Σε τι είδους κοινωνία θα θέλατε να ζείτε;

[chrisjhon02]

H προοδος σε καθε τομεα της ζωης εχει εκτοξευθει με ασυλληπτο και χωρις προηγουμενο τροπο τα τελευταια 200 χρονια. Ο απλος μεσος ανθρωπος, ζει σημερα σε ενα πολυ καλυτερο βιοτικο επιπεδο απο οτι ζουσαν βασιλιαδες πριν απο 300 χρονια. Το ποσοστο των ανθρωπων που ζουν σε απολυτη φτωχεια σημερα ειναι το 25% του ιδιου ποσοστου το 1990 - 75% μειωση σε 30 χρονια - και συνεχιζει να μειωνεται. Το social mobility, δηλαδη η ικανοτητα μεταβασης απο τη μια κοινωνικη ταξη στην αλλη, ειναι το υψηλοτερο που υπηρξε ποτε.

Το χασμα πλουτου ειναι εμφανες διοτι υπαρχει μια μεριδα ανθρωπων που εχουν εκτοξευσει τον πλουτο τους, αλλα αντιστοιχα εχει επελθει ανοδος περιουσιας και βιοτικου επιπεδου σε ολες τις ταξεις και λαικα στρωματα. Απο εκει που ημασταν ολοι στο 3/10 δηλαδη, σημερα εχουμε καποιους που ειναι 5/10, καποιους 6/10 κλπ.

Φυσικα στα ματια ενος σοσιαλιστη δεν εχει τιποτα απο αυτα σημασια, καθως θα ηθελε να δει τους φτωχους να γινονται φτωχοτεροι αν αυτο σημαινει οτι οι πλουσιοι θα γινοντουσαν λιγοτερο πλουσιοι. Καμια εννοια και ανησυχια δεν εχει για τους φτωχους και την εργατικη ταξη, μαλιστα αγνοει οτι η οικονομικη εκρηξη των τελευταιων 200 χρονων τους εχει ωφελησει κι αυτους σε τεραστιο βαθμο. Μονο μιζεριαζει και βγαζει φλυκταινες οποτε βλεπει καποιον που εχει προοδευσει και πετυχει στη ζωη του, κατηγορωντας τον για τη δικη του μετριοτητα.

Θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του Paul Romer (επικεφαλής της παγκόσμιας τράπεζας από το 2012-2016) ο οποίος έχει δηλώσει ότι η μακροικονομία στην οποία στηρίζονται οι απολογητές του καπιταλισμού (οπως και τα στοιχεία που αναφέρεις), είναι μια ψευδοεπιστήμη. Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο, δεν το δήλωσε κάποια αναρχική ομάδα αλλά ο επικεφαλής της Π.Τ.

Σχετικά με τα συναισθήματα-χαρακτηρισμούς που μου έχετε αποδώσει οι υποστηρικτές του συστήματος (οπως ζήλια), δεν έχω να σχολιάσω κάτι, καλό θα ηταν να χρησιμοποιούνται επιχειρήματα τα οποία ανασκευάζουν τις ιδέες.
(Κατά βάθος πρέπει να ζηλεύω πολύ τον Elon Musk )

 

[Dreamweaver]

Δεν είναι ότι δεν ζητάς τίποτα κατά βάθος , ζητάς και εσύ να ορίσεις ποιος θα είναι ο κανόνας του παιχνιδιού, απλά δεν φαίνεται επειδή ζούμε ήδη με τους κανόνες που θα ήθελες ενώ ο άλλος φαίνεται ότι ζητάει κάτι από σένα και σου τα ''πρήζει ''.

Σε μια παρέα που θα μαζευτούμε να φάμε μια πίτσα και που δρούμε σαν ''κομμουνιστές'' γενικά, εκεί δεν θα έστεκε να πεις ''αφήστε με ήσυχο να φάω παραπάνω επειδή μασάω πιο γρήγορα '' . Εκεί θα φαινόταν ότι εσύ θα ήσουν αυτός που θα ζητούσε κάτι από τους άλλους και όχι οι άλλοι .

Καταρχας δεν ζουμε με κανονες που θα ηθελα, ειδικα αν αναφερομαστε σε μια χωρα σαν την Ελλαδα, δευτερον δεν ειναι το θεμα εαν θα ξεβολευτω απο μια κατασταση που με βολευε ή ειχα συνηθησει, σαν κανενας φεουδαρχης που υπερασπίζεται τα προνομια και την ειδικη του μεταχειρηση. Ο κανονας που προτεινω, τις εθελοντικες σχεσεις, ειναι οσο πιο blank slate γινεται να εχεις, εσυ μπορεις να προσθεσεις αλλους χιλιους και να ζειτε οπως θελετε. Δεν γινεται ομως να με βαζεις στην ιδια κατηγορια με καποιον που θελει χιλιους κανονες εξαρχης.

Το παραδειγμα με την πιτσα δεν δειχνει τοσο πολυ το ζητημα του ποιος ζηταει απο ποιον (αυτο που ανεφερα με τον φεουδαρχη το κανει). Η πιο "κολλεκτιβιστικη" συμπεριφορα στις διαπροσωπικες σχεσιες προερχεται απο το οτι δινεις μεγαλυτερη αξια σε αυτες απο το να εισαι μονος, ενδιαφερεσαι για αυτους τους ανθρωπους και κατ'επεκταση θα προσαρμοζεις και την συμπεριφορα σου για να σε θελουν στην παρεα. Θα δεχτεις να πας για προβατινα στα βλαχικα παροτι ειχες ορεξη για κατι πιο fancy σαν σουσι, για παραδειγμα. Προφανως, τα ατομα με τα οποια θα κανεις παρεα τα εχεις φιλτραρει πολυ και ταιριαζετε αρκετα, δεν ειναι τυχαιοι ανθρωποι σαν αυτους με τους οποιους μενεις στην πολυκατοικια. Εαν εισαι καφρος, τρως μονος σου τη μιση πιτσα, δεν πληρωνεις και τρελενεσαι οταν δεν γινεται το δικο σου, δε θα σε ξανακαλεσουν πουθενα - οταν ζητας παραπανω απ'οτι προσφερεις στους αλλους, απλα δεν θα ασχοληθουν μαζι σου. Αυτα δεν αντιτιθενται καπως στον φιλελευθερισμο, καθως το σημειο αναφορας και οι αποφασεις ξεκινανε απο το ατομο. Συγκρινε τα ολα αυτα τωρα με τις πιο κομμουνιστικες σχεσιες που εχεις με τους αλλους πολιτες της χωρας στην οποια μενεις, οπου αναγκαστικα πρεπει να υπακους τις αποφασεις ασχετων ανθρωπων.

 

[Guest 896561]

Λοιπόν, οι άνθρωποι στην (ουτοπική) κοινωνία έτσι όπως την έχω στο μυαλό μου, θα λειτουργούσαν ως εξής:

Σέβονται τα πιστεύω των άλλων και δεν προσπαθούν να τους προσηλυτίσουν στα δικά τους.
Δεν βλέπουν τη συζήτηση ως debate, αλλά ως ευκαιρία να μάθουν καινούρια πράγματα ή να τα δουν υπό νέα οπτική.
Αναγνωρίζουν ότι είναι ανεξάρτητες προσωπικότητες, αλλά ταυτόχρονα και μέρη ενός ευρύτατου συστήματος και γι' αυτό ενδιαφέρονται τόσο για το ατομικό, όσο και για το κοινωνικό καλό. Βάζουν δε το δεύτερο πάνω από το πρώτο, όταν χρειαστεί
Έχουν σαν αρετή την αξιοκρατία. Επιβραβεύουν τον ικανό, τον έξυπνο και τον άξιο, ανεξαρτήτως χρώματος δέρματος, θρησκείας, φύλου, σεξουαλικής ταυτότητας κτλ. Εχθρεύονται την οικογενειοκρατία.
Σέβονται το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού κάθε ατόμου, αλλά δεν αφήνουν την μειοψηφία να καβαλήσει την πλειοψηφία.
Δεν έχουν ως αυτοσκοπό το χρήμα, ούτε και σε μεγάλη υπόληψη. Δεν θέλουν και οι ίδιοι να υπάρχουν μεγάλες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες.
Δεν είναι φανατικοί. Ούτε στις πολιτικές ιδεολογίες, ούτε στα θρησκευτικά πιστεύω, ούτε στην εθνότητα και στην καταγωγή.
Είναι ανθρωπιστές. Δεν είναι κτητικοί και δεν θεωρούν ότι τους ανήκει κανένας άνθρωπος. Είναι φιλόζωοι και σέβονται το περιβάλλον στο οποίο ζουν σε μία αμοιβαία συμβίωση.
Δεν είναι ηλίθιοι. Έχουν κριτική σκέψη, αμφισβητούν και την ψάχνουν γενικώς και διαρκώς. Όμως και το ίδιο το σύστημα, η ίδια η πολιτεία δεν τους θέλει κοιμώμενους, αλλά τους παροτρύνει κιόλας να ψάχνονται.
Μεγαλώνουν τα παιδιά τους όχι για να βγάλουν τα κόμπλεξ τους, κάνοντας τα μία ναρκισσιστική τους προέκταση, αλλά τους αφήνουν και τους παροτρύνουν να ζήσουν μία ελεύθερη ζωή, όπως την θέλουν. Εύχονται στους γονείς «να σας ζήσουν, να τα δείτε όπως επιθυμούν» και όχι «όπως επιθυμείτε»

Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου την ιδανική κοινωνία...

 

[camil]

Μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι δε θα μιλούσαν σα να έχουν καταπιεί τη lifo ή την Καθημερινή αλλά θα απεχθάνονταν και τις δύο.
Που τουλάχιστον θα καταλάβαιναν το απλό, ότι δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα με έναν ιδιοκτήτη πλοίων και καναλιών για να πιστεύουν τους δημοσιογράφους τους.
Που οι πολιτικοί, τουλάχιστον όσοι δηλώνουν αριστεροί δε θα έκαναν σκοντο στα ατομικά δικαιώματα χάρη του πολιτικού κόστους και της ζωουλας τους.
Αναπόφευκτα όλοι από κάπου επηρεαζόμαστε και μπορεί και εγώ να μην είμαι όσο ανοιχτομυαλη φαντάζομαι... αλλά το προσπαθω.