Ωριμότητα: Υφίσταται τέτοια απόλυτη έννοια;

[touvlo]

Δεν τα κατηγορώ αυτά τα "αυθόρμητα, όλο πάθος" παιδιά, ίσα-ίσα, έτσι είναι το mainstream του κόσμου. Μέχρι εκεί μπορούν να το φτάσουν και όσο τους ξεχειλίζει το συναίσθημα το απολαμβάνουν.

πόσο έξω πέφτεις ρε Νίκο, όσον αφορά όσα λέω! Το αναφέρω, επειδή μου έκανες παράθεση.
Όταν λέω άνθρωπος του πάθους, δεν εννοώ μόνο στον ερωτικό τομέα. Εννοώ σε όλα! Πρέπει να μπεις στο γκρουπ των <<ανώριμων>> για να καταλάβεις, πόση ποιότητα έχουμε στη ζωή μας. Εννοώ πχ ακούς ένα ζεϊμπέκικο στο δρόμο. Εμείς οι <<παθιασμενοι>> και <<ανώριμοι>> θα σηκωθούμε να χορέψουμε. Θα κάνουμε τρελή εξομολόγηση στον άνθρωπο που αγαπάμε, θα κάνουμε καντάδα. Θα εργαστούμε με πάθος, θα δημιουργησουμε με πάθος, θα κάνουμε τρέλες, μέχρι τελικής πτώσης!.
Οι μαινστρεαμ μπορεί να μας πουν <<ανώριμους>>, γιατί σκεφτόμαστε διαφορετικά, αλλά αν μπουν στην ψυχή μας, θα αντικρύσουν κάποιον έφηβο, με φλόγα για ζωή

 

[ilias90]

1ον, γιατί και το θέμα της ωριμότητας επικεντρώνεται στις ερωτικές σχέσεις και
2ον, από πότε η ωριμότητα σημαίνει να σταματάς να έχεις πάθος για τη ζωή; Απλώς δεν γίνεσαι έρμαιο των παθών σου, αλλά τα ελέγχεις εσύ (το κατά δύναμιν).

 

[giannhs2001]

Η ωριμότητα είναι μια έννοια όπου εντός της οποίας οριοθετούνται κάποιες συμπεριφορές αυθαίρετα ως επιθυμητές για τη μάζα με εξίσου αυθαίρετα κριτήρια (π.χ. ηλικία, κοινωνικοοικονομικό στάτους κλπ).

 

[ilias90]

Η ωριμότητα είναι μια έννοια όπου εντός της οποίας οριοθετούνται κάποιες συμπεριφορές αυθαίρετα ως επιθυμητές για τη μάζα με εξίσου αυθαίρετα κριτήρια (π.χ. ηλικία, κοινωνικοοικονομικό στάτους κλπ).

Φοβερά ψαγμένη και εμπεριστατωμένη ανάλυση, team τούβλο από ό,τι καταλαβαίνω.
Εν πάση περιπτώσει, αν πούμε ότι αυτό που λες συνιστά την υποκειμενική έννοια της ωριμότητας (δηλ. την επικρατούσα ανά εποχή και κοινωνία, άρα δυναμική), θεωρείς ότι υπάρχει και αντικειμενική; Και αν ναι, ποια είναι αυτή; (εγώ ας πούμε πιστεύω ότι ένα αντικειμενικό κριτήριο ωριμότητας είναι η αντίληψη ότι το να θέτεις εαυτόν υπέρ του συνόλου και να μην αναλώνεσαι στο Εγώ αποτελεί δείγμα αυθεντικής ωριμότητας).

 

[touvlo]

Φοβερά ψαγμένη και εμπεριστατωμένη ανάλυση, team τούβλο

α, να γειά σου!

 

[parafernalia]

πόσο έξω πέφτεις ρε Νίκο, όσον αφορά όσα λέω! Το αναφέρω, επειδή μου έκανες παράθεση.
Όταν λέω άνθρωπος του πάθους, δεν εννοώ μόνο στον ερωτικό τομέα. Εννοώ σε όλα! Πρέπει να μπεις στο γκρουπ των <<ανώριμων>> για να καταλάβεις, πόση ποιότητα έχουμε στη ζωή μας. Εννοώ πχ ακούς ένα ζεϊμπέκικο στο δρόμο. Εμείς οι <<παθιασμενοι>> και <<ανώριμοι>> θα σηκωθούμε να χορέψουμε. Θα κάνουμε τρελή εξομολόγηση στον άνθρωπο που αγαπάμε, θα κάνουμε καντάδα. Θα εργαστούμε με πάθος, θα δημιουργησουμε με πάθος, θα κάνουμε τρέλες, μέχρι τελικής πτώσης!.
Οι μαινστρεαμ μπορεί να μας πουν <<ανώριμους>>, γιατί σκεφτόμαστε διαφορετικά, αλλά αν μπουν στην ψυχή μας, θα αντικρύσουν κάποιον έφηβο, με φλόγα για ζωή

Επίτρεψέ μου να σου θέσω ένα απλό ερώτημα. Αν κάνεις αυτή την "τρελή εξομολόγηση στον άνθρωπο που αγαπάς" κι αυτός/η την αγνοήσει, θα το ξανακάνεις;

Το πιθανότερο είναι - ή τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στους περισσότερους - να αρχίσεις την κλάψα. Η κάψα και η κλάψα, αυτό είναι το νεοελληνικό πάθος όπως το γνωρίζουμε.

Τώρα το δικό σου πάθος είναι προσωπικό, δεν το ξέρω. Όμως ένα προσωπικό πάθος, όσο αυθεντικό κι αν είναι, δεν παύει να είναι προσωπικό και να περιστρέφεται γύρω απ' το εγώ σου. Έχει δηλαδή έντονα στοιχεία εγωτικής ψευδαίσθησης.

Η εξωστρέφεια φυσικά είναι όμορφο πράγμα. Χρειαζόμαστε εξωστρέφεια στις κοινωνικές σχέσεις αλλά δεν χρειάζονται όλοι τέτοιες σχέσεις. Ακόμα κι έτσι όμως άλλο πράγμα η εξωστρέφεια κι άλλο οι τρέλες μέχρι τελικής πτώσης που αναφέρεις, που στο μυαλό το δικό μου είναι αφέλεια.

Ο παθιασμένος αφελής στα δύσκολα, εύκολα καταρρέει..

 

[glayki]

Όμως ένα προσωπικό πάθος, όσο αυθεντικό κι αν είναι, δεν παύει να είναι προσωπικό και να περιστρέφεται γύρω απ' το εγώ σου. Έχει δηλαδή έντονα στοιχεία εγωτικής ψευδαίσθησης.

Εγώ πάλι που δε θα έκανα τις " Τρελες" που αναφέρει η touvlo παραπάνω σκεπτόμενη πως δε ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου , θα με έκαναν να νιώσω άβολα αμήχανα και προστατεύω τον εαυτό μου από την έκθεση το κάνω λόγω ωριμότητας ή και σε αυτή την περίπτωση προτασσω το εγώ και την μη έκθεση του με τρόπο που δε συμβαδίζει με την εικόνα μου ;θέλω να πω οι πραξεις μας είναι πάντα δείγμα ωριμότητας ή εμπεριέχουν και το ίδιον όφελος;

 

[parafernalia]

Εγώ πάλι που δε θα έκανα τις " Τρελες" που αναφέρει η touvlo παραπάνω σκεπτόμενη πως δε ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου , θα με έκαναν να νιώσω άβολα αμήχανα και προστατεύω τον εαυτό μου από την έκθεση το κάνω λόγω ωριμότητας ή και σε αυτή την περίπτωση προτασσω το εγώ και την μη έκθεση του με τρόπο που δε συμβαδίζει με την εικόνα μου ;θέλω να πω οι πραξεις μας είναι πάντα δείγμα ωριμότητας ή εμπεριέχουν και το ίδιον όφελος;

Αν οι πράξεις σου συμπλέουν με τη λογική τότε τείνουν προς μία πιο καθαρή εικόνα της αναπαράστασης που ούτως ή άλλως ζούμε. Κάπως έτσι το βλέπω, τι είναι αυτό που σου δίνει την πιο καθαρή εικόνα για τον κόσμο.
Τα πάθη δύσκολα να σε πάνε κάπου στέρεα, περισσότερα προβλήματα δημιουργούν.

Ωριμότητα δείχνεις όταν πετάς απ' το εγώ σου τα περιττά πράγματα. Αν ελαφρύνεις το εγώ, το όφελος είναι πάντα καλό και για σένα και για τους άλλους γύρω σου.

 

[ilias90]

Εγώ πάλι που δε θα έκανα τις " Τρελες" που αναφέρει η touvlo παραπάνω σκεπτόμενη πως δε ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου , θα με έκαναν να νιώσω άβολα αμήχανα και προστατεύω τον εαυτό μου από την έκθεση το κάνω λόγω ωριμότητας ή και σε αυτή την περίπτωση προτασσω το εγώ και την μη έκθεση του με τρόπο που δε συμβαδίζει με την εικόνα μου ;θέλω να πω οι πραξεις μας είναι πάντα δείγμα ωριμότητας ή εμπεριέχουν και το ίδιον όφελος;

Ο άνθρωπος ωριμάζει όταν αντιλαμβάνεται ότι ένα από τα σπουδαιότερα έργα που έχει να επιτελέσει στη ζωή του είναι η γνώση του Εαυτού. Ξεκινώντας από τον κατώτερο (συνείδηση) για να φτάσει στον ανώτερο. Προφανώς εύκολα λέγεται αλλά η πράξη είναι δύσκολη, γιατί χρειάζεται η παρατήρηση με τα μάτια ενός τρίτου -ουδέτερα και αντικειμενικά, χωρίς συναίσθημα- των σκέψεων και των μορφών συμπεριφοράς του (και τέλεια αυτογνωσία δεν επιτυγχάνεται ποτέ). Έπειτα έρχεται η συνειδητή ζωή, κάτι που σημαίνει ότι όλες σου οι πράξεις σου γίνονται συνειδητά, επειδή βούλεσαι να τις κάνεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι ρομπότ, ίσα ίσα. Σημαίνει ότι έχεις επίγνωση πάντα του τι κάνεις και γιατί το κάνεις. Δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη (έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει τύχη), ούτε στις στιγμιαίες παρορμήσεις σου. Σταματάς να είσαι ένα φύλλο που το πετάει ο αέρας εδώ κι εκεί. Δεν θα αφεθείς στην αδυναμία του ποτού, δεν θα παρασυρθείς σε ένα στιγμιαίο πάθος για να διαλύσεις την οικογένειά σου, δεν θα αφήσεις τη μελαγχολία να γίνει κατάθλιψη, δεν θα ξοδέψεις αλόγιστα τα Χριστούγεννα και μετά δεν θα έχεις να βγάλεις τον μήνα. Εν ολίγοις, θα γίνεις κύριος των παθών σου (τα οποία πάθη δεν θα φύγουν ποτέ, άνθρωποι είμαστε, αλλά θα διατηρούνται σε λανθάνουσα κατάσταση ή εν υπνώσει).

Οπότε, αν ζεις μια τέτοια ζωή, τότε ναι, οι πράξεις σου είναι δείγμα ωριμότητας.

Ωριμότητα δείχνεις όταν πετάς απ' το εγώ σου τα περιττά πράγματα. Αν ελαφρύνεις το εγώ, το όφελος είναι πάντα καλό και για σένα και για τους άλλους γύρω σου.

Είχα την εντύπωση ότι έδινες μεγάλη σημασία στο Εγώ (από τις αναφορές σου στο θέλημα και εν γένει σε ελευθεριακά πιστεύω). Εδώ συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.