λοιπόν, ένας ψυχρός και αγέρωχος άνθρωπος αυτές τις σπαραχτικές ταινίες; Πώς αγάπησε τόσο την ποίηση; Πως ενέπνευσε στην Καραϊνδρου τις καλύτερες μουσικές της; Πώς έκανε όλους τους συνεργάτες του να τον λατρεύουν;

Και ήρθαν πολλοί, ένας ένας, το βράδυ της Τρίτης στο «Μετροπόλιταν». Βουβοί και αποσβολωμένοι. Ο Βρεττάκος, ο Ευστρατιάδης, η Καραΐνδρου, ο Αντύπας, ο Κατσέλης, η Μαντά, ο Φραντζής, ο Παπαδόπουλος, ο Σέκερης, ο Σινάνος, ο Πορτοκαλάκης, ο Παγκάνι. Δεν αποχαιρετούσαν, γερασμένοι μέσα σε λίγες ώρες, τον μετρ του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αυτά είναι γραμμένα σε βιβλία. Βρείτε τα στη Wikipedia. Εκλαιγαν τον δικό τους Θόδωρο, που έφυγε με το όνειρο για μια καινούργια Ελλάδα έχοντας προλάβει να την σφραγίσει ανεξίτηλα.

της Βένας Γεωργακοπούλου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Εγώ λατρεύω τη σκηνή με το Μάνο Κατράκη στητό να χάνεται μέσα στην ομίχλη πάνω στην ας την πούμε βάρκα του...... Γενικά αυτό το έργο , Το ταξίδι στα Κύθηρα, μ΄αρέσει πολύ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ΖανΠωλΣατραπ]

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[parafernalia]

«Είναι συγκλονιστικό, ιδίως, όταν συνειδητοποιείς, ότι μπορούσε να γυρίσει και άλλες ταινίες και να εμπλουτίσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό με τα έργα του» ανέφερε ο Εμίρ Κουστουρίτσα σε δηλώσεις του στο σερβικό πρακτορείο ειδήσεων Tanjug. «Είναι ακόμη πιο δύσκολο, να μαθαίνεις ότι δεν πέθανε από φυσικά αίτια», σημείωσε ο Σέρβος σκηνοθέτης.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Εμίρ Κουστουρίτσα, αναφέρει το σερβικό πρακτορείο ειδήσεων, υπήρξαν αντίπαλοι το 1995 στις Κάννες, όταν ο Σέρβος σκηνοθέτης έλαβε το Χρυσό Φοίνικα για την ταινία του «Underground» και ο Έλληνας σκηνοθέτης το Μεγάλο Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών για το «Βλέμμα του Οδυσσέα», το οποίο γυρίστηκε και στη Σερβία.

Ο Εμίρ Κουστουρίτσα υπογράμμισε ότι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν μεγάλη μορφή του ευρωπαϊκού πολιτισμού και όταν βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά και νωρίτερα. Τόνισε ακόμη ότι, όταν ήταν νέος, οι ταινίες του Αγγελόπουλου αποτέλεσαν γι αυτόν πηγή έμπνευσης. «Όταν ήμουν σπουδαστής, η ταινία του «Τοπίο στην ομίχλη» ήταν μία από εκείνες που διαμόρφωσαν τις προτιμήσεις μου και την ιδέα του τι σημαίνει κινηματογραφία» δήλωσε.

Πηγή


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

[...] Δεν θα μιλήσω για το έργο του-δεν είμαι ειδικός- ένας απλός θεατής είμαι. Και σαν τέτοιος, κάποιες φορές έπληξα ενώ κάποιες άλλες φορές συγκινήθηκα μέχρις δακρύων. Όμως, κρατώ μία φράση ενός κριτικού κινηματογράφου από ένα άρθρο που είχα διαβάσει για την κινηματογραφία του Αγγελόπουλου. Δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του και, το δημοσίευμα ήταν είτε στους New York Times είτε στη Guardian:

«Αυτό που κάνει τον Αγγελόπουλο να ξεχωρίζει, είναι πως σε κάθε ταινία του, ακόμα και στις πιο άτυχες στιγμές του, υπάρχει μία τουλάχιστον σκηνή, που θα περάσει στην ιστορία του σινεμά».

~Γιώργος Πίττας

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Έβρεχε γλυκά εχθές το βράδυ
όπως τότε
που μας συμφιλίωνες με το δάκρυ μας
που μας φανέρωνες τα Κύθηρα
που μας δώριζες την Ελλάδα
που μας χάιδευες το παιδί μέσα μας...
Και σαν διάλεξες να φύγεις
πρόλαβες και
μας πέρασες στην άλλη θάλασσα:
στην αξιοπρέπεια και στο όνειρο.
Έβγαινες απ΄ το όνειρο, καθώς μπαίναμε στο όνειρο
έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα ΄ναι δύσκολο πολύ να ξαναχωρίσει...
Υποκλινόμαστε στο Θόδωρο της καρδιάς μας...»

Η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών εκφράζοντας την συντριβή των Ελλήνων Κινηματογραφιστών για την τραγική απώλεια του επίτιμου προέδρου της Θόδωρου Αγγελόπουλου.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Anhur]

Τόσα χρόνια "οι πολλοί" είτε τον είχαν γραμμένο, είτε λέγανε συνεχώς πόσο βαρετός είναι...! Ξαφνικά όλοι είναι τόσο συγκινημένοι από τα έργα του και από τον θάνατό του....
Όχι ότι εγώ είχα κάποια ιδιαίτερη αγάπη στις ταινίες του! Λίγες έχω δει, και πάντα είχα πρόβλημα στην κατανόηση του σεναρίου. Δεν βγήκα όμως να "θρηνήσω" για να φανώ και εγώ...!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Δεν ήταν για όλες τις ώρες ο Αγγελόπουλος, ίσως ούτε για όλους (αν και αμφιβάλλω γι' αυτό το τελευταίο). Είμαστε τόσο εθισμένοι στους γοργούς ρυθμούς του Χόλυγουντ που μας πέφτει βαριά η διαπεραστική ματιά του Τεό. Είναι μια σπουδή της πραγματικότητας οι ταινίες του, που σου αφήνει τον απαιτούμενο χρόνο να παρασυρθείς μέσα της. Δεν είναι για τα βράδια του Σαββάτου με ποπκορν και κόκα-κόλα. ΟΚ.
Είναι όμως μόνο αυτό ο κινηματογράφος;
Έχουμε λόγο να συγκρίνουμε ένα περιοδικό με ένα βιβλίο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dark_kronos]

Το ιδιο βραδυ, χωρις να εχω ιδεα, ειδα τον Μελισσοκομο... Κανα δυο μηνες τωρα ελεγα να την δω και τελικα το εκανα αυτο το βραδυ... Μολις την τελιωσα εκανα ενα μικρο ψαξιμο στο google και διαβασα την ειδηση...! Τι ειρωνια, σκευτικα...!

Πρωτη φορα στενοχοριθικα τοσο για τον θανατο καπιου ανθρωπου, που να μην γνωριζα απο κοντα. Μπορω να πω οτι στεναχωριθικα περισσοτερο απο οτι για καποια ατομα που τα γνωριζα...! Και δεν ειχα καπια επαφη με τα εργα του... Τον Μελισσοκο ειδα μονο, και μερικα πλανα, πριν χρονια, απο την "Η αιωνιοτιτα και μια μερα". Γιατι μου εκατσε ετσι το γεγονος, δεν μπορω να καταλαβω...!

Αυτο που περιμενω να δω ειναι τον τροπο που θα αντιμετωπιστουν απο εδω και περα δυο πραγματα. Πρωτων η γνωμη του κοσμου για τις ταινιες του (ηδη εχω διαπυστωση ενα κυμμα αγαπη για τις ταινιες του ενω παλεοτερα ακουγα μονο ποσο βαριες και βαρετες ταινιες ειναι) και το τι θα απογινει η ταινια που γυριζοταν....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Eντ δε μαστουρμπέσιον κοντίνιουζ ιν 2012.
ΛΑ.Ο.Σ. κατά Θ. Αγγελόπουλου: «Δεν ήταν η οπτική της Ελλάδας»

Είμαστε για γέλια και για κλάμματα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

και για ξύλο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fockos]

Ο Αγγελόπουλος ήταν ο μεγαλύτερος Ελληνας σκηνοθέτης ...... παρόλα αυτά για το ατύχημα δεν έφταιγε κυρίως αυτός δε πιστεύω ότι πρέπει το ζήτημα να κινηθεί δικαστικά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Πέτρες στο βυθό, του Γιώργου Πήττα

Η εβδομάδα που φεύγει αφήνει αύρα, μαύρη.
Θα πάρει καιρό ίσαμε να γκριζάρει, κι’ ακόμα περισσότερο μέχρι να ξεδιαλύνει, να σπάσει σε κόκκους, και να αφήσει το λευκό να φανεί.
Να γίνει ξανά, Τοπίο στην ομίχλη.
​

Το πένθος που διαπερνά τους Έλληνες δεν έχει να κάνει με το αν όλοι παρακολουθούσαν εκστατικοί τις ταινίες του Αγγελόπουλου. Καθόλου.
Το πένθος αυτό έχει να κάνει με τη θανάσιμη μοναξιά των Ελλήνων στη βαθύτερη κρίση που έχει περάσει η χώρα τους από τη λήξη του εμφυλίου. Διάβαζα τα σχόλια πολλών πολιτών στις ηλεκτρονικές εκδόσεις εφημερίδων.
Ήταν πολλοί, πάρα πολλοί εκείνοι που ένιωσαν την ανάγκη να εκφράσουν δημόσια θλίψη και παράλληλα να εξομολογηθούν με χαμηλότονες εκφράσεις, σα να δήλωναν αμαρτία, πως είτε δεν είχαν δει καμία ταινία του, είτε συχνά δυσκολεύονταν να τον παρακολουθήσουν. Παρόλα αυτά, όλοι, εξέπεμπαν έναν σπαραγμό:
«Που πας και μας αφήνεις;» «Τώρα φεύγεις;» «Δεν έμεινε κανείς πια να μιλήσει για μας» . Πολλοί θυμήθηκαν την τραγική ατάκα του Βέγγου στο Μετέωρο βήμα του πελαργού -προφητική κατά κάποιο τρόπο ή μάλλον κατά κάθε τρόπο καθώς η ταινία γυρίστηκε το 1995 κατά την εποχή που με άχυρα, αέρα και ψέματα χτίζονταν η «ισχυρή Ελλάδα»:
«….Πεθαίνουμε σα λαός…η Ελλάδα πεθαίνει…κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες κι’ αγάλματα. Και πεθαίνουμε. Αλλά, αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο.»
Δεν ξέρω κι’ εγώ πόσες φορές βρήκα τη φράση. Πάρα πολλές.
Επαναλαμβανόμενη σαν πάνδημος κομμός, σαν υπερκείμενος θρήνος.
Είναι αυτό, που δεν μπορεί να κατανοήσει ο ελάχιστος κος Πολατίδης, βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ ο οποίος με τη φόρα που διακρίνει τους ανόητους , αγενείς και άξεστους ανθρώπους, σηκώθηκε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων μόλις προχθές για να πει πως «ο Αγγελόπουλος εκπροσωπούσε με το έργο του ένα ακραίο τμήμα της διεθνιστικής και κοσμοπολίτικης Αριστεράς» . Έφερε δε, ως παράδειγμα την φράση από το Μετέωρο βήμα του πελαργού, για να υποστηρίξει πως ο Αγγελόπουλος αποζητούσε την κατάργηση των συνόρων.
Πώς να καταλάβει ο μηδαμινός;
Τι να κατανοήσει ο έρημος κι’ απρόσωπος;
Εκπρόσωπος κι’ αυτός του συστημικού πολιτικού εμέσματος, του αποχυμωμένου από κάθε Αρχή κι’ Αξία τεμαχίζει την Ελλάδα και την κοινωνία σε μερίδες συμφερόντων προς ίδιον όφελος.
Όμως, ναι, οι Έλληνες, πενθούν αυτή την απώλεια με έναν τρόπο που ανεβάζει την ευθύνη στο ύψιστο επίπεδο για όσους μένουν πίσω και διαθέτουν φωνή, κρίση, έργο.
Οι Έλληνες όπως έγραψα και νωρίτερα, βάρυναν από τον χαμό του Αγγελόπουλου ανεξάρτητα από το αν τους άρεσε ή όχι η δουλειά του.
Και είναι πάρα πολύ σοβαρό αυτό.
Ήξεραν όμως για αυτόν κάτι το κεφαλαιώδες και θεμελιώδες:
Ο Θ.Α. έζησε όλη του τη ζωή υπηρετώντας την Τέχνη του με αταλάντευτη εμμονή.
Υπήρξε, σχεδόν ασφυκτικά συνεπής σε όλα όσα επέλεξε εξ’ αρχής και κυρίως στην αισθητική του αντίληψη και τη φόρμα του, στοχαστική για κάποιους, κουραστική μερικές φορές για άλλους.
Όμως, απέδειξε τη συνέπειά του καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του.
Μιλούσε λίγο και έκανε πολλά.
Ο φακός του ήταν ένα ισόβιο μονοπλάνο εστιασμένο στην Ελλάδα και την ιστορία της.
Δεν προσπάθησε ποτέ του να είναι αρεστός σε κανέναν και για αυτό έγινε σεβαστός σε πολλούς.
Έζησε δηλαδή και έδρασε με εκείνον τον τρόπο που η συντριπτική πλειοψηφία των προβεβλημένων ανθρώπων στην Ελλάδα, είτε είναι πολιτικοί, είτε καλλιτέχνες, είτε διανοούμενοι, αδυνατούν έστω και να κατανοήσουν.
Έζησε δηλαδή, -ως δημόσιο πρόσωπο- παραδειγματικά.
Έτσι όπως θέλει η κάθε κοινωνία, να είναι όσοι βγαίνουν μπροστά.
Αυτή τη συνέπεια είναι που τίμησαν πρωτίστως οι πάρα πολλοί Έλληνες και δευτερευόντως το έργο του, αυτό κάθε αυτό.
Άλλωστε, οι ταινίες του, όλο και λιγότερο γέμιζαν τις αίθουσες στην πατρίδα του.
Και όλοι αυτοί, οι πολλοί, εκείνοι που δεν γέμιζαν τις αίθουσες, είναι που έσπευσαν να εκφράσουν αληθινή θλίψη-υπογραμμίζοντας με ειλικρίνεια πως δεν τον παρακολουθούσαν.
Η Ελλάδα είναι γυμνή.
Εκτεθειμένη στην παγωνιά της κρίσης, χωρίς πολιτική ηγεσία, με αμήχανη και άβουλη πνευματική ηγεσία
Με εξαιρέσεις ελάχιστες όπως εκείνη του Χρόνη του Μίσσιου που με τα κατά καιρούς γραπτά του θερμαίνει λίγο την ψυχή και το νου θυμίζοντας τ’ αυτονόητα που λησμονήθηκαν εδώ και χρόνια.
Κατακερματισμένη, λοβοτομημένη, παραδομένη σε τρισάθλιες συμμορίες που δρουν είτε στο επίκεντρο της οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής ζωής με το προσωπείο των πλείστων πολιτικών και «παραγόντων», είτε στο κέντρο της Αθήνας με την κουκούλα των μισάνθρωπων χρυσαυγιτών, εμβρόντητη από τα ανθρώπινα ράκη των ανέστιων που φυτρώνουν σαν πρωτόγνωρα άνθη στο άγονο από την πλημμυρίδα του τσιμέντου εδάφους της.
Η Ελλάδα, είναι ορφανή.
Αυτό ήρθε τόσο ηχηρά και τόσο σιωπηρά, να υπογραμμίσει η αιφνίδια απώλεια.

Η Ελλάδα:
Με άδειες τσέπες, με κουτσουρεμένους μισθούς, άνεργη, μα κυρίως με την εδώ και πάρα πολλά χρόνια αβυσσαλέα πνευματική πενία μιας χώρας που βιάστηκε κατ’ εξακολούθηση και εν ολίγοις αλλοτριώθηκε , παραμορφώθηκε, θόλωσε και τυφλώθηκε όχι από τη σκόνη του χρόνου, αλλά από τα λερά στρας του life style, της κομπίνας και του ψεύδους.
Έτοιμη να εκραγεί στη ανεξέλεγκτη βία που η αθλιότητα γεννά.
Με τα όργανα της τάξης να δικαιολογούν τους μισθούς τους κάνοντας σκούπες και μαζεύοντας με την απόχη εξαθλιωμένους που κατά κανόνα έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα.
Με το επόμενο βήμα της χώρας να είναι πιο μετέωρο από ποτέ.
Μία ακίνητη θάλασσα, πηχτή, μια θάλασσα καφετιά από την λάσπη που αναδεύεται διαρκώς, καθώς πέφτουν μέσα της σαν πέτρες τα όνειρα και οι ελπίδες.
Πέτρες στο βυθό.
Πέτρες στο βυθό, που πρέπει να λιθοβολήσουν τη λάσπη τόσο, όσο να χρειαστεί να ανέβει ο βυθός να καλύψει την επιφάνεια και να γίνει ο δρόμος για την άλλη θάλασσα: Την καθαρή, την γεμάτη ζωή μέσα της, με την πλάτη της να αντανακλά μόνο φως.
Όπως το είπε και εκείνος: «Επίθεση Πολιτισμού».
Και Πολιτισμός, δεν είναι μόνο οι ταινίες, η μουσική, η ποίηση, η ζωγραφική το θέατρο. Πολιτισμός είναι και τα όρια, ο πήχης, η αξιοπρέπεια, του τι ανεχόμαστε και τι όχι, Πολιτισμός είναι η κάθε μας κίνηση κάθε στιγμή.


Επίθεση Πολιτισμού.


Μπορούμε; Γιατί αν δεν μπορούμε –και είναι εδώ, άλλη μία ατομική ευθύνη που συνθέτει και εκείνη την συλλογική- τότε, ας γυρίσουμε το βλέμμα μερικές αράδες πιο πάνω και ας ξαναδιαβάσουμε συλλαβιστά αυτή τη φορά και δυνατά την φράση του Βέγγου από το Μετέωρο βήμα του πελαργού.


Άλλη ελπίδα, δεν υπάρχει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.