Προσφέρει κάτι στην σχέση ο γάμος;

[Φωτηs]

αν και μικρη εγω θελω να υπερασπιστω το θεσμο του γαμου! οταν φτασεις σε μια ηλικια κ βρεις ''το αλλο σου μισο'' ειναι ωραιο να ανταλλαξεις ορκους αιωνιας αγαπης μαζι του, μεσω του γαμου..
δε μπορουμε να ακυρωσουμε ολους τους γαμους επειδη καποιοι διαλυονται.. επειδη καποιοι πηραν ανωριμα την αποφαση...ο γαμος οταν αποφασιστει απο το ζευγαρι μετα απο ωριμη σκεψη ειναι ενα απο τα μεγαλυτερα αγαθα.. καταρχας ειναι ωραιο κ πιο κοινωνικα αποδεκτο τα παιδια να βρισκονται μεσα σε σχεση...ειναι το καλυτερο γιαυτα για να μη γινονται κ αντικειμενο σχολιασμου απο διαφορους...
επισης επειδη εγω ειμαι μικρο ακομα κ ονειροπαρμενο τρελαινομαι κ στην ιδεα της τελετης, το ονειρο καθε κοπελας να ειναι το επικεντρο της προσοχης.. κ αυτο το συναισθημα του να σε περιμενει ο ΔΙΚΟΣ σου ο αντρας στην εκκλησια κ να τον θαυμαζεις κ να σε θαυμαζει αν κ δε το χω ζησει κ θαργησω πολυυυυυυυυυ ακομα να το ζησω νομιζω οτι ειναι ανεπαναληπτο..
ωραια! κοροιδεψτε με ελευθερα τωρα!!!

LONE ANGEL μην μασαs κοριτσι μου πολυ καλα τα λεs και συμφωνω μαζι σου, ζησε το ονειρο σου κοριτσι μου οσο καλυτερα μπορειs, αλλωστε τι θα εχειs για να ανοπολειs στα βαθια γεραματα σου, αυτεs η αναμνησειs ειναι που θα μεινουν για να θυμασαι και να λεs οτι εζησα και καλεs στιγμεs στην ζωη μου, ολα τα αλλα ερχονται και παρερχονται.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Γιατί δηλαδή, ο γάμος δεν παρέρχεται ρε φίλε;

Πώς μπορείς να ορκιστείς κάτι που δεν το ορίζεις, όπως το "Για πάντα;"

Πρόκειται απλά για μια ακόμη ψευδαίσθηση του ανθρώπου και ύβρις προς τους Θεούς, τούτο το "για πάντα". Εκεί στηρίζεται ο γάμος και γι' αυτό έχει πολύ σαθρά θεμέλια...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Επιμηθέας]

Μετά από μακρόχρονη σχέση ο γάμος σε βοηθά να γνωρίσεις πραγματικά την σύντροφο σου.
Αλλά όπως και νά'χει το λάθος δεν βρίσκεται στον γάμο,αλλά στην σχέση.
Ο γάμος απλά λειτουργεί σαν μεγενθυντικός φακός των προβλημάτων που προυπάρχουν στη σχέση αλλά έχοντας την αίσθηση της σχετικής ελευθερίας δεν τα παίρνουμε σοβαρά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Kakerlak]

Μετά από μακρόχρονη σχέση ο γάμος σε βοηθά να γνωρίσεις πραγματικά την σύντροφο σου.
Αλλά όπως και νά'χει το λάθος δεν βρίσκεται στον γάμο,αλλά στην σχέση.
Ο γάμος απλά λειτουργεί σαν μεγενθυντικός φακός των προβλημάτων που προυπάρχουν στη σχέση αλλά έχοντας την αίσθηση της σχετικής ελευθερίας δεν τα παίρνουμε σοβαρά.

Και ποια η διαφορά με την συγκατοίκηση?
Έχω μία σχέση 5 χρόνια τώρα ,συζώ 3 .Πιστεύεις ότι όταν θα παντρευτώ ξαφνικά τότε θα βγουν τα προβλήματα της σχέσης? Δεν λέω ότι ο ένας ξέρει το άλλον απόλυτα κάθε μέρα μαθαίνω πράγματα για αυτόν όπως κ εκείνος για εμένα.
Αλλά τι άλλο πρόβλημα μπορώ να διακρίνω που θα είναι τόσο μεγάλο και θα φτάσει στο χωρισμό?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Επιμηθέας]

Και ποια η διαφορά με την συγκατοίκηση?

Τα λέμε μετά τον γάμο.

Έχω μία σχέση 5 χρόνια τώρα ,συζώ 3 .Πιστεύεις ότι όταν θα παντρευτώ ξαφνικά τότε θα βγουν τα προβλήματα της σχέσης? Δεν λέω ότι ο ένας ξέρει το άλλον απόλυτα κάθε μέρα μαθαίνω πράγματα για αυτόν όπως κ εκείνος για εμένα.

Αλλά τι άλλο πρόβλημα μπορώ να διακρίνω που θα είναι τόσο μεγάλο και θα φτάσει στο χωρισμό?

Εξαρτάται απ'την ποιότητα της σχέσης.Με μιά δεύτερη ανάγνωση ίσως να μην διαφωνείς με όσα έχω γράψει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Και ποια η διαφορά με την συγκατοίκηση?

Μια ειδοποιός διαφορά που μου έρχεται αβίαστα στο μυαλό είναι αμφότερες οι οικογένειες. Όσο συζείς ή έχεις σχέση, δεν ανακατεύονται, μετά για κάποιο ανεξιχνίαστο λόγο, θεωρούν ότι πρέπει να έχουν λόγο στη ζωή του ζευγαριού, να ρωτάνε, να επεμβαίνουν, συνήθως με καταστροφικά αποτελέσματα. Γιατί την πεθερά δεν την ένοιαζε πώς είχες τα κατσαρολικά στην κουζίνα σου όσο συζούσες, αλλά τώρα που σε πήρε ο γιόκας της (προσέχεις πώς το έθεσα;) αλλάζει το πράμα. Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.

Όταν γυρίσαμε σπίτι από την εκκλησία, μετά από πάνω από 5 χρόνια συμβίωσης, ρώτησα τον πρώην άντρα μου: "Τώρα δηλαδή τι άλλαξε; Αποκτήσαμε ένα όμορφο δαχτυλίδι;" ...η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική...

Αλλάζουν πολλά, μικρά και μεγάλα, σημαντικά και ασήμαντα. Άλλα προς το καλύτερο, άλλα προς το χειρότερο. Η κοινωνική διάσταση του γάμου, καλά κρατεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων... Δεν έχω απόλυτη εξήγηση για το φαινόμενο, από την εμπειρία μου όμως, ο γάμος αλλάζει τη δυναμική του ζευγαριού προς τα έξω κι αυτό με κάποιο τρόπο, αλλάζει και το ζευγάρι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν πειράζει.

Αυτό που πρόσεξα εγώ, όταν παντρεύτηκα μετά από οκτώ χρόνια συγκατοίκησης, ήταν πως ξαφνικά, όλοι οι υπόλοιποι άρχισαν να μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Εμείς δεν είχαμε νιώσει καμμία διαφορά ανάμεσά μας και οι οικογένειες δεν ανακατεύονταν και πολύ, τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσο πριν.

Οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι λοιποί συγγενείς, μας έβλεπαν με άλλο μάτι. Ξαφνικά είχαμε ενδυθεί το μανδύα του "Αγίου Ζεύγους" φορέα της "Ιεράς Οικογένειας". Το πρότυπο είναι ισχυρότατα εμφυτευμένο μέσα σε όλους. Εγώ προσωπικά κατάλαβα πως είμαι παντρεμένος από τον τρόπο που με αντιμετώπιζαν οι άλλοι. Μπορώ να πω ότι αυτό ήταν που με ενοχλούσε περισσότερο απ' όλα στο γάμο.

Σιγά σιγά, προσαρμόζεσαι κι εσύ να βλέπεις τον εαυτό σου ως κάτι το διαφορετικό από πριν, πράγμα που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και την αρχή των προβλημάτων. Δεν παντρεύεσαι έναν άνθρωπο, παντρεύεσαι ένα σχήμα κι έναν κοινωνικό θεσμό, με ισχυρότατη θεμελίωση από κράτος, κοινωνία, θρησκεία και τον Θεό τον ίδιο.

Φυσικά, δεν μιλάω για το να κάνεις παιδιά. Αυτό είναι προφανές πως αλλάζει άρδην την κατάσταση μέσα στη σχέση, όμως για μένα είναι η θετικότερη εμπειρία έως τώρα στη ζωή μου κι έτσι δεν το βάζω στη ζυγαριά μαζί με τα υπόλοιπα. Μιλώ λοιπόν για το πώς βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος το ζευγάρι, ανεξαρτήτως παιδιών και πώς το ίδιο το ζευγάρι μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μάριλυ]

Το μόνο ουσιαστικό που βρίσκω εγώ ότι προσφέρει ο γάμος είναι ένα ασφαλές και σταθερό περιβάλλον για να μεγαλώσουν τα παιδιά. Όπως όλοι μας θα θέλαμε να είχαμε μεγαλώσει σ'ενα τέτοιο περιβάλλον, ανεξάρτητα αν αυτό συνέβη ή όχι, το ίδιο θα θέλουν και τα δικά μας παιδιά και όλα τα παιδιά του κόσμου. Τωρά εδώ βέβαια προκύπτει το θέμα κατά πόσο μπορεί να μεγαλώσει σωστα ένα παιδί σε μια εναλλακτική μορφή οικογένειας πέραν της συνηθισμένης, στο οποίο η απάντηση δεν μπορεί να είναι απόλυτη αλλα΄κατά την προσωπική μου άποψη, η κλασική μορφή οικογένειας, ιδιαίτερα όταν αυτή είναι αγαπημένη, έιναι ιδανικό περιβάλλον για να μεγαλώσει ένα παιδί.

Εάν δεν ήθελα να κάνω παιδιά δεν θα παντρευόμουνα και ούτε καν θα συγκατοικούσα. Μου αρέσει πολύ να έχω σχέση αλλά θα ήθελα τον χώρο μου και να βλεπόμαστε όσο και όποτε πραγματικά το θέλουμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Κάποτε πιστευόταν πως τα παιδιά "διαλυμένων" οικογενειών, είναι καταδικασμένα να εμφανίσουν ψυχολογικά προβλήματα, συναισθηματική αστάθεια και αντικοινωνική συμπεριφορά. Τούτο βέβαια δεν είναι καθόλου περίεργο ή ανεξήγητο, αφού η ίδια η κοινωνία έθετε διακρίσεις και περιθωριοποιούσε τα παιδιά των χωρισμένων κι αντιμετώπιζε ως σχεδόν πόρνες τις χωρισμένες γυναίκες (ακόμη κι όταν ο σύζυγός τους τις είχε εγκαταλείψει, αφού μάλλον θα έπρεπε να τον κρατήσουν δεμένο με αλυσίδες). Σε οποιονδήποτε η κοινωνία φερόταν με τέτοιο τρόπο θα εμφανίζονταν εύλογα τα ψυχολογικά προβλήματα και η αντικοινωνική συμπεριφορά, οπότε εδώ μάλλον έχουμε μια περίπτωση "αυτοεκπληρούμενης προφητείας".

Έχω δει στη ζωή μου τόσα πολλά παιδιά "καλών" οικογενειών να μπλέκουν με ναρκωτικά, με χουλιγκανισμό, με ακροδεξιές ή ακροαριστερές ομάδες που σπάζουν και καίνε, με ψυχολογικά προβλήματα λόγω υπερπροστατευτικής μητέρας ή βάναυσου πατέρα και με βαθιές συναισθηματικές συγκρούσεις ως αποτέλεσμα κακής σχέσης με το Εγώ τους, που η πανάκεια της αστικής οικογένειας έχει ξεθωριάσει έως καταρρεύσει στα μάτια μου.

Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, στοργή, καθοδήγηση, παιχνίδι, έμπνευση, γαλήνη, ζεστασιά κι ηρεμία, μεταξύ άλλων ώστε να μεγαλώσουν σωστά. Οποιαδήποτε μορφή συμβίωσης ή οικογένειας μπορεί να τους τα παρέχει (ακόμη και οι "οικογένειες" των παιδικών χωριών SOS), στο βαθμό που μπορεί να τους τα παρέχει, βοηθάει στην ισόρροπη κι απρόσκοπτη ανάπτυξή τους και συνεπώς αποτελεί το "ιδανικό" περιβάλλον για ένα παιδί.

Αντίθετα, οι συνθήκες αυτές δεν παρέχονται σε μια οικογένεια κατά την ημέρα του γάμου, με κάποιο είδος "Θείας Επιφοίτησης", ούτε η νομική κατοχύρωση ή η κοινωνική αποδοχή του οικογενειακού σχήματος προσφέρει στους γονείς τα εχέγγυα για να δημιουργήσουν τέτοιες άριστες για το παιδί συνθήκες.

Η δική μου γνώμη, στηριζόμενη σε πολυετή εμπειρία, είναι πως όσα θεωρούνται ως δεδομένα, βάσει του προηγούμενου ποστ, δεν είναι παρά σχήματα του μυαλού και ουδεμία αντικειμενική αλήθεια φέρουν.

Τόσες μαμάδες καθώς πρέπει οικογενειών, με κατεστραμμένους βουτυρομπεμπέδες γιους έχετε δει, δεν είναι άραγε αρκετές για να σας κάνουν έστω ν' αμφισβητήσετε τα παραδοσιακά πρότυπα;
Η νέα γενιά που δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να αμφισβητήσει τις αξίες που παρέλαβε από την προηγούμενη, είναι καταδικασμένη τελικά να τις ποδοπατήσει. Η αμφισβήτηση είναι φορέας ανανέωσης κι ενδυνάμωσης κι όχι υποχρεωτικά κατάρρευσης. Η άκριτη αποδοχή παλαιών απόψεων, ενώ ο χρόνος τρέχει και τα δεδομένα αλλάζουν, μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται ως μια ασφαλής επιλογή, η οποία δεν μας βάζει στον κόπο να ψάξουμε για το καλύτερο, αλλά από την άλλη πλευρά, εισάγει στο σύστημα υψηλά επίπεδα εντροπίας, η οποία τείνει να το αποδιοργανώσει και τελικώς να το διασπάσει...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DreamsRevenge]

Όταν γυρίσαμε σπίτι από την εκκλησία, μετά από πάνω από 5 χρόνια συμβίωσης, ρώτησα τον πρώην άντρα μου: "Τώρα δηλαδή τι άλλαξε; Αποκτήσαμε ένα όμορφο δαχτυλίδι;" ...η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική...

Μάλλον ήταν πολύ διαφορετική... Στην περίπτωση μου αντιμετωπίσαμε το γάμο όχι ως glamour επισφράγιση σχέσης αλλά ως τυπικό βήμα που θα μας έδινε κάποια δικαιώματα έναντι του επίσημου κράτους. Πολιτικός γάμος λοιπόν, χωρίς φρουφρού και ιστορίες απλά για το τυπικό της υποθεσης.
Σαφώς βέβαια και το πέρασα κι εγώ, όταν περνάς από τη σχέση στο γάμο πολλαπλασιάζονται οι υποχρεώσεις και τα τρεξίματα για τα οποία κανείς δεν τολμά να μιλήσει πριν την τελετή. Μετά όμως γίνονται πραγματικά "υποχρεώσεις" οι οποίες μπορεί να δοκιμάσουν λίγο μια σχέση.

Πάντως το βασικό πρόβλημα είναι η καθημερινή φθορά (ειδικά όταν υπάρχουν και αντικειμενικές δυσκολίες), κι έχω την εντύπωση ότι γίνεται περισσότερο αντιληπτή σε έγγαμη σχέση παρά σε συμβίωση γιατί υποσυνείδητα νιώθουμε πιο "χύμα", πιο ελεύθεροι λες κι έχουμε περισσότερο δεδομένο τον άλλο, κάτι που είναι λάθος και φυσικά το προσέχουμε περισσότερο όταν απλά συμβιώνουμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Το μόνο που προσφέρει στη σχέση ο γάμος είναι νομική ύπαρξη. Κι αυτή πλέον μπορεί να επιτευχθεί και με ένα σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης..

Όλα τα υπόλοιπα είναι για το τζέρτζελο και την ρομαντζάδα της υπόθεσης. Τα παιδιά δεν είναι καν θέμα, μπορεί να τα αναγνωρίσει και κανείς πια δεν ρωτάει αν έχεις παντρευτεί μόλις σε δει να συζείς με έναν άντρα που το παιδί σου φωνάζει "μπαμπά".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_daemon_]

Δεν διάβασα κανένα post μετά το αρχικό για να μην....επηρεαστώ
Η γνώμη μου είναι ότι ο γάμος το μόνο που "προσφέρει" σε μια σχέση (με την έννοια που της προσδίδει ο Παναγιώτης) είναι την ψευδαίσθηση στους ... εμπλεκόμενους ότι ο ένας "ανήκει" στον άλλον! Κάτι σαν....αιτιώδης σχέση αν με εννοείτε!
Από κει και μετά....να χαμε να λέγαμε και τέλος να μην έχει, σαν σχεση σύνδεσης με προσφορά και ζήτηση,εξασφάλισης πλήρους και άμεσης ....διαθεσιμότητας αλλά και σαν (είναι σημαντικό αυτό) δικαίωμα παρέμβασης της κοινωνίας και των νόμων της, με αποφάσεις καταναγκαστικές, ειδικά σε περίπτωση διάλυσης της....επίσημης συνέζευξης!

ΥΓ Σκεφθείτε το καλύτερα (όσοι...)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

αν ειναι δυνατον δλδ, εαν πιστευεις βεβαια παντα, να μη θες να επισημοποιησεις τη σχεση σου στην εκκλησια αφου αυτο ειναι κατι απλο που ''επιβαλλει'' η εκκλησια.ειναι ενας ''νομος'' της εκκλησιας που αν κ δεν εχει ποινη καλο ειναι να τον τηρεις...

Όχι ο γάμος δεν είναι νόμος.... νόμος/κανόνας είναι το να μην κάνεις έρωτα πριν το γάμο και αν ακολουθείς την ζωή της εκκλησίας σαφώς και μπορεί να υπάρχουν κυρώσεις από τον πνευματικό σου. Η αντιμετώπιση σου από την πλευρά της "εκκλησίας" είναι ανήθικη και αμαρτωλή.
Ο γάμος αν όντως πιστεύεις είναι μυστήριο... Το "...και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" πρέπει να θεωρηθεί "κυριολεξία" αλλοιώς δεν μιλάμε για θρησκευτικό γάμο.

Έχω μία σχέση 5 χρόνια τώρα ,συζώ 3 .Πιστεύεις ότι όταν θα παντρευτώ ξαφνικά τότε θα βγουν τα προβλήματα της σχέσης? Δεν λέω ότι ο ένας ξέρει το άλλον απόλυτα κάθε μέρα μαθαίνω πράγματα για αυτόν όπως κ εκείνος για εμένα.
Αλλά τι άλλο πρόβλημα μπορώ να διακρίνω που θα είναι τόσο μεγάλο και θα φτάσει στο χωρισμό?

Αυτό που πρόσεξα εγώ, όταν παντρεύτηκα μετά από οκτώ χρόνια συγκατοίκησης, ήταν πως ξαφνικά, όλοι οι υπόλοιποι άρχισαν να μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά. ... Εγώ προσωπικά κατάλαβα πως είμαι παντρεμένος από τον τρόπο που με αντιμετώπιζαν οι άλλοι. Μπορώ να πω ότι αυτό ήταν που με ενοχλούσε περισσότερο απ' όλα στο γάμο. ...Σιγά σιγά, προσαρμόζεσαι κι εσύ να βλέπεις τον εαυτό σου ως κάτι το διαφορετικό από πριν, πράγμα που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και την αρχή των προβλημάτων. Δεν παντρεύεσαι έναν άνθρωπο, παντρεύεσαι ένα σχήμα κι έναν κοινωνικό θεσμό, με ισχυρότατη θεμελίωση από κράτος, κοινωνία, θρησκεία και τον Θεό τον ίδιο....Φυσικά, δεν μιλάω για το να κάνεις παιδιά.... Μιλώ λοιπόν για το πώς βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος το ζευγάρι, ανεξαρτήτως παιδιών και πώς το ίδιο το ζευγάρι μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του.

Ναι έχει ξανασυζητηθεί και πάλι τότε συμφωνούσα, θεωρώ ότι η αντίδραση στην εικόνα που έχουμε για το πως είναι Ο ΓΑΜΟΣ που αναπαράγεται και από τους άλλους αλλά και από εμάς και η προσπάθεια να φτιάξουμε το δικό μας γάμο με γνώμονα όχι συνταγές αλλά αυτό που είμαστε σε κάθε φάση της ζωής μας είναι από τα πράγματα που μπορούν να βοηθήσουν ένα ζευγάρι να μην χάσει την ψυχική εγγύτητά του. Αλλοιώς καρικατούρες του εαυτού μας παιζουν ρόλους και μας κοροϊδεύουν για τις σταθερές μας αξίες. Και σκέψου καρεκλάκ ότι εγώ ήμουν 10 χρόνια πριν με τον άντρα που παντρεύτηκα κι όμως αυτά που λέει ο χάος τα βρήκαμε μπροστά μας.

Εάν δεν ήθελα να κάνω παιδιά δεν θα παντρευόμουνα και ούτε καν θα συγκατοικούσα. Μου αρέσει πολύ να έχω σχέση αλλά θα ήθελα τον χώρο μου και να βλεπόμαστε όσο και όποτε πραγματικά το θέλουμε.

Εγώ πάλι προτιμώ να αντιμετωπίζω τις καινούργιες καταστάσεις μία μία. Όλο το πακέτο γάμος/παιδιά με την μία θα μου φαινόταν βαρύ και μπορεί να λάκιζα.

Πάντως το βασικό πρόβλημα είναι η καθημερινή φθορά (ειδικά όταν υπάρχουν και αντικειμενικές δυσκολίες), κι έχω την εντύπωση ότι γίνεται περισσότερο αντιληπτή σε έγγαμη σχέση παρά σε συμβίωση γιατί υποσυνείδητα νιώθουμε πιο "χύμα", πιο ελεύθεροι λες κι έχουμε περισσότερο δεδομένο τον άλλο, κάτι που είναι λάθος και φυσικά το προσέχουμε περισσότερο όταν απλά συμβιώνουμε.

Για μένα θα ήταν πολύ δύσκολο να μην προτιμά ο άντρας μου την χύμα πλευρά μου γιατί η άλλη μου πλευρά δεν με αντιπροσωπεύει ιδιαίτερα. Δόξα τω Θεώ ακόμα την εκτιμάει όπως και εγώ την δικιά του. Δεν ξέρω γιατί λέγεται συχνά αυτό το "έχω δεδομένο" τον άλλον. Ναι τον έχω, τα πράγματα που κάνω γι'αυτόν δεν τα κάνω για να μην τον χάσω, τα κάνω γιατί χαίρομαι κι εγώ κι εκείνος, γιατί όταν ζορίσουν τα πράγματα μόνο αυτά τα πράγματα προλαβαίνεις να κάνεις... αυτά που γίνονται αυθόρμητα, χωρίς σκέψη και με χαρά.
Και απαντώντας τελικά στο θέμα δεν υπάρχει Ο ΓΑΜΟΣ, υπάρχει ο γάμος μας/ σας/ τους... οπότε στην σχέση δεν δίνει κάτι ο γάμος εξ ορισμού. Για μένα ήταν η δήλωση ότι θέλω να περάσω την ζωή μου με τον άντρα μου, ήταν μυστήριο, ήταν μέτρηση των αντοχών μας/ της αγάπης μας/ της υπομονής μας αντιμέτωπων με τον ΓΑΜΟ/ τους φόβους μας/ των σταθερών μας και των υποβόσκοντων "αρχέτυπων" μας. Ήταν και είναι γιατί είμαστε ακόμα μαζί και τίποτα δεν μας λέει ότι αύριο όλα δεν θα παιχτούν από την αρχή λόγω κάποιας αλλαγής είτε δικής μας είτε του κόσμου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Kakerlak]

Είχατε κάποια στιγμή μιλήσει για μια ανιδιοτελή αγάπη.Δεν νομίζω ότι σε αυτήν την αγάπη χωράνε αυτά τα προβλήματα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Συγγνώμη αλλά δεν κατάλαβα για ποιό πράγμα μιλάς.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Πριν απαντήσω σοβαρά να πω κάτι που θυμήθηκα:

Το σεξ είναι το τίμημα που πληρώνουν οι γυναίκες για το γάμο.
Ο γάμος είναι το τίμημα που πληρώνουν οι άντρες για το σεξ.



Σοβαρά τώρα: προσωπικά δε θέλω να παντρευτώ. Δε νομίζω οτι υπάρχει διαφορά στο να συζώ με κάποιον, να αγαπιόμαστε, να είμαστε ευτυχισμένοι και στο να παντρευτούμε. Δυστυχώς όμως αν θες παιδιά το κράτος σε "αναγκάζει" να παντρευτείς.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Resident Evil]

Τελικά κάποια πράγματα όντως πρέπει να τα ζήσεις για να καταλάβεις...

Πριν από λίγο καιρό θα αγνοούσα ή θα διαφωνούσα με το ποστ της Isiliel. Έχοντας ακούσει live αυτό ακριβώς το ποστ από φίλη που παντρεύτηκε (ενώ συζούσε ήδη 4 χρόνια), φίλη που καμία σχέση δεν έχει με την Isi, κι όμως έλεγε ακριβώς τα ίδια, καταλήγω ότι μάλλον ορθώς "φοβάμαι" ότι ο γάμος δύναται να καταστρέψει μια σχέση όχι γιατί την αλλάζει όσον αφορά τους 2 ανθρώπους που παντρεύονται, αλλά γιατί ισχύει τελικά αυτό που λένε: "Σήμερα δεν παντρεύτηκες μόνο το Σάκη αλλά και όλο το σόι του Σάκη".

Υποθέτω ότι η "λύση" για να "γλυτώσεις" από το σόι του Σάκη (γιατί στην τελική στη δικιά σου τη μάνα λες και μια κουβέντα παραπάνω γιατί μάνα σου είναι στη δικιά του τη μάνα τι λες χωρίς να γίνεις η "κακιά" νύφη???) είναι να ζήσεις κάπου μακρυά από όλα αυτά τα σόγια. Αλλά πόσο εύκολο/σύνηθες είναι αυτό?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Ο γάμος είναι η κατάληξη της σχέσης. Τώρα αν αυτή η κατάληξη θα είναι ο τάφος της σχέσης είναι μια άλλη ιστορία.

Ο γάμος είναι μια άλλη ιστορία, μια άλλη σχέση, με διαφορετικούς στόχους, από την σχέση πρό του γάμου, που απλά έχει στόχο το γάμο, σαν την επιβεβαίωση της αγάπης.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

Ο γάμος είναι η κατάληξη της σχέσης. Τώρα αν αυτή η κατάληξη θα είναι ο τάφος της σχέσης είναι μια άλλη ιστορία.

Σύμφωνοι, αλλά ποιας σχέσης;

Θεωρώ ότι ο γάμος είναι η κατάληξη της σχέσης του ζευγαριού και των οικογενειών τους. Μέχρι το γάμο, υπάρχει ο σύντροφος και η σύντροφος. Μετά το γάμο, ισχύει το ίδιο, μόνο που και οι δύο έννοιες περιγράφουν ένα ευρύτερο σύνολο ατόμων, το οποίο περιλαμβάνει τους πιο κοντινούς συνήθως στον κάθε ένα.

Προσωπικά τον γάμο θα τον έκανα για την διαδικασία, αλλά κυρίως γιατί η χαρά που θα έδινα σε κάποια αγαπημένα μου πρόσωπα, θα μου επιστρεφόταν πολλαπλάσια. Θα ήθελα για παράδειγμα να με δει ο παππούς μου και η γιαγιά μου γαμπρό, να χορέψει ο παππούς μου στο γάμο μου. Και αυτοί πάντως, δεν θα χαιρόντουσαν γιατί θεωρούν ότι ο γάμος είναι κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να γίνει, αλλά γιατί για αυτούς θα σήμαινε ότι βρήκα τον άνθρωπο μου.

Οπότε ναι, ο γάμος, σε μία σοβαρή σχέση (δεν νοείται για οτιδήποτε άλλο), θα έπρεπε να προσφέρει ευχάριστες στιγμές για όλους. Είναι ένα έθιμο το οποίο θα μου άρεσε να ακολουθήσω μόνο για τις αναμνήσεις που θα μου προσέφερε. Σαφώς όμως δεν θα το επιδίωκα με κάποια την οποία δεν μπορώ να φανταστώ μαζί μου για το υπόλοιπο της ζωής μου. Θα το έκανα με την σύντροφο για την οποία είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα αλλάξει μετά από αυτό. Θα το έκανα με την προϋπόθεση ότι τα δεδομένα δεν θα αλλάξουν δραματικά. Αυτό βέβαια δεν μπορώ να το ξέρω, γιαυτό και είμαι σκεπτικός για αυτό το μυστήριο ακόμα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Τελικά κάποια πράγματα όντως πρέπει να τα ζήσεις για να καταλάβεις...

Πριν από λίγο καιρό θα αγνοούσα ή θα διαφωνούσα με το ποστ της Isiliel. Έχοντας ακούσει live αυτό ακριβώς το ποστ από φίλη που παντρεύτηκε (ενώ συζούσε ήδη 4 χρόνια), φίλη που καμία σχέση δεν έχει με την Isi, κι όμως έλεγε ακριβώς τα ίδια, καταλήγω ότι μάλλον ορθώς "φοβάμαι" ότι ο γάμος δύναται να καταστρέψει μια σχέση όχι γιατί την αλλάζει όσον αφορά τους 2 ανθρώπους που παντρεύονται, αλλά γιατί ισχύει τελικά αυτό που λένε: "Σήμερα δεν παντρεύτηκες μόνο το Σάκη αλλά και όλο το σόι του Σάκη".


Υποθέτω ότι η "λύση" για να "γλυτώσεις" από το σόι του Σάκη (γιατί στην τελική στη δικιά σου τη μάνα λες και μια κουβέντα παραπάνω γιατί μάνα σου είναι στη δικιά του τη μάνα τι λες χωρίς να γίνεις η "κακιά" νύφη???) είναι να ζήσεις κάπου μακρυά από όλα αυτά τα σόγια. Αλλά πόσο εύκολο/σύνηθες είναι αυτό?

Και στις μακροχρονιες σχεσεις τα ιδια ισχυουν...δεν αλλαζει κατι, απλα τα χρονια αυξανονται. Δλδ πριν το γαμο και κατα τη διαρκεια της συμβιωσης δεν υπηρχε το σοι?! Για μενα ειναι εντελως τυχαια η χρονικη στιγμη που θα δημιουργησει το σοι το οποιοδηποτε προβλημα. Ειδικα οταν μιλαμε και συμβιωση χρονων πριν το γαμο...

Οσον αφορα στο 2ο στο οποιο αναφερεσαι, δεν ειναι και απολυτο. Εχει να κανει και με τον ανθρωπο που εχεις απεναντι σου (γονεις του συντροφου). Εαν σε εχουν δεχτει "σαν" παιδι τους, δε θα εχεις προβληματα. Εαν παλι ποτε δε χωνεψαν την ιδεα, καλυτερα μακρια και αγαπημενοι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.