Sony PSP

[borat]

Κάθε Τετάρτη πλέον τα updates του PSN

Όπως όλοι γνωρίζουμε το PlayStation Store ανανεώνεται κάθε εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Πέμπτη, τόσο στην Αμερική τόσο και στην Ευρώπη. Ωστόσο, από τον ερχόμενο Μάιο οι αλλαγές στο ευρωπαϊκό PSN θα πραγματοποιούνται πλέον κάθε Τετάρτη.

Μέσω ενός δελτίου τύπου η Sony ανακοίνωσε στους developers του PS3 και του PSP, ότι από τις 5 Μαΐου, τα updates στο PSN θα γίνονται κάθε Τετάρτη, όποτε δηλαδή ανανεώνεται και το Xbox Live.

Συνεπώς, το τελευταίο update που θα γίνει ημέρα Πέμπτη, θα είναι αυτό στις 29 Απριλίου.

pspgr.net

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Δεκαπέντε νέα παιχνίδια από την SCEA


Η ιστοσελίδα του ESRB δημοσίευσε πως 15 συνολικά νέοι τίτλοι για PSP γίνονται prepped από SCEA. Οι περισσότεροι από τους τίτλους αυτούς έχουν πολύ σύντομη περιγραφή, η οποία θα μπορούσε να σημαίνει ότι θα είναι downloadables παιχνίδια και όχι παιχνίδια που θα μπορούμε να τα βρούμε σε καταστήματα λιανικής.

Τα παιχνίδια είναι τα εξής:

• Busy Sweets Factory
• Charge! Tank Squad!
• Finger Connection
• Homerun Hitters
• Love Cupid
• Music Quiz
• One Two Boat Racing
• Pile Up Bakery
• Pinball Duel
• Quiz Animania
• Ramen Heaven
• Sheep Defense
• Shogi
• Sweet Reversi
• Tonzurakko

pspnet.gr

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

trailer του νέου MGS:


Το Metal Gear Solid: Peace Walker θα κυκλοφορήσει στην Ευρώπη για το PSP στις 18 Ιουνίου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Η Sony ακυρώνει το Room

Η Sony ανακοίνωσε ότι τελικά το Room δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα στο PlayStation Portable, αποφεύγοντας να διευκρινίσει τους λόγους της απόφασής της. Η συγκεκριμένη ψηφιακή πλατφόρμα είχε παρουσιαστεί πέρυσι και από τα όσα είχαν δημοσιευθεί, θα επέτρεπε στους κατόχους της φορητής κονσόλας της Sony να δημιουργήσουν τα προσωπικά τους Avatars και στη συνέχεια να βρεθούν στον ίδιο χώρο με τους φίλους τους και να προβούν σε διάφορες ενέργειες, όπως να κάνουν chat, να ανταλλάξουν εικόνες, μουσική κλπ. Η εταιρία είχε παρουσιάσει το Room σαν μια ''ανάλαφρη'' έκδοση του Home, αν και πλέον το όλο project ανήκει στο παρελθόν.

κλικ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Dead or Alive: Paradise

Η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι είναι μια ωραία εποχή. Λίγο η ζέστη, λίγο η θάλασσα και γενικότερα δημιουργείται το ιδανικό κλίμα ώστε τα επίδοξα καμάκια να ξεκινήσουν το κυνήγι σε κάποια παραλία, αναζητώντας ανυποψίαστα θύματα. Αναμφίβολα, πρόκειται για μια κατάσταση από την οποία οι περισσότεροι έχουν περάσει στην εφηβεία τους και όχι μόνο, με τα γνωστά οφθαλμόλουτρα να είναι πάντοτε καλοδεχούμενα. Αλλά μπροστά στον κίνδυνο της απόρριψης, έρχεται για ακόμα μια φορά η Tecmo για να τονώσει το ηθικό –και όχι μόνο- του ανδρικού φύλου, παρέχοντας στον καθένα τη δυνατότητα να επιδοθεί στα παιχνίδια της παραλίας από το σπίτι του και μάλιστα μέσω της φορητής κονσόλας της Sony.

Φυσικά, αναφερόμαστε στη νέα πρόταση της σειράς Dead or Alive, όπου οι προικισμένες καλλονές που τόσα χρόνια συντροφεύουν τους παίκτες –ακόμα δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τους λόγους- έχουν αφήσει στην άκρη τις διαφορές τους -μαζί με τα ρούχα τους- και αποφάσισαν να πάνε διακοπές.

Το Paradise είναι από κάθε άποψη μια υπερβολικά εκκεντρική δημιουργία, που επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο σε συγκεκριμένα σημεία του ανθρώπινου σώματος, αγνοώντας σημαντικότατους τομείς, όπως για παράδειγμα το gameplay. Αλλά από την άλλη, όταν έχει μπροστά του κάποιος τόσα λυγερά και ημίγυμνα κορμιά, είναι δυνατόν να ασχοληθεί με τέτοιας μορφής λεπτομέρειες;

Πετσέτα, μαγιό και γρήγορα στην παραλία
Tο Paradise είναι η φυσική εξέλιξη του Xtreme Volleyball, όπου για ακόμα μια φορά ο πάντοτε ανήσυχος Zack καλεί τα κορίτσια της σειράς Dead or Alive να απολαύσουν ένα 14ήμερο διακοπών σε ένα εξωτικό νησί. Αλλά, για μια στιγμή. Μάλλον κάτι ξεχάσαμε, και το κείμενο δείχνει να σοβαρεύει επικίνδυνα. Οπότε, πάμε πάλι από την αρχή.

Η αρχή γίνεται με μια εισαγωγική σκηνή, όπου τα κορίτσια μας δείχνουν να ξεχειλίζουν από αισθησιασμό πάνω στις ξαπλώστρες, από τις οποίες δυσκολεύονται να σηκωθούν. Πραγματικά, η κούρασή τους είναι έντονη από τις διαμάχες του παρελθόντος και οι διακοπές δείχνουν να είναι απαραίτητες. Αφού λοιπόν η κάμερα εστιάσει αμέτρητες φορές σε όλα τα επίμαχα σημεία -κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο με κάθε δημιουργία που πρωταγωνιστεί το ασθενές φύλο- θα θελήσουν να μας δείξουν και την αφελή πλευρά τους, νιώθοντας μια ελαφρά ντροπή για τον τολμηρό εικονολήπτη. Ναι καλά...

Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτές οι διακοπές είναι και οι πλέον ενδιαφέρουσες, έστω και αν τα πάντα κινούνται σε απίστευτα αργούς ρυθμούς. Αφήνοντας πίσω το άγχος των μεγαλουπόλεων, οι παίκτες καλούνται να παίξουν ακόμα και το ρόλο του φωτογράφου, με τα κορίτσια να παίρνουν ορισμένες πόζες που πραγματικά θα κάνουν τους πουριτανούς να νιώσουν κάπως άβολα. Αν αναμένατε πλήρη απουσία βάθους -gameplay...- και ουσιαστική την πασαρέλα ημίγυμνων σωμάτων, με μεγάλη μας χαρά μπορούμε να επιβεβαιώσουμε τη συγκεκριμένη κατάσταση.

Η βασική θεωρία της… ταλάντωσης

Ο τίτλος απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε διψασμένους πιτσιρικάδες, που αναζητούν την απόλαυση –οποιασδήποτε μορφής- μέσω της φορητής τους κονσόλας και δίχως το άγχος μήπως τους ανακαλύψει κάποιος να παρακολουθούν μια, κατά τα άλλα, soft porno παραγωγή. Πολύ απλά, η Tecmo προσφέρει την πλέον ανεγκέφαλη δημιουργία των τελευταίων ετών, η οποία δεν πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν. Αφού λοιπόν ολοκληρωθεί η εισαγωγική σκηνή του Paradise, οι παίκτες πληροφορούνται πως ουσιαστικά έχουν στη διάθεσή τους ένα χρονικό διάστημα, στο οποίο θα πρέπει να επιδοθούν σε ορισμένες αθλοπαιδίες.

Το μόνο αξιοσημείωτο στοιχείο είναι οι αγώνες beach volleyball, γιατί η υπερπήδηση εμποδίων σε μια πισίνα αναμφίβολα δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, από τη στιγμή που ουσιαστικά πρόκειται για ένα απλό παιχνίδι παρατηρητικότητας και συγχρονισμού.

Η λήψη φωτογραφιών -για ένα παράξενο λόγο- φαίνεται να απασχόλησε ιδιαίτερα την Team Ninja, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς η τόση εμμονή αλλά και το πλήθος των διαθέσιμων εργαλείων σε αυτόν τον τομέα. Στο σημείο αυτό επιβάλλεται να γίνει ένα μικρό διάλειμμα από τη δράση –λέμε τώρα- ώστε να μπορέσει το μυαλό μας να συγχρονιστεί με το αντίστοιχο των δημιουργών και να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε ποιο είναι το γενικότερο σκεπτικό πάνω στο οποίο στηρίχθηκε το Paradise. Και ενώ η απάντηση έδειχνε να βρίσκεται κοντά, η εικόνα της χυμώδους Kazumi να παίζει με ένα καβούρι στην παραλία και με τα πλούσια προσόντα της να πάλλονται ακατάπαυστα, μας έκανε και πάλι να ξεχαστούμε...

Όταν μεγαλώσω, θα γίνω φωτογράφος
Η αλήθεια είναι πως ο τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει ένα πρώτης τάξεως μάθημα ανατομίας του γυναικείου σώματος, έστω και αν αυτό διακατέχεται από ένα έντονο αίσθημα υπερβολής. Δίχως να υπάρχει πλέον καμία διάθεση να σοβαρευτούμε, επιλέξαμε να μεταφερθούμε στο casino που προσφέρει το Dead or Alive Paradise και φυσικά δεν το μετανιώσαμε. Εδώ οι επιλογές περιορίζονται σε παιχνίδια με χαρτιά καθώς και η αναζήτηση της τύχης μας στα slot machines.

Η επιβράβευση δεν είναι χρηματική, αλλά ακόμα καλύτερα προσφέρονται ορισμένα μικροσκοπικά μαγιό, τα οποία με δυσκολία συγκρατούν τη χυμώδη θηλυκότητα των χαρακτήρων σε αποδεκτά πλαίσια. Οπότε, η συλλογή φωτογραφιών αποκτά νέο ενδιαφέρον, με τα κατά τα άλλα ντροπαλά κορίτσια να παίρνουν ορισμένες απίστευτα προκλητικές πόζες. Η χαρά του κάθε στερημένου δηλαδή.

Τα ευχάριστα για τους παίκτες δεν σταματούν εδώ. Η εταιρία είναι σε θέση να προσφέρει ορισμένους από τους καλύτερα σχεδιασμένους χαρακτήρες που έχουμε δει, οπότε η απόλαυση είναι απαλλαγμένη από άσχημες υφές ή θολά textures. Η εικόνα είναι το ίδιο κρυστάλλινη με αυτή της θάλασσας, αν και το γεγονός πως το δωμάτιο στο οποίο κατοικούμε δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια στατική εικόνα, είναι μάλλον κάτι το κατακριτέο. Στον τομέα του ήχου, τα απίστευτα κουραστικά μουσικά κομμάτια θέτουν το ερώτημα για το αν τελικά αυτά είναι το χειρότερο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου τομέα ή αν τα αφελή σχόλια των χαρακτήρων τα ξεπερνούν.

Παράλληλα, ορισμένα επιφωνήματα είναι σε θέση να αναγκάσουν τους παίκτες να χαμηλώσουν τον ήχο, γιατί αν βρίσκονται σε κάποιο χώρο όπου υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, κατά πάσα πιθανότητα θα παρεξηγηθούν.

Συμπεράσματα: Και που να σφίξουν οι ζέστες
Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μας γύρω από το Dead or Alive Paradise και αισθανόμενοι την υποχρέωση να προστατέψουμε τους ανυποψίαστους αγοραστές, είναι αναγκαίο να ειπωθεί πως η συγκεκριμένη δημιουργία είναι απαράδεκτη. Γενικότερα, είναι αδιανόητο κάποιος έφηβος ή ο οποιοσδήποτε γενικότερα να δαπανήσει το χρόνο του σε κάτι τόσο κακοφτιαγμένο. Βέβαια, από την άλλη τίθεται και το θέμα της οπτικής απόλαυσης. Οπότε, περί ορέξεως...

Γιώργος Τσακίρογλου

Θετικά
Σας αφήνουμε να τα μαντέψετε εσείς
Αρνητικά
Δεν ενδείκνυται για καρδιοπαθείς
Επίσης, οι συντηρητικοί ας το αγνοήσουν
Οι γυναίκες χωρίς καμπύλες θα το μισήσουν
Τα δε αγοράκια… θα το λατρέψουν (κακό είναι αυτό

πηγή: κλικ
gameover.gr

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Το Yakuza έρχεται στο PSP

Ευχάριστα είναι τα νέα για τους κατόχους της φορητής κονσόλας της Sony, μιας και πλέον θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως η σειρά Yakuza θα δοκιμάσει την τύχη της και στο PlayStation Portable. Ουσιαστικά, πρόκειται για τον τίτλο με την κωδική ονομασία ''Project K'', μια δημιουργία με την οποία η SEGA ασχολείται εδώ και πολύ καιρό. Όπως δηλώνει η εταιρία, δεν θα αποτελεί μέρος των spin-offs της σειράς Kenzen, αλλά μια πρόταση που θα λαμβάνει χώρα στη σύγχρονη εποχή και που, φυσικά, θα πρωταγωνιστεί ο Ryo.

Για την ώρα, η ημερομηνία κυκλοφορίας του Υakuza για το PlayStation Portable παραμένει άγνωστη.

gameover.gr

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Πρόταση: Όσοι ψάχνεται παιχνίδι με ενδιαφέρον, δύσκολο σε επίπεδο λήψης ηρεμιστικών και κυρίως ατελείωτο τσεκάρετε στο monster hunter freedom unite.
Αναμφίβολα από τα καλλίτερα για psp.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Να και το review από gameover.gr

Να και το review από gameover.gr

Monster Hunter Freedom Unite

Ίσως το πιο “βαθύ” παιχνίδι του PSP, δοκιμάζει τις gaming ικανότητές μας

Η σειρά Monster Hunter, πάντα περιτριγυριζόταν από συναισθήματα αγάπης και μίσους. Οι Ιάπωνες την αγκάλιασαν, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος παρατηρούσε το φαινόμενο Monster Hunter από απόσταση. Μιας και το franchise δεν είχε την επιθυμητή διείσδυση στη Γηραιά Ήπειρο, η Capcom προσπαθούσε εδώ και καιρό να βρει έναν τρόπο, ώστε να καταφέρει το franchise να σταθεί στα πόδια του και στην Ευρώπη. Με το Monster Hunter Freedom Unite, αυτή η λύση βρέθηκε. Συνοδευόμενη από μία τεράστια διαφημιστική καμπάνια, ένα bundle και δωρεάν UMDs που περιείχαν το demo, η κυκλοφορία του τίτλου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το λιγότερο δυναμική. Το ερώτημα όμως ακόμα παραμένει. Πως καταφέρνεις να πείσεις τον κόσμο να αγοράσει έναν τίτλο, που φημίζεται για τη σαδιστική του δυσκολία;

Σε μια εποχή που τα παιχνίδια έχουν την τάση να διαρκούν όσο μία 8ωρη βάρδια, και ο όρος “πρόκληση” να κάνει την εμφάνιση του μόνο στο ανώτατο επίπεδο δυσκολίας τους, το Monster Hunter Freedom Unite έρχεται για να αμφισβητήσει επιδεικτικά τις “τάσεις” αυτές. Με διάρκεια που ξεπερνάει ακόμα και το χρόνο ενασχόλησης πολλών παικτών με MMO τίτλους, κι ένα επίπεδο δυσκολίας που θα κάνει πολλούς να μισήσουν το παιχνίδι, τους δημιουργούς του, ακόμα και τις μαμάδες των δημιουργών, το MHFU δεν χαρίζεται σε κανέναν.

Για να καταφέρει κάποιος να επιβιώσει στον επικό κόσμο του, θα πρέπει να βάλει τη gaming μαεστρία του να δουλεύει υπερωρίες. Το θέμα είναι, αν με τη τρέχουσα γενιά και τη συνήθεια της να χαϊδεύει τους παίκτες, η μαεστρία αυτή ακόμα υπάρχει. Ακόμα κι αν αυτή κοιμάται βαθιά μέσα μας, ο τίτλος της Capcom είναι κάτι περισσότερο από πρόθυμος να την ξυπνήσει –με τυμπανοκρουσίες. Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση του τίτλου, να αναφέρουμε πως το Freedom Unite δεν αποτελεί ένα sequel. Πρόκειται ουσιαστικά για μία βελτιωμένη έκδοση του Monster Hunter Freedom 2 του PSP, το οποίο με τη σειρά του ήταν βασισμένο στο Monster Hunter 2 του PlayStation 2.

Όμως, μιας και το MH2 ποτέ δεν κυκλοφόρησε εκτός Ιαπωνίας, και δεδομένου ότι οι Έλληνες που ασχολήθηκαν με το προηγούμενο τίτλο στο PSP, ήταν -το πολύ- μερικές εκατοντάδες, το Freedom Unite θα μπορούσε χωρίς αμφιβολία να αντιμετωπιστεί από το κύριο gaming πληθυσμό ως ένα νέο παιχνίδι. Έτσι, για άλλη μια φορά, οι παίκτες ξεκινούν τη περιπέτεια τους στο Poke Village, “κέντρο επιχειρήσεων” του παιχνιδιού.

Από άποψη σεναρίου, το μόνο που χρειάζεται να ξέρει κάποιος, είναι το γεγονός πως ο κυνηγός που δημιουργεί ο παίκτης, είναι και ο ήρωας/ κυνηγός του χωριού. Μια ταπεινωτική ήττα από ένα επιβλητικό wyvern -ένα από τα πιο ισχυρά είδη, που θα αντιμετωπίσουμε- στο εισαγωγικό video, αποτελεί και την απόλυτη ευκαιρία ο κυνηγός μας να ξεκινήσει την εκπαίδευση του από την αρχή, και σταδιακά να διεκδικήσει τη χαμένη δόξα και τιμή του. Ξεκινώντας, το πρώτο πράγμα που καλείται ο παίκτης να κάνει, είναι να δημιουργήσει τον κυνηγό του. Μέσα από ένα εκβαθυμένο σύστημα δημιουργίας, μπορείτε να επιλέξετε το φύλο, τη φυλή, τα χαρακτηριστικά του προσώπου, την κόμη, ακόμα και τη φωνή του κυνηγού σας.

Σοφό θα ήταν, όσοι έχουν χώρο στο Memory Stick τους, να προβούν στην εγκατάσταση του τίτλου, κάτι που μειώνει στο 1/3 τους χρόνους loading. Τα 580MB που απαιτούνται και τα 13 λεπτά που παίρνει η διαδικασία, θα σας γλιτώσουν από τα πολλά loading screens, αφού ουσιαστικά μηδενίζουν το χρόνο αναμονής. Όταν με το καλό ξεμπερδέψετε με όλα αυτά, ένα...τεραστίων διαστάσεων tutorial είναι παρόν για όσους το χρειάζονται (όλοι!). Το Hunter School, όπως ονομάζεται, είναι εκεί για να μας μάθει πως λειτουργεί το κάθε τι.

Εκπαίδευση με όπλα, τύποι quest, χρήση αντικειμένων, τακτικές επιβίωσης, όλα είναι διαθέσιμα για τον πρόθυμο να μάθει παίκτη. Υπεύθυνος για την “επιμόρφωση” μας, είναι ο...τιτανομέγιστος δάσκαλος μας, του οποίου τα λόγια είναι πολλά. Και όταν λέμε πολλά, εννοούμε σελίδες επί σελίδων. Τουλάχιστον, το κείμενο είναι πιασάρικο, με δυνατή δόση χιούμορ, και κατατοπιστικό. Το ίδιο ισχύει γενικά για όλο το script του παιχνιδιού, που είναι καλοπροαίρετα ατελείωτο, αφού προσπαθεί να μας προσφέρει όσες περισσότερες πληροφορίες είναι δυνατόν.

Χωρίς εκπαίδευση, η πρόοδος στο παιχνίδι είναι αδύνατη, και όποιος προσπαθήσει να το παίξει freelancer, ξεκινώντας τη καριέρα του ως ανεκπαίδευτος και τολμηρός κυνηγός, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να σπαταλήσει πολύτιμες gaming ώρες, με αποτέλεσμα να καταλήγει ταπεινά πίσω στα tutorials, σε αναζήτηση χαμένων γνώσεων.

Ακόμα και μετά από ώρες εκπαίδευσης, το παιχνίδι θα "χαστουκίσει" εκείνους που θα προσπαθήσουν να ολοκληρώσουν quests που δεν ανταποκρίνονται όχι στις ικανότητες τους, αλλά στον εξοπλισμό τους. Κάτι τέτοιο συμβαίνει, εξαιτίας της παντελούς έλλειψης των experience points στο παιχνίδι. Οι 500+ ώρες που απαιτούνται για την ολοκλήρωση των 400 και πλέον αποστολών του παιχνιδιού, δεν έχουν να κάνουν με grinding ή ανελέητο leveling up. Αντίθετα, η τελειοποίηση του εξοπλισμού του παίκτη, είναι το κύριο μέλημα. Όσο καλός και να είναι στη μάχη κάποιος, δεν θα είναι σε θέση να τα βάλει με τα ισχυρότερα θηράματα, χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό.

Το Monster Hunter FU δίνει τη δυνατότητα στον παίκτη να διαλέξει μεταξύ 11 ειδών όπλων. Αυτός που προτιμά τη μάχη σώμα με σώμα, θα προτιμήσει κάποιο σπαθί, είτε αυτό είναι συνδυασμός ασπίδας και ξίφους ή διπλά σπαθιά σε στυλ Kratos, είτε ξίφος που φέρνει λίγο σε στύλο της...ΔΕΗ. Αντίστοιχα, οι fans της μάχης εξ αποστάσεως, θα στραφούν σε κάποιο τόξο, βαλλίστρα, ή ακόμα και στο ταυτισμένο πλέον με τη σειρά bowgun, τα οποίο ουσιαστικά είναι μια βαλλίστρα, που εκτοξεύει διάφορα είδη καλύκων. Οι πιο ανήσυχοι ίσως δείξουν το ενδιαφέρον τους για κάποια θανατηφόρα λόγχη, ή ένα επιβλητικό και καταστροφικό ρόπαλο.

Οι δημιουργοί του παιχνιδιού φρόντισαν να σχεδιάσουν έτσι τις αποστολές, ώστε να απαιτείται η χρήση όλων των τύπων όπλων. Αυτός είναι και ο λόγος που θα πρέπει ο παίκτης να μην πέσει στη παγίδα του ενός όπλου, αφού μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να παρασυρθεί, και να αφοσιωθεί στην αναβάθμιση ενός και μόνο τύπου. Κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με θανατική ποινή στο κόσμο του Monster Hunter, αφού πολλοί εχθροί, είναι απλά απέθαντοι, αν δεν αντιμετωπιστούν με κατάλληλο οπλισμό.

Το ίδιο ισχύει και για το ρουχισμό του παίκτη, μιας και η συνεχής αναβάθμιση του κρίνεται απαραίτητη. Δεδομένου ότι πολλά πλάσματα, είναι ικανά να μας αφαιρέσουν τη μισή μπάρα ζωής με ένα χτύπημα, θα χρειαστού,ε μια πανοπλία, φτιαγμένη από τα πιο ανθεκτικά υλικά του σύμπαντος του MH. Ευτυχώς, ποτέ δεν θα λείψουν οι πρώτες ύλες. Κάθε τέρας που θανατώνουμε, αποτελεί μια πλούσια πηγή υλικών. Με το πάτημα του Κύκλου, ο παίκτης συλλέγει πρώτες ύλες από τα νεκρά σώματα των πλασμάτων, όπως κέρατα, κόκκαλα, δέρματα, ή απλά κρέας για την τροφή του.

Όλα αυτά τα υλικά, μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον τεχνίτη του χωριού, του οποίου θα γίνουμε και ο καλύτερος πελάτης. Για να φτάσουμε βέβαια στο σημείο όπου θα κατασκευάζουμε μυθικές στολές και όπλα απαράμιλλης δύναμης, απαιτείται απόλυτη και τυφλή αφοσίωση στον τίτλο.

Πάνω που θα νομίζουμε ότι τα έχουμε καταφέρει και έχουμε μάθει πια τα μυστικά του, το παιχνίδι θα μας επιστρέφει στην οικτρή πραγματικότητα, βάζοντας μας αντιμέτωπους με πλάσματα, δεκάδες φορές μεγαλύτερα από εμάς. Το Freedom Unite είναι από τα παιχνίδια που "διαλύουν" τον παίκτη ξανά και ξανά, μόνο και μόνο για να τον κάνουν να συνειδητοποιήσει πόσο εγκεφαλικό είναι το gameplay του. Η ωμή βία και η απουσία τακτικής, δεν έχει εφαρμογή εδώ.

Ο παίκτης θα επαναλάβει την ίδια αποστολή πάμπολλες φορές, μέχρι να αποστηθίσει τις κινήσεις του θηράματος του, τα αδύνατα του σημεία και το είδος όπλου που απαιτείται για να το εξοντώσει ή να το αιχμαλωτίσει. Μιας και ειπώθηκε η λέξη “αιχμαλωτίσει”, να αναφέρουμε πως μέσω ενός μεγάλου εύρους παγίδων, αναισθησιογόνων, και άλλων σχετικών εργαλείων ενός κυνηγού, ο παίκτης μπορεί κάλλιστα να αιχμαλωτίσει ένα σημαντικό πλάσμα, αντί να του αφαιρέσει τη ζωή.

Μπορεί με αυτό τον τρόπο να μην μπορούμε να επωφεληθούμε από τα απομεινάρια του ζώου, αλλά οι αυξημένες αμοιβές και τα σπάνια αντικείμενα που λαμβάνουμε από μία τέτοια πράξη αναπληρώνουν την απώλεια. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για πολλές παραγράφους ακόμα σχετικά με το τι έχει να προσφέρει από άποψη αποστολών και χαρακτηριστικών το νέο αυτό MH, αλλά θα καταλήγαμε σε ένα κείμενο πολλών...χιλιάδων λέξεων, και θα χάναμε την ουσία. Πριν περάσουμε στον τεχνικό τομέα, ας αναφέρουμε συνοπτικά κάποια άλλα features του παιχνιδιού, που σίγουρα ενδιαφέρουν τους πιθανούς αγοραστές.

Ίσως η πιο σημαντική προσθήκη στον τίτλο της Capcom, είναι η δυνατότητα να παίρνουμε μαζί στα quests τα πιστά felines. Τα felines είναι μια εξελιγμένη ράτσα αιλουροειδούς, που ξεχωρίζει για την αυξημένη νοημοσύνη της και την ικανότητα της να μιλά. Αν και αδύναμες στη μάχη, είναι ο απόλυτος σύμμαχος, όταν αντιμετωπίζουμε ομάδες εχθρών και χρειάζόμαστε κάποιον να τους αποσπάσει τη προσοχή. Το να είναι στραμμένο το βλέμμα όλων των εχθρών επάνω μας σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι το θετικό, γιʼ αυτό οι felines κρίνονται φύλακες άγγελοι στις δύσκολες στιγμές. Ένα άλλο feature που είναι αξιοσημείωτο, είναι η παρουσία της φάρμας στο Poke Village, όπου εκεί μπορούμε να χαλαρώσουμε, ψαρεύοντας, φυτεύοντας σπόρους φυτών (πολλά από τα οποία έχουν θεραπευτικές και όχι μόνο ιδιότητες), ή μεταλλεύοντας για σπάνια ορυκτά.

Τέλος, το MHFU υποστηρίζει συνεργατικό gameplay, μέσω ad-hoc. Μέχρι και τέσσερις παίκτες μπορούν να συμμετάσχουν σε ένα quest, κάνοντας τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για αυτούς και πολύ πιο δύσκολα για τα τέρατα που θα βρεθούν στο διάβα τους. Γενικά, θα μπορούσε να πει κανείς πως το παιχνίδι λάμπει, όταν περισσότεροι από ένας παίκτες ενώνουν τις δυνάμεις τους. Είναι πραγματικά κρίμα, που απαιτείται οι παίκτες να βρίσκονται σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους, για να απολαύσουν το online στοιχείο του παιχνιδιού. Αυτό ήταν που εμπόδισε και τη συντακτική ομάδα του GameOver, να ενώσει τις δυνάμεις της...

Από τεχνολογικής άποψης, το δημιούργημα της Capcom αξίζει τον τίτλο του τεχνολογικού άθλου. Το πώς κατάφεραν οι δημιουργοί να χωρέσουν μία τέτοια ποσότητα δεδομένων μέσα στο UMD είναι απορίας άξιο. Κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό, αν λόγου χάρη το παιχνίδι έκανε θυσίες στον οπτικοακουστικό τομέα. Κάτι τέτοιο όμως, σαφώς και δεν ισχύει. Το παιχνίδι είναι πανέμορφο, με το περιβάλλον να είναι ποικίλο, τις λεπτομέρειες στον διαθέσιμο εξοπλισμό να αφήνουν στόματα ανοιχτά, και τα animations να κάνουν πολλούς PS2 τίτλους να ντρέπονται.

Το μόνο που ίσως προβληματίσει μερικούς, είναι το σύστημα της κάμερας, το οποίο έχει μια τάση να μπερδεύεται -σε κλειστούς κυρίως χώρους. Έτσι, το πάτημα της αριστερής σκανδάλης, με το οποίο επαναφέρεται η κάμερα, θα γίνει δεύτερη φύση του παίκτη. Η νέα προσθήκη στη σειρά δείχνει άψογη στην οθόνη του PSP, σε σημείο που θυμίζει υπερβολικά τους προκατόχους του στο PS2. Μένει να δούμε αν θα μπορεί να τα βάλει και με τα επερχόμενο Monster Hunter 3 στο Wii. Στον τομέα του ήχου, το παιχνίδι συνεχίζει να εντυπωσιάζει.

Παρόλο που δεν υπάρχει voice-over (κλασσική ιαπωνική συνήθεια), το δυναμικό soundtrack, οι μελωδίες που δείχνουν να εναρμονίζονται πάντα με το τι συμβαίνει στην οθόνη και τα αψεγάδιαστα εφέ των όπλων, του περιβάλλοντος και κυρίως των πλασμάτων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για παράπονα. Ακόμα πιο εντυπωσιακή, είναι η υποστήριξη Dolby Pro Logic II, κάτι που μας κάνει να ξύνουμε το κεφάλι μας με απορία για το πώς κατάφερε να χωρέσει και αυτό στο δισκάκι.

Το Monster Hunter Freedom Unite είναι, λίγο-πολύ, σίγουρο ότι θα προκαλέσει ρήξεις μεταξύ των παικτών. Άλλοι θα το λατρέψουν για την αίσθηση της πρόκλησης και της ικανοποίησης που προσφέρει και άλλοι θα το μισήσουν, μην έχοντας την υπομονή να ασχοληθούν μαζί του. Το μόνο σίγουρο πάντως, είναι ότι όσοι αποφασίσουν να χαθούν στον επικό κόσμο του, μόνο μετανιωμένοι δεν θα είναι, μετά το τέλος του ταξιδιού τους. Το Freedom Unite αποτελεί μία από τις πιο ολοκληρωμένες προτάσεις όχι μόνο στο PSP, αλλά σε όλο το φάσμα κονσόλων γενικότερα.

Θετικά
Άψογος τεχνικός τομέας
Τεράστια γκάμα εξοπλισμού
Εθιστικό gameplay, που "καταστρέφει" ζωές λόγω της τεράστιας διάρκειας
Αρνητικά
Δυσκολία, που θα αποθαρρύνει πολλούς
Προβληματική κάμερα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Final Fantasy Crisis Core

Η μυθολογία του Final Fantasy VII ενισχύεται με ένα prequel που εξηγεί πολλά από τα πιο σκοτεινά κομμάτια της ιστορίας του αριστουργήματος της Square. Είναι όμως το Crisis Core ένα action RPG για όλους, ή μόνο για τους οπαδούς της σειράς;

When the war of the beasts brings about the world's end

Δεν είναι μυστικό πως η Square Enix (ειδικά η Square) λατρεύει να «αρμέγει» τα franchise της. Στο σύγχρονο gaming, το οποίο πλέον είναι μια ολόκληρη βιομηχανία, θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε πως η Square Enix έχει κερδίσει το δικαίωμα να βρίσκεται σε αυτή τη θέση. Έχει δημιουργήσει τα πιο δημοφιλή RPG franchises της Ιαπωνίας, έχει καταφέρει να τα κάνει δημοφιλή και σε διεθνείς αγορές, και συνέβαλε τα μέγιστα στην καθιέρωση του Playstation, μιας πλατφόρμας που μαζί με το διάδοχό του κυριάρχησε στην αγορά για περισσότερα από δέκα χρόνια. Σίγουρα, δεν είναι να απορεί κανείς που στον κατάλογο της εταιρείας κυριαρχούν επανεκδόσεις παλιότερων τίτλων και ατυχή, αν και ακριβά, πειράματα όπως το Dirge of Cerberus. Ευτυχώς, το Crisis Core δεν ανήκει σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, όντας μέχρι σήμερα ο πιο σημαντικός τίτλος της σειράς προϊόντων Final Fantasy VII Compilation. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή κυκλοφορία εκ μέρους της Square Εnix, η οποία αποτελεί στην ουσία ένα πλήρες prequel του Final Fantasy VII, αν και στην ελαφρώς διαφορετική μορφή ενός action RPG.

Ρίχνοντας μια ματιά στην ομάδα ανάπτυξης του τίτλου, ξεχωρίζουν τα ονόματα του Yoshinori Kitase, επικεφαλής της ανάπτυξης του κλασικού FFVII, καθώς και του Tetsuya Nomura, υπεύθυνου για το σχεδιασμό των χαρακτήρων της Square της τελευταίας δεκαετίας και επικεφαλής του Kingdom Hearts, της επιτυχημένης σειράς της Square σε συνεργασία με τη Disney. Ο λόγος που αναφέρουμε τα ονόματα των δύο σχεδιαστών, είναι διότι το Crisis Core είναι σε επίπεδο σχεδιασμού και gameplay ένας περίεργος συνδυασμός μεταξύ ενός κλασικού Final Fantasy και ενός Kingdom Hearts. Οι ρυθμοί, η εξερεύνηση, οι τυχαίες μάχες, το σενάριο και η ατμόσφαιρα παραπέμπουν αυτόματα στο FFVII. Από την άλλη πλευρά, το gameplay και το σύστημα μάχης προέρχονται σαφώς από το Kingdom Hearts (ίσως και λίγο από το Vagrant Story). Το αποτέλεσμα είναι ένα περίεργο αμάλγαμα δράσης και κλασικού RPG που έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αν και σίγουρα επηρεάζεται από μερικές παραφωνίες.

To Crisis Core αφηγείται την ιστορία του Zack Fair, ενός από τους χαρακτήρες που έπαιξε κεντρικό ρόλο στο Final Fantasy VII, έστω και αν... δεν συμμετείχε ενεργά στο παιχνίδι, παρά μόνο στην ιστορία του. Ο Zack είναι ένας στρατιώτης δεύτερης βαθμίδας που υπηρετεί στις τάξεις της Shinra, μιας παντοδύναμης εταιρείας που προσπαθεί να αποκτήσει το μονοπώλιο στην παγκόσμια ενεργειακή αγορά. Οι ενέργειες της Shinra την έχουν φέρει σε ανοικτή σύγκρουση με ολόκληρα κρατίδια, καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν τις τεχνολογίες της εταιρείας επικίνδυνες για τον πλανήτη. Ο τελευταίος πόλεμος της εταιρείας μαίνεται κατά του κράτους του Wutai, και η νίκη φαίνεται σίγουρη για τη Shinra. Όμως, κατά τη διάρκεια του πολέμου, ένας από τους πιο πολύτιμους στρατιώτες της εταιρείας ονόματι Genesis, λιποτακτεί από το στράτευμα και στρέφεται κατά της Shinra. Η αποχώρησή του επηρεάζει τόσο τον ίδιο το Zack, όσο και τους δυο εκπαιδευτές του, τον Angeal και έναν μυστηριώδη πολεμιστή με υπεράνθρωπες δυνατότητες, ονόματι Sephiroth.

Παίζοντας το Crisis Core, πολύ γρήγορα γίνεται φανερό πως η ιστορία είναι το βασικό πλεονέκτημα του τίτλου. Οι gamers που έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος της... νεότητάς τους στο Final Fantasy VII είναι βέβαιο πως θα εκτιμήσουν τις συνεχείς αναφορές στους χαρακτήρες του κλασικού παιχνιδιού και τις μικρές, γεμάτες νόημα λεπτομέρειες που παρουσιάζονται κατά την αφήγηση. Επιπλέον, θα εκτιμήσουν καλύτερα την πορεία του Zack, καθώς θα γνωρίζουν εκ των προτέρων τα αποτελέσματα των πράξεών του. Από την άλλη πλευρά, αυτό σημαίνει πως όσοι δεν έχουν παίξει το παιχνίδι, ή δεν έχουν καλές αναμνήσεις από αυτό, δεν θα κατορθώσουν να εκτιμήσουν την ιστορία στο σύνολό της. Το παιχνίδι εξακολουθεί να βασίζεται υπερβολικά στον κλασικό κύκλο «εξερεύνηση, ομιλία, cut-scene, μάχη». Από την άλλη πλευρά, το βασικό gameplay μπορεί να εκτιμηθεί από όλους, συνδυάζει real time μάχες με αρκετά πλούσιες επιλογές ανάπτυξης του χαρακτήρα και είναι προικισμένο με έναν άκρως εθιστικό ρυθμό.

Αν η ιστορία είναι η ψυχή του Crisis Core, η καρδιά του χτυπά στο σύστημα μάχης. Το σύστημα είναι απόλυτα real-time, αν και κατά περίεργο τρόπο, η έναρξη κάθε μάχης απαιτεί μια σύντομη παύση για φόρτωση. Ο παίκτης κινεί τον Zack ελεύθερα στο πεδίο της μάχης, επιλέγοντας εντολές από ένα μενού στο κάτω μέρος της οθόνης. Όλες οι εντολές εκτελούνται σε πραγματικό χρόνο, είτε πρόκειται για μια απλή επίθεση, είτε για την ενεργοποίηση των διαφορετικών τύπων μαγείας (materia), είτε για τη χρήση ενός αντικειμένου. Κάθε ενέργεια εκτός της βασικής επίθεσης καταναλώνει magic points ή action points, ανάλογα με το αν ο παίκτης αρέσκεται στο να χρησιμοποιεί μαγεία, ή να μπλοκάρει και να αποφεύγει τις επιθέσεις των αντιπάλων. Η αποτελεσματική εξολόθρευση εχθρών χωρίς να υποστεί πολλή ζημιά, επιτρέπει στον παίκτη να συγκεντρώσει skill points (SP), οι οποίοι χρησιμοποιούνται σε διαφορετικούς μηχανισμούς του παιχνιδιού.

Κάπου εδώ πρέπει να αναφερθούμε σε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς, αλλά και πιο αμφιλεγόμενους μηχανισμούς του Crisis Core, το λεγόμενο Digital Mind Wave (DMW). Παρά το εντυπωσιακό όνομα, το DMW είναι στην ουσία μια ένδειξη σε στυλ... κουλοχέρη, η οποία δεν ελέγχεται καθόλου από τον παίκτη. Στην αρχή, τα slots του DMW περιλαμβάνουν δύο πρόσωπα και μια σειρά από σκιώδη πορτραίτα, τα οποία αντικαθίστανται από εικόνες όταν ο παίκτης γνωρίσει στο παιχνίδι τον αντίστοιχο χαρακτήρα. Όσο περισσότερα SP συγκεντρώσει ο παίκτης, τόσο συχνότερα προκαλεί την περιστροφή του DMW, κερδίζοντας με κάθε τυχερό συνδυασμό μια σειρά από πλεονεκτήματα, όπως αντοχή στη ζημιά, δωρεάν spells και actions και άλλα. Αν στο DMW ευθυγραμμιστούν τρία ίδια πρόσωπα, τότε ενεργοποιείται ένα από τα θεαματικά Limit Breaks, ιδιαίτερα δυνατές επιθέσεις, καταστροφικές για τους αντιπάλους. Τέλος, ιδιαίτεροι συνδυασμοί με τις εικόνες των μεγάλων τεράτων που νικά ο παίκτης, ενδέχεται να προκαλέσουν ένα θεαματικό και καταστροφικό summon.

Παραδόξως, οι λειτουργίες του DMW δεν σταματούν εδώ. Κάποιοι δύσκολοι συνδυασμοί μπορούν να προκαλέσουν leveling up του ίδιου του Zack ή των δυνάμεών του. Ναι, καλά διαβάσατε, η ανάπτυξη του χαρακτήρα δεν γίνεται με την απόκτηση experience points, αλλά βασίζεται στο τυχαίο γύρισμα του... κουλοχέρη. Υπάρχει ένα στοιχείο τακτικής, όπως το ότι ο παίκτης καλείται να προκαλεί το γύρισμα του DMW όσο πιο συχνά μπορεί, καθώς έτσι αυξάνεται η πιθανότητα να κερδίσει επίπεδα, αλλά κατά τα άλλα το leveling up είναι μια εκνευριστικά τυχαία διαδικασία. Κατά τη διάρκεια της μάχης, το DMW λειτουργεί αρκετά ταιριαστά, αλλά δεν είναι και ό,τι καλύτερο για έναν φίλο των RPG να περιμένει να του... χαμογελάσει η τύχη για να κερδίσει ένα επίπεδο.

Ο παίκτης έχει και άλλες επιλογές για την ανάπτυξη του χαρακτήρα, όπως το κυνήγι πρόσθετων sidequests (απλά επιλέγονται μέσω από το μενού του παιχνιδιού σε κάθε checkpoint), στα οποία μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση είτε αυτόματα, είτε μετά από κάποια ενέργεια. Επιπλέον, από ένα σημείο και μετά, ο παίκτης αποκτά τη δυνατότητα να συνθέτει νέα materia συνδυάζοντας υπάρχοντα materia που έχει στην κατοχή του, ή συνδυάζοντας materia και αντικείμενα. Σε γενικές γραμμές, οι βασικοί μηχανισμοί του Crisis Core παρουσιάζουν αρκετές αντιφάσεις. Μερικές φορές, όλα δείχνουν να έχουν το σωστό ρυθμό και το παιχνίδι μοιάζει με το τέλειο ιαπωνικό action RPG. Άλλες φορές πάλι, ο παίκτης μπορεί να επαναλάβει μια δύσκολη μάχη και να την κερδίσει από τύχη, όχι από νέες τακτικές. Είναι ένα περίεργο σύστημα, το οποίο πρωτοτυπεί μεν, αλλά το κάνει χωρίς ουσία δε.

Περνώντας στον τεχνικό τομέα, το Crisis Core θέτει άμεσα υποψηφιότητα ως ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια του PSP. Τα real time μοντέλα δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν, και για την ακρίβεια ξεπερνούν τα αντίστοιχα του Final Fantasy X και X-2, τα σκηνικά είναι πλούσια, ενώ τα cut-scenes είναι πραγματικά εκθαμβωτικά στην ευρεία οθόνη του PSP. Όσο για τον ήχο, μόνο και μόνο το άκουσμα των remixed θεμάτων του FFVII θα είναι αρκετό για τους φίλους του είδους. Παρόλα αυτά, υπάρχουν ακόμα εντυπωσιακά εφέ, καθώς και καλοδουλεμένα voice overs.

Εν τέλει, το Crisis Core: Final Fantasy VII είναι το απόλυτο fan service, και ένας τίτλος που δεν μπορεί να μη συγκινήσει τους οπαδούς του παιχνιδιού. Η σχέση του Zack και του Cloud, τα κίνητρα του Sephiroth, η προέλευση της Aerith, όλα εξηγούνται στην πορεία του παιχνιδιού. Από την άλλη πλευρά, ενώ το gameplay είναι αρκετά δουλεμένο ώστε να γοητεύσει κάθε φίλο των action RPG, πάσχει από μερικά στραβοπατήματα που δεν μας επιτρέπουν να το προτείνουμε σε όλους, ειδικά αν δεν νοιάζονται για την ιστορία. Πολύ καλό, αλλά θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερο με λίγη προσπάθεια ακόμα.

πηγή: www.gamelife.gr
Φωκίων Χαροκόπος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

God Of War Chains of Olympus

Η Ready at Dawn ανεβάζει τον πήχυ όσον αφορά τα φορητά action games. Είναι όμως το Chains of Olympus ένας τίτλος αντάξιος των υπόλοιπων παιχνιδιών της σειράς;

Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί ένα πιο αναμενόμενο προϊόν από το God of War: Chains of Olympus. Η Sony παίρνει το πιο επιτυχημένο της franchise στη δυτική αγορά των τελευταίων ετών, και το παραδίδει στη Ready at Dawn, μια ομάδα που δεν έχει διακριθεί ακόμα για τη δημιουργικότητά της, αλλά έχει σίγουρα αποδείξει πως διαθέτει τεχνογνωσία και εστιάζει στην ποιότητα. Μετά το Daxter, έναν τίτλο που παραμένει ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του PSP, παρά την ηλικία του, η Ready at Dawn κάνει και πάλι το θαύμα της, προσφέροντας στους χρήστες του PSP ακόμα μια φορητή εμπειρία που... θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οικιακή. Παρόλο που είχαμε έρθει ήδη σε επαφή με τον τίτλο αρκετούς μήνες πριν, ο τρόπος με τον οποίο το God of War: Chains of Olympus ταιριάζει στο PSP εξακολουθεί να μας ξαφνιάζει. Αν κάποιος χρήστης δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με το franchise, δύσκολα θα καταλάβει πως ο τίτλος έχει τις ρίζες του σε ένα άλλο σύστημα, τόσο καλά έχουν ταιριάξει τα βασικά στοιχεία σχεδιασμού και το σύστημα ελέγχου στο φορητό της Sony. Παρόλα αυτά, όπως θα δούμε παρακάτω, υπάρχουν κάποια σημεία που το Chains of Olympus αναγκάζεται να συμβιβαστεί δημιουργικά και τεχνικά, σημεία που θα τα προσέξουν μόνο οι πιστοί φίλοι της σειράς.

Αυτό που το Gamelife εκτιμά ιδιαίτερα στις δουλειές της Ready at Dawn μέχρι σήμερα, είναι το γεγονός ότι η ομάδα ανάπτυξης καταφέρνει να πάρει projects που έχουν την εμπορική ταυτότητα ενός port, και τα παρουσιάζει ως νέες δημιουργίες, επεμβαίνοντας στην ιστορία και δημιουργώντας νέο υλικό που μπορεί να συγκριθεί με το αυθεντικό. Έτσι, αν και στην ουσία το Chains of Olympus δεν είναι κάτι περισσότερο από το God of War PSP, έχει «ντυθεί» με αρκετό νέο υλικό και συνοδεύεται από μια νέα αφήγηση, δημιουργώντας όχι απλά μια φορητή έκδοση του franchise, αλλά ένα φορητό prequel που συμπληρώνει την ιστορία (αν και τη «στριμώχνει» λίγο). Επιπλέον, έχουν γίνει κάποιες αρκετά σημαντικές αλλαγές στο gameplay, οι οποίες εντοπίζονται κυρίως στο σύστημα μάχης.

To Chains of Olympus διαδραματίζεται πριν από τα γεγονότα του πρώτου God of War, και συγκεκριμένα στη χρονική περίοδο αμέσως μετά το θάνατο της οικογένειας του Kratos από τα χέρια του ίδιου. Ακολουθώντας το κλασικό μοτίβο του βασανισμένου και τραγικού ήρωα της ελληνικής μυθολογίας, ο Kratos υπηρετεί τους θεούς του Ολύμπου, εκτελώντας και αυτός τους δικούς του άθλους ως άλλος Ηρακλής. Ο τελευταίος άθλος του Kratos τον έχει φέρει αντιμέτωπο με τους Πέρσες εισβολείς, οι οποίοι πολιορκούν την... πόλη της Αττικής (κρίμα που δεν διάβασαν και γεωγραφία οι κύριοι της Ready at Dawn, καθώς όσον αφορά τη μυθολογία είναι αρκετά διαβασμένοι). Μετά τη σωτηρία της λεηλατημένης πόλης, μια μεγάλη καταστροφή πλήττει τον κόσμο: το άρμα του θεού Ήλιου πέφτει στη Γη, επιτρέποντας στο σκοτάδι του Μορφέα να καλύψει τα πάντα. Ο Kratos θα πρέπει φυσικά να ανακαλύψει την αιτία της καταστροφής και να υπηρετήσει και πάλι τους θεούς, σώζοντάς τους από... μεγάλους μπελάδες.

Όλα (μα όλα) τα χαρακτηριστικά του gameplay της σειράς God of War βρίσκουν το δρόμο τους και στο Chains of Olympus. Προκειμένου να φέρει την αποστολή του εις πέρας, ο Kratos θα πρέπει να διασχίσει επικίνδυνες περιοχές, να λύσει γρίφους, να ανακαλύψει μαγικά μυστικά και φυσικά να αναμετρηθεί με εκατοντάδες εχθρούς, ανθρώπινους ή μυθικούς. Σε αυτό το τελευταίο κομμάτι παρατηρούνται οι μεγαλύτερες αλλαγές στο παιχνίδι, ενώ θα μπορούσαμε να πούμε πως το Chains of Olympus εστιάζει στις μάχες περισσότερο από τους υπόλοιπους τίτλους της σειράς. Η Ready at Dawn έχει κάνει αρκετές σημαντικές αλλαγές στο σύστημα μάχης του τίτλου, απλοποιώντας κάποια πράγματα, δυσκολεύοντας κάποια άλλα, και δημιουργώντας εν τέλει ένα κάπως πιο ισορροπημένο και πιο «συνηθισμένο» σύστημα, το οποίο εναρμονίζεται περισσότερο με άλλους γνωστούς τίτλους του είδους. Οι αλλαγές που έχει κάνει η Ready at Dawn δεν γίνονται άμεσα εμφανείς, και όπως πολλά από τα στοιχεία του νέου τίτλου, θα γίνουν αντιληπτές μόνο σε όσους έχουν ασχοληθεί εμπεριστατωμένα με το franchise.

Το βασικό μαχητικό στυλ του Kratos έχει παραμείνει φυσικά το ίδιο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί έχει αλλάξει διακριτικά, θυμίζοντας περισσότερο Devil May Cry και Ninja Gaiden. Σε αντίθεση με το παρελθόν, ο Kratos δεν χρειάζεται να ολοκληρώνει τα combos του προκειμένου να προκαλέσει ικανοποιητική ζημιά. Πλέον, ακόμα και τα πιο βασικά χτυπήματα ενός combo έχουν τη δύναμη να σκοτώσουν τους βασικούς εχθρούς με την επανάληψη (ανάλογα με το όπλο που χρησιμοποιεί ο παίκτης, βέβαια). Αυτό αλλάζει αρκετά το ρυθμό κάθε μάχης, καθώς δεν είναι ανάγκη πλέον για τον παίκτη να αποφεύγει συνεχώς τις επιθέσεις των εχθρών, μέχρι να βρει αρκετό χώρο ώστε να εκτελέσει ένα ολόκληρο combo. Το κλασικό σύστημα block και επίθεσης λειτουργεί αρκετά καλά, ενώ είναι πολύ πιο εύκολη η αντιμετώπιση πολλαπλών εχθρών, καθώς σπάνια «κλειδώνεται» ο παίκτης σε ένα τεράστιο combo που τον αφήνει εκτεθειμένο. Αυτό βέβαια σημαίνει πως η ολοκλήρωση των πιο μεγάλων και ζημιογόνων combos είναι αρκετά πιο δύσκολη σε σχέση με το παρελθόν. Εννοείται, βέβαια, πως έχουν διατηρηθεί οι εντυπωσιακές μάχες με τους bosses του παιχνιδιού καθώς και τα χαρακτηριστικά και αιματοβαμμένα mini-games που συνοδεύουν την εξόντωση των πιο ισχυρών εχθρών. Επιπλέον, η Ready at Dawn έχει αφαιρέσει από τον Kratos τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί ως όπλα τους εχθρούς που πιάνει σε λαβή, αναγκάζοντάς τον να καταφύγει σε άλλα μέσα όταν είναι περικυκλωμένος, όπως η μαγεία.

Οι αλλαγές που έχουν γίνει στη χρήση της μαγείας είναι κι αυτές αρκετά σημαντικές, ενώ θα λέγαμε πως προσθέτουν αρκετά στη συνολική αίσθηση των μαχών. Αν και ο συνολικός αριθμός των μαγικών επιθέσεων που έχει στη διάθεσή του ο Kratos είναι ελάχιστα μικρότερος από ότι στο παρελθόν, ο σχεδιασμός τους είναι πολύ πιο ικανοποιητικός. Κάθε ένα από τα «ξόρκια» που ανακαλύπτει ο παίκτης έχει τη δική του ταυτότητα και τη δική του χρήση. Υπάρχει το Efreet, μια μαγική επίθεση που χτυπά όλους τους εχθρούς που περικυκλώνουν τον Kratos, οι ακτίνες του ήλιου, οι οποίες δίνουν στον παίκτη το μοναδικό μέσο για να επιτεθεί σε απομακρυσμένους εχθρούς, ενώ τέλος υπάρχει και η μάσκα του Χάροντα, ένα πολύ ισχυρό ξόρκι που απαιτεί αρκετή ακρίβεια για τη σωστή του χρήση, αλλά έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Επιπλέον, είναι πολύ πιο εύκολο για τον παίκτη να συνδυάσει τις μαγικές επιθέσεις με τα βασικά του combos, δημιουργώντας τεράστιες αλυσίδες χτυπημάτων, οι οποίες με τη σειρά τους αυξάνουν τα orbs που κερδίζει από τους εχθρούς που εξοντώνει. Οι αλλαγές στα combos, αλλά και η ενίσχυση του ρόλου της μαγείας δίνουν στο σύστημα μάχης του Chains of Olympus έναν πιο συγκροτημένο χαρακτήρα, συμμαζεύοντας λίγο το κάπως «χαλαρό» combat system της σειράς.

Όπως και στο παρελθόν, τα orbs επιτρέπουν στον παίκτη να αναβαθμίζει τα (μόνο δύο στον αριθμό, δυστυχώς) όπλα και τα ξόρκια του, ενώ κάποια πιο καλά κρυμμένα αντικείμενα επιτρέπουν στον Kratos να αυξήσει την αντοχή του και τη διαθέσιμη μαγική ενέργεια. Εδώ αντιμετωπίσαμε το πρώτο δείγμα τεχνικού συμβιβασμού εκ μέρους της Ready at Dawn, καθώς, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους τίτλους της σειράς, είναι πολύ εύκολο για τον παίκτη να ενισχύσει όλα του τα όπλα και όλες του τις δυνάμεις πριν την τελική αναμέτρηση του παιχνιδιού. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ομάδα δείχνει σαν να αναγκάστηκε να «συμπιέσει» την εμπειρία, ίσως λόγω της χωρητικότητας του UMD σε σχέση με ένα DVD. Αν και η ομάδα ανάπτυξης το έχει κρύψει αρκετά καλά με το artwork και το σχεδιασμό των επιπέδων, οι χάρτες του Chains of Olympus είναι σαφώς πιο μικροί από αυτούς του God of War II, ενώ μάλλον υστερούν σε μέγεθος και σε σύγκριση με τον πρώτο τίτλο. Κατά συνέπεια, τα «κρυμμένα» σεντούκια με orbs που ήταν τόσο απαραίτητα για την αναβάθμιση των όπλων στα προηγούμενα God of War είναι αρκετά πιο εύκολο να βρεθούν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πονηρευτεί λίγο ο παίκτης και να εξερευνά στα σημεία που δεν εστιάζει η σταθερή κάμερα του παιχνιδιού.

Βέβαια, το Chains of Olympus δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί «πραγματικό» God of War, αν εστίαζε μόνο στις μάχες. Μέχρι να φτάσει στο τέλος του παιχνιδιού, ο παίκτης θα πρέπει να εξερευνήσει πολλές και διαφορετικές περιοχές, θα δοκιμάσει την ισορροπία του στο platforming, αλλά και θα κληθεί να λύσει κάποιους γρίφους. Η διαφορά σε σχέση με τους άλλους δύο τίτλους της σειράς στο Playstation 2, είναι πως αυτά τα κομμάτια του παιχνιδιού είναι αρκετά υποβαθμισμένα, κάτι που ενισχύει τη γενική εντύπωση της «συμπύκνωσης». Σε αντίθεση λοιπόν με τις μάχες, οι οποίες είναι ενισχυμένες τόσο σε σημασία όσο και σε αίσθηση, στο Chains of Olympus το platforming και το puzzling υποχωρούν σε σημασία, παίζοντας σίγουρα δευτερεύοντα ρόλο στο gameplay. Είναι λες και η Ready at Dawn άλλαξε ένα πλεονέκτημα της σειράς με ένα άλλο. Κάνοντας τις μάχες πιο ενδιαφέρουσες, η ομάδα ανάπτυξης ξέχασε πως το μεγάλο πλεονέκτημα της σειράς είναι η ισορροπία μεταξύ των τριών πόλων του fighting, του platforming και του puzzling. Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα των τεχνικών λόγων, καθώς οι μάχες απαιτούν σαφώς λιγότερα καθαρά δεδομένα από ότι ο σχεδιασμός και η αρχιτεκτονική των επιπέδων.

Υπάρχουν βέβαια στιγμές που θυμίζουν το μεγαλείο, τη θεατρικότητα και τον ιδιοφυή σχεδιασμό των οικιακών God of War, αλλά δυστυχώς λίγες από αυτές τις στιγμές χωράνε στη σαφώς μειωμένη διάρκεια του τίτλου σε σχέση με τα μεγάλα αδέρφια του. Για ακόμα μια φορά μετά το God of War II, το Gamelife είναι υποχρεωμένο να συμβουλεύσει τους έμπειρους παίκτες της σειράς να ξεκινήσουν τον τίτλο στο Spartan, το πιο υψηλό διαθέσιμο επίπεδο δυσκολίας. Αν και κάποιες μάχες ίσως να σας φανούν αρχικά λίγο άδικες, πολύ γρήγορα η δυσκολία ισορροπεί, χαρίζοντας στον παίκτη ένα ικανοποιητικό επίπεδο πρόκλησης, αλλά και περισσότερη διάρκεια. Στο επίπεδο medium, το Chains of Olympus δεν πρόκειται να σας κρατήσει περισσότερο από 6-7 ώρες, ενώ με το Spartan μπορείτε άνετα να υπολογίζετε σε δύο ώρες παραπάνω. Ευτυχώς, η Ready at Dawn έχει συμπεριλάβει και στο φορητό God of War τα δύσκολα challenges που θα σας δώσουν ένα κίνητρο να επιστρέψετε στο παιχνίδι για να ξεκλειδώσετε περισσότερα extras και βίντεο, ενώ το God Mode θα ταλαιπωρήσει και τον πιο έμπειρο παίκτη.

Εκεί που το Chains of Olympus δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο ενστάσεων, είναι στον τεχνικό τομέα. Δεν αναφερόμαστε μόνο στα γραφικά και στον ήχο, τα οποία κυμαίνονται σε ανεπανάληπτα για το σύστημα επίπεδα, αλλά και στο χειρισμό και στον τρόπο με τον οποίο το παιχνίδι ενσωματώνεται στο PSP. Παίζοντας το Chains of Olympus, δεν εντυπωσιαστήκαμε μόνο από την ποιότητα των γραφικών, η οποία κυμαίνεται μεταξύ των επιπέδων των God of War I και II, αλλά και με τον τρόπο που η όλη εμπειρία γίνεται τόσο ομαλή και τόσο αβασάνιστη από τα τυπικά προβλήματα του PSP. Τα loading times μόλις που γίνονται αισθητά, ενώ η δράση παγώνει σε ελάχιστα σημεία. Όσο για το χειρισμό, είναι σχεδόν το ίδιο απολαυστικός όσο και με ένα πλήρες χειριστήριο. Το μόνο σημείο που ίσως προβληματίσει λίγο τον παίκτη, είναι οι ελιγμοί αποφυγής του Kratos, οι οποίοι γίνονται κρατώντας πατημένα τα shoulder buttons και κινώντας το μοχλό προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Αν και σίγουρα δεν πρόκειται για ένα σύστημα τόσο άμεσο όσο η χρήση του δεύτερου μοχλού, πολύ γρήγορα γίνεται δεύτερη φύση στον παίκτη. Αυτό το «ταίριασμα» στο PSP αποτελεί ίσως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του τίτλου. Υπάρχει βέβαια και μια αβλεψία των σχεδιαστών που πρέπει να επισημανθεί και αυτή είναι η αδυναμία προσπέρασης των cut-scenes. Όταν τα εν λόγω cinematics προλογίζουν μια μάχη με έναν boss που σας έχει νικήσει μερικές φορές, τα πράγματα γίνονται αρκετά κουραστικά.

Κλείνοντας, το Gamelife είναι σχεδόν σίγουρο πως ελάχιστα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει για να βελτιωθεί το Chains of Olympus. Πρόκειται για μια πληρέστατη εμπειρία στο PSP, η οποία προσφέρει τα πάντα στους φίλους της σειράς, αλλά και στους οπαδούς των action games γενικότερα. Αν υπάρχει μια αμφιβολία, είναι στο αν μπορεί πλέον το UMD να ανταποκριθεί σε έναν τόσο φιλόδοξο τίτλο, καθώς είναι προφανές πως η Ready at Dawn αναγκάστηκε να υποβαθμίσει κάποια στοιχεία του gameplay, αλλά και να περιορίσει την ποικιλία των προκλήσεων. Ίσως πάλι να παρασυρόμαστε σε μια κάπως άδικη σύγκριση με τους οικιακούς τίτλους. Αλλά δεν φταίμε εμείς, το Chains είναι τόσο κοντά σε αυτό το επίπεδο, ώστε τέτοιες συγκρίσεις να γίνονται αυτόματα.

πηγή: www.gamelife.gr
Φωκίων Χαροκόπος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Kυκλοφόρησε το νέο MGS.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Η επιστροφή του Kratos στο PSP

Ευχάριστα είναι τα νέα για του φίλους της σειράς God of War και ειδικά για τους κατόχους του PlayStation Portable, μιας και η Sony αποκάλυψε ότι ο Kratos θα επισκεφθεί για δεύτερη φορά την αγαπημένη τους κονσόλα. Το ''Ghost of Sparta'' θα αποτελέσει πρακτικά ένα prequel, στο οποίο οι παίκτες θα μάθουν για το παρελθόν του ήρωα, την οικογένειά του καθώς και για το μυστήριο τατουάζ που καλύπτει το σώμα του. Την ανάπτυξη έχει αναλάβει και πάλι η Ready at Down, η οποία δηλώνει ότι έμαθε πολλά από τα μυστικά της κονσόλας και έπειτα από το Chains of Olympus, πιστεύει πως είναι σε θέση να προσφέρει μια ακόμα πληρέστερη πρόταση.

Σύμφωνα με την ομάδα ανάπτυξης, σημαντικά βελτιωμένος θα είναι ο τεχνικός τομέας, η συνολική διάρκεια θα είναι μεγαλύτερη, ενώ και οι μαγικές δυνάμεις του Kratos θα είναι ακόμα περισσότερες. Και αν όλα αυτά δεν ακούγονται ενδιαφέροντα, η Sony δηλώνει ότι το God of War: Ghost of Sparta θα κυκλοφορήσει εντός του έτους.

πηγή

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Ανακοινώθηκαν τα PSP Essentials

Σημαντικές κυκλοφορίες σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές

Μέσα από σχετικό δελτίο Τύπου, η Sony ανακοίνωσε την κυκλοφορία μιας σειράς παιχνιδιών για το PSP, τα οποία θα διατίθενται σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή (περίπου 10 ευρώ έκαστο). Το δελτίο Τύπου έχει ως εξής: Η Sony Computer Entertainment Europe (SCEE) ανακοίνωσε σήμερα το λανσάρισμα των PSP™ (PlayStation®Portable) Essentials, μιας συλλογής κορυφαίων παιχνιδιών για PlayStation®Portable, τα οποία επανακυκλοφορούν σε χαμηλότερες τιμές, προκειμένου όλοι οι χρήστες να αποκτήσουν πρόσβαση σε μια μεγάλη γκάμα σπουδαίων τίτλων. Η νέα γκάμα, στην οποία συγκαταλέγονται τα πάντα: από καταδιώξεις με αυτοκίνητα, έως διαπλανητικά ταξίδια και από δοκιμασίες γενικών γνώσεων μέχρι μαγικά από πιτσιρικάδες, αναμένεται να κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Ιούνιο στην Ευρώπη και τις PAL περιοχές με 20 παιχνίδια με ακόμη περισσότερους τίτλους να αναμένονται στη συνέχεια. Η τιμή είναι χαμηλή, αλλά τα ίδια τα παιχνίδια είναι πρωτοκλασάτα, με τίτλους από αναγνωρισμένες και ιδιαίτερα εμπορικές σειρές, όπως Ratchet and Clank, Ben 10 Alien Force™, EA SPORTS™ FIFA 09, Harry Potter and the Goblet of Fire™, Spongebob Yellow Avenger και WipEout® Pulse. Χάρη στις ιδιαίτερα προσιτές τιμές οι νέοι κάτοχοι PlayStation®Portable μπορούν να χτίσουν ταχύτατα τη συλλογή τους, ενώ οι φανατικοί του PlayStation®Portable έχουν την ευκαιρία να την εμπλουτίσουν περαιτέρω με τίτλους που τους έλειπαν.

«Το λανσάρισμα των PSP Essentials επιτρέπει σε όλους τους PlayStation®Portable gamers και ειδικότερα στους νέους της παρέας – να απολαύσουν την κορυφαία εμπειρία φορητού gaming σε ιδιαίτερα προσιτές τιμές», δήλωσε η Isabelle Tomatis, European Product Marketing Manager, Hardware & Platforms της SCEE. «Σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες δυνατότητες του PSP, όπως η αναπαραγωγή μουσικής, ταινιών, αλλά και το chat, το PlayStation®Portable καθίσταται μια άκρως ελκυστική επιλογή φορητής ψυχαγωγίας».

Το πρώτο κύμα των PSP Essentials περιλαμβάνει 20 τίτλους– ενώ ακόμη περισσότερα παιχνίδια θα κυκλοφορούν κάθε τρεις μήνες.

Οι τίτλοι που κυκλοφορούν τον Ιούνιο είναι οι:

Daxter™ (platform)
Everybodyʼs Golf™ (sport)
LocoRoco™(platform)
Medievil Resurrection (action/adventure)
Pursuit Force™ (action)
Ratchet & Clank®: Size Matters™ (platform)
Secret Agent Clank™ (platform)
WipEout®Pulse(racing)
Patapon™2 (puzzle)
Buzz!® Master Quiz (quiz)
EA SPORTS™ FIFA 09 (sport)
Fight Night Round 3 (sport)
Sims™2 (simulation)
Harry Potter and the Goblet of Fire™ (adventure/platform)
Burnout™Legends (racing)
Ben 10 Alien Force™ (action)
NARUTO: Ultimate Ninja Heroes 2 (action)
Cloudy with a Chance of Meatballs™ (action)
F1 2009™ (racing)
Spongebob Yellow Avenger (platform)

Τα PSP Essentials, αποτελούν την ιδανική ευκαιρία για να χαρίσετε στον εαυτό σας μια «γεμάτη» συλλογή τίτλων για να παίζετε εν κινήσει σε άκρως προσιτές τιμές.

κλικ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Φήμες λένε πως στην ερχόμενη Ε3 η τιμή του psp3000 θα πέσει στα 99 ευρώ για την Ευρώπη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

God of War: Ghost of Sparta


Δε παρουσιάστηκε psp 2, δε μειώθηκε η τιμή του ps3.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Φήμες λένε πως στην ερχόμενη Ε3 η τιμή του psp3000 θα πέσει στα 99 ευρώ για την Ευρώπη.

θα είχε πολύ ενδιαφέρον, να μετρηθούμε κάποια στιγμή, σε κανένα PES ή κανά Gran Turismo....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

PES δε ξέρω αλλά gt είμαι πάντα μάχιμος.

πς: το νέο gt για ps3 το Νοέμβριο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

PES δε ξέρω αλλά gt είμαι πάντα μάχιμος.

πς: το νέο gt για ps3 το Νοέμβριο.

ως τότε..., προπονείσου στο prologue....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Ένα πολύ καλό Review του εξαιρετικού νέου mgs peace walker από το www.byteme.gr

Τετάρτη 23 ΙΟΥΝ 2010

Με την ανακοίνωση του remake του Metal Gear Solid: Snake Eater στο 3DS να κατενθουσιάζει τον κόσμο, θα ήμουν ψεύτης αν δεν έλεγα πως προσωπικά διατηρούσα τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσο θα μπορούσε ένα τέτοιο παιχνίδι, με όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά της σειράς, να μεταφερθεί σε μια φορητή κονσόλα. Για καλή μου τύχη, η απορία μου έμελλε να λυθεί πολύ νωρίτερα. Βλέπετε ο Hideo Kojima ήθελε να χαρίσει στο PSP ένα πραγματικό MGS εξαντλώντας τις δυνατότητές του και μάλλον τα κατάφερε, αφού για πολλούς, το Peace Walker αποτελεί το MGS5…

Χρονολογικά, το PW τοποθετείται μετά το MGS3 και πριν το MGS2 στα μέσα της δεκαετίας του ʽ70. Οι γνώστες της σειράς, πιθανότατα να μπορούν να μαντέψουν πως τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν έχει ο Solid Snake, αλλά ο Naked Snake ή Big Boss. Έχοντας σχηματίσει μια μισθοφορική στρατιωτική εταιρεία τη Militaires Sans Frontieres, ένας από τους πελάτες του, του προτείνει να αναλάβει μια αποστολή που υποτίθεται πως θα φέρει την ειρήνη στην Κόστα Ρίκα και την Κεντρική Αμερική γενικότερα (όπως λέει και το ανέκδοτο, «είναι σαν να πηδάς για την επικράτηση της παρθενίας»). Αρχικά αρνείται να την αναλάβει, όμως μαθαίνοντας στη συνέχεια πως αναμιγνύεται πιθανότατα και ένα πρόσωπο από το παρελθόν του που το θεωρούσε νεκρό, αλλάζει γνώμη και πείθεται να συμμετάσχει. Μπορεί να μην βγάζετε τρομερό νόημα από την παραπάνω περιγραφή, αλλά πιστέψτε με, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω χωρίς να αποκαλύψω σημαντικά spoilers, όχι μόνο για το PW, αλλά και για τα προηγούμενα MGS. Όσοι είστε πάντως γνώριμοι με τους τίτλους του Kojima, τότε πιθανότατα γνωρίζετε πως μπορείτε να περιμένετε ένα σενάριο γεμάτο ανατροπές, συνομωσίες, κυβερνητική διαφθορά και… λεφτά, πολλά λεφτά.

Η παρουσίαση της ιστορίας γίνεται κυρίως μέσω κινούμενων σκίτσων που είναι σχεδιασμένα με ένα άκρως συμπαθητικό αρτιστικό στυλ. Φυσικά η κατάρα των ατελείωτων cut-scenes που κοντεύουν να ξεπεράσουν σε διάρκεια το κανονικό gameplay συνεχίζεται και σε αυτό το MGS, παρόλο που περίμενα ήλπιζα ότι το PSP δεν θα άντεχε να κουβαλήσει τόσα cinematics. Ίσως η κατάσταση να μην πλησιάζει την απελπιστική περίπτωση του MGS4, αλλά σίγουρα η αναλογία είναι πολύ υψηλότερη από ό,τι μπορώ να αντέξω, όσο και αν μου αρέσει ένα παιχνίδι να έχει σεναριακό βάθος. Τουλάχιστον, ορισμένα σημεία εδώ κι εκεί είναι διαδραστικά, ώστε να μην σας παίρνει ο ύπνος, αν και τα περισσότερα περιορίζονται σε απλοϊκά QTEs.
Από την πλευρά του gameplay πάντως, είναι φανερό πως προδιαθέτει τον παίκτη να προτιμήσει μια stealth προοπτική. Ακόμα και οι αμοιβές που σου απονέμονται στο τέλος της αποστολής, είναι μεγαλύτερες αν έχεις επιλέξει να ακολουθήσεις μια πιο stealth στάση, αποφεύγοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την ανάμιξη με τους αντίπαλους φρουρούς.
Όσο για την ίδια τη μάχη, όταν αναγκαστείτε να καταφύγετε σε αυτή, θα δείτε πως έχει χρησιμοποιηθεί ένα νέο σύστημα CQC (Close Quarter Combat), με τα combos του να θυμίζουν κάτι από… rhythm game, ενώ αρκετά διασκεδαστικό είναι και το ανθρώπινο μπόουλινγκ που μπορείτε να παίξετε αν σας έχουν περικυκλώσει εχθροί και είστε άοπλος.

Συνήθως πάντως, θα έχετε στη διάθεσή σας μια πλειάδα από όπλα, πολλά από τα οποία μάλιστα είναι αναβαθμίσιμα. Όπως και παλιότερα πάντως, την παράσταση κλέβουν τα θεότρελα gadgets, που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να ξεφύγετε από μια δύσκολη κατάσταση, για να αποσπάσετε την προσοχή των αντιπάλων κ.λπ.
Γενικά πάντως, παρόλο που το παιχνίδι προάγει το stealth, δεν είναι πάντα η εύκολη επιλογή, αφού π.χ. δεν έχεις πάντα οπτική επαφή των αντιπάλων και των patterns τους (λογικό και ρεαλιστικό, θα μου πεις), ενώ ο sound indicator που δείχνει το πόσο θόρυβο προκαλείς, άρα και το πόσο πιθανό είναι να σε αντιληφθούν οι κοντινοί εχθροί, άλλες φορές είναι υπερευαίσθητος και άλλες φορές δεν καταλαβαίνει Χριστό ακόμα και αν κάνεις πάρτι! Άσε που ενώ πολλές φορές ήθελα να το παίξω αθόρυβος, γλιστρούσε μισό χιλιοστό το δάχτυλό μου στο «σπυρί» και έτρεχα με αποτέλεσμα να με ξεσκεπάσουν.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο βασικότερος ίσως λόγος που με αποτρέπει για να του βάλω ακόμα υψηλότερη βαθμολογία, είναι ο απίστευτα άβολος χειρισμός του. Χωρίς υπερβολή, είναι μόλις ένα βήμα πριν να χαρακτηριστεί unplayable! Όχι τίποτα άλλο, αλλά είναι κρίμα για τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλλαν οι δημιουργοί του παιχνιδιού και πρόσθεσαν τρεις διαφορετικούς τρόπους χειρισμού. Το πρόβλημα άλλωστε έγκειται στον ίδιο το σχεδιασμό της κονσόλας. Ειλικρινά είχα που είχα την χειρότερη άποψη για το «σπυρί» που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει αναλογικός μοχλός, αλλά ειδικά τώρα, που έπρεπε την περισσότερη ώρα να προχωρώ με προσεκτικές stealth κινήσεις και άρα να μην το πάω μέχρι τέρμα, το μίσησα! Για να μην σχολιάσω το πόσο αφύσικο μοιάζει το να προσπαθήσεις να ελέγξεις την κάμερα σε first-person mode με… τα face buttons!

Από την άλλη, αν είναι ένας τομέας στον οποίο βγάζω το καπέλο μου στο PW είναι η ανέλπιστα μεγάλη ποικιλία στα καθήκοντα του… Γυμνόφιδου. Και δεν μιλάω μόνο για τις αποστολές που μπορεί να περιλαμβάνουν από την κλασική διείσδυση σε βάσεις, μέχρι boss fights καβάλα σε ένα Metal Gear ή τα διάφορα mini-games που χρησιμοποιούνται ως ευχάριστα διαλείμματα, καθώς και σύντομες δευτερεύουσες αποστολές (Extra Ops) οι οποίες θα σας βοηθήσουν να συγκεντρώσετε επιπλέον πόντους για να αναβαθμίσετε το οπλοστάσιό σας. Βλέπετε, αυτή τη φορά έχετε στη διάθεσή σας και μια ολόκληρη επανδρωμένη βάση (Mother Base), η οποία αποτελεί από μόνη της ένα resource management game, αφού θα πρέπει να διανείμετε το προσωπικό σας στους διάφορους τομείς, ανάλογα με τις ικανότητές τους, ώστε να παράγει καλύτερα και γρηγορότερα, όπλα, gadgets κ.λπ. Η αλήθεια είναι πως μετά από μερικές ώρες, το συγκεκριμένο κομμάτι μάλλον αρχίζει να φαντάζει ως ένα κουραστικό, παρά ευπρόσδεκτο, διάλειμμα από τη δράση του παιχνιδιού, αλλά τουλάχιστον κάποιες από τις λειτουργίες του μπορείς να τις βάλεις στον «αυτόματο πιλότο».
Άλλο ένα από τα μικροπαράπονα που έχω, είναι πως ορισμένες αποστολές έχουν ελαφρώς αυξημένο επίπεδο δυσκολίας, ενώ και τα checkpoints απέχουν –κάποιες φορές- αδικαιολόγητα μακριά το ένα από το άλλο.


Αν και δεν μου αρέσει να βλέπω θεωρίες συνομωσίας πίσω από την ανάπτυξη ενός παιχνιδιού, θαρρώ πως αυτό δεν συνέβη κατά λάθος, αλλά σκοπός του Kojima ήταν να προάγει τις CO-OPS (Co-Operative OPerations), το συνεργατικό multiplayer κομμάτι του παιχνιδιού. Εδώ που τα λέμε, οφείλω να παραδεχτώ πως έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά στο συγκεκριμένο τομέα, με όλες τις βασικές αποστολές να μπορούν να παιχτούν παρέα με κάποιον φίλο, ενώ ειδικά για τα boss fights μπορείτε να συνεργαστείτε μέχρι και 4 παίκτες (τώρα το τι θα κάνουν οι άλλοι δυο στις υπόλοιπες αποστολές, μην με ρωτάτε). Πέρα από το γεγονός ότι το να έχετε ένα σύντροφο θα σας διευκολύνει αφάνταστα, υπάρχουν ακόμα και αντικείμενα και τεχνικές που λειτουργούν αποκλειστικά σε παιχνίδι 2 παικτών, οπότε είτε δυσκολευτείτε σε κάποια αποστολή είτε όχι, ρίξτε του μια ματιά και δεν θα χάσετε.
Παράλληλα υπάρχει και ένα VS. Mode, αλλά βρίσκεται εκεί μάλλον για να υπάρχει, αφού κακά τα ψέματα, δεν είναι οι μάχες το δυνατό σημείο του παιχνιδιού, αλλά το stealth.


Τα γραφικά του PW, αλλά και γενικότερα τα «προντάκσιον βάλιουζ» του, κυμαίνονται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα και βάζουν κάτω όλες σχεδόν τις άλλες προσπάθειες που έχουν γίνει στο φορητό της Sony.
Τολμώ να πω πως το Metal Gear Solid: Peace Walker είναι ένα MGS «με τα όλα του», ένας πραγματικός και άξιος διάδοχος της επιτυχημένης σειράς του Kojima. Είναι τόσο πλούσιο και καλοφτιαγμένο που ειλικρινά, υπήρξαν στιγμές που ξεχνούσα πως έπαιζα σε μια φορητή κονσόλα και μου το υπενθύμιζε μόνο ο τρομακτικά άβολος χειρισμός. Δεν χωρά αμφιβολία πως αποτελεί το κορυφαίο handheld MGS (μέχρι αυτό του 3DS, ίσως, αλλά και ένα από τα ποιοτικότερα παιχνίδια του μηχανήματος. Τελικά ο Κοτζίμας, παίζει μπάλα και σε γήπεδο 5x5…

πηγή: κλικ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Ένα πολύ καλό Review του εξαιρετικού νέου Prince of Persia: The Forgotten Sands από το www.byteme.gr

Με τα movie tie-ins δεν τα πάω καλά, γνωστό αυτό. Βέβαια το Forgotten Sands δεν το λες ακριβώς movie tie-in αφού απλά «συνέπεσε» να κυκλοφορεί την ίδια περίοδο που μία ταινία εμπνευσμένη από το franchise βγήκε στο σινεμά. Α, και ο πρωταγωνιστής του φέρνει υπερβολικά στον Jake Gyllenhaal –ο οποίος, πρέπει να δηλώσω, πως μου αρέσει αρκετά σαν ηθοποιός. Μʼ αυτά και μʼ αυτά λοιπόν, το Prince of Persia: The Forgotten Sands έκανε την εμφάνισή του και τα σχόλια που απέσπασε, τουλάχιστον στη «μεγάλη» του έκδοση δεν ήταν κι άσχημα.
Παίρνοντας στα χέρια μου το παιχνίδι για το PSP, είχα την εντύπωση ότι θα έβλεπα μία «PS2 version» της έκδοσης για PS3, Xbox 360 και PC και δεν σας κρύβω ότι είχα ξενερώσει ελαφρώς μιας και τέτοιου είδους μεταφορές ποτέ δεν με ενθουσίαζαν. Αντίθετα όμως, η Ubisoft το ξαναπήρε απʼ την αρχή, δημιουργώντας ένα νέο παιχνίδι, ειδικά για το PSP και εκ του αποτελέσματος, νομίζω πως δικαιώνεται, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απʼ την αρχή.

Δυο μεμέτια τα καημένα, μεσ' το κόλπο ήταν μπλεγμένα

Στο παιχνίδι ελέγχετε τον Πρίγκιπα (της Περσίας, apparently ) ο οποίος καλείται να πολεμήσει διαβολικά πνεύματα που απειλούν να διαλύσουν το βασίλειό του (και ξέρετε ε, no βασίλειο, no πρίγκιψ, χαρτομάντιλα στους Αμπελοκήπους θα πουλούσε μετά) και να αφανίσουν την οικογένειά του. Για να τα αποτρέψει όλα αυτά λοιπόν, ο Πρίγκιπας θα πρέπει να πολεμήσει υπερφυσικές δυνάμεις (πού είναι ο Χαρδαβέλλας όταν τον χρειάζεσαι και να ξεπεράσει διάφορα εμπόδια που θα βρει στο διάβα του. Το παιχνίδι περιλαμβάνει σχετικά λίγες μάχες, τουλάχιστον λιγότερες απʼ όσες περίμενα να δω, θυμίζοντας πολύ περισσότερο… Prince of Persia!
Τα περιβάλλοντα δίνουν μεν μια τρισδιάστατη αίσθηση, ωστόσο το παιχνίδι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα 2,5D platform: ο Πρίγκιπας πάει δεξιά κι αριστερά, σκαρφαλώνει σαν μαϊμού, πηδάει σαν κατσίκι, κάνει και «βαρελάκι» άμα λάχει κι αν συναντήσει κάναν αντίπαλο, τη βγάζει έξω (τη χατζάρα του) και του ʽξηγιέται χασάπης. Η βασική σας ενασχόληση στο παιχνίδι θα είναι η υπερπήδηση φυσικών εμποδίων και η επίλυση γρίφων (τρόπον τινά), κάτι που κατά βάση γίνεται με γρήγορες κινήσεις. Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι αρκετά εύκολος, το γεγονός ότι ελέγχετε τον Πρίγκιπα με τα δύο από τα τέσσερα πλήκτρα του D-pad αντί για τον αναλογικό μοχλό είναι αφάνταστα βολικό ενώ με τα «αυτάκια» θα «παίξετε» με τον χρόνο.


Καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού θα έχετε για παρέα τη Helem, ένα πνεύμα που έχει τη μορφή φωτεινής σφαίρας και προθυμοποιείται να σας οδηγήσει σε όσους βρίσκονται πίσω απʼ τα δεινά της φαμίλιας σας. Η Helem βασικά θα σας δώσει τη δυνατότητα να ελέγξετε τον χρόνο σχετικά με συγκεκριμένα αντικείμενα και στοιχεία του περιβάλλοντος ενώ αναλαμβάνει και ρόλο… tutorial παρέχοντάς σας χρήσιμες συμβουλές ενόσω παίζετε. Ο μηχανισμός ελέγχου του χρόνου πάντως, προσδίδει έξτρα βάθος στο gameplay του παιχνιδιού, κάνοντας ορισμένες προκλήσεις ακόμα πιο δύσκολες αφού για παράδειγμα θα πρέπει να συγχρονίσετε το πάτημα του «R» με ένα άλμα χωρίς παράλληλα να σας τρυπήσουν τα βέλη που βγαίνουν από τον τοίχο απέναντι ή θα πρέπει να «παίξετε» με τον χρόνο κατά τέτοιο τρόπο ώστε να φέρετε δύο πλατφόρμες όσο το δυνατόν πιο κοντά τη μία στην άλλη για να κάνετε στη συνέχεια το salto mortale.


Κι όταν ακούω Μπιρ Αλλάχ...

Οι μάχες όπως προείπα δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο στο παιχνίδι. Στη διάθεσή σας βρίσκονται μία άμυνα και μια επίθεση και εφʼ όσον καταλάβετε τον τρόπο που πολεμά ο εκάστοτε αντίπαλος, θα ʽχετε εύκολη δουλειά. Τα διάφορα bosses θέλουν λίγο παραπάνω κόπο αλλά κι αυτά, άπαξ και βρείτε το «κουμπί» τους θα σας αφήσουν χρόνους μπαμ-μπαμ. Το The Forgotten Sands συγχωρεί σε μεγάλο βαθμό τα λάθη αφού κάτω από τη health bar (η οποία αυξάνεται εξαργυρώνοντας τα orbs/elixirs που μαζεύετε) υπάρχουν κάτι μπλε κουκίδες οι οποίες είναι στην ουσία «retries»: αν χάσετε κάπου, χάνετε μια κουκίδα και δοκιμάζετε εκ νέου ξεκινώντας από εκεί που τα κακαρώσατε. Αν «φάτε» όλες τις κουκίδες και προκοπή δεν δείτε, το παιχνίδι σας ξεκινά από την τελευταία πηγή που περάσατε –στις πηγές θα ξαναγεμίζετε και τις κουκίδες σας.


Από πλευράς δυσκολίας μην φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο. Σε ορισμένες περιπτώσεις θα χρειαστεί να βάλετε το μυαλό σας να δουλέψει (για την υπερκέραση κάποιου εμποδίου ή την εξόντωση ενός boss) ενώ οι γρήγορες αντιδράσεις είναι σχεδόν must καθʼ όλη τι διάρκεια του παιχνιδιού αν και οφείλω να παραδεχτώ ότι προς το τέλος, στις τελευταίες αποστολές, ο βαθμός δυσκολίας εκτοξεύεται. Η δράση του τίτλου μάλιστα χωρίζεται σε αποστολές, στο φινάλε των οποίων βαθμολογείστε ανάλογα με τον χρόνο, τα orbs που μαζέψατε και τις προσπάθειες που χρειαστήκατε –στοιχείο που όσο να ʽναι προσδίδει replayability στο παιχνίδι. Ολοκληρώνοντας, βρήκα κομματάκι αταίριαστη τη φωνή της Helem (ναι, σε sci-fi ταινία θα ήταν μια χαρά) αλλά κορυφαία τα ατμοσφαιρικά κομμάτια που «έντυναν» το παιχνίδι το οποίο παραδόξως για το PSP είχε και σχετικά μικρά loading times! Φτου να μην αβασκαθεί!


Το Prince of Persia: The Forgotten Sands μου άρεσε και το ευχαριστήθηκα αρκετά. Η έκδοση για το PSP αποφασίζει να τραβήξει τον δικό της δρόμο συγκριτικά με αυτές για τα «μεγάλα» formats και πολύ καλά κάνει αφού αποτελεί ένα αξιόλογο 2,5D platform που μπορεί να μην ικανοποιήσει εκείνους που ψάχνουν για ανελέητο ξύλο, ακατάπαυστη δράση και ατελείωτο πιστολίδι, ωστόσο θα αποζημιώσει όσους το προτιμήσουν αποζητώντας μία αυθεντική Prince of Persia εμπειρία. Α, και έχω την αίσθηση ότι στο PSP, ο Πρίγκιπας φέρνει στον Gyllenhaal περισσότερο από πουθενά αλλού!

πηγή: κλικ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.