Ποιο βιβλίο να μην διαβάσω;

@ggeliki · 13-01-10

Εγώ πιστεύω ότι καλύτερα είναι να διαβάζουμε τα βιβλία που μας τραβάνε χωρίς να ρωτάμε άλλους για κριτική ο καθένας απο εμας ειναι διαφορετικος.
Για παράδειγμα εγώ λατρεύω τον Τόλκιν και μου άρεσαν πολύ τα βιβλία της Μέγιερ, ενώ σε κάποιους είδα ότι δεν άρεσαν , αλλά όταν μου πρότειναν τον Λαβκραφτ το βαρέθηκα το βιβλίο πριν καν φτάσω στην μέση.Οπότε αποφάσισα να μην αφήνω να με επηρεάζουν απόλυτα οι κριτικές των άλλων αν μου κάνει κλικ ένα βιβλίο θα το πάρω και θα το διαβάσω!

Ciela · 13-01-10

να μην διαβασετε την ''αναγνωριση προτυπων'' του γκιπσον. δε μου αρεσε καθολου.
γενικα εγω θεωρω καλα βιβλια οχι αυτα που σε κανουν να θελεις να φτασεις διακαως στο τελος, αλλα αυτα που δε θες να τελειωσουν ποτε

Νωεύς · 13-01-10

Ποιο βιβλίο να μην διαβάσεις; Δεν γράφτηκε ακόμη!

Himela · 13-01-10

Του Κοέλο. Διάβασα τον Αλχημιστή επειδή ήταν "της μοδός" να δω τι είναι το τόσο εκπληκτικό, και ξενέρωσα τελείως. Γενικά δε μου αρέσουν τα βιβλία που πρέπει να ψάχνεις το νόημα με τις ώρες. Διαβάζω για να διασκεδάσω, να ψυχαγωγηθώ και λίγο να προβληματιστώ, όχι για να μελαγχολήσω και να με πιάσει πονοκέφαλος.

Επίσης αυτόν που δεν μπορώ να διαβάσω είναι ο Θέμελης.

underwater · 13-01-10

Προσωπικά μου σπάνε τα νεύρα όσα ''γυναικεία'' μυθιστορήματα έχω διαβάσει στυλ Λένα Μαντά, Αλκυόνη Παπαδάκη, Rosamunde Pilcher και λοιπά. Τελείως εκτός τόπου και χρόνου.

Edit: είδα που ανέφερε η Himela τον Θέμελη. Όχι ότι δεν τον αντέχω, αλλά δεν καταλαβαίνω και τι το ξεχωριστό έχει κι έχει γίνει τόσο όνομα!

Himela · 13-01-10

Προσωπικά μου σπάνε τα νεύρα όσα ''γυναικεία'' μυθιστορήματα έχω διαβάσει στυλ Λένα Μαντά, Αλκυόνη Παπαδάκη, Rosamunde Pilcher και λοιπά. Τελείως εκτός τόπου και χρόνου.

Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Πρέπει τα βιβλία να είναι εντός τόπου και χρόνου; Δεν μπορούν να είναι μια υποθετική ιστορία ίσως κι άλλης εποχής;

Το οτι η Μαντά κι η Πίλτσερ είναι πολύ εμπορικές είναι άλλο θέμα. Αυτό δεν κάνει τα βιβλία τους κακά - για μένα.

Αν δε σου αρέσουν βέβαια τα γλυκανάλατα και τα ρομαντικά, λογικό να μη σου αρέσουν.

underwater · 13 Ιανουαρίου 2010

Αρχική Δημοσίευση από Himela:
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Πρέπει τα βιβλία να είναι εντός τόπου και χρόνου; Δεν μπορούν να είναι μια υποθετική ιστορία ίσως κι άλλης εποχής;

Το οτι η Μαντά κι η Πίλτσερ είναι πολύ εμπορικές είναι άλλο θέμα. Αυτό δεν κάνει τα βιβλία τους κακά - για μένα.

Αν δε σου αρέσουν βέβαια τα γλυκανάλατα και τα ρομαντικά, λογικό να μη σου αρέσουν.

Έκανα χρήση της έκφρασης "εκτός τόπου και χρόνου" για να εκφράσω το άκυρο περιεχόμενο που έχουν αυτά τα βιβλία. Θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω κι ''άλλα λόγια να αγαπιόμαστε''.

Η υπόθεσή τους είναι χειρότερη από πλήθος καθημερινών σειρών.

Δεν εννοούσα ότι μου αρέσουν μόνο τα σύγχρονα βιβλία, λατρεύω ας πούμε τον Μαχφούζ, αλλά τα βιβλία του αποτελούν ψυχογραφήματα και συν τοις άλλοις είναι γεμάτα ηθογραφικά στοιχεία. Στις συγγραφείς που προανέφερα βλέπουμε απίστευτα στερεότυπα και με εκνευρίζει που παρουσιάζουν τις γυναίκες σαν αιθέριες υπάρξεις που ψυχορραγούν μέχρι να ρίξει τα μάτια του πάνω τους ο άνδρας-σωτήρας (δεν είμαι καμία τρελή φεμινίστρια, αλλά ρε γ@μώτο αυτά τα βιβλία είναι too much).

Ούτε με ενοχλεί ότι είναι εμπορικά. Πέρασα πολύ καλά διαβάζοντας τον Κώδικα Da Vinci, λατρεύω τον Yalom, δεν τραβάω ζόρι με τα εμπορικά βιβλία. Είναι θέμα story και στυλ γραφής καθαρα!

Himela · 13-01-10

Κι όχι μόνο αυτό - είναι κι ο σκοπός που θέλουν να εξυπηρετήσουν. Για μένα που τα διαβάζω κυρίες σε διακοπές - στην παραλία, στο καράβι, στην καφετέρια -μια χαρά μου φαίνονται. Άσε που οι εποχές που λες οτι περιγράφουν είναι αυτές που μου ταιριάζουν πιο πολύ. :redface:

LAZARUS · 13 Ιανουαρίου 2010

Συγνώμη από όλους σας. Άρχισα με Στάιμπεκ, συνέχισα με Χεμινγουέι και πριν τα είκοσί μου είχα διαβάσει όλα τα έργα τους και του Ντοστογιέβσκι. Διάβασα μετά, άπειρα. Αλλά όποτε θέλω διακριτική παρέα αυτοί οι τρείς και "ο καλός Στρατιώτης Σβέικ" του Χάσεκ με συντροφεύουν. Συγνώμη βγήκα εκτός θέματος. Δεν θα διαβάσω του Πλεύρη το βιβλίο.

Alexxandra · 22-01-10

Ενα βιβλίο που μου έκαναν δώρο κ απορώ κιόλας αλλα οκ δώρο ήταν :mad:

ΑΝΔΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ Εκδ.Φυτράκη!!!
Αθλιο πραγματικά!!!

Bill · 22-01-10

Αρχική Δημοσίευση από Himela:
Του Κοέλο. Διάβασα τον Αλχημιστή επειδή ήταν "της μοδός" να δω τι είναι το τόσο εκπληκτικό, και ξενέρωσα τελείως. Γενικά δε μου αρέσουν τα βιβλία που πρέπει να ψάχνεις το νόημα με τις ώρες. Διαβάζω για να διασκεδάσω, να ψυχαγωγηθώ και λίγο να προβληματιστώ, όχι για να μελαγχολήσω και να με πιάσει πονοκέφαλος.

Ο Αλχημιστής δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με άλλα βιβλία του Coelho.
Ο Αλχημιστής μπορείς να πεις ότι είναι επηρεασμένος από το 1000 και μία νύχτες, οπότε είναι περισσότερο σαν παραμυθάκι και δεν είναι στο πνεύμα των άλλων βιβλίων. (βασικά ο αλχημιστής είναι καλό γιατί μάλλον είναι αντιγραφή

)
Ένα βιβλίο απλά για ψυχαγωγία, για μένα τουλάχιστον, εξισώνεται με μια ταινία που ουσιαστικά σε βομβαρδίζει με εικόνες και σου αφαιρεί το κομμάτι που σε βάζει να σκεφτείς.
O αλληγορικός χαρακτήρας τέτοιων έργων είναι που τα κάνει ξεχωριστά και αξίζει να τα διαβάσεις, έστω και απλά σαν απλή ιστοριούλα.

Βρήκα εδώ το παρακάτω, που αναλύει το αλχημιστή με μια δεύτερη ματιά:

Δεύτερη ανάγνωση του Αλχημιστή

Ο «Αλχημιστής» του Κοέλιο, κατατάσσεται μαζί με τον «Μικρό Πρίγκηπα» του Σαιντ-Εξυπερύ, τον «Σινντάρτα» του Έσσε κ.ά σε μια κατηγορία αλληγορικών έργων, τα οποία ενώ σε πρώτο επίπεδο αναφέρονται σε περιπλανήσεις και ταξίδια, ουσιαστικά, πραγματεύονται πορείες ζωής και μάλιστα πνευματικής.
Στον «Αλχημιστή», αυτή η πορεία ζωής μπορεί να διακριθεί σε κάποια στάδια. Καταρχήν, ο Σαντιάγο εγκαταλείποντας μια κοινότυπη παγιωμένη ζωή κάνει το πρώτο βήμα στον μακρύ δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης. Θέλει να ταξιδεύει… γιατί έτσι νιώθει ελεύθερος. Ελεύθερος να αλλάζει, να βελτιώνεται, να μεταμορφώνεται. Κι έτσι γίνεται βοσκός, «ποιμένας», επομένως εν δυνάμει κάποιος που μπορεί να καθοδηγεί άλλους στο εσωτερικό μονοπάτι. Για να καθοδηγήσει όμως άλλους, πρώτα πρέπει να βρει τον εαυτό του. Αυτό θα το επιτύχει αν αφοσιωθεί στην επιδίωξη της πραγμάτωσης του Προσωπικού του Μύθου.
Αυτή είναι η πρώτη αχτίδα επίγνωσης σε κάθε εσωτερικό αναζητητή× το πρώτο βίωμα. Μόλις ληφθεί αυτή η απόφαση, «όλα στο σύμπαν συνωμοτούν για να πραγματοποιήσουμε τον προσωπικό μας μύθο». Μοιάζει η φύση να μας μιλά με σημάδια ευνοϊκά και να μας ενθαρρύνει. Η ενθάρρυνση για τον Σαντιάγο προσωποποιείται στον βασιλιά της Σαλίμ: αυτός είναι ο πρώτος του καθοδηγητής. Είναι αυτός που θα του εμφυσήσει το σθένος και την αποφασιστικότητα για το δεύτερο βήμα. Αν θέλει να προχωρήσει παραπέρα, ο Σαντιάγο οφείλει να αφήσει κατά μέρος τις προσκολλήσεις του, τις παλιές θύμησες, την Λουσία, κόρη του εμπόρου και τα αγαπημένα του πρόβατα. Αν και προς στιγμήν διστάζει, ο Σαντιάγο αποφασίζει να κάνει αυτό το δεύτερο βήμα-άλμα προς το άγνωστο μέλλον, «με την εμπιστοσύνη ενός παιδιού και με την βούληση ενός Μύστη», όπως θα έλεγε και η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ.
Ο δρόμος του εσωτερικού αναζητητή δεν είναι στρωτός αλλά γεμάτος εμπόδια, κακοτράχαλος× αυτός όμως είναι ο δρόμος της Αρετής, αυτόν που επιλέγουν ο Ηρακλής και οι άλλοι ήρωες. Έτσι, λοιπόν κι ο δικός μας μικρός ήρωας συναντά την μία δυσκολία μετά την άλλη. Πέφτει θύμα κλοπής. Απογοητεύεται, όμως μόνο προσωρινά, ορθώνει το ανάστημά του και συνεχίζει, γιατί φέρει μαζί του, κάτι δεν του το κλέψανε: τους λίθους Ουρίμ και Τουμίμ, που του είχε χαρίσει ο βασιλιάς και που δεν είναι παρά το σύμβολο της διάκρισης. Στην πραγματικότητα, ο Σαντιάγο σε όλη την παράσταση δεν έχει ανάγκη τους λίθους, δηλαδή, την διάκριση σε υλική υπόσταση, γιατί έχει κιόλας επιτύχει την εσωτερική, βιωμένη διάκριση. Με διάκριση λοιπόν και αποφασιστικότητα, ο Σαντιάγο-μαθητής της πνευματικής ατραπού θα πορευτεί στην έρημο, που θα τον λούσει με αντανακλώμενο φως και θα πυρακτώσει την καρδιά του με σταθερή βούληση να πραγματοποιήσει τον προσωπικό του Μύθο. Και μέσα από την έρημο, θα βρει την όαση, τον τόπο όπου θα γίνει πολεμιστής του Δικαίου και συνάμα εραστής Αγάπης που ελευθερώνει και δεν περιορίζει, άξιος μαθητής άξιου δασκάλου και τελικά Μύστης-Δάσκαλος κι ο ίδιος. Η έρημος και η όαση, οι δυό όψεις του ίδιου νομίσματος, αναγνωρίζουν πια στο πρόσωπο του τον Μύστη και του παραδίδονται. Κι αυτός με την σειρά του, συντονίζεται μαζί τους, συντονίζεται με την Ψυχή του Κόσμου και ακούει την φωνή της Σιγής. Η αποκάλυψη μέσα του έχει συμβεί, η αλχημική μεταμόρφωσή του είναι δεδομένη.
Κι όμως η ψυχή ακόμα λαχταρά… Αν και βίωσε όλα τούτα, πρέπει να βιώσει και τον προσωπικό του Μύθο: όχι βέβαια το να βρει υλικό χρυσό, αλλά να βρει τον εσώτατο Χρυσό, τον εσώτατο θείο του σπινθήρα. Απομένει λοιπόν, μια τελευταία πραγμάτωση: αυτή της εύρεσης του «θησαυρού».
Μετά από μια τελική, υπέρτατη δοκιμασία ο αλλαγμένος, ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ άνθρωπος Σαντιάγο, θα συνειδητοποιήσει τα λόγια του δασκάλου του: «εκεί που είναι η καρδιά σου, εκεί είναι κι ο θησαυρός σου» όταν θα αντιληφθεί πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ο θησαυρός δεν ήταν παρά στο σημείο της αφετηρίας του, ακριβώς στο ορμητήριο του. Όμως παρόλο που ο θησαυρός φώλιαζε στον πυρήνα της ύπαρξής του, ήταν αναγκαίο να πραγματοποιήσει όλο αυτό το ταξίδι, προκειμένου να αποκτήσει την κατάλληλη όραση-διόραση για να δει την Αλήθεια, «να γίνει αυτό που Είναι», όπως θα έλεγε και ο σύγχρονος Μύστης, ένας άλλου τύπου Αλχημιστής, ο Ράμανα Μαχάρσι.

self-instructive depressing · 22-01-10

το βιβλίο του μαθήματος που δίνετε στην εξεταστική

Alciviades · 22-01-10

χμμμ την χρυσα δημουλιδου . πουλανε σε γυναικες , αλλα δεν αξιζουν .

Himela · 22-01-10

Αρχική Δημοσίευση από Alciviades:
χμμμ την χρυσα δημουλιδου . πουλανε σε γυναικες , αλλα δεν αξιζουν .

Πουλάνε σε γυναίκες... Τι ηλίθια όντα που κάθονται και τη διαβάζουν. Δεν αξίζουν έχεις δίκιο. :/:

Utopia · 10-02-10

Tα "πικρα κερασια"...καθε σελιδα εχει και απο μια κηδεια.... :no:

mindcircus · 10-02-10

Φυσικα και δε συστηνω ποτε να μη διαβαστει ενα βιβλιο. Παντα κατι εχει να μας δωσει κι αλλωστε ο καθενας εχει τις προτιμησεις και τα γουστα του.
Θα ηθελα ομως να πω πως ενα βιβλιο, που μετα βιας καθε φορα κανω να διαβασω και το αφηνω παντα στην ιδια σελιδα, ειναι ο ''Εφηβος'' του Ντοστογιεφσκι.
Ενω εχω διαβασει ''βαρια'' ,ας τα πουμε ετσι, κομματια λογοτεχνιας, δεν μπορω να καταλαβω γιατι αυτο με κουραζει απο την αρχη. Εδω και χρονια συμβαινει αυτο.

Ισως μετα απο χρονια, το καταφερω τελικα.

Imadlak · 06-11-11

To ''Δείπνο εκ προμελέτης''της Πιτούλη Βασιλικής!!Αυτό το πράγμα που πολλοί ''συγγραφείς'' περνάνε τα βιβλία για πορνοπεριοδικά δεν το καταλαβαίνω...Υπάρχουν ποικίλλοι τρόποι να περιγράψεις κάποια γεγονότα χωρίς να γίνεσαι χυδαίος!!
Μην το διάβασει κανείς,δεν προσφέρει απολύτως τίποτα παρά μόνο αηδία!!

renia_1995 · 06-11-11

Αρχική Δημοσίευση από Himela:
Πουλάνε σε γυναίκες... Τι ηλίθια όντα που κάθονται και τη διαβάζουν. Δεν αξίζουν έχεις δίκιο.

Λίγη ψυχραιμία όμως. Μην χαρακτηρίζεις ανθρώπους που δεν ξέρεις και μην βάζεις ταμπέλες. Όχι μόνο εγώ αλλά ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να ενοχληθεί. Δεν διαβάζουν όλοι για να βρουν κάποιο νόημα, αλλά για να περάσουν την ώρα τους χαλαρά και εύκολα και πιστεύω ότι οφείλεις να το σεβαστείς.

Για μένα, δεν έπρεπε να διαβάσω το "Ένα παιδί μετράει τ'άστρα". Το ξέρω ότι θα κράξετε αλλά δεν μου άρεσε.

Πατρεύς · 06-11-11

Τὸν «Ἀλέξη Ζορμπᾶ» τοῦ Νίκου Καζαντζάκη. Τὸ μοναδικὸ βιβλίο του ποὺ προσπάθησα νὰ διαβάσω καὶ μετὰ ἀπὸ τριάντα σελίδες εἶχα βαρεθεῖ τὴ ζωή μου. Δὲν ξέρω για τὰ ὑπόλοιπα. Γιὰ τὸ συγκεκριμένο πάντως, μακριά!

Sofaki Loony · 11-11-11

τους αθανατους της αλισον νοελ... το πρωτο βιβλιο καλό.. το δευτερο καλουτσικο... το τριτο σκετη αποτυχια... το τεταρτο το αφησα στην μεση...

Ποιο βιβλίο να μην διαβάσω;

Νεοφερμένος

Πολύ δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Συντονίστρια

Περιβόητο μέλος

Συντονίστρια

Περιβόητο μέλος

Συντονίστρια

Εκκολαπτόμενο μέλος

Νεοφερμένος

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Νεοφερμένος

Συντονίστρια

Νεοφερμένος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος