Φιλοσοφικές συζητήσεις

[Μάξιμος]

Αν είσαι και κομμουνιστής Μάξιμε τότε θα τα έχω δει όλα

Θα σου πω γιατί δεν είμαι.
Είναι μεγάλη ιστορία και θα σε κουράσω.

 

[Guest 209912]

Ας αναλύσουμε και αυτό που πόσταρε ο χάκερ κάπου γιατί το έχω σκεφτεί πολλές φορές . ''Ερωτεύομαι μόνο αν υπάρξει ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά.''

Γιατί κάποιοι λένε ότι ερωτεύονται έτσι και άλλοι όχι ;

1 Όσοι ερωτεύονται χωρίς να απαιτούν το αντίστοιχο ενδιαφέρον είναι πιο ευαίσθητοι και έχουν πιο ειλικρινή/γνήσια συναισθήματα γιατί ο έρωτας είναι κατά κάποιο τρόπο ο θαυμασμός του ωραίου άρα ανιδιοτελής

2 Όσοι ερωτεύονται χωρίς να βλέπουν το αντίστοιχο ενδιαφέρον έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και τους αρέσει να ζούνε δράματα.

Τι πιστεύετε;

Θεωρω πως οι άνθρωποι που ερωτεύονται το κάνουν για δυο λόγους. Πρώτον επειδή απλά προβάλουν στον άλλο πράγματα που αυτός δεν έχει ή δεν είναι και έτσι αυτό που κάνουν είναι να ερωτεύονται μια ιδεστη του φανταστική εικόνα. Δεν ερωτεύονται λοιπόν τον άνθρωπο αυτόν ουσιαστικά, απλά ονειρεύονται μια μελλοντικη εκδοχή στιγμών που έχουν στο μυαλό τους.

Δεύτερον πιστεύω πως κάνουν επειδή φοβούνται να σπάσουν τη φουσκα τους. Όταν σου αρέσει κάποιος και το εκδηλωνεις ενέχει πάντα ο κυνδυνος να σε απορρίψει ο άλλος και να μην ανταποδώσει. Εκτίθεσαι λοιπόν, ή μπορεί να έρθεις αντιμέτωπος με τις κακές πλευρές του εαυτου σου μετά από μια απόρριψη, πράγματα που μπορεί να μην θες να δεις. Αντίθετα αν ερωτευτείς μονοολευρα δεν υπάρχει τέτοιο κίνδυνος.

Προσωπικά για να ερωτευτώ πρέπει να δω πως υπάρχει κάποια ανταπόκριση γιατί για εμένα ο έρωτας είναι απλα ο καταλύτης για να ζήσεις κάποια άλλα πράγματα. Με ενδιαφέρει περισσότερο να ζήσω τα πράγματα αυτά από το να τα φαντάζομαι. Γι αυτό και δεν έχω ερωτευτει ποτέ στα σοβαρά μονόπλευρα ή δεν κολλάω με τακτικές φτυσιματος και αδιαφορίας.

 

[EvanescenceQ]

Ας αναλύσουμε και αυτό που πόσταρε ο χάκερ κάπου γιατί το έχω σκεφτεί πολλές φορές . ''Ερωτεύομαι μόνο αν υπάρξει ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά.''

Γιατί κάποιοι λένε ότι ερωτεύονται έτσι και άλλοι όχι ;

1 Όσοι ερωτεύονται χωρίς να απαιτούν το αντίστοιχο ενδιαφέρον είναι πιο ευαίσθητοι και έχουν πιο ειλικρινή/γνήσια συναισθήματα γιατί ο έρωτας είναι κατά κάποιο τρόπο ο θαυμασμός του ωραίου άρα ανιδιοτελής

2 Όσοι ερωτεύονται χωρίς να βλέπουν το αντίστοιχο ενδιαφέρον έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και τους αρέσει να ζούνε δράματα.

Τι πιστεύετε;

@Aura
Οτι δεν υπαρχουν νόρμες στον ερωτα,γιαυτο και ο καθενας ερωτευεται οπως του το βγαζει ο αλλος,και κυριως οπως ερωτευεται και ο ιδιος.
Πολλοι ερωτευονται αποτομα,το νιωθουν τους βγαινει,το ζουν,και μπορει και ο αλλος να μην ειναι και τοσο ερωτευμενος εδω που τα λεμε,δεν υπαρχει ζυγαρια να μετρησεις,παντα καποιος θα ειναι πιο πολυ ερωτευμενος ειναι αυτος που ποναει περισσοτερο μετα το χωρισμο.Το 1 θα το ελεγα ξαφνικο ερωτα,απλα ειναι συναισθηματικοι,το νιωθουν,τους το βγαζει ο αλλος ας ειναι και εν μερει και ερωτευονται παει τελειωσε.
Ειναι αυτοι που εξωτερικευουν περισσοτερα συναισθηματα πιστευω και αρα οι πιο διαχυτικοι και αρα αυτοι που λεμε αγαπησιαρηδες,ζουν για να αγαπουν και να ερωτευονται,δεν μπορουν σε μια ζωη χωρις ερωτα.Οπως λεει ο στιχος δεν αντεχουν την "Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα".
Το θελουν και το καταφερνουν να το εχουν.
Ο αλλος μπορει να ερωτευεται και να μην ερωτευεται το ιδιο.Ειπαμε ειμαστε διαφορετικοι.
Στον ερωτα δειχνεις αδυναμος,δειχνεις οτι παραμεριζεις το εγω σου για εναν αλλον,για το συναισθημα αυτο.
Σαφως και υπαρχουν διαφορετικες οπτικες στον ερωτα,δεν γινεται να μην υπαρχουν.
Πεφτεις στον ερωτα και πεφτεις και στα πατωματα ναι γιατι οχι?Αναφερομαι σε οσους εβαλες στο 1.
Δε θελει λογικη ο ερωτας για αυτους.Απαξ και τον εκλογικευσες του στερησες την πιο δυνατη εκφραση,τον παρορμητισμο και την αυθαδεια αν θελεις ενω καποιοι δε θελουν αυτοι οι 2 να επιμενουν να ειναι μαζι εναντια σε εμποδια.
Την αυθαδεια αν μπορουμε να το πουμε απεναντι στην ιδια την ζωη.Γινεσαι κτητικος,θες απολυτα τον αλλον,λαχταρας την καθε στιγμη μαζι του,ζεις σε μια νιρβανα συναισθηματων,νιωθεις ανικητος.
Οταν ειναι αμοιβαιο,και εκει ερχεται και το συσχετιζεσθαι με τους αλλους,και η συμπλευση αν θελεις,τοτε με το χρονο ολο αυτο το δυνατο συναισθημα γινεται αγαπη.Γινεται διαρκης αναγκη να ειμαστε με τον αλλον και μια αισθηση ασφαλειας και ηρεμιας που μας προσφερει.
Το 2 ειναι εντελως αλλιως.Θα ελεγα στο 2 οχι αυτο που ειπες.Γιατι καταναγκη δε ζει μονο δραματα αυτος που ερωτευεται μονοπλευρα,καποιες φορες το κανει γιατι θελει να το ζησει,γιατι του προσφερει οτι του προσφερει τελωσπαντων ακομα και αν αυτο ειναι ενα οδυνηρο τελος.
Δεν βλεπουν το τελος ή αν και το βλεπουν επιλεγουν να ερωτευτουν.
Οπως ειπαμε ειναι πολλες οι διαστασεις του ερωτα.
Στον αντιποδα αυτου που περιεγραψα ως 1 θα εβαζα τον ερωτα στον οποιο ενας μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν είναι ικανοποιημένος με τη ρομαντική κατάσταση, με την ερωτική τους ζωή. Αυτο ειναι δραμα.
Γιατι "κανουν" τους ερωτευμενους χωρις να νιωθουν κατι και αυτη ειναι το μεγαλυτερο δραμα αν θελεις.
Και φυσικα μετα χωριζουν και φυσικα ακομα και αν δεν χωρισουν κερατωνουν,αυτο λοιπον δεν ειναι ερωτας ειναι μια μουφα ερωτα.Μια αναλαμπη και αυτο ηταν.
Και δεν εχουν τα κοτσια να παραδεχτουν οτι τους τελειωσε και επιμενουν να μενουν σε συμβατικες σχεσεις/γαμους.Χειροτερο πραγμα απο αυτο δεν υπαρχει.
Το να ερωτευεσαι και να μην εχει ανταποκριση οπως και το να ερωτευεσαι και να εχει και τα δυο ειναι same place ο ερωτας απο μονος του εμπεριεχει την καταστροφη.
Συνεπως ο καθενας ερωτευεται βασει του τι νιωθει,τι του βγαζει ο αλλος,τι εχει βιωσει,εμπειριες,κοσμοθεωρια,ολα αυτα τον κανουν να ερωτευτει με τον δικο του μοναδικο καθε φορα τροπο.
Ρεφραιν,.Ολοι αγαπησαμε ,την πατησαμε,στα πατωματα σερνομασταν και παρακαλουσαμε...αλλα δεν σημαινει οτι μειναμε εκει... προχωραμε.....Λεμε ναι στον έρωτα, στην καψούρα και στην τρέλα γιατι χωρις αυτα δεν αξιζει μια μιζερη ζωη,αναλογα πως το βλεπει κανεις,πολλοι ερωτευονται τη μοναξια τους και ειναι υπερευχαριστημενοι.

Δικο σας.
'' Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία;
Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,
ο έρωτας πώς αλλάζει
σε μακρινή ανάμνηση;
Άραγε πώς μπορεί
η ανάμνηση να σβήνει
μες στο τίποτα; ''(Τίτος Πατρίκιος)

 

[Agaphbou]

Ας αναλύσουμε και αυτό που πόσταρε ο χάκερ κάπου γιατί το έχω σκεφτεί πολλές φορές . ''Ερωτεύομαι μόνο αν υπάρξει ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά.''

Γιατί κάποιοι λένε ότι ερωτεύονται έτσι και άλλοι όχι ;

1 Όσοι ερωτεύονται χωρίς να απαιτούν το αντίστοιχο ενδιαφέρον είναι πιο ευαίσθητοι και έχουν πιο ειλικρινή/γνήσια συναισθήματα γιατί ο έρωτας είναι κατά κάποιο τρόπο ο θαυμασμός του ωραίου άρα ανιδιοτελής

2 Όσοι ερωτεύονται χωρίς να βλέπουν το αντίστοιχο ενδιαφέρον έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και τους αρέσει να ζούνε δράματα.

Τι πιστεύετε;

Μακάρι να το είχα δει νωρίτερα γιατί με κάλυψε σε τεράστιο βαθμό ο Τόλης και ήθελα να τα πω με δικά μου λόγια. Όπως και να' χει, απαντώ και μετά σας έχω ένα νέο φιλοσοφικό ερώτημα (για τις κλασικές μου εργασίες, ξέρετε εσείς).

Καταρχάς εγώ πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν τι σημαίνει "ερωτεύομαι". Άλλοι στην πραγματικότητα αισθάνονται απλώς τον τυπικό ενθουσιασμό μιας νέας γνωριμίας και το βαφτίζουν έρωτα (κλασική ατάκα "εγώ ερωτεύομαι πολύ εύκολα και έντονα"). Άλλοι ψάχνουν απεγνωσμένα για ένα αποκούμπι επειδή δεν αισθάνονται καλά μόνοι τους και ουσιαστικά πρόκειται για συναισθηματική εξάρτηση από κάποιον, άλλοι απλώς τρώνε κόλλημα με κάποιον από εγωισμό (επειδή τους φτύνει και έχουν βαλθεί να τον κερδίσουν) ή επειδή τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελαν οπότε βρέθηκαν ψυχολογικά απροετοίμαστοι, άλλοι "ερωτεύονται" όπως πολύ σωστά είπε ο Τόλης μια ψευδαίσθηση, μια εικόνα που έχουν στο μυαλό τους και δειλιάζουν να κάνουν το επόμενο βήμα γιατί τρέμουν την απόρριψη ή απλώς την κατάρρευση αυτής της ιδανικής εικόνας.

Το συμπέρασμα είναι ότι (κατά τη γνώμη μου πάντα) δεν μπορείς να ερωτευτείς κάποιον πραγματικά αν δεν έχεις κάποια ερωτική/ρομαντική αλληλεπίδραση μαζί του πρώτα. Όχι από άποψη εγωισμού, αλλά περισσότερο με την έννοια ότι πρέπει να γνωρίζεις πώς είναι ο άλλος ως σύντροφος για να τον ερωτευτείς, δεν μπορείς να ερωτευτείς έναν φίλο σου πχ που τον ξέρεις μόνο ως φίλο αλλά δεν έχεις ιδέα πώς είναι σε μια σχέση. Εκεί έχεις μεν κάποια πολύ έντονα αισθήματα (αγάπης κυρίως) αλλά υπάρχουν κενά που τα συμπληρώνεις με τη φαντασία σου. Κι επειδή έχω υπάρξει "ερωτευμένη" με κολλητό μου πριν ανταποδώσει το ενδιαφέρον του, το έχω βιώσει αυτό από πρώτο χέρι, δηλαδή απ' τη στιγμή που μπήκαμε σε σχέση όσο περνούσε ο καιρός και συνειδητοποιούσα πώς πραγματικά είναι, τόσο έσβηναν τα συναισθήματά μου, μέχρι που ήρθε το ξενέρωμα κάποια στιγμή.

Να μου πεις, εν τέλει τι είναι ο έρωτας; Ο έρωτας για μένα είναι ένα βαθύ συναίσθημα που ίσως και να μην το γνωρίσω ποτέ, είναι διαρκές και όχι παρωδικό και προαπαιτεί την ισορροπία μεταξύ λαγνείας/σαρκικής ηδονής - ρομαντικών/συναισθηματικών εκδηλώσεων - και συντροφικότητας/πίστης. Όταν καταφέρεις με τον άλλο να κρατήσεις και τις 3 αυτές συνιστώσες για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, τότε προκύπτει μια πολύ βαθιά σύνδεση μαζί του που δεν περιγράφεται με απλά λόγια και αυτό είναι ο έρωτας για μένα, οπότε όπως καταλαβαίνετε, αφού το ορίζω έτσι, μου είναι αδύνατον να ερωτευτώ κάποιον στο ξεκάρφωτο.

______________________________________________________________________________________________



TOPIC No.2 τώρα, παντελώς άσχετο:

Ορίζουμε 4 ιδεώδη αγωγής:

α) Το ανθρωπιστικό ιδεώδες: Πρόκειται για το ιδεώδες αγωγής της κλασικής Αθήνας, όπου στόχος είναι η διαμόρφωση ενός ανθρώπου "καλού καγαθού". Έχουμε λοιπόν ανάπτυξη τόσο σωματική (σωματική ευρωστία και κάλλος μέσω της γυμναστικής) όσο και πνευματική (ενάρετος άνθρωπος που ασχολείται με τα γράμματα, τις τέχνες και την πολιτική).

β) Το θρησκευτικό ιδεώδες: Πρόκειται για το ιδεώδες στο Βυζάντιο και τον Μεσαίωνα, όπου όλη η αγωγή του ανθρώπου είναι προσανατολισμένη έτσι ώστε να τον οδηγήσει στο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, με απώτερο σκοπό τη θέωση.

γ) Το ατομικό ιδεώδες: Πρόκειται για το ιδεώδες του Διαφωτισμού, όπου στόχος είναι η ανάπτυξη του ατόμου σύμφωνα με τη φύση του και χωρίς επίδραση από την κοινωνία.

δ) Το κοινωνικό ιδεώδες: Το κοινωνικό ιδεώδες συχνά είναι και στρατιωτικό (όπως στην αρχαία Σπάρτη ή τη ναζιστική Γερμανία) και ο στόχος του για τον άνθρωπο είναι να αποβάλει την ατομικότητά του και να ταχθεί υπέρ του κοινωνικού συνόλου, με απώτερο σκοπό την ανάπτυξη της κοινωνίας.

Τώρα, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Σήμερα ποιο είναι το ιδεώδες αγωγής και γιατί; Το σχολείο ας πούμε ή οι άλλοι φορείς που μας διαμορφώνουν με ποιο τρόπο λειτουργούν, τι άνθρωπο έχουν σκοπό να πλάσουν;


ΥΓ: Υπάρχουν κι άλλα ιδεώδη προφανώς, απλώς αναφέρω αυτά που γνωρίσαμε στο μάθημα.

 

[Guest 209912]

Στον ερωτα δειχνεις αδυναμος,δειχνεις οτι παραμεριζεις το εγω σου για εναν αλλον,για το συναισθημα αυτο.

Δεν νομίζω. Οι αδύναμοι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να αγαπήσουν. Θα εξηγήσω παρακάτω το γιατί. Το εγώ μας επίσης δεν παραμεριζεται. Η αγάπη είναι μια εγωιστική πράξη, με εγωιστικα κίνητρα. Οι άνθρωποι συνήθως δεν ψάχνουν να αγαπήσουν. Ψάχνουν κάποιον να τους κάνει να νιώσουν καλά με τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες τους.

Σαφως και υπαρχουν διαφορετικες οπτικες στον ερωτα,δεν γινεται να μην υπαρχουν.
Πεφτεις στον ερωτα και πεφτεις και στα πατωματα ναι γιατι οχι?Αναφερομαι σε οσους εβαλες στο 1.

Το να πέφτεις στα πατώματα δεν είναι σημάδι αγάπης. Είναι σημάδι εξάρτησης που υποδηλώνει αδυναμία.

Δε θελει λογικη ο ερωτας για αυτους.Απαξ και τον εκλογικευσες του στερησες την πιο δυνατη εκφραση,τον παρορμητισμο και την αυθαδεια αν θελεις ενω καποιοι δε θελουν αυτοι οι 2 να επιμενουν να ειναι μαζι εναντια σε εμποδια.

Μπορείς να είσαι και λογικός και εκφραστικός. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Την αυθαδεια αν μπορουμε να το πουμε απεναντι στην ιδια την ζωη.Γινεσαι κτητικος,θες απολυτα τον αλλον,λαχταρας την καθε στιγμη μαζι του,ζεις σε μια νιρβανα συναισθηματων,νιωθεις ανικητος.
Οταν ειναι αμοιβαιο,και εκει ερχεται και το συσχετιζεσθαι με τους αλλους,και η συμπλευση αν θελεις,τοτε με το χρονο ολο αυτο το δυνατο συναισθημα γινεται αγαπη.

Οχι, δεν γινεται με τον χρόνο. Αυτό είναι μια εντελώς λάθος οπτική της κατάστασης που λέει ότι με τον χρόνο δυο άνθρωποι που ζούνε έντονο πάθος θα βιώσουν και την αγάπη.

Γιατι καταναγκη δε ζει μονο δραματα αυτος που ερωτευεται μονοπλευρα,καποιες φορες το κανει γιατι θελει να το ζησει,γιατι του προσφερει οτι του προσφερει τελωσπαντων ακομα και αν αυτο ειναι ενα οδυνηρο τελος.
Δεν βλεπουν το τελος ή αν και το βλεπουν επιλεγουν να ερωτευτουν.

Αυτός που επιλέγει να ερωτευτεί μονόπλευρα επιλέγει να ζήσει μια φαντασίωση μέσα στο κεφάλι του. Ο έρωτας είναι μονάχα ένας καταλύτης για την αγάπη και τίποτα άλλο. Ένα κλειδί που ανοίγει μια πόρτα και σου επιτρέπει να μπεις παραμεσα. Όταν δεν βάζεις το κλειδί σε καμία πόρτα αλλά το κρατάς στην τσέπη δεν ζεις. Φαντάζεσαι.

Ρεφραιν,.Ολοι αγαπησαμε ,την πατησαμε,στα πατωματα σερνομασταν και παρακαλουσαμε...αλλα δεν σημαινει οτι μειναμε εκει... προχωραμε.....

Nope. Λίγοι άνθρωποι αγάπησαν.

Κι επειδή έχω υπάρξει "ερωτευμένη" με κολλητό μου πριν ανταποδώσει το ενδιαφέρον του, το έχω βιώσει αυτό από πρώτο χέρι, δηλαδή απ' τη στιγμή που μπήκαμε σε σχέση όσο περνούσε ο καιρός και συνειδητοποιούσα πώς πραγματικά είναι, τόσο έσβηναν τα συναισθήματά μου, μέχρι που ήρθε το ξενέρωμα κάποια στιγμή.

Επειδή ήταν μια σχέση βασισμένη στην εξάρτηση τουλάχιστο από την μία πλευρά και άρα δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει αγάπη.

Ο έρωτας για μένα είναι ένα βαθύ συναίσθημα που ίσως και να μην το γνωρίσω ποτέ, είναι διαρκές και όχι παρωδικό και προαπαιτεί την ισορροπία μεταξύ λαγνείας/σαρκικής ηδονής - ρομαντικών/συναισθηματικών εκδηλώσεων - και συντροφικότητας/πίστης.

Αυτό που περιγράφεις είναι η (ερωτική) αγάπη. Η πιο ολοκληρωμένη μορφή αγάπης. Ο έρωτας είναι το αρχικό συναίσθημα της καψούρας που αποτελεί τον καταλύτη που φέρνει δύο άτομα κοντά. Γι αυτό και τον έρωτα μπορεί να τον βιώσει και ένα πιτσιρίκι 10 χρόνων. Είναι από την φύση του ένα συναίσθημα που έρχεται πολύ εύκολα, ιδιαίτερα στους άντρες.

Όταν καταφέρεις με τον άλλο να κρατήσεις και τις 3 αυτές συνιστώσες για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, τότε προκύπτει μια πολύ βαθιά σύνδεση μαζί του.

Δεν είναι το χρονικό διάστημα. Αυτό είναι απλα η επιφανειακή ψευδαίσθηση. Αυτό που λείπει από την σκέψη σου ειναι ο τρόπος που δομείται η αγάπη. Ο τρόπος αυτός δεν είναι ο χρόνος που περνάνε δυο άτομα σε μια σχέση που πληροί τις παραπάνω προϋποθέσεις, αλλά η θυσία. Αγαπάς όταν θυσιάζεις. Για να αγαπήσεις πρέπει να θυσιάσεις κομμάτια του εαυτου σου στον άλλο. Όταν θυσιάζεις κομμάτια του εαυτού για τον άλλο, αυτό δεν θρέφει τη δική του αγάπη. Θρέφει την δική σου. Όσο πιο πολύ θυσιάζεις τόσο πιο έντονα αγαπάς εσύ, όχι ο άλλος που λαμβάνει την θυσία σου. Αυτή η ιδιομορφια της αγάπης είναι ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι θα έλεγα δεν την βιώνουν ποτέ. Διότι από μόνη της η αγάπη αποτελεί μια πράξη γενναιότητας. Για να αγαπήσεις πρέπει να θυσιάσεις και δεν σου εγγυάται κάνεις ότι θα αγαπηθείς. Άρα πρέπει να εισαι αρκετά γενναίος για να κανεις αυτό το άλμα της πίστης και να επενδύσεις σε κάποιον. Όσο πιο δυνατός είναι ένας άνθρωπος τόσο περισσότερο μπορεί να θυσιάσει χωρίς να καταστραφεί και άρα τόσο περισσότερο είναι ικανός να αγαπήσει. Γι αυτό η δύναμη είναι προϋπόθεση της αγάπης και άρα ο λόγος που οι αδύναμοι άνθρωποι δεν μπορούν να αγαπήσουν. Ο αδύναμος άνθρωπος ψάχνει να πάρει, όχι να θυσιάσει. Καθώς δεν έχει και πολλά περιθώρια για θυσίες. Αυτός είναι και ο λόγος που αρετές όπως η ειλικρίνεια, η αφοσίωση, η ακεραιότητα χαρακτήρα, η γενναιοδωρία, η δοτικοτητα είναι σημαντικές σε μια σχέση. Επειδή
δίνουν στον άλλο ένα σημάδι πως απέναντι του έχει ένα ισχυρό άτομο που μπορεί και θέλει να θυσιάσει και αυτό δημιουργεί εμπιστοσύνη η οποία στην συνέχεια δίνει θάρρος και στον άλλο να θυσιάσει και αυτός. Και η ισχυρότερη χαρά στην ζωή βιωνεται όταν αγαπάς και αγαπιέσαι ταυτόχρονα.

 

[αυγή όντος]

 

[Μάξιμος]

Μακάρι να το είχα δει νωρίτερα γιατί με κάλυψε σε τεράστιο βαθμό ο Τόλης και ήθελα να τα πω με δικά μου λόγια. Όπως και να' χει, απαντώ και μετά σας έχω ένα νέο φιλοσοφικό ερώτημα (για τις κλασικές μου εργασίες, ξέρετε εσείς).

Καταρχάς εγώ πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν τι σημαίνει "ερωτεύομαι". Άλλοι στην πραγματικότητα αισθάνονται απλώς τον τυπικό ενθουσιασμό μιας νέας γνωριμίας και το βαφτίζουν έρωτα (κλασική ατάκα "εγώ ερωτεύομαι πολύ εύκολα και έντονα"). Άλλοι ψάχνουν απεγνωσμένα για ένα αποκούμπι επειδή δεν αισθάνονται καλά μόνοι τους και ουσιαστικά πρόκειται για συναισθηματική εξάρτηση από κάποιον, άλλοι απλώς τρώνε κόλλημα με κάποιον από εγωισμό (επειδή τους φτύνει και έχουν βαλθεί να τον κερδίσουν) ή επειδή τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελαν οπότε βρέθηκαν ψυχολογικά απροετοίμαστοι, άλλοι "ερωτεύονται" όπως πολύ σωστά είπε ο Τόλης μια ψευδαίσθηση, μια εικόνα που έχουν στο μυαλό τους και δειλιάζουν να κάνουν το επόμενο βήμα γιατί τρέμουν την απόρριψη ή απλώς την κατάρρευση αυτής της ιδανικής εικόνας.

Το συμπέρασμα είναι ότι (κατά τη γνώμη μου πάντα) δεν μπορείς να ερωτευτείς κάποιον πραγματικά αν δεν έχεις κάποια ερωτική/ρομαντική αλληλεπίδραση μαζί του πρώτα. Όχι από άποψη εγωισμού, αλλά περισσότερο με την έννοια ότι πρέπει να γνωρίζεις πώς είναι ο άλλος ως σύντροφος για να τον ερωτευτείς, δεν μπορείς να ερωτευτείς έναν φίλο σου πχ που τον ξέρεις μόνο ως φίλο αλλά δεν έχεις ιδέα πώς είναι σε μια σχέση. Εκεί έχεις μεν κάποια πολύ έντονα αισθήματα (αγάπης κυρίως) αλλά υπάρχουν κενά που τα συμπληρώνεις με τη φαντασία σου. Κι επειδή έχω υπάρξει "ερωτευμένη" με κολλητό μου πριν ανταποδώσει το ενδιαφέρον του, το έχω βιώσει αυτό από πρώτο χέρι, δηλαδή απ' τη στιγμή που μπήκαμε σε σχέση όσο περνούσε ο καιρός και συνειδητοποιούσα πώς πραγματικά είναι, τόσο έσβηναν τα συναισθήματά μου, μέχρι που ήρθε το ξενέρωμα κάποια στιγμή.

Να μου πεις, εν τέλει τι είναι ο έρωτας; Ο έρωτας για μένα είναι ένα βαθύ συναίσθημα που ίσως και να μην το γνωρίσω ποτέ, είναι διαρκές και όχι παρωδικό και προαπαιτεί την ισορροπία μεταξύ λαγνείας/σαρκικής ηδονής - ρομαντικών/συναισθηματικών εκδηλώσεων - και συντροφικότητας/πίστης. Όταν καταφέρεις με τον άλλο να κρατήσεις και τις 3 αυτές συνιστώσες για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, τότε προκύπτει μια πολύ βαθιά σύνδεση μαζί του που δεν περιγράφεται με απλά λόγια και αυτό είναι ο έρωτας για μένα, οπότε όπως καταλαβαίνετε, αφού το ορίζω έτσι, μου είναι αδύνατον να ερωτευτώ κάποιον στο ξεκάρφωτο.

______________________________________________________________________________________________



TOPIC No.2 τώρα, παντελώς άσχετο:

Ορίζουμε 4 ιδεώδη αγωγής:

α) Το ανθρωπιστικό ιδεώδες: Πρόκειται για το ιδεώδες αγωγής της κλασικής Αθήνας, όπου στόχος είναι η διαμόρφωση ενός ανθρώπου "καλού καγαθού". Έχουμε λοιπόν ανάπτυξη τόσο σωματική (σωματική ευρωστία και κάλλος μέσω της γυμναστικής) όσο και πνευματική (ενάρετος άνθρωπος που ασχολείται με τα γράμματα, τις τέχνες και την πολιτική).

β) Το θρησκευτικό ιδεώδες: Πρόκειται για το ιδεώδες στο Βυζάντιο και τον Μεσαίωνα, όπου όλη η αγωγή του ανθρώπου είναι προσανατολισμένη έτσι ώστε να τον οδηγήσει στο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση, με απώτερο σκοπό τη θέωση.

γ) Το ατομικό ιδεώδες: Πρόκειται για το ιδεώδες του Διαφωτισμού, όπου στόχος είναι η ανάπτυξη του ατόμου σύμφωνα με τη φύση του και χωρίς επίδραση από την κοινωνία.

δ) Το κοινωνικό ιδεώδες: Το κοινωνικό ιδεώδες συχνά είναι και στρατιωτικό (όπως στην αρχαία Σπάρτη ή τη ναζιστική Γερμανία) και ο στόχος του για τον άνθρωπο είναι να αποβάλει την ατομικότητά του και να ταχθεί υπέρ του κοινωνικού συνόλου, με απώτερο σκοπό την ανάπτυξη της κοινωνίας.

Τώρα, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Σήμερα ποιο είναι το ιδεώδες αγωγής και γιατί; Το σχολείο ας πούμε ή οι άλλοι φορείς που μας διαμορφώνουν με ποιο τρόπο λειτουργούν, τι άνθρωπο έχουν σκοπό να πλάσουν;


ΥΓ: Υπάρχουν κι άλλα ιδεώδη προφανώς, απλώς αναφέρω αυτά που γνωρίσαμε στο μάθημα.

Με τόσο πολλά που έχεις γράψει, χρειάζεσαι μια εργασία για απάντηση.
Θα πω λίγα λόγια, όσον αφορά στον έρωτα.
Ερωτας είναι το να κοιτάς με το ίδιο ενδιαφέρον, μία πεταλούδα πολύχρωμη και να εμβαθύνεις τόσο ώστε όταν αρχίσεις να αναλύεις αυτά που είδες, να σε ακούν με ανοιχτό το στόμα κάποιοι.
Με τον ίδιο ολόψυχο τρόπο να βλέπεις την κοπέλα σου, τον φίλο σου.
Με τον ίδιο τρόπο να βλέπεις καθώς έρχεται το ξημέρωμα.
Με τον ίδιο τρόπο να βλέπεις την ζωή σου και τότε θα αγνοείς την λέξη κατάθλιψη.
Και όταν φτάσεις στο σημείο να πεις σ'αγαπώ, να έχει όλα τα χρώματα που είδες μαζί.
Τότε ακόμα και αν σου γυρίσει την πλάτη ο αποδέκτης, εσύ για τους δικούς σου λόγους θα ξέρεις οτι πρέπει να ελπίζεις να βρεις ευήκοο ακροατή, γιατι τότε θα σου ανταποδώσει τα ίδια. Ακόμα και αν αγνοεί τον τρόπο, εσύ θα είσαι σε θέση να δείξεις με το παράδειγμα σου και την θέληση και την υπομονή. Αρκεί να βρεις ευήκοο.
Και αυτά είναι που ψάχνουμε.

 

[Aura]

Όσο πιο δυνατός είναι ένας άνθρωπος τόσο περισσότερο μπορεί να θυσιάσει χωρίς να καταστραφεί και άρα τόσο περισσότερο είναι ικανός να αγαπήσει. Γι αυτό η δύναμη είναι προϋπόθεση της αγάπης και άρα ο λόγος που οι αδύναμοι άνθρωποι δεν μπορούν να αγαπήσουν.

Είναι σαν να λες ότι όποιος αγαπάει γίνεται φτωχότερος και πιο αδύναμος . Άρα να αγαπιέσαι παρά να αγαπάς , αλλά αν τους ρωτούσες όλοι θα σου έλεγαν ότι προτιμούν να αγαπάνε γιατί από εκεί παίρνουν τα περισσότερα.

 

[Guest 209912]

Είναι σαν να λες ότι όποιος αγαπάει γίνεται φτωχότερος και πιο αδύναμος . Άρα να αγαπιέσαι παρά να αγαπάς , αλλά αν τους ρωτούσες όλοι θα σου έλεγαν ότι προτιμούν να αγαπάνε γιατί από εκεί παίρνουν τα περισσότερα.

Όσο μεγαλύτερο βάρος σηκώνεις στη ζωή τόσο δυνατότερος γίνεσαι. Όχι το αντίθετο. Αλλά πράγματα παίρνεις απτό να αγαπάς, αλλά απτό να αγαπιέσαι. Και τα δύο χρειάζονται.

 

[Μάξιμος]

Όσο μεγαλύτερο βάρος σηκώνεις στη ζωή τόσο δυνατότερος γίνεσαι. Όχι το αντίθετο.

Και πόσα κιλά αγάπης μπορείς να σηκώσεις, ισχυρός και δυνατός;

 

[Guest 209912]

Και πόσα κιλά αγάπης μπορείς να σηκώσεις, ισχυρός και δυνατός;

Όσα και ο Ατλαντας. Γερές πλάτες και πόδια να χεις.

 

[Μάξιμος]

Όσα και ο Ατλαντας. Γερές πλάτες και πόδια να χεις.

Τι μπορώ να πω τώρα;
Ισως να σε προκαλούσα σε μονομαχία.

 

[Agaphbou]

Αυτό που περιγράφεις είναι η (ερωτική) αγάπη. Η πιο ολοκληρωμένη μορφή αγάπης. Ο έρωτας είναι το αρχικό συναίσθημα της καψούρας που αποτελεί τον καταλύτη που φέρνει δύο άτομα κοντά. Γι αυτό και τον έρωτα μπορεί να τον βιώσει και ένα πιτσιρίκι 10 χρόνων. Είναι από την φύση του ένα συναίσθημα που έρχεται πολύ εύκολα, ιδιαίτερα στους άντρες.

Μμμ μπορεί αν και δε μ' αρέσει να ταυτίζω τον έρωτα με την καψούρα, μου το κάνει πολύ ρηχό και χαλιέμαι

Δεν είναι το χρονικό διάστημα. Αυτό είναι απλα η επιφανειακή ψευδαίσθηση. Αυτό που λείπει από την σκέψη σου ειναι ο τρόπος που δομείται η αγάπη. Ο τρόπος αυτός δεν είναι ο χρόνος που περνάνε δυο άτομα σε μια σχέση που πληροί τις παραπάνω προϋποθέσεις, αλλά η θυσία. Αγαπάς όταν θυσιάζεις. Για να αγαπήσεις πρέπει να θυσιάσεις κομμάτια του εαυτου σου στον άλλο. Όταν θυσιάζεις κομμάτια του εαυτού για τον άλλο, αυτό δεν θρέφει τη δική του αγάπη. Θρέφει την δική σου. Όσο πιο πολύ θυσιάζεις τόσο πιο έντονα αγαπάς εσύ, όχι ο άλλος που λαμβάνει την θυσία σου. Αυτή η ιδιομορφια της αγάπης είναι ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι θα έλεγα δεν την βιώνουν ποτέ. Διότι από μόνη της η αγάπη αποτελεί μια πράξη γενναιότητας. Για να αγαπήσεις πρέπει να θυσιάσεις και δεν σου εγγυάται κάνεις ότι θα αγαπηθείς. Άρα πρέπει να εισαι αρκετά γενναίος για να κανεις αυτό το άλμα της πίστης και να επενδύσεις σε κάποιον. Όσο πιο δυνατός είναι ένας άνθρωπος τόσο περισσότερο μπορεί να θυσιάσει χωρίς να καταστραφεί και άρα τόσο περισσότερο είναι ικανός να αγαπήσει. Γι αυτό η δύναμη είναι προϋπόθεση της αγάπης και άρα ο λόγος που οι αδύναμοι άνθρωποι δεν μπορούν να αγαπήσουν. Ο αδύναμος άνθρωπος ψάχνει να πάρει, όχι να θυσιάσει. Καθώς δεν έχει και πολλά περιθώρια για θυσίες. Αυτός είναι και ο λόγος που αρετές όπως η ειλικρίνεια, η αφοσίωση, η ακεραιότητα χαρακτήρα, η γενναιοδωρία, η δοτικοτητα είναι σημαντικές σε μια σχέση. Επειδή
δίνουν στον άλλο ένα σημάδι πως απέναντι του έχει ένα ισχυρό άτομο που μπορεί και θέλει να θυσιάσει και αυτό δημιουργεί εμπιστοσύνη η οποία στην συνέχεια δίνει θάρρος και στον άλλο να θυσιάσει και αυτός. Και η ισχυρότερη χαρά στην ζωή βιωνεται όταν αγαπάς και αγαπιέσαι ταυτόχρονα.

Το χρονικό διάστημα το ανέφερα γιατί ο έρωτας για εμένα στη συνέπεια (consistency) κι όχι την ένταση, επομένως χρειάζεται ένα διάστημα για να εδραιωθεί αυτό. Κατά τ' άλλα συμφωνώ παντού, τα χει πει κι η Ειρήνη Χειρδάρη εξάλλου

 

[Guest 209912]

Τι μπορώ να πω τώρα;
Ισως να σε προκαλούσα σε μονομαχία.

Δεν μονομαχεις ποτέ με γέροντες. Αν κερδίσεις κέρδισες έναν γέροντα, αν χάσεις σε κέρδισε ενας γέροντας.

 

[Aura]

Όσο μεγαλύτερο βάρος σηκώνεις στη ζωή τόσο δυνατότερος γίνεσαι. Όχι το αντίθετο. Αλλά πράγματα παίρνεις απτό να αγαπάς, αλλά απτό να αγαπιέσαι. Και τα δύο χρειάζονται.

Εσύ είπες ότι ο αδύναμος θα καταστραφεί γιατί δεν έχει περιθώρια . Αλλά ο αδύναμος για αυτό θεωρείται αδύναμος, όχι ότι είναι λίγος και άμα δώσει θα καταστραφεί. Αλλιώς καλά κάνει και δεν δίνει .

 

[Agaphbou]

Ο δυνατός άνθρωπος ανακάμπτει ευκολότερα συναισθηματικά όταν βιώσει απόρριψη ή προδοσία, επομένως φοβάται λιγότερο να πληγωθεί, επομένως είναι πιο δοτικός.

 

[Aura]

Ο δυνατός άνθρωπος ανακάμπτει ευκολότερα συναισθηματικά όταν βιώσει απόρριψη ή προδοσία, επομένως φοβάται λιγότερο να πληγωθεί, επομένως είναι πιο δοτικός.

Είναι γνωστό αυτό , το θέμα είναι ότι ο αδύναμος δεν λιγοστεύει αν δώσει . Αυτό είναι ο παραλογισμός που βιώνει ο ίδιος από φόβο.

 

[Guest 209912]

Μμμ μπορεί αν και δε μ' αρέσει να ταυτίζω τον έρωτα με την καψούρα, μου το κάνει πολύ ρηχό και χαλιέμαι

Εμεις τα λαϊκά αγόρια δεν μας χαλαει η καψούρα κοπελιά.

Το χρονικό διάστημα το ανέφερα γιατί ο έρωτας για εμένα στη συνέπεια (consistency) κι όχι την ένταση, επομένως χρειάζεται ένα διάστημα για να εδραιωθεί αυτό.

Ναι αλλά υπάρχουν σχέσεις που τα έχουν αυτά αλλά κανείς δεν θέλει πραγματικά να ανοιχτεί και να επενδύσει στον άλλο και καταλήγουν μετά από πολλά χρόνια σε χωρισμό.

Κατά τ' άλλα συμφωνώ παντού, τα χει πει κι η Ειρήνη Χειρδάρη εξάλλου

Που τα λέει αυτά Αγάπη η Ειρήνη; Στη βίβλο της λαγνειας;

 

[Agaphbou]

Είναι γνωστό αυτό , το θέμα είναι ότι ο αδύναμος δεν λιγοστεύει αν δώσει . Αυτό είναι ο παραλογισμός που βιώνει ο ίδιος από φόβο.

Ουσιαστικά κανείς δε λιγοστεύει όταν τολμά. Αν μη τι άλλο εισπράττεις ένα γερό μάθημα ζωής όταν φας τα μούτρα σου. Ακόμη κι ο σκέτος πόνος, χωρίς διδάγματα δηλαδή, μπορεί να σε βοηθήσει γιατί θα είναι μεγαλύτερη η συγκίνηση που θα νιώσεις όταν εισπράξεις αγάπη στο μέλλον. Αλλά σε τελική ανάλυση τι είναι ο δυνατός; Αυτός που αποφασίζει με βάση τις επιθυμίες του κι όχι με βάση τους φόβους του. Όποιος δε δίνει αγάπη από φόβο μην πληγωθεί, αυτομάτως γίνεται αδύναμος.

 

[Guest 209912]

Εσύ είπες ότι ο αδύναμος θα καταστραφεί γιατί δεν έχει περιθώρια . Αλλά ο αδύναμος για αυτό θεωρείται αδύναμος, όχι ότι είναι λίγος και άμα δώσει θα καταστραφεί. Αλλιώς καλά κάνει και δεν δίνει .

Κι εσύ αν πας να σηκώσεις μια πέτρα 100 κιλών θα καταστραφείς γιατί θα σπάσει η μέση σου. Πρέπει να ξεκινήσεις σηκώνοντας την πέτρα των 10 κιλών και όσο η δύναμη σου αυξάνεται να σηκώνεις και μεγαλύτερη. Ένας αδύναμος χαρακτήρας δεν μπορεί να αγαπήσει γι αυτό το λόγο. Πρέπει να κάνει πρώτα μικρά βήματα που θα τον κάνουν ισχυρότερο μέχρι να φτάσει στο σημείο να μπορεί να κουβαλήσει στην πλάτη του μια αγάπη.