Φταίνε πάντα οι γονείς;

[Μάξιμος]

Δεν σου βάζει κανείς το μαχαίρι στο λαιμό για να κάνεις παιδί. Παιδί κάνεις όταν ξέρεις ότι ψυχολογικά, οικονομικά και πρακτικά είσαι έτοιμος να το μεγαλώσεις και να το υποστηρίξεις.

Ναι! και ξαφνικά, εκεί που στο σπίτι σου επικρατεί ηρεμία και μεγαλώνεις σωστά το παιδί, τρως μια φλασιά και τινάζεις στον αέρα τα πάντα, για να ζήσεις το όνειρο σου που τόσο είχες ανάγκη και αγνοούσες μέχρι αυτή την στιγμή.

Όπως έχω ξαναπεί όμως αυτοί που είναι κακοί γονείς έκαναν παιδιά,

Εχω πει πολλές φορές αυτό που έχω διαβάσει απο κάποιον που ήξερε πολλά, ποιο πολλά απο εμένα σίγουρα.
Η θάλασσα είναι νερό, άρα πίνεται.

αυτοί που είναι καλοί γονείς δεν έκαναν και υπάρχουν και κάποιοι για να μην αδικώ κόσμο που ήταν πράγματι ικανοί και μπόρεσαν να προσαρμόσουν τις συνθήκες και τους εαυτούς τους έτσι ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά σωστά.

"μπόρεσαν να προσαρμόσουν τις συνθήκες"

Αρα, είναι άσχετο με το αν είναι καλοί ή όχι.

Είναι θέμα προσαρμογής και όχι καλοσύνης τελικά.
Γιατι προσαρμόζεται άψογα, ίσως και καλύτερα, ο κακός και όχι ο καλός.

Οπότε εδώ, μάλλον δεν μας φτάνει η ανάλυση του καλού και κακού γονέα.

Γιατι ευπροσάρμοστοι γονείς(καλοί - κακοί), με σοβαρές ελλείψεις στην πληροφορία, ντουβάρια είναι και οι δύο. Αν θέλουν, τους πουλούν και τους αγοράζουν σε χρόνο dt τα παιδιά τους.

 

[Himela]

Ποσο βάσιμο μπορεί να θεωρεί κάτι τέτοιο εφόσον δεν έχουν ριχτεί σε αυτή την δοκιμασία ?
Ει άι δυνατόν να θεωρείται ένας άνθρωπος ικανός η αντίστοιχα ανίκανος σε κάτι που δεν έχει ιδέα πως είναι στην πράξη ?

Αυτή την λογική αδυνατω ακόμα και τώρα να την καταλάβω γιατί να υποστηρίζεται ή να χρησημοποιειται ως επιχείρημα για να τεκμηριωθεί μια άποψη

Αυτό είναι που λέω κάθε φορά ότι οδηγεί σε παρεξηγήσεις και καμιά φορά συγκρούσεις .
Αυτή η απόλυτη άποψη για θέματα που είμαστε πολύ καλοί στην θεωρία αλλά όταν πάμε να τα εφαρμόσουμε αναγνωρίζουμε μόνο πόσο δύσκολα είναι

Γιατί καλός γονιός δεν είναι μόνο αυτός που κουτσά στραβά μεγαλώνει το παιδί όταν έρθει. Καλός γονιός είσαι όταν πριν καν αποφασίσεις να κάνεις παιδί συνυπολογίσεις όλα τα θετικά, τα αρνητικά, τις δυνάμεις τις δικές σου και του συντρόφου σου, τα οικονομικά, τα πάντα και αποφασίσεις οτι ναι τώρα μπορούμε. Επίσης σαν άτομο καλός γονιός είσαι όταν επιλέξεις έναν καλό πατέρα ή μητέρα για το παιδί σου κι όχι απλά έναν που κάνει σε σένα αλλά για γονιός δεν κάνει. Όλα αυτά που περιγράφω γίνονται πολύ πριν κάνεις το παιδί. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται περισσότερο αν θα πάρουν έναν καναπέ και ποιον από το αν θα κάνουν παιδί...

Αν λοιπόν όλοι οι άνθρωποι τα έκαναν όλα αυτά πριν κάνουν παιδί, ζήτημα αν θα αποφάσιζαν να το κάνουν οι μισοί. Αυτό τί σημαίνει στην πράξη; Παιδιά που γεννιούνται σε οικογένειες που είναι έτοιμες να τα υποδεχτούν και να τα μεγαλώσουν σωστά. Ναι εκεί μπαίνει αυτό που λες, το μεγαλώνω παιδί στην πράξη, το οποίο από πριν πράγματι δεν το ξέρεις, αλλά έχεις χτίσει τα θεμέλια ώστε το μεγάλωμα αυτό να γίνει όσο πιο εύκολο και ανώδυνο γίνεται. Εσύ λοιπόν βλέπεις ένα κομμάτι, το μεγάλωμα από την ώρα που έρχεται το παιδί, εγώ βλέπω δύο, τη σωστή απόφαση και επιλογή συντρόφου αλλά και γονιού, την επιλογή σωστής στιγμής και σωστών συνθηκών.

Οπότε για μένα αυτοί που έκαναν ένα παιδί χωρίς να υπολογίσουν αν ο σύντροφος θα είναι καλός γονιός και αν οι συνθήκες είναι σωστές είναι κακοί γονείς. Ναι κάποιο ποσοστό από αυτούς θα προσαρμόσουν τις ζωές τους και θα θυσιάσουν πολλά για να τα μεγαλώσουν όσο πιο καλά γίνεται και μπράβο τους. Αυτό δεν αναιρεί όμως το γεγονός οτι η εκκίνηση δεν ήταν η ιδανική και θα μπορούσαν να τα είχαν πάει καλύτερα.

Οι σωστοί γονείς λοιπόν κατά την άποψή μου, εκτός αυτών της προηγούμενης παραγράφου, είναι και αυτοί που βλέποντας τα πράγματα τα ζύγισαν και αποφάσισαν οτι δεν είναι σωστή στιγμή για να κάνουν παιδί.

 

[dum dum boy]

Γιατί καλός γονιός δεν είναι μόνο αυτός που κουτσά στραβά μεγαλώνει το παιδί όταν έρθει. Καλός γονιός είσαι όταν πριν καν αποφασίσεις να κάνεις παιδί συνυπολογίσεις όλα τα θετικά, τα αρνητικά, τις δυνάμεις τις δικές σου και του συντρόφου σου, τα οικονομικά, τα πάντα και αποφασίσεις οτι ναι τώρα μπορούμε. Επίσης σαν άτομο καλός γονιός είσαι όταν επιλέξεις έναν καλό πατέρα ή μητέρα για το παιδί σου κι όχι απλά έναν που κάνει σε σένα αλλά για γονιός δεν κάνει. Όλα αυτά που περιγράφω γίνονται πολύ πριν κάνεις το παιδί. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται περισσότερο αν θα πάρουν έναν καναπέ και ποιον από το αν θα κάνουν παιδί...

Αν λοιπόν όλοι οι άνθρωποι τα έκαναν όλα αυτά πριν κάνουν παιδί, ζήτημα αν θα αποφάσιζαν να το κάνουν οι μισοί. Αυτό τί σημαίνει στην πράξη; Παιδιά που γεννιούνται σε οικογένειες που είναι έτοιμες να τα υποδεχτούν και να τα μεγαλώσουν σωστά. Ναι εκεί μπαίνει αυτό που λες, το μεγαλώνω παιδί στην πράξη, το οποίο από πριν πράγματι δεν το ξέρεις, αλλά έχεις χτίσει τα θεμέλια ώστε το μεγάλωμα αυτό να γίνει όσο πιο εύκολο και ανώδυνο γίνεται. Εσύ λοιπόν βλέπεις ένα κομμάτι, το μεγάλωμα από την ώρα που έρχεται το παιδί, εγώ βλέπω δύο, τη σωστή απόφαση και επιλογή συντρόφου αλλά και γονιού, την επιλογή σωστής στιγμής και σωστών συνθηκών.

Οπότε για μένα αυτοί που έκαναν ένα παιδί χωρίς να υπολογίσουν αν ο σύντροφος θα είναι καλός γονιός και αν οι συνθήκες είναι σωστές είναι κακοί γονείς. Ναι κάποιο ποσοστό από αυτούς θα προσαρμόσουν τις ζωές τους και θα θυσιάσουν πολλά για να τα μεγαλώσουν όσο πιο καλά γίνεται και μπράβο τους. Αυτό δεν αναιρεί όμως το γεγονός οτι η εκκίνηση δεν ήταν η ιδανική και θα μπορούσαν να τα είχαν πάει καλύτερα.

Οι σωστοί γονείς λοιπόν κατά την άποψή μου, εκτός αυτών της προηγούμενης παραγράφου, είναι και αυτοί που βλέποντας τα πράγματα τα ζύγισαν και αποφάσισαν οτι δεν είναι σωστή στιγμή για να κάνουν παιδί.

ακόμα και οι ιδανικές συνθήκες ή ο ιδανικός σύντροφος για να αποκτήσεις παιδιά, υποκειμενικά είναι.
το βασικό είναι να το θες, κάτι που κατά την γνώμη μου, βαραίνει και αφορά πιο πολύ την γυναίκα.
επίσης βασικό είναι να υπάρχει μια οικονομική άνεση, ώστε να μπορέσεις να δώσεις τα απαραίτητα στο παιδί.
τελικά, καλά παιδιά, ή τουλάχιστον παιδιά με καλή τύχη και εφόδια για την ζωή, είναι μια απίστευτα περίπλοκη συνισταμένη παραγόντων που ξεπερνά τον όποιο έλεγχο, πρόβλεψη και δυνατότητες των γονιών. έχω δει παιδιά που τα είχαν όλα και κατέληξαν σε μια ζωή αυτοκαταστροφική, και παιδιά που μεγάλωσαν στην φτώχεια και εξελίχθηκαν μια χαρά.

 

[Guest 528707]

Γιατί καλός γονιός δεν είναι μόνο αυτός που κουτσά στραβά μεγαλώνει το παιδί όταν έρθει. Καλός γονιός είσαι όταν πριν καν αποφασίσεις να κάνεις παιδί συνυπολογίσεις όλα τα θετικά, τα αρνητικά, τις δυνάμεις τις δικές σου και του συντρόφου σου, τα οικονομικά, τα πάντα και αποφασίσεις οτι ναι τώρα μπορούμε. Επίσης σαν άτομο καλός γονιός είσαι όταν επιλέξεις έναν καλό πατέρα ή μητέρα για το παιδί σου κι όχι απλά έναν που κάνει σε σένα αλλά για γονιός δεν κάνει. Όλα αυτά που περιγράφω γίνονται πολύ πριν κάνεις το παιδί. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται περισσότερο αν θα πάρουν έναν καναπέ και ποιον από το αν θα κάνουν παιδί...

Κοίτα όταν μιλάμε Χιμελα για μια τέτοια απόφαση φυσικά και μιλάμε για όλες αυτές τις απαραίτητες και για εμένα προϋποθέσεις .
Νομίζω όσες γυναίκες αποφασίζουν συνειδητά να γίνουν μητέρες εκτός από έναν καλό σύντροφο και εραστη έχουν διαλέξει και ένα πολύ καλό εν δυνάμει πατέρα .

Αυτό τουλάχιστον είναι απαράβατος κανόνας όταν μιλάμε πλέον πολύ συνειδητά και υπεύθυνα για το θέμα παιδί !

Κατά πόσο όμως μπορεί μια γυναίκα ή αντίστοιχα ενας άντρας να είναι σίγουρος για την επιλογή του ως προς αυτό το κομμάτι ?
Οι άνθρωποι αλλάζουν πολλές φορές και αλλάζουν κάτω από πιεστικές συνθήκες ή σε συνθήκες που νόμιζαν ότι μπορεί να ανταπεξέλθουν αλλά στην πορεία όλη αυτή η πίεση που προκύπτει τους κάνουν και αντιδρούν τελείως διαφορετικά ..

Ακόμα και μια πλήρως αντιληπτή κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει ένα ζευγάρι πολύ συνειδητα στο διαζύγιο για να μην καλλιεργείται μια νοσηρή κατάσταση πόσο σίγουρο μπορεί να είναι ότι όλο αυτό δεν θα επηρεάσει τον ρόλο του και ως γονέα πλέον ?

Αν λοιπόν όλοι οι άνθρωποι τα έκαναν όλα αυτά πριν κάνουν παιδί, ζήτημα αν θα αποφάσιζαν να το κάνουν οι μισοί. Αυτό τί σημαίνει στην πράξη; Παιδιά που γεννιούνται σε οικογένειες που είναι έτοιμες να τα υποδεχτούν και να τα μεγαλώσουν σωστά. Ναι εκεί μπαίνει αυτό που λες, το μεγαλώνω παιδί στην πράξη, το οποίο από πριν πράγματι δεν το ξέρεις, αλλά έχεις χτίσει τα θεμέλια ώστε το μεγάλωμα αυτό να γίνει όσο πιο εύκολο και ανώδυνο γίνεται. Εσύ λοιπόν βλέπεις ένα κομμάτι, το μεγάλωμα από την ώρα που έρχεται το παιδί, εγώ βλέπω δύο, τη σωστή απόφαση και επιλογή συντρόφου αλλά και γονιού, την επιλογή σωστής στιγμής και σωστών συνθηκών.

Εδώ νομίζω αντιλαμβάνεσαι ότι βλέπουμε ακριβώς το ίδιο πράγμα και σου ξαναλέω ,πως ένας άνθρωπος είναι τόσο σίγουρος για τις βάσεις που έχει βάλει και πιστεύει ότι είναι γερές και δεν θα αλλάξουν ποτέ ?

Ξέρεις πόσες φορές αυτές οι βάσεις κλονίζονται από ένα παράγοντα που δεν μπορείς να τον προβλέψεις όσο συνειδητοποιημένος και να είσαι ?
Ένα θα σου πω το κομμάτι της υγείας και πόσο ικανό ειναι μόνο αυτό από την μια μέρα στην άλλη να σου αλλάξει όλη την κοσμοθεωρία σου ..
Μην θίξω βέβαια και το κομμάτι της απώλειας που πραγματικά δεν ξέρω κατά πόσο ένας άνθρωπος μπορεί να διαχειριστεί το πένθος και την προσαρμογή του σε μια καινουργια κατάσταση ,ταυτόχρονα και ολο αυτό να μην έχει καμία επίπτωση στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού του ..

Οπότε για μένα αυτοί που έκαναν ένα παιδί χωρίς να υπολογίσουν αν ο σύντροφος θα είναι καλός γονιός και αν οι συνθήκες είναι σωστές είναι κακοί γονείς. Ναι κάποιο ποσοστό από αυτούς θα προσαρμόσουν τις ζωές τους και θα θυσιάσουν πολλά για να τα μεγαλώσουν όσο πιο καλά γίνεται και μπράβο τους. Αυτό δεν αναιρεί όμως το γεγονός οτι η εκκίνηση δεν ήταν η ιδανική και θα μπορούσαν να τα είχαν πάει καλύτερα.

Εδώ οκ είπαμε συμφωνούμε !

Οι σωστοί γονείς λοιπόν κατά την άποψή μου, εκτός αυτών της προηγούμενης παραγράφου, είναι και αυτοί που βλέποντας τα πράγματα τα ζύγισαν και αποφάσισαν οτι δεν είναι σωστή στιγμή για να κάνουν παιδί.

Εδώ ακριβώς έρχεται και καταρριπτει για εμένα αυτό που προανέφερα ..

Για τίποτα στην ζωή μας δεν πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε βάλει τις σωστές βάσεις .
Όλοι μας ,αν όχι όλοι ,οι περισσότεροι θέλω να πιστεύω με αυτές τις προοπτικές ξεκιναμε ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή μας
..
Τώρα αν σου έρθει μια απρόβλεπτει κατάσταση και σου ανατρέψει τα πάντα ,εντάξει εκεί δεν μπορείς να παίξεις τον ρόλο του Θεού γιατί ως γνωστό και πολύ σοφό είναι αυτό που λένε πως όταν ένας άνθρωπος κάνει σχέδια ,ο Θεός γελάει ...

 

[Guest 092312]

Φεμινισμός: Ανάγκασε τις γυναίκες να βγουν στην εργασία (νομίζοντας ότι είναι δικό τους κατόρθωμα) και παράτησε τα παιδιά να μεγαλώνουν με γιαγιάδες και ξένους. Τι υπέροχο. Αυτές οι γυναίκες δεν τους περνάει καν από το μυαλό να μην κάνουν παιδί αν δεν έχουν πού να το αφήσουν. Όχι. Με το ζόρι να φέρουμε στον κόσμο έναν άνθρωπο που θα φάει την εγκατάλειψη από τη μαμά με τη γέννηση του.

Άντε πάλι. Ο φεμινισμός έδωσε την επιλογή. Αν εσύ δεν γουστάρεις να δουλεύεις ή/και να κάνεις παιδιά απλά μη το κάνεις. Αλλά όχι, εγκατάλειψη μόνο απ'τη μάνα έχουμε, ο πατέρας ας λείπει.

 

[Guest 890013]

Αλλά όχι, εγκατάλειψη μόνο απ'τη μάνα έχουμε, ο πατέρας ας λείπει.

Τι θα γίνει και οι δύο θα παρατήσουν την δουλειά; Κάποιος δεν πρέπει να δουλεύει; Και με δεδομενο οτι η μανα θηλάζει τους πρωτους μηνες, λογικο είναι να ειναι εκεινη στο σπιτι με το μωρο. Πιο λογικο μαλλον.
Τωρα σε πιο πολιτισμενα κρατη περα απο maternity υπάρχει και paternity leave ώστε τον πρώτο χρονο να εξισορροπηθει η κατασταση.

 

[Guest 209912]

Ο φεμινισμος δεν λέει αυτό. Λέει πως δεν είναι η γυναίκα κατ ανάγκη αυτή που θα μείνει σπίτι με το παιδί αλλά μπορεί να είναι και ο άντρας.

Ολα καλά αυτά στη θεωρία, στην πράξη λίγο χωλαίνει το πράγμα βέβαια. Στην πράξη η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών δεν πρόκειται καν να βρει ελκυστικό έναν άντρα που θέλει να κάτσει στο σπίτι και να παίξει τον παραδοσιακό ρόλο της μάνας, όσο η γυναίκα του έχει αναλάβει να συντηρεί οικονομικά την οικογένεια, και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου αμελητέο, διότι όταν μιλάμε για σχέσεις ζωής οι οποίες θα δοκιμαστούν από πολλά πράγματα, η αρχική έλξη δεν γίνεται να είναι χλιαρή, διότι αλλιώς το όλο οικοδόμημα θα καταρρεύσει πολύ γρήγορα οταν αρχίσουν τα ζόρια.

Ή στην καλύτερη περίπτωση και οι δυο γονείς θα μοιράζονται τόσο τα έξοδα του νοικοκυριού όσο και το χρόνο που θα αφιερώνουν στο παιδί.

Η καλύτερη περίπτωση δεν είναι όταν όλα γίνονται 50-50. Η καλύτερη περίπτωση είναι όταν έχεις δύο ανθρώπους οι οποίοι έχουν αποβάλλει τα κόμπλεξ τους και το κοινωνικό προγραμματισμό, είναι σοφρωνες, ξέρουν ο καθένας τις δυνάμεις του και τις αδυναμίες του, μπορούν να λειτουργήσουν συνεργατικα και όχι ανταγωνιστικα, και οργανώνουν έτσι την ζωή τους ώστε τα πράγματα να γίνονται με τον πιο αποτελεσματικό και παραγωγικό τρόπο.

Θελω πολύ λοιπόν να μου εξηγήσεις
πως σε ένα σπίτι οπου δουλεύουν και τα δύο άτομα είναι πιο αποτελεσματικό και παραγωγικό από το σπίτι που δουλεύει μόνο ένας.

Γιατί την θεωρία όλοι καλά τα λέμε, αλλά για φαντάσου λίγο δύο ανθρώπους που θέλουν να είναι μαζί και να κάνουν οικογένεια, ενώ δουλεύουν και οι δύο από 9 ώρες τη μέρα, πιθανώς σε δουλειές με διαφορετικά ωράρια, όπου να μην μπορούν να πάρουν άδειες ταυτόχρονα, να ζουν και οι δύο στο εργασιακό εγχος και την πίεση, να πρέπει και οι δύο να κάνουν υπερωρίες όταν χρειάζεται, να πρέπει να κάνουν έξτρα δουλειά στο σπίτι. Σκέψου τώρα να έρθουν και τα παιδιά. Σκέψου μέσα σε αυτή τη κατάσταση να έχεις μωρά που κλαίνε, που θέλουν αγλκαλιες και φροντίδα, που αρρωσταινουν, που θέλουν να παίξεις μαζί τους κτλ. Πως θα γίνουν όλα αυτά; Το ζευγάρι μετά θα έχει χρόνο να είναι ζευγάρι; Ή όλα αυτά σταματάνε πλέον και αρχίζει η ζωή της απόλυτης ρουτίνας και καθημερινής πίεσης όπου τρέχουν μια ζωή να προλάβουν, και το παιδί μεγαλώνει με τους παππούδες και είναι στο παραπρονηπιο από δύο χρόνων γιατί κάποιος πρέπει να το κρατάει;

 

[Guest 092312]

Τι θα γίνει και οι δύο θα παρατήσουν την δουλειά; Κάποιος δεν πρέπει να δουλεύει; Και με δεδομενο οτι η μανα θηλάζει τους πρωτους μηνες, λογικο είναι να ειναι εκεινη στο σπιτι με το μωρο. Πιο λογικο μαλλον.
Τωρα σε πιο πολιτισμενα κρατη περα απο maternity υπάρχει και paternity leave ώστε τον πρώτο χρονο να εξισορροπηθει η κατασταση.

Συμφωνώ, αλλά δεν μιλάμε μόνο για τους πρώτους χ μήνες του θηλασμού (θεωρώ).

 

[Athens2002]

Ολα καλά αυτά στη θεωρία, στην πράξη λίγο χωλαίνει το πράγμα βέβαια. Στην πράξη η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών δεν πρόκειται καν να βρει ελκυστικό έναν άντρα που θέλει να κάτσει στο σπίτι και να παίξει τον παραδοσιακό ρόλο της μάνας, όσο η γυναίκα του έχει αναλάβει να συντηρεί οικονομικά την οικογένεια, και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου αμελητέο, διότι όταν μιλάμε για σχέσεις ζωής οι οποίες θα δοκιμαστούν από πολλά πράγματα, η αρχική έλξη δεν γίνεται να είναι χλιαρή, διότι αλλιώς το όλο οικοδόμημα θα καταρρεύσει πολύ γρήγορα οταν αρχίσουν τα ζόρια.




Η καλύτερη περίπτωση δεν είναι όταν όλα γίνονται 50-50. Η καλύτερη περίπτωση είναι όταν έχεις δύο ανθρώπους οι οποίοι έχουν αποβάλλει τα κόμπλεξ τους και το κοινωνικό προγραμματισμό, είναι σοφρωνες, ξέρουν ο καθένας τις δυνάμεις του και τις αδυναμίες του, μπορούν να λειτουργήσουν συνεργατικα και όχι ανταγωνιστικα, και οργανώνουν έτσι την ζωή τους ώστε τα πράγματα να γίνονται με τον πιο αποτελεσματικό και παραγωγικό τρόπο.

Θελω πολύ λοιπόν να μου εξηγήσεις
πως σε ένα σπίτι οπου δουλεύουν και τα δύο άτομα είναι πιο αποτελεσματικό και παραγωγικό από το σπίτι που δουλεύει μόνο ένας.

Γιατί την θεωρία όλοι καλά τα λέμε, αλλά για φαντάσου λίγο δύο ανθρώπους που θέλουν να είναι μαζί και να κάνουν οικογένεια, ενώ δουλεύουν και οι δύο από 9 ώρες τη μέρα, πιθανώς σε δουλειές με διαφορετικά ωράρια, όπου να μην μπορούν να πάρουν άδειες ταυτόχρονα, να ζουν και οι δύο στο εργασιακό εγχος και την πίεση, να πρέπει και οι δύο να κάνουν υπερωρίες όταν χρειάζεται, να πρέπει να κάνουν έξτρα δουλειά στο σπίτι. Σκέψου τώρα να έρθουν και τα παιδιά. Σκέψου μέσα σε αυτή τη κατάσταση να έχεις μωρά που κλαίνε, που θέλουν αγλκαλιες και φροντίδα, που αρρωσταινουν, που θέλουν να παίξεις μαζί τους κτλ. Πως θα γίνουν όλα αυτά; Το ζευγάρι μετά θα έχει χρόνο να είναι ζευγάρι; Ή όλα αυτά σταματάνε πλέον και αρχίζει η ζωή της απόλυτης ρουτίνας και καθημερινής πίεσης όπου τρέχουν μια ζωή να προλάβουν, και το παιδί μεγαλώνει με τους παππούδες και είναι στο παραπρονηπιο από δύο χρόνων γιατί κάποιος πρέπει να το κρατάει;

Καλύτερη περίπτωση είναι να δουλεύουν και οι δυο για να έχουν δυο μισθούς γιατί ο ένας μισθος σπάνια αρκεί αλλιώς εννοείται ότι θα είναι καλύτερο ο ένας από τους δυο γονείς να μένει σπίτι ( και καλώς ή κακώς συνήθως η γυναίκα θα είναι αυτή που θα μένει). Αν η οικογένεια είχε με κάποιο τρόπο λυμένα τα οικονομικά της θέματα τότε και οι δυο γονείς δεν θα δούλευαν η θα έκαναν δουλειές σχεδόν χομπίστικες που θα χρειαζόταν γύρω στο 3ωρο κάθε μέρα χωρίς να νοιάζονται για τις απολαβές.

Από εκεί και πέρα ούτε εγώ υποστηρίζω το 50-50 σε κάθε δουλειά του σπιτιού αλλα το σχεδόν 50-50 συνολικά στα πράγματα που χρειάζεται ένα νοικοκυριο με παιδί για να ζήσει. (Πχ αν κάποιος δουλεύει πιο πολλές ώρες τις δουλειές του σπιτιού θα τις επομισθει σε μεγαλύτερο βαθμό ο αλλός)

Τέλος, το μεγάλωμα ενός παιδιού απαιτεί θυσίες και πιθανόν κάποιες από αυτές να οδηγήσουν στην στη θυσία της μεταβολής του ρόλου του άνδρα και της γυναίκα στη σχέση ( που πλέον είναι οικογένεια) οι οποίοι από εραστές θα γίνουν σύζυγοι και γονείς. Όταν κάποιοι όμως αποφασίζουν να κάνουν παιδί θα πρέπει να περιμένουν πως είναι πιθανό να γίνει κάτι τέτοιο και πως θα πρέπει να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια για να διατηρήσουν κάποιες ισορροπίες στη σχέση τους που πριν θεωρούνταν δεδομένες.

Υ.Γ. : Φαντάζομαι πως τα πράγματα γιατί δεν έχω προσωπική πείρα και έτσι επιφυλάσσουν για την εγκυρότητα των απόψεων μου.

 

[Guest 209912]

Τέλος, το μεγάλωμα ενός παιδιού απαιτεί θυσίες και πιθανόν κάποιες από αυτές να οδηγήσουν στην στη θυσία της μεταβολής του ρόλου του άνδρα και της γυναίκα στη σχέση ( που πλέον είναι οικογένεια) οι οποίοι από εραστές θα γίνουν σύζυγοι και γονείς.

Η σχέση ενός άντρα με μια γυναίκα είναι προτιστως αυτή των εραστών και μετά τα υπόλοιπα. Εάν αυτή η σχέση πάψει να υπάρχει τότε αρχίζουν τα προβλήματα τα οποία οδηγούν στην μιζέρια. Αυτου του είδους η σχέση για να διατηρηθεί χρειάζεται προσωπικό χρόνο μεταξύ των ατόμων. Όταν έρχονται τα παιδιά έρχονται μαζί τους και πολλές έξτρα υποχρεώσεις, και παρά πολλά ζευγάρια όταν συμβεί αυτό αφήνουν την ερωτική σχέση να καταρρεύσει και γίνονται απλά συγκάτοικοι και γονείς. Αν συμβεί αυτό είναι απλά θέμα χρόνου να χαλάει το όλο πράγμα κατά τη γνώμη μου, οπότε αυτά τα θέματα θα πρέπει να προβλεφτουν εξ αρχής.

 

[Guest 699855]

Προσωπικές μου απόψεις

Πώς πρέπει να μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά τους; Με αγάπη, με υπομονή, με προστασία, με βοήθεια να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους, με διδαχή αξιών ζωής, κρίσης, επιλογής και απόφασης, δίνοντάς τους εφόδια που θα τους είναι απαραίτητα, καλλιεργώντας την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, την υπευθυνότητα και την αξιοπρέπεια έτσι ώστε να είναι έτοιμα και δυνατά, όταν έρθει η ώρα, ν΄αντιμετωπίσουν τη ζωή μόνα τους.

Είσαι υπέρ του να φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι τους στα 18 τους χρόνια σύμφωνα με το πρότυπο του εξωτερικού; ΄Οχι επειδή θεωρώ ότι τα παιδιά μπορούν να φύγουν όταν αποκτήσουν τα προσόντα και όταν κερδίζουν τα χρήματα που θα τα κάνουν ικανά να ζήσουν μόνα τους. Δεν πετάς στον δρόμο ένα παιδί που μέχρι την προηγούμενη ήταν μαθητής Λυκείου και απολάμβανε τη θαλπωρή της οικογένειάς του έχοντάς τα όλα έτοιμα.

Είσαι υπέρ του να μένουν τα παιδιά στο σπίτι τους "επ΄αόριστον" όπως συνηθίζουν να κάνουν κάποιοι στην Ελλάδα; ΄Οχι επειδή όταν ένας νέος άνθρωπος έχει γίνει πλέον αυτάρκης, μπορεί και θέλει ν΄ανεξαρτητοποιηθεί και να ξεκινήσει την προσωπική του ζωή όπως αυτός επιθυμεί (δεν θ΄ασχοληθώ με μενονωμένες "αρρωστημένες" καταστάσεις).

Πρέπει να τα παιδιά να μεγαλώνουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες; ΄Οταν εργάζονται και οι δύο γονείς, μπορούν να μεγαλώσουν με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μέχρι να μεγαλώσουν λίγο και να μπορούν να πάνε σ΄έναν παιδικό σταθμό. Το διάστημα αυτό τα παιδάκια παίρνουν πολλή αγάπη, οι παππούδες και οι γιαγιάδες αισθάνονται χρήσιμοι και είναι χαρούμενοι που ανασταίνουν τα παιδιά των παιδιών τους και οι γονείς έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, πράγμα που σίγουρα δεν θα ίσχυε αν τα εμπιστεύονταν σε ξένα χέρια (πάλι δεν θ΄ασχοληθώ με μεμονωμένες περιπτώσεις αντικατάστασης των γονιών από τους παππούδες και τις γιαγιάδες).

Πρέπει η μητέρα ν΄απέχει από την εργασία της για κάποιο διάστημα μετά τη γέννηση του παιδιού της; Πάση θυσία ακόμα και αν πρέπει να πάρει για κάποιο διάστημα "άδεια άνευ αποδοχών", ακόμα και αν πρέπει να ζήσουν αυτό το διάστημα τρώγοντας "ψωμί κι ελιά", ακόμα και αν χρειαστεί ο πατέρας να πιάσει και μια δεύτερη δουλειά για λίγο. Ο δεσμός που δημιουργείται μεταξύ της μητέρας και του νεογέννητου είναι απαραίτητος και αναντικατάστατος.

Να κάνουμε παιδιά επειδή έτσι συνηθίζεται; Αστεία ερώτηση! Ασφαλώς όχι!΄Οπως υπάρχουν γυναίκες που αποφασίζουν ενσυνείδητα να μην γίνουν μητέρες έτσι ενσυνείδητα πρέπει να το αποφασίζουν και αυτές που θέλουν να γίνουν! Δεν αποφασίζουμε να κάνουμε ένα παιδί χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι έχει την ίδια συνειδητή επιθυμία και το ταίρι μας, δεν αποφασίζουμε να κάνουμε παιδί επειδή έκαναν και οι φίλες μας, δεν αποφασίζουμε να κάνουμε παιδί αν δεν έχουμε τα συναισθηματικά και οικονομικά αποθέματα να το στηρίξουμε, δεν αποφασίζουμε να κάνουμε παιδί επειδή μας "έτυχε" λόγω κάποιου στιγμιαίου λάθους!
Θέλουμε να γεννήσουμε και να μεγαλώσουμε "δυνατούς" από κάθε πλευρά ανθρώπους που θα χαρούν τη ζωή τους και θα προχωρήσουν μπροστά τον κόσμο και όχι ανθρώπους που θα βολοδέρνουν χωρίς σκοπό ψάχνοντας τον λόγο που γεννήθηκαν!


Κάτι ειπώθηκε για γηροκομεία και δυσκολεύομαι να το σχολιάσω επειδή με τους γονείς μας πάντα θα μας δένει ένας ισχυρός, συναισθηματικός δεσμός.
Οι ηλικιωμένοι γονείς μας όταν τους εγκαταλείπουν οι δυνάμεις τους, έχουν ανάγκη από το γνώριμο περιβάλλον τους και από τα παιδιά τους. Δεν έχουν ανάγκη από τον ψυχρό χώρο του γηροκομείου απ΄όπου ξέρουν ότι κάποια μέρα, θα βγουν νεκροί. Είναι σαν να τους στέλνουμε μια ώρα νωρίτερα στον τάφο!
Τρόποι υπάρχουν πολλοί και να τους βοηθήσουμε και να μην μας "δυσκολέψουν" την στρωμένη ζωούλα μας και όποιος θέλει να τους βρει, τους βρίσκει!
΄Οποιος δεν θέλει να τους βρει τοτε μάλλον κάποιο συναισθηματικό κενό έχει και μάλλον γι΄αυτό φταίνε οι γονείς του οπότε...

 

[Guest 434210]

Οι γονείς σε ένα ευγεμεθη αριθμό ατόμων κάνουν παιδιά για να λένε ότι έκαναν ή έτυχε και ήρθε. Δεν είναι απόλυτα προετοιμασμένοι για το γεγονός. Αυτό
πολλές φορές τείνει να είναι τροχοπέδη και τα απωθημένα και τις φοβίες των γονιών να τα περνάν στο παιδί. Έτσι και αλλιώς είμαστε αποτελέσματα των περιστάσεων. Από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι οι Έλληνες γονείς πολλές φορές ρίχνουν μονόπλευρα το ενδιαφέρον τους στο να δώσουν αποκλειστικά στο παιδί τους τα πράγματα που εκείνοι δεν μπορούσαν να έχουν. Οι σημερινοί γονείς ειδικά οι 40+ ήτο απροετοίμαστοι λόγω συνθηκών να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της τεχνολογίας. Αυτοί μερικοί παράγοντες ευθύνης. Τώρα τα παιδιά μέχρι κάποια ηλικία είναι αποτελέσματα των χαρακτηριστικών που έχουν ως άνθρωποι, των περιστάσεων και της εικόνας της οικογένειας που προβάλλουν οι γονείς. Από εκεί και πέρα μετά την εφηβεία τα παιδιά αρχίζουν και αναπτύσσουν τα δικά τους πλαίσια ζωής

 

[Μάξιμος]

Οι γονείς σε ένα ευγεμεθη αριθμό ατόμων κάνουν παιδιά για να λένε ότι έκαναν ή έτυχε και ήρθε. Δεν είναι απόλυτα προετοιμασμένοι για το γεγονός. Αυτό
πολλές φορές τείνει να είναι τροχοπέδη και τα απωθημένα και τις φοβίες των γονιών να τα περνάν στο παιδί. Έτσι και αλλιώς είμαστε αποτελέσματα των περιστάσεων. Από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι οι Έλληνες γονείς πολλές φορές ρίχνουν μονόπλευρα το ενδιαφέρον τους στο να δώσουν αποκλειστικά στο παιδί τους τα πράγματα που εκείνοι δεν μπορούσαν να έχουν. Οι σημερινοί γονείς ειδικά οι 40+ ήτο απροετοίμαστοι λόγω συνθηκών να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της τεχνολογίας. Αυτοί μερικοί παράγοντες ευθύνης. Τώρα τα παιδιά μέχρι κάποια ηλικία είναι αποτελέσματα των χαρακτηριστικών που έχουν ως άνθρωποι, των περιστάσεων και της εικόνας της οικογένειας που προβάλλουν οι γονείς. Από εκεί και πέρα μετά την εφηβεία τα παιδιά αρχίζουν και αναπτύσσουν τα δικά τους πλαίσια ζωής

Δεν έτυχε, ούτε απλά πέτυχε.

Η ζωή, δεν είναι μία καλή έκθεση ιδεών.

Οι δε γονείς, αυτοί και αν δεν είναι "αποδιοπομπαίοι τράγοι".

Οσα αποδίδεις ποιο πάνω στους γονείς, τύπωσε τα καλά στο μυαλουδάκι σου και μπες εσύ κυρίαρχος στη λύση του προβλήματος να κάνεις ή όχι παιδιά και όχι αποστασιοποιημένος απο το πρόβλημα.

Πες μας για την τεχνολογία που αγνοούν.

Μιας και μιλάμε για τεχνολογία, το πρόβλημα που σου δίνω προς λύση, είναι η Βιοηθική και η θέση σου, στα νέα πειράματα που σχεδιάζει να δώσει λύση σήμερα και αύριο η τεχνολογία.
π.χ. έχασε το μάτι του ένα μικρό παιδί και το αντικατέστησε με ένα άλλο τεχνητό ή με άλλα μέσα, όχι μόνο αποκατέστησε την όραση του, αλλά την επέκτεινε και στο υπεριώδες φάσμα.
Αυτό και τα επιμέρους προβλήματα προσαρμογής του παιδιού, με ποιον τρόπο θα τα λύσεις.

Θέλω να καταδείξω με αυτό, οτι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα όλοι μας, ΜΑΣ ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ!!!
Και ένα ακόμα προβληματάκι, που είναι ποιο κοντά στον άνθρωπο.
Το παιδάκι σου, ενός χρόνου και έξι μηνών, είναι όρθιο και κλαίει.
Βρες μου μάγκα το πρόβλημα, πριν κουφαθεί, πριν τυφλωθεί, πριν οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να είναι. Και όλ' αυτά καλείσαι να τα λύσεις δίχως ασφάλεια.

Και σίγουρα φλυαρώντας και μεταθέτοντας ευθύνες σε οποιονδήποτε άλλο εκτός απο εμάς, δείχνει καθαρά ένα μικρό μέρος της ευάλωτης προσωπικότητας μας.

Οπου φυσά ο άνεμος. Στα πάθη μας, στην φαντασία μας και γενικά όπου πετά η σκέψη μας. Τις περισσότερες φορές, οπουδήποτε αλλού, εκτός απο το σημείο που βρισκόμαστε.

Και σε όσα γράφω ποιο πάνω, δεν έχει θέση η ατεκνία που προβάλλεται με τόση τέχνη.
Δύο νέοι ερωτεύονται ή ερωτεύονταν και φυσική κατάληξη τα μωρά.
Ερχονται δίχως να ρωτήσουν κάποιες φορές.

Συνελόντι ειπείν δε, καλείσαι να απαντήσεις αποδεικνύοντας οτι εσύ ξεπερνάς τους σαραντάρηδες στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.

 

[Guest 528707]

Η ζωή, δεν είναι μία καλή έκθεση ιδεών.

Οι δε γονείς, αυτοί και αν δεν είναι "αποδιοπομπαίοι τράγοι".

Οποτε τι ?
Τους σταυρωνουμε ή τους βοηθαμε ?

Οσα αποδίδεις ποιο πάνω στους γονείς, τύπωσε τα καλά στο μυαλουδάκι σου και μπες εσύ κυρίαρχος στη λύση του προβλήματος να κάνεις ή όχι παιδιά και όχι αποστασιοποιημένος απο το πρόβλημα.

Δυστηχως δεν θα γινει ποτε αυτο και μαλιστα πλεον κυριαρχει η αντιθετη οψη αυτης της λογικης ..

Και σίγουρα φλυαρώντας και μεταθέτοντας ευθύνες σε οποιονδήποτε άλλο εκτός απο εμάς, δείχνει καθαρά ένα μικρό μέρος της ευάλωτης προσωπικότητας μας.

Μηπως μια αλλης προσωπικοτητας ?
Γιατι γινεται ολο αυτο ΜΟΝΟ απο τους ανθρωπους που δεν ειναι γονεις ?

Οπου φυσά ο άνεμος. Στα πάθη μας, στην φαντασία μας και γενικά όπου πετά η σκέψη μας. Τις περισσότερες φορές, οπουδήποτε αλλού, εκτός απο το σημείο που βρισκόμαστε.

Δεν μπορουν δυστηχως και εκτος οτι δεν μπορουν ,δεν δεχονται να καταλαβουν και την αλλη πλευρα γι αυτο και ειναι τοσο κατηγορηματικοι ..

Και σε όσα γράφω ποιο πάνω, δεν έχει θέση η ατεκνία που προβάλλεται με τόση τέχνη.
Δύο νέοι ερωτεύονται ή ερωτεύονταν και φυσική κατάληξη τα μωρά.
Ερχονται δίχως να ρωτήσουν κάποιες φορές.

Μα η ατεκνια συνειδητη η ασυνειδητη ειναι και η πηγη ολου αυτου .
Εκει πλεον επιρρίπτεις ολο αυτο που βγαζει καποιος ο οποιος δεν εχει παιδια αλλα ειναι τοσο κατηγορηματικος .
Δεν ξερω αν το κανει απο αντιδραση ,απο κακια,ζηλεια ,εμμονη ή ισως και απο ευαισθησια καποιες φορες ,το θεμα ειναι οτι ετσι δεν βοηθαει και σε καποιες περιπτωσεις επιβαρύνει και αλλο την ηδη ψυχικη κατασταση ενος οποιοδηποτε γονεα δηλώνοντας ευθρασως κιολας οτι ολο αυτο το κανει γιατι ειναι ανθρωπος με αυξημενη ενσυναισθηση( αλλη μια λεξη -ορος που χρσημηποιειται πλεον καταχρηστικα χωρις να εχουν την πληρη αντιληψη αυτης ) ..

Ποσο ομως μπορει να δικαιολογησει αυτη η σταση του κατι τέτοιο?
Δεν έρχεται αυτοματα σε πληρη αντιφαση η δεδομενη πραξη του με τα λεγόμενα του ?

Καλημερα και καλη εβδομαδα να εχουμε !

 

[Guest 896561]

Και σε όσα γράφω ποιο πάνω, δεν έχει θέση η ατεκνία που προβάλλεται με τόση τέχνη.
Δύο νέοι ερωτεύονται ή ερωτεύονταν και φυσική κατάληξη τα μωρά.
Ερχονται δίχως να ρωτήσουν κάποιες φορές.

Πλέον δεν έρχονται δίχως να ρωτήσουν, εδω και πάρα πολλά χρόνια υπάρχει το προφυλακτικό. Το να σου τύχει επειδή δεν πρόσεξες είναι απίστευτη ανευθυνότητα.

 

[Himela]

Δύο νέοι ερωτεύονται ή ερωτεύονταν και φυσική κατάληξη τα μωρά.
Ερχονται δίχως να ρωτήσουν κάποιες φορές.

Ναι ρε παιδί μου, τι αδικία κι αυτή. Δε θα ήταν τέλεια αν είχαμε έναν τρόπο να μπορούμε να ελέγξουμε αν θα μείνει έγκυος μια γυναίκα και πότε; Oh wait...

 

[Guest 896561]

Μηπως μια αλλης προσωπικοτητας ?
Γιατι γινεται ολο αυτο ΜΟΝΟ απο τους ανθρωπους που δεν ειναι γονεις ?

Γιατί αυτοί που είναι γονείς πολύ σπάνια να σου πουν ότι είναι κακοί γονείς. Ποιος έχασε την ειλικρινή αυτοκριτική για να την βρει ο γονέας;

Δεν ξερω αν το κανει απο αντιδραση ,απο κακια,ζηλεια ,εμμονη ή ισως και απο ευαισθησια καποιες φορες ,

Ζήλεια; Ζήλεια; Αλήθεια τώρα; Ναι, ζηλεύουμε πολύ που κάνουμε τη ζωάρα μας και δεν έχουμε τέτοιες τεράστιες ευθύνες που φέρνει η ανατροφή ενός παιδιού. Μάλλον από τους γονείς έρχεται η ζήλεια, που έχουν λιώσει στη ρουτίνα και δεν άφησαν πράγματα που ήθελαν να κάνουν και το έχουν μετανιώσει.

 

[Guest 434210]

Δεν έτυχε, ούτε απλά πέτυχε.

Η ζωή, δεν είναι μία καλή έκθεση ιδεών.

Οι δε γονείς, αυτοί και αν δεν είναι "αποδιοπομπαίοι τράγοι".

Οσα αποδίδεις ποιο πάνω στους γονείς, τύπωσε τα καλά στο μυαλουδάκι σου και μπες εσύ κυρίαρχος στη λύση του προβλήματος να κάνεις ή όχι παιδιά και όχι αποστασιοποιημένος απο το πρόβλημα.

Πες μας για την τεχνολογία που αγνοούν.

Μιας και μιλάμε για τεχνολογία, το πρόβλημα που σου δίνω προς λύση, είναι η Βιοηθική και η θέση σου, στα νέα πειράματα που σχεδιάζει να δώσει λύση σήμερα και αύριο η τεχνολογία.
π.χ. έχασε το μάτι του ένα μικρό παιδί και το αντικατέστησε με ένα άλλο τεχνητό ή με άλλα μέσα, όχι μόνο αποκατέστησε την όραση του, αλλά την επέκτεινε και στο υπεριώδες φάσμα.
Αυτό και τα επιμέρους προβλήματα προσαρμογής του παιδιού, με ποιον τρόπο θα τα λύσεις.

Θέλω να καταδείξω με αυτό, οτι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα όλοι μας, ΜΑΣ ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ!!!
Και ένα ακόμα προβληματάκι, που είναι ποιο κοντά στον άνθρωπο.
Το παιδάκι σου, ενός χρόνου και έξι μηνών, είναι όρθιο και κλαίει.
Βρες μου μάγκα το πρόβλημα, πριν κουφαθεί, πριν τυφλωθεί, πριν οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να είναι. Και όλ' αυτά καλείσαι να τα λύσεις δίχως ασφάλεια.

Και σίγουρα φλυαρώντας και μεταθέτοντας ευθύνες σε οποιονδήποτε άλλο εκτός απο εμάς, δείχνει καθαρά ένα μικρό μέρος της ευάλωτης προσωπικότητας μας.

Οπου φυσά ο άνεμος. Στα πάθη μας, στην φαντασία μας και γενικά όπου πετά η σκέψη μας. Τις περισσότερες φορές, οπουδήποτε αλλού, εκτός απο το σημείο που βρισκόμαστε.

Και σε όσα γράφω ποιο πάνω, δεν έχει θέση η ατεκνία που προβάλλεται με τόση τέχνη.
Δύο νέοι ερωτεύονται ή ερωτεύονταν και φυσική κατάληξη τα μωρά.
Ερχονται δίχως να ρωτήσουν κάποιες φορές.

Συνελόντι ειπείν δε, καλείσαι να απαντήσεις αποδεικνύοντας οτι εσύ ξεπερνάς τους σαραντάρηδες στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Βλέπεις να αποστασιοποιουμε από το πρόβλημα. Παράθεση γεγονότων κάνω. Όσο να αφορά την τεχνολογία, οι μεγαλύτεροι δεν ζήσαν σε εποχές με υπολογιστές, μκδ, αυτοματοποίηση. Δεν μπορούν να κατανοήσουν τους κινδύνους που μπορεί να κρύβουν. Τα προβλήματα δεν μας ξεπερνούν, εμείς τα λύνουμε. Οι γονείς είναι η βάση της προσωπικότητας μας και εμείς καλουμαστε πάνω σε αυτό να εξελιχθουμε.

 

[Guest 528707]

Ζήλεια; Ζήλεια; Αλήθεια τώρα; Ναι, ζηλεύουμε πολύ που κάνουμε τη ζωάρα μας και δεν έχουμε τέτοιες τεράστιες ευθύνες που φέρνει η ανατροφή ενός παιδιού. Μάλλον από τους γονείς έρχεται η ζήλεια, που έχουν λιώσει στη ρουτίνα και δεν άφησαν πράγματα που ήθελαν να κάνουν και το έχουν μετανιώσει.

Χαχαχαχα!
Α ρε Ηλια πρωι πρωι με εκανες και γελασα !

Ζωαρα κανει αυτος που εχει την ικανοτητα να διαχειριζεται τετοιες καταστασεις με υπευθυνοτητα ωστε να μην του απαγορευει ΤΙΠΟΤΑ απολύτως απο αυτα που κανει ενας που δεν εχει παιδια ..


Οκ μερικοι ανθρωποι δεν μπορουν να αναλαβουν πολλες ευθυνες μαζεμενες και καλα κανουν και δεν κανουν παιδια ..
Γιατι το παιδι εκτος απο ολοκληρωση ή ευτυχια για καποιες γυναικες και αντρες ειναι και μεγαλη ευθυνη γι αυτο και πιο πανω αν διαβασες υπαρχουν οι καταλληλες προϋποθέσεις που καποιος αποφασιζει υπευθυνα να κανει παιδι .
Αν κατω απο τετοιες προϋποθέσεις παλι ενας ανθρωπος δεν μπορει να ανταπεξελθει ή δεν θελει στην τελικη , μαλλον παιζει κατι αλλο ή δεν ειναι κακο να παραδεχτει πως δεν του αρεσουν τα παιδια οπως εσυ ...

Αυτο που λες δεν σημαινει οτι ειναι ευτυχια ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ..
Ειναι η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ που για εμενα και αντιστοιχα πολλους αλλου ειναι μια ανουσια ζωη .. ...
Ειδικα σημερα μετα απο ολα αυτα τα χρονια που περασα και πλεον λεω καλα που τα εκανα μικρη ,αφου ταυτοχρονα με χρονια σπουδων που μπορει να ειναι ζορικα ,αλλα την κλεισούρα που εφαγα τουλαχισταν την εκανα διπλα παραγωγικη και ας κουραστικα λιγακι παραπανω ....
Τι να κανουμε ειναι και καποιοι ανθρωποι που πραγματικα απολαμβανουν και τα παιδια και την ζωη παρεα ΜΕ αυτα ,αλλωστε αυτη η καραμελα με την ρουτινα πραγματικα ποσο σας καλυπτει ?
Τα παιδια ως γνωστο μεγαλωνουν και φευγουν και μετα τα 15 κυριως που μπαινουν στην εφηβεια ,γεια σας ..
Το ζευγαρι ξαναεχει ολο τον χρονο να κανει τα παντα ,απο ταξιδια εκδρομες ξενυχτια αν το θελει και γενικα οτι κανει και ενας που ειναι σε μια σχεση χωρις παιδια ..

Αντιστοιχα θεωρο πολυ ρουτινιασμενη μια ζωη ενος ζευγαριου χωρις παιδια ..Δεν μιλαω για ελευθερους ..

Αν τωρα καποιος ξεπαιδιασει στα 50 ή στα 60 αυτο ειναι αλλο κομματι και εκει ειναι δικη του διαχερηση ..
Εδω ο καθενας μιλαει προσωπικα αλλα δεν ακυρωνουμε και ολη αυτη την κατσταση ,,
Τι θα ηταν ο κοσμος χωρις τα παιδια και τις χαρες που μας προσφερουν ?
Εδω πλεον ξενα παιδια συναντας και αυτη η αθωωοτητα και το γελιο που σου βγαζουν με τα καμωματα τους σου αλλαζει κατευθειαν την διαθεση οσο στρεσαρισμενος και να γυρνας απο την δουλεια σου !


Και στην τελικη πιο εντιμο και ωριμο να πει καποιος οτι εμενα δεν μου αρεσουν τα παιδια και οι ευθυνες που κουβαλανε παρα να παρουσιαζει ολους τους γονεις καταπιεμσμενους και ρουτινιασμενους καλυπτωντας μονο το εγω του

Το μονο που δεν μπορει να κανει ενας παντρεμενος με παιδια ειναι να ξενοπηδαει αριστερα και δεξια ..
Ετσι ντομπρα και με το ονομα τους ..
Και για να μην το κανει ειναι γιατι δεν το εχει αναγκη και δεν του λειπει ..
Αν το εχει αναγκη τοτε ναι το κανει και εκει ειπαμε εκατονταδες φορες γιατι μιλαμε ..

Αν καποιοι λοιπον δεν μπορουν να δουλευουν τατυτοχρονα ωστε να ειναι συζηγοι ,γονεις ,επαγγελματιες και οποια αλλη ταμπελιτσα θελετε να φορατε τοτε δεν ειναι θεμα των αλλων ,αλλα δικο τους .

Απλη λογικη θελει και οχι η συχνη τακτικη να υποτιμούμε κατι που δεν εχουμε ή να το προσβαλουμε γιατι ετσι μονο αναδεικνυουμε την δικη μας κατασταση που εκεινη ειναι που ισως κρυβει αδυναμιες ή ανικανοτητα χειρισμου πολλαπλων κατστασεων ωστε να επέρχεται μια ισσοροποια ..

Δεν σου αρεσουν τα παιδιακια δεν κανεις .Σου αρεσουν βρισκεις τον αντιστοιχο ανθρωπο και τα κανεις ..
Ουτε καταπιεσεις, ουτε ζωαρες ,ισορροποια θεελις γιατι τα ακρα ειναι που φερνουν τα προβληματα ...
Τωρα αν μπουμε σε συγκρισεις τοτε να δουμε λιγο και τα εν λογο ατομα που εκαναν ζωαρα και καβαντζωσαν πλεον μια ηλικια και μετανοιωνουν την ωρα και την στιγμη που δεν εκαννα ισως ενα παιδι .
Αλλα τι να λεμε τωρα ε?Μας συμφερει κατι τετοιο αν θελουμε να μιλαμε με ειλικρινεια παντα και οχι εγωιστικα ?

 

[Himela]

Σόρρυ ρε Μαργαρίτα αλλά εσύ το ξεκίνησες και είπες οτι όποιος δε θέλει παιδιά το κάνει από ζήλεια και κακία, κι όταν σου απάντησε ο Ηλίας λες να μη χαρακτηρίζουμε τους άλλους;