Πώς να αντιμετωπίσω την κατάθλιψη

[Μήτσος10]

Καλησπέρα (η καληνυχτα δε ξέρω) σε όλους, πρώτη φορά απ' τα λημέρια του e-steki και ξεκινάω βαρβάτα (κόβω τη πλάκα και μιλάω σοβαρά). Τους τελευταίους μήνες νιώθω ότι έχω κατάθλιψη (όχι δεν είναι η εφηβεία που μεγαλοποιει τα πάντα - τσεκαρισμενο), το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό αλλά έτσι μάλλον είναι. Τον τελευταίο καιρό απλά δεν υπάρχει τίποτα να μου δίνει χαρά πλέον από αυτά που έδιναν, νιώθω ότι ο,τι κάνω είναι ψιλό μάταιο και γενικά έχω μπει σε μια λούπα που δεν νιώθω πραγματικά χαρούμενος. Έχω μιλήσει στους γονείς μου και πιστεύουν ότι είναι απλά μια φάση και θα περάσει αλλά δεν συμφωνώ μαζί τους. Η λύση της ψυχοθεραπείας είναι λίγο δύσκολη λόγω οικονομικού θέματος, όχι ότι είμαστε τόσο στενά αλλά το θεωρούν ασήμαντο. Συγνώμη αν σας μαύρισα τη ψυχή (ντοκτορά σε αυτό χρόνια τώρα) και κάθε απάντηση καλοδεχούμενη )

 

[Kate1914]

Αρχικά καλωσόρισες!
Λυπάμαι που νιώθεις έτσι - φαντάζομαι πως είναι κάτι δύσκολο. Χωρίς να θέλω να σε στενοχωρήσω, ίσως οι γονείς σου να έχουν ένα δίκιο. Όλοι μας περνάμε αυτή τη φάση κάπου στην πορεία, πίστεψέ με. Αν είσαι όμως σίγουρος ότι είναι τσεκαρισμένο, δε μου πέφτει λόγος και έχεις δίκιο.
Καθότι δεν έχω κάποια προσωπική εμπειρία με αυτό το θέμα, δεν είμαι αρμόδια για να παραθέσω τρόπους αντιμετώπισης. Το μόνο που έχω να σου πω εγώ, είναι να προσπαθήσεις να χτυπήσεις το πρόβλημα στη ρίζα του. Το οποίο είναι ότι δε βρίσκεις κάπου νόημα. Άρα, χωρίς να ξέρω αν αυτό που λέω είναι απλά μια χαζομάρα, αυτό που θα πρότεινα είναι να ψάξεις για κάτι που σου δίνει νόημα, κάτι που σε γεμίζει.
Αφήνω το θέμα στα υπόλοιπα παιδιά που σίγουρα θα έχουν κάτι πιο καλό να πουν και σου εύχομαι πραγματικά από την καρδιά μου ό,τι καλύτερο, και να ξεπεράσεις αυτήν την κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!

 

[Valder]

Καλησπέρα (η καληνυχτα δε ξέρω) σε όλους, πρώτη φορά απ' τα λημέρια του e-steki και ξεκινάω βαρβάτα (κόβω τη πλάκα και μιλάω σοβαρά). Τους τελευταίους μήνες νιώθω ότι έχω κατάθλιψη (όχι δεν είναι η εφηβεία που μεγαλοποιει τα πάντα - τσεκαρισμενο), το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό αλλά έτσι μάλλον είναι. Τον τελευταίο καιρό απλά δεν υπάρχει τίποτα να μου δίνει χαρά πλέον από αυτά που έδιναν, νιώθω ότι ο,τι κάνω είναι ψιλό μάταιο και γενικά έχω μπει σε μια λούπα που δεν νιώθω πραγματικά χαρούμενος. Έχω μιλήσει στους γονείς μου και πιστεύουν ότι είναι απλά μια φάση και θα περάσει αλλά δεν συμφωνώ μαζί τους. Η λύση της ψυχοθεραπείας είναι λίγο δύσκολη λόγω οικονομικού θέματος, όχι ότι είμαστε τόσο στενά αλλά το θεωρούν ασήμαντο. Συγνώμη αν σας μαύρισα τη ψυχή (ντοκτορά σε αυτό χρόνια τώρα) και κάθε απάντηση καλοδεχούμενη )

Να σου πω μια κουβέντα παλικαράκι μου; Μου επιτρέπεις;

Δε θα σου πω πως θα το λύσεις, γιατι δεν ξερω πως να το λύσω ούτε γω.

Θα σου πω ενα πράγμα όμως.

Να μην απελπίζεσαι ποτέ και πως δεν εισαι ποτέ μόνος σου. Αυτό και τίποτε άλλο.

 

[Guest 126033]

Καλησπέρα (η καληνυχτα δε ξέρω) σε όλους, πρώτη φορά απ' τα λημέρια του e-steki και ξεκινάω βαρβάτα (κόβω τη πλάκα και μιλάω σοβαρά). Τους τελευταίους μήνες νιώθω ότι έχω κατάθλιψη (όχι δεν είναι η εφηβεία που μεγαλοποιει τα πάντα - τσεκαρισμενο), το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό αλλά έτσι μάλλον είναι. Τον τελευταίο καιρό απλά δεν υπάρχει τίποτα να μου δίνει χαρά πλέον από αυτά που έδιναν, νιώθω ότι ο,τι κάνω είναι ψιλό μάταιο και γενικά έχω μπει σε μια λούπα που δεν νιώθω πραγματικά χαρούμενος. Έχω μιλήσει στους γονείς μου και πιστεύουν ότι είναι απλά μια φάση και θα περάσει αλλά δεν συμφωνώ μαζί τους. Η λύση της ψυχοθεραπείας είναι λίγο δύσκολη λόγω οικονομικού θέματος, όχι ότι είμαστε τόσο στενά αλλά το θεωρούν ασήμαντο. Συγνώμη αν σας μαύρισα τη ψυχή (ντοκτορά σε αυτό χρόνια τώρα) και κάθε απάντηση καλοδεχούμενη )

Καλημέρα καρδούλα μου !
Λυπάμαι πολύ γι αυτό που αισθάνεσαι και πραγματικα σαν άνθρωπος που βίωσα τον λαβύρινθο της κατάθλιψης αντιλαμβάνομαι την περίοδο αυτή που "φωναζεις" για να βρεθεί κάποιος να σε οδηγήσει κάπου σε μια έξοδο που θα έχει μπροστά σου μια ευθεία και όχι συνέχεια διασταυρωσεις για να χάνεσαι.

Στην ηλικία που είσαι συχνά τα εφηβακια μας βυθίζονται σε αυτές τις σκέψεις.
Δεν θέλω να βάλω ταμπέλα ούτε να βγάλουμε το DSM για να δούμε αν πλήρεις τα κριτήρια ώστε να γίνει αυθαίρετα και εικονικά μια διάγνωση..
Μπορεί να είναι μια διαταραχή προσαρμοστικοτητας μπορεί να περνάς μια θλίψη χίλια δύο μπορεί που δεν έχουν την ταμπελα της κατάθλιψης που από μονής της φοβίζει και τρομάζει .

Πες στον εαυτό σου ότι περνάς μια φάση λίγο περισσότερο δυσκολεμενη και πρέπει να συζητήσεις με ένα άνθρωπο ο οποίος ξέρει τι σε οδηγεί πλέον σε αυτό το μοτίβο σκέψης που σε κάνει να έχεις όλη αυτή τη μαυρίλα.

Μην αφήνεις αυτές τις αυτόματες αρνητικές σκέψεις πλέον να σε βυθίζουν σε αυτό τον φαύλο κύκλο.

Θα σου προτείνω σε πρώτη φάση να συναντήσεις τον ψυχολόγο του σχολείου σου εφοσον οι γονείς σου δεν θέλουν να σε κατευθύνουν κάπου εξωτερικά..

Όλες οι σχολικές μονάδες έχουν ψυχολόγο στον οποίο τα παιδιά μπορούν να μιλήσουν, ξεκίνησε από αυτό,ζήτησε το, μοιράσου το οτιδήποτε σε απασχολεί με ένα ενήλικα που θα είναι εκεί να σε ακούσει και να σε κατευθυνει ανάλογα.

Μην το περάσεις όλο αυτό μόνος σου γιατί είναι κινούμενη άμμος..Σε βυθίζει χωρίς να το καταλάβεις και ξυπνάς μια μέρα και το μυαλό σου απλά είναι σκοτεινό και βυθισμένο σε ένα απέραντο γενικό φόβο.

Δες τις σκέψεις σου πόσο ρεαλιστικές είναι και αν ο αλγορυθνος πλεον του εφηβικού μυαλού σου έχει προγραμματιστεί να οδηγείτε σε παράλογες ιδέες..

Φρόντισε την διατροφή σου ,σε αυτή την φάση που είσαι ο σίδηρος σου και κάποια άλλα στοιχεία πρέπει να είναι φυσιολογικά γιατί συμβάλουν πάρα πολύ και στο αισθη α κούρασης που μπορεί να νιώθεις, ατονίας και άλλα και να εσυ απλα να τα συνδέεις με την ψυχολογική σου κατασταση και να στεναχωριέσαι ακόμα περισσότερο.

Μοιράσου το είμαστε πολλοί εκεί έξω και να ξέρεις πως ολο αυτό διαχειρίζεται μην σε τρομάζει σε πρώτη φάση.
Η καταθλιψη πλεο ειναι πληρως διαχειρησιμη και εχει το εξης καλο !
Μεσα απο την ψυχοθεραπεια φτιαχνεις ενα καινουργιο εαυτο μακραν καλυτερο απο τον προηγουμενο που σε οδηγησε σε αυτη !

Δεν θέλει ντροπή δεν θέλει ενοχή δεν θέλει τίποτα, είσαι πραγματικα αξιοθαυμαστος που αντιλήφθηκες ότι κάτι αλλάζει στην σκέψη σου και πρέπει να το δουλέψεις για να μην σε επηρεάζει μετέπειτα στην ζωή σου !!
Δες το σαν μια καλη ευκαιρια να δουλεψεις και ναγαπησεις περισσοτερο εσενα ,ακομα και στα χειροτερα μας παντα βρισκουμε ενα μικρο θετικο και ξεκιναμε απο αυτο να ξετυλιξουμε το κουβαρι των σκεψεων μας που μπορει να μας οδηγει στην μαυριλα και στον απεραντο φοβο.

Ενημερώνε τους γονεις σου όμως, συνέχεια και να φροντίζεις ν αγαπας πρώτα τον πολύτιμο εαυτό σου ,μαζί είστε σε αυτό!

Αν θελεις διάβασε και αυτό το γράμμα στον εαυτό σου ,σαν να είναι ο καλύτερος σου φίλος, έτσι δεν θα φεροσουν στον φίλο σου αν τον έβλεπες προβληματισμενο ;
Καντω τώρα σε εσένα!

το έχω κολλήσει δίπλα από το γραφείο του γιου μου τώρα που νευριάζει αγχώνεται απελπίζεται κατα διαστηματα με το διάβασμα που έχει για τις πανελλήνιες...

Κάθε φορά που ειναι έτσι να το βλέπει και να θυμάται μόνο πόσο πολύτιμος ειναι ο εαυτός του ,πως ο ίδιος πρέπει να τον φροντίζει και να τον κατανοεί και ειναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχουν και οι κακές μας στιγμές, αρκεί να τις φροντίζουμε όπως πρέπει, ελπίζω να σε βοηθήσει έστω λίγο και εσένα,να προσέχεις!

 

[rafaela11]

Καλησπέρα (η καληνυχτα δε ξέρω) σε όλους, πρώτη φορά απ' τα λημέρια του e-steki και ξεκινάω βαρβάτα (κόβω τη πλάκα και μιλάω σοβαρά). Τους τελευταίους μήνες νιώθω ότι έχω κατάθλιψη (όχι δεν είναι η εφηβεία που μεγαλοποιει τα πάντα - τσεκαρισμενο), το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό αλλά έτσι μάλλον είναι. Τον τελευταίο καιρό απλά δεν υπάρχει τίποτα να μου δίνει χαρά πλέον από αυτά που έδιναν, νιώθω ότι ο,τι κάνω είναι ψιλό μάταιο και γενικά έχω μπει σε μια λούπα που δεν νιώθω πραγματικά χαρούμενος. Έχω μιλήσει στους γονείς μου και πιστεύουν ότι είναι απλά μια φάση και θα περάσει αλλά δεν συμφωνώ μαζί τους. Η λύση της ψυχοθεραπείας είναι λίγο δύσκολη λόγω οικονομικού θέματος, όχι ότι είμαστε τόσο στενά αλλά το θεωρούν ασήμαντο. Συγνώμη αν σας μαύρισα τη ψυχή (ντοκτορά σε αυτό χρόνια τώρα) και κάθε απάντηση καλοδεχούμενη )

Γειά σου ρε Μήτσο.

Θα σου μιλήσω από τη δική μου εμπειρία, μιας και ήμουν 14 πριν 9 χρόνια (οκευ, πέρασε καιρός ) αλλά τα έχω όλα πολύ φρέσκα στο μυαλό μου.

Από τα 13 και μετά είναι η φάση που από παιδιά γινόμαστε έφηβοι, από τα 12 βασικά, αλλά όταν μπαίνεις στο γυμνάσιο τοτε είναι που σε χτυπάει κατακούτελα. Προσπαθείς ασυναίσθητα να ενσωματώσεις τον εαυτό σου με τις αλλαγές κι αυτή τη "πονηραδα" που μπαίνει σιγα σιγα στο τρυπακι λίγο παραπάνω.

Προσπαθείς να ανακαλύψεις τον εαυτό σου σιγα σιγα, λοιπον.
Ο έφηβος νιώθει την ανάγκη ότι θέλει κάπου απελπισμένα να ταυτιστεί• κι είναι και απολύτως φυσιολογικό να το θέλει. Ένας μικρός ανθρωπάκος που ετοιμάζεται για την κοινωνία και πρέπει να βρει από που θα πατήσει στα πόδια του.
Σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι λίγο πολύ κάπου χαθήκαμε. Κι εγώ πίστευα 100% ότι έχω κατάθλιψη στα 15. Έκλαιγα κάθε μέρα και όλα μου φαινοντουσαν μάταια. Αλλά πολλές φορές μπερδεύουμε τη κατάθλιψη με τη μελαγχολία, και τη ματαιοτητα με το άγχος, παρά πολλές φορές και αυτό το συνειδητοποίησα κάνοντας ψυχοθεραπεία ένα φεγγάρι, αφού έγινα ενήλικη. Δηλαδή πολύ συχνά είναι καποιο συγκεκριμένο γεγονός, που το έχουμε μέσα μας, δεν το αντιμετωπίζουμε και αυτό γιγαντιωνεται όλο και περισσότερο και μας ρίχνει σιγα σιγα προς τα κάτω.
Δεν είναι βέβαια περίεργο να έχεις όντως κατάθλιψη, δεν είμαι ψυχολόγος ούτε ειδικός και δεν μπορώ να απορρίψω τίποτα.
Από πότε νιώθεις έτσι; εχει 2 μήνες ή μισο χρόνο; Έχει λίγη σημασια και αυτό.
Αφού οι δικοί σου δυστυχώς δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σε υποστηρίξουν σε αυτό, δες όπως είπε η Κάτια το σχολείο τι μπορεί να κάνει για αυτό. Αν έχει ψυχολόγο μίλα.
Αν μένεις σε κάποια επαρχία πχ και δεν έχετε, πιάσε έναν έμπιστο φίλο σου ή κάποιον άνθρωπο που ξέρεις ότι δεν θα σε αντιμετωπίσει του στυλ "ελα ρε μπρο σιγα απλά είσαι υπερβολικός"

Επίσης προσπάθησε να ξανά ξεκινήσεις να κάνεις τα πράγματα που σαρεζαν ή και νέα. Μέσα από αυτά πολλές φορές βρίσκουμε τη λύση μας, γιατί μη ξεχνάς, είσαι στη φάση που μαθαίνεις τον εαυτό σου. Ολη σου τη ζωή θα το κάνεις, όπως όλοι μας.. Απλά στην εφηβεία είναι που όλοι κάνουμε ξανά " τα πρωτα βήματα" στο να ενταχθούμε σε αυτό που πάει να πει ζωή.

Εμένα με είχαν βοηθήσει τότε πολύ τα φιλοσοφικά βιβλία, τα βιβλία γενικότερα, η μουσική, κι ο χορός.. και τα ξεπέρασα όλα σιγα σιγα. Έβαλα τον εαυτό μου δηλαδή στη διαδικασία αυτή τη θλίψη, να τη δω κατάμουτρα μέσα από αυτά.
Δεν χάνεις κάτι να δοκιμάσεις και εσύ.
Και αν έχετε ψυχολόγο στο σχολείο, μιλα σίγουρα.
Σου εύχομαι όλα να σου πάνε καλά ο,τι κι αν κάνεις! Η εφηβεία μπορεί να φαίνεται σκατα, αλλά κάνοντας αργότερα ένα βήμα πίσω, βλέπεις ότι είχε και αυτή εν τέλει τη φάση της.

Επίσης κάτι τελευταίο.
Αν κάποιος σου λέει ότι είσαι περίεργος ή διαφορετικός από τους άλλους ή οτι οι απόψεις σου δεν ακολουθούν πάντα τη μαζα, δεν σημαίνει ότι εσύ έχεις κάποιο θέμα! Βρες το χωράφι που ο δικός σου σπόρος ταιριάζει, κι μπορεί να μεγαλώσει.

Αν νιώθεις ότι θέλεις να μιλήσεις παραπάνω σε έναν άγνωστο, χαρά μου να βοηθήσω!

 

[Luke87]

Μήτσο αγόρι μου δες αυτό, μπορεί να σ' ενδιαφέρει

 

[Μήτσος10]

Παίδες καταρχάς σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Κάθισα και σκέφτηκα λίγο την αιτία και είναι μάλλον κυρίως η πίεση του σχολείου. Πάντα ήμουν μαθητής του 19,5-20 και όσο περνάνε τα χρόνια ειδικά φέτος η πίεση που δέχομαι από τον περίγυρο μου και κυρίως από τους γονείς μου (έχουν υπερβολικά πολλές απαιτήσεις) είναι τεράστια, και γενικά νιώθω ότι είναι ένα βάρος που είναι δύσκολο να σηκωθεί. Σε συνδυασμό με αυτά, έχουν συμβεί και κάποια σοβαρά θέματα τους τελευταίους 6 μήνες που έχω παρατηρήσει αυτές τις αλλαγές στη διάθεση μου, (πέθανε εντελώς ξαφνικά ένας θείος μου που ειμασταν σχετικά κοντά κ κάποια άλλα που δε θέλω να τα συζητήσω), οπότε ίσως αυτό επιβαρύνει και άλλο τη κατάσταση. Επειδή οι γονείς μου δεν νομίζω ότι θα καταλάβουν, σκέφτομαι να μιλήσω στη ψυχολόγο του σχολείου αλλά δε ξέρω ψιλοντρεπομαι. Τι πιστεύετε; (και επίσης σόρρυ για το δεύτερο σεντόνι στη σειρά χιχι)

 

[rafaela11]

Παίδες καταρχάς σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Κάθισα και σκέφτηκα λίγο την αιτία και είναι μάλλον κυρίως η πίεση του σχολείου. Πάντα ήμουν μαθητής του 19,5-20 και όσο περνάνε τα χρόνια ειδικά φέτος η πίεση που δέχομαι από τον περίγυρο μου και κυρίως από τους γονείς μου (έχουν υπερβολικά πολλές απαιτήσεις) είναι τεράστια, και γενικά νιώθω ότι είναι ένα βάρος που είναι δύσκολο να σηκωθεί. Σε συνδυασμό με αυτά, έχουν συμβεί και κάποια σοβαρά θέματα τους τελευταίους 6 μήνες που έχω παρατηρήσει αυτές τις αλλαγές στη διάθεση μου, (πέθανε εντελώς ξαφνικά ένας θείος μου που ειμασταν σχετικά κοντά κ κάποια άλλα που δε θέλω να τα συζητήσω), οπότε ίσως αυτό επιβαρύνει και άλλο τη κατάσταση. Επειδή οι γονείς μου δεν νομίζω ότι θα καταλάβουν, σκέφτομαι να μιλήσω στη ψυχολόγο του σχολείου αλλά δε ξέρω ψιλοντρεπομαι. Τι πιστεύετε; (και επίσης σόρρυ για το δεύτερο σεντόνι στη σειρά χιχι)

Καλέ γυμνάσιο πηγαίνεις τι πίεση και τρομερές απαιτήσεις ακουω; Ναι να διαβαζεις φυσικα και να τα πηγαίνεις όσο καλύτερα μπορείς στο σχολείο, και μπραβο για τους βαθμους σου! Αλλά όχι και να ασκείς τέτοια ψυχολογική πίεση στον εαυτό σου.. δεν αξίζει ειδικα αν αυτό επηρεάζει και τη ξεγνοιασιά αυτής της ηλικιας.. ειναι πραγματικα αμαρτία.

Τώρα τα εξηγησες πολύ καλύτερα, είναι φυσιολογικό να νιώθεις έτσι με όλα αυτά που περιγράφεις και πολλά συλλυπητήρια.
Δεν έχεις κανέναν λόγο να ντρέπεσαι που έχεις το θάρρος να αντιμετωπίσεις αυτό που σε χωλαίνει, μόλις πεις τα πρωτα 2-3 θα δεις ότι θα νιώσεις καλύτερα και ότι θα σου φύγει ένα βάρος!

 

[juste un instant]

. Επειδή οι γονείς μου δεν νομίζω ότι θα καταλάβουν, σκέφτομαι να μιλήσω στη ψυχολόγο του σχολείου αλλά δε ξέρω ψιλοντρεπομαι. Τι πιστεύετε;

Εννοείται πως καλό είναι να της μιλήσεις. Δεν ήξερα πως τα σχολεία έχουν και ψυχολόγο. Δουλειά της είναι και υποχρέωσή της. Μη χάσεις αυτή την ευκαιρία που σου δίνεται απλόχερα.
Επίσης ξέρω πως η βιταμίνη D βοηθά ιδιαίτερα στις καταθλιψεις.

 

[Μήτσος10]

Λοιπόν επειδή δε ξέρω πως απαντάω (σα 70χρονος παππούς ακούστηκα αλλα anyway) θα γράψω έτσι. @rafaela11 πηγαίνω σε πρότυπο (δε λέω ποιο για λόγους ανωνυμίας, μη μας βγει κ το όνομα) και η φάση είναι πολύ πιο δυσκολη κ για αυτό τον λόγο οι γονείς μου έχουν τόσο μεγάλες απαιτήσεις, είναι λίγο κ της λογικής τι θα πει ο κόσμος κλπ κλπ οπότε ναι είναι λίγο καπως η κατάσταση παρόλο που είναι γυμνάσιο και θενκιου επίσης για τα συλλυπητήρια.

 

[rafaela11]

Λοιπόν επειδή δε ξέρω πως απαντάω (σα 70χρονος παππούς ακούστηκα αλλα anyway) θα γράψω έτσι. @rafaela11 πηγαίνω σε πρότυπο (δε λέω ποιο για λόγους ανωνυμίας, μη μας βγει κ το όνομα) και η φάση είναι πολύ πιο δυσκολη κ για αυτό τον λόγο οι γονείς μου έχουν τόσο μεγάλες απαιτήσεις, είναι λίγο κ της λογικής τι θα πει ο κόσμος κλπ κλπ οπότε ναι είναι λίγο καπως η κατάσταση παρόλο που είναι γυμνάσιο και θενκιου επίσης για τα συλλυπητήρια.

Πατάς εκεί που λέει γρήγορη απαντηση και απαντάς στο κάθε ένα που θες.

Εσύ θέλεις και πηγαίνεις εκεί;

 

[Valder]

Λοιπόν επειδή δε ξέρω πως απαντάω (σα 70χρονος παππούς ακούστηκα αλλα anyway) θα γράψω έτσι. @rafaela11 πηγαίνω σε πρότυπο (δε λέω ποιο για λόγους ανωνυμίας, μη μας βγει κ το όνομα) και η φάση είναι πολύ πιο δυσκολη κ για αυτό τον λόγο οι γονείς μου έχουν τόσο μεγάλες απαιτήσεις, είναι λίγο κ της λογικής τι θα πει ο κόσμος κλπ κλπ οπότε ναι είναι λίγο καπως η κατάσταση παρόλο που είναι γυμνάσιο και θενκιου επίσης για τα συλλυπητήρια.

Προσπάθησε να έχεις λιγότερο άγχος στο τι γράφεις, εμείς γράφουμε πολύ πολύ χειρότερα.

Χαλάρωσε, εισαι ασφαλής, κανένας δε θα σε κράξει.

(εκτός αν το ζητήσεις, το κάνω και τσάμπα )

 

[Μήτσος10]

Πατάς εκεί που λέει γρήγορη απαντηση και απαντάς στο κάθε ένα που θες.

Εσύ θέλεις και πηγαίνεις εκεί;

Κοίτα το ήθελα πάρα πολύ και εξακολουθώ να το θέλω, πιστεύω ότι με βοηθάει πολύ παρόλο που είναι αυξημένης δυσκολίας, αλλά το θέμα είναι ότι οι γονείς μου δεν κτλβνουν ότι είναι αυξημένη η δυσκολία και παρόλο που τους το έχω εξηγήσει συνεχίζουν να έχουν πολύ μεγάλες απαιτήσεις, και γενικά είναι της νοοτροπίας "η μονη σ δουλειά είναι το σχολείο". Και αυτό οδηγεί στο να παραμελώ έμμεσα τη ψυχαγωγία μου και τη ψυχική μου υγεία και τα αποτελέσματα φαίνονται τώρα δυστυχώς

 

[rafaela11]

Κοίτα το ήθελα πάρα πολύ και εξακολουθώ να το θέλω, πιστεύω ότι με βοηθάει πολύ παρόλο που είναι αυξημένης δυσκολίας, αλλά το θέμα είναι ότι οι γονείς μου δεν κτλβνουν ότι είναι αυξημένη η δυσκολία και παρόλο που τους το έχω εξηγήσει συνεχίζουν να έχουν πολύ μεγάλες απαιτήσεις, και γενικά είναι της νοοτροπίας "η μονη σ δουλειά είναι το σχολείο". Και αυτό οδηγεί στο να παραμελώ έμμεσα τη ψυχαγωγία μου και τη ψυχική μου υγεία και τα αποτελέσματα φαίνονται τώρα δυστυχώς

Ναι αλλά αυτό δεν γίνεται να συνεχίσεις να το αφήνεις να συμβαίνει. Ναι η μόνη σου υποχρέωση είναι το σχολείο, αλλά χρειάζεσαι και τη ψυχαγωγία κτλ

 

[camil]

Δυστυχώς οι γονείς δεν καταλαβαίνουν, είναι μέρος του προβλήματος. Ειδικά αν είναι λίγο μεγάλοι, σου λένε εγώ πέρασα αυτό και αυτό, εσύ δεν έχεις τίποτα. Μα αν δεν περάσαμε τα ίδια, δε σημαίνει ότι και εμείς δεν περνάμε κάτι!
Δεν ξέρω αν έχεις κατάθλιψη, αφού όμως νιώθεις έτσι, οι συνεδρίες με τον ψυχολόγο θα ήταν ό,τι καλύτερο. Αν πάλι δε γίνεται, απευθύνσου στο Δήμο, κάνε την πρώτη κίνηση να μιλήσεις σε κάποιον με ειδικευμένες γνώσεις, σίγουρα δε θα το μετανιώσεις.

 

[cha0s]

Τους τελευταίους μήνες νιώθω ότι έχω κατάθλιψη

Για να χρησιμοποιήσεις τον όρο «κατάθλιψη» πρέπει να έχει υπάρξει μια διάγνωση. Μη χρησιμοποιείς αυθαίρετα αυτόν τον όρο της ψυχικής ασθένειας καταχρηστικά ούτε να λες εκ των προτέρων «Πώς να αντιμετωπίσω την κατάθλιψη», όταν δεν είσαι σίγουρος ότι έχεις ή όχι.
Επίσης, άλλο «θλίψη» και άλλο «κατάθλιψη». Η κατάθλιψη χρειάζεται ψυχοθεραπεία και αν κριθεί απαραίτητο, παραπομπή σε ψυχίατρο για λήψη αγωγής.
Οπότε ο,τι και αν σου πει ο οποιοσδήποτε, χρειάζεται να μιλήσεις με κάποιον ειδικό.

Η λύση της ψυχοθεραπείας είναι λίγο δύσκολη λόγω οικονομικού θέματος, όχι ότι είμαστε τόσο στενά αλλά το θεωρούν ασήμαντο.

Μίλησε με τους γονείς σου αν μπορούν να καλύψουν το κόστος για κάποιες συνεδρίες, συνήθως είναι 30 ευρώ η συνεδρία. Αν οι γονείς σου θεωρούν ασήμαντη την ψυχική σου υγεία, τότε το πρόβλημα είναι αλλού.

 

[Guest 126033]

Παίδες καταρχάς σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Κάθισα και σκέφτηκα λίγο την αιτία και είναι μάλλον κυρίως η πίεση του σχολείου. Πάντα ήμουν μαθητής του 19,5-20 και όσο περνάνε τα χρόνια ειδικά φέτος η πίεση που δέχομαι από τον περίγυρο μου και κυρίως από τους γονείς μου (έχουν υπερβολικά πολλές απαιτήσεις) είναι τεράστια, και γενικά νιώθω ότι είναι ένα βάρος που είναι δύσκολο να σηκωθεί. Σε συνδυασμό με αυτά, έχουν συμβεί και κάποια σοβαρά θέματα τους τελευταίους 6 μήνες που έχω παρατηρήσει αυτές τις αλλαγές στη διάθεση μου, (πέθανε εντελώς ξαφνικά ένας θείος μου που ειμασταν σχετικά κοντά κ κάποια άλλα που δε θέλω να τα συζητήσω), οπότε ίσως αυτό επιβαρύνει και άλλο τη κατάσταση. Επειδή οι γονείς μου δεν νομίζω ότι θα καταλάβουν, σκέφτομαι να μιλήσω στη ψυχολόγο του σχολείου αλλά δε ξέρω ψιλοντρεπομαι. Τι πιστεύετε; (και επίσης σόρρυ για το δεύτερο σεντόνι στη σειρά χιχι)

Αντιλαμβάνομαι πλήρως την πίεση που μπορεί να ασκείτε επάνω σου από το περίγυρο σου οπότε είσαι απόλυτα δικαιολογημενος με το πως αισθάνεσαι!
Είναι ένα συνονθύλευμα καταστάσεων που προκαλούν συναισθημάτων πρωτογνωρα για εσένα..

Είναι απόλυτα φυσιολογικό Να υπάρχει μια σύγχυση σε οτιδήποτε πρωτόγνωρο μας συμβαίνει και δεν ξέρουμε οως να το δισχειριστουμε .

Αυτό που πρέπει να θυμάσαι κατά κύριο λόγο είναι ότι όλα αυτά που νιώθεις είναι απόλυτα φυσιολογικά!
Πέταξε ταμπέλες από πάνω σου !
Υπάρχει ένας συνεχές βομβαρδισμός καταστάσεων που όσο συσσωρευονται τόσο σε περισσοτερο θα σε δυσκολεύουν αν δεν τα μοιραστείς.

Ηρεμία, βάλτα όλα αυτά τα γεγονότα σε μια σειρά και ξεκινάς να τα διαχειριζεσαι ένα ένα όχι όλα μαζί γιατί θα πελαγώσεις πάλι.

Να πας και να είσαι σίγουρος πως η ψυχολόγος ειναι εκει για να σε ακούσει και με τον βαθμό ενσυναισθησης που διαθέτη θα σε βοηθήσει να διαχειριστεις όλο αυτό το καταιγισμό νέων συναισθημάτων!

 

[Samael]

Καλησπέρα (η καληνυχτα δε ξέρω) σε όλους, πρώτη φορά απ' τα λημέρια του e-steki και ξεκινάω βαρβάτα (κόβω τη πλάκα και μιλάω σοβαρά). Τους τελευταίους μήνες νιώθω ότι έχω κατάθλιψη (όχι δεν είναι η εφηβεία που μεγαλοποιει τα πάντα - τσεκαρισμενο), το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό αλλά έτσι μάλλον είναι. Τον τελευταίο καιρό απλά δεν υπάρχει τίποτα να μου δίνει χαρά πλέον από αυτά που έδιναν, νιώθω ότι ο,τι κάνω είναι ψιλό μάταιο και γενικά έχω μπει σε μια λούπα που δεν νιώθω πραγματικά χαρούμενος. Έχω μιλήσει στους γονείς μου και πιστεύουν ότι είναι απλά μια φάση και θα περάσει αλλά δεν συμφωνώ μαζί τους. Η λύση της ψυχοθεραπείας είναι λίγο δύσκολη λόγω οικονομικού θέματος, όχι ότι είμαστε τόσο στενά αλλά το θεωρούν ασήμαντο. Συγνώμη αν σας μαύρισα τη ψυχή (ντοκτορά σε αυτό χρόνια τώρα) και κάθε απάντηση καλοδεχούμενη )

Ακούγεσαι πιο πολύ φορτωμένος και χωρίς κίνητρο βασικά. Σε αυτή την φάση είναι σημαντικό να κάνεις ένα βήμα πίσω απο όλα για κάποιες μέρες ή ακόμα και εβδομάδες για να έχεις τον απαράιτητο χρόνο να χαλαρώσεις και να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά. Αυτό θα βοηθήσει σημαντικά με την διάθεση σου όπως και οι βόλτες αλλά και διάφορες άλλες δραστηριότητες του τύπου ταινίες κτλπ. Το σημαντικότερο απο όλα είναι να θυμάσαι όμως οτι πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν, βρίσκονται ή θα βρεθούν στην θέση σου, και έχουν καταφέρει να βγουν απο το pit.

Δυστυχώς λόγω πολλών φίλων τόσο απο το σχολείο όσο και απο την σχολή γνωρίζω και έχω δει με τα μάτια μου τι πάει να πει πίεση απο τον περίγυρο για "ακαδημαϊκή επίδοση". Αρκετά παιδιά που πιέζονται συνήθως δημιουργούν ένα τοξικό και αντιπαιδαγωγικό κλίμα λόγω του ανταγωνισμού που τα διακατέχει(απόρροια της σύγκρισης τους με άλλα παιδιά που κάνουν οι γονείς), και επίσης είναι πολύ ευάλωτα σε αποτυχίες. Έχουμε δηλαδή ακόμα και στο λύκειο κάτι σκηνικά με κλάματα και χίλια δύο άλλα δράματα. Μερικά άλλα παιδιά φτάνουν σε ένα σημείο που μπουχτίζουν και πάνε απο το ένα άκρο του διαβάζω όσο πιο πολύ μπορώ, στο τα γράφω όλα στα παλιά μου τα παπούτσια και τίποτα δεν έχει νόημα. Άλλα συνεχίζουν με το ίδιο σκεπτικό στο πανεπιστήμιο καταστρέπτοντας τον εαυτό τους λίγο-λίγο καθώς περνούν τα χρόνια προσπαθώντας να πετύχουν ένα ιδανικό που δεν υφίσταται. Και έχουμε και την κατηγορία που τα πήγαινε εξαιρετικά στο σχολείο, το καμάρι των καθηγητών και ο πρώτος στην τάξη του, που γράφει εξαιρετικά πανελλήνιες, περνάει σε μια υψηλόβαθμη σχολή(συνήθως πολυτεχνικές σχολές) που πολλοί είναι εξίσου εαν όχι πολύ περισσότερο έξυπνοι, και ξαφνικά υπάρχει μια κρίση ταυτότητας... Αυτή η κρίση ταυτότητας οφείλεται στο οτι το άτομο βάσισε το ποιος ήταν στην ιδιότητα του ως ο "πρώτος βαθμολογικά μαθητής". Δεν έπαιρνε δηλαδή χαρά απο την ενασχόληση με τα ίδια τα μαθήματα, αλλά με την αναγνώριση που λάμβανε. Όταν όμως έρθει αντιμέτωπος με το νοητικό σου ταβάνι, και κάποιος άλλος είναι καλύτερος...that's hard to shallow. Διότι μέχρι εκείνη την στιγμή είναι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για το άτομο. Ευτυχώς οι Έλληνες δεν το αντιμετωπίζουν τόσο σοβαρά όπως οι Ασιάτες ας πούμε και έρχονται κάποια στιγμή στα ίσα τους...αλλά εξακολουθεί να μειώνει σημαντικά την ποιότητα ζωής πολλών ανθρώπων.

Αυτά τώρα δεν στα λεω για να σου μαυρίσω την ψυχή βέβαια.
Στα λεω επειδή τα έχω δει όλα με τα μάτια μου ουκ ολίγες φορές, και θες πραγματικά να τα αποφύγεις για το καλό σου. Και επειδή είσαι μικρός είναι καλό να τα γνωρίζεις γιατί έχεις ακόμα το περιθώριο και την δυνατότητα να τα αποφύγεις. Πήγαινε λοιπόν στον ψυχολόγο του σχολείου σου, μίλα του, πες του τι σε προβληματίζει. Δεν θα βγάλει το μαγικό ραβδάκι φυσικά, αλλά θα σε βοηθήσει να στρέψεις την σκέψη σου και να εστιάσεις την ενέργεια σου προς μια πιο πρόσφορη κατεύθυνση για εσένα και την πνευματική σου εξέλιξη.

 

[Εριφύλη]

Καλησπέρα (η καληνυχτα δε ξέρω) σε όλους, πρώτη φορά απ' τα λημέρια του e-steki και ξεκινάω βαρβάτα (κόβω τη πλάκα και μιλάω σοβαρά). Τους τελευταίους μήνες νιώθω ότι έχω κατάθλιψη (όχι δεν είναι η εφηβεία που μεγαλοποιει τα πάντα - τσεκαρισμενο), το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό αλλά έτσι μάλλον είναι. Τον τελευταίο καιρό απλά δεν υπάρχει τίποτα να μου δίνει χαρά πλέον από αυτά που έδιναν, νιώθω ότι ο,τι κάνω είναι ψιλό μάταιο και γενικά έχω μπει σε μια λούπα που δεν νιώθω πραγματικά χαρούμενος. Έχω μιλήσει στους γονείς μου και πιστεύουν ότι είναι απλά μια φάση και θα περάσει αλλά δεν συμφωνώ μαζί τους. Η λύση της ψυχοθεραπείας είναι λίγο δύσκολη λόγω οικονομικού θέματος, όχι ότι είμαστε τόσο στενά αλλά το θεωρούν ασήμαντο. Συγνώμη αν σας μαύρισα τη ψυχή (ντοκτορά σε αυτό χρόνια τώρα) και κάθε απάντηση καλοδεχούμενη )

αγάπη μου, 14 χρονών..
Άκουσε με, στην ευαίσθητη περίοδο της εφηβείας, ναι, περνάμε πολλές σκοτεινές φάσεις και πώς να μη περνάμε άλλωστε, αφού όλα κινούνται τόσο γρήγορα και όλοι σε εκείνη την ηλικία είμαστε ακόμη παιδάκια που δεν γίνεται να τα διαχειριστούμε όλα!
Έρχομαι να συμφωνήσω με τους γονείς σου, διότι η κατάθλιψη είναι μια πολύ βαριά και σκοτεινή ασθένεια της ψυχής, η οποία σε βρίσκει απροειδοποίητα.. Όλοι μας περνάμε τέτοιες φάσεις που πάρα πολλές φορές φεύγουν μόνο και μόνο βγάζοντας ο,τι μας βασανίζει προς τα έξω, μιλώντας σε κάποιον που εμπιστευόμαστε, όχι απαραιτήτως ειδικό, ακόμα και σε έναν δάσκαλο, έναν φίλο..

Σου εύχομαι να τελειώσει γρήγορα αυτό και να θυμάσαι ότι ποτέ δεν είσαι μόνος