Ο ρόλος της γυναίκας στη σημερινή οικογένεια

[Lorien]

Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να αφρίζω σαν επιληπτικός επειδή κάποιες γυναίκες γουστάρουν τους ματσό...
Γιατί (ξε)πουλιούνται γιατί ...γιατί γιατί γιατί! Γούστο τους, καπέλο τους και...σεξουαλικό τους καθήκον (ρε)

Noμιζω πως οι επιληπτικοι αφροι οφειλονται στο ποσοστο των γυναικων που το κανουν αυτο. Που οσο αυξανεται, τοσο αυξανει και ο ρυθμος αυξησης του καθως "οι αλλες το κανουν, να μεινω πισω εγω ; " κλπ.

Οσο για τα αρχικα του θεματος :

Ποιός ορίζει ποιοί είναι οι "φυσικοί" ρόλοι; ...
Και γιατί πρέπει ντε και καλά να υπάρχουν καθορισμένοι ρόλοι; Ας επιλέγει το κάθε ζευγάρι ο,τι το βολεύει, γιατί πρέπει να μπουν όλα σε καλούπια βάσει φύλου;

Οχι ολα, προς θεου.Αλλά ειναι οντως δυσκολο να κατανοησουμε οτι μια τοσο σημαντικη διαφορα μεταξυ των φυλλων, οσο η δημιουργια ζωής, επηρεαζει την καταλληλοτητα καποιων ρολων ; Υπαρχει μεταξυ μανας και παιδιου μια ειδικη σχεση, που ποτε δε μπορει να εχει ο πατερας ακριβως την ιδια. Τουλαχιστον ετσι φαινεται. Δεν μας λεει αυτο, οτι το παιδι θα ωφεληθει περισσοτερο να μεγαλωνει με τη μανα περισσοτερο, απότι με τον πατερα ή ακομα χειροτερα με εναν ξενο ;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Οχι ολα, προς θεου.Αλλά ειναι οντως δυσκολο να κατανοησουμε οτι μια τοσο σημαντικη διαφορα μεταξυ των φυλλων, οσο η δημιουργια ζωής, επηρεαζει την καταλληλοτητα καποιων ρολων ; Υπαρχει μεταξυ μανας και παιδιου μια ειδικη σχεση, που ποτε δε μπορει να εχει ο πατερας ακριβως την ιδια. Τουλαχιστον ετσι φαινεται. Δεν μας λεει αυτο, οτι το παιδι θα ωφεληθει περισσοτερο να μεγαλωνει με τη μανα περισσοτερο, απότι με τον πατερα ή ακομα χειροτερα με εναν ξενο ;

Πρώτον, ας θεωρήσουμε το τραβηγμένο σενάριο ότι η μητέρα αφότου γεννήσει πέφτει σε κώμα και ξυπνάει μερικούς μήνες μετά. Ποιός θεωρείς ότι θα έχει αναπτύξει καλύτερη σχέση με το παιδί πλέον; Λογικά, ο πατέρας. Θα έπρεπε λοιπόν να επιφορτιστεί και τα 18 χρόνια του μεγαλώματος του παιδιού για αυτό;
Δεύτερον, όλα είναι θέμα ισορροπιών. Αν δεν κάνεις καμία παραχώρηση για το παιδί σου και κοιτάς μόνο τον εαυτό σου, σίγουρα δεν θα μεγαλώσει σωστά. Αν ωστόσο κάνεις υπερβολικές παραχωρήσεις και μηδενίσεις τον εαυτό σου για το παιδί σου, τότε αυτό θα σου προκαλέσει διάφορα ψυχολογικά προβλήματα (συσσωρευμένο υποσυνειδητο μίσος απέναντι στο παιδί σου και τον/την σύζυγο springs to mind) με αποτέλεσμα πάλι να μην μεγαλώσει σωστά. Πρέπει να βρουν και οι 2 γονείς μια ισορροπία στις θυσίες που θα κάνουν για το παιδί τους, και το να παρατήσει ο ένας εκ των δύο μια καριέρα για την οποία πιθανόν έχει φτύσει αίμα μέχρι τότε και να καταλήξει να εξαρτάται οικονομικά από τον/την σύζυγο δεν φαίνεται και πολύ ορθή επιλογή σημείου ισορροπίας.
Τρίτον, όπως ανέφερα και προηγουμένως, δεν νομίζω ότι το να μεγαλώσει το παιδί με τον ένα γονέα πολύ πιο παρών από τον άλλο θα έχει θετική επίδραση στο χαρακτήρα του. Από το να βλέπει τη μητέρα του 14 ώρες τη μέρα και τον πατέρα του 2, καλύτερα να τους βλέπει και τους δύο από 6 ώρες τη μέρα πιστεύω.

Σίγουρα πάντως θα βοηθούσε στην ισότητα το να συνειδητοποιήσουν πολλοί εργοδότες αλλά και η νομοθεσία της χώρας, ότι δεν είναι απαραίτητο πάντα ένας εργαζόμενος να βρίσκεται εκτός σπιτιού για να εργαστεί και ότι πάρα πολλές δουλειές γίνονται εξίσου καλά και από το σπίτι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Πρώτον, ας θεωρήσουμε το τραβηγμένο σενάριο ότι η μητέρα αφότου γεννήσει πέφτει σε κώμα και ξυπνάει μερικούς μήνες μετά. Ποιός θεωρείς ότι θα έχει αναπτύξει καλύτερη σχέση με το παιδί πλέον; Λογικά, ο πατέρας. Θα έπρεπε λοιπόν να επιφορτιστεί και τα 18 χρόνια του μεγαλώματος του παιδιού για αυτό;

Δεν ξερω για μηνες. Ουτε το "καλυτερη" πως θα μεταφραζεται. Το σιγουρο ειναι, πως με τη μανα εχει διαφορετικη σχεση. Ισως ανεξηγητη ακομα. Εγω λεω οτι αν ισχυει αυτο, και αν θεωρουμε οτι συμφωνουμε οτι το ζητουμενο ειναι το καλυτερο για το παιδι, τοτε δε πρεπει να κολλαμε στο οτι ενας ρολος γερνει πιο πολυ προς καποιο φυλλο.

Περι ισορροπιων : συμφωνω φυσικα, αλλά προφανως δεν ειναι εφικτο να βλεπει και τους 2 γονεις ισες ωρες. Βασει της προηγουμενης θεωριας, αν επρεπε να διαλεξεις, δε θα διαλεγες η μανα να το βλεπει περισσοτερο ;

Το ωραιο ειναι οτι πολλες γυναικες, οταν τους συμφερει, επικαλουνται την ιδιοτητα του φυλλου τους. Οταν ομως δε τους βολευει (καριερα), τους πιανει το "περι απολυτης ισοτητας"..

Σίγουρα πάντως θα βοηθούσε στην ισότητα το να συνειδητοποιήσουν πολλοί εργοδότες αλλά και η νομοθεσία της χώρας, ότι δεν είναι απαραίτητο πάντα ένας εργαζόμενος να βρίσκεται εκτός σπιτιού για να εργαστεί και ότι πάρα πολλές δουλειές γίνονται εξίσου καλά και από το σπίτι.

Αυτο ειναι πολυ σωστο και δυστυχως πολλοι εργοδοτες ειναι καπως "αλλου"..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Δεν ξερω για μηνες. Ουτε το "καλυτερη" πως θα μεταφραζεται. Το σιγουρο ειναι, πως με τη μανα εχει διαφορετικη σχεση. Ισως ανεξηγητη ακομα. Εγω λεω οτι αν ισχυει αυτο, και αν θεωρουμε οτι συμφωνουμε οτι το ζητουμενο ειναι το καλυτερο για το παιδι, τοτε δε πρεπει να κολλαμε στο οτι ενας ρολος γερνει πιο πολυ προς καποιο φυλλο.

Όταν λέω μήνες, φαντάσου γύρω στους 6. Ουσιαστικά το παραλληλίζω με το θηλασμό, κατά τον οποίο αναπόφευκτα η μητέρα έρχεται πιο κοντά στο παιδί και αναπτύσσει πιο στενή σχέση μαζί του. Είναι λοιπόν δίκαιο να επιφορτίζεται μετά όλο του το μεγάλωμα, επειδή ανέπτυξε καλύτερη σχέση με αυτό κατά τους μήνες της εγκυμοσύνης και του θηλασμού;
Πραγματικά αμφιβάλλω ότι αν σε ένα ζευγάρι και οι 2 ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ περνούσαν ίσο χρόνο με το παιδί και το φρόντιζαν εξίσου, θα είχε καλύτερη σχέση με αυτό η μητέρα.

Περι ισορροπιων : συμφωνω φυσικα, αλλά προφανως δεν ειναι εφικτο να βλεπει και τους 2 γονεις ισες ωρες. Βασει της προηγουμενης θεωριας, αν επρεπε να διαλεξεις, δε θα διαλεγες η μανα να το βλεπει περισσοτερο ;

Θα διάλεγα να το βλέπει περισσότερο αυτός που θα θυσιάσει λιγότερα για να το επιτύχει αυτό.
Πιστεύω ακράδαντα ότι για να μεγαλώσει ένα παιδί σωστά, πρέπει οι γονείς του να είναι ευτυχισμένοι και να μην νιώθουν ότι θυσίασαν τη ζωή τους για αυτό, διότι αυτό βγαίνει σε καταπιεσμένο μίσος και υπερβολικές απαιτήσεις από το παίδι όπως έχουμε δει πολλάκις ("Θυσίασα τη ΖΩΗ μου για σένα κι εσύ με απογοητεύεις έτσι??? Κωλόπαιδο, ανάθεμα την ώρα που σε γέννησα!!" Τραβηγμένο; Το έχω ακούσει πολλές φορές σε διάφορες παραλλαγές από μάνες που σταμάτησαν τη δουλειά για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους...)

Το ωραιο ειναι οτι πολλες γυναικες, οταν τους συμφερει, επικαλουνται την ιδιοτητα του φυλλου τους. Οταν ομως δε τους βολευει (καριερα), τους πιανει το "περι απολυτης ισοτητας"..

Με μένα μιλάς όμως τώρα και θέλω να πιστεύω ότι δεν έχεις δει κάποια τέτοια ασυνέπεια εκ μέρους μου.

Αυτο ειναι πολυ σωστο και δυστυχως πολλοι εργοδοτες ειναι καπως "αλλου"..

Και όχι μόνο αυτοί, και η ίδια η νομοθεσία είναι αλλού...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Όταν λέω μήνες, φαντάσου γύρω στους 6. Ουσιαστικά το παραλληλίζω με το θηλασμό, κατά τον οποίο αναπόφευκτα η μητέρα έρχεται πιο κοντά στο παιδί και αναπτύσσει πιο στενή σχέση μαζί του. Είναι λοιπόν δίκαιο να επιφορτίζεται μετά όλο του το μεγάλωμα, επειδή ανέπτυξε καλύτερη σχέση με αυτό κατά τους μήνες της εγκυμοσύνης και του θηλασμού;

Ειναι σαν να ρωτας "ειναι δικαιο που θηλαζει η μητερα και οχι ο αντρας" Εαν κατι αναγκαιο (θηλασμος) συνεβαλε στο να χρειαζεται το παιδι περισσοτερο τη μανα απο τον πατερα, τοτε το ωφελος του παιδιου ειναι να γινει αυτο. Η ζωη δεν ειναι για κανεναν απολυτως δικαιη, ασχετως φυλλου.

Πραγματικά αμφιβάλλω ότι αν σε ένα ζευγάρι και οι 2 ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ περνούσαν ίσο χρόνο με το παιδί και το φρόντιζαν εξίσου, θα είχε καλύτερη σχέση με αυτό η μητέρα.

Μα μολις πριν ανεφερες το οτι ο θηλασμος αναποφευκτα δημιουργει πιο στενη σχεση με τη μητερα.

Θα διάλεγα να το βλέπει περισσότερο αυτός που θα θυσιάσει λιγότερα για να το επιτύχει αυτό.Πιστεύω ακράδαντα ότι για να μεγαλώσει ένα παιδί σωστά, πρέπει οι γονείς του να είναι ευτυχισμένοι και να μην νιώθουν ότι θυσίασαν τη ζωή τους για αυτό, διότι αυτό βγαίνει σε καταπιεσμένο μίσος και υπερβολικές απαιτήσεις από το παίδι όπως έχουμε δει πολλάκις ("Θυσίασα τη ΖΩΗ μου για σένα κι εσύ με απογοητεύεις έτσι??? Κωλόπαιδο, ανάθεμα την ώρα που σε γέννησα!!" Τραβηγμένο; Το έχω ακούσει πολλές φορές σε διάφορες παραλλαγές από μάνες που σταμάτησαν τη δουλειά για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους...)

Σε αυτες τις περιπτωσεις δε φταιει το οτι αφησε την καριερα, αλλά το οτι δεν το εκανε πληρως συνειδητα και δε το ηθελε πανω απ'ολα. Οταν μια μητερα θελει και την γεμιζει περισσοτερο απ'ολα το να μεγαλωσει σωστα το παιδι, και πιστευει οτι αυτο δε γινεται χωρις να θυσιασει και καποια πραγματα, τοτε δε θα πει ποτέ αυτο που αναφερεις. Αμα λεει τετοια, εμενα δε μου φαινεται και πολυ σοι γονιος..

Με μένα μιλάς όμως τώρα και θέλω να πιστεύω ότι δεν έχεις δει κάποια τέτοια ασυνέπεια εκ μέρους μου.

Με σενα..οχι για σενα.
Γενικα σε εχω για πολυ λογικο ατομο. Απλά στο συγκεκριμενο θεμα, το "γιατι να μην κανω καριερα και να μεγαλωσω παιδι", μου δινει την αφορμη να το πω.Χρειαζονται και θυσιες στη ζωη. Μπορει να μην ειναι απαραιτητο να εγκαταλειψει τα παντα η γυναικα για το παιδι. Αλλα καλο ειναι να μπορει να προσαρμοζεται σε μια κατασταση τετοια. Να μην τα αφησει ολα, αλλά να βρει μια μεση λυση. Που δε θα ειναι και παντοτινη καθως τα παιδια, μεγαλωνουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Ειναι σαν να ρωτας "ειναι δικαιο που θηλαζει η μητερα και οχι ο αντρας" Εαν κατι αναγκαιο (θηλασμος) συνεβαλε στο να χρειαζεται το παιδι περισσοτερο τη μανα απο τον πατερα, τοτε το ωφελος του παιδιου ειναι να γινει αυτο. Η ζωη δεν ειναι για κανεναν απολυτως δικαιη, ασχετως φυλλου.

Μα μολις πριν ανεφερες το οτι ο θηλασμος αναποφευκτα δημιουργει πιο στενη σχεση με τη μητερα.

Ανέφερα επίσης ότι αν από την αρχή της ζωής του μωρού οι δύο γονείς συνέβαλλαν εξίσου στην ανατροφή του, θα είχε εξίσου στενή σχέση και με τους δύο. Πχ κατά το διάστημα που η γυναίκα θηλάζει, αν ο πατέρας έκανε όλα τα υπόλοιπα (μπάνιο, ξεσκ@τισμα, νανούρισμα κλπ) είμαι σίγουρη ότι θα κατέληγε να κάνει περισσότερα! Άρα σίγουρα μπορεί να βρεθεί μια χρυσή τομή όπου να κάνουν πάνω κάτω τα ίδια από την αρχή.
Όσο για το ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να το αποδεχτούμε και να μην προσπαθήσουμε να την κάνουμε όσο πιο δίκαιη μπορούμε.

Σε αυτες τις περιπτωσεις δε φταιει το οτι αφησε την καριερα, αλλά το οτι δεν το εκανε πληρως συνειδητα και δε το ηθελε πανω απ'ολα. Οταν μια μητερα θελει και την γεμιζει περισσοτερο απ'ολα το να μεγαλωσει σωστα το παιδι, και πιστευει οτι αυτο δε γινεται χωρις να θυσιασει και καποια πραγματα, τοτε δε θα πει ποτέ αυτο που αναφερεις. Αμα λεει τετοια, εμενα δε μου φαινεται και πολυ σοι γονιος..

Πιθανόν να τη γεμίζει στην αρχή, όταν είναι ακόμη επηρεασμένη από τις ορμόνες της εγκυμοσύνης. Μετά όμως; Μετά κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξει άποψη, αλλά θα είναι πολύ αργά για την καριέρα της...

Γενικα σε εχω για πολυ λογικο ατομο. Απλά στο συγκεκριμενο θεμα, το "γιατι να μην κανω καριερα και να μεγαλωσω παιδι", μου δινει την αφορμη να το πω.Χρειαζονται και θυσιες στη ζωη. Μπορει να μην ειναι απαραιτητο να εγκαταλειψει τα παντα η γυναικα για το παιδι. Αλλα καλο ειναι να μπορει να προσαρμοζεται σε μια κατασταση τετοια. Να μην τα αφησει ολα, αλλά να βρει μια μεση λυση. Που δε θα ειναι και παντοτινη καθως τα παιδια, μεγαλωνουν.

Χρειάζονται και θυσίες στη ζωή, αλλά και από τα δύο φύλα. Θεωρώ απαράδεκτο να πρέπει η γυναίκα να διαλέξει ανάμεσα σε καριέρα και οικογένεια και ο άνδρας να μπορεί χωρίς κανέναν προβληματισμό να τα έχει και τα δύο. Ποτέ δεν πρόκειται να αποδεχτώ μια τέτοια αδικία.
Επίσης, αξιόλογη καριέρα είναι τραγικά δύσκολο να κάνεις ακόμα κι αν ασχολείσαι με αυτή χωρίς άλλους περισπασμούς. Αν την παρατήσεις κιόλας για 1-2 χρόνια, οι πιθανότητες συρρικνώνονται δραματικά. Άρα ουσιαστικά μου λες ότι οι γυναίκες πρέπει να αποδεχθούν ότι θα πρέπει να καταβάλλουν δεκαπλάσια (και βάλε) προσπάθεια από έναν άνδρα για την ίδια καριέρα, ακόμη κι αν έχουν περισσότερο ταλέντο στο αντικείμενο τους; Όχι, δεν πρόκειται να δεχτώ κάτι τέτοιο ποτέ ως σωστό και δίκαιο. Αν ισχύει κάτι τέτοιο σήμερα, τότε και μόνο το ότι είναι άδικο, αποτελεί καμπανάκι ότι πρέπει να αλλάξει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

οι νεαρες γυναικες απο μονες τους τραβανε τα παιδια....το μικρο παιδι(σο νηπιαγωγειο,δημοτικο πχ)νιωθει ιδιαιτερη ελξη προς τις κοπελες σχετιακα με τους ανδρες...
Ρωτα ψυχολογους-ψυχιατρους για την γεννετικη-αρχεγονη σχεση της γυναικας μανας με το παιδι...Η μανα ειναι αναντικαταστατη....και όσοι μεγαλωσαν χωρις αυτην ο ξερουν αυτο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Άγγελε απαντάς επιλεκτικά επειδή καταλαβαίνεις επιλεκτικά ή για κάποιο άλλο λόγο;
Απαντάς σε ένα κομμάτι από όσα είπα, το οποίο δεν ήταν και κύριο. Τέσπα, αφού καίγεσαι τόσο (δεν εξηγείται αλλιώς το πως κυνηγάς τα ποστ μου έτσι, you're addicted to me ) ας σου απαντήσω:

οι νεαρες γυναικες απο μονες τους τραβανε τα παιδια....το μικρο παιδι(σο νηπιαγωγειο,δημοτικο πχ)νιωθει ιδιαιτερη ελξη προς τις κοπελες σχετιακα με τους ανδρες...

Makes sense, αν σκεφτείς ότι στο 99% των σημερινών οικογενειών, μέχρι να πάει το παιδί στο νηπιαγωγείο έχει αναπτύξει ιδιαίτερα πιο στενή σχέση με τη μητέρα του απ'ότι με τον πατέρα του.

Ρωτα ψυχολογους-ψυχιατρους για την γεννετικη-αρχεγονη σχεση της γυναικας μανας με το παιδι...Η μανα ειναι αναντικαταστατη....και όσοι μεγαλωσαν χωρις αυτην ο ξερουν αυτο...

Ενώ όσοι μεγάλωσαν χωρίς πατέρα είπαν "έλα μωρέ, δε βαριέσαι, μια χαρά είμαστε";
Αν αρκούσε η μάνα για να μεγαλώσει ένα παιδί, θα αναπαραγόμασταν με διχοτόμηση, σαν τις αμοιβάδες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Θα διάλεγα να το βλέπει περισσότερο αυτός που θα θυσιάσει λιγότερα για να το επιτύχει αυτό.
Πιστεύω ακράδαντα ότι για να μεγαλώσει ένα παιδί σωστά, πρέπει οι γονείς του να είναι ευτυχισμένοι και να μην νιώθουν ότι θυσίασαν τη ζωή τους για αυτό, διότι αυτό βγαίνει σε καταπιεσμένο μίσος και υπερβολικές απαιτήσεις από το παίδι όπως έχουμε δει πολλάκις ("Θυσίασα τη ΖΩΗ μου για σένα κι εσύ με απογοητεύεις έτσι??? Κωλόπαιδο, ανάθεμα την ώρα που σε γέννησα!!" Τραβηγμένο; Το έχω ακούσει πολλές φορές σε διάφορες παραλλαγές από μάνες που σταμάτησαν τη δουλειά για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους...)

Για να το αποφύγουμε λοιπόν αυτό όπως έχω πει και στο θέμα της έκτρωσης πρέπει η μάνα να ΕΠΙΛΕΞΕΙ να φέρει ένα παιδί στον κόσμο, όχι μόνο όταν τα οικονομικά της είναι καλά, αλλά κι όταν νιώθει έτοιμη πως μπορεί να του δοθεί ολοκληρωτικά κι οτι η θυσία που κάνει να αφήσει ή να παραμελήσει την εργασία / σπουδές κλπ δεν είναι τόσο σημαντική όσο το να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Για να το αποφύγουμε λοιπόν αυτό όπως έχω πει και στο θέμα της έκτρωσης πρέπει η μάνα να ΕΠΙΛΕΞΕΙ να φέρει ένα παιδί στον κόσμο, όχι μόνο όταν τα οικονομικά της είναι καλά, αλλά κι όταν νιώθει έτοιμη πως μπορεί να του δοθεί ολοκληρωτικά κι οτι η θυσία που κάνει να αφήσει ή να παραμελήσει την εργασία / σπουδές κλπ δεν είναι τόσο σημαντική όσο το να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.

Δηλαδή για σένα η μοίρα κάθε γυναίκας είναι είτε να μην κάνει παιδιά, είτε να μην κάνει τίποτα σπουδαίο (εκτός απο τα παιδιά της, για όσους τα θεωρούν επίτευγμα);
Μια επιστήμων που κάνει έρευνα για τον καρκίνο για παράδειγμα, θα έπρεπε να την παρατήσει ή να μην κάνει παιδιά;
Ο πατέρας για για σένα τι ρόλο παίζει; Πρέπει κι αυτός να παρατήσει/παραμελήσει τη δουλειά του;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Πιθανόν να τη γεμίζει στην αρχή, όταν είναι ακόμη επηρεασμένη από τις ορμόνες της εγκυμοσύνης. Μετά όμως; Μετά κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξει άποψη, αλλά θα είναι πολύ αργά για την καριέρα της...

Μα ποιες ορμόνες της εγκυμοσύνης; Εγώ σου λέω να εποιλέξει να κάνει ένα παιδί (δηλαδή να μείνει έγκυος) ξέροντας τις συνέπειες. Αν είναι να το επιλέξει μετά που θα γεννήσει (α γαμώτο, ένα μωρό! ας το μεγαλώσω) ζήτω που καήκαμε...

Κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξει άποψη; Ποιες στατιστικές το λένε αυτό; Ποια μάνα που επέλεξε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί θα μετανιώσει και θα πει "αχ μακάρι να μη σε είχα γεννήσει γιατί η καριέρα μου πάει στον βρόντο";

Και η πιο σημαντική ερώτηση: πώς θα χαρακτηρίσεις μια μάνα που θα βάλει το παιδί της σε δεύτερη μοίρα από το οτιδήποτε;

Δηλαδή για σένα η μοίρα κάθε γυναίκας είναι είτε να μην κάνει παιδιά, είτε να μην κάνει τίποτα σπουδαίο (εκτός απο τα παιδιά της, για όσους τα θεωρούν επίτευγμα);
Μια επιστήμων που κάνει έρευνα για τον καρκίνο για παράδειγμα, θα έπρεπε να την παρατήσει ή να μην κάνει παιδιά;
Ο πατέρας για για σένα τι ρόλο παίζει; Πρέπει κι αυτός να παρατήσει/παραμελήσει τη δουλειά του;

Καταρχήν η μοίρα μιας γυναίκας είναι αυτή που η ίδια επιλέγει. Ξέροντας όμως τα γεγονότα: το παιδί χρειάζεται να σε έχει κοντά του. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει, το παίρνω σαν δεδομένο. Τώρα ποιοτικά, ποσοτικά, μη μασάμε τις ίδιες καραμέλες, πρέπει να είσαι κοντά του. Αν λοιπόν επιλέξεις να κάνεις παιδί, δέχεσαι οτι το παιδί είναι προτεραιότητα. Αν λοιπόν η δουλειά σου χρειάζεται πολλές ώρες και πολλή συγκέντρωση, ξέρεις εκ των πραγμάτων οτι δεν μπορείς να είσαι κοντά στο παιδί (που είπαμε οτι είναι απαραίτητο). Οπότε γιατί έκανες παιδί; Κι αφού το έκανες, πώς του στερείς κάτι που δικαιούται, αφού από πριν ήξερες τις υποχρεώσεις σου;

Εγώ προσωπικά θεωρώ το να κάνεις και να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί (γενικολογίες αλλά αν εμβαθύνω θα βγω εκτός θέματος) είναι μεγαλύτερο επίτευγμα από το να εργάζεσαι κάπου και να δημιουργείς ή να προσφέρεις στην κοινωνία. Εσύ όμως που σκέφτεσαι το ανάποδο, γιατί επιλέγεις να κάνεις παιδί; (γενικό το εσύ).

Παιδιά μπορεί να κάνει ο καθένας. Κι αυτή που μένει 24 ώρες σπίτι μαζί τους, κι αυτή που λείπει στην Αμερική για δουλειές και τα βλέπει καλοκαίρι και Χριστούγεννα. Το θέμα είναι πώς θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά.

Ο πατέρας εφόσον δέχεται να κάνει οικογένεια πρέπει εκ των πραγμάτων να μπορεί να φέρνει χρήματα στο σπίτι. Άνετα μπορεί να γίνει και το ανάποδο: να φέρνει η γυναίκα χρήματα κι ο άντρας να μεγαλώνει τα παιδιά. Δεν αντιλέγω. Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να αφοσιωθεί στα παιδιά. Το ποιος είναι αυτός, αδιάφορο. Είθισται βέβαια να είναι η γυναίκα, δε θα το κρίνω σωστό ή λάθος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Μα ποιες ορμόνες της εγκυμοσύνης;

Κατά την εγκυμοσύνη και λίγο αργότερα εκκρίνονται διάφορες ορμόνες που επηρεάζουν ψυχολογικά την έγκυο.

Εγώ σου λέω να εποιλέξει να κάνει ένα παιδί (δηλαδή να μείνει έγκυος) ξέροντας τις συνέπειες.

Οι οποίες είναι; Εγώ πάντως δεν θα ήθελα επ'ουδενί μια μάνα που θα παρατούσε τον εαυτό της για μένα και χαίρομαι πολύ που δεν είχα τέτοια.

Κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξει άποψη; Ποιες στατιστικές το λένε αυτό;

Δεν γνωρίζω. Είναι συμπέρασμα που έχω βγάλει από όσες εμπειρίες είχα με γυναίκες που παράτησαν την καριέρα τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Οι περισσότερες πολλά χρόνια αργότερα το μετάνιωσαν και μάλιστα έλεγαν συνεχώς στις κόρες τους να μην κάνουν το ίδιο επ'ουδενί.

Ποια μάνα που επέλεξε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί θα μετανιώσει και θα πει "αχ μακάρι να μη σε είχα γεννήσει γιατί η καριέρα μου πάει στον βρόντο";

Όχι φυσικά. Θα πει όμως "τι κρίμα που παράτησα την καριέρα μου, όσο κι αν αγαπάω το παιδί μου, θα μπορούσα να τα είχα κάνει ταυτόχρονα αν συνεισέφερε και ο άνδρας μου εξίσου".

Και η πιο σημαντική ερώτηση: πώς θα χαρακτηρίσεις μια μάνα που θα βάλει το παιδί της σε δεύτερη μοίρα από το οτιδήποτε;

Από το οτιδήποτε, θα την χαρακτηρίσω φυσικά κακή μάνα. Από κάτι συγκεκριμένο όμως, δεν θα την κακοχαρακτηρίσω απαραιτήτως, θα κρίνω πρώτα τι είναι αυτό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dimitral]

Αν λοιπόν επιλέξεις να κάνεις παιδί, δέχεσαι οτι το παιδί είναι προτεραιότητα. Αν λοιπόν η δουλειά σου χρειάζεται πολλές ώρες και πολλή συγκέντρωση, ξέρεις εκ των πραγμάτων οτι δεν μπορείς να είσαι κοντά στο παιδί (που είπαμε οτι είναι απαραίτητο). Οπότε γιατί έκανες παιδί; Κι αφού το έκανες, πώς του στερείς κάτι που δικαιούται, αφού από πριν ήξερες τις υποχρεώσεις σου;

γι αυτο και οι εξυπνες γυναικες και καλες μανες παντρευονται πλουσιους αντρες ωστε οι ιδιες να μπορουν να μεγαλωνουν σωστα τα παιδια τους και να χτιζουν τα γερα θεμελια της οικογενειακης εστιας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Καταρχήν η μοίρα μιας γυναίκας είναι αυτή που η ίδια επιλέγει. Ξέροντας όμως τα γεγονότα: το παιδί χρειάζεται να σε έχει κοντά του. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει, το παίρνω σαν δεδομένο. Τώρα ποιοτικά, ποσοτικά, μη μασάμε τις ίδιες καραμέλες, πρέπει να είσαι κοντά του.

Να με συγχωρείς αλλά το ποσοτικά έχει τεράστια διαφορά από το ποιοτικά. Και εκεί είναι που την πατάνε οι περισσότερες γυναίκες που παρατούν τη δουλειά για το παιδί.
Ποιοτικά μπορείς να ασχολείσαι με το παιδί ακόμη κι αν έχεις ιδιαίτερα απαιτητική δουλειά.

Αν λοιπόν επιλέξεις να κάνεις παιδί, δέχεσαι οτι το παιδί είναι προτεραιότητα. Αν λοιπόν η δουλειά σου χρειάζεται πολλές ώρες και πολλή συγκέντρωση, ξέρεις εκ των πραγμάτων οτι δεν μπορείς να είσαι κοντά στο παιδί (που είπαμε οτι είναι απαραίτητο). Οπότε γιατί έκανες παιδί; Κι αφού το έκανες, πώς του στερείς κάτι που δικαιούται, αφού από πριν ήξερες τις υποχρεώσεις σου;

Γιατί του προσφέρω άλλα πράγματα που επίσης δικαιούται, αλλά ελάχιστες του τα προσφέρουν.

Εγώ προσωπικά θεωρώ το να κάνεις και να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί (γενικολογίες αλλά αν εμβαθύνω θα βγω εκτός θέματος) είναι μεγαλύτερο επίτευγμα από το να εργάζεσαι κάπου και να δημιουργείς ή να προσφέρεις στην κοινωνία.

Γιατί;

Εσύ όμως που σκέφτεσαι το ανάποδο, γιατί επιλέγεις να κάνεις παιδί; (γενικό το εσύ).

Θα αντιστρέψω την ερώτηση: Εσύ γιατί κάνεις παιδί;

Παιδιά μπορεί να κάνει ο καθένας. Κι αυτή που μένει 24 ώρες σπίτι μαζί τους, κι αυτή που λείπει στην Αμερική για δουλειές και τα βλέπει καλοκαίρι και Χριστούγεννα. Το θέμα είναι πώς θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά.

Κατά τη γνώμη μου, και στις 2 περιπτώσεις χάλια, για διαφορετικούς λόγους στην καθεμία.
Το θέμα είναι να βρεις μια χρυσή τομή, όχι να ασχολείσαι με αυτά όλη μέρα και να τα πνίγεις.

Ο πατέρας εφόσον δέχεται να κάνει οικογένεια πρέπει εκ των πραγμάτων να μπορεί να φέρνει χρήματα στο σπίτι. Άνετα μπορεί να γίνει και το ανάποδο: να φέρνει η γυναίκα χρήματα κι ο άντρας να μεγαλώνει τα παιδιά. Δεν αντιλέγω. Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να αφοσιωθεί στα παιδιά. Το ποιος είναι αυτός, αδιάφορο. Είθισται βέβαια να είναι η γυναίκα, δε θα το κρίνω σωστό ή λάθος.

Και πάλι, γιατί; Επειδή είναι περισσότερο δοκιμασμένο;
Από που προκύπτει ότι όσο περισσότερες ώρες περνάς με τα παιδιά τόσο καλύτερα μεγαλώνουν;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Από που προκύπτει ότι όσο περισσότερες ώρες περνάς με τα παιδιά τόσο καλύτερα μεγαλώνουν;

Χμμ...στη μονη περιπτωση που δε θα μεγαλωσουν καλυτερα, ειναι οταν αυτος ο χρονος ασχολιας με τα παιδια, δεν ειναι ποιοτικος. Ειτε ειναι μια ωρα την ημερα, ειτε 15.
Επομενως, εαν οι γονεις ασχολουνται με τα παιδια τους ουσιαστικα και δεν τα παρατουν μπροστα στο ντιβιντι ή στο πλειστεισιον π.χ, οταν ειναι μαζι τους, τοτε ναι, οσες περισσοτερες ωρες αφιερωνεις στα παιδια(ιδιαιτερα κατα τα πρωτα 10 χρονια της ζωης αυτων), τοσο καλυτερο ειναι...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Χμμ...στη μονη περιπτωση που δε θα μεγαλωσουν καλυτερα, ειναι οταν αυτος ο χρονος ασχολιας με τα παιδια, δεν ειναι ποιοτικος. Ειτε ειναι μια ωρα την ημερα, ειτε 15.
Επομενως, εαν οι γονεις ασχολουνται με τα παιδια τους ουσιαστικα και δεν τα παρατουν μπροστα στο ντιβιντι ή στο πλειστεισιον π.χ, οταν ειναι μαζι τους, τοτε ναι, οσες περισσοτερες ωρες αφιερωνεις στα παιδια(ιδιαιτερα κατα τα πρωτα 10 χρονια της ζωης αυτων), τοσο καλυτερο ειναι...

Συνήθως όμως δεν είναι ποιοτικός, είναι; Προσωπικά όσες οικογένειες ξέρω που ο ένας γονιός δεν δουλεύει τάχα μου για να μεγαλώσει τα παιδιά, καταλήγει τελικά να τρέχει όλη μέρα να καθαρίσει το σπίτι και καταλήγει στο τέλος να παραμελεί τα παιδιά όσο και κάποιος που δουλεύει ή και περισσότερο. Το να βρίσκεται απλώς εκεί ο γονιός δεν συντελεί σε κάτι στο σωστότερο μεγάλωμα των παιδιών...
Προσωπικά με τους γονείς μου που εργάζονταν και οι 2, έχω περάσει ΠΟΛΥ πιο ποιοτικό χρόνο ως παιδί απ'ότι όλοι μου οι συμμαθητές των οποίων ο ένας γονιός δεν εργαζόταν (τουλάχιστον από όσους μπορούσα να ξέρω, δεν είχα δα και σχέσεις με όλους)...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το παιδεύουμε. Μια γυναίκα που βάζει πρώτα το παιδί από την καριέρα, θα κάνει παιδί. Μια γυναίκα που επιλέγει την καριέρα από το παιδί, δε θα κάνει παιδί. Αν μπορεί να βρει τις χρυσές ισορροπίες ώστε και να κάνει καριέρα και να μεγαλώνει σωστά το παιδί της, μπράβο της. Αυτό που μας κάνει να διαφωνούμε ουσιαστικά είναι οτι όσο εμένα μου φαίνεται αδιανόητο να διαλέξει μια γυναίκα την καριέρα από το παιδί, άλλο όσο σου φαίνεται εσένα να διαλέξει το παιδί από την καριέρα. Κανείς όμως δεν πάει να πείσει κανέναν.

γυναίκες που παράτησαν την καριέρα τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Οι περισσότερες πολλά χρόνια αργότερα το μετάνιωσαν και μάλιστα έλεγαν συνεχώς στις κόρες τους να μην κάνουν το ίδιο επ'ουδενί.

Αυτές οι γυναίκες έκαναν παιδί χωρίς να το επιλέξουν γιατί απλά τους έτυχε. Λογικό είναι λοιπόν σε κάποιο σημείο της ζωής τους να αναρωτιούνται πώς θα ήταν η ζωή τους αν δεν τους είχε τύχει ένα παιδί. Οι κόρες όμως αυτών των γυναικών υπάρχει πιθανότητα να επιλέξουν να κάνουν παιδί από την καριέρα, οπότε η συμβουλή είναι άκυρη και δείχνει οτι κρίνουν εξ ΄δίων τα αλλότρια.

Θα πει όμως "τι κρίμα που παράτησα την καριέρα μου, όσο κι αν αγαπάω το παιδί μου, θα μπορούσα να τα είχα κάνει ταυτόχρονα αν συνεισέφερε και ο άνδρας μου εξίσου".

Αυτό είναι κάτι που ένα ζευγάρι μπορεί να κανονίσει. Δεν υπάρχει νόμος που να το απαγορεύει. Αλλά κακά τα ψέματα, με 8 ώρες εργασία δε γίνεται καριέρα. Κάποιος θα υποχωρήσει.

Από το οτιδήποτε, θα την χαρακτηρίσω φυσικά κακή μάνα. Από κάτι συγκεκριμένο όμως, δεν θα την κακοχαρακτηρίσω απαραιτήτως, θα κρίνω πρώτα τι είναι αυτό.

Να η βασική μας διαφορά: εγώ δεν διανοούμαι οτι υπάρχει στον κόσμο πιο σημαντικό πράγμα για μια μάνα από ένα παιδί (που έχει φέρει στον κόσμο ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ).

Κατά τα άλλα, συμφωνούμε.

Και να πω και μια προσωπική ιστορία, η θεία μου ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα που θα μπορούσε να γίνει μοντέλο. Ήταν επίσης γερό μυαλό και πέρασε στο πανεπιστήμιο. Η επιλογή της όμως ήταν να κάνει οικογένεια. Έκανε 6 παιδιά, ακόμα μεγαλώνει κάποια, και ποτέ της δε μετάνιωσε που παράτησε τα πάντα για τα παιδιά. Δε συμφωνώ ιδιαίτερα, γιατί έχασε κάθε επαφή με τον έξω κόσμο και έμεινε πίσω σε κάποια πράγματα. Αλλά θέλω να σας πω οτι οι επιλογές του καθενός είναι διαφορετικές κι το οτι κάτι μας φαίνεται εξωφρενικό δε σημαίνει οτι δεν κάνει κάποιον άλλο ευτυχισμένο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το παιδεύουμε. Μια γυναίκα που βάζει πρώτα το παιδί από την καριέρα, θα κάνει παιδί. Μια γυναίκα που επιλέγει την καριέρα από το παιδί, δε θα κάνει παιδί. Αν μπορεί να βρει τις χρυσές ισορροπίες ώστε και να κάνει καριέρα και να μεγαλώνει σωστά το παιδί της, μπράβο της. Αυτό που μας κάνει να διαφωνούμε ουσιαστικά είναι οτι όσο εμένα μου φαίνεται αδιανόητο να διαλέξει μια γυναίκα την καριέρα από το παιδί, άλλο όσο σου φαίνεται εσένα να διαλέξει το παιδί από την καριέρα. Κανείς όμως δεν πάει να πείσει κανέναν.

Κάνεις λάθος. Αυτό που μου φαίνεται αδιανόητο είναι το να πρέπει να διαλέξει.

Αυτές οι γυναίκες έκαναν παιδί χωρίς να το επιλέξουν γιατί απλά τους έτυχε. Λογικό είναι λοιπόν σε κάποιο σημείο της ζωής τους να αναρωτιούνται πώς θα ήταν η ζωή τους αν δεν τους είχε τύχει ένα παιδί. Οι κόρες όμως αυτών των γυναικών υπάρχει πιθανότητα να επιλέξουν να κάνουν παιδί από την καριέρα, οπότε η συμβουλή είναι άκυρη και δείχνει οτι κρίνουν εξ ΄δίων τα αλλότρια.

Στις περισσότερες περιπτώσεις που έχω υπόψιν δεν έτυχε... Και φυσικά δεν μετάνιωσαν καθόλου το ότι έκαναν παιδί και το υπεραγαπούν, αυτό που μετάνιωσαν είναι ότι δεν προσπάθησαν να κρατήσουν και τη δουλειά τους.

Αυτό είναι κάτι που ένα ζευγάρι μπορεί να κανονίσει. Δεν υπάρχει νόμος που να το απαγορεύει. Αλλά κακά τα ψέματα, με 8 ώρες εργασία δε γίνεται καριέρα. Κάποιος θα υποχωρήσει.

Αναλόγως την εργασία. Με 8 ώρες εργασία σίγουρα δεν γίνεται καριέρα, αλλά δεν είναι απαραίτητο για να γίνει καριέρα να περνάς 8 ώρες χωριστά από το παιδί. Υπάρχουν δουλειές που γίνονται άνετα από το σπίτι (ακόμα και υπαλληλικές, αν ο εργοδότης δεν είναι κολλημένος) και υπάρχουν και δουλειές που δεν έχουν συγκεκριμένο ωράριο.
Πχ προσωπικά, ποτέ δεν ένιωσα έλλειψη της μητέρας μου, γιατί παρ'ότι δούλευε πάρα πολλές ώρες, το γραφείο της ήταν ακριβώς κάτω από το σπίτι και πολλές φορές δούλευε και στο σπίτι. Ναι οκ, ήμουν τυχερή, αλλά πιστεύω ότι πολλές γυναίκες ούτε καν προσπαθούν να βρουν μια λύση, και απλά καταφεύγουν στο εύκολο, να παρατήσουν τη δουλειά τους. Βέβαια who cares, όσες τα παρατούν τόσο εύκολα, ούτως ή άλλως δεν θα έκαναν καριέρα... Θα μπορούσαν όμως τουλάχιστον να είναι οικονομικά ανεξάρτητες.

Αλλά θέλω να σας πω οτι οι επιλογές του καθενός είναι διαφορετικές κι το οτι κάτι μας φαίνεται εξωφρενικό δε σημαίνει οτι δεν κάνει κάποιον άλλο ευτυχισμένο.

Συμφωνώ. Αυτό που δεν ανέχομαι, είναι να προσπαθεί να μου πει κάποιος πώς θα μεγαλώσω τα παιδιά μου και τι θα κάνω με τη δική μου ζωή (εκτός αν είναι ειδικός, και δεν νομίζω κανείς από όσους απάντησαν στο θέμα να είναι) και να υπονοεί ότι αν δεν τα μεγαλώσω όπως πιστεύει εκείνος/η, τότε δεν θα μεγαλώσουν σωστά. Και πάρα πολλοί αυτό ακριβώς κάνουν. Τα "πρέπει" που πετάει ο καθένας αυτό ακριβώς κάνουν. Δεν υπάρχουν πρέπει, και δεν μπορείς να προεξοφλήσεις ποτέ αν ένα παιδί θα μεγαλώσει σωστά ή λάθος, ο,τι "θυσίες" και να κάνεις ή να μην κάνεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

Μην ξεχναμε πως ουσιαστικα η συντριπτικη πλειοψηφια των γυναικων παντα δουλευανε και στα χωραφια και στις οικογενειακες επιχειρησεις παλια..εδω και χιλιετιες και αιωνες...η εξαιρεση ειναι να φτανουν τελειως τα λεφτα του ανδρα και να μη χρειαζεται να δουλευει η γυναικα...στα χωραφια γενναγανε οι γυναικες ,ι κατω απο τις ελιες θηλαζανε τα μωρα τους...

και συχνα οι γυναικες δουλευανε και πιο σκληρα απο τους ανδρες...όλα τα σιτηρα και τους καρπους,λαχανικα απο τα χωραφια πχ ποιος τα μαζευε τοσους αιωνες?Για δειτε τα χωρια..Και εδω χωριο ειναι...που ζω και βλεπω πω οι γυναικες φροντιζουν τα ζωα και τα χωραφια μεχρι τα 80+ ( και για να μη βαριουνται πολλες φορες,αυτο τις κραταει στη ζωη..)...
Σε όλη την ανθρωπινη ιστορια ο κανονας ήταν οτι σε μια οικογενεια δουλευανε όλοι..για να βγαλουν το ψωμι τους και να επιβιωσουν...οποτε πρακτικα δεν υπαρχει εργασια ή παιδι..αλλα και τα δυο(διατηρηση ισορροπιων)...και ίσως ειναι το καλυτερο αυτο και για τη μανα και για το παιδι και για την οικογενεια..


Πανω απο φεμινισμους ,φαλλοκρατισμους και διαφορες ιδεολογιες ,υπαρχει ενας νομος...της αυτοσυντηρησης...-επιβιωσης και εκει υπακουν όλοι αν θελουν να υπαρχουν......ανδρες -γυναικες...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Obscura]

Ξέροντας όμως τα γεγονότα: το παιδί χρειάζεται να σε έχει κοντά του. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει, το παίρνω σαν δεδομένο.

Κι όμως δεν είναι δεδομένο. Στη λογοτεχνία του 19 αιώνα ειδικά θα βρεις αναφορές για γυναίκες και άνδρες της εργατικής τάξης που εργάζονταν στα εργοστάσια ή στις βιοτεχνίες και τα παιδιά μεγάλωναν στους δρόμους ή στις αγροτικές περιοχές τα αναλάμβαναν οι ηλικιωμένοι (ή όποιος τύχαινε να μένει σπίτι) και οι μητέρες των ανώτερων τάξεων, παρόλο που δεν εργάζονταν είχαν τις λεγόμενες παραμάνες πολλές από τις οποίες αναλάμβαναν ακόμα και το θηλασμό.

Το μοντέλο της γυναίκας-μητέρας που ασχολείται κατα αποκλειστικότητα με το σπίτι παγιώθηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Γύρω από αυτό χτίστηκε μία μυθολογία από την ψυχολογία και την ψυχιατρική, οι οποίες αποφαίνονταν ότι για όλα τα δεινά και για όλη την παθολογία, από αυτισμό μέχρι σχιζοφρένεια, ευθύνεται η μητέρα. Σήμερα αυτό καταρρίπτεται και η παθολογία παρουσιάζεται ως πολυπαραγοντικό φαινόμενο αλλά παρόλα αυτά οι γυναίκες παγιδεύονται σε ένα δίλημμα που δε θα έπρεπε να υφίσταται. Η Michelle και η Neraida με καλύπτουν απόλυτα ως προς το θέμα της ποιότητας του χρόνου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.