Οι ποιητικές μας σκέψεις!

[ΑΓΝΗΓΙΩΡΓΟΣ]

Σήμερα στην ώρα των θρησκευτικών άρχισα να γράφω μια στροφή.

Εκεί όπου ανήκω
Βούτα στα σκοτεινά μαστάρια της αβύσσου,
κι άφησε τη βαρύτητα της πίστης σου
να σε τραβήξει κοντά,
ίσως σ' αυτή τη γη που εσύ γνωρίζεις,
ίσως κάπου μακρύτερα, εκεί που αξίζεις να είσαι.
Από καιρό καλύτερα... χειρότερα...
...αληθινά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alejandro Papas]

μολις το έγραψα

Στην Φωτιά

Κάπως έτσι ξαπλώσαμε για πρώτη φορά στο κρεβάτι
μια στιγμή απόλυτα δική μας
μια τελετή, ένα μυστήριο, ένα φιλί
Εσύ μια κοπέλα η οποία φοβόταν να ανοιχτεί
για να μην πληγώσει τον εαυτό της
εγώ ένας άντρας που φοβόταν να ανοιχτεί
για να μην πληγώσει τους άλλους
Μαζί είμαστε ένας άνθρωπος
μία ψυχή, ένα σώμα, μια καρδιά που χτυπάει
χαμένοι σε ένα ταξίδι των αισθήσεων
με μόνη μας πυξίδα τον έρωτα
'Έναν πύρινο έρωτα
τη φωτιά του οποίου δεχόμαστε με πόθο
να μας κάψει και να μας μεταφέρει κάπου αλλού
σε κάποιο μέρος που η αγάπη μας θα ζήσει για πάντα
και οι μόνοι ήχοι που θα ακούγονται
θα είναι οι ανάσες μας, η καρδιές μας
και εκείνο το σ'αγαπώ που θα σου ψιθυρίσω
λίγο πριν το τέλος...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Βλα]

ακινησία
στιγμές
αυτές οι λέξεις
τον χαρακτηρίζουν
λένε πως γιατρεύει
και τους νεκρούς ακόμα
κι όμως αυτός κρατάει
σε χέρια από γυαλί
τις μέρες μας
τις λίγες
που απομείναν
χρόνος
πόνος
λέξεις τόσο απόμακρες
και τόσο ίδιες για μένα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Βλα]

Σαν τα καρφιά εισβάλλουν οι λέξεις στο μυαλό μου.
Σαν τις λέξεις εισβάλλουν τα καρφιά στο σώμα μου.
Σαν το σώμα μου, το μυαλό μου στέκεται σταυρωμένο.
Σε έναν γολγοθά προσωπικό, που μέχρι χθες διασχίζαμε μαζί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 986132]

Κοντσέρτο

Κρόσσια πήρες του φεγγαριού​

Και του ήλιου αχτίδες, στο χρώμα του κεχριμπαριού.​

Κι έπλεξες σελαγισμό,​

Ως σινιάλο ν' ακουμπήσει στου παραθυριού μου τον λογισμό.​

Έφτασες στο κατώφλι τής σκέψης μου κι ακούμπησες απαλά,​

Σαν πέταλα λουλουδιού π' αγγίζεις σιγά και τρυφερά.​

Σαν παιδί εκστατικό με μάτια φωτερά σε ψάχνω,​

Για ταξίδιαλαργινό, για τ' άγνωστο, τ' απατηλό, το λάγνο.​

Τα χέρια μου πείθω πως είναι τα δικά σου,​

Πως σου δίνομαι κι ας είμαι μακριά σου.​

Στο πέρασμά τους αρχίζουν να νοτίζουν,​

Ν' αφήνουν νότες, το κορμί μου να πορίζουν.​

Το σολ να ξεκλειδώνει τις αισθήσεις,​

Και του πάθους να ξυπνά τη λαχτάρα για κατακτήσεις.​

Το φα να γρηγορεύει την αναπνοή στου πόθου τη ματιά,​

Ν' αφήνει το κόκκινο της ηδυπάθειας να τρέχει και να βάφει με βια.​

Το λα να γλιστράει με λαγνεία στον λαιμό,​

Και να χάνεται σε κοφτές ανάσες π' αποζητούν την κορύφωση, τον λυτρωμό.​

Κι όταν οι νότες γυρίζουν σε μένα,
Φτιάχνουν κοντσέρτο για δυο κορμιά, σ' ένα όνειρο κρυμμένα.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[quintana]

Άγονη αοσμη κραυγη στο πληθος του κανονα

που τρεμοπαιζει η θαλασσα ξημέρωμα χειμωνα

κι ο καφες σου έκλεισε το ραδιο εχει κρυώσει

της καλησπέρας ψεύτικο κρασι ,ουισκι αλλήθωρου διαβάτη

αδολης πληξης μηχανόβιοι ναυτικοί τουρίστριες να παίρνουν μάτι

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alan]

Κιντάνα σου δίνουμε το Νόμπελ Ποίησης Στεκιού.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερις]

Άγονη αοσμη κραυγη στο πληθος του κανονα

που τρεμοπαιζει η θαλασσα ξημέρωμα χειμωνα

κι ο καφες σου έκλεισε το ραδιο εχει κρυώσει

της καλησπέρας ψεύτικο κρασι ,ουισκι αλλήθωρου διαβάτη

αδολης πληξης μηχανόβιοι ναυτικοί τουρίστριες να παίρνουν μάτι

αυτό θα πει αυτόματη γραφή! Το λιγότερο.. πρωτοποριακός!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[panagiotis econ]

Στης ξενιτιας τον πηγαιμο σαν βγεις πισω δεν εχει
τα χρωματα του ουρανου μια θλιψη διακατεχει

Μοναχος σου πορευεσαι με συντροφια τις σκεψεις
και το ρολοι σου κοιτας λιγο χρονο να κλεψεις

Μα σαν στα ποδια σου σταθεις, γκρεμισεις και τα καστρα
του ουρανου τα χρωματα αρχιζουν ζωηρευουν

ο κοσμος ξαναχτιζεται, οι σκεψεις σε αφηνουν
και συ στην παραζαλη σου χορευεις με τα αστρα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 986132]

Εκστατικό ψέλλισμα

Οι Μαινάδες μ' εκστατική μανία
οίνο δώσαν στην Πυθία,
και τα άναρθρα λόγια σε έμμετρο χρησμό
μπερδέψαν των μύθων τη γνώρα στο μυαλό.

Έτσι, η Ήρα αρχίζει να μοιράζει κεραυνούς
και του έαρος ο Βορέας αποφάσιζε τους ορισμούς.
Η σύριγξ γεννούσε μια σαγήνη, μια μαγεία
που η φρούρηση του Κέρβερου έπαυε να έχει σημασία.

Οι Κενταύροι γίνανε θαμώνες στα υπόγεια του Άδη
κι απολάμβαναν την Μέδουσα να άδει,
ενώ στις παρυφές των δασών ο Ποσειδώνας εθεάθη
κραδαίνοντας την τρίαινα για των Νυμφών τα πάθη.

Κι απ' την Τροία κλέβουνε τον Πάρη μια βραδιά
κι έμεινε η Πηνελόπη όπως όπως την Ελένη να βοηθά,
ως έμπειρη που 'χει χρόνια στα στήθη τον σεβντά
και στον λαβύρινθο της Κρήτης την βρίσκανε μεθυσμένη να γυρνά.

Δεν προφταίνω να σ' αφήσω άλλα κουτσομπολιά
άγρια των Μοιρών είν' η ματιά,
αυτές θένε να σου ξετυλίξουν την υπόλοιπη κλωστή
για να δεις μέχρι πού θα φτάσει η παράνοια αυτή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 986132]

Δύο ολιγόλεκτα.

Spoiler

Δάχτυλο ψηλαφεί κοιλότητες,
φωλιές -αποκεχωρηκότων- αισθημάτων.
Κενό.
Μοναδικό εύρημα
μια άμορφη, αιχμοειδής μάζα•
ξερνάει μαύρα και πηχτά χνώτα.
Διάγνωση: Κλινήρης συναισθημάτων.


Κείτομαι
κυρτωμένος δείκτης,
με την άκρη του
αβυσσαλέο κεντρί
- αιώνιος φρουρός,
φυλάττει το παιδί που έχω μες στα σωθικά μου
απ' των ετών το δηλητήριο που στάζει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Anonyme]

Κάποτε έγραφα χαϊκού

Spoiler

Haïku #2
I keep searching for
my long gone inspiration,
procrastinating.

και μετά τα μετέφραζα στα ελληνικά

Spoiler

Haïku #14
Κάνω πως ψάχνω
τη χαμένη έμπνευση,
μα χρονοτριβώ.

Άλλες φορές έπαιρνα στίχους από τραγούδια, και τους έκανα χαϊκού με το έτσι θέλω

Spoiler

Haïku #13
You once told me that
"Only love is all maroon"
I never forgot.

*via Bon Iver.

και μετά σταμάτησα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 986132]

[FONT=&quot]Θυμάσαι;[/FONT]

​

Σ' ένα κοχύλι συναντηθήκαμε.
Το κάναμε βάρκα και γυρίσαμε όλο τον ωκεανό.
Και καντάδα μας... το τραγούδι των κοραλλιών.
Θυμάσαι;

Μου βαστούσες την χούφτα και χανόμασταν στους γαλαξίες.
Μου έδειχνες έναν έναν τους πλανήτες.
Να η Αφροδίτη, να ο Πλούτωνας. Να κι ο Δίας.
Θυμάσαι;

Γινόσουν φάρος για να μην χαθώ στο έρεβος.
Γινόσουν βροντή για να με ξυπνάς απ' τον παρατεταμένο ύπνο.
Με έλουζες με όλα [FONT=&quot]τ' αστέρια [/FONT]τ' ουρανού, για να λάμπω, όταν ήμουν σκυθρωπή.
Θυμάσαι;

Πάντα προλάβαινες ν' αγκαλιάσεις την σκιά μου πριν εξαφανιστεί.
Και την έντυνες με το βαθύ κόκκινο των κλειστών πετάλων ενός τριαντάφυλλου.
Τότε η επιθυμία γινόταν κανίβαλος και μας κυρίευε αχόρταγα.
Θυμάσαι;

Με ξυπνούσες με λόγια που ακούγονταν σα προσευχή.
Κι οι λαλιές μας μεταμορφώνονταν σε τραγούδι αηδονιού.
Τότε ανοίγαμε φτερούγες και πετούσαμε στον δικό μας κόσμο, έναν κόσμο αυστηρά για δύο.
Θυμάσαι;

Κι όταν κοιμόσουν φρόντιζα τα όνειρά σου, τα έκανα γλυκά.
Εξομολογούμενη τα όσα ένιωθα με την πιο κελαρυστή κι αέρινη φωνή μου.

Πες μου, θυμάσαι;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

Περιμένω να νιώσω τον κόσμο σαν σπίτι μου
να τον κατανοώ πραγματικά,
αντί να προχωρώ με απορία

Να ανασαίνω
Να είναι αληθινό

Να είναι ο χρόνος με το μέρος μου.

* * *

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 986132]

Ένα ποίημα που έγραψα για την παιδική κακοποίηση.

Spoiler

Πρόβα μπαλέτου

Προσδιορισμός θέσης σε καθρέφτη
Dèboulès - Developpé - Arabesque
Υπακοή στην υποβολή κινήσεων
Ξανά
Dèboulès - Developpé - Arabesque
Παιδικά κελαηδίσματα
Φτου και βγαίνω
Γέλια, ανεμελιά
Ξανά
Dèboulès - Developpé - Arabesque
Πιο 'κει σβησμένο το δωμάτιο
Δυο μάτια κρυφοκοιτούν από βρόμικο τζάμι
Ξανά
Dèboulès - Devel...
Πέφτω κάτω
Ραγισμένος αγκώνας
Ξανά
Dèboulès - Developpé - Arabesque
Φωνές από λαρύγγια ενήλικα
Ελαφάκι στριμωγμένο σε γωνία
Βρισιές, ξύλο
Ξανά
Dèb...
Πέφτω κάτω
Σπασμένο χέρι
Ξανά
Dèboulès - Developpé - Arabesque
Δάκρυα στάζουν υποδόρια
"Μη", "Σταμάτα", "Μαμά, πού είσαι, μαμά" σχίζουν τον αέρα
Νεκρά πουλιά αθωότητας
Ψυχή λεηλατημένη
Ξανά
Dèboulès - Developpé - Arabesq...
Πέφτω κάτω
Πρόσωπο κομματιασμένο
Ακινησία

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 986132]

Ένα χαϊκού. Ως αφορμή ήταν μια φωτογραφία με τ' απομεινάρια σύρματος ή περικοκλάδας (?) σε συρματόπλεγμα, και μεταπήδησα -μεταφορικά- σε ό,τι καταντάει παρασιτικά τοξικό.

Spoiler

Κλωστές κόπηκαν,
λύθηκαν οι αρθρώσεις·
κομματιάστηκε.

Δηλητήριο·
το σώμα του βρύση πια,
κατεστραμμένη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nascentes morimur]

Το σώμα σου εκπέμπει σήματα
που φοράνε σιγαστήρα
Και τα αναρμόδια όνειρα έγιναν
ανάσες σε μια φορτωμένη καθημερινότητα.
Ξέχασες πως τα
πάντα επιπλέουν ανάμεσα στις αισθήσεις
και πως τo
Χάος
Είναι που ενώνει
ό,τι η
μοίρα
χωρίζει..

 

[Guest 434210]

Του φυλακισμένου η πένα

Τώρα κάθεται κάπως κουρασμένος στο παραθύρι του ο ποιητής και κοιτά με θλίψη τον συννεφιασμένο ουρανό. Κοιτά με λαχτάρα τα σύννεφα που τρέχουν ανέμελα στον ουρανό. Και σκέφτεται την δική του φυλακή, που τον βάλανε για το καλό όλων. Να εδώ δεμένος στο χρυσό του κλουβί προσπαθεί να τιτιβισει. Μα μάταιη τούτη η προσπάθεια. Τα πουλιά του δάσους παύουν να κελαηδούν όταν μπουν μέσα στα χρυσά κλουβιά τους. Οι άλλοι γιατί δεν τον καταλαβαίνουν τον έκαναν πρώτο νούμερο στο τσίρκο της ζωής. Να εδώ στο περβάζι κάθεται και συλλογίζεται πως θα το σκάσει. Να ανέβει εκεί ψηλά στο βουνό με μόνη παρέα τους αετούς. Να βγει από το κλουβί, να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ψηλά. Όμως η ώρα τούτη τον βρίσκει σκυθρωπό μπροστά στην βιτρίνα της ζωής.

Ηλίας Βασιλειάδης

 

[Nascentes morimur]

..και είναι αυτή η αυρα σου που κάνει την βροχή να καίει
διαπερνώντας κάθε πόρο του δέρματός μου
Μη σταματάς μου αρέσει ο τρόπος που κυλάς μέσα μου.
(σκέψη της στιγμής)

 

[Nascentes morimur]

Η νύχτα είναι η μητέρα των σκέψεων.
είπε ο john Florio.

*Τότε η συνάντηση μας