Προσωπική σχέση με το Θεό/ανώτερο εαυτό/συμπαντική νοημοσύνη κλπ.

[ilias90]

@Ουριήλ, επειδή έχω τρέλα με αυτές τις συζητήσεις και το θέμα που προέκυψε είναι άσχετο με το εκεί νήμα και πάνω από όλα επειδή δεν θέλω να λέω ανακρίβειες για τέτοια ζητήματα:

Όποτε έχεις χρόνο μπορείς να μου παραθέσεις το απόσπασμα; Μια μέρα θα διαβάσω και τα απόκρυφα αλλά μου έκανε τρομερή εντύπωση.

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, πιστεύω ότι οι διαφορετικές εποχές έχουν δημιουργήσει διαφορετικές συνθήκες. Ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί και δεν αντιμετωπίζει τους ίδιους κινδύνους όπως παλιά. Πχ κοινωνίες χωρίς άτομα, παντού πόλεμοι και τρομεροί πείνα. Αλλά ναι μεγάλη ιστορία

Είχα διαβάσει πολύ μικρός το βιβλίο του Ενώχ και μπορεί να είναι μια εσφαλμένη μνήμη. Μπορεί να το έχω διαβάσει σε άλλο απόκρυφο και να τα μπέρδεψα. Το μοναδικό σχετικό που γράφει μέσα στο βιβλίο του Ενώχ είναι το:
And on the day of trouble, calamity will be heaped up over the sinners, but the righteous will conquer in the Name of the Lord of Spirits and He will show this to others so that they might repent and abandon the works of their hands. And they will have no honour in front of the Lord of Spirits, but in His Name they will be saved and the Lord of Spirits will have mercy on them, for his mercy is great. 50.4 And He is righteous in His judgment, and in front of His Glory iniquity will not be able to stand against His Judgment; he who does not repent will be destroyed. 50.5 "And from then on I will not have mercy on them," says the Lord of Spirits...
που ουσιαστικά υποδηλώνει ότι όλοι θα έχουν ευκαιρία να μετανοήσουν, ακόμα και μεταθάνατον. Θα το ψάξω, όμως, και θα επανέλθω.

 

[ilias90]

Ο Χριστιανισμός αποζητά πρώτα και πάνω από όλα τη Θέωση
​

Όπως έχω γράψει κι άλλες φορές, αυτό που διακρίνει την Ορθοδοξία από τα δυτικά δόγματα είναι πάνω από όλα η διατήρηση του αρχαίου μυστικισμού των πρωτοχριστιανικών χρόνων, της προσωπικής επαφής του ανθρώπου με τον Θεό. Καθολικισμός και Προτεσταντισμός, ειδικά ο δεύτερος, βλέπουν τον Χριστιανισμό σαν ένα σύστημα νόμων και κανόνων, όπου αν κάνεις το καλό θα ανταμειφθείς και αν κάνεις το κακό θα τιμωρηθείς. Υπάρχουν δε και αυτοί που το πηγαίνουν ένα βήμα παραπάνω, και πιστεύουν, λέει, απλώς στον Λόγο του Ιησού, θεωρώντας ότι ο Κύριός μας ήταν μόνον ένας φωτισμένος άνθρωπος και τίποτα άλλο.

Δυστυχώς αυτός ο υλιστικός και επιφανειακός τρόπος σκέψης έχει περάσει στις μέρες μας και στην Ορθοδοξία. Βλέπεις υλιστές Χριστιανούς, που έχουν απωλέσει κάθε επαφή με το υπερβατικό και φτάνουν στο σημείο να ταυτίζουν την θρησκεία μας με ανθρωποκεντρικές φιλοσοφίες όπως ο ανθρωπισμός ή ο Χρυσός Κανόνας. Στην πραγματικότητα δεν έχουν κάποια διαφορά από έναν άθεο, είναι κατ' όνομα και όχι κατ' ουσία Χριστιανοί. Διότι η ουσία του Χριστιανισμού βρίσκεται στη Θέωση. Στην προσωπική, δηλαδή, επαφή/σχέση με τον Πατέρα μας η οποία καλλιεργείται μέσω της απόλυτης πίστης και άνευ όρων παράδοσής μας προς αυτόν.

Αυτά, φυσικά, είναι σημεία των καιρών. Ακόμα και η Θρησκεία να γίνεται επιφανειακή, υλιστική, λες και ο Χριστιανισμός είναι Ιουδαϊσμός, όπου το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ακολουθείς πιστά τον Νόμο. Προφανώς αυτοί οι «Χριστιανοί» είναι πλανεμένοι, κατά κύριο λόγο επηρεάζονται από άθεους και προοδευτικούς που θα τους χαρακτηρίσουν αφελείς, ανόητους κοκ αν ισχυριστούν ότι πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής, τη ζωή μετά θάνατον, ακόμα ακόμα και στον ίδιο τον Θεό. Δεν πάει έτσι, όμως: «Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σ’ εμένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικόν μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου». (Κατά Ματθαίον)

Πολύ καλύτερα από εμένα τα γράφει στο εξαιρετικό «Η Θέωσις ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου» ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος:

β. Ο ηθικισμός
Το πνεύμα δυστυχώς του ηθικισμού που προαναφέραμε, το να περιορίσουμε δηλαδή τη Χριστιανική ζωή στην ηθική βελτίωση, έχει επηρεάσει αρνητικά, και στον τόπο μας, την ευσέβεια και την πνευματικότητα των Χριστιανών. Λόγω δυτικής Θεολογικής επιδράσεως πολλές φορές παύουμε να επιδιώκουμε τη Θέωση.
Η αγωγή όμως της ηθικής καλυτερεύσεως είναι αγωγή ανθρωποκεντρική, με κέντρο τον άνθρωπο. Σε αυτήν προέχει η ανθρώπινη προσπάθεια και όχι η Χάρις του Θεού. Φαίνεται ότι μας σώζει η ηθική μας και όχι η Χάρις του Θεού. Γι' αυτό και σε μία τέτοια κατάσταση και ζωή δεν έχουμε αληθινές εμπειρίες του Θεού, και η ψυχή δεν αναπαύεται πραγματικά, δεν ξεδιψά. Αυτή η αγωγή, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε, μη εκπροσωπώντας το γνήσιο Πνεύμα της Εκκλησίας του Χριστού, είναι εν πολλοίς υπεύθυνη για την αθεϊα και την αδιαφορία προς την πνευματική ζωή πολλών συνανθρώπων μας και δη νέων [...]

γ. ο ανθρωποκεντρικός ουμανισμός
Ο αυτόνομος ουμανισμός πάλι, ως φιλοσοφικοκοινωνικό σύστημα, χωρισμένο, αυτονομημένο από τον Θεό, οδηγεί σε έναν πολιτισμό φιλαυτίας και αδιεξόδου τον σύγχρονο άνθρωπο. Θέλει να μας απομακρύνει από την Ορθόδοξο Πίστη μας εν ονόματι τάχα της αξιοποιήσεως και απελευθερώσεως του ανθρώπου. Υπάρχει όμως μεγαλύτερη αξιοποίηση για τον άνθρωπο από την Θέωση;

 

[ilias90]

@Ουριήλ, κάποια στιγμή (μάλλον από λάθος) σου είχα πει ότι ο Ενώχ είχε γράψει ότι όλες οι ψυχές στο τέλος θα σωθούν, ακόμα και ο έξω από εδώ. Εν τέλει μου ήρθε φλασιά, δεν το είχα διαβάσει στον Ενώχ αλλά σε γραπτά για τον Ωριγένη. Λοιπόν, πάρε μία γεύση:

«Γενικά όμως, βαθειά επηρεασμένος από τον Πλάτωνα και το γνωστικισμό, φρονούσε ότι ο Θεός δημιουργούσε πάντοτε (προαιώνια και όχι εν χρόνω) και ότι υπάρχει συνεχής εναλλαγή κόσμων. Στη διαδικασία λοιπόν της διαδοχικής ελεύσεως των κόσμων τοποθετείται γενικά η κάθαρση και τελείωση των ανθρώπων. Επειδή έστω και λίγο οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί, έχουν ανάγκη καθάρσεως μετά το θάνατό τους (Εις Ιερ. ια' 5 και κ΄3). Η κάθαρση, που σχετίζεται και ίσως ταυτίζεται με την αυτοσυνειδησία, για μεν τους ευσεβείς γίνεται αμέσως από το Θεό, για δε τους ασεβείς σε διαδοχικούς κύκλους καθάρσεως (από 1 έως 7, ανάλογα με το βαθμό αμαρτωλότητος), οι οποίοι αντιστοιχούν σε διαδοχικούς κόσμους, που θ’ ακολουθήσουν τον παρόντα κόσμο (Εις Ιερεμίαν ζ' 2) (το τελευταίο προϋποθέτει μετεμψύχωση, αλλά εξηγεί ότι οι ψυχές των ανθρώπων δεν εισέρχονται σε σώματα ζώων). Με τον τρόπο αυτό θα καθαρθούν οι πάντες, ακόμη και οι δαίμονες. Επομένως η τιμωρία (το καθαρτήριο) θα είναι θεραπεία πρόσκαιρη, αν και οι απλοί πιστοί τη θεωρούν αιώνια. Η απλοϊκή όμως αυτή πίστη δεν βλάπτει, διότι οδηγεί σε μεγαλύτερη πνευματική εγρήγορση (Εις Ιερεμίαν κ' 4). Τέλος, θα υπάρξη οριστική αποκατάσταση των πάντων στην αρχέγονη κατάσταση με τη νέα κάθοδο (επάνοδο) του Χριστού στον κόσμο, με την πνευματική ανάσταση των σωμάτων και με την αδιατάρακτη κοινωνία Θεού και δημιουργίας.
Οι αντιλήψεις αυτές και μάλιστα οι περί μετεμψυχώσεως και προϋπάρξεως των ψυχών, που διατυπώνει κάπως ασαφώς βέβαια ο Ωριγένης (Περί αρχών γ' 1,23), προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις, σε συνδυασμό και με τη χριστολογία του (προΰπαρξη ψυχής Χριστού κλπ.)»

Από εδώ:

Ο Ωριγένης. Ένας κορυφαίος που η Εκκλησία αγάπησε αλλά και καταδίκασε (Πατρολογία Στυλιανού Παπαδόπουλου)

ΩΡΙΓΕΝΗΣ (185-253/4) Ο χαλκέντερος &al...

www.sostis.gr

Και λίγα λόγια για τον Ωριγένη. Ο Ωριγένης υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του Χριστιανισμού, ένας φοβερός μεταφυσικός φιλόσοφος με τεράστια επιρροή στον τρόπο που δομήθηκε ο Χριστιανισμός εν Ελλάδι, μιας και ο Παύλος τον έφερε σαν μια αίρεση του Ιουδαϊσμού, αλλά σπουδαίοι άνδρες σαν αυτόν, τον Αυγουστίνο, τον Κλήμη και άλλους τον εμπότισαν με το Πλατωνικό στοιχείο, φτάνοντάς τον στην τελείωση (πραγματικά, ο Λόγος του Χριστού έχει πάρα πολλά κοινά με τον Πλατωνικό Λόγο).

Φυσικά ο Ωριγένης, αν και συνεισέφερε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της θρησκείας μας, αφορίστηκε στην Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο επειδή ξέφευγε από το Δόγμα. Πίστευε στην αιώνια ύπαρξη της ψυχής (και όχι τη γέννησή της μαζί με το σώμα όπως πιστεύεται στο Δόγμα), στη Θέωση μέσω της αυτογνωσίας (αφού έχουμε όλοι Θεϊκό στοιχείο μέσα μας τότε πρέπει να ενωθούμε με αυτό, και κατά συνέπεια με τον Θεό) και ενδεχομένως στη μετενσάρκωση.

Προς όλους τους Χριστιανούς που ενδιαφέρονται περισσότερο για τον μυστικιστικό και φιλοσοφικό χαρακτήρα της Θρησκείας μας και όχι για επιφανειακές χαζομάρες, συνιστώ να διαβάσετε Χριστιανούς Πατέρες σαν τον Ωριγένη, αλλά και άλλους Πατέρες της εποχής.