Εργένης/εργένισσα εκ πεποιθήσεως;

[Dmzk]

Party animals.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Για τους άντρες εργένηδες ποια η γνώμη σας;

Αν δεν θέλει να κάνει παιδιά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να νυμφευτεί ένας άντρας και πάρα πολλοί για να μην το κάνει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 991793]

Μερικοί δεν θέλουν να παντρευτούν για χίλιους-δύο λόγους. Εγώ, έχοντας μιλήσει με εργένηδες, μια χαρά τους είδα, και δεν είχαν κάποιο «κουσούρι». Βασικά είμαι υπέρ της συντροφικότητας, αλλά δεν μπορώ να πω ότι είμαι κατά του γάμου, απλώς δεν τον θεωρώ αυτοσκοπό. Πάντως, υπάρχει προκατάληψη για τους ανύπαντρους/-ες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Johnny15]

Βασικά μην ρωτάτε τους εργένηδες στα 30-35 αλλά τους εργένηδες μετά τα 45 για το αν έκαναν καλή επιλογή που έμειναν μόνοι. Εμένα η εμπειρία μου λέει πως οι περισσότεροι αν μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω θα έκαναν οικογένεια. Πιστεύω πως αν είσαι προετοιμασμένος για το τι έρχεται αν μείνεις εργάνης τότε δε θα έχεις θέμα. Το να είσαι εργένης είναι πολύ καλύτερο από το να κάνεις μια κακή και προβληματική οικογένεια τόσο για σένα όσο και για την οικογένεια και τα παιδιά. Το να καταφέρεις να κάνεις μια καλή οικογένεια όμως είναι το καλύτερο όλων φυσικά γιατί έχεις τη συντροφιά της γυναίκας σου, έχεις τα παιδιά σου που σου δίνουν ζωή και νέους στόχους κλπ. Αυτά έχουν και δυσκολίες όμως και θα πρέπει να θυσιάσει κανείς διάφορα πράγματα για να τα πετύχει. Ενώ όταν μένεις εργένης ή εργένισσα μπορείς να ζήσεις χωρίς τόσες ευθύνες, θα έχεις την παρέα σου για συντροφιά, θα έχεις πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο ειδικά τα πρώτα χρόνια, θα μπορείς να ταξιδεύεις πιο πολύ, δε θα νιώθεις φυλακισμένος σε ένα μέρος αν δε σου αρέσει, αλλά μετά μόλις ξεπεράσεις τα 40 για τις γυναίκες και τα 45 για τους άντρες μπορεί να αισθάνεσαι ότι σου λείπει η σταθερότητα, το να πας σπίτι μετά τη δουλειά και να βρεις μια αγκαλιά κλπ. Και τα δυο έχουν θετικά και αρνητικά. Εγώ πιστεύω πως αν κάποιος βρει έναν άνθρωπο με αξίες, με στόχους για τους οποίους θα παλέψει, με τον οποίον συνεννοούνται (μιλάνε κοινή γλώσσα) και υπάρχει αλληλοσεβασμός και εννοείται πως περνάνε καλά μαζί (πάντα θα υπάρχουν κακές και καλές περίοδοι αλλά σημασία έχει η μεγάλη εικόνα) τότε να προσπαθήσει το κάτι παραπάνω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 991793]

Γιατί οι περισσότεροι ταυτίζετε την τεκνοποίηση με τον γάμο; Δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση ένα ζευγάρι να παντρευτεί και να παραμείνει άτεκνο, χωρίς να συντρέχει κάποιος λόγος υγείας;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερινύς]

Γιατί οι περισσότεροι ταυτίζετε την τεκνοποίηση με τον γάμο; Δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση ένα ζευγάρι να παντρευτεί και να παραμείνει άτεκνο, χωρίς να συντρέχει κάποιος λόγος υγείας;

Εγώ δεν βρίσκω λόγο να παντρευτεί τότε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Anonyme]

Αν δεν κάνω λάθος, υπάρχουν ένα σωρό νομικά ζητήματα που καλύπτει ο γάμος. Περιουσιακά, κληρονομικά κτλ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Stickerbush]

μπορεί να θέλει να φορέσει νυφικό η κυρία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερινύς]

Αν δεν κάνω λάθος, υπάρχουν ένα σωρό νομικά ζητήματα που καλύπτει ο γάμος. Περιουσιακά, κληρονομικά κτλ.

Αν οι λόγοι είναι ξεκάθαρα τέτοιοι λόγοι ωφέλειας, ας κάνουν απλά ένα σύμφωνο συμβίωσης. Πολύ απλούστερο, γρηγορότερο, κλπ.
Το "θέλω να φορέσω νυφικό" δεν μου ακούγεται καν επαρκής σαν λόγος, σόρρυ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Anonyme]

Πιο απλό το σύμφωνο συμβίωσης από τον νόμο; Δεν νομίζω!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Johnny15]

Λίγο οφφ αλλά το κείμενο μου είναι τελείως κακογραμμένο. Μπράβο σε όποιον το διαβάσει

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 991793]

Αν κάποιος/-α έχει παιδί/-ιά και είναι σε σχέση χωρίς γάμο, θεωρείται εργένης/-ισσα;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Johnny15]

Αν κάποιος/-α έχει παιδί/-ιά και είναι σε σχέση χωρίς γάμο, θεωρείται εργένης/-ισσα;

Με την αυστηρή έννοια του όρου νομίζω ναι, αλλά πρακτικά όχι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Πάντως ο σοφός λαός δεν έχει άδικο όταν λέει, ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου. Βέβαια αυτή η παροιμία ισχύει για μια άλλη εποχή στην οποία ο μόνος τρόπος να έχεις σχέση ήταν όντας παντρεμένος.

Ωραία τα ρομαντικά που έλεγα παλιότερα, αλλά πια έχοντας ζήσει μια πολύχρονη πλέον σχέση, μπορώ να πω μετά βεβαιότητος οτι ο γάμος με την πολύ στενή έννοια του όρου είναι για πολύ συγκεκριμένο τύπο ανθρώπων και σίγουρα όχι για όλους. Θα έλεγα οτι είναι για ανθρώπους υπομονετικούς, καρτερικούς και δοτικούς. Σίγουρα για κάθε τέτοιο άνθρωπο υπάρχει και ο αντίστοιχος που είναι μαζί του. Τί γίνεται όμως με τους υπόλοιπους;

Υπάρχουν φορές που πιστεύω οτι δε θα ήμουν και τόσο δυστυχής όντας εκ πεποιθήσεως εργένισσα. Δεν είναι κάτι δηλαδή που με τρομάζει. Σίγουρα η συντροφικότητα είναι κάτι που δεν παίρνω εκ του ασφαλούς και την εκτιμώ αφάνταστα. Πάντως βλέπω οτι βαθειές πεποιθήσεις που είχα παλιότερα αρχίζουν να κλονίζονται όσο περνούν τα χρόνια και αφήνω ένα ανοιχτό παραθυράκι σε κάποια πράγματα που παλιά θεωρούσα ριζωμένα.

Εσείς τι γνώμη έχετε για τους εργένηδες - εργένισσες εκ πεποιθήσεως; Πιστεύετε οτι αντιμετωπίζουν ενός είδους διάκριση από την κοινωνία;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πάνθηρας!]

Οσο πιο πολύ μένεις με κάποιον και περνάνε τα χρονια τοσο περισσοτερο τον γνωρίζεις. Αυτό ισχυει γενικα για ολες τις σχέσεις.


Σιγουρα αντιμετωπιζουν διακρισεις. Και πολύ σοβαρές μαλιστα. Για παράδειγμα σε μια δουλειά οι εργένηδες είναι σχεδόν πάντα ο αδύναμος κρικος διοτι δεν έχουν γυναικα και παιδια οποτε λαμβάνονται υποψη σαν άτομα με μειωμένες υποχρεώσεις και ελεύθερο χρονο. Βασικά ο εργένης θα έχει γυναικα απλα δεν θα είναι παντρεμένος οποτε δεν θα τον υπολογιζουν και πολύ. Γιατι δεν θα έχει καν παιδιά.


Πιστευω το παραπανω παράδειγμα είναι αρκετο. Αν αναλογιστεί κανεις ποσο μπορει να επηρεαστεί η ζωή κάποιου από αυτή τη διάκριση. Για παράδειγμα ένας φιλος μου αστυνομικος είναι βεβαια εργένης και μου έλεγε ότι επειδή κάποιοι είναι παντρεμένοι ακομα και με πολιτικο γάμο και η γυναικα τους έχει δηλώσει τοπο εργασιας την Αθηνα δεν φευγουν ποτε από εκει και με βάση τον νομο δηλαδή! Οποτε μπαλάκι μετάθεσης στα πιο περιεργα μέρη μπορει να πάει εκεινος που δεν εχει ουτε γυναικα ουτε παιδια. Αρα η διάκριση είναι σοβαρή πιστευω και με στοιχεια δηλαδή όχι στο πλαισιο μονο μιας κουτσομπολίστικης ομογυρης. Ετσι και αλλιως σε αυτό ο ενας σχολιάζει τον άλλον από το τι παπουτσι φορεσε μέχρι που πηγε χθες αυτό πιστευω δεν μπορει να το αποφυγει κανεις μονο αν είναι κλεισμενος σπιτι του και έχουν ξεχάσει την υπαρξη του! Μονο τοτε!


Τωρα η γνωμη μου δεν είναι κακή , αλλα δεν θα μου άρεσε κάποιος και κάποια να μην είναι ανεκτικοί σε λογικα πάντοτε πλαισια. Δηλαδη δεν μπορεις να μενεις μονος σου επειδή σαν χαρακτηρας δεν σηκώνεις τον αντιλογο κάποιες φορές και για λογικά πραγματα. Αυτό πιστευω είναι αρνητικο για τον καθενα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aleksa]

Εσείς τι γνώμη έχετε για τους εργένηδες - εργένισσες εκ πεποιθήσεως; Πιστεύετε οτι αντιμετωπίζουν ενός είδους διάκριση από την κοινωνία;

Και βέβαια αντιμετωπίζουν, ιδιαίτερα οι γυναίκες.
Βασικά οι περισσότεροι στον περίγυρό τους τους θεωρούν- το λιγότερο- "εγωιστές", αφού δεν απαρνούνται την ελευθερία τους προκειμένου να μοιραστούν τη ζωή με κάποιον, χάριν του οποίου αναπόφευκτα θα κάνουν υποχωρήσεις και "θυσίες".
Ειδικά τις γυναίκες όταν αρνούνται τον ρόλο της μητρότητας που θεωρείται ο κύριος άξονας ενός γάμου.
Σαν αποτέλεσμα των εδραιωμένων αυτών πεποιθήσεων, απομονώνονται από τα έγγαμα ζευγάρια. ''Οταν δε, τα χρόνια περάσουν και έρθουν τα γηρατειά, έχουν την τάση να τους λυπούνται που είναι "μόνοι", ακόμα κι όταν ο εργένης ή η εργένισσα έχει απολαύσει πράγματα που ούτε σε 10 ζωές
δεν θα μπορούσαν τα μέλη του ζευγαριού.
Δυστυχώς ενώ διανύουμε τον 21ο αιώνα, οι νοοτροπίες αυτές εξακολουθούν και υπάρχουν, καθώς και οι έννοιες "γεροντοκόρη" και "γεροντοπαλήκαρο", τουλάχιστον στη χώρα μας.

Στην πραγματικότητα γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε μόνοι. Οι περισσότεροι όμως άνθρωποι "ξορκίζουν" αυτή την αλήθεια, χρησιμοποιώντας ως υπαρξιακή "χειρολαβή" τη συντροφικότητα και τη δημιουργία οικογένειας που εδραιοποιεί ένας γάμος. Κι ας μην είναι κι ο πλέον ευτυχισμένος, κι ας υπάρχουν διαπληκτισμοί, ψέματα, απογοητεύσεις, μοιχείες, διαζύγια και στο τέλος πάλι η μοναξιά, ακόμα και μέσα σε μια σχέση που απλώς συντηρείται.

Από την άλλη, δεν είναι όλοι πλασμένοι να γίνουν σύζυγοι και γονείς.
Προσωπικά τρέφω μεγάλη εκτίμηση στους από επιλογή "μονήρεις" ανθρώπους, αν μη τι άλλο για την αυτογνωσία τους και το θάρρος τους να αντιμετωπίσουν τη ζωή με τον δικό τους, χωρίς συμβιβασμούς, τρόπο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Τσιγάρα σέρτικα]

Στην πραγματικότητα γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε μόνοι. Οι περισσότεροι όμως άνθρωποι "ξορκίζουν" αυτή την αλήθεια, χρησιμοποιώντας ως υπαρξιακή "χειρολαβή" τη συντροφικότητα και τη δημιουργία οικογένειας που εδραιοποιεί ένας γάμος. Κι ας μην είναι κι ο πλέον ευτυχισμένος, κι ας υπάρχουν διαπληκτισμοί, ψέματα, απογοητεύσεις, μοιχείες, διαζύγια και στο τέλος πάλι η μοναξιά, ακόμα και μέσα σε μια σχέση που απλώς συντηρείται.

δλδ οι μόνες επιλογές είναι ή αποτυχημένη σχέση-γάμος ή εργένικη μοναξιά;

''Οταν δε, τα χρόνια περάσουν και έρθουν τα γηρατειά, έχουν την τάση να τους λυπούνται που είναι "μόνοι", ακόμα κι όταν ο εργένης ή η εργένισσα έχει απολαύσει πράγματα που ούτε σε 10 ζωές
δεν θα μπορούσαν τα μέλη του ζευγαριού.

θα ήταν εφικτό να δοθούν μερικά παραδείγματα; Για αυτά που βίωσε ένας εργένης και ένας σε σχέση δεν πήρε καν μυρωδιά;

Προσωπικά τρέφω μεγάλη εκτίμηση στους από επιλογή "μονήρεις" ανθρώπους, αν μη τι άλλο για την αυτογνωσία τους και το θάρρος τους να αντιμετωπίσουν τη ζωή με τον δικό τους, χωρίς συμβιβασμούς, τρόπο.

Αυτό γιατί είναι προνόμιο των εργένηδων μόνο; Μήπως θα μπορούσαμε να έχουμε κάποια παραδείγματα συμβιβασμών που χαρακτηρίζουν τους εν σχέσει μόνο αλλά όχι τους εργένηδες;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aleksa]

δλδ οι μόνες επιλογές είναι ή αποτυχημένη σχέση-γάμος ή εργένικη μοναξιά;

Ασφαλώς και όχι. Υπάρχουν και επιτυχημένοι γάμοι και εργένικη "μη μοναξιά".

θα ήταν εφικτό να δοθούν μερικά παραδείγματα; Για αυτά που βίωσε ένας εργένης και ένας σε σχέση δεν πήρε καν μυρωδιά;

Μιλάω γενικά από καταστάσεις και ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Όπως καταλαβαίνεις δεν είμαι σε θέση να γράψω τις ιστορίες τους (αν αυτό εννοείς).

Αυτό γιατί είναι προνόμιο των εργένηδων μόνο; Μήπως θα μπορούσαμε να έχουμε κάποια παραδείγματα συμβιβασμών που χαρακτηρίζουν τους εν σχέσει μόνο αλλά όχι τους εργένηδες;

Δεν εννοώ συμβιβασμούς γενικά στη ζωή, αλλά τους συγκεκριμένους που αναγκαστικά θα κάνει κάποιος που συμβιώνει με κάποιον άλλον.
Σε πρακτικά θέματα της καθημερινής ζωής και ορισμένα από τα "θέλω" του, που μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, όταν ο άλλος είναι δεσμευμένος, ιδιαίτερα όταν έχει παιδιά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Τσιγάρα σέρτικα]

kat' αρχήν ας αποσαφηνίσω πως δεν ρωτάω για να αντικρούσω τις παραπάνω θέσεις αντιδραστικά, αλλά γιατί όντως το έχω απορία. Με τον καιρό παρατηρώ πως γίνεται αναγκαία η δήλωση ειρηνικής προσπέλασης

Ασφαλώς και όχι. Υπάρχουν και επιτυχημένοι γάμοι και εργένικη "μη μοναξιά".

Να λέγαμε ''κατάλληλοι'' καλύτερα για τον εκάστοτε υπό εξέταση; Κάστομ φιτ; Οπότε μας βοηθάει αντί να εστιάζουμε στο ευκταίο πραγματοποιήσιμο, να παραπαίουμε μεταξύ των ακραίων προς αποφυγήν σφύρας και άκμονος;

Μιλάω γενικά από καταστάσεις και ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Όπως καταλαβαίνεις δεν είμαι σε θέση να γράψω τις ιστορίες τους (αν αυτό εννοείς).

όχι, δεν εννοούσα βέβαια τις ιστορίες ζωής ανθρώπων. Αλλά μιά απαρίθμηση πραγμάτων και καταστάσεων που μόνο ένας εργένης μπορεί να ζήσει και από τα οποία οι εν σχέσει αποκλείονται

Δεν εννοώ συμβιβασμούς γενικά στη ζωή, αλλά τους συγκεκριμένους που αναγκαστικά θα κάνει κάποιος που συμβιώνει με κάποιον άλλον.
Σε πρακτικά θέματα της καθημερινής ζωής και ορισμένα από τα "θέλω" του, που μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, όταν ο άλλος είναι δεσμευμένος, ιδιαίτερα όταν έχει παιδιά.

εντάξει, αλλά δεν μπορούν να απαριθμηθούν μερικοί; (Τα παιδιά όντως είναι μιά μεγάλη ιστορία, αλλά επειδή δεν την γνωρίζω, ας μην μιλήσουμε γι' αυτά. Ίσως όντως απαιτούν συμβιβασμούς, αν και μάλλον τα στερεότυπα έχουν επιβάλλει αυτήν την αντίληψη ίσως σε μεγάλο βαθμό. Αλλά επειδή δεν το γνωρίζω το αντικείμενο, προτιμώ να μην εκφέρω άποψη και να μείνουμε στην αρχική θεματολογία του εργένη vs δεσμευμένου)

Τωρα η γνωμη μου δεν είναι κακή , αλλα δεν θα μου άρεσε κάποιος και κάποια να μην είναι ανεκτικοί σε λογικα πάντοτε πλαισια. Δηλαδη δεν μπορεις να μενεις μονος σου επειδή σαν χαρακτηρας δεν σηκώνεις τον αντιλογο κάποιες φορές και για λογικά πραγματα. Αυτό πιστευω είναι αρνητικο για τον καθενα.

a να για σου De Ville! Εστιάζεις σε αυτούς που το εργενιλίκι αποτελεί αναγκαστική συνθήκη και όχι επιλογή; Απλά επειδή κρίνονται αφόρητοι στην συμβιωτική σχέση;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Πράγματα που μόνο ένας εργένης μπορεί να ζήσει: θα έλεγα πλήρη ελευθερία, δε χρειάζεται να δίνει λογαριασμό για τις κινήσεις ή τις αποφάσεις του εφόσον επηρεάζουν μόνο τον ίδιο. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει το πρόγραμμά του χωρίς να ενημερώσει ή να ρωτήσει κανέναν. Μπορεί να αποφασίσει αν θα μείνει μόνος του και για πόσο. Όλα αυτά.

Ανάλογοι είναι και οι συμβιβασμοί. Πρώτα απ'όλα είναι ότι πρέπει να κάνεις παρέα με τους συγγενείς του συζύγου σου το οποίο θεωρώ τον μεγαλύτερο συμβιβασμό που πρέπει να κάνει ένας παντρεμένος. Το ίδιο με τους φίλους και τους συνεργάτες του. Πρέπει να αποφασίζετε μαζί για όλα, από τά πιο απλά ως τα πιο περίπλοκα. Και φυσικά πρέπει να είσαι μονογαμικός στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Επίσης δυο άνθρωποι πολύ σπάνια έχουν ακριβώς τα ίδια γούστα και τις ίδιες ασχολίες και αν συμβαίνει αυτό σίγουρα δε θα τύχει να καταλήξουν ζευγάρι. Οπότε ως παντρεμένος πρέπει να ακολουθείς ενίοτε και τις ασχολίες του συζύγου σου ακόμα κι αν δε σού αρέσουν καθόλου (εκτός αν είσαι σαν εμένα και δηλώσεις εξαρχής αυτά που σιχαίνεσαι και δεν πρόκειται ποτέ να κάνεις με τις ανάλογες επιπτώσεις φυσικά αλλά συγγνώμη, ταινίες με σκοτωμούς και ξύλο δε βλέπω! ). Ως εργένης δε θα χρειαστεί ποτέ να το κάνεις αυτό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.