Περί πληθυντικού ευγενείας

[Gilda]

Σε ποια χώρα είσαι Λίλα?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lilla My]

Στη Φινλανδία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Inartecubus]

στους συγγενεις μου δηλ γιαγια παππους θειοι τους μιλαω στον πληθυντικο...:p και τους βλεπω παρα πολυ συχνα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Ο πληθυντικός ευγενείας πέραν απο την κλασσική κι άξια ένδειξη σεβασμού, διατηρεί αποστάσεις. Για μένα, είναι απαραίτητος και τον χρησιμοποιώ όταν κρίνω απαραίτητο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alejandro Papas]

οταν γνωριζω καποιον (ακομα και μερικα χρονια μεγαλυτερο μ) δεν μπορω μ βγαινει αυθορμητα κ τ μιλαω στον πλυθηντικο ακομα κ αν μ πει να του μιλαω στον ενικο δυσκολα το κοβω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aleksa]

Ο πληθυντικός δηλώνει ευγένεια σε άτομα που δεν γνωρίζουμε τόσο καλά, πόσο μάλλον για εκείνα που πρώτη φορά βλέπουμε. Πληθυντικός λοιπόν, μέχρι και αν οι συνθήκες να το επιτρέψουν να μετατραπεί σε ενικό.
Αντιπαθώ την εύκολη οικειότητα ορισμένων.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Τον πιο ηλίθιο (κατά τη γνώμη μου) πληθυντικό της "ευγένειας", τον έχω συναντήσει σε κάποιους γονείς που βάζουν τα παιδιά τους να τους μιλάνε στον πληθυντικό, π.χ. "Μητέρα, σας παρακαλώ μου αγοράζετε μια σοκολάτα?". Έλεος! Δεν δημιουργεί κάτι τέτοιο μια (ανεπίτρεπτη) απόσταση μεταξύ παιδιού και γονιών? Αν έχω άδικο παρακαλώ να μου το πείτε. Ίσως να φταίει το ότι τους γονείς μου (εκτός από τον ενικό) πάντα τους προσφωνούσα με τα μικρά τους ονόματα.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 892943]

Προχθές πήγα στο σούπερ μάρκετ, περνάω από κάτι ράφια με νερά κι ήταν ένα κωλόκουτσκο που μου λέει: "Κύριε, μπορείτε να μου φτάσετε αυτό το νερό;". Μ' ένα χαμογελαστό πρόσωπο πήγα να του πω "κεριά και λιβάνια" αλλά μου βγήκε το ευγενικό και ξερό "ναι". Του το δίνω και φέυγω έντρομος, σκεφτόμενος ότι ξέχασα να το ρωτήσω πόσο χρονών με κάνει. Ντάξει, παραλογίζομαι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[carpe_nochtem]

Τον πιο ηλίθιο (κατά τη γνώμη μου) πληθυντικό της "ευγένειας", τον έχω συναντήσει σε κάποιους γονείς που βάζουν τα παιδιά τους να τους μιλάνε στον πληθυντικό, π.χ. "Μητέρα, σας παρακαλώ μου αγοράζετε μια σοκολάτα?". Έλεος! Δεν δημιουργεί κάτι τέτοιο μια (ανεπίτρεπτη) απόσταση μεταξύ παιδιού και γονιών? Αν έχω άδικο παρακαλώ να μου το πείτε. Ίσως να φταίει το ότι τους γονείς μου (εκτός από τον ενικό) πάντα τους προσφωνούσα με τα μικρά τους ονόματα.

Όσο παράξενο μου ακούγεται,να μιλάνε τα παιδιά στους γονείς σε πληθυντικό,άλλο τόσο,να τους φωνάζουν με τα μικρά τους ονόματα.
Και εγώ την είχα περάσει την φάση με το μικρό όνομα,αλλά ήμουν δεν ήμουν 3-4 ετών.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gate4]

Ε ντάξυ εμένα δεν με αρέσει και πολύ να μιλάω στον πληθυντικό σε άλλους. Σε μερικές περιπτώσεις αν είναι κάποιος μεγαλύτερος και δεν τον ξες οκ αλλά γενικά δεν το μπορώ αυτό το πράγμα. Δηλαδή υπάρχουν και άλλοι τρόποι να δείξεις σεβασμό σε κάποιος δεν είναι απαραίτητος ο πληθυντικός.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άδωνις]

Ανέκαθεν ήμουν της άποψης ότι όταν γνωρίζουμε κάποιον (ιδιαίτερα μεγαλύτερο, ηλικιακά....) καλό είναι να μιλάμε στον πληθυντικό

Ειδικά όταν ζητάς στον μεγαλύτερο να σου επιτρέψει του κάνεις κάτι πολύ... προσωπικό με πληθυντικό ευγενείας, η νευροαισθητική του κατάσταση μένει πλέον χωρίς άμυνα.
Γι αυτό τα ευγενικά κορίτσια έρχονται πρώτα στις προτιμήσεις των..."μεγάλων"!!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DarthFederer]

Κατανταει εκνευριστικο να σου μιλανε στον πληθυντικο ειδικα οταν εισαι face to face με τον υπαλληλο και πολλες φορες ειναι και μεγαλυτερος σου. Πχ ειχα παει για ενα συμβολαιο ιντερνετ και ειχα πιασει την κουβεντα με την υπαλληλο και μου ελεγε: α ειστε φοιτητης κλπ. ε της το ειπα να μην μου μιλαει ετσι και τελικα μου εριχνε μια δεκαετια οταν πιασαμε την κουβεντα.

Σιγουρα ομως πολυ καλυτερα απο το να σου μιλανε λες και σε ξερουν χρονια. Πχ σε στυλ τι θελει το παλικαρι? κατσε ρε μπαρμπα, με ξερεις κι απο χθες?

Οι γονεις που βαζουν τα παιδια τους να μιλανε στον πληθυντικο ειναι απλα γελοιοι και τελειως αποξενωμενοι απο αυτα. Ο γονιος ειδικα απο καποια ηλικια πρεπει να ειναι φιλος με το παιδι του, δν ειναι υπαλληλος του το παιδι να του μιλαει στον πληθυντικο...

Προχθές πήγα στο σούπερ μάρκετ, περνάω από κάτι ράφια με νερά κι ήταν ένα κωλόκουτσκο που μου λέει: "Κύριε, μπορείτε να μου φτάσετε αυτό το νερό;". Μ' ένα χαμογελαστό πρόσωπο πήγα να του πω "κεριά και λιβάνια" αλλά μου βγήκε το ευγενικό και ξερό "ναι". Του το δίνω και φέυγω έντρομος, σκεφτόμενος ότι ξέχασα να το ρωτήσω πόσο χρονών με κάνει. Ντάξει, παραλογίζομαι.

True story, μου εχει τυχει και μενα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 892943]

Το άλλο που δεν το 'ξερα και που όταν το άκουσα πρώτη φορά σοκαρίστηκα είναι ο πληθυντικός στο πανεπιστήμιο. Αρχικά, μιλούσα με μια καθηγήτρια και μου είπε νομιζω 'εσείς' σε κάποια φάση και υπέθεσα πως μπερδέυτηκε και τέλος πάντων δεν έδωσα σημασία. Μετά επαναλήφθηκε και με την ίδια και μ΄άλλους καθηγητές. Τάχα μου είμαστε ξέρω 'γω ακαδημαικοί πολίτες. Βέβαια, δεν μιλάνε όλοι οι καθηγητές στον πληθυντικό(πάλι καλά) αν και μου 'ρχεται να βάλω τα γέλια όταν μου μιλάει η 50ρα στον πληθυντικό και τ΄απολαμβάνω ώρες ώρες. Βέβαια, κατά τη διάρκεια ενός καβγά μετάξύ εμού και μιας καθηγήτριας η οποία πριν το περιστατικό μου μιλούσε στον πληθυντικό κλασσικά, μου μιλούσε στον ενικό γιατί τα 'χε παρέι. Λίγους μήνες μετά το περιστατικό, τσουπ, πάλι ο πληθυντικός.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Όσο παράξενο μου ακούγεται,να μιλάνε τα παιδιά στους γονείς σε πληθυντικό,άλλο τόσο,να τους φωνάζουν με τα μικρά τους ονόματα.

Για πιο λόγο δεν θεωρείς σωστό τα παιδιά να προσφωνούν τους γονείς τους με τα μικρά τους ονόματα;

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DarthFederer]

Παραξενο ειπε, οχι λαθος...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Johnnie Hunter]

Γενικά σε ανθρώπους οι οποίοι μου είναι άγνωστοι, μιλάω στον πληθυντικό. Όταν όμως συναναστρέφομαι με λαϊκούς ανθρώπους (π.χ. στη λαϊκή) μου αρέσει ο ενικός του τύπου «πιάσε δυο κιλά πατάτες μάστορα». Δε σημαίνει ότι δε σέβεσαι τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν νομίζω ότι προσφέρει κάτι ιδιαίτερο ο ενικός.

Σχετικά τώρα με το πώς φωνάζουν τα παιδιά τους γονείς τους, το θεωρώ απαράδεκτο να τους φωνάζουν με τα μικρά τους ονόματα γιατί απλούστατα δεν θεωρώ σωστό να φωνάζεις τον πατέρα σου όπως φωνάζεις τον κολλητό σου. Είναι διαφορετικό και πρέπει αυτό να φαίνεται. Το ίδιο ισχύει πιστεύω και για θείους/θείες και εννοείται για παππούδες/γιαγιάδες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερινύς]

Για πιο λόγο δεν θεωρείς σωστό τα παιδιά να προσφωνούν τους γονείς τους με τα μικρά τους ονόματα;

​

Μα δεν είπε ότι δεν είναι σωστό.
Δεν είναι θέμα "αξιώματος" ή κάτι τέτοιο, απλά όπως την γιαγιά μου την λέω γιαγιά, έτσι και την μαμά μου την λέω μαμά. Θέλω να πω, έτσι έμαθα, και αν εσύ έμαθες να τους φωνάζεις με τα μικρά τους it's ok, απλά μου κάνει εντύπωση.

Να κάνω εγώ άλλη ερώτηση τώρα μιας και πιάσαμε τα σόγια: Για να φωνάξετε τον αδερφό σας ας πούμε, χρησιμοποιείτε το μικρό του ή το "αδερφέ"? Και αν ισχύει το πρώτο, γιατί δεν επικράτησε αυτός ο "τίτλος" στα αδέρφια?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DarthFederer]

Την αδερφη μου τη φωναζω με το ονομα της, το αδερφε/η μου θυμιζει τουρκικο σηριαλ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[merry poppins]

στους γονεις στον ενικο, στους καθηγητες στο πληθυντικο και το χειροτερο ειναι και στη καθηγητρια μπαλετου μου που ειναι συνομιλικη με προσπαθειες της μιλαω στον ενικο, γενικα αν ο αλλος ειναι δασκαλος μου, καθηγητης μου δε μου βγαινει ο ενικος ανεξαρτητα απο την ηλικια ...ε για θειους θειες παλι πληθυντικο οπως και ηλικιωμενους η μεγαλυτερους. Την αδερφη με παρατσουκλια....φυσικα να πεφτει και λιγο πλακα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Γενικά σε ανθρώπους οι οποίοι μου είναι άγνωστοι, μιλάω στον πληθυντικό. Όταν όμως συναναστρέφομαι με λαϊκούς ανθρώπους (π.χ. στη λαϊκή) μου αρέσει ο ενικός του τύπου «πιάσε δυο κιλά πατάτες μάστορα».

Μήπως έτσι κάποιος θέλει να δείξει τη δική του "ανωτερότητα"; Κάπως έτσι μιλάνε και τα 15χρονα στον 50ρη σερβιτόρο. Στο μανάβη ή το σερβιτόρο (που είναι μεγαλύτερός μου) θα μιλήσω στον πληθυντικό γιατί είναι ξένος και δεν θεωρώ ότι είμαι κάτι περισσότερο από αυτόν.

Σχετικά τώρα με το πώς φωνάζουν τα παιδιά τους γονείς τους, το θεωρώ απαράδεκτο να τους φωνάζουν με τα μικρά τους ονόματα γιατί απλούστατα δεν θεωρώ σωστό να φωνάζεις τον πατέρα σου όπως φωνάζεις τον κολλητό σου. Είναι διαφορετικό και πρέπει αυτό να φαίνεται. Το ίδιο ισχύει πιστεύω και για θείους/θείες και εννοείται για παππούδες/γιαγιάδες.

Γιατί δεν είναι σωστό; Επειδή οι γονείς μου με έμαθαν να τους προσφωνώ με τα μικρά τους ονόματα, σημαίνει ότι δεν τους αγαπώ και δεν τους σέβομαι; Οι γονείς μου είναι δικοί μου άνθρωποι και αποκαλώντας τους π.χ. Γιάννη και Μαρία τους νοιώθω πιο κοντά μου. Όπως και να τους προσφωνήσω, είναι οι γονείς μου και όχι οι κολλητοί μου. Δεν είναι "τίτλοι" που κάνουν το διαφορετικό.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.