Ψυχική ηρεμία και δίκιο

[Guest 298675]

Τι είναι πιο σημαντικό, η ψυχική μας γαλήνη η το να έχουμε δίκιο?

Γνωρίζω ότι το πιο πιθανόν είναι οι περισσότεροι να συμφωνήσετε με την ψυχική ηρεμία. Ωστόσο υπάρχουν φορές που ξεχνάμε ουσιαστικά εμάς και δίνουμε μόνοι μας χώρο να εισέλθει η αδικία που μας πληγώνει οπου εμείς προσπαθούμε να την πολεμήσουμε και τελικα πάντα χάνουμε.

Πιστεύετε ότι αυτό το συναίσθημα που εμφανίζεται και χάνετε ανά διαστήματα είναι κάτι που δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα μας και θέλει και άλλη δουλειά για να σταματήσει να εμφανίζεται τελειως?

 

[Guest 749981]

Παλιά ήμουν επικριτικό άτομο. Στην πορεία κατάλαβα ότι:

• Τις μισές φορές που ήμουν επικριτικός είχα άδικο.
• Τις άλλες μισές είχα δίκιο αλλά εν τέλει δεν κατάφερα τίποτα.

Οπότε τόσο έχανα την ψυχική ηρεμία μου όσο και δεν κέρδιζα και κάτι ώστε αυτό να αντισταθμίσει το ότι έχασα την ψυχική ηρεμία μου. Ειδικά με άτομα δογματικά το να διεκδικείς το δίκιο σου, όταν μπορείς απλά να αγνοήσεις αυτό που ακούς/διαβάζεις, δεν έχει κανένα νόημα.

 

[Εχέμυθη]

Νομίζω ότι εν τέλει είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε πότε και με ποια άτομα αξίζει να κάνουμε συζήτηση όταν μας τρώει το δίκιο μας. Ως ένα άτομο αρκετά αντιδραστικό έχω θυσιάσει πολλές φορές την ψυχική μου ηρεμία προσπαθώντας να κάνω συζητήσεις με άτομα τα οποία διαφωνώ πλήρως προσπαθώντας να βρω το δίκιο μου. Πλέον έχω καταλάβει ότι πολύ απλά έχει νόημα να συζητήσω με άτομα που ξέρω ότι θα με ακούσουν και θα τους ακούσω και θα βγει κάτι όμορφο απ'όλο αυτό και ας μην καταλήξουμε σε συμφωνία. Δε το καταφέρνω πάντα αλλά I'm trying

 

[Viedo]

Η Ψυχική γαλήνη πιστεύω προέχει. Πολύ σχετικό το ποιος έχει δίκιο, και με κάθε έξτρα μεταβλητή αλλάζει.

Γενικά είμαι άτομο που δεν θα ασχοληθεί ιδιαίτερα να υποστηρίξει το δίκιο του (δηλαδή να μετά πείσω κάποιον). Θα πω την άποψη μου μέχρι εκεί, είτε είναι ορθή είτε όχι. Αν προσπαθείς να κανείς τον άλλον να καταλάβει αυτά που λες και να τα αποδεχτεί, ε μάλλον είσαι μαλθακος.

 

[Guest 298675]

Προσπαθώ να βρω τα αίτια που σε οδηγούν στην κατάσταση που περιγράφετε όλοι σας. Συνήθως δεν δίνω σημασία και σωπαίνω γιατί δεν βρισκω τον λόγο και δεν βλεπω ενδιαφέρον να πω την άποψή μου. Άλλες φορές την λέω μια φορά όπως αναφέρθηκε και παραπάνω και τελειώνει εκεί. Όπου ζητηθεί συνήθως η όπου μου αφήσει χώρο ο συνομιλητής. Κάποιες φορές όμως σαν να με πνίγει το δίκιο και συνήθως συμβαίνει με άτομα που δεν θα με ακούσουν και θα υπάρχει μια σχετική προκατάληψη κατά βάθος. Αυτό με τα χρόνια φθίνει όμως ακόμα υπάρχει σε ένα μικρό βαθμό. Το έχω δουλέψει πολύ μέσα μου και πλέον δεν με στεναχωρεί αλλά δεν είμαι πάντα σε θέση να το διαχειριστώ η αλήθεια είναι.
Έχω βίωσει την αδικία στην οικογένεια μου και ξέρω ότι από εκεί ξεκινάνε όλα. Πάντα ένιωθα ότι δεν ακούγομαι και ότι με αδικουν κλπ και ξέρω ότι αυτό είχε να κάνει με ότι εγώ δεν άκουγα εμένα και δεν αναγνώριζα πραγματικά τι είμαι.

 

[meetmeinmontauk]

Έχω την εντύπωση ότι το θέμα το άνοιξες επειδή σε βασανίζει σε πιο προσωπικό επίπεδο παρά για να συζητηθεί γενικά. Επειδή λοιπόν ανέφερες και την οικογένειά σου και μόνο εσύ ξέρεις τι έχεις ζήσει και πως το έχεις χειριστεί, θα πω απλά ότι τις απαντήσεις που ψάχνεις μόνο εσύ μπορείς να τις δώσεις στον εαυτό σου.

 

[The Mountain]

Το δίκιο μου έχω αποδεχτεί ότι γενικά δεν θα το βρίσκω, τις περισσότερες φορές η διαδικασία δεν αξίζει καν τον κόπο. Την ψυχική μου ηρεμία την έχω χάσει με τη σχολή και το πάθη του κινήματος. Ένα ζαναξ στο 5, παρακαλώ.

 

[Guest 298675]

Ναι, είναι προσωπικό θέμα αλλά και γενικό. Πιστεύω ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι στην θέση μου που θα ήθελα να ανταλλάξουμε σκέψεις.

Τελικά, ναι μόνη θα το βρω. Δεν έχω αμφιβολία γι αυτο
Σ ευχαριστώ!

 

[SOx]

Προσωπικά, επιλέγω την ψυχική ηρεμία με κάθε κόστος. Αν κάπου έχω δίκιο, σημασία έχει να το γνωρίζω μόνο εγώ. Οπότε, δε μπαίνω καν στη διαδικασία να αποδείξω ότι έχω δίκιο κλπ, γιατί είναι ψυχοφθόρο. Αν έχω άδικο και υπάρχουν επιχειρήματα που το αποδεικνύουν, βρίσκω που έκανα λάθος, το διορθώνω και πάω παρακάτω.
Σημαντικότερο όλων είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και ποτέ μου, δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να είναι ψυχικά ασταθής και ταυτόχρονα να τα έχει καλά με τον εαυτό του.
Το παραπάνω μοτίβο συμπεριφοράς έχει υιοθετηθεί μετά από πολλούς λανθασμένους χειρισμούς. Νεότερος δε σήκωνα μύγα στο σπαθί μου. Πλέον, δεν κρατάω ούτε σπαθί.

 

[Guest 890013]

η ψυχική ηρεμία μετά απο πολλά χρόνια μαχόμενη για το δίκιο.
Although, I’m still working on that.

 

[Guest 528707]

Ψυχική ηρεμία με κλειστά τα μάτια .

Ειναι δυνατόν να ανοίξεις το κεφάλι κάποιου και να βάλεις μέσα το δικό σου σκεπτικό ώστε να αποδείξεις ότι έχεις δίκιο ?

Αξίζει λες να ξοδεύεις έτσι ανούσια τον χρόνο σου ?
Εσύ κοιμάσαι ήσυχος και ήρεμος το βράδυ .
Ας ψάξουν να βρουν μόνοι τους οι άλλοι αυτό που εσύ κατάφερες μέσα από πολύ προσωπική δουλειά, αφού δεν είναι ικανοί να το εκτιμήσουν και να το αρπάξουν όταν τους προσφέρεται.

 

[Guest 190013]

Δεν υπάρχει ψυχική ηρεμία όταν βασιλεύει το άδικο.

 

[Valder]

Θα επεκτείνω την ανωτέρω άποψη λέγοντας ότι ποτέ δεν μπορείς να ηρεμήσεις πραγματικά όταν γνωρίζεις ότι κατά μεγάλο μέρος του το όλο σύστημα και ο κόσμος μας διαποτίζεται από την αδικία. Δεν ειπώθηκε βέβαια αυτό που θα πω τωρα, αλλά εγω θέλω να το πω, ότι το να προσπαθείς βέβαια να διορθώσεις τα πάντα είναι μια τρέλα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι, κάπου να διεκδικείς, κάπου να προσαρμόζεσαι και κάπου να αγνοήσεις.

Επι παραδείγματι, πάντα θα υπάρχουν μισανάπηροι ή φοβικοί εργοδότες που θα με βλέπουν στις συνεντεύξεις υποτιμητικά ή με επιφυλάξεις για το ζήτημα υγείας μου. Οσο και να προσπαθήσω να το αγνοήσω, είναι κάτι που θα βρίσκω μπροστά μου. Η θα διεκδικήσω το δίκιο μου, ή θα ξεμπροστιάσω τη διάκριση ή θα προσαρμοστώ αλλάζοντας δυνητικό εργοδότη, ακόμα και χώρα.

Δεύτερο παράδειγμα, κολλημένοι συγγενείς με απόψεις ΧΨΖ, που τους αγαπάς πολύ. Δεν κάθεσαι να τσακωθείς, προσαρμόζεσαι παριστάνοντας μέχρι να λήξει η συζήτηση. Τους αφήνεις λένε τα δικά τους και συνεχίζεις εσυ στην πορεία που θεωρείς ορθότερη.

Τρίτο παράδειγμα, να τσακώνεσαι στο ίντερνετ. Εκεί η καλύτερη λύση είναι να αγνοεί κανείς. Και προσπαθώ πολύ και το χω πετύχει σε μεγάλο βαθμό. "Μα είπαν ξείπαν για σένα, σε αδίκησαν γιατί σε είπαν μαλάκα στραβό επιφανειακό μπήξε δήξε χωρίς να είσαι". Οκ, πρόβλημά τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι ισχύουν τα άδικα που ειπώθηκαν. Εγω τη συνείδησή μου την έχω ήσυχη. Κλείνεις τον browser, συνεχίζεις τη ζωή σου, κι αφήνεις τον κάθε ψυχοπαθή στην τρέλα του.

Αδικία θα υπάρχει πάντα, και οχι καλώς ή κακώς, μα μόνο κακώς. Ο ιδεαλιστής μέσα μου τσακώνεται με το διδυμάκι ρεαλιστή και πραγματιστή. Κάποια άδικα δεν μπορείς να τα αγνοήσεις, κάποια άλλα επιβάλλεται να τα αγνοήσεις γιατί είναι εντελώς ασήμαντα.

Άμα κάθεσαι να ασχολείσαι με το παραμικρό άδικο όπως το αντιλαμβάνεσαι εσυ πάντα, δείχνει δυο πράγματα για σένα. Οτι πρώτον δεν έχεις τίποτα σοβαρότερο ως προτεραιότητα στη ζωή σου και δεύτερον ότι είσαι ο τρελός με το λαστιχάκι που παριστάνεις τον ρομπεν των δασών, ένας μυγιαγγιχτος υποχόνδριος νευρωτικός σπιούνος holier than thou φάση.

Τέτοια ξεφτιλίκια δεν τα μπορώ. Υπάρχουν πράγματα που you shouldn't give a fuck και υπάρχουν πράγματα που πρέπει να give a fuck μέχρι να τους φύγει ο εγκεφαλονωτιαίος.

Ρημάδες προτεραιότητες ανα περιστατικό και στιγμή, όχι μια γενική συνταγή. Μην ξεχάσουμε και να ζούμε προσπαθώντας να φτιάξουμε τα σκατά των άλλων, έτσι;

 

[soul]

Ψυχική ηρεμία δαγκωτό!!
Καταρχήν, το δίκιο μου αρκετές φορές μπλέκεται με το εγωισμό μου και την υποκειμενικότητα μου, οπότε πλέον αφήνω πάντα μέσα μου ένα ερωτηματικό ώστε να μη γίνομαι απόλυτη.
Πλέον μιλάω μόνο όταν ερωτηθω και λέω την άποψη μου χωρίς επιμονή - ο καθένας έχει μυαλό και κρίση να αποφασίσει...
Τώρα, όσο για την αδικία που ανέφερες, ότι μερικές φορές μας πνίγει... Αυτό μαθαίνει κάποιος να το αντιμετωπίζει εμπειρικά νομίζω. Δηλαδή να μην εστιάζεις στο που είναι το άδικο, αλλά στο να στο πως δεν θα σε αγγίζει..

 

[Agaphbou]

Αίσθηση αδικίας -> Μάχη για το δίκιο -> Συνειδητοποίηση ότι δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη ποτέ -> Υιοθέτηση αμυντικοτερης στάσης, επιλέγεις τους τσακωμούς σου -> Ελπίζεις πλέον να βρεις την ψυχική σου ηρεμία αλλά μετά βλέπεις το άδικο γύρω σου -> Σε ξανατρωει ο κωλος σου -> Φαύλος κύκλος

 

[Metalhead_4_life]

Ο Στωικισμός είναι η λύση. Ότι δεν μπορείς να το αλλάξεις, μην ασχολείσαι. Μπορείς να αλλάξεις εσένα και τον τρόπο που αντιδρας και αισθάνεσαι.

 

[Guest 528707]

Επι παραδείγματι, πάντα θα υπάρχουν μισανάπηροι ή φοβικοί εργοδότες που θα με βλέπουν στις συνεντεύξεις υποτιμητικά ή με επιφυλάξεις για το ζήτημα υγείας μου. Οσο και να προσπαθήσω να το αγνοήσω, είναι κάτι που θα βρίσκω μπροστά μου. Η θα διεκδικήσω το δίκιο μου, ή θα ξεμπροστιάσω τη διάκριση ή θα προσαρμοστώ αλλάζοντας δυνητικό εργοδότη, ακόμα και χώρα.


Ρημάδες προτεραιότητες ανα περιστατικό και στιγμή, όχι μια γενική συνταγή. Μην ξεχάσουμε και να ζούμε προσπαθώντας να φτιάξουμε τα σκατά των άλλων, έτσι;

Καλημέρα

Εδώ νομίζω δεν μιλάμε για αδικία ,μιλάμε για καθαρό ρατσισμό δυστυχώς .
Οπότε στην προκειμένη περίπτωση αν και πολύ πετυχημένα τους χαρακτηρίζεις ,επιβάλλεται να ασχολείσαι και μάλιστα δίνοντας τις απαραίτητες απαντήσεις μόνο μέσα από τις πράξεις σου και όχι από τα λόγια σου .

Ειναι οι μόνες περιπτώσεις που θα ασχοληθώ.
Αλλιώς ΔΕΝ θα κοιμάμαι ήσυχη τα βράδυα ακόμα και αν απέναντι μου έχω ένα φελλό...

 

[Guest 209912]

Προσπαθώ να βρω τα αίτια που σε οδηγούν στην κατάσταση που περιγράφετε όλοι σας. Συνήθως δεν δίνω σημασία και σωπαίνω γιατί δεν βρισκω τον λόγο και δεν βλεπω ενδιαφέρον να πω την άποψή μου. Άλλες φορές την λέω μια φορά όπως αναφέρθηκε και παραπάνω και τελειώνει εκεί. Όπου ζητηθεί συνήθως η όπου μου αφήσει χώρο ο συνομιλητής. Κάποιες φορές όμως σαν να με πνίγει το δίκιο και συνήθως συμβαίνει με άτομα που δεν θα με ακούσουν και θα υπάρχει μια σχετική προκατάληψη κατά βάθος. Αυτό με τα χρόνια φθίνει όμως ακόμα υπάρχει σε ένα μικρό βαθμό. Το έχω δουλέψει πολύ μέσα μου και πλέον δεν με στεναχωρεί αλλά δεν είμαι πάντα σε θέση να το διαχειριστώ η αλήθεια είναι.
Έχω βίωσει την αδικία στην οικογένεια μου και ξέρω ότι από εκεί ξεκινάνε όλα. Πάντα ένιωθα ότι δεν ακούγομαι και ότι με αδικουν κλπ και ξέρω ότι αυτό είχε να κάνει με ότι εγώ δεν άκουγα εμένα και δεν αναγνώριζα πραγματικά τι είμαι.

Τα προβλήματα σου δεν πηγάζουν από τους άλλους και τις πράξεις τους, αλλά από τον αυτό σου. Όταν σε "πνίγει το δίκιο σου", τι είναι αυτό που συμβαίνει πραγματικά? Αυτό που συμβαίνει, είναι πως βρίσκεσαι σε μία κατάσταση στην οποία αισθάνεσαι πως αδικείσαι, δηλαδή σε μία κατάσταση όπου υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα, και στο πως έχεις στην φαντασία σου ότι πρέπει να είναι η πραγματικότητα. Αυτή η διαφορά από την φαντασία στην πραγματικότητα είναι που προκαλεί και όλον τον πόνο που αισθάνεσαι.

Η αίσθηση της αδικίας πηγάζει από το εγώ μας και την εικόνα μας. Θεωρούμε πως είμαστε η Χ εικόνα που προβάλουμε, και οι άλλοι θα πρέπει να έχουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά απέναντι σε αυτή την εικόνα. Όταν δεν την έχουν, αυτό αποτελεί άμεση επίθεση προς αυτή την εικόνα και όλα τα τα πράγματα που έχουμε στην φαντασία μας και είναι συνυφασμένα με αυτή την εικόνα. Η βίαιη είσοδος της πραγματικότητας στην φαντασία μας γκρεμίζει αυτή την εικόνα, και αυτό προκαλεί πόνο.

Η προσπάθεια επιβολής του δικαίου δεν είναι πάλι τίποτα παραπάνω από την ανάγκη επιβολής του εγώ μας επάνω στους άλλους. Ο καθένας μας έχει διάφορα concepts στο κεφάλι του, όπως το σωστό, το ηθικό, το δίκαιο κτλ, και προσπαθεί να προσαρμόσει την πραγματικότητα σε αυτά τα concepts. Αυτή η επιθυμία γεννά και όλη την αγανάκτηση που συνδέεται με όλα τα άτομα που αναζητούν διαρκώς το "δίκαιο" και τα οποία φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να είναι ήρεμα στην ζωή τους, καθώς η αναζήτηση του δικαίου είναι ένας δρόμος που δεν οδηγεί πουθενά. Το μυαλό μπορεί να παράγει concepts με την ταχύτητα του φωτός, και ακόμη και αν καταφέρεις να αλλάξεις την συμπεριφορά των άλλων απέναντι στην εικόνα σου, το μόνο που θα γίνει θα είναι να μεταβληθεί αυτή εικόνα και να ξεκινήσει από την αρχή η όλη ιστορία.

 

[Guest 298675]

Η αλήθεια είναι ότι έφυγα από αυτή την κατάσταση του πόνου που περιγράφεις όταν ανακάλυψα κάποια στοιχεία του εαυτού μου και έβαλα εμένα μπροστά αντί τον άλλον που με αδικεί. Σαν να μπήκε ένα όριο ας πούμε από εκείνη την στιγμή.
Είμαι πιο κοντά στο ότι έχει να κάνει με το πως βλέπω εγώ τον εαυτό μου και όχι το πως αντιλαμβάνονται οι άλλοι εμένα.
Είμαι σκεπτική ακόμα..