Σχέση μητέρας και κόρης: Mία ανταγωνιστική αγάπη;

[Burp]

φιλενάδες..
έχουμε πολύ καλή σχέση..
αλλά πιο πολύ αδυναμία έχω στον πατέρα μου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Ενα ενδιαφερον αρθρο που διαβασα σχετικα με τη σχεση αναμεσα στη μητερα και την κορη ειναι το παρακατω:

Στον πυρήνα της σχέσης μεταξύ μητέρας και κόρης υπάρχει ένας δεσμός βαθύτερος από οποιοδήποτε άλλο βιώνει η κόρη - παιδί.
Αυτός ο δεσμός είναι βασισμένος στην αγάπη και την φροντίδα αλλά και σε ένα γενικότερο αρχετυπικό μηχανισμό μεταβίβασης από γενιά σε γενιά των μυστηρίων της γυναικείας φύσης.
Η σχέση αυτή είναι πολύ δυνατή, ίσως η σχέση με την μεγαλύτερη επιρροή στη γυναίκα. Η σχέση της κόρης με την μητέρα της λειτουργεί ως βάση για την σχέση της κόρης με τον ίδιο της τον εαυτό.
Η σχέση αυτή δίνει σε μεγάλο βαθμό σχήμα στο μέλλον της κόρης και αντανακλά το παρελθόν της μητέρας, όχι μόνο το προσωπικό της παρελθόν αλλά και την πολιτιστική της κληρονομιά, την εκάστοτε κοινωνικοοικονομική κατάσταση, την ιστορία της οικογένειας της.
Όλα αυτά επηρεάζουν με συνειδητούς και ασυνείδητους τρόπους την ανατροφή των παιδιών της. Η ανατροφή της κόρης μάλιστα είναι ακόμη περισσότερο φορτισμένη από την προσωπική ιστορία της μητέρας γιατί κατά κάποιον τρόπο η μητέρα μεγαλώνει τον εαυτό της και ξαναζεί την δική της παιδική ηλικία μέσω της κόρης της.
Όταν μια κόρη γεννιέται, υπάρχει πάντα εκεί (φανερά ή κρυφά) το ερώτημα του κατά πόσον θα μοιάζει στην μητέρα της (δεν ισχύει το ίδιο με τα αγόρια, είναι ούτως ή άλλως διαφορετικοί).
Οι μητέρες περιμένουν σε ασυνείδητο επίπεδο, οι κόρες τους να είναι σαν τις ίδιες: να έχουν το ίδιο αξιολογικό σύστημα, να εκτιμούν και να απορρίπτουν ό,τι και οι ίδιες. Έτσι, η σχέση είναι πολύπλοκη, φορτισμένη με ασυνείδητο υλικό που συχνά μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.
Είναι μια σχέση δύσκολη και συχνά αντιφατική αλλά ο δεσμός και η επίδραση του στη ζωή και των δύο γυναικών (κυρίως στη ζωή της κόρης) είναι μεγάλος: φαίνεται ότι καμιά γυναίκα δεν μπορεί να «ξεμπερδέψει» με αυτόν, τον «κουβαλάει» μέχρι το τέλος.

Ο αρχαίος ελληνικός μύθος της Δήμητρας και της Περσεφόνης εκφράζει συμβολικά αυτόν τον αρχετυπικό δεσμό και τα στάδια εξέλιξης του. Η Περσεφόνη, μοναχοκόρη της θεάς Δήμητρας, περιπλανιέται ψάχνοντας λουλούδια. Στην περιπλάνηση της, απομακρύνεται πολύ από την μητέρα και τελικά απάγεται από τον Άδη που την κάνει γυναίκα του. Η Δήμητρα, θυμωμένη και θλιμμένη, προκαλεί τον πρώτο χειμώνα περιμένοντας την κόρη της να γυρίσει. Γιορτάζει την επιστροφή της με τον ερχομό της άνοιξης.


Γιατί όμως η κόρη γύρισε στην μητέρα;

Αναπτυξιακά, η κόρη κάποια στιγμή μετά την εφηβεία διαχωρίζεται από την μητέρα και αποκτά την αυτονομία της ως γυναίκα. Όμως, η επιτυχής ολοκλήρωση του αποχωρισμού οδηγεί στο επόμενο στάδιο: την επανένωση, το ξανασμίξιμο, το στάδιο στο οποίο ξανασυναντιούνται η μητέρα και η κόρη, δύο ενήλικες γυναίκες συνδεδεμένες με ένα βαθύ δεσμό. Το στάδιο αυτό συχνά εξελίσσεται σε μια τρυφερή και υποστηρικτική σχέση και από τις δύο μεριές. Ακόμη πιο συχνά όμως αυτό που προεξάρχει είναι ο πόνος και ο θυμός για μια σχέση συγκρουσιακή και απογοητευτική, με κακή επικοινωνία, παρεξηγήσεις, απουσία κατανόησης και υποστήριξης και συναισθηματική αποξένωση.


Γιατί η σύγκρουση μητέρας και ενήλικης κόρης είναι τόσο συχνή;

Η Rosjke Hasseldine (ψυχοθεραπεύτρια με ειδικό ενδιαφέρον για τα θέματα των γυναικών και την σχέση μητέρας-κόρης) πιστεύει ότι η σχέση μητέρας και κόρης είναι ο καθρέφτης στον οποίο αντανακλώνται οι συναισθηματικές και κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν οι μητέρες.

Σύμφωνα με την ίδια, γενιές ολόκληρες γυναικών έμαθαν να μην είναι ορατές, δηλαδή να μην κάνουν ορατές τις προσωπικές συναισθηματικές τους ανάγκες και μάλιστα να πιστεύουν ότι αυτή η σιωπή είναι φυσιολογική και πρέπουσα για την γυναίκα.

Οι μητέρες πιο συγκεκριμένα είναι αυτές που αυτονόητα φροντίζουν χωρίς παράλληλα να παίρνουν πάντα και οι ίδιες φροντίδα.
Μητέρες με αναπάντητες και ακάλυπτες συναισθηματικές ανάγκες τείνουν να στρέφονται στο κοντινότερο τους θηλυκό, δηλαδή την κόρη τους γιατί σε αυτήν βλέπουν την επόμενη γενιά γυναικών που οφείλει να φροντίζει τις ανάγκες των άλλων.

Δημιουργείται έτσι μια σχέση όπου μητέρα και κόρη , έχοντας μάθει να αρνούνται τις ανάγκες τους, στρέφονται η μία στην άλλη για να καλύψουν το κενό που αρνούνται αλλά υπάρχει.
Αυτό συχνά γίνεται από την μεριά της μητέρας μέσα από συναισθηματικούς εκβιασμούς, δημιουργία ενοχών, στάση μάρτυρα, επικοινωνία αναγκών μέσα από συνεχείς ασθένειες και άλυτα προβλήματα, συνεχείς επικρίσεις για τις επιλογές της κόρης κλπ.

Κάποιες μητέρες φέρονται στην κόρη τους σαν να είναι αυτές η αιτία του κενού τους.
Άλλες αποσύρονται συναισθηματικά από τη ζωή της κόρης τους γιατί η ελευθερία της επόμενης γενιάς είναι εξαιρετικά οδυνηρή για αυτές (τους θυμίζει τα δικά τους ανολοκλήρωτα όνειρα, σχέδια κλπ.).
Από την μεριά τους, οι κόρες θυμώνουν για την παθητική ή εκδικητική στάση της μητέρας, για τις απόψεις της, για τις παρεμβάσεις και επικρίσεις της ή για την απουσία από την ζωή τους.
Η Rosjke καταλήγει ότι στις οικογένειες όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως σημαντικές, όπου οι ανάγκες τους ακούγονται και είναι σεβαστές και όπου τα κορίτσια μεγαλώνουν μαθαίνοντας ότι έχουν το δικαίωμα να περιμένουν από τους άλλους να τις «ακούνε» και να τις σέβονται, η σύγκρουση μητέρας και κόρης είναι μικρότερη.

Η Rosjke προτείνει κάποιους τρόπους καλύτερης επικοινωνίας και επίλυσης της σύγκρουσης για τις μητέρες και τις ενήλικες κόρες τους:

- Να έχουν και οι μητέρες και οι κόρες τη δική τους ζωή, τις δικές τους φιλίες και το δικό τους υποστηρικτικό περιβάλλον.
- Να κατανοούν και να σέβονται τη προσωπική τους μοναδικότητα και τις διαφορές ανάμεσα στις γενιές..
- Να αλληλοσέβονται την ιδιωτικότητα κα τα όρια τους.
- Να παίρνουν την ευθύνη για τις προσωπικές τους συναισθηματικές ανάγκες και επιλογές.
- Να αισθάνονται ελεύθερες να κάνουν και να μαθαίνουν από τα δικά τους λάθη.
- Να αναπτύξουν κριτική ματιά απέναντι στις κοινωνικές επιταγές των ρόλων που πληγώνουν και βλάπτουν την συναισθηματική υγεία και την σχέση των γυναικών με τον εαυτό τους και με τους άλλους.

Κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας , η κόρη χρειάζεται μια μητέρα που έχει συναίσθηση της προσωπικής της μοναδικότητας και συναισθηματικής ταυτότητας, που νιώθει άνετα να βάζει όρια στο περιβάλλον της, που επωφελείται από τον προσωπικό της κύκλο φίλων για υποστήριξη, συμβουλή και αίσθηση αξίας, που νιώθει κύρια του εαυτού και της ζωής της, που νιώθει άνετα με την έκφραση όλων των συναισθημάτων (ακόμη και του θυμού) τόσο από την ίδια όσο και από την κόρη της.

Κατά την διάρκεια της εφηβείας, η κόρη χρειάζεται να ενθαρρύνεται να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο του σώματος και των σκέψεων της, να κάνει τις κατάλληλες επιλογές για την ίδια, να εκφράζει τον θυμό της με ασφάλεια (χωρίς δηλαδή συνέπειες όπως διάλυση της σχέσης, δημιουργία ενοχών κλπ.), να βλέπει τον εαυτό της να δοκιμάζει και να επιτυγχάνει σε μια σειρά ρόλων και να αναπτύξει κριτική ματιά απέναντι σε πιθανά κοινωνικά μηνύματα σχετικά με τον ρόλο της και την εικόνα του σώματος της.

Αγγελική Μενεδιάτου
Ψυχολόγος
Μ. Α. Κλινικής Ψυχολογίας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[CiNeFiL]

με την μαμα μου εγω δεν εχω ουτε σχεση φιλεναδας ουτε ανταγωνιστριας. ειναι κατι στη μεση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Jimmaki]

και εμένα η σχέση μου με τη μητέρα μου δεν είναι ούτε φιλική,ούτε ανταγωνιστική αν και άλλες φορές ίσως υπάρχουν εντάσεις μεταξύ μας υπάρχουν και φορες που είμαστε σαν κολλητές

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Όταν πρόκειται για γονείς, ως φιλία ορίζω το να μπορείς να συζητήσεις με τον γονέα για οποιοδήποτε θέμα (σεξουαλικών και αισθηματικών συμπεριλαμβανόμενων), επί ίσοις όροις (δηλαδή όχι αυτό που γίνεται με ορισμένες τέτοιες σχέσεις, να λέει η κόρη/ο γιός τα πάντα στη μητέρα/τον πατέρα αλλά ο γονέας να κρατάει τα δικά του προσωπικά ως μυστικά επτασφράγιστα).

Δε θεωρώ "σωστό" να μιλάει η μάνα στην κόρη της για τα σεξουαλικά της, ειδικά αν είναι χωρισμένοι οι γονείς και οι σύντροφοι της μάνας είναι άλλοι εκτός από τον πατέρα. Δεν το θεωρώ νορμάλ. Αν και με τη μαμά μου λέμε τα πάντα, δεν περιμένω κι ούτε θέλω να μου λέει τα σεξουαλικά της - όλα έχουν κι ένα όριο. Αυτό μας κάνει λιγότερο φίλες;;;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Δε θεωρώ "σωστό" να μιλάει η μάνα στην κόρη της για τα σεξουαλικά της, ειδικά αν είναι χωρισμένοι οι γονείς και οι σύντροφοι της μάνας είναι άλλοι εκτός από τον πατέρα. Δεν το θεωρώ νορμάλ. Αν και με τη μαμά μου λέμε τα πάντα, δεν περιμένω κι ούτε θέλω να μου λέει τα σεξουαλικά της - όλα έχουν κι ένα όριο. Αυτό μας κάνει λιγότερο φίλες;;;

Short answer: Ναι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Short answer: Ναι.

And the long version of the answer?...

Μπορείς να μου εξηγήσεις 1. τι σε κάνει να νιώθεις αν η μητέρα σου σου μιλάει για τα σεξουαλικά της και 2. σε τι ακριβώς χρησιμεύει κάτι τέτοιο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

And the long version of the answer?...

Μπορείς να μου εξηγήσεις 1. τι σε κάνει να νιώθεις αν η μητέρα σου σου μιλάει για τα σεξουαλικά της και 2. σε τι ακριβώς χρησιμεύει κάτι τέτοιο;

Απάντησε μόνη σου σε αυτά που ρωτάς αν όπου "μητέρα" βάλεις "φίλη".
Δεν έχω διαφορετικά στάνταρ για να χαρακτηρίσω τη μητέρα μου φίλη.

Και ουδέποτε ένιωθα περίεργα να μιλάμε για αυτά τα θέματα. Έχω μεγαλώσει διαφορετικά και δεν τα θεωρώ ταμπού, ντροπή ή οτιδήποτε τα θεωρείς εσύ, αλλά απλώς κομμάτι της ζωής μας. Simple as that.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

Δε θεωρώ "σωστό" να μιλάει η μάνα στην κόρη της για τα σεξουαλικά της, ειδικά αν είναι χωρισμένοι οι γονείς και οι σύντροφοι της μάνας είναι άλλοι εκτός από τον πατέρα. Δεν το θεωρώ νορμάλ. Αν και με τη μαμά μου λέμε τα πάντα, δεν περιμένω κι ούτε θέλω να μου λέει τα σεξουαλικά της - όλα έχουν κι ένα όριο. Αυτό μας κάνει λιγότερο φίλες;;;

να σε συμβουλευει ομως για τα ερωτικα σεξουαλικα σου?
όπως και ενας πατερας το γιο..νομιζω οτι ειναι καθηκον του γονιου να δειξει το δρομο στο παιδι του στις σχεσεις..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[*natalia5555*]

πάντως δεν μπορώ να καταλάβω για ποιό λόγο θα ζήλευε μια μάνα τη κόρη της και θα την ανταγωνιζόταν.....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mephi]

Θέλω να γράψω και εγω την δική μου σχέση με την μητέρα μου: Είμαστε 3 αδέλφια, ο αδελφός μου 42, η αδελφή μου 37 και εγώ 33. Η μητέρα μου ήταν πάντα πολύ αυταρχική με εμένα σε σχέση με την αδελφή μου που ήταν πάντα πάρα πολύ ανεκτική και πάντα όταν εξέφραζα αυτό το παράπονο με κατηγορούσε ότι ζήλευα την αδελφή μου. Στην ουσία όμως εγώ δεν είχα πρόβλημα με την αδελφή μου αλλά με τις δικές της διακρίσεις. Να σας αναφέρω μόνο ότι όταν η αδελφή μου ήταν 18 είχε πάει κρυφά για ένα Σαββατοκύριακο με το αγόρι της ενώ είχε πεί ότι θα ήταν σε μια φίλη της. Η μάνα μου το έμαθε και δεν της είπε ποτέ τίποτα γιατί είχε γίνει έλεγε έξαλλη και αν έλεγε κάτι θα τσακονόντουσαν. Εγώ είχα κάνει το ίδιο στα 19 μου και η αντίδραση της μητέρας μου ήταν να με κατηγορίσει ότι φέρθηκα σκάρτα, ότι δεν αξίζω τίποτα και ότι είμουν μια π****** και μάλιστα με ρώτησε ειρωνικά αν το αγόρι μου μού έδωσε λεφτά όταν θα έφευγα! 'Εχω άπειρα παραδείγματα με τέτοιες συμπεριφορές που θα χρειαζόμουνα βιβλίο για να γράψω. Τώρα είμαι και εγώ μητέρα (ένα αγόρι 3 και μία κόρη 2 μηνών) και πολλές φορές μέχρι τώρα έχω υποσχεθεί στην κόρη μου όταν κοιμάτε ότι ποτέ δεν θα της ξεστομίσω τέτοια λόγια. Διαβάζω αμέτρητα βιβλία για το πως να μεγαλώσω σωστά τα παιδιά μου και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο. Οι σχέσεις μου με την μάνα μου είναι πλέων τυπικές. Βαριέται αφάνταστα όταν πολύ σπανια της ζητώ να μου κρατήσει τα παιδειά μου για να πάω κάπου. Μου κρατάει τον γιο μου για 3 ώρες το απόγευμα τις καθημερινές. ΄Εχω πολλά οικονομικά προβλήματα αλλά προτιμώ να δώσω την κόρη μου σε σταθμό παρά να την αφήνω στην μητέρα μου όταν θα πάω δουλειά και αυτό για να νιώθει ξεκούραστη και να έχω το θάρρος να της ζητάω βοήθεια όταν θα θέλω να πάω κάπου. Η πεθερά μου ζει μακρια και δεν έχω αλλη βοήθεια. Όλο αυτό έχει δημιουργίσει προβλήματα και με τον σύζυγο μου ο οποίος έχει αρχίσει να ζητά να βγαίνουμε κάπου κάπου αφού είμαστε νέοι άνθρωποι. Δυστυχώς όμως δεν έχω άλλη επιλογή. Θα πρέπει να της ζητώ τη βοήθεια της και να βλέπω το επικριτικό της βλέμα κάθε μέρα προκαλώντας μου και το ανάλογο αγχος! Μακάρι να μπορούσα να τακτοποιήσω τα παιδιά μου αλλιώς και η ζωή μου θα ήταν πολύ καλύτερη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[RunawayDreamer]

με την μαμά μου έχω εξαιρετική σχέση. Τόσα χρόνια ήταν πάντα δίπλα μου, να με συμβουλεύσει, να με φροντίσει, να με κάνει να γελάσω στις δύσκολες στιγμές. Δε θα την βάλω στην θέση της "φιλενάδας" γιατί είναι κάτι πολύ πιο δυνατό από αυτό. Είναι τα πάντα για μένα και θα έδινα ακόμα και την ζωή μου για χάρη της.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[prinCess.]

Εγώ με τη μάνα μου ποτέ δεν μίλαγα για προσωπικά, απλά είχαμε μια καλή σχέση, δηλαδή βγαίναμε, λέγαμε για διάφορα θέματα, προβλήματα που είχα με φίλες, όταν τσακωνόταν με τον μπαμπά ήμουν πάντα εκεί να πάρω το μέρος της κτλ.
Well, όταν της είπα πριν λίγο καιρό ότι έχω σχέση με ένα παιδί, άλλαξε ριζικά η συμπεριφορά της απέναντί μου. Έγινε κατευθείαν ψυχρή λες και έκανα κάτι τραγικό, και ακόμα και ο τρόπος που με κοιτάει είναι εχθρικός. Ούτε καν ο μπαμπάς μου δεν αντέδρασε έτσι.
Πλέον δε λέμε τίποτα κι ας είμαστε στο ίδιο δωμάτιο, μπορεί εγώ να μιλάω κι αυτή να μη βγάζει άχνα. Τώρα αντί να κάτσει να μου μιλήσει να με συμβουλέψει ξέρω γω, να τα πούμε ως μάνα και κόρη, να μάθει πράγματα για μένα, δε κάνει τίποτα - και όποτε θέλει κάτι να μάθει το λέει άγρια κι εγώ ξενερώνω με αποτέλεσμα να μη θέλω να της πω τίποτα, ή να απαντάω με τον ίδιο τρόπο. Γενικά επικοινωνία 0. Ο πατέρα μου ξέρω γω καμία σχέση.

Δεν ξέρω τι διάολο την έπιασε, κάνει λες της έκανα κάτι Ο.ο
Και μου τη σπάει πιο πολύ όλο αυτό, επειδή με τις ξαδέρφες μου όταν ήταν στην εφηβεία είχε απίστευτα καλή σχέση και τις συμβούλευε για τα πάντα, και νιώθω αδικημένη. Όχι ότι έχω ανάγκη από συμβουλές και ιστορίες, να τις χέσω, απλά είναι αυτό το αίσθημα του "με τη μαμά μου μιλάμε άνετα" που δεν ένιωσα ποτέ, και τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία δε κάνει κανένα βήμα.
Άσε που νιώθω πολλές φορές ότι με μισεί. Μου φωνάζει χωρίς λόγο, λες και για όλα σε αυτή τη ζωή φταίω εγώ, και ήταν πολλές οι στιγμές που ζήλευα τον αδερφό μου παλαιότερα που του έχει τρελή αδυναμία και τον δικαιολογεί συνέχεια. Με αντιπαθεί δεν εξηγείται αλλιώς.
Ίσως στο μέλλον να αλλάξουν τα πράγματα, who knows.

Ξενέρα. Τώρα γιατί τα είπα αυτά δε ξέρω. Δε βαριέσαι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[RunawayDreamer]

Εγώ με τη μάνα μου ποτέ δεν μίλαγα για προσωπικά, απλά είχαμε μια καλή σχέση, δηλαδή βγαίναμε, λέγαμε για διάφορα θέματα, προβλήματα που είχα με φίλες, όταν τσακωνόταν με τον μπαμπά ήμουν πάντα εκεί να πάρω το μέρος της κτλ.
Well, όταν της είπα πριν λίγο καιρό ότι έχω σχέση με ένα παιδί, άλλαξε ριζικά η συμπεριφορά της απέναντί μου. Έγινε κατευθείαν ψυχρή λες και έκανα κάτι τραγικό, και ακόμα και ο τρόπος που με κοιτάει είναι εχθρικός. Ούτε καν ο μπαμπάς μου δεν αντέδρασε έτσι.
Πλέον δε λέμε τίποτα κι ας είμαστε στο ίδιο δωμάτιο, μπορεί εγώ να μιλάω κι αυτή να μη βγάζει άχνα. Τώρα αντί να κάτσει να μου μιλήσει να με συμβουλέψει ξέρω γω, να τα πούμε ως μάνα και κόρη, να μάθει πράγματα για μένα, δε κάνει τίποτα - και όποτε θέλει κάτι να μάθει το λέει άγρια κι εγώ ξενερώνω με αποτέλεσμα να μη θέλω να της πω τίποτα, ή να απαντάω με τον ίδιο τρόπο. Γενικά επικοινωνία 0. Ο πατέρα μου ξέρω γω καμία σχέση.

Δεν ξέρω τι διάολο την έπιασε, κάνει λες της έκανα κάτι Ο.ο
Και μου τη σπάει πιο πολύ όλο αυτό, επειδή με τις ξαδέρφες μου όταν ήταν στην εφηβεία είχε απίστευτα καλή σχέση και τις συμβούλευε για τα πάντα, και νιώθω αδικημένη. Όχι ότι έχω ανάγκη από συμβουλές και ιστορίες, να τις χέσω, απλά είναι αυτό το αίσθημα του "με τη μαμά μου μιλάμε άνετα" που δεν ένιωσα ποτέ, και τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία δε κάνει κανένα βήμα.
Άσε που νιώθω πολλές φορές ότι με μισεί. Μου φωνάζει χωρίς λόγο, λες και για όλα σε αυτή τη ζωή φταίω εγώ, και ήταν πολλές οι στιγμές που ζήλευα τον αδερφό μου παλαιότερα που του έχει τρελή αδυναμία και τον δικαιολογεί συνέχεια. Με αντιπαθεί δεν εξηγείται αλλιώς.
Ίσως στο μέλλον να αλλάξουν τα πράγματα, who knows.

Ξενέρα. Τώρα γιατί τα είπα αυτά δε ξέρω. Δε βαριέσαι.

πωω ρε, σε καταλαβαίνω. Κάπου θέλεις να τα πεις και εσύ. ένα τέτοιο πράγμα είναι με τον μπαμπά μου. Συνέχεια μαλώνουμε και με κατηγορεί για τα ΠΑΝΤΑ! προχθές μαλώσαμε πάλι και έφτασε στο σημείο να μου πει ότι δε με αντέχει άλλο και θέλει να φύγει από το σπίτι. Τσατίστηκα εκείνη την ώρα αλλά δε μίλησα γιατί είδα την μάνα μου που δε της αρέσει να βλέπει τέτοιες καταστάσεις μέσα στο σπίτι και σηκώθηκα και έφυγα! το θέμα ξέρεις πιο είναι, ότι ο δικός μου ακόμα δε έχει μάθει πως είναι μια οικογένεια. Έλειπε τόσα χρόνια λόγω δουλειάς και μας έβλεπε 4 φορές τον χρόνο και τότε ήταν όλα μέλι γάλα, είχε το κεφάλι του ήσυχο. Τώρα που ζούμε όλοι μαζί, νευριάζει με το παραμικρό, σπάει πράγματα όποτε κάνω "υφάκι" όπως λέει, μου ρίχνει καμία και φεύγει από το δωμάτιο με το κεφάλι ψηλά. Συγνώμη δεν έχεις ακούσει ποτέ από το στόμα του. Δε λέω ότι είναι κακός, απλά δε έχει "καταλάβει" λιγάκι τον ρόλο του ακόμη, ότι και υπομονή πρέπει να κάνει, και υποχωρήσεις λίγες πρέπει να κάνει... -.-

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Imadlak]

Δεν μπορω να πω οτι εχω τη μητερα μου σαν ''φιλεναδα'',ουτε τις τα λεω ολα...ποτε δεν το εκανα,γιατι απλα δεν μου εβγαινε!αλλα ουτε και η σχεση μας ειναι ανταγωνιστικη!ειναι μια φυσιολογικη σχεση...νομιζω!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nefeli Graf]

Λοιπόν, να ζωντανέψω λιγάκι το θέμα...
Με την μητέρα μου έχω μία καλή σχέση και ως ένα σημείο είμαστε δεμένες. Έχουμε περάσει πολλά και οι 2 και αυτά πάντα μαζί. Είτε ήταν αυτή άρρωστη είτε εγώ η μία είχε την άλλη δίπλα της και στήριγμά της. Μπορώ να πω λοιπόν ότι, με βάση εμένα , δεν θα υπήρχε καλύτερη μητέρα. Μου έτυχε η καλύτερη. Συζητάμε διάφορα θέματα που απασχολεί την μία και την άλλη. Ωστόσο προσπαθώ να μην την αφήνω να μπλέκει στα προσωπικά μου και γενικά σ' ότι δεν την αφορά τόσο, αλλά είναι δύσκολο αν και τα καταφέρνω τις περισσότερες φορές. Αυτά.
Ελπίζω, να συνεχίσει να υπάρχει αυτή η καλή σχέση μεταξύ μας, γιατί αν την χάσω θα πονέσω πολύ...
Τέλος, δεν θεωρώ την σχέση/αγάπη μας ανταγωνιστική... Σίγουρα όχι!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Ανταγωνιστική αγάπη ίσως όχι. Όμως πολλές φορές οι μητέρες δεν μπορούν να καταλάβουν το ότι κάποια στιγμή οι κόρες τους έχουν και εντελώς προσωπική ζωή, οπότε επεμβαίνουν με όχι ευχάριστα αποτελέσματα. Εδώ οι κόρες πρέπει να αντιληφθούν ότι η προσωπική τους ζωή είναι δικαίωμά τους, το οποίο πολλές φορές δεν τους παραχωρείται αλλά χρειάζεται αγώνας για να κατακτηθεί.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nefeli Graf]

Ανταγωνιστική αγάπη ίσως όχι. Όμως πολλές φορές οι μητέρες δεν μπορούν να καταλάβουν το ότι κάποια στιγμή οι κόρες τους έχουν και εντελώς προσωπική ζωή, οπότε επεμβαίνουν με όχι ευχάριστα αποτελέσματα. Εδώ οι κόρες πρέπει να αντιληφθούν ότι η προσωπική τους ζωή είναι δικαίωμά τους, το οποίο πολλές φορές δεν τους παραχωρείται αλλά χρειάζεται αγώνας για να κατακτηθεί.

​

Αυτό ακριβώς εννοούσα παραπάνω.
Κάνω μεγάλο αγώνα να πάψει να μου ξάνει ανάκριση για τα πάντα. Και το κάνει και εμμέσως, δεν με βάζει κάτω και μου λέει "ξέρασέ" τα όλα. Θα το πάει πλαγίως και στο τέλος θα μου κάνει ανάκριση. Όχι πως πάντα θα πάρει απάντηση, αλλά άλλο αυτό.
Βέβαια βλέπω ότι το κάνει από καλοσύνη και ενδιαφέρον, αλλά αλλά...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gate4]

Χμμ, δεν έχω με τη μαμά μου σχέση φιλενάδας σε καμία περίπτωση γιατί πολύ απλά δεν με βγαίνει να της λέω τα προσωπικά μου και γενικά πολλά από τα θέματα που με απασχολούν. Δεν ξέρω απλά δεν με βγαίνει καθόλου. Αλλά την αγαπάω πολύ φυσικά και ας είναι καταπιεστική πολλές φορές προσπαθώ να καταλαβαίνω ότι ανησυχεί για μένα επειδή με αγαπάει.

Δία το λάτρεψα το ποστ σου. Ναι και εγώ έχω μαλώσει πολλές φορές με τη μαμά μου γιατί απαιτεί να τα ξέρει όλα και με φέρεται λες και είμαι 5 χρονών μωρό

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[timonierhs]

Αυτο που ειναι γνωστο παντως ειναι οτι οι Ελληνιδες μητερες τουλαχιστον, ειναι πολυ λιγοτερο ανεκτικες με τις κορες τους σε σχεση με τους γιους τους. Πχ ακομα και αντιδραστικος να ειναι ο γιος και να υψωνει καθε τοσο τη φωνη του, η μητερα του δεν θα το παρει προσωπικα. Πιθανοτατα ομως θα θυμωσει αν το ιδιο κανει η κορη. Οχι παντα βεβαια

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.