Περί πληθυντικού ευγενείας

[jj!]

Γιατί δεν είναι σωστό; Επειδή οι γονείς μου με έμαθαν να τους προσφωνώ με τα μικρά τους ονόματα, σημαίνει ότι δεν τους αγαπώ και δεν τους σέβομαι; Οι γονείς μου είναι δικοί μου άνθρωποι και αποκαλώντας τους π.χ. Γιάννη και Μαρία τους νοιώθω πιο κοντά μου. Όπως και να τους προσφωνήσω, είναι οι γονείς μου και όχι οι κολλητοί μου. Δεν είναι "τίτλοι" που κάνουν το διαφορετικό.

​

Όχι Κρόνο και Ρέα;
_____________________________
Εγώ μιλάω στον πληθυντικό σε άτομα που δε γνωρίζω ή όταν απευθύνομαι στους καθηγητές μου. Μάλιστα, μου αρέσει πολύ να μου μιλούν κι εμένα στον ενικό ή/και να με προσφωνούν "κύριο".
Π.χ. ο μαθηματικός, φέτος, όταν απευθύνεται σε εμένα λέει "Κύριε [επίθετο], θα έρθετε στον πίνακα;" (ξέρω 'γω).

Επίσης, όταν πάω σε κάποιο δημόσιο οργανισμό, θέλω οι υπάλληλοι να μου μιλάνε στον πληθυντικό. Επειδή είμαι μικρότερός τους, δε σημαίνει ότι πρέπει να μιλάνε όπως θα μιλούσαν στο παιδί τους (με τις εντελώς απεχθείς προσφωνήσεις "νεαρέ", "παλικάρι" κλπ).

Το ίδιο ισχύει και με καταστήματα, τράπεζες, super market, κλπ, κλπ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Υπάρχει και κάποιος Ενικός που όταν χρησιμοποιείται μαζί με κάποιο τίτλο, δείχνει πολύ μεγαλύτερο σεβασμό και εκτίμηση από όσο αν χρησιμοποιηθεί ο πληθυντικός. Π.χ. Γειά σου Δάσκαλε, γειά σου Πρόεδρε, γειά σου Γιατρέ.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[carpe_nochtem]

Και γιατί να δείχνω παραπάνω σεβασμό στον άλλον μόνο και μόνο επειδή είναι ιατρός ή πρόεδρος;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_fairygirl_]

Για πιο λόγο δεν θεωρείς σωστό τα παιδιά να προσφωνούν τους γονείς τους με τα μικρά τους ονόματα;

Spoiler

​

Για το λόγο ότι εγώ με την παρέα μου εκνευρισμένες μπορεί να θέλουμε να αρχίζουμε και λέμε η μία της άλλης "Μωρή (τάδε)" και διάφορα άλλα τέτοια.
Ε,εμένα η προσφώνηση με το όνομα μου φαίνεται όσο κουφό μου φαίνεται το να λέω "Μητέρα θέλετε να σας βοηθήσω με κάτι;" Πες το υποτυπώδης ευγένεια,πες το συνήθεια ή ό,τι θες.
Αλλά να πω τη θεία μου με το όνομά της το κάνω από 3-4 χρονών ακόμη και τώρα.Το όνομα σκέτο μου κάθεται βαρύ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Και γιατί να δείχνω παραπάνω σεβασμό στον άλλον μόνο και μόνο επειδή είναι ιατρός ή πρόεδρος;

Δεν κατάλαβες. Δεν δείχνεις τον παραπάνω σεβασμό σε κάποιον μόνον επειδή είναι δάσκαλος, γιατρός ή πρόεδρος. Τον δείχνεις σε Εκείνον το Δάσκαλο, Γιατρό ή Πρόεδρο που πιστεύεις ότι το αξίζει, οπότε μόνον Εκείνον προσφωνείς έτσι.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Emilouko]

Εγώ γενικά προτιμώ να μιλάω στον πληθυντικό σε ανθρώπους που δε γνωρίζω...Νομίζω ότι είναι ένα είδος ευγένειας αρχικά.Όταν μου το ζητήσει κάποιος τότε σταματάω.Αλλά και με ανθρώπους που έχω αποκτήσει οικειότητα μπορεί ακόμα να μιλάω στον πληθυντικό ως ένδειξη σεβασμού και επειδή έτσι έχω συνηθίσει.
Για παράδειγμα στην καθηγήτρια των γερμανικών μου,με την οποία έκανα ιδιαίτερα και είχα φιλικές σχέσεις, δεν έπαψα ποτέ όσα χρόνια μου έκανε μάθημα να της μιλάω στον πληθυντικό.
Βέβαια,δεν ξέρω...Είναι ανάλογα και τις περιστάσεις το πως θα απευθυνθώ σε κάποιον.
Πάντως και συνομήλικος να είναι ο άλλος μπορεί να μιλήσω στον πληθυντικό.Π.χ στο μαγαζί των γονιών μου όποτε δούλευα αν εξυπηρετούσα κάποιον ανεξαρτήτως ηλικίας μιλούσα στον πληθυντικό.
Είμαι της άποψης όμως ότι αν ο πληθυντικός είναι για λόγους ευγενείας δε πρέπει απαραίτητα να' ναι ψυχρός και να κάνεις τον άλλον να νιώθει άβολα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[edweimaste]

Ο πληθυντικός ευγενείας υπάρχει για να διαχωρίζει τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων...Και βέβαια όχι μόνο ο πληθυντικός ευγενείας αλλά και ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να προσφωνήσουμε κάποιον ..Καθορίζουν κατά πόσο τον σεβόμαστε και κατά πόσο έχουμε διαχωρίσει τη θέση μας απέναντί του!Π.χ δεν θα πεις ποτέ τη μαμά σου Μαρία ..Άννα ..Κατερίνα ... αλλά μαμά ή μάνα κτλ. γιατί πολύ απλά τη σέβεσαι...όχι ότι αν την πεις με το μικρό της όνομα δεν την σέβεσαι...αλλά δυστυχώς εύκολα θα παρεξηγηθείς!
Τον πληθυντικό ευγενείας τον χρησιμοποιώ σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ακόμα και σε μακρινούς παππούδες και γιαγιάδες μου...όσο και αν ακούγεται τρελό!Σε συνομήλικους μου ποτέ... ακόμα και άγνωστοι να μου είναι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερινύς]

Υπάρχει και κάποιος Ενικός που όταν χρησιμοποιείται μαζί με κάποιο τίτλο, δείχνει πολύ μεγαλύτερο σεβασμό και εκτίμηση από όσο αν χρησιμοποιηθεί ο πληθυντικός. Π.χ. Γειά σου Δάσκαλε, γειά σου Πρόεδρε, γειά σου Γιατρέ.

​

Μπράβο, και ήθελα να το επισημάνω. Αυτές τις προσφωνήσεις τις εκτιμώ πάρα πολύ και εγώ και τις φυλάω για τα κατάλληλα Άτομα (με το Α κεφαλαίο). Δεν νομίζω ότι ο πληθυντικός είναι αυτός που δείχνει τον σεβασμό. Μου έχει τύχει καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο να μου μιλάει στον πληθυντικό και να νιώθω να με αντιμετωπίζει σαν το χειρότερο σκουπίδι έτσι που μου μιλούσε.
Και αντίστοιχα μιλάω και γω στον ενικό/πληθυντικό (όχι με το καλημέρα σας εννοείται, αλλά όταν αισθανθώ μια σχετική οικειότητα και έχω βγάλει και τα αντίστοιχα...συμπεράσματα).

Π.χ. έναν καθηγητή μου στο Λύκειο που τον συμπαθούσα πάρα πολύ και σαν καθηγητή και σαν άνθρωπο, είχα καταργήσει τον πληθυντικό από την β' γυμνασίου, και ας έχει σχεδόν την ηλικία των γονιών μου. Τον φώναζα με το μικρό του. Τους περισσότερους καθηγητές μου στο φροντ, στον ενικό τους μιλούσα σχεδόν αμέσως. Τον καθηγητή Χημείας στο φροντιστήριό μου μάλιστα, τον έλεγα "Δάσκαλε" από ένα σημείο και μετά, και θα μπορούσε να 'ναι και παππούς μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[timonierhs]

Τωρα που ειπατε για τις προσφωνησεις προς γονεις θυμηθηκα μια περιπτωση πριν καιρο. Ειχαμε φωναξει στο σπιτι μας δυο μαστορες(πατερας και γιος) για μια βλαβη που ειχαμε. Αυτο που μου εκανε πολυ εντυπωση ειναι οτι πανω στη κουβεντα ο ενας αποκαλουσε τον αλλο "μαλακα". Οσο περιεργο κι αν ακουγεται. Αντε να το καταλαβω ο πατερας μια στο τοσο να ελεγε ετσι το γιο του αλλα και το αντιστροφο ;; Βεβαια φαινοταν οτι το ελεγαν για πλακα και πανω στη κουβεντα κι οχι σοβαρα, αλλα δεν ξερω μου ειχε φανει πολυ περιεργο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

...δυο μαστορες(πατερας και γιος)... ο ενας αποκαλουσε τον αλλο "μαλακα"...

Μια μοναδική φορά όταν πήγαινα στο γυμνάσιο, η μητέρα μου μισοαστεία - μισοσοβαρά με αποκάλεσε "μαλάκα", αλλά δεν της απάντησα...

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 781029]

Μια μοναδική φορά όταν πήγαινα στο γυμνάσιο, η μητέρα μου μισοαστεία - μισοσοβαρά με αποκάλεσε "μαλάκα", αλλά δεν της απάντησα...

​

Θα σε είχε πετύχει σε καμιά... περίεργη φάση και θα το' ριξε σαν σπόντα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Θα σε είχε πετύχει σε καμιά... περίεργη φάση και θα το' ριξε σαν σπόντα

Μπα! Μεταφορικά το είπε. Για το κυριολεκτικό (ως παιδίατρος) δεν είχε κανένα πρόβλημα.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άδωνις]

Ο πληθυντικός ευγενείας υπάρχει για να διαχωρίζει...
...κατά πόσο τον σεβόμαστε και κατά πόσο έχουμε διαχωρίσει τη θέση μας απέναντί του!

Μάλιστα!!!!!!!!!!
Τι.....διαφορά βρίσκεις δηλαδή, αγαπητή και συμπαθέστατη "στο διάολο πάμε", εάν εγώ πω σε κάποιον : Δε δεν πας στο διάολο κύριε παπάρα, από το να του έλεγα.....ρε δεν πάτε στο διάολο κύριε παπάρα!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aleksa]

Μα δεν είπε ότι δεν είναι σωστό.
Δεν είναι θέμα "αξιώματος" ή κάτι τέτοιο, απλά όπως την γιαγιά μου την λέω γιαγιά, έτσι και την μαμά μου την λέω μαμά. Θέλω να πω, έτσι έμαθα, και αν εσύ έμαθες να τους φωνάζεις με τα μικρά τους it's ok, απλά μου κάνει εντύπωση.

Να κάνω εγώ άλλη ερώτηση τώρα μιας και πιάσαμε τα σόγια: Για να φωνάξετε τον αδερφό σας ας πούμε, χρησιμοποιείτε το μικρό του ή το "αδερφέ"? Και αν ισχύει το πρώτο, γιατί δεν επικράτησε αυτός ο "τίτλος" στα αδέρφια?

Για τον απλούστατο λόγο οτι αδέρφια μπορείς να έχεις πολλά.
Γονείς, "μαμά" και "μπαμπά" (ή μητέρα και πατέρα αν προτιμάς) άπαξ και μόνο από έναν

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[edweimaste]

Μάλιστα!!!!!!!!!!
Τι.....διαφορά βρίσκεις δηλαδή, αγαπητή και συμπαθέστατη "στο διάολο πάμε", εάν εγώ πω σε κάποιον : Δε δεν πας στο διάολο κύριε παπάρα, από το να του έλεγα.....ρε δεν πάτε στο διάολο κύριε παπάρα!!!

Καμία... εάν τον βρίσεις θα κοιτάξει αν του μιλάς και στο πληθυντικό?...εδώ μιλάμε να υπάρχει μια άλφα σχέση μεταξύ σας όχι σχέση ζώων!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[athensvoice]

«Στον ενικό, κύριε, εδώ είμαστε για να μιλάμε στον ενικό…» έλεγε και ξανάλεγε γνωστός τηλεοπτικός δημοσιογράφος υπονοώντας, εκτός από τον τίτλο της εκπομπής, ότι ο ενικός αριθμός είναι αυτός που λείπει από την ελληνική κοινωνία για να ειπωθούν τα πράγματα έτσι όπως είναι στην πραγματικότητα, ωμά, σταράτα, απερίφραστα.

«Τι θα πάρεις;» ρωτάει σε άπταιστα «γαλλικά» ο νεαρός σερβιτόρος την κυρία που περιμένει να εξυπηρετηθεί. Σαν να αισθάνθηκε να τη ραπίζουν, τον κοιτά αποσβολωμένη και του απαντά… στον πληθυντικό.

Μια νεαρή κοπέλα προσπαθεί να πουλήσει ένα φόρεμα σε μια πελάτισσα, λέγοντας «κοπελιά, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σου πάει». Η «κοπελιά» μετά και από αυτό επείσθη και αναχώρησε άντυτη από το μαγαζί.

«Χάσαμε τον πληθυντικό ευγενείας. Στοπ». Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα τηλεγράφημα έκκλησης SOS προς τους ξένους, μαζί με τις εκκλήσεις για «κούρεμα», νέα δάνεια, ισολογισμούς και απολογισμούς. Ξεχάσαμε να απευθυνόμαστε στον άγνωστο, στον λιγότερο γνωστό, στον πελάτη, στον μικρό αλλά και στον μεγαλύτερο. Ξεχάσαμε να κρατάμε τη θέση μας ως επαγγελματίες, ως γονείς, ως δάσκαλοι, ως δημοσιογράφοι, ως θεραπευτές, ως ιερείς. Τι πάει να πει, απευθύνομαι «στον ενικό»; Τι ανάγκη καλύπτει μια μερίδα της κοινωνίας που αδυνατεί να σεβαστεί την απεύθυνση του άλλου ή την ανάγκη του άλλου να μένει λίγο πιο μακριά από εσένα. Οχι ανώτερα ή κατώτερα, λίγο πιο μακριά. Ισα για να παίρνουμε αέρα.

Μιλάει κάποιος στον πληθυντικό και απαντά ο άλλος στον ενικό. Γιατί; Από τι; Από κεκτημένη ταχύτητα, από άνεση, από έλλειψη τρόπων; Από την αίσθηση ότι είμαστε χωριό, ότι όλοι τελικά γνωριζόμαστε; Και γιατί δεν αφήνουμε τον χρόνο να αποφασίσει από κοινού για την κατάργηση του πληθυντικού; Από πού πηγάζει αυτή η εξομοίωση;

Πολλοί θα σκεφτούν, τόσα είναι τα προβλήματά μας, ο ενικός είναι πρόβλημα;

Δεν είναι στα αλήθεια μόνον ο ενικός. Είναι αυτό που κρύβει ο ενικός. Είναι αυτή η επίφαση της οικειότητας που δεν ανοίγει καρδιές αλλά καβαλάει κρεβάτια. Ο ενικός είναι ραντισμένος με μπόλικη επιθετικότητα. Με μια βαριεστημάρα. Με μια εξομοίωση. Με μια συγχωνευτική και ταυτοποιητική ανάγκη. Να είμαστε ίσοι και εάν όχι ίσοι, ανώτεροι. Να κάνουμε εμείς παιχνίδι. Να ελέγχουμε τον χώρο μας. Να μπούμε μέσα στον άλλο, να τον αλώσουμε… «Ελα μωρέ, και ποιος είναι αυτός να του μιλήσουμε και στον πληθυντικό;» λέει ο γείτονας. «Ποιος είναι ο ένας, ποιος είναι ο άλλος και ποιοι είμαστε εμείς; Ή, ακόμα καλύτερα, τι είναι ο καθένας από εμάς;». Ο ενικός δεν ελαχιστοποιεί την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων. Δεν βελτιώνει την επικοινωνία. Τοποθετείται ως όχημα για να βάλουμε τον άλλον στη θέση του. Ποτέ όμως τον εαυτό μας. Απευθυνόμενοι δημόσια στον ενικό σε κάποιον που δεν γνωρίζουμε, του δείχνουμε ότι του έχουμε πάρει τον αέρα. Οτι τον έχουμε τοποθετήσει σε μια εις βάρος του οικειότητα και τον γυμνώνουμε, τον απορρίπτουμε. Καταργούμε τη φόρμα της επικοινωνίας, τα μαθήματα καλών τρόπων. Καταργούμε τον ενδιάμεσο ψυχικό χώρο για να του επιτρέψουμε να είναι αυτός που θέλει και εμείς να παραμείνουμε με σεβασμό σε αυτό που είμαστε.

«Στον ενικό, παρακαλώ», έλεγε και ξανάλεγε διατάζοντας ο δημοσιογράφος, κάνοντας τους προσκεκλημένους του να φαίνονται σαν τους μπαρμπάδες στο κουρείο. «Κύριε Κώστα μου», «όχι, κύριε Πάνο μου» ή «κύριε Αλέξη μου, δεν μπορείς να τα λες αυτά…» εις άπταιστον ενική και ανοίκεια διάλεκτο. Προωθώντας το καινούργιο format εκπομπής, που λένε και στα ελληνικά, υπερασπίζονται τον ενικό σαν τη διαφάνεια και την ειλικρίνεια που λείπουν από τον δημόσιο λόγο. Και συνειδητά ή ασυνείδητα, υπογράφουν με αυτόν τον τρόπο τη διάγνωση της νόσου της εποχής μας. «Ολοι, σαν να λένε, θα καούμε. Και τα χλωρά και τα ξερά». Και κανείς δεν θα ξεχωρίζει από κανέναν. Κανένας δεν θα δικαιούται διαφορετική μεταχείριση, κανείς δεν θα αξιώνεται σεβασμού. Οι τίτλοι τιμής και ευγενείας θα ανήκουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Οπως και οι ηλικίες, οι ιδιότητες, οι πορείες ζωής. Διότι τώρα, που τρώμε ωμή σάρκα σαν πεινασμένοι λύκοι, το «σεις και το σας» μας έλειπε…

Το «σεις και το σας» μας λείπει. Και πρέπει να το εφεύρουμε ξανά. Οχι σαν υποκρισία αλλά από αδήριτη αναγκαιότητα. Καμιά φορά χρειάζεται και η επίφαση της εσωτερικής οργάνωσης μιας ψυχικής δομής ενός ανθρώπου ή μιας ολόκληρης κοινωνίας, όταν δεν υπάρχει τίποτα όρθιο. Καμιά φορά χρειάζεται να πολεμήσουμε γι” αυτό «το σεις και το σας», για να σταθούμε με τον καιρό όρθιοι. Να υποκριθούμε τους ανθρώπους. Με δεκανίκια, με επιφάσεις, με ψεύτικες ευγένειες. Μέχρι να έρθει επιτέλους, ακόμα και από τα ξένα, η απάντηση σε αυτό το τηλεγράφημα.

«Πρέπει να μάθετε να σέβεστε. Στοπ».

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[τρελή φιλόσοφος]

εγώ προσωπικά χρησιμοποιώ πληθυντικό σε άτομα άγνωστα σε εμένα (ανεξαρτήτως ηλικίας.......σχεδόν ,νταξει δεν θα πω σε παιδάκι πέντε χρονών "κύριε σας έπεσε η μπάλα", σε αγνώστους από 15 χρονών)
ή σε άτομα μεγαλύτερα από εμένα που έμαθα να τους μιλάω στον πληθυντικό και δεν μπορώ να το αλλάξω (ακόμη και σε οικογενειακούς φίλους που τους ξέρω από τότε που γεννήθηκα)

όσο για το θέμα με τους γονείς ,εγώ συχνά τους γονείς μου τους φωνάζω με το όνομά τους και μπορώ να πώ ότι νιώθω πιο άνετα
δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να τους φωνάζω μαμά ή μπαμπά πάντα,και γιατί αν δεν τους φωνάζω είναι δείγμα ασέβειας;
την αδερφή μου την φωνάζω "αδερφή" ή την κολλητή μου "κολλητή" ;
όχι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[timonierhs]

εγώ προσωπικά χρησιμοποιώ πληθυντικό σε άτομα άγνωστα σε εμένα (ανεξαρτήτως ηλικίας.......σχεδόν ,νταξει δεν θα πω σε παιδάκι πέντε χρονών "κύριε σας έπεσε η μπάλα", σε αγνώστους από 15 χρονών)
ή σε άτομα μεγαλύτερα από εμένα που έμαθα να τους μιλάω στον πληθυντικό και δεν μπορώ να το αλλάξω (ακόμη και σε οικογενειακούς φίλους που τους ξέρω από τότε που γεννήθηκα)

όσο για το θέμα με τους γονείς ,εγώ συχνά τους γονείς μου τους φωνάζω με το όνομά τους και μπορώ να πώ ότι νιώθω πιο άνετα
δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να τους φωνάζω μαμά ή μπαμπά πάντα,και γιατί αν δεν τους φωνάζω είναι δείγμα ασέβειας;
την αδερφή μου την φωνάζω "αδερφή" ή την κολλητή μου "κολλητή" ;
όχι!

Δεν ειναι θεμα ασεβειας, απλα στους περισσοτερους γονεις αρεσει και τους ευχαριστει να ακουνε τα παιδια τους να τους αποκαλουν μαμα η μπαμπα, σε οποια ηλικια κι αν βρισκονται αυτα. Το ιδιο ισχυει και για θειες, γιαγιαδες παππουδες κι υπολοιπους κοντινους συγγενεις. Τωρα αν καποιος θελει ντε και καλα να τον φωναζουν μονο με το ονομα του κι η γιαγια πχ θελει απ' τα εγγονια της τη φωναζουν Τζενη ξερω γω κι οχι γιαγια για να μη μεγαλοδειχνει τοτε δεν υπαρχει προβλημα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Deutsch... Lover]

Χρησιμοποιω τον πληθυντικο ευγενειας οπου ειναι απαραιτητος δηλαδη σε μεγαλυτερους μου που δεν γνωριζω ή πρεπει να τους μιλαω στον πληθυντικο πχ καθηγητες. Το να μιλησω σε καποιον φιλο του μπαμπα μου πχ στον ενικο δεν το βλεπω ως δειγμα ασεβειας παντως.
υγ: τους γονεις μου δεν τους φωναζω με τα ονοματα τους ποτε ισως γιατι δεν το εχω συνηθισει... Την μαμα μου την φωναζω παντα Muttchen

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nicole1987]

Δυστυχως στη σημερινη εποχη ο πληθυντικος ευγενειας εχει καταργηθει απο τη νεα γενια. Και οι μαθητες στον ενικο μου μιλανε. Και δεν ειναι οτι με ενοχλει προσωπικα αλλα πλεον δεν μιλανε στον πληθυντικο σε οποιοδηποτε. Ολοι ισα και ομοια

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.